‘Zo had het ook kunnen zijn …’, maar wat is het belangrijkste?

             

De scholen zijn weer begonnen. Terwijl ik de hond uitlaat, zie ik groepjes scholieren richting school fietsen. Gezellig kletsend,  vakantieverhalen delend… op weg naar school, waar het nieuwe schooljaar van start gaat en ze alle vrienden en vriendinnen weer ontmoeten. Tussen hen zie ik een bekend meisje, net zo oud als Sylvain … en dan is er ineens  weer die brok in mijn keel. Zij kunnen zelfstandig naar school fietsen. Gezellig samen met vriendjes en/of vriendinnetjes, ze zijn niet meer zo aangewezen op de hulp van hun ouders  en ik realiseer me: ‘Zo had het ook kunnen zijn …’
Soms overvalt dat gevoel me ineens. Het is niet zo dat ik hier dagelijks mee bezig ben,  dat ik steeds de dingen zie die er in zijn geval niet zijn, maar soms juist door het zien van een leeftijdsgenootje, overvalt het me.  Een enkele traan ontsnapt stiekem uit mijn ooghoek, even is het me te veel. Ik  loop stug door en zie niets of niemand om me heen, diep verzonken in mijn eigen gedachten en het knagende gevoel wat er plotseling diep van binnen is … Het doet nog steeds pijn.

Dertien jaar is hij nu. De leeftijd waarop hij naar de middelbare school zou gaan. Als alles op rolletjes was gelopen, zou hij nu al in de tweede klas  zitten.  Geen brugpieper meer, dat had hij dan gehad. Nee, nu zou hij zich een stukje groter voelen en samen met zijn vrienden lachen om de ‘nieuwe’ brugpiepers, met de te grote, zware tassen, zoekend naar het juiste lokaal, onzeker … Maar zelf ook nog onzeker, proberend  dit te verbergen door stoer te doen,  proberen om  indruk te maken op de meisjes om hem heen en aanschoppen tegen alles wat met school te maken heeft. Een echte puber.
De werkelijkheid is, dat hij na negen jaar speciaal onderwijs, het schoolsysteem heeft moeten verlaten. Er is geen plek meer voor hem, hij is niet leerbaar en niet in staat om mee te komen in het schoolse systeem. Toch ging hij al die jaren met plezier naar school.
Als ouder doet het pijn om dit te horen, maar zien dat het niet goed gaat op school, een kind met veel boze buien, frustraties, etc. dat is ook niet wat je wilt.
Of Sylvain ook de pijn voelt die ik voel, valt te betwijfelen. Waarschijnlijk weet hij niet echt wat hij mist. Alhoewel … hij ziet wel dat Lesley zelf naar school gaat, met vrienden thuis komt of ergens gaat chillen. Dat wil hij ook en daarom wil hij zo graag met Lesley mee, meedoen met hem en zijn vrienden, hij wil er ook bij horen. Als hij er dan eens bij zit, heeft hij stoere praat, praat die de meesten niet echt kunnen volgen of hij vertelt hetzelfde  wat een ander net heeft gezegd, maar dan in zijn eigen bewoordingen. Hij voelt zich dan groot en wil ons ouders  er liever niet  bij hebben.  Zelf heeft hij dit niet, geen vrienden in de buurt, die zelfstandig bij hem kunnen komen. Alleen op school heeft hij  zijn vrienden en op de voetbalclub, maar deze vriendschappen zijn heel anders…
Een groot contrast, geen middelbare school, maar een kinderdagcentrum. Geen stap vooruit, maar juist achteruit. Wat ze daar doen, lijkt meer op de vroegere kleuterschool. Niet echt leren, maar voornamelijk spelen … alhoewel dit ook niet helemaal waar is.

