De laatste dag van het jaar, een terugblik …

                

Buiten waait het behoorlijk hard. De hele nacht heb ik de wind om het huis horen loeien. Wolken drijven in een rap tempo voorbij. Het lijkt wel een aftekening van het afgelopen jaar.
De kinderen zijn al druk bezig zich klaar te maken. Vandaag mag dan eindelijk de hele dag vuurwerk afgestoken worden. Sylvain is nu nog enthousiast, maar ik vraag me af of hij daadwerkelijk meegaat met zijn grote broer. Lesley zullen we de rest van de dag weinig zien. Die vermaakt zich wel buiten.
Zelf zit ik nog in pyama achter mijn computer en overzie vanuit mijn kamertje de boomtoppen en het wolkendek. Het is bewolkt, maar niet echt donker. Het is nog droog, maar de voorspellingen zijn slecht. Voor de mannen en jongens hoop ik dat het rond middernacht droog is. Zonde van al dat vuurwerk anders.

We zijn beland op de laatste dag van het jaar. Zo snel al, ik kan het bijna niet bijhouden. Van de andere kant is het maar goed dat dit jaar achter de rug is. In veel opzichten was het niet het meest fantastische jaar. Een nieuw jaar, nieuwe kansen zullen we maar zeggen.
Het jaar begon met het feit dat ik op 41 jarige leeftijd geen opa’s en oma’s meer had, zoals mijn nichtje zo mooi schreef. Voor mij geld hetzelfde. We zijn dubbele familie, dus hadden dezelfde opa’s en oma’s. In de laatste dagen van 2011 hebben we afscheid moeten nemen van onze laatste opa. Toch ging dit bij mij niet met heel veel verdriet gepaard. Eerder dankbaarheid. Hij ging terug naar mijn oma en ik heb heel lang mogen genieten van het feit dat ik opa’s en oma’s had. Dat is lang niet iedereen gegund en daarbij kwamen we ook nog eens graag bij onze opa en oma. Van de andere opa en oma hebben we minder lang kunnen genieten, mijn oma overleed toen ik 22 was en mijn opa toen ik 23 of 24 jaar was. Toch ben ik blij met het feit dat ik ook hen nog redelijk lang heb mogen meemaken. Ik heb zelfs nog overgrootoma’s en –opa’s gehad. Daar zal ik jullie verder niet mee vervelen.
Mijn gedachten gaan terug naar het afgelopen jaar, ja op zo’n dag als deze word ik altijd wat melancholisch. Gek eigenlijk, het is verder toch een dag als elke andere?
Het jaar begon zonder werk en wat ik toen nog niet wist, is dat het ook eindigt zonder werk. Nog veel heftiger was het feit dat we op dat moment net wisten dat mijn jongste tante ziek was, het klonk niet veelbelovend, maar verder was er nog weinig bekend. We hadden hoop. Die hoop werd in eerste instantie de kop ingedrukt, maar na goede reacties op de eerste chemo’s begon de hoop toch weer te groeien. Helaas was dit van korte duur en is het vanaf het moment dat duidelijk werd dat er geen genezing meer mogelijk was, heel snel gegaan.
Ondertussen wisten we ook dat één van haar broers met dezelfde ziekte kampte. Een heel andere vorm, maar toch … Het is niet te genezen, maar met behandeling is het mogelijk dat hij toch nog een aantal jaren door kan. Toch leek dit in oktober bijna helemaal mis te gaan, maar hij kwam er weer bovenop. Lief oompje, laat jij alsjeblieft de uitzondering op de regel zijn en veel langer dan die paar jaar in ons midden blijven.
Ook werd een nichtje op 37-jarige leeftijd geconfronteerd met een hartinfarct. Gelukkig is dit verder allemaal goed afgelopen, maar deze kant van de familie is dit jaar wel ineens getroffen. Het drukt ons weer met de neus op de feiten dat je gezondheid toch wel het allerbelangrijkste is.
Daarnaast is het ook het jaar van de crisis, geldzorgen wat vooral een ander deel van de familie treft en misschien nog wel veel meer mensen om me heen. Niet iedereen is hier even open in.
Ook ik kan me bij tijden in dit opzicht wel druk maken over de toekomst, maar dit leg ik dan toch maar weer naast me neer. Voorgaande heeft me geleerd meer bij de dag te leven en niet te ver vooruit te kijken.
Op de valreep kreeg ook de broer van Joop nog een operatie. Zijn hart bleek het niet zo goed meer te doen en met de familiegeschiedenis in het achterhoofd, zijn we blij dat hij in aanmerking kwam voor een ICD kastje. Deze kan zijn leven verlengen.

