Een onverwacht weekendje weg … naar Terschelling

                     

We stappen uit de auto in Harlingen. Het regent nog steeds, dat heeft het onderweg hierheen steeds gedaan. De lucht begint wel wat lichter te worden. Zal het dan toch droog worden? Met onze bagage achter ons aan slepend, lopen we naar mijn oom en tante die aan de andere kant van het parkeerterrein naar ons staan te zwaaien. De bus komt toch aan de andere kant? Hebben zij dan toch geen munten voor de bus gekocht? Ze zijn te ver weg om te schreeuwen, dus samen met de kinderen en de bagage loop ik naar ze toe. Een beetje spijt dat ik ja heb gezegd op de uitnodiging van mijn nichtje om mee te gaan naar Terschelling heb ik nu wel. Stel nu dat we alleen maar regen op het eiland hebben, dan zitten we het hele weekend met zeven man op elkaars lip in een chalet. Lesley voelt zich helemaal niet lekker. Is vanochtend wel op tijd uit bed gekomen, nadat hij gisteren zijn kampioensfeest heeft gehad, maar vlak voordat we vertrekken, voelt hij zich ineens niet goed. We moeten snel beslissen en hij besluit toch om mee te gaan.
Joop is niet mee, hij moet helaas het hele Pinksterweekend werken. Toen mijn nichtje mij vroeg, wist ze ook nog niet of haar man wel meeging. Ze had het huisje al gehuurd, had hier eigenlijk in elk geval samen met haar moeder naartoe gewild, maar zij ziet het toch niet zitten om mijn zieke oom een heel weekend alleen te laten.
Mijn nichtje is gisteren samen met man en kind al naar Terschelling gereisd. Haar man gaat vandaag weer terug, want hij moet ook weer aan het werk. Aangezien er nog genoeg slaapplekken in het chalet over zijn, zijn ook mijn oom en tante uitgenodigd. We zijn dus gezellig met zijn zevenen en een halve dag met z’n achten …

Als we eenmaal op de boot zitten lijkt het erop dat het toch droger begint te worden buiten. Lesley voelt zich nog steeds niet lekker en ik vraag me af of ik er goed aan heb gedaan om hem mee te nemen. Hopelijk is hij alleen niet lekker van het feestje en krijgt hij geen griep of zo.
Twee uur later arriveren we op Terschelling, het is droog, de bus staat al klaar en als we op de plek van bestemming uitstappen, komen nicht, neef en neefje er ook al gauw aanfietsen. We zitten in een mooie ruime chalet met alles erop en eraan. Het is ruim genoeg voor acht personen.

Nadat we boodschappen hebben gedaan, terwijl Lesley op bed is gekropen,  en hebben gelunched, besluiten we op de fiets mijn neef weg te brengen naar de boot en nog even wat in het dorp rond te wandelen. Lesley is inmiddels iets opgeknapt en wil toch mee. Mijn oom heeft last van zijn hoofd en duikt nu zijn bed in.
Het weer is opgeknapt, de zon schijnt niet, maar het is droog en de temperatuur is goed. We fietsen met de kop in de wind terug naar West Terschelling. Sylvain zit bij mij achterop, zijn neefje fietst op het kleine fietsje waar hij straks op terug zal fietsen. Ik geniet van de toch ietwat saaie tocht langs de rijbaan, maar begin  het gevoel te krijgen dat we er toch goed aan hebben gedaan om heen te gaan. Lesley knapt op van de fietstocht. Gelukkig maar. Op de terugweg kiezen we voor een leukere weg, door de duinen en bossen. Heerlijk, en wat ben ik trots op Sylvain. Die fietst lekker mee. Hier kan het zonder dat ik hem steeds heel goed in de gaten moet houden met al het verkeer.

                    

