Even tot rust komen …

          

Na vier maanden achtereen hard gewerkt te hebben in mijn nieuwe baan, waarbij ik me toch veel nieuwe dingen eigen heb moeten maken, is het tijd voor vakantie.
Heerlijk even afstand doen van alle verschillende nieuwe computersystemen, de verandering in communicatie (van diep doorvragen en de klant aan het woord laten, naar kort doorvragen en doortastend komen tot de juiste klantvraag en het daarbij behorende antwoord) en lekker met het gezin genieten van een korte vakantie. Ik ben er echt even aan toe.
Alle nieuwe informatie, de langere werkweek in combinatie met de problemen waar we met Sylvain weer tegenaan lopen in het nieuwe schooljaar, zijn me niet in de koude kleren gaan zitten. Het kost even tijd om hier daadwerkelijk los van te komen en te genieten van een andere omgeving.

De bedoeling was om een paar dagen met het gezin Berlijn te verkennen. Joop en ik zijn hier samen met Joops broer een aantal jaren geleden geweest en waren erg onder de indruk van de geschiedenis, welke hier nog goed zichtbaar en voelbaar is.  Lesley wilde hier graag  een keer naartoe en aangezien we dit jaar niet met het gezin weg zijn geweest, besloten we om Sylvain maar gewoon mee te nemen, in plaats van hem bij mijn ouders achter te laten, zoals de bedoeling was.
Ik had al wat hotels uitgezocht, waar we zouden kunnen verblijven. Niet te duur, niet te ver van alle bezienswaardigheden, etc., maar ik had nog steeds geen goede keuze kunnen maken.
Steeds meer ging het op school de verkeerde kant op met Sylvain. Om de haverklap hing één van de leerkrachten of de assistent aan de lijn om aan te geven wat er niet goed ging, om te overleggen of te vragen of we Sylvain konden halen. Sylvain kwam ook met steeds hoog rodere kleur thuis en wilde niet meer met ons praten over wat er op school gebeurde… om moedeloos van te worden. Dit heeft ons doen besluiten om niet te kiezen voor het reisje naar Berlijn, een grote wereldstad met veel prikkels. Onze jongste heeft rust nodig.
De keuze is niet moeilijk. Al vele jaren gaan de kinderen met opa en oma een (mid)weekje naar Sauerland en hier in de natuur voelt Sylvain zich helemaal thuis. Ook Lesley heeft het hier naar zijn zin, alhoewel hij een reis naar Berlijn ook wel fijn had gevonden. Die reis heeft hij nog tegoed van ons, zonder zijn broertje. Nu kiezen we voor een gezamenlijke vakantie in de rust en schoonheid van Sauerland.
We gaan dit keer niet naar het vaste vakantieadres van mijn ouders. Een plek waar wij zelf ook regelmatig zijn geweest en het heel erg naar ons zin hebben, maar waar de hond niet mee naartoe kan. We kiezen er nu voor om de hond mee te nemen. In Sauerland kun je immers heerlijk wandelen en een vakantie met hond lijkt ons ook wel eens fijn.

Zondag zijn we afgereisd naar ons vakantiehuis. In een klein dorpje net buiten Winterberg hebben we via internet een leuk appartement gevonden.  De internetpagina heeft niks teveel gezegd. Een mooi appartement met alles erop en eraan. Knus en een geweldig uitzicht op de Altastenberg. Een waar wintersportgebied, waar rond deze tijd van het jaar veel wandelaars komen.  Langzaam aan kan ik de rust in mijn lijf toelaten en tijdens het wandelen genieten van de omgeving.
Na een pittige regenbui is het heerlijk om buiten te zijn. De temperatuur is goed en er hangt een lage sluierbewolking in het dal, tussen de bomen die naast groen, nu ook prachtig oranje en geel kleuren.
We wandelen rustig rond, genieten van de natuur en elkaars gezelschap. Eindelijk even weer tijd voor elkaar. We kijken onze ogen uit. Wat ziet een skipiste er zonder sneeuw kaal uit en in onze ogen ook helemaal niet hoog. Wel lijkt het alsof een skipiste heel abrupt eindigt bij een rij bomen. Hier kijken we wat raar van op. Tja, wij zijn helemaal geen wintersporters en weten niet hoe een piste er in werkelijkheid uitziet. We gaan er maar vanuit dat dit normaal gesproken wel goed afgezet zal worden.
Ik geniet van de stilte om me heen, verstoord door het continue geklets van met name Lesley. Dit heb ik gemist. Het gekakel van hem, zijn lange verhalen, ik zie hem veel te weinig de laatste tijd thuis. Sylvain is op speurtocht. Hij zoekt naar wormen, slakken, spinnen en doet een poging een libelle in zijn potje met vergrootglas te stoppen en is verbolgen dat dat maar niet wil lukken. Pepper stapt ondertussen rustig tussen ons voort en volgt niet ons voorbeeld om de plassen te ontwijken. Hij is inmiddels behoorlijk nat en ik bedenk me dat ik de handdoek van hem die nog in de auto lag, eruit heb gehaald. Handig!
Ik kijk naar het dal, de mooie kleurenpracht van de bomen en de laaghangende wolken er tussen in. Langzaam lukt het me om afstand te nemen van de drukke en af en toe moeilijke periode die achter ons ligt. Even niet meer aan denken, even alleen genieten. Dit wordt een fijne vakantie.