Tja, zul je nu denken. Bestond 2012 dan alleen maar uit sombere tijden? Nee, dat is niet zo en dat hebben jullie in al mijn voorgaande blogs ook wel kunnen lezen. Het afgelopen jaar zijn er ook zeker leuke dingen gebeurd en ik merk (ja ja, ik word echt ouder) dat ik meer kan genieten van kleine momenten.
Op een dag als vandaag gaan mijn gedachten toch even terug naar hen die het niet makkelijk hebben gehad dit afgelopen jaar. Mijn gedachten gaan terug naar mijn tante, dat zij er niet meer is, is nog steeds onwerkelijk voor mij. Ik troost me met de gedachte dat ze nu weer bij haar meisje is en bij haar ouders.
Terwijl ik dit alles schrijf, begint het buiten al aardig te knallen. Af en toe zie ik een vuurpijl voorbij schieten. Om 0.00 uur zal dit eerder andersom zijn denk ik. De boomtoppen zwiepen nog steeds vervaarlijk heen en weer en het wolkendek passeert nog met dezelfde snelheid mijn dakraam.
Ik maak me los van mijn pc. Het wordt tijd om in actie te komen. Er moet nog het één en ander vandaag. Kerstboom aftuigen, boodschappen doen en dan vanavond gezellig met familie het jaar afsluiten.

Allemaal een goede jaarwisseling en de beste wensen voor 2013!
Een nieuw jaar met nieuwe kansen…

 

Onbewust een ouderwetse vakantie

                

Het is inmiddels tien voor tien. Ik zit op mijn werkkamertje met een nog slaperig hoofd. Van mijn voornemen om elke ochtend van acht tot tien-elf te gaan ‘werken’ is nog weinig terecht gekomen. Ik heb een weekje vakantie van solliciteren, maar me voorgenomen om wel verder te werken aan mijn boek. Om met de aanwijzingen van mijn nichtje op het eerste gedeelte van mijn boek, een begin te maken met het herschrijven van de rest van mijn boek. Gisteren ben ik begonnen, maar het schiet nog niet op en vandaag zit ik dus bijna twee uur later achter mijn computer. Het document is geopend, maar verder ben ik nog niet gekomen.
Ik bedenk me dat ik ook al een week niet meer de redactie van 42bis heb gecheckt. Wel zijdelings wat berichten gevolgd, maar er verder niks mee gedaan. Ook mijn laatste blog is al van bijna een week geleden, al heb ik tussendoor nog wel mijn eerste blog voor het kinderpunt geschreven. Achter mij ligt nog een stapel post te wachten om verwerkt te worden en de laatste kerst of zeg maar liever nieuwjaarskaarten moeten nog geschreven worden.

