Een dagje zee

      

Eens in de zoveel tijd heb ik behoefte aan de zee. Dan moet ik even tot rust komen, de stress uit mijn lijf laten waaien en ontspannen. De zee heeft die invloed op mij. Of het nu herfst, winter of lente is dat maakt me niet uit, als het maar droog is, dan vind ik het prima. Gek genoeg heb ik die behoefte in de zomer minder, dan ben ik al veel buiten en hebben we als het meezit aardig weer. Denk dat de behoefte nog het grootst is op het moment dat we de winter achter de rug hebben en het nog even duurt voordat het mooie weer en het buiten kunnen zijn, zijn intrede doet.

Ik heb behoefte aan de rust, de ruimte, het weidse uitzicht en vooral het geluid van de ruisende zee. De wind in m’n haren en het bruisende geluid zorgen dat ik weer even tot mezelf kan komen. Helaas hebben we de zee niet naast de deur, dus zomaar 1,2,3, er naartoe rijden lukt niet. Daar gaat wel wat planning aan vooraf, want met een druk gezin is er vaak toch wel wat te doen. Het gevoel, de behoefte aan de zee groeit daarom vaak geleidelijk en als er dan een weekend is dat we niets hebben, een dagje vrij zijn in de vakantie of wat ook dan horen ze me ineens weer zeggen ‘Ik wil naar zee’. Gelukkig vindt iedereen het prachtig, dus ik hoor niet gauw nee. De ene keer gaan we met z’n tweeën en de hond als de kinderen bij opa en oma zijn. Een andere keer gaan we lekker met z’n vieren en de hond. Ook de kinderen genieten van een dagje strand. Lekker rennen, ravotten en natuurlijk gaat er ook een bal mee. Af en toe doet de gelegenheid zich voor dat mijn ouders op een camping of huisje in de buurt van het strand zijn en gaan we op visite gecombineerd met een wandeling aan het strand. En ook tijdens het jaarlijkse weekend met m’n moeder en zusje proberen we, als we enigszins in de buurt zijn, ook even naar zee te gaan.

De hond vindt het ook prachtig. De autorit wat minder, maar op het moment dat de kofferbak open gaat en hij de geur van de zee ruikt, zie je in z’n lijf de blijdschap ontstaan. Hij weet precies welke kant we op moeten en eenmaal op het strand rent hij enthousiast richting het water. Gek genoeg moet hij elke keer toch eerst weer ervaren dat dit water niet lekker is, niet zoals het water bij ons in de buurt waar hij blij enthousiast in hapt en vele liters van naar binnen werkt. Hier is dat enthousiasme om het op te drinken snel voorbij. Hij schud eens met z’n kop, houdt z’n bek dicht en springt vrolijk verder in het water. Het mooiste vindt hij het als er ook andere honden zijn. Heerlijk samen over het strand rennen, het water in springen en er weer uit, over elkaar heen duikelen en ravotten.  Wij lopen ondertussen rustig door. Ik maak elke keer opnieuw foto’s, want ik vind de zee prachtig en hij ziet er elke keer anders uit. Het mooist vind ik de zee als deze wat ruig is, de zon schijnt, waardoor je zo’n mooie schittering op het water ziet. Ik geniet van het uitzicht, het heerlijke geluid, dit wil ik vasthouden, maar ik raak het toch weer kwijt… en dan ontstaat langzaam aan weer de behoefte om terug naar zee te gaan.

Vandaag was het weer zover, we zijn een dagje naar zee gegaan. Dit keer samen met mijn oom en tante en natuurlijk de hond. De dag begint al goed, de zon schijnt en de temperatuur is goed. Heerlijk. Dit heb ik echt even nodig. Geen kinderen mee, niets of niemand waarvoor we op tijd weer terug moeten zijn, dus we kunnen lekker zonder de klok leven. Meestal rijden we in 1x door, maar dit keer zijn we gezellig onderweg koffie gaan drinken op een terras. De zon brand al lekker, heerlijk, dit wordt een leuke dag. We vervolgen onze weg over de Afsluitdijk. Hier begint het toch druk te worden op de weg, niet iedereen gaat toch de kant van zee op? Want daar hou ik dus niet van, een stand vol met mensen, waarschijnlijk ook een reden waarom ik in de zomer niet zo’n behoefte heb aan de zee. Dan kan ik niet tot rust komen. Maar naarmate we dichter in de buurt van zee komen wordt het rustiger op de weg. Op de parkeerplaats is het dit keer wel drukker als anders, maar wat wil je het is Koninginnedag en iedereen is vrij. Er zullen ook veel vakantiegangers zijn in en om de stranden. Vanuit het dorp komt muziek, dus daar zal ook wel wat te doen zijn. Wij gaan direct naar het strand. Het is hier wat frisser als onderweg, maar toch een lekkere temperatuur. Als we de duinen over komen zie ik de zee. Het is helder, dus het uitzicht is heel weids. Het strand is klein, het is hoogwater en het is best druk op het strand. We lopen eerst tegen de wind in en hoe verder we lopen des te rustiger het wordt op het strand. De hond vindt de drukte niet erg, want dat houdt in dat er ook veel speelkameraadjes zijn. Hij geniet weer van de zee, het water en natuurlijk trapt hij er ook deze keer weer in en van de vele hondjes die net als hij lekker loslopen op het strand. En wij genieten van de vrijheid, de ruisende zee, de heerlijke zon en elkaars gezelschap. Het was een goed idee om in plaats van over de vrijmarkten te struinen, heerlijk over het strand te wandelen. Als we een aardig eind gelopen hebben en het rustig is geworden op het strand, gaan we even lekker in een duinpan liggen. Met de ogen dicht luister ik naar het geluid van de zee en probeer dit goed in me op te nemen. Wat is dit toch heerlijk en ik vraag me af of ik dat nog steeds zou vinden als ik dichter bij zee zou wonen en hier bij wijze van spreken elke dag zou kunnen zijn. Ik denk wel dat ik ervan zou genieten, maar zo bijzonder als ik het nu elke keer weer vind, zal het denk ik niet zijn. Na een tijd te hebben genoten het uitzicht vanuit de duinpan en de rust, vervolgen we onze weg terug, we genieten van een hapje en drankje in een strandtent en lopen daarna nog even naar het dorp. Het is hier druk, er is livemuziek, maar helaas geen braderie. Na een lekker ijsje besluiten we terug te gaan naar huis. Als afsluiting op deze leuke, gezellige dag gaan we nog uit eten. Ik heb genoten. De zee heeft me goed gedaan, ik kan er weer even tegenaan. En niet te vergeten, ook het gezelschap heeft gezorgd voor een zeer leuke, ontspannen en zorgeloze dag. Dit is zeker voor herhaling vatbaar.