De taxi stopt voor ons huis. Een vrolijk lachende Sylvain stapt uit en zwaait nog even naar de chauffeur. Hij ziet er ontspannen uit, geen rode vlekken in zijn gezicht en/of een verwilderde blik. Hij ruimt zijn fruitbakje op en geeft mij zijn schrift. Via dit schrift wordt duidelijk en eerlijk gecommuniceerd, waardoor wij ons ventje begrijpen. Waardoor we weten wat er op ‘school’ is gebeurd, wat ze hebben gedaan en waardoor we de soms verwarrende verhalen beter begrijpen. Sylvain vertelt dat het parkietje er weer was. Dat hij hem heeft verzorgt. Met een spuit heeft hij hem water gegeven, zijn ogen twinkelen terwijl hij dit zegt. Hij is veel rustiger in zijn verhalen, ik begrijp hem beter, dit is wel anders geweest.
Ik zie echt een wereld van verschil. Een kind wat lekker in zijn vel zit. Begeleid wordt door mensen, die zich aanpassen aan hem en zijn groepsgenootjes. Er wordt meer vanuit het kind gedacht en niet vanuit het systeem. Ook hier ontstaan wel eens strubbelingen  of boze buien, maar er is meer duidelijkheid en uitleg, waardoor het ook zo weer over is.  Wat een verademing, wat een verbetering. We hebben de goede keuze gemaakt.
Door de rust in zijn lijf, kan Sylvain ons nu veel beter vertellen wat hij heeft gedaan. Er komen nu zelfs verhalen naar boven over  school, die hij ons op dat moment niet duidelijk  kon maken.  Fijn, dat het hem nu wel lukt, maar het doet wel pijn om te horen dat hij zich daar toch niet zo veilig meer voelde.  Zijn gedrag vertelde ons toen meer dan zijn ‘taal’. Pas nu hoor ik het hele verhaal van zijn laatste stagedag. Hij had ruzie om een zonnebril die hij perse mee wilde hebben en wat niet mocht. Hij mocht daarom niet mee naar binnen en moest buiten blijven staan, alleen. Nu vertelt hij mij dat hij naar de auto is gelopen en zich verdrietig voelde : ‘Jij was er niet mama’. Een steek van pijn, omdat ik er op dat moment niet voor hem was, maar ook een gevoel van blijdschap dat hij me dit nu toch kan vertellen.
Wat ben ik blij dat hij nu een goede plek heeft. Dat hij rust in zijn lijf heeft en thuis nog energie om leuke dingen te doen.  En ook al is het geen stapje verder, maar misschien wel een stap of meer terug. Het belangrijkste is,  dat je kind gelukkig is. Of niet soms?

Genieten van de stilte en rust op vakantie

             

Ik zit op het balkon en geniet van de rust om me heen. Op de achtergrond wel het geluid van auto’s, maar verder enkel het geluid van vogels. Een duif die roekoet, andere vogels die ik niet kan benoemen en verder niks. Heerlijk, dit hoort voor mij bij vakantie. We zitten in een klein dorpje in het Duitse Beieren. Ik heb uitzicht op een grote tuin, de tuin die eigenlijk bij ons huis hoort, maar doordat het onderhuis nog niet volledig hersteld is van de overstroming van het vorige jaar, kunnen we daar niet terecht. We bewonen daarom nu het bovenhuis. Niks mis mee. Het huis is prima, we hebben een groot balkon, we mogen gebruik maken van de tuin, maar omdat deze niet direct grenst aan ons huis, doen we dat  niet echt. We kijken er alleen op uit. Beneden zijn werklui bezig om het huis daar op te knappen. Last hebben we er niet van. De eigenaar van ons gehuurde huis, woont aan de voorkant, dat wisten we niet, maar het is niet storend. We zien hem amper, een oude man van tenminste vijfentachtig jaar.
Toch is het wel anders dan tijdens andere vakanties, waarbij we ook een huis hadden gehuurd. Deze waren vrijstaand, aansluitend aan de tuin en er stonden nagenoeg geen andere huizen om heen. We hadden veel privacy, zaten lekker in de tuin en hadden een zwembad.  Dat maakt het nu wel anders  en maakt het gevoel ook anders. Ondanks de rust die ik hier voel op het balkon, mis ik toch het liggen in de tuin op een lekkere ligstoel met een weids uitzicht. Dat hebben we hier niet. Jammer, maar het kan ook niet elk jaar hetzelfde zijn.
We genieten  volop van onze vakantie. Doen lekker rustig aan, eten heerlijke broodjes bij het ontbijt, ’s middags trekken we erop uit en hebben al veel leuke plaatsjes bezocht in de buurt. Pepper, onze trouwe labrador,  is dit keer mee op vakantie. Dat maakt het ook anders. Hij vindt het niet zo leuk, als wij zonder hem op pad gaan, dus blijven we niet al te lang weg of we nemen hem mee voor een lange wandeling in de buurt of wat verder weg.
Zo zit ik hier wat voor me uit te mijmeren. De rest van het gezelschap ligt nog op één oor. Heerlijk vind ik dat. Nog even in alle stilte op het balkon, achter mijn laptop met een bakje koffie.