De zondag brengen we grotendeels buiten door. Met z’n allen, ook mijn oom is nu van de partij, fietsen we  door het mooie duingebied van Terschelling. Voor zover ik me kan herinneren ben ik niet eerder op Terschelling geweest, ik vind het een mooi eiland. Vandaag is het wel een stuk drukker op de fietspaden, dan gisteren rond etenstijd. Onze weg leidt natuurlijk naar het strand. Ik moet echt de zee zien, en op het strand lopen als ik de kans krijg en gelukkig geldt dit voor iedereen.
We zien een groot uitgestrekt strand voor ons liggen, als we vanuit de bunkers via de duinen het strand op komen. In de verte zie ik de zee. Het geluid van de zee, de geur die erbij hoort, de zilte lucht en de wind door je haren … heerlijk. Iedere keer geniet ik er opnieuw van.
Wat opvalt is, dat er veel dode dieren op het strand liggen. Sylvain loopt een eind voor ons uit en ik zie hem bij iets staan. Het blijkt een kadaver te zijn. We twijfelen over wat het is, een zeehond? Even verderop ligt er nog één en van net aanwandelende eilandgasten  horen we dat er verderop nog één ligt. Volgens hen zijn het bruinvissen. Ook ligt er een dode meeuw en ontzettend veel dode krabben. Zoveel aangespoelde dode dieren heb ik niet eerder bij elkaar gezien. Bij Callantsoog, waar ik het meest aan zee kom, is het strand een stuk smaller, maar hier zie ik ook amper dode dieren. Ik vraag me dus af of dit normaal is…
Los van dit opmerkelijk feit, geniet ik van het zijn bij zee en strand. We wandelen wat en zoeken daarna een strandtent op om lekker iets te eten en drinken, heerlijk muziekje op de achtergrond en een erg leuke, kleurrijke inrichting.
De rest van de dag fietsen we verder over het eiland. Nicht en neefje gaan intussen nog even op bezoek bij een vriendin. Wij fietsen heuvel op en heuvel af en genieten  van het uitzicht en waaien lekker uit. Al met al een leuk, gezellig, relaxed weekendje weg en … we hebben het droog gehouden.

We verwachten grote drukte op de boot, dus staan al op tijd in de rij voor onze terugreis. We weten gelukkig een plekje te bemachtigen op de boot, waar we gezellig met ons zevenen kunnen zitten. Mijn oom merkt op dat hij dacht dat het al wat begon te sputteren op het moment dat we de boot op stapten. Ik had nog niks gemerkt. Op het moment dat Lesley, Sylvain en ik even op het dek gaan kijken, blijkt het al hardop te regenen. We gaan maar gauw weer naar binnen. Het blijft regenen gedurende de bootreis en ook in Harlingen regent het hardop. Wat hebben wij een geluk gehad met het weer. Het lijkt wel alsof we de regen op het wad achter ons hebben gelaten …

Bedankt grote nicht voor dit leuke weekend!

Kampioen en door naar de finale van de beker …

            

Vorig jaar was het nog nooit een team van de club gelukt om door te dringen tot de finales van de KNVB beker. Een hele prestatie dus. De halve finale was een thuiswedstrijd en het stond helemaal vol met publiek. Het weer zat ook mee, dus was het ook leuk om te kijken. Dit jaar is het Lesley’s team opnieuw gelukt om door te dringen tot de bekerfinale. Het is niet hetzelfde team als vorig jaar, ongeveer de helft  van het ‘oude’ team zit ook in dit team. Het team is geen echt team en voetbalt ook niet de sterren van de hemel, maar toch doen ze het wel goed. Naast dat ze in de finale van de beker zitten, zijn ze ook nog kampioen geworden dit jaar …

De weg naar de finale was minder spannend dan vorig jaar. Het lijkt wel alsof ze er al een beetje aan gewend raken, of is dit puur mijn eigen gevoel?  De halve finale was tegen een beruchte club, van oudsher heeft het niet zo’n goede naam, dus daar werd het team goed op voorbereid. Geen grote monden, niet reageren, maar beter negeren en er is ook een officiële scheidsrechter van de KNVB  voor aangevraagd. Dit bleek niet overbodig.
Het was geen mooi weer zoals het voorgaande jaar bij aanvang van de wedstrijd.  In tegendeel, er hing een dreigende lucht. Dat voorspelde niet veel goeds. Met de paraplu’s in de aanslag stond een handjevol publiek langs de kant. Een stuk minder dan het voorgaande jaar. Ook op het balkon stonden  supporters, maar ook daar een stuk minder dan het jaar ervoor.
Bij aanvang van de wedstrijd, hoorden we van de leider dat er vooraf al trammelant was. Het team van de tegenpartij had drie spelers uit de A’ers meegenomen, die geen dispensatie bleken te hebben. Ook hadden ze van drie B-ers geen pasjes bij zich. De scheids wilde dit nog wel door de vingers zien, als er voor gezorgd werd dat de pasjes er na de rust wel zouden zijn. Er moest dus iemand met de pasjes vanuit Emmen naar Groningen komen in de tussentijd. Op deze manier konden ze in elk geval nog met tien spelers aan de wedstrijd beginnen.
Ik weet niet of het ook gelukt was als ze tegen elf tegenstanders hadden gespeeld, maar Lewenborg B1 is door naar de finale. Vraag niet hoe. De wedstrijd, en dan met name de tweede helft was een echte slachtpartij. Er vielen veel gele kaarten aan de kant van de tegenpartij, waardoor ze uiteindelijk na tachtig minuten met acht spelers het veld verlieten. Geen leuke wedstrijd, waarbij er spelers van de tegenpartij een grote mond hadden tegen ‘onze’ leider en de scheids aan het eind nog met woorden werd bedreigd. Ik heb nog nooit een scheids met zo’n sprint het veld zien verlaten na de wedstrijd. Ook onze jongens mochten de kleedkamer niet uit, omdat er een erg dreigende sfeer hing. Terwijl zij in de kleedkamer waren, hoorden ze dat de nummer twee in de competitie hun wedstrijd die dag had verloren en tegen de verwachting in, waren ze na deze wedstrijd al kampioen geworden. Een beetje anders dan verwacht, de  vrijdag erop stond de kampioenswedstrijd gepland, en nu konden ze het niet echt vieren. Ze wilden  met z’n allen de kleedkamer uit, lekker feesten op de gang, maar werden gauw weer naar binnen gebonjourd.
Belachelijk dat dit zo moet. Nog nooit hebben we dit gelukkig meegemaakt, er hing echt een dreigende sfeer. Ik hoop dat ze zo’n wedstrijd niet weer hoeven spelen.