Trots op mijn ouders

   

Elk jaar gaan mijn ouders met de kleinkinderen naar Sauerland. Het begon met 1 kleinkind en dat jaar gingen m’n zusje en ik ook nog mee. Inmiddels reizen ze met 4 kleinkinderen, nu 14, 11, 7 en 5 jaar oud. Voor velen is dít al een hele prestatie, dat je als grootouders met 4 kleinkinderen op vakantie gaat, maar zij hebben daarbij ook nog Sylvain bij zich. Een kind met een beperking en soms toch ook wel een gebruiksaanwijzing. Alhoewel dit bij opa en oma toch meestal wel meevalt. Lesley is daarbij ook een grote steun. Hij helpt met de kleintjes en weet natuurlijk als geen ander hoe met Sylvain om te gaan.

Dit jaar wordt het toch nog een stukje lastiger, want had Sylvain eerst alleen een medicijn in de ochtend en voor het slapen gaan, inmiddels heeft hij er ook dgelijks nog een neusspray bij. Dit is nog niet zo erg, maar hij heeft nu ook een dieet. En niet 1 van de gemakkelijkste dieten, hij heeft een gluten- en koemelkvrij dieet. M’n ouders zijn hier al wel wat mee bekend, want 1x in de maand logeert en eet Sylvain bij hun. In de AH weet m’n moeder al goed te vinden wat wel/niet kan en het koken is geen probleem. Maar in het buitenland is dit toch even anders. Daar heb je vast niet die mooie tekentjes op de verpakking, die aangeven dat het product geschikt is voor het gluten- en/of koemelkvrije dieet. Hoe staat het in het Duits op de verpakking? Zijn sojamelk en –toetje daar net zo gemakkelijk verkrijgbaar als in Nederland? Wij zijn nog niet met Sylvain in het buitenland geweest sinds hij op dieet is, dit wordt dus de vuurdoop en m’n ouders moeten het gaan doen. Ik geef zoveel mogelijk producten van hier mee, dat scheelt al een hoop, maar er moet nu wel een volle boodschappenkrat extra mee.  ‘Hoe moet dat nu met buiten de deur eten?’ is de vraag van mijn ouders. De 1^e dag doen ze meestal gemakkelijk en halen ze iets op in het dorp. Toch lastig om te vragen in een andere taal hoe de dingen zijn bereid, wat er in zit etc. dus ik besluit voor de 1^e dag maar wat mee te geven. Ook gaan ze 1x naar de Mc Donalds en dat willen ze eigenlijk wel blijven doen, want dat vinden de andere kinderen ook leuk. Gelukkig zijn daar wel mogelijkheden, dus ik zoek uit wat wel kan en geef dit door. Ze doen het er allemaal maar even bij. En dat is dan nog niet alles. Sinds kort draagt Sylvain ook een brace. Gelukkig heeft hij hier inmiddels geen problemen meer mee, maar m’n ouders moeten wel weten hoe ze hem weer om moeten doen, hoe de t-shirtjes eronder moeten etc. Ook dat doen ze er maar even bij.

Kort gezegd, het is niet zomaar even met 4 kleinkinderen op pad. Er komt bij deze ene al heel veel kijken en dan hebben de andere 2 kleintjes vast ook nog wel hun gebruiksaanwijzing. M’n ouders zijn blij met de hulp van Lesley. Overdag speelt hij met de kleintjes buiten in het bos, als het goed is staat de hut, die ze vorig jaar gebouwd hebben er nog. De kinderen zijn dol op hem en hij kan even lekker kind zijn. Daarnaast geniet hij ervan dat hij ’s avonds als enige met opa en oma op mag blijven, een spelletje doen, gezellig kletsen of met één van hen een avondwandeling maken. Dan is hij de grote vent.

Ik ben trots op mijn ouders, dat ze dit nog steeds doen. Ook nu met alle extra’s die erbij zijn gekomen. Bedankt pap en mam, ook namens de kleinkinderen.

Een bijzondere training.

  

Soms heb je als kind met een handicap juist geluk. Want zeg nou zelf, hoeveel kinderen kunnen zeggen dat ze een training hebben gehad van Pieter Huistra en Erwin van de Looi, hoofdtrainer en assistent-trainer van het 1^e elftal van FC Groningen?

Door zijn handicap is Sylvain niet in staat om bij een normale voetbalclub te spelen. Hij snapt de spelregels niet, weet niet altijd in welk doel hij moet scoren etc. Gewone kinderen zullen niet blij worden van hem in hun team. Gelukkig is er een voetbalclub waar kinderen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking terecht kunnen,  Kids United. Sylvain voetbalt hier al vanaf zijn 6^e jaar met veel plezier en wij als ouders zien dat hij in al die jaren echt vooruitgang heeft geboekt in het voetballen. Als hij nu een wedstrijd speelt, loopt hij niet meer alleen achter de bal aan, maar probeert hem ook echt te raken. Inmiddels kan hij ook aardig schieten en langzaam aan heeft hij door in welk doel hij moet scoren. Afgelopen zaterdag heeft hij zelfs een doelpunt gemaakt. Naast de wekelijkse training en ongeveer 1x in de maand een wedstrijd (dit geldt voor de jongsten), doen ze ook erg leuke dingen met de club. Sylvain heeft al vele leuke uitjes gehad. Onder andere een bezoek aan een training van FC Groningen, gevolgd door koken in de Jumbo en een eigen training, dit alles verzorgt door studenten van het Alfa College, een line-up lopen in de Amsterdam Arena in het kader van de Johan Cruijff schaal en als klap op de vuurpijl de persconferentie gevolgd door de presentatie van Kids United in een vol FC Groningen stadion in verband met de adoptie van Kids United door FC Groningen. Wat een SUPERCLUB is Kids United. Ik kan hier nog lang en breed over doorgaan, maar dat was eigenlijk niet de opzet van deze blog, maar het is zeker de moeite waard om eens een kijkje te nemen op www.kids-united.nl, voor meer informatie, leuke verhalen, foto’s en video’s.