            

Inmiddels zijn we met de auto naar het voetbalveld in de buurt vertrokken. De jongens zijn hier al eerder geweest. Dit keer ga ik ook maar mee, vergezeld van mijn laptop. In principe kunnen we hier ook lopend naar toe, maar aangezien de weg druk is, er geen voetpad is en we Sylvain en Pepper bij ons hebben, is het veiliger met de auto. Ik zit op een stenen stoepje, voor een vervallen sportkantine. Voor mij  bevindt zich het voetbalveld, met zes doeltjes. Ik  vraag me af of dit voetbalveld nog echt in gebruik is. Op het vervallen huisje achter mij staat dat het het voetbalveld is van sportclub DJK Reding-Mittich eV. Zullen zij hier nog wel voetballen? Zullen ze hier nog wel trainen? Zich omkleden kunnen ze in elk geval niet in het gebouw en koffie en/of wat sterkers is er ook niet te krijgen. Het veld is vandaag echter wel gemaaid, hier zijn de jongens blij mee.
Mijn beide zoons zijn aan het schieten op een  goal. Lesley op een groot goal en Sylvain heeft  een wat kleinere uitgezocht. Lesley is voetbalboeken aan het lezen van Koeman en Kieft en wil nu zelf ook weer gaan trainen. Mooi dat er een veld is, zo dichtbij, waar we tot nu toe nog nooit iemand hebben gezien. Lesley is aan het trainen op het nemen van vrije ballen. Sylvain doet hem na. Joop geeft Lesley aanwijzingen en Pepper loopt overal waar Joop ook loopt. Ik zit lekker te schrijven. Heb net een verhaal af en heb genoeg inspiratie voor een tweede. Heerlijk relaxed zo, dit is echt vakantie.
Achter het voetbal veld bevindt zich een maïsveld. Een van de vele hier in de omgeving. Er zijn hier voornamelijk maisvelden en graanvelden. De graanvelden worden op het moment omgeploegd. De mais moet nog een tijd verder groeien, er zitten nog nagenoeg geen maiskolven aan. In Frankrijk en Italië werden we meestal omgeven door zonnebloemvelden, die zijn er hier weinig. Jammer, daar kan ik zo van genieten.  Maisvelden vind ik eigenlijk helemaal niet zo mooi om te zien.
Rechts van mij is de doorgaande weg, tussen Mittich en Neuhaus am Inn. Jammer, want het geeft best veel onrust, hier op het verder rustige platte land. Er rijden veel auto’s voorbij en er is ook veel vrachtverkeer.
Achter mij bevindt zich dus het oude clubgebouw, met kapotte ramen, een deur die op een kier staat achter een hekwerk, zodat ik niet naar binnen kan. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe het er verder van binnen uitziet. Op het veld moppert Lesley inmiddels, door het geluid van de auto’s kan ik niet goed horen waar het over gaat. Joop coacht, maar of het echt positieve feedback is wat Lesley krijgt vraag ik me af. Ik voel een wat negatieve sfeer of is dat alleen maar wat ik zie en hoor?
Ondertussen ben ik eens rond het gebouw gelopen en heb geprobeerd naar binnen te kijken. Dit lukt niet echt. Op de enige plek waar ik naar binnen kan kijken zie ik een kapotte wc en een uiteengevallen  spiegel. Verder zie ik niks. Lesley probeert nog steeds om vrije trappen te nemen. Deze vliegt net naast de goal. Mismoedig loopt hij weer achter de bal aan. Tja, oefening baart kunst, het gaat niet allemaal vanzelf.
Links van mij,  aan het einde van het veld staan hoge bomen. Voor deze bomen een hek, wat er niet echt meer jofel uit ziet. Op verschillende plekken is het gaas helemaal verdwenen. Op het moment dat ik hiernaar toe loop om te zien hoe het er uit ziet, loopt Pepper met mij mee en ineens hoor ik ‘plons’; er ligt dus een beekje achter met heel helder water. Het is denk ik het beekje wat ook door het dorp loopt en waar wij vrij dikke vissen hebben zien zwemmen. Zou het hetzelfde water zijn waar we ook een waterslang in hebben gezien. Bij die gedachte alleen al, lopen de rillingen over mijn rug. Ik roep Pepper, maar hij heeft geen zin om uit het water te komen. Het is ondanks dat de zon vandaag niet veelvuldig schijnt, best warm en hij zoekt verkoeling en een dorstlesser. Gelijk heeft hij.
We lopen weer terug. De jongens zijn nog steeds aan het voetballen. Hoe houden ze het vol met deze warmte? Ik heb het alleen al van het kleine stukje lopen, warm gekregen. Nee, voor mij geen voetbal of andere sport in de vakantie. Ik geniet lekker van de rust om mij heen.  Wandelen vind ik prima en dolen door leuke stadjes, waar  mooie gebouwen, kerken of andere bijzonderheden zijn te bezichtigen, dat is wel aan mij besteed en dat gaan we ook zeker nog wel doen …

             

Geschreven op 29 juli 2014

Over voetbalstadions en de weg niet kunnen vinden …

             

Het is tien jaar geleden dat we in deze stad reden. Op zoek naar ons hotel. Hoe laat we de stad precies binnen reden, weet ik niet meer. Het was nog licht, maar al snel begon het schemerig te worden. We zijn op doorreis naar Italië, onze eerste keer dat we daar een vakantie hebben geboekt. Een droom die we al jaren hebben, komt eindelijk uit. Via internet heb ik een hotel geboekt in München.  Dat leek me thuis een handige keuze. Nu vraag ik me dat af. Ik heb de naam van het hotel bij me. De papieren van de boeking, maar of er een adres op stond, weet ik niet meer. We hebben nog geen Tom Tom en stom genoeg heb ik er niet bij stil gestaan om een routebeschrijving uit te printen naar het hotel. De route naar Italië is wel helemaal uitgezocht en uitgeprint, maar het hotel, daar heb ik dus niet aan gedacht.
Nu zijn we op zoek naar het hotel. In eerste instantie rijden we nog rustig rond en verwachten dat we het hotel vanzelf langs de rondweg zien verschijnen. Helaas gebeurd dit niet. Ik weet niet hoelang we rond hebben gereden, voordat we iemand de weg hebben gevraagd. Er is werk aan de weg en we komen steeds weer op dezelfde plek uit, waarbij we de ene keer rechts van ons, dan weer links van ons, vervolgens tegenover ons het Alianz Arena stadion in aanbouw zien. Hij verspringt telkens van kleur. Een mooi gezicht en in het begin genieten we hier echt van. Op den duur niet meer. Het lijkt wel alsof we, welke weg we ook nemen, steeds weer hier uit komen. We rijden alsmaar rondjes, zonder datgene te vinden wat we zoeken.  We willen graag nog eens een  kijkje nemen in het stadion, maar op dit moment vinden we het niet leuk meer.

