We kunnen er niet meer omheen, de hele dag gaat het erover, het Coronavirus. Het nieuws en de ontwikkelingen volgen zich zo snel op dat het haast niet bij te houden is. Ook is er zoveel te lezen, spreken verschillende deskundigen zich uit, waarbij ze elkaar ook nog eens tegenspreken. Ik zie af en toe door de bomen het bos niet meer. Wat moet ik wel/niet geloven? Daarbij gaan alle verschillende regeringen, in de landen waar het Coronavirus heerst hier op een andere manier mee om. Wat is goed, wat is wijsheid en hoe lang gaat dit allemaal nog duren?
Ook de ‘gewone mens’ lijkt hier verschillend mee om te gaan. De één neemt het, vooral in het begin, met een korreltje zout, terwijl een ander zich al erge zorgen maakt. Heeft dit ook te maken met het feit in hoeverre je kwetsbare mensen in je omgeving hebt, hoe je hiermee omgaat?
Ik vraag me af, wanneer bij mij het besef is gekomen. Het gaat allemaal zo snel. Daarbij zit ik al tijden niet goed in mijn vel. Deze zomer schreef ik al, dat ik nog nooit zo toe ben geweest aan vakantie, het duurde ook langer voordat het vakantiegevoel echt in daalde en ik kon genieten, maar na de vakantie was dit gevoel al snel weer over. Rond oud en nieuw zat ik er opnieuw doorheen en kon ik gelukkig wat extra vrije dagen nemen, het feit dat we nu extra uren hebben op het werk, droeg er nog niet echt aan bij dat ik meer rust in mijn hoofd en lijf kreeg. De afgelopen weken, begon ik te merken dat het me niet meer lukt om me goed te concentreren op het werk, alles kostte me veel tijd, ik kon niet meer goed schakelen en met ‘moeilijk gevallen’ wist ik niet goed wat ik moest doen en of ik het wel goed deed, ook begon ik steeds slechter te slapen. Ik heb me ziek gemeld en dacht na een weekje wel weer aan de slag te kunnen, helaas bleek dit niet het geval en heb ik er aan toe moeten geven dat het beter is om een tijdje thuis te blijven … en toen kwam alles omtrent Corona in een stroomversnelling in ons land. Het besef kwam dubbel en dwars binnen dat ons kind erg kwetsbaar is en we hem moeten beschermen, maar hoe? In Nederland ging alles nog gewoon door. De scholen zijn nog open, de dagbesteding is nog open en ik moet er nog even niet aan denken om dagelijks met mijn zoon de hele dag in huis te zitten. Is dit egoïstisch?
De tweestrijd begon. Ik voelde me ook wel wat alleen in mijn angst om mijn zoon. Alles en iedereen om mij heen leek zich nog niet zo’n zorgen te maken. De dagbesteding was nog gewoon open, waarom zou hij er dan niet naar toe kunnen. Wel bespraken we al met de dagbesteding, dat we ons wat zorgen maakten en wilden dat ze er rekening mee hielden en aandacht aan besteden dat de cliënten niet te dicht bij elkaar in de buurt komen en dat Sylvain ook wat uit de buurt van bezoekers bleef. Gelukkig bleek op dat moment dat ze al wel hadden besloten dat bezoekers niet meer welkom waren op de locatie. Dat was een pak van mijn hart en die dag liet ik hem, min of meer met een gerust hart achter op de dagbesteding. Ik had ook even tijd nodig voor mezelf. Toch knaagde er wat van binnen. Doe ik hier wel goed aan?