Maar gisteren dus een hele speciale training gegeven door Pieter Huistra en Erwin van de Looi. Ook spelers Maikel Kieftenbeld en Henk Bos waren van de partij. Sinds de persconferentie waar Kids-United is gepresenteerd is Sylvain helemaal weg van Maikel Kieftenbeld en hij sprong hem dan ook spontaan om de nek toen hij hem zag.  Er werd in vier groepen getraind, de trainers en spelers sloten zich elk bij een groep aan bijgestaan door de trainers van Kids-United. De kleinste kinderen werden getraind door de trainers en die wisselende op een gegeven moment van groep. De spelers sloten zich aan bij de 2 andere groepen. Het werd allemaal op een erg leuke manier gedaan. De kinderen genoten zichtbaar. Vooral voor de kinderen die echt beseffen met wie ze van doen hebben, is dit een hele belevenis. Je ziet de spanning op hun koppies en ze doen allemaal extra hun best. Sylvain weet van horen zeggen dat het de trainers en spelers van FC Groningen zijn, hij ziet ze natuurlijk ook wel op tv, maar of hij echt beseft wat het inhoudt vraag ik me wel eens af. Doordat er door iedereen extra aandacht aan wordt besteed beseft hij naar mijn idee wel dat het bijzonder is en natuurlijk heeft hij ook wel door dat er andere trainers als anders op het veld staat, maar voor hem is iedereen gelijk. Hij geniet vooral van de extra aandacht, het feit dat het anders is dan anders en het hele circus eromheen. Leuk samen op de foto en het allerleukste het presentje op het eind, een mooie keycord van FC Groningen. Deze ging ’s avonds natuurlijk weer mee naar bed. Toch vraag ik me soms wel af of ik me niet vergis, misschien krijgt hij toch meer mee dan ik denk. Dat blijft altijd moeilijk, want hij praat er niet echt over. Maar wat duidelijk is, de kids hebben een hele leuke bijzondere training gehad. En ook de ouders hebben genoten. Het is nog nooit zo druk geweest rond het veld tijdens een training en er waren maar weinig ouders die het hele uur in de kantine zaten om koffie te drinken.

Bedankt FC Groningen, bedankt Kids United en vooral ook bedankt eigenaren van Mc Donalds Groningen, die dit mogelijk hebben gemaakt voor de kinderen.

Puberzoon en leerperikelen

Ik kan me niet heugen dat mijn moeder me ooit achter de vodden aan moest zitten om te gaan leren. Was dit niet nodig, deed ze dit gewoon niet of ben ik het vergeten?Het lijkt al zolang geleden, maar naar mijn idee deed ik gewoon braaf m’n huiswerk en leerde ik ook trouw mijn toetsen. Ik ging hiermee door totdat ik zeker wist dat ik het kon, want falen daar had ik een hekel aan. Ik had denk ik ook een ijzeren discipline en als iemand tegen me zei dat ik iets niet kon, dan zou ik bewijzen dat ik het wel kon. Waar dit vandaan komt, weet ik tot op de dag van vandaag nog niet. Ik heb me wel eens afgevraagd of ik het me niet gemakkelijker had kunnen maken, door minder van mezelf te eisen, want echt een makkelijke leerder was ik niet, maar zo zat en zit ik denk ik nog steeds in elkaar, al zijn de scherpe kantjes er nu wel wat af.

Ik zie me nog zitten in gesprek met mijn leraar in de toen nog 6^e klas, mijn moeder was er ook bij of m’n vader er ook bij was weet ik eigenlijk niet. In mijn beleving was het in die tijd met name m’n moeder die de schoolzaken regelde. Ik kreeg MAVO-advies, maar daar was ik het echt niet mee eens. Ik wilde naar de HAVO, want daar gingen de klasgenoten naartoe waar ik het meest mee had en de MAVO had een slechte naam. Hoe dat gesprek verder verlopen is weet ik niet, maar ik ging naar de HAVO. Het 1^e jaar bleef ik zitten, de overgang was toch wel groot, maar naar de MAVO, daar dácht ik niet aan. Uiteindelijk heb ik daarna de HAVO met goed gevolg afgemaakt. Het zegt iets over mijn manier van leren en mijn doel bereiken.

Mijn zoon lijkt meer moeite met leren te hebben. Of hij het echt niet kan of zich er de moeite niet voor gunt, is me niet helemaal duidelijk. Hij heeft andere dingen aan zijn hoofd. Als hij uit school komt is er maar 1 ding wat hij wil doen en dat is voetballen met zijn vrienden. Als hij niet naar buiten kan/mag, omdat hij een toets moet leren is hij chagrijnig en moppert wat af op die school met al dat huiswerk al dat leren etc. Hij moet zijn energie kwijt. Op de een of andere manier lukt het hem ook niet om de rust te vinden. Samen maken we zijn planning, want alleen lukt het hem niet en dan nog moet ik hem erop wijzen anders zou hij het domweg ‘vergeten’. Voordat hij daadwerkelijk aan het leren gaat moet hij nog van alles doen. Weer naar beneden om drinken te halen, even naar de wc waar hij vervolgens een half uur blijft zitten want daar liggen toch wel leuke tijdschriften, naar boven en vervolgens  weer naar beneden om te kijken wat hij moet leren, computer aan om dit op ‘It’s learning’ te bekijken, maar dan komt er weer een msn berichtje binnen waar hij toch echt even op moet reageren en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook tijdens het leren kan hij niet rustig zitten. Om de haverklap doolt hij weer voor het een of het geen door het huis. Als ik hem overhoor zit hij altijd wel ergens aan, een bal die naast hem ligt, een pen die in en uit wordt geklikt, hij vindt altijd wel iets waar hij mee kan pielen. Ik word er helemaal kriegel van. Hoe kun je nu leren als je je steeds laat afleiden? Als ik leer heb ik rust en ruimte nodig om me heen. Geen muziek, een opgeruimd bureau, geen mobiel of wat dan ook in de buurt. Hij zit met muziek op z’n oren aan het bureau waar van alles en nog wat ligt waar hij aan kan zitten. Hoe kun je zo nu leren?