Maar … ze voor het tweede jaar op rij door naar de finale. Vorig jaar hebben ze deze helaas verloren, zal het dit jaar wel lukken om de beker te pakken?
En dan ook nog kampioen. Hartstikke leuk voor de jongens en ook al hebben ze vrijdag geen denderende wedstrijd gespeeld -welke ze overigens wel hebben gewonnen-  en was er helemaal geen spanning meer, ze hebben met z’n allen ’s avonds wel een leuk feestje gevierd.
De volgende ochtend stond er nog een wedstrijd in de competitie op het programma tegen de nummer twee. Gelukkig dat  hier niets meer van afhing, want deze wedstrijd hebben ze met 6-1 verloren …

En dan nu op naar de finale op 1 juni …

De laatste loodjes, keuzes maken, afgeleid, …

              

Half november vorig jaar schreef ik een blog dat het einde in zicht was, wat betreft het schrijven van mijn boek. Zo voelde het toen, de ruwe inhoudt was nagenoeg klaar, ik ging de volgende fase is, maar deze volgende fase kostte me toch nog veel tijd.

Ik heb het laten lezen aan een aantal mensen en hun opmerkingen verwerkt. Daarna heeft een nichtje van mij een deel geredigeerd en aangegeven hoe ik de rest van het boek zelf kon redigeren. Met behulp van haar aanwijzingen, een aantal boeken en sites ben ik hiermee aan de slag gegaan. Best nog een klus. Tussendoor ging het solliciteren gewoon door, waardoor ik soms weken achtereen  geen tijd had om verder te werken aan mijn boek. Dit kan ik namelijk niet als ik weet dat ik maar een uurtje over heb om eraan te werken, in die tijd kan ik wel een blog schrijven.
Ik heb twee artsen gevraagd om de stukken uit mijn boek te lezen, waar ik medische informatie beschrijf, over het syndroom, de onderzoeken, etc. Zij wilden dit graag doen en hebben dit ook met een kritisch oog gedaan, maar hadden niet direct tijd. Ik heb wel heel fijn commentaar gekregen waardoor ik de stukken kon vervolmaken. Leuk om te horen dat ik de informatie in grote lijnen toch goed had begrepen. Eén reactie heeft me echt geraakt: ‘Wat kan jij goed schrijven! Ik had niet gedacht dat dit zo veel bij me los zou maken. Mijn worsteling om er achter te komen wat Sylvain heeft “spat” van het papier!’ Een erg mooi compliment.
Al met al heeft het dus even geduurd, voordat ik deze fase heb doorlopen. Nu kan ik zeggen dat het boek echt bijna klaar is. Ik stoei nog met het nawoord en de dankbetuiging. Ik twijfel nog over wel of geen inhoudsopgave, maar voor de rest is de tekst nagenoeg af.
Ik  heb inmiddels verschillende mensen benaderd die zelf ooit een boek hebben uitgegeven in eigen beheer of als POD en hele leuke en duidelijke reacties gekregen. Ik ga mijn boek niet aan een uitgever aanbieden. Daar is het mijns inziens niet geschikt voor. Grote kans dat het manuscript op de ‘grote hoop’ ongelezen manuscripten beland. De doelgroep is klein, het onderwerp leeft niet bij een groot publiek. Ik wil daarnaