Het is inmiddels tien voor tien. Ik zit op mijn werkkamertje met een nog slaperig hoofd. Van mijn voornemen om elke ochtend van acht tot tien-elf te gaan ‘werken’ is nog weinig terecht gekomen. Ik heb een weekje vakantie van solliciteren, maar me voorgenomen om wel verder te werken aan mijn boek. Om met de aanwijzingen van mijn nichtje op het eerste gedeelte van mijn boek, een begin te maken met het herschrijven van de rest van mijn boek. Gisteren ben ik begonnen, maar het schiet nog niet op en vandaag zit ik dus bijna twee uur later achter mijn computer. Het document is geopend, maar verder ben ik nog niet gekomen.
Ik bedenk me dat ik ook al een week niet meer de redactie van 42bis heb gecheckt. Wel zijdelings wat berichten gevolgd, maar er verder niks mee gedaan. Ook mijn laatste blog is al van bijna een week geleden, al heb ik tussendoor nog wel mijn eerste blog voor het kinderpunt geschreven. Achter mij ligt nog een stapel post te wachten om verwerkt te worden en de laatste kerst of zeg maar liever nieuwjaarskaarten moeten nog geschreven worden.
Zonder er erg in te hebben ben ik samen met de kinderen vakantie aan het houden. De kerstvakantie is, na de zomervakantie, altijd mijn favoriete periode van het jaar geweest.
Nadat het geloof in de Sint voorbij is, hebben wij van huis uit pakjesavond op de avond voor kerst gevierd. Heerlijk vond ik dat. Ik vroeg dan iets waar ik de rest van de vakantie plezier van kon hebben, fijn zo’n cadeau voor de vakantie. Dat is mede de reden dat ik pakjesavond met Sinterklaas niet zo leuk vind, denk ik. De volgende dag moet je gelijk al weer naar school of naar het werk, dus niks genieten van je net gekregen cadeau(‘s).
Niet dat ik de laatste jaren nu elk jaar rond kerst vrij ben geweest, maar toch dat gevoel is gebleven.
Dit jaar ben ik dus, zonder me er bewust van te zijn, vakantie gaan vieren met de kinderen. Niet dat ik nu niks heb gedaan, integendeel, maar ik ben kerst gaan vieren zoals we dat in mijn jeugd deden.
Ik heb het boek wat ik met Sinterklaas heb gekregen, laten liggen tot de kerst en ben lekker gaan lezen tot diep in de nacht. Want eenmaal aan het lezen, kan ik niet meer stoppen. Dé reden om alleen maar aan een boek te beginnen als ik daar ook daadwerkelijk tijd voor heb.
Daarnaast hebben we de Wii van boven gehaald en in de woonkamer geïnstalleerd en daar hebben we veelvuldig gebruik van gemaakt. Op enkele werkdagen na, is ook Joop van de partij, dus het is een gezellige boel. Dit keer zijn we vooral aan het golfen. Dat spel hadden we nog niet echt eerder gespeeld, maar het is aan te raden. Het zorgt voor veel strijd, maar ook veelvuldige lachbuien en ook Sylvain kan op zijn manier meedoen. In de afstandslagen is hij goed. Zonder echt te kijken wat hij doet, is hij regelmatig de eerste die dicht bij de vlag komt. Daarna wordt het lastig, want goed bepalen hoe hard hij moet slaan, dat lukt niet echt. Hoe wij ook zeggen: ‘Zachtjes Syl’. De bal schiet ver langs of over de vlag en dit herhaald zich totdat er op het scherm staat, ‘Give up’. Toch is het hem een paar keer gelukt om wel in het holletje te slaan. De blijdschap en grijns die dan op zijn gezicht verschijnen zijn niet te beschrijven. De strijd gaat tussen Joop, Lesley en mij, want winnen willen we natuurlijk alle drie. Ik, die erg traag in handelen ben, heb niks met snelle spellen zoals Fifa. Ik snap werkelijk waar niet wat er om me heen gebeurd en waar de bal is, wat ik moet doen etc. Wat voor vele lachbuien bij mijn ega en oudste zoon zorgt. Rustige spellen zoals het golfen, dat is beter aan mij besteed. Alhoewel het in het begin wel even duurde voordat ik door had dat ik knop A ingedrukt moest houden tijdens het slaan, maar na wat geduld is het gelukt en won ik de eerste potjes. Helaas ben ik inmiddels ingehaald door man- en zoonlief. Vanavond toch maar weer revanche?
Ook dit doet me terugdenken aan mijn jeugd. In de vakanties zaten we steevast bij opa en oma thuis. Daar speelden we de ene vakantie Monopoly, een andere Tripoly, hartenjagen of klaverjassen en vast nog wel meer spellen. Dat weet ik niet meer. Maar ik weet wel dat het elke vakantie een bepaald spel was wat we steeds opnieuw speelden. De ene keer gebeurde dat boven in de woonkamer, maar er zijn ook tijden geweest dat we beneden in één van de slaapkamers speelden – welke was omgebouwd tot zitkamer. Fijne tijden waren dat, ook al was het echt niet altijd leuk. Een aantal van ons konden niet goed tegen hun verlies, dus het gebeurde ook wel dat het bord ineens in boosheid omhooggeduwd of weggeveegd werd, zodat we niet verder konden spelen. Dit heeft geen negatieve invloed gehad op het gevoel dat ik nog steeds heb als ik terugdenk aan deze tijd …
Onze feestdagen waren ook geslaagd. Kerstavond hebben we traditiegetrouw bij mijn ouders gevierd. Niet met cadeautjes, maar gewoon gezellig bij elkaar eten en kletsen. 1e kerstdag waren we te gast bij familie waar het altijd feest mee is. 2e kerstdag hebben we bij Joops oudste broer gevierd met een groot deel van de familie, hier was het weer ouderwets gezellig.
Ja, onbewust heb ik deze week de vakantie nagebootst zoals ik die vroeger heb ervaren en het is me goed bevallen.
En ook nu lukt het me dus niet om me te zetten tot datgene wat ik eigenlijk ging doen.
Deze blog zit ik, zonder dat ik het door had, te tikken bovenaan het document van mijn boek. Het valt me ineens op dat mijn blog wel erg veel woorden heeft.
Nou ik ga toch nog even een poging wagen om datgene te doen, waarvoor ik achter de computer ben gaan zitten …
@ngelineWagenaar 