Ik probeer hem duidelijk te maken hoe ik leerde, maar werkt het wel bij iedereen hetzelfde? Werkt mijn manier van leren ook voor hem of doet ieder het op z’n eigen manier. Werkt het bij jongens anders dan bij meisjes? Wat heeft zijn ADHD ermee te maken? Ik sprak laatst nog een moeder die kwam met een heel verhaal over de 2 hersenhelften die niet goed samenwerken in de pubertijd, waardoor het leren niet goed lukt … Als ik hem overhoor en hij op een heleboel vragen geen antwoord kan geven word ik op een gegeven moment boos. Maar word ik eigenlijk wel boos op hem? Of is het meer mijn eigen frustratie. Dat ik hem niet kan leren hoe hij moet leren, dat ik niet kan overbrengen hoe hij het zou kunnen doen. Hij doet ook echt wel zijn best en ook niet alles gaat slecht, maar vooral Frans bijvoorbeeld. Hij kan hier uren (op zijn manier) op leren en als ik hem dan overhoor haalt hij nog alles door elkaar. De rijtjes vervoegingen zoals ‘ je suis, tu es, il est … etc.’ kan ik nog dromen, hem lukt het niet om het in zijn hoofd te krijgen. Ik snap het niet. Het is toch gewoon een kwestie van stampen?

Je hebt het maar moeilijk als leren niet vanzelf gaat. Ik heb medelijden met hem en het liefst zeg ik ‘ Laat het allemaal maar zitten. Ga lekker naar buiten, voetballen met je vrienden’, maar dat kan natuurlijk niet. Dus spreek ik hem nog even streng toe en laat hem nog verder leren. Hij heeft de pech dat hij, in tegenstelling tot zijn broertje, er wel voor moet zorgen dat hij een diploma haalt. Liefst zo hoog mogelijk, anders red hij het niet in deze maatschappij. Toch vraag ik me wel af of degenen die dit alles bedenken, die zelf gemakkelijk leren, wel beseffen hoe moeilijk het is als je niet bent bedeeld met een goed stel hersens. Als je zonder er zelf voor te hebben gekozen, moeite hebt met je te concentreren. Je moet altijd meer je best doen dan een ander voor wie het bijna allemaal als vanzelf (lijkt) te gaan. Eigenlijk is het niet eerlijk en wat dát betreft heeft mijn jongste zoon het gemakkelijker. Van hem wordt niet zoveel verwacht. Hij is er eenvoudigweg niet toe in staat. Bij hem is elke kleine vooruitgang een grote mijlpaal…

Afgelopen week kreeg Lesley zijn rapport. Het is hem gelukt om van  2 vijven een zes te maken. Helaas is zijn andere vijf gedaald naar een vier, maar ik ben trots op hem. Met veel moeite is het hem toch gelukt. Nog 1 punt omhoog en dan gaat hij toch over.

Weblog online?

Als het goed is, is nu mijn weblog online. Mocht je belangstelling hebben om het te lezen en/of mij te volgen, veel plezier.

Verslaafd?!

Er zijn vele verschillende vormen van verslaving. De een zal het wel zo noemen, de ander niet. En ook ik moet bekennen dat ik wel een verslaving heb. Gelukkig ben ik nooit begonnen met roken. Ik heb net als iedereen wel eens een sigaret gerookt, of eigenlijk weet ik niet eens of ik wel een hele sigaret heb gerookt, het kon me echter niet bekoren. Vies vond ik het en ik vind het ook nog steeds niet fijn om in de rook van een ander te moeten zitten. Gelukkig dat dit steeds minder gebeurd. Voor mijn gevoel zijn er steeds minder mensen die roken. Drank is ook zoiets. Ook daar kun je verslaafd aan raken, maar ik geloof dat ik daar niet gevoelig voor ben. Ik drink heus wel eens een drankje, maar dit is sporadisch. Er zijn ook wel eens tijden dat ik wat vaker alcohol nuttig, maar veelvuldig heb ik dit nog nooit gedaan en ik denk ook dat ik dat niet zal doen. Alhoewel, zeg nooit nooit, je weet natuurlijk niet wat er op je pad komt en wat je hiertoe brengt. Het is me echter tot nu toe nog niet gelukt om dronken te worden. Als ik voel dat ik wat dizzy word stop ik met drinken, want ik vind het heel vervelend om de controle over m’n lijf te verliezen.Drugs heb ik nog nooit gehad en het zal er ook niet van komen, denk ik. Ik weet niet eens welke wegen ik moet bewandelen om hieraan te komen. Het zal vast niet zo moeilijk zijn als ik denk en als ik eens om me heen vraag, dan zijn er vast mensen die wel weten hoe je eraan kunt komen, maar ik heb er geen behoefte aan om me hierin te verdiepen. Misschien ben ik ook wel bang, dat als ik eenmaal ervaar wat het met je lijf kan doen, dat ik hier toch meer van wil.