Drie jaar later zijn we opnieuw op doorreis naar Italië. Nu naar de andere kant, niet Regio Venetië, maar op de grens van Toscane en Umbrië. Dit keer samen met familie en in het bezit van een Navman. We hebben een hotel geboekt in Milaan (jaja, weer een grote stad), hebben het adres van het hotel netjes in de Navman ingetikt, maar vlak voordat we bij Milaan zijn is de accu leeg. We pluggen het snoertje erin, maar helaas de Navman gaat niet meer aan. Het snoertje blijkt stuk te zijn. En nu? Het zal ons toch niet nogmaals gebeuren, dat we door een grote stad heen en weer rijden op zoek naar ons hotel? Helaas is dit wel het geval. Het is gelukkig nog niet donker. Met twee auto’s rijden we achter elkaar aan. We vragen aan iemand de weg,  maar Milaan is blijkbaar zo groot, dat mensen het adres niet kennen, als ze aan de andere kant van Milaan wonen. Weer dolen we rond, vragen  bij een restaurant nog de weg, maar zij weten het ook  niet. Zij geven ons het advies een taxi te vragen om ons voor te rijden. Dat gaat ons toch een beetje te ver. We rijden en rijden en op een gegeven moment zien we het San Siro aan onze linkerkant, vlak voordat we een soort tunnel ingaan. Even later zien we hem aan de rechterkant. Een groot plein, met een immens stadion, tenminste dat is wat ik me er nog van kan herinneren. Eigenlijk wil ik wel even stoppen, maar ik rijd niet en het humeur van Joop wordt er niet beter op. Ook mijn oom en tante rijden voor of achter ons, dus we kunnen niet zomaar stoppen. Tot op de dag van vandaag blijf ik het jammer vinden, dat we niet even zijn gestopt om een foto te nemen. Om het geheel even wat beter te bekijken.  Ook hier willen we nog graag een keer echt naar kijken…

                                  

Vandaag,  tien jaar nadat we die avond/nacht steeds maar opnieuw langs het stadion in aanbouw zijn gereden, gaan we dan echt het stadion bezoeken.  Na eerder in Engeland al het Wembleystadion en het stadion van Manchester United van binnen en buiten te hebben gezien, dit voorjaar ook in Nederland het Feyenoord stadion te hebben bezocht, willen we,  nu we in de buurt van München zitten, toch eindelijk eens de Alianz Arena van dichtbij en van binnen bekijken. Twee uur rijden is het vanaf ons huisje, we hopen de rondleiding van 12 uur te redden. We zijn op tijd, maar het is druk, dus we moeten wachten tot kwart voor 2 voordat we met een tour mee kunnen.

Wat ons in eerste instantie opvalt is dat het er eigenlijk best wel kil uitziet van de buitenkant. Overdag verschiet het stadion niet van kleur, er zijn helemaal geen foto’s of iets dergelijks van spelers aan de buitenkant, geen reclame of wat ook. Dat zijn we wel gewend van de stadions die we in Engeland hebben bezocht. Het enige wat je aan de buitenkant ziet, is de naam van het stadion en de ‘ballen’ die aan de buitenkant het logo van Bayern München bevatten. Uit niets is op te maken dat in dit zelfde stadion ook een 2e divisieclub voetbalt, Bayern 1860 of ook wel TSV 1860 München genoemd. We bezoeken de fanshop, waar ook alleen maar merchandise te verkrijgen is van Bayern München. Bij de ticketverkoop is een klein winkeltje, waar wel wat merchandise te verkrijgen is van TSV 1860 München, maar dit valt helemaal in het niet bij de grote club van deze stad.
Bij de rondleiding  en het bezoek aan de tribunes, waarbij we het veld kunnen zien, hebben we zicht op een vrij saai stadion. Alle stoeltjes zijn grijs en ook hier is geen enig reclamebord of iets dergelijks te bekennen of uitspraken over een gewonnen cup. Van de tourleider horen we dat de reclameborden hier pas vlak voor de wedstrijd van de betreffende club worden geplaatst. De sponsoren van Bayern München zijn hele andere dan die van Bayern 1860. Dit wordt dus elke keer aangepast en is de reden dat het stadion er op niet wedstrijddagen zo saai uitziet. Dat is dus de prijs die je betaald, als je een stadion moet delen. Er zijn vier kleedruimten. Eén van Bayern München, één van Bayern 1860 en twee voor de tegenpartij. Op wedstrijddagen zijn ook de bierbekers en dergelijk van beide clubs verschillend, omdat ze verschillende biersponsoren hebben.
Ondanks dat het er hier veel soberder uitzag, ik zeker niet het mooiste stadion gezien heb, en we niet eens bij het veld in de buurt mochten komen, hebben we wel een leuke dag gehad. Het is leuk om ook dit stadion te hebben gezien en het te kunnen vergelijken met andere stadions.
Hoe lang zal het nog duren voordat we het stadion in Milaan kunnen bezoeken? Wordt deze ook niet gebruikt door twee verschillende clubs? En hoe hebben zij dit geregeld? Zo houden we steeds plekken die we nog graag eens willen bezoeken ….