Zonder er erg in te hebben ben ik samen met de kinderen vakantie aan het houden. De kerstvakantie is, na de zomervakantie, altijd mijn favoriete periode van het jaar geweest.
Nadat het geloof in de Sint voorbij is, hebben wij van huis uit pakjesavond op de avond voor kerst gevierd. Heerlijk vond ik dat. Ik vroeg dan iets waar ik de rest van de vakantie plezier van kon hebben, fijn zo’n cadeau voor de vakantie. Dat is mede de reden dat ik pakjesavond met Sinterklaas niet zo leuk vind, denk ik. De volgende dag moet je gelijk al weer naar school of naar het werk, dus niks genieten van je net gekregen cadeau(‘s).
Niet dat ik de laatste jaren nu elk jaar rond kerst vrij ben geweest, maar toch dat gevoel is gebleven.
Dit jaar ben ik dus, zonder me er bewust van te zijn, vakantie gaan vieren met de kinderen. Niet dat ik nu niks heb gedaan, integendeel, maar ik ben kerst gaan vieren zoals we dat in mijn jeugd deden.
Ik heb het boek wat ik met Sinterklaas heb gekregen, laten liggen tot de kerst en ben lekker gaan lezen tot diep in de nacht. Want eenmaal aan het lezen, kan ik niet meer stoppen. Dé reden om alleen maar aan een boek te beginnen als ik daar ook daadwerkelijk tijd voor heb.
Daarnaast hebben we de Wii van boven gehaald en in de woonkamer geïnstalleerd en daar hebben we veelvuldig gebruik van gemaakt. Op enkele werkdagen na, is ook Joop van de partij, dus het is een gezellige boel. Dit keer zijn we vooral aan het golfen. Dat spel hadden we nog niet echt eerder gespeeld, maar het is aan te raden. Het zorgt voor veel strijd, maar ook veelvuldige lachbuien en ook Sylvain kan op zijn manier meedoen. In de afstandslagen is hij goed. Zonder echt te kijken wat hij doet, is hij regelmatig de eerste die dicht bij de vlag komt. Daarna wordt het lastig, want goed bepalen hoe hard hij moet slaan, dat lukt niet echt. Hoe wij ook zeggen: ‘Zachtjes Syl’. De bal schiet ver langs of over de vlag en dit herhaald zich totdat er op het scherm staat, ‘Give up’. Toch is het hem een paar keer gelukt om wel in het holletje te slaan. De blijdschap en grijns die dan op zijn gezicht verschijnen zijn niet te beschrijven. De strijd gaat tussen Joop, Lesley en mij, want winnen willen we natuurlijk alle drie. Ik, die erg traag in handelen ben, heb niks met snelle spellen zoals Fifa. Ik snap werkelijk waar niet wat er om me heen gebeurd en waar de bal is, wat ik moet doen etc. Wat voor vele lachbuien bij mijn ega en oudste zoon zorgt. Rustige spellen zoals het golfen, dat is beter aan mij besteed. Alhoewel het in het begin wel even duurde voordat ik door had dat ik knop A ingedrukt moest houden tijdens het slaan, maar na wat geduld is het gelukt en won ik de eerste potjes. Helaas ben ik inmiddels ingehaald door man- en zoonlief. Vanavond toch maar weer revanche?
Ook dit doet me terugdenken aan mijn jeugd. In de vakanties zaten we steevast bij opa en oma thuis. Daar speelden we de ene vakantie Monopoly, een andere  Tripoly, hartenjagen of klaverjassen en vast nog wel meer spellen. Dat weet ik niet meer. Maar ik weet wel dat het elke vakantie een bepaald spel was wat we steeds opnieuw speelden. De ene keer gebeurde dat boven in de woonkamer, maar er zijn ook tijden geweest dat we beneden in één van de slaapkamers speelden – welke was omgebouwd tot zitkamer. Fijne tijden waren dat, ook al was het echt niet altijd leuk. Een aantal van ons konden niet goed tegen hun verlies, dus het gebeurde ook wel dat het bord ineens in boosheid omhooggeduwd of weggeveegd werd, zodat we niet verder konden spelen. Dit heeft geen negatieve invloed gehad op het gevoel dat ik nog steeds heb als ik terugdenk aan deze tijd …
Onze feestdagen waren ook geslaagd. Kerstavond hebben we traditiegetrouw bij mijn ouders gevierd. Niet met cadeautjes, maar gewoon gezellig bij elkaar eten en kletsen.  1^e kerstdag waren we te gast bij familie waar het altijd feest mee is. 2^e kerstdag hebben we bij Joops oudste broer gevierd met een groot deel van de familie, hier was het weer ouderwets gezellig.
Ja, onbewust heb ik deze week de vakantie nagebootst zoals ik die vroeger heb ervaren en het is me goed bevallen.

En ook nu lukt het me dus niet om me te zetten tot datgene wat ik eigenlijk ging doen.
Deze blog zit ik, zonder dat ik het door had, te tikken bovenaan het document van mijn boek. Het valt me ineens op dat mijn blog wel erg veel woorden heeft.
Nou ik ga toch nog even een poging wagen om datgene te doen, waarvoor ik achter de computer ben gaan zitten …

Een jaar later …

                          

De hele week voel ik me al niet zo happy, zou ik nu toch last krijgen van ‘de donkere dagen’?
Of is het toch de drukte van deze laatste week zo voor de kerstvakantie?
Ook al ben ik niet aan het werk, ik voel me toch gehaast … Nadenken over wat ik voor de klas van Sylvain ga klaarmaken, maandags overleggen met juf wat de andere kinderen meenemen. Het meeste mag Sylvain niet hebben, omdat er gluten in zitten, dus ga ik voor hem wat anders maken. Ik vind het sneu als hij bijna niets kan eten tijdens de kerstlunch. Voor bepaalde producten moet ik naar een andere winkel dan waar ik normaal mijn boodschappen haal, dus dat moet weer even ingepland worden. Ik doe hier ook maar gelijk de andere boodschappen, maar het is altijd weer zoeken in een andere winkel en dan kan ik er ook nog niet eens alles krijgen. Allemaal weer extra tijd. Een bezoekje aan de tandarts staat ook nog op het programma en ik heb heel erg het gevoel niet toe te komen aan de leuke dingen waar ik mee bezig ben. Eerst moeten de dingen die echt moeten, sollicitatie-activiteiten staan als eerste op het lijstje. Ik wil daarnaast nog even wat dingen langslopen voor mijn vrijwilligerswerk, daar ben ik niet zoveel meer aan toegekomen. De leuke dingen die ik nog wil doen, worden verschoven naar de avonduren maar dan heb ik niet veel puf meer, het blijft erbij. Het blijft echter wel in mijn hoofd rondspoken. Maar dat dit het nu is waardoor ik me niet helemaal happy voel, nee dat geloof ik niet …