Dan heb je natuurlijk ook nog de verslaving aan eten. Ik ben geen dikke eter, zal ik ook niet worden, want ik zit al gauw vol en kan dan echt niet verder eten. Toch is dit wel een van de dingen waar ik verslaafd aan kan worden. Het gewone eten nog niet zo zeer, maar van kinds af aan heb ik al een zwak voor chips. Komt dit omdat mijn moeder tijdens de zwangerschap elke dag een klein zakje chips at? Zou wel mooi zijn als ik haar er de schuld van kan geven. Kan me niet herinneren of ik als klein kind al veel chips at. Ja ik kreeg geloof ik op de kleuterschool  wel een zakje chips mee naar school, maar daar werd al gauw een stokje voor gestoken door de juf. Daarna weet ik het eigenlijk niet. Tijdens de middelbare schooltijd ben ik vast meer chips gaan eten. Elke middag na school gingen we even naar mijn opa en oma en ook in het weekend en in de vele vakanties zaten wij, nichten en neven, daar dagelijks. Gewoon even een boekje lezen, kletsen of samen een bordspel doen. Dat hebben we echt vele uren gedaan en daar heb ik nog hele fijne herinneringen aan. Bij opa en oma stonden de potten met koekjes, snoep en chips gewoon op tafel en daar mochten we van pakken zoveel als we wilden. Mijn lievelingschips was daar de frietsticks, thuis at ik die eigenlijk weinig, want daar smaakte het toch anders. Dat heb ik ook met bepaalde andere snoepjes, bijv. de citroen napoleonnetjes. Ik denk dat veel familieleden dit herkennen. Of ik hier destijds echt elke dag chips at, kan ik me niet herinneren, maar ik at het vast vaak. Daarna volgende een periode dat ik bewuster op mijn eten ging letten. Ik had namelijk gekozen om me op te laten leiden tot diëtist. De suiker verdween uit mijn koffie en thee en dat scheelde vast een hele hoop. Vooral bij opa en oma, want daar gingen rustig 3 scheppen suiker in elk kopje. Dat was in het begin wel even wennen, maar zoveel suiker als aankomend diëtist dat kon natuurlijk niet. Maar de chips is altijd gebleven, al zal dit wel een periode veel minder zijn geweest. Ik weet wel dat er periodes zijn geweest dat het me heel goed lukte om weinig te snoepen. Om ook op feestjes en verjaardagen veel bewuster te letten op wat ik van tafel pakte. Als ik wilde dat ik niks nam, deed ik dat ook niet. Daar was ik toen best sterk in. Vanaf wanneer dat weer is veranderd weet ik niet, maar nu ben ik niet meer zo sterk. Mijn chips verslaving heeft naar mijn idee in mijn 2^e zwangerschap echt toegeslagen. Ook in mijn 1^e zwangerschap at ik wel meer chips, maar na de bevalling kon ik dat weer terugdraaien. Maar na de 2^e zwangerschap niet meer. Nu eet ik steevast elke week een zak chips en weet ik dat, als ik niet lekker in mijn vel zit, chips me helpt om me even beter te voelen. Jaja, ik ben een emotioneel eter. Kan dit wel als je diëtist bent? Ik vind van wel. Denk dat ik hierdoor mijn cliënten beter kan begrijpen, dan als ik dit niet zou hebben. Toch weet ik, dat als ik het echt wil, ik hier wel controle over kan krijgen. Alleen wil ik dit niet meer zo strikt. Ik mag het van mezelf. Het is de enige verslaving die ik heb en ik heb hem onder controle.

Sinds kort heb ik een smartphone. Een leuk speledingetje, waar ik van tevoren niet van had gedacht dat ik er zoveel mee kon. Ik heb er bewust voor gekozen om geen onbeperkt internetabonnement te nemen. Ik wil niet zoals ik om me heen zie, de hele dag met dat ding zitten pielen en de meest mogelijke onzin op sites als facebook zetten. Ik had er echter niet bij nagedacht dat ik er thuis, waar we wifi hebben, vrijelijk gebruik van kan maken en dit ook zou doen. Wat is het nu gemakkelijk om even op facebook te kijken, wat mijn vrienden aan het doen zijn, om even mijn mail te checken of ik misschien een nieuw bericht heb ontvangen, om even op de familiebox te kijken of er nog nieuws is en IK die eigenlijk nooit veelvuldig spelletjes doe op een spelcomputer of iets dergelijks, maar meer van de bordspelen ben, speel nu Wordfeud met een aantal mensen tegelijk. Eindelijk weer scrabble spelen, een spel wat mijn man niet zo heel erg leuk vindt en wat ik daardoor niet meer zoveel deed. Ja op vakanties, vooral met mijn ouders, maar ook wel met mijn man en zoon. Aangezien mijn man  in de avond vaak aan het werk is en ik dan alleen thuis zit, niet weg kan omdat de kinderen op bed liggen, heb ik alle tijd om een spelletje te spelen. Volgens mijn oudste zoon ben ik verslaafd. Hij zegt ‘Elke keer als ik binnen kom, zit jij je spelletje te spelen en dan zeg je wat van mij en mijn Playstation’. Hij komt ook wel net steeds binnen als ik met mijn telefoon in de hand zit, maar ik zit er echt niet de hele tijd mee te spelen hoor? Maar ik moet wel toegeven dat ik wel steeds even kijk of iemand al weer wat letters neergelegd heeft, of iemand nog wat nieuws gemeld heeft op de verschillende sites en ik moet bekennen dat ik het af en toe maar saai vind als er niks nieuws vermeld staat en/of een van mijn tegenspelers nog geen nieuw woord heeft neergelegd. Maar verslaafd? Dat valt toch wel mee!!!