      

Roerige tijden

In mijn beleving is het nog maar een maand geleden dat ik voor het laatst wat op mijn blog heb geschreven. In mijn gedachten heb ik al vele blogs gemaakt in de tussentijd. ’s  Ochtends op de fiets  tussen een wirwar aan andere fietsers -scholieren die drie man breed het fietspad versperren, ouders met slingerende kinderen die zich haasten richting school, studenten die op krakende fietsen of al lopend op de weg zich richting college begeven-  vormen zich mooie zinnen in mijn hoofd. Ik zie genoeg om me heen en beleef genoeg om wat over te zeggen.  Op het werk aangekomen probeer ik tijdens het opstarten van mijn programma’s nog wat steekwoorden op te schrijven over wat er zich allemaal in mijn hoofd heeft gevormd, maar de rest van de dag komt er niks meer van terecht en ’s avonds ben ik te
moe om nog wat zinnigs op papier te krijgen …

De vakantiemodus, daar ben ik inmiddels al lang en breed uit. We zitten weer volop in de keiharde werkelijkheid. Strakke programma’s, opstartproblemen op school, Sylvain die moet wennen, maar in mijn ogen vooral ook leerkrachten die moeten wennen aan hem en leren hoe met hem om te gaan.
Het zijn niet de leukste maanden van het jaar en dit jaar lijkt alles weer een tikkeltje erger dan de voorgaande jaren, of heb ik dat onbewust toch weer een beetje weggestopt?
Sylvain heeft veel boze buien (gehad), vooral op school. Niet duidelijk is waar dit vandaan komt, waar het mee te maken heeft, of het alleen aan het wennen op school, de nieuwe kinderen, nieuwe leerkrachten, overgang naar voortgezet onderwijs, etc. te maken heeft. Of spelen er ook lichamelijk klachten? Meneer heeft de laatste twee à drie maanden veel en vaak overgegeven en klaagt af en toe over zijn mond. De afgelopen weken hebben we het hele medische circuit weer doorlopen, huisarts (in verband met het overgeven), kinderpsychiater (in verband met gedrag), tandarts (want zijn volwassen gebit komt door terwijl het melkgebit nog niet echt plaats lijkt te maken), orthopeed en instrumentmaker (is hij te snel scheef gegroeid en/of zit zijn brace niet meer goed); het is nog niet duidelijk waar de het overgeven vandaan komt. Zijn brace zit niet verkeerd, zijn rug is gelukkig niet schever gegroeid, zijn melkgebit begint toch wat los te zitten… Inmiddels is de medicatie verhoogt, hebben we thuis weinig problemen, maar lijkt het ook op school maar niet beter te gaan.
Ik weet weer waarom ik zo’n hekel heb aan de eerste periode na de vakantie en niet alleen omdat ik met weemoed terugkijk naar de fijne vakantie, maar vooral de opstartproblemen op school en alle drukte  erom heen met het sporten wat allemaal weer begint.
Inmiddels ben ik op het werk meer en meer ingewerkt, al ben ik er voor mijn gevoel nog lang niet. Het is echt ongelooflijk druk geweest de laatste weken, waardoor er geen rust was tussen de telefoontjes door. Ik ben blij dat ik weer aan het werk ben en het bevalt me ook prima, maar die 30 uur in combinatie met alles wat er daarnaast nog bijkomt valt me toch nog steeds zwaar. Dit heeft dan ook geresulteerd in mijn lange afwezigheid op mijn blog.

Het was mijn bedoeling om een leuk stukje te schrijven, maar van alle mooie zinnen en verhalen die zich tijdens het fietsen in mijn hoofd hebben gevormd, is weinig meer over. Misschien toch maar gebruik gaan maken van de spraakfunctie op mijn mobiel tijdens het fietsen? Dit is in elk geval weer een poging om mijn blog weer wat bij te houden. Ik ga proberen om de komende tijd weer meer te posten …