Gisterochtend moest ik met Sylvain naar de tandarts, hij bezoekt hiervoor de bijzondere tandheelkunde in het UMCG. De afspraak was pas om 10 uur, dus de bowl kon ik mooi in de ochtend nog klaarmaken. Alle andere hapjes zoals pannenkoeken en knakworstjes in bladerdeeg had ik de dag ervoor tussen de bedrijven door al bereid, die lagen in de koelkast te wachten. Ondanks dat ik er op tijd uit was, was het op het laatste moment toch weer haasten.
Terwijl we in de auto zitten komt ineens bij mij naar boven dat vorig jaar om deze tijd mijn laatste werkweek was. Op het moment dat dit me te binnen schiet, rijd ik prompt de afslag voorbij waar ik af moet. We zijn al laat en moeten nu ook nog omrijden …
Mij is nu wel duidelijk waar dat onbestemde gevoel van deze week vandaan komt. Mijn gedachten gaan terug naar een jaar geleden.
De laatste week was een rare en emotionele week. Ik had nog drie spreekuren, op elke locatie waar ik werkte nog één, een week van afscheid dus. Het viel me zwaar. Alles uitwerken, opruimen, aanwijzingen achterlaten voor mijn vervanger – want het werk zou gewoon overgenomen worden door een collega die gaan ontslag had gekregen. En afscheid nemen van alle mensen met wie ik samen had gewerkt. Tussendoor nog gewoon spreekuur draaien. Het waren drie heel verschillende manier van afscheid nemen. Op een kleine locatie in de provincie, waar ik maar tweemaal in de maand spreekuur had in een Gezondheidscentrum, kwamen de praktijkverpleegkundige, de doktersassistente en de beide huisartsen ieder afzonderlijk persoonlijk afscheid van mij nemen. Ik kreeg een klein cadeautje van hen allen. In de middag had ik nog een gaatje in mijn spreekuur en heb ik ter afscheid nog thee met ze gedronken.
Op de tweede locatie, in de stad, werkte ik ook in een Gezondheidscentrum. Hier wordt in de ochtend gezamenlijk koffie gedronken door alle disciplines. Als het me lukte ging ik op die ene dag in de week dat ik hier mijn spreekuur had ook koffiedrinken. Dit was echter mijn drukste locatie, dus dat lukte niet wekelijks. Hier heb ik tijdens de koffie afscheid kunnen nemen van een groot deel van het personeel en kreeg ik nog een mooie roos. Na de koffie moest ik de verdere dag gewoon nog hard aan het werk.
De laatste dag was op een andere locatie in de stad. Hier deed ik spreekuur bij het consultatiebureau. Een deurtje verder dan de huisartsen. Deze artsen zag ik amper en de praktijkverpleegkundige alleen indien nodig. Geen gezamenlijke koffiemomenten. Ik had meer contacten met het personeel van het consultatiebureau en het Centrum voor Jeugd en Gezin (CJG).
Toen ik hier die ochtend aankwam , was alles nog donker. Alleen de schoonmaakster verwelkomde me met de tekst  ‘Oh komt er toch nog iemand?’ Ik voelde diepe teleurstelling. Er was dus geen bureau vandaag en ook niemand van het CJG. Geen afscheid dus op de plek waar ik het langst had gewerkt.  Bij binnenkomst op mijn kamer zag ik wel een bloemetje staan. Voor mij? Ik deelde de kamer met meerdere mensen, dus het zou ook heel goed voor een ander kunnen zijn. Het was voor mij, dat maakte toch een hoop goed. Dat ik niemand meer heb gezien die laatste werkdag, gaf me een erg eenzaam gevoel en maakte de dag nog triester. Gelukkig kwamen er wel cliënten. Bijna alle moeilijke gevallen, cliënten die ik langdurig had begeleid of cliënten die een speciaal plekje in mijn hart hebben had ik die laatste week gepland. Het was fijn te horen dat zij het ook niet leuk vonden dat ik er niet meer zou zijn het volgende jaar. Een aantal gaven aan nog niet zeker te weten of ze wel een afspraak bij mijn vervangster wilden maken, dit deed me aan de ene kant  goed, aan de andere kant was dit voor sommigen van hen geen goed idee. Die hadden echt nog wel verdere begeleiding nodig, maar ik kon het hen niet meer bieden …
Het voelde alsof ik na al die jaren van hard werken, zomaar aan de kant ben gezet. Wij als regio Groningen die al die tijd de hoogste productie hadden gedraaid moesten met zijn allen het veld ruimen, omdat wij toevallig de pech hadden dat we als laatste in dienst waren gekomen. Dit was niet zo, maar bij de anderen had hun voorgaande bedrijf beter voor hen onderhandeld en zij waren met behoud van dienstjaren aangenomen. Wij hadden onze dienstjaren achter moeten laten en waren daardoor ‘last in’. Wij moesten het veld ruimen om te voorkomen dat het bedrijf failliet zou gaan. Toen dit een maand later toch gebeurde voelde dat toch wel een beetje als gerechtigheid … maar ik ben er niks mee opgeschoten.