Schrijversworkshop

     

Met een gevoel van lichte spanning stap ik op de fiets, het is nog vroeg, zondagochtend half 8. Het is nog rustig in de wijk, ik kom niemand tegen. Hoor ook nog weinig verkeer, het geluid van fluitende vogels heeft de overhand. Vandaag ga ik voor de 1^e keer een workshop schrijven volgen. Ben heel benieuwd wat deze dag me gaat brengen, of het is wat ik ervan verwacht, wat verwacht ik eigenlijk? Tot nu toe heb ik alleen vanuit m’n gevoel geschreven. De dingen zo op papier gezet zoals ik dacht dat het goed was. M’n 1^e boek is bijna af, maar voordat ik het daadwerkelijk naar een uitgever stuur of misschien wel zelf ga uitgeven, wil ik toch meer weten over schrijven. Waar moet ik op letten, hoe kan ik passages levendig maken, hoe beschrijf ik mijn personages dusdanig dat de lezer zich hier een beeld van kan vormen? Sinds ik niet meer werk en me tot doel heb gesteld in elk geval m’n 1^e boek af te schrijven en te kijken wat ik ermee kan, ben ik me gaan verdiepen in schrijverssites, ben ik boeken gaan lenen van de bibliotheek en heb ik er zelfs al 1 aangeschaft. Ik heb er al veel van opgestoken, maar datgene wat ik echt wil weten, echt wil leren, kan ik toch niet uit een boek alleen halen. Vandaar dat ik me na lang wikken en wegen, heb opgegeven voor een workshop. Helmaal in Utrecht, maar ik vind het niet erg om alleen in de trein te zitten. Heerlijk 2 uur heen en terug, waarin ik m’n gedachten de vrije loop kan laten gaan, zonder gestoord te worden door ‘Màààààm, waar ben je?’ ‘Màààààm, wat doe je?’ ‘ Ik ga nu leren hoor’. ‘ Mag ik nog naar buiten’ etc. etc. De trein is fijn. Ik hoef zelf niet op te letten en kan alvast lekker schrijven. Op de terugweg hoop ik zoveel inspiratie te hebben dat ik achter mekaar door kan pennen, maar misschien lukt het dan helemaal niet. Ben ik moe van alle nieuwe indrukken en moet ik eerst op een rijtje zetten wat ik hiermee kan doen. We zullen zien. Ik ben erg benieuwd naar wat de dag me brengt.

Ik zit in de trein naar Schiphol. Ik zie mensen met dikke koffers. Zij gaan heerlijk op vakantie. Waar zal de reis ze naartoe brengen? Een heerlijk warm land? Daar zou ik ook wel naartoe willen, maar ik moet nog even wachten. Het is een heerlijk vooruitzicht dat we over nog geen 4 maanden samen met mijn oom, tante en kinderen waar we al vaker vakantie mee hebben gevierd en een andere oom en tante met hun nichtje, naar Italië gaan. We hebben daar weer een mooi vrijstaand huis met zwembad gehuurd. Heerlijk in de vrije natuur op een plek waar we 5 jaar geleden ook zijn geweest, alleen dan in een huis 500 m verderop. Het 1^e huis in de buurt. Kan me er helemaal op verheugen, als ik eraan denk kan ik de zinderende warmte al voelen, de stilte horen en de gezelligheid proeven….  Mijn gedachten dwalen af. Het is inmiddels vrij druk in de trein. Ik vraag me af of er nog iemand in de trein zit die op weg is naar de workshop. Zouden er meer mensen zijn die van ver komen? Of zullen de meesten vanuit omgeving Utrecht komen? Ik weet helemaal niets van de schrijfwereld. Ben hier wel heel nieuwsgierig naar. Wat voor mensen zal ik ontmoeten? Zal er echt contact zijn? Of zullen we alleen aandachtig luisteren naar de 3 sprekers. Als het goed is komen er 30 mensen naast de 3 sprekers.

 Ik kom natuurlijk veel te vroeg aan op de bestemming. De deuren gaan om 11 uur open, het is nu 5 over half 11. Ik durfde geen latere trein te nemen, voor het geval er oponthoudt zou zijn. Nu sta ik dus 25 minuten te vroeg op het Domplein en sta oog in oog met de Dom. Dat is een aangename verassing , hier had ik niet op gerekend. Dom eigenlijk, dat ik daar niet bij stil had gestaan. Als het gebouw waar je moet zijn aan het Domplein ligt, dan zal dit toch wel in de buurt zijn van de Dom? Ik loop eerst maar een rondje rond de Dom en maak wat foto’s, er staat een gure wind en in mijn eentje een toren bewonderen is eigenlijk helemaal niet leuk, dus na 10 minuten heb ik het wel gezien en zoek ik toch maar het bewuste nummer waar ik moet zijn. Gelukkig de deuren zijn al open en er zitten al meer mensen te wachten. Veelal vrouwen, maar ook een enkele man. Met één van hen raak ik aan de praat. Het gesprek gaat direct over schrijven. Wat we al hebben gedaan op dit gebied en op zijn vraag of ik al wat heb geschreven, vertel ik enthousiast over mijn op handen zijnde boek dat over mijn jongste zoon gaat. Gek eigenlijk. Jarenlang heb ik dit voor mezelf gehouden, pas sinds een jaar of 2 vertel ik mondjesmaat dat ik een boek aan het schrijven ben. Hoe kan het dat ik dit wel zo direct aan een wildvreemde kan vertellen en vind ik het moeilijk om het aan mensen in mijn directe omgeving te vertellen waar ik mee bezig ben? Ik heb sterk het gevoel dat mijn boek niet zoveel voorstelt, dat de manier van schrijven niet zo geweldig is en wie zit er nu te wachten op een boek over een jongen met een bijzonder syndroom? Toch wil ik het graag uitbrengen, heb ik het ook geschreven met in mijn achterhoofd mijn publiek en dan is het toch handig om het alvast meer onder de aandacht te brengen. Het toeval wil dat deze man een broer heeft met autisme. Sinds ik vertel over mijn kind, lijkt het alsof ik alleen maar mensen tegenkom die ook op wat voor manier dan ook in verbinding staan met een persoon met een handicap. Het verbaast me elke keer weer.