Toen ik die middag mijn zoon op kwam halen, ging hij zijn handen nog wassen. Hij deed dit op een heel uitgebreide manier, had duidelijk geleerd hoe hij dit moest doen, waar hij op moest letten en gaf mij een papiertje waar dit ook duidelijk op stond. Ze waren er dus goed mee bezig geweest op de dagbesteding. De cliënten onderling gaven elkaar geen hand of iets dergelijks meer bij het afscheid nemen, maar een elleboogstoot, dit stelde mij wel gerust. We wilden weggaan en net voordat we richting deur lopen, springt Sylvain in de armen van zijn begeleider ter afscheid en zegt: ‘Tot morgen.’ Deze begeleider had mij hiervoor al verteld, dat het bij sommige cliënten moeilijk was om de gebruikelijk begroetingen ineens te veranderen, omdat ze het niet begrijpen. Ik had het gevoel dat Sylvain het wel begrepen had, maar dit bleek dus duidelijk niet het geval. Toen hij de volgende ochtend ook nog eens met een soort verkoudheidsklachten (slijm + rochelend geluid in zijn keel; wat hij overigens veel vaker heeft) uit bed kwam, stond mijn besluit vast. Ik laat hem niet meer naar de dagbesteding gaan. Geen idee of het helpt, maar het voelt gewoon niet goed meer. Een paar dagen later gaat de dagbesteding ook voor cliënten dicht.
In de loop van de week, komen er steeds meer besmettingen in Nederland naar buiten, het dodental loopt op, er komen meer restricties. Wij zetten onszelf min of meer in thuisisolatie om onze zoon zo goed mogelijk te beschermen. We gaan nog wel af en toe uit wandelen, maar zoeken dan de plekken op waar we verwachten zo min mogelijk mensen tegen te komen. Ook dit blijkt nog lastig. Sylvain loopt altijd meters achter ons. We hebben het er steeds met hem over dat hij niet in de buurt van anderen mag komen, maar op het moment dat er dan een paard met mevrouw bij hem langs komt, vraagt hij toch of hij het paard mag aaien en gaat in gesprek met de mevrouw. We lopen er snel op af, bespreken nogmaals met Sylvain wat wij bedoelden met niet te dicht in de buurt van andere komen, waarop zijn antwoord is: ‘Maar het paardje is zo lief’. Even hierna komt er nog iemand op een paard aangelopen en weer stapt hij er op af. Het komt niet binnen. We kunnen hem zelfs in de vrije natuur niet meer iets van ons vandaan laten lopen.
We komen daarnaast ook nog wel in de supermarkt (zonder onze zoon) voor de hoognodige boodschappen. Ik probeer voor zoveel mogelijk dagen in 1x in te slaan, zodat ik niet teveel naar de winkel hoef te gaan. Als mijn kar voller wordt, voel ik me eigenlijk ook weer schuldig, maar mensen ik ben echt niet aan het hamsteren, maar heb dit nodig voor de komende dagen. Ik probeer zoveel mogelijk uit de buurt te blijven van anderen, waardoor ik soms langer moet wachten voordat ik een bepaald product kan pakken, omdat er iemand te dicht in de buurt staat en ik probeer gesprekken met bekenden te vermijden, al lukt dit niet altijd en ben ik (voor mijn gevoel) dan heel spastisch aan het zorgen, dat die gesprekspartner niet te dicht bij mij in de buurt komt. Paranoia? Of hoog noodzakelijk? Ik weet het niet, maar weet wel dat ik er alles aan doe om mijn kind zo goed mogelijk te beschermen.
Dus mocht je me de komende tijd in de winkel tegenkomen, dan kan het zijn dat ik je groet en gewoon doorloop of wel even een praatje maak, maar veel afstand houdt. Kom jij een stapje dichterbij, dan zal ik een stapje achteruit doen. Het valt me op, dat nog niet iedereen dit geheel beseft, of misschien uit automatisme gewoon dichter bij komt, omdat je het altijd zo doet. Maar ik ben op mijn hoede, ik neem afstand, want ik ben bang. Niet voor mezelf, maar wel voor mijn kwetsbare kind. Ik ben als de dood (wat lijkt dit raar als je het opschrijft) dat hij het virus krijgt. Hoe gaan jullie hiermee om en wat doet dit alles met je?
@ngelineWagenaar 