Wie had nu gedacht dat ik een jaar later nog steeds zonder werk zou zitten? Ik niet. Dat ik niet als diëtist aan de slag zou komen, dat had ik wel verwacht. Maar iets anders zou er toch wel inzitten? Helaas, tot nu toe geen succes.
Mijn zoektocht naar werk heeft me gelukkig wel andere leuke dingen gebracht. Mijn vrijwilligerswerk voor ‘42bis’ doe ik met veel plezier en zorgt ervoor dat ik in contact ben en blijf met nieuwe mensen. Bloggen voor deze site gaat me niet lukken, daarvoor heb ik te weinig kaas gegeten van het web, maar als redactieassistent bevalt het me prima.
Vorige week kwam er opnieuw iets leuks op mijn pad. Een leuke vacature bij ‘het Kinderpunt’ (www.hetkinderpunt.nl) . Een site die ik al een tijdje volg, omdat ik hier leuke, herkenbare verhalen lees van andere moeders met een bijzonder kind. Weliswaar ook vrijwilligerswerk, maar ik ga bloggen voor deze site. Ervaringsdeskundige als moeder van een bijzonder kind is wel wat in mijn straatje ligt. Ik heb er zin in …

                                

De donkere dagen voor kerst …

                  

Zo worden de dagen van dit moment wel genoemd. Ik moet toegeven dat het ’s ochtends nog erg donker is, als ik wakker word en in de middag wordt het ook al vroeg donker. Toch valt het met de sneeuw van de afgelopen dagen met de duisternis wel mee. Sneeuw zorgt toch voor licht in het donker.  Ik vind het dus niet zo donker buiten.
Er zijn mensen die veel moeite hebben met deze dagen, door te weinig daglicht of doordat ze dierbaren moeten missen. Dit gemis wordt vaak extra gevoeld op en rond de feestdagen …

Zelf vind ik de dagen naar de kerst toe juist gezellig. Op de radio klinkt sfeervolle muziek. De kerstboom komt weer in huis, wat zorgt voor een gezellige sfeer. Als je buiten loopt in de vroege ochtend of ’s avond zie je in vele huizen de kerstverlichting branden vergezeld met vele andere decoratieve versieringen. Het geeft mij altijd een gevoel van saamhorigheid, bezinning en gezelligheid. Al hou ik niet van de al te opzichtige kerstversiering, die dan vaak buitenshuis wordt tentoongesteld.
Kerst is inmiddels ook een erg commerciële aangelegenheid geworden. Dat vind ik dan weer jammer. Supermarkten verkopen vele kerstartikelen en overal kun je tegenwoordig kant en klaar of snel klaar maaltijden halen om het je gemakkelijker te maken bij de bereiding van het overdadige kerstdiner. Daar heb ik nog nooit iets van gesnapt, dat vele eten tijdens de kerstdagen. Begrijp me niet verkeerd, ook ik hou best van lekker eten, vind het ook  leuk om gezellig met de familie aan tafel te zitten of uit eten te gaan, maar het gaat me dan vooral om het gezellig samen zijn en genieten van een lekker hapje en drankje, maar dit hoeft niet veel te zijn. Misschien wel juist niet veel te zijn, want met deze dagen gaan mijn gedachten vaker dan anders naar mensen die het niet zo goed hebben. Ver van huis, maar ook steeds meer dicht bij huis. Met verbazing sta ik te kijken wat mensen allemaal in hun winkel karretje laden, zo vlak voor de kerstdagen. Het lijkt wel alsof ze bang zijn om in een enorme sneeuwstorm terecht te komen, dat ze de deur niet meer uit kunnen of wat dan ook. ‘Gaan ze dat echt allemaal opeten in die 2 dagen?’ denk ik dan. ‘Ach misschien krijgen ze wel een heel huis vol visite’, vergoelijk ik het dan ook nog een beetje. Aan de andere kant schaam ik me voor dit tafereel en denk aan alle mensen die niet te eten hebben of niet dagelijks iets te eten hebben …
Op mijn spreekuur luisterde ik soms verbouwereerd naar mensen die in oktober/november al precies wisten wat ze met de kerstdagen gingen eten. Die dan al druk bezig waren met het zoeken naar recepten etc. Begrijp me ook hier niet verkeerd, ik prijs het juist als iemand zoveel mogelijk zelf alles klaarmaakt en wilde wel dat ik het uitgebreid koken wat meer in me had. Het lukt me echter  niet  om hier tijden van tevoren mee bezig te zijn, daarvoor is het eten tijdens de feestdagen toch niet zo belangrijk voor mij, niet belangrijker dan eten is tijdens de rest van de dagen van het jaar.
Ik koester juist de kerstgedachte, het gezellig samenzijn en wat doen voor een ander.  Niet het overdreven vele eten en de uit de hand gelopen cadeaus.
Gelukkig wordt er in deze tijd ook veel gedaan voor de minder bedeelden. Mijn hart stroomt over als ik hoor hoeveel cadeautjes er gebracht worden naar de grootste kerstboom van de wereld in IJselstein. Mijn oudste zoon had het liefst ook persoonlijk een cadeautje heen gebracht. Binnenkort begint ook Serious Request weer, ook een actie voor een goed doel welke ook nog zorgt voor veel gezelligheid in de huiskamer.
Ja juist die gezelligheid, daar geniet ik van. Gezellig de lampjes van de kerstboom aan, kaarsjes die branden, gordijnen dicht, muziek op de achtergrond, knutselend aan de eettafel, kerstkaartjes maken bijvoorbeeld. Nee, zo merk ik niet zoveel van de donkere dagen. De weken voor de kerst zijn ook vaak druk. Zelfs nu ik niet aan het werk ben is er toch veel te doen. Van de week, toen ik met de hond langs de basisschool van Lesley liep, bedacht ik me wat heerlijk het toch is dat ik nu geen hapjes meer hoef te maken voor het ‘kerstdiner’. Voor de kinderen natuurlijk hartstikke leuk, maar voor de kerst was het op het werk altijd extra druk, dus kwam het eigenlijk niet uit.
Prompt kreeg ik die middag een briefje mee van Sylvains school of ouders hapjes wilden maken voor de kerstlunch. Voorgaande jaren werd er naar mijn idee gewoon kerstbrood gegeten op school en verder niet … dus dit jaar toch weer ‘verplicht’ hapjes maken. Niet zoveel, want er zitten veel minder kinderen in de klas, maar het meeste zal Sylvain met zijn glutenvrije dieet niet kunnen eten, dus dat wordt toch wat extra voor hem apart klaarmaken.