We beginnen de dag met ons in te schrijven voor verschillende workshops. We kunnen 3 blokken volgen en bij elk blok kiezen uit 3 verschillende workshops. Zo had ik het niet begrepen, anders had ik me wat beter voorbereid en alvast bedacht waar ik voor zou gaan. Nu vind ik het best moeilijk om terplekke een keuze te maken. De 1^e workshop die ik volg gaat over  ‘ zintuiglijk schrijven’. Hier leren we beeldend te  schrijven over zintuiglijke waarnemingen. Misschien doe ik dit wel, maar niet bewust en zeker nog niet voldoende. Hiermee trek je als het ware je lezer in het verhaal. Hier kan ik zeker nog iets in verbeteren in mijn boek. Binnen een mum van tijd hoor ik alleen maar krassende pennen om me heen, iedereen is druk aan het schrijven. Ik ga ook aan de slag, maar vind het best lastig om in opdracht zo uit het niets iets op te schrijven. Dit heb ik ook nog niet vaak geoefend. Nu snap ik de schrijfopdrachten uit het boek dat ik thuis nog heb liggen. De 2^e workshop die ik volg heet ‘Show, don’t tell’. Hier moeten we terplekke beschrijvingen geven over iets of iemand in de beeldende vorm. In 1^e instantie denk ik ‘ Jammer, dat ik niet een andere workshop heb gekozen’ . Ik heb er echter veel van geleerd. Het is een stuk waar ik uit mezelf nog niet zoveel mee bezig ben. Wie wil mag zijn verhaal voorlezen. Wat kunnen sommigen toch in zo’n korte tijd in opdracht een mooi stuk schrijven. Daar ben ik best jaloers op. Zelf durf ik mijn verhaal nog niet voor te lezen, maar meepraten en beoordelen lukt wel. Bij de 3^e workshop leer ik hoe ik spanning kan aanbrengen in een verhaal op zinsniveau en vooral hoe je de spanning in een verhaal opbouwt  zonder daadwerkelijk te vertellen waar je naartoe wilt. Ik ben niet tevreden over het begin van mijn boek. Hier kan ik echt wat mee. Ik heb wel dingen gelezen, maar door er samen over te praten en ermee aan de slag te gaan, daar leer je toch het meest van. Wat ik ook van deze dag verwacht had, dit zeker niet. Ik heb veel geleerd en vind het vooral prettig om met anderen in gesprek te zijn, die ook met schrijven bezig zijn. Hoe doen zij het? Hoe lang zijn ze al bezig? En ieder schrijft toch op zijn eigen manier. Heel inspirerend om te horen hoe anderen schrijven, wat er in ze op komt als ze een opdracht krijgen. Het onderwerp zegt vaak toch ook wel iets over de schrijver. Mijn dag is meer dan geslaagd en zeker voor herhaling vatbaar. 

Na afloop praat ik nog even met een medecursist, maar ga dan snel op weg naar de trein. Ik moet even alles laten bezinken en langzaam in me opnemen. In de trein is het erg druk. Ik heb wel een plekje, maar het lukt me niet om te schrijven. Dan maar mijn medepassagiers bestuderen. Daar haal ik ook weer inspiratie uit.

Van ochtendspits naar rustpunt.

                      

De Paasdagen zijn weer achter de rug, het was weer vroeg opstaan vanmorgen. De kinderen moeten weer naar school en mijn man heeft vroege dienst. En ik, ik heb sinds kort geen daadwerkelijk doel meer in mijn leven. Sinds kort sta ik op ‘straat’ en moet ik na jaren werken, op zoek naar een andere baan. Dit wil nog niet zeggen dat ik het rustig aan kan doen in de ochtend. De ochtendspits is nog altijd hetzelfde, met het verschil dat ik nu zelf niet op tijd sta.

Mijn man staat als 1^e op en maakt zijn brood klaar en als hij daarmee klaar is, sta ik op om het ontbijt voor de kinderen klaar te maken, terwijl mijn man ondertussen naar zijn werk vertrekt.Als de broodjes in de trommels zitten en het ontbijt half op tafel staat ga ik naar boven om eerst mijn jongste wakker te maken. Een hele strijd, vooral na een paar vrije dagen. Ik wrijf hem heel voorzichtig over z’n wang en zeg dat het tijd is om wakker te worden. Dat ik me eerst ga omkleden en dan bij hem terugkom, dus hij mag nog heel even lekker blijven liggen en bijkomen. Als ik klaar ben met omkleden en voordat ik mijn haren ga fatsoeneren, ga ik nog een keer naar hem toe om aan te geven dat hij zo meteen echt op moet staan. Ik hoor wat gebrom en hij draait zich om ‘Ik lig nog zo lekker’ is het commentaar… Ik ga me eerst maar verder klaarmaken en leg z’n kleding klaar. Ik probeer hem nu toch echt zover te krijgen dat hij uit z’n bed gaat komen, wat me een stomp op m’n schouder oplevert en hij draait zich nog even om. Dan maar met wat hardere hand, gordijnen open en dekens  van hem af. Hij is niet blij, maar staat toch op, loopt mopperend naar de wc en kleed zich daarna rustig om met hulp van mij. Hierna spoed ik naar beneden, zijn (glutenvrije)brood voor de ochtend moet nog even op het rooster, dan is het toch lekkerder en lukt het hem om het sneller te eten. De klok geeft inmiddels half 8 aan. Nog 10 minuten, dan staat de taxi voor de deur. Inmiddels heb ik ook mijn oudste zoon wakker geroepen, dit gaat gelukkig een stuk gemakkelijker, dus  kan ik me weer op de jongste richten. Hij drinkt intussen zijn sojamelk en wacht op z’n brood. Terwijl hij zijn brood eet, maak ik zijn ranja met medicijn klaar. In mijn ooghoek zie ik de taxi al voor de deur verschijnen, hij is vroeg vandaag. Ik spoor mijn jongste zoon aan toch echt even z’n medicijn te drinken ‘Maar ik heb mijn brood nog niet op ….’ Tja dat blijft dan maar liggen, de medicijnen zijn belangrijker… Snel de jas aan, tas mee, het poetsen moet dan vanavond maar extra goed en daar verdwijnt Sylvain in de taxi, vrolijk ontvangend door de andere kinderen. Daar gaat hij weer, wat is het toch elke keer weer een gerace om het allemaal op tijd voor elkaar te krijgen.