Al met al een leuke, gezellige en drukke tijd, voordat de kinderen 2 weken vakantie hebben. De kerstboom blijft staan tot oudjaarsdag. Dan ben ik er vaak ook wel klaar mee. Daarna beginnen in mijn ogen pas echt de donkere dagen. Ik heb geen moeite met de dagen voor kerst en oud & nieuw, maar juist met de maanden januari en februari. Dan gaat alles weer zijn gewone gangetje, is het nog donker en vooral vaak vies, nat of koud weer. In de herfst kan ik dat nog wel hebben en ook in aanloop naar de feestdagen, maar daarna duurt het toch verschrikkelijk lang voordat het eindelijk voorjaar is…
Ík spreek dus eigenlijk meer over de donkere dagen na nieuwjaarsdag …

En dan is er …

                

De Sint en zijn Pieten hebben een zware pakjesavond gehad vermoed ik. Het was glibberen en glijden op het dak. Hopelijk zijn ze voor de echte sneeuw viel veilig uit ons land vertrokken.Ik ben wel blij dat de Sint weer op weg naar Spanje is. Nu kan de rust geleidelijk aan weer terugkeren in de lijven van alle (kleine) kinderen en speciaal in die van autistische kinderen of anderen met een beperking .

Gisteren was het groot feest op vele scholen in het land. Sylvain heeft genoten van een Sint en Piet die met een hoogwerker bij de school aankwamen. Piet sprong zelfs vanuit de hoogwerker op het dak. Elk jaar proberen ze de kinderen weer op een andere manier met hun komst te verassen. Wie zullen dit het leukst vinden? De kinderen of degenen die het hebben bedacht?
Sylvain heeft in elk geval genoten van de komst van de Sint en zijn Piet en was blij met het scheidsrechtersfluitje en de rode en gele kaart (of was hij blauw?)
’ s Middags was het ook nog feest. Op uitnodiging van Pathé hebben de kinderen van Kids United de film Sint en Diego gezien. Onder het genot van een drankje en een zak popcorn was het genieten geblazen.
Uit de bioscoop komende bleek het inmiddels flink gesneeuwd te hebben, van die vieze natte sneeuw die net wel een beetje bleef liggen en waardoor het glibberig en glad was geworden.
Ineens was het toch niet meer zo’n goed idee dat ik op de fiets was gekomen met Sylvain achterop. Glibberend en glijdend, met een enthousiast kind achterop dat alle kanten op draaide, mij aanwijzingen gaf als er een fietser achter mij zat (zelf bijna achterstevoren op de fiets), ben ik gelukkig heelhuids thuisgekomen. Fietsen met een kind achterop dat niet meewerkt en meedenkt (ja wel op zijn manier) door de sneeuw, is niet mijn favoriet.
Na een heerlijke chocoladefondue, welke Lesley had gekregen van de Sint, was het tijd voor mijn wekelijks wandeluurtje en bijkletsuurtje met mijn oud collega. Ik had nog bedacht of ik wat kon verzinnen om niet te gaan, maar dat vond ik toch wel een beetje zwak en als we eenmaal lopen dan is het altijd weer heerlijk. Voordat ik vertrok zei Joop nog wel dat het op sommige plekken verraderlijk glad was. Tot aan de tennisbaan niks te merken, waar had hij het over, maar daarna kwam ik toch wel een aantal gladde plekken tegen.
Wat nog nooit is gebeurd, voor zover ik me kan herinneren, is dat we deze keer na nog geen 500 meter te hebben gelopen, het op hebben gegeven. Het was inderdaad glad, de gevallen natte sneeuw was nu aan het opvriezen. We hebben die bijna 500 meter erg verkrampt gelopen en kwamen tot de conclusie dat we dit geen uur, en met dit tempo waarschijnlijk 1 ½ uur, vol gingen houden. Dan maar bijkletsen onder het genot van een kop thee. Mijn 1^e ervaringen met de sneeuw dit jaar waren dus niet zo positief.
Bij het naar bed gaan gisteravond waaide het hard. In mijn bedje op zolder, waar je alles veel beter hoort dan in de rest van het huis, hoorde ik de wind hard loeien. Arme Pieten dacht ik nog, ik hoop dat ze het werk er al op hebben zitten. Ik vind het heerlijk om zo in mijn lekkere warme bedje te liggen, genietend van de gierende wind, het geruis van de bomen en het zachte geluid van de vallende sneeuw.