Mijn oudste is inmiddels ook nog niet beneden, dus nog maar even naar boven roepen ‘Jaja, ik ben bezig, kom eraan’  Even later zit hij aan tafel te eten en drinken, ondertussen met zijn mobiel te spelen en als ik er wat van zeg is het ‘Ik moet toch kijken wat ik zo meteen in mijn tas moet stoppen?’ En gaat snel naar de schoolsite, waar hij elke morgen checkt welke vakken hij heeft, of er nog een les is uitgevallen, of er nog wat veranderd is in het rooster, zo werkt dat tegenwoordig … Daarna gaat hij zich klaarmaken, met name z’n haren goed in model brengen dat kost tijd. Dan moet de tas nog snel ingepakt worden, de tanden gepoetst, nog iets vergeten dus snel naar boven, weer naar beneden, jas aan, tas op de rug en dan moet hij toch ook echt gaan…

De rust is wedergekeerd. Ik ga nu maar eerst even rustig mijn eigen broodje eten. Dat kan nu, nu ik zelf niet naar het werk hoef. Daarna de rommel opruimen, zodat ik daar niet de hele dag tegenaan hoef te kijken en dan is het de beurt voor de hond. Buiten regent het. Bah, daar heb ik nu net geen zin in. Een klein rondje dan maar. Maar eenmaal buiten voelt de temperatuur wel lekker, dus ik besluit toch maar even een rondje langs het meer te maken. Geen zin om in de ochtendspits door de wijk te wandelen, met aan alle kanten scholieren die gehaast naar school fietsen of brommen. Ik zoek nog even de rust op. Het miezert wat, maar eigenlijk voel ik het niet eens. De wind waait lekker door mijn haren en zorgt ervoor dat ik langzaam wakker begin te worden. Op weg naar het meer, kom ik langs mijn favoriete bloemenveldje. Een aantal weken geleden zag ik hier de 1^e krokussen hun kopje boven het groen uitsteken. Deze zijn echter alweer verdwenen. Ik zie nu wel de blauwe bloempjes, die zo leuk staan tussen de tulpen, maar verder is het nog vooral groen, maar als ik eens goed kijk, dan zie ik … jaja ik zie het echt… de tulpenkoppen komen al boven het groen uit. Ze zijn zelf nog groen en vallen daardoor nog niet echt op, maar ze komen er toch echt aan. Binnen niet al te lange tijd zal het veld hier weer volstaan met rode, roze en gele tulpen. Alleen al bij de gedachte word ik vrolijk en ook al schijnt de zon niet, binnenin mij begint deze toch echt te schijnen. Wat is het voorjaar toch een heerlijk seizoen. Terwijl ik verder loop richting het meer, begint alles van me af te vallen. Dit kleine stukje natuurgebied, zo dicht bij huis heeft altijd een rustgevende invloed op mij. Toen ik nog werkte en op de dagen dat ik deze kant op moest om naar mijn werk te gaan, zorgde het ervoor dat ik even de stress van de ochtend van me af kon zetten voordat ik op mijn werk aankwam en daar weer aan de slag kon gaan. Dat stukje rust was goed als overgang van huis naar werk en andersom.  Nu ik niet meer werk, tegen wil en dank, is er de stress van het niet werken, de plotseling opkomende angst of het nog wel zal lukken om werk te vinden, het gevoel van er niet meer bij horen, geen deel meer uit te maken van de maatschappij, er een beetje bijhangen, maar ook het gevoel van ik moet nu doen wat ik altijd al wou en geen tijd voor had, voordat ik weer aan het werk kan. Zo dubbel allemaal, maar het houdt me erg bezig… Zorgt voor stress en dat ik ondanks dat ik nu thuis zit, alle tijd van de wereld zou moeten hebben, nog steeds druk in mijn hoofd ben… Maar op het moment dat ik hier loop, met de wind in mijn haren en de regendruppels op mijn neus, valt alles even van me af en ik voel weer de inspiratie komen. Langzaam stromen er weer allerlei ideeën voor verhalen binnen en ik heb natuurlijk mijn notitieboekje niet bij me, maar wel mijn mobiel waar ik snel wat steekwoorden intik. Als ik stevig doorstap, kan ik het beste denken, maar stevig doorstappen daar houdt onze hond niet van. Die blijft overal steken, even snuffelen, even een plasje, dus het gebeurd herhaaldelijk dat ik weer even stevig doorstappend terugloop om te kijken waar de hond nu weer is gebleven. Terwijl de hond even lekker in het water plonst, sta ik tegen de leuning van het bruggetje met de haren in de wind over het pad te kijken. De rietstengels beginnen weer uit te botten. Nu zie je nog de mooie gele bloemen, wat het precies zijn weet ik niet, maar als het riet begint te groeien, verdwijnen deze weer uit het zicht. Sinds we een hond hebben zie ik op dit stuk elk jaar in de lente alles weer opbloeien. Nu lopen we nog op een kaal pad, straks is het pad weer helemaal ontrokken aan het zicht van de omwonenden en kunnen we daar anoniem wandelen. Als het hard gestormd of geregend heeft, moeten we ons letterlijk een weg banen tussen de omgewaaide rietstengels en met een beetje pech krijgt je dan een hele natte broek, maar ook dan geniet ik van dit tripje door het natuurschoon, met het water op de achtergrond kabbelend, de rust die in mijn lijf trekt en de inspiratie die mijn hoofd in stroomt. Als we het pad hebben verlaten stap ik weer stevig door, de hond achter me aan sjokkend. Af en toe moet ik even wachten, af en toe loop ik even terug, maar eigenlijk wil ik nu graag naar huis. Ik wil naar mijn kleine hok, boven op zolder, waar mijn computer staat en al mijn eigen inspirerende spullen. Ik denk op de wc na het kleinste kamertje in huis, maar daar voel ik me thuis, daar kan ik mijn ideeën uitwerken, daar kan ik even voelen hoe ik graag mijn leven zou willen vullen. Ik zou graag het nuttige met het aangename willen combineren. Wandelen, inspiratie opdoen, schrijven en hier mijn geld mee verdienen. Zou het ooit lukken om mijn ultieme droom in vervulling te laten gaan, zal het mij lukken om van mijn hobby mijn baan te maken ???