Blij verrast was ik vanochtend. De sneeuw was blijven liggen en door het raam werd ik verrast door een prachtig plaatje. Wauw, zo vind ik de sneeuw wel mooi. Joop bood aan om Sylvain naar school te brengen, wat mij in de gelegenheid stelde om nog even met de hond in de sneeuw te gaan wandelen, voordat mijn ‘to do’ lijst mij roept. Er is heel wat blijven liggen door Sinterklaas en alles wat daarbij komt kijken.
Wat toch een prachtgezicht, die witte wereld. Vooral als je er niet met de auto of fiets doorheen hoeft. Ik geniet van de mooie witte daken, de nog onaangeroerde grond, maar nog meer van de met sneeuw bedekte bomen en struiken. Het zonnetje begint inmiddels al door te komen, de temperatuur stijgt en op de grond begint al een beetje zichtbaar te worden dat de sneeuw aan het smelten is. Snel op pad, plaatjes schieten en genieten, voordat de sneeuw misschien weer verdwenen is.
Samen met de hond loop ik mijn favoriete rondje. Ik weet niet hoeveel foto’s ik hier al heb gemaakt, maar elke keer ziet het er toch weer anders uit. Zowel in de lente, zomer, herfst en winter als het tijdstip van de dag, wel of geen zon etc. Zo dicht bij huis, zo’n lekker stukje om te wandelen in alle rust. Hier word ik blij van.
Onder het lopen vormen zich weer woorden, zinnen en verhalen in mijn hoofd. Ik heb eigenlijk nog een heleboel dingen op mijn ‘to do’ lijst staan, maar deze woorden en zinnen kunnen een mooi verhaal worden, daar moet ik wat mee voordat ik het weer kwijt ben. Wat toch heerlijk dat een wandeling in de natuur mij zoveel inspiratie kan geven. Hier moet ik gewoon even gebruik van maken, dan vanavond maar een uurtje door.
Dit wandeluurtje is me gegeven, anders was ik nu op weg naar school. Nog even een uurtje snoepen van mijn ‘to do’ tijd en dan hard aan de slag. Als mijn hoofd weer leeg is, dan lukt dat ook beter.
Onder het wandelen, terwijl ik geniet, zie ik fietsers met angstige blikken voorbij komen. Het stuur stevig vast, bang om te vallen. Vooral de eerste dagen is het even weer wennen aan de gladde wegen. Auto’s rijden stapvoets de wijk uit. Iedereen houdt gelukkig goed rekening met het weer. Nee, als je de weg op moet is de sneeuw niet altijd een pretje en na vele sneeuwdagen ben ik er ook wel klaar mee, maar nu geniet ik nog even … in Nederland weet je maar nooit wanneer het weer zover is …

                         

Beter een goede buur …

                      

In 1996 zijn we in ons huis komen wonen. Ons eerste echte huis samen. In de flat hebben we natuurlijk ook wel samen gewoond, maar dat voelde toch nog als mijn ouderlijk huis. Hier heb  ik met mijn ouders  18 jaar gewoond, voordat zij ‘het huis uit’ gingen.
Ik kan het me nog goed herinneren, de dag dat we dit huis voor het eerst zagen.
We hadden net een huis in Haren bezichtigd,  waar we een afspraak hadden gemaakt. Beneden was het huis wel redelijk groot, maar erg gedateerd. Een verschrikkelijke keuken zat erin en toen we boven kwamen was het direct duidelijk. Dit zou niet ons toekomstige huis worden, wat een kleine, bedompte  boel. Veel kleiner dan de kamers in onze toenmalige flat, een flat waarin ik me vanaf mijn 16^e ongeveer erg opgesloten had gevoeld.
We hadden nog een ander huis op het oog. Hier hadden we  nog geen afspraak gemaakt om het te bezichtigen, maar we waren na deze tegenvaller toch wel nieuwsgierig en zijn daarom naar het huis toe gereden. We zijn er eens omheen gelopen, het leek niet groot  en achter het huis konden we vanwege de open tuin zo de huiskamer in kijken. Het zag er wel gezellig uit, maar voor ons stond  wel vast dat, mochten we hier gaan wonen, we toch iets aan die ‘open’ tuin zouden gaan doen.
We hebben de stoute schoenen aangetrokken en gewoon zonder afspraak aangebeld om te vragen of we binnen mochten kijken. Dit was geen probleem.
Beneden was het niet zo groot, maar boven vielen we van de ene verbazing in de andere. De slaapkamers waren groot, dat  zag je er van buiten niet aan af. Het was een kopie van de bovenwoning waar een oom en tante van mij hadden gewoond en de zolder was nog veel groter dan de hunne, omdat er geen dakterras zat.  We waren meteen verkocht. Hier zagen we ons wel wonen. De tuin was niet groot, maar voor ons groot genoeg. Aangezien we beiden zijn opgegroeid in een flat zonder tuin, wisten we niet of we wel echt tuinmensen zijn.  Wel om erin te zitten, maar of we het ook leuk vinden om te tuinieren?
Inmiddels wonen we hier al 16 jaar met veel plezier en al die jaren hebben we ook dezelfde buren, best bijzonder.

Dit geldt voor de buren aan beide kanten, maar niet met beiden hebben we hetzelfde contact. Met de ene kant  hebben we gewoon contact. Als we elkaar zien dan maken we even een praatje en als er iets gezamenlijks  gedaan moet worden dan gaat dit in goed overleg. Met de andere buren hebben we een heel ander contact. Niet dat we nu vaak bij elkaar over de vloer komen, maar we weten  dat we altijd bij elkaar terecht kunnen.
Vele klussen zijn er samen geklaard. Zo hebben we samen de tuinbestrating laten doen, waarvoor het wel eerst nodig was om de tuinen leeg te halen en van nieuw zand te voorzien. Gezamenlijk en met hulp van Joops broer hebben buurman en buurman dit gedaan. Hierna hebben we toch maar een nieuwe schutting geplaatst,  alhoewel het zonder ook wel gezellig was.  Joop  heeft bij de buren een schutting achter het huis geplaatst inclusief deur, net als bij ons.
Grote klussen worden wel  afgesloten met een gezellige BBQ .
Al vele malen hebben we een beroep op de buren kunnen doen, als we oppas nodig hebben bijvoorbeeld. Ook is de buurman wel eens mee geweest naar de eerste hulp als Lesley weer eens wat had. En hebben ze Lesley opgevangen, als hij z’n sleutel vergeten was en wij niet thuis waren. Nu hebben de buren een reservesleutel voor het geval dat. Deze zijn we toch al een aantal malen nodig geweest. In de vakantie zorgen ze voor de post en nu ook voor het konijn van Lesley. Wat fijn dat het zo kan.
De zoon van de buren helpt ons uit de nood als de computer niet meer doet wat wij willen en Joop heeft hem weer geholpen met klussen toen hij een nieuw huisje kreeg. Zo helpen we elkaar dus over en weer.
Sinds Joop een tafeltennistafel heeft gemaakt, spelen we ook nog wel eens een potje tafeltennis met de buren. Supergezellig, al is winnen van de buurman niet gemakkelijk. Hij heeft jaren aan tafeltennis gedaan.
Vorig jaar hadden we de buren als bedankje voor het zorgen voor de post en het konijn mee uit eten genomen en dit jaar na terugkomst van vakantie, nodigden ze ons uit voor een etentje.

Het heeft even geduurd, voordat we een datum konden prikken, maar afgelopen vrijdag was het dan zover. We hebben  heerlijk gegeten bij Shufu state. Het was erg gezellig en we hebben met z’n allen veel gelachen en genoten. Voor Sylvain was het denk ik de eerste keer sinds we met het dieet zijn begonnen dat hij gewoon mee kon eten en zelf kon pakken wat hij wou (mits glutenvrij). Hij heeft er dubbel en dwars van genoten, maar wel wat teveel gehad. Halverwege moest zijn korset af (welke we vervolgens bij het weggaan vergaten mee te nemen) en ’s avonds had hij erge buikpijn en overgegeven. Toch verkeerd gegeten? Ik denk eerder teveel …
Het was erg gezellig en voor herhaling vatbaar. Nogmaals bedankt lieve buren. Voor ons geldt toch zeker het spreekwoord ‘Beter een goede buur, dan een verre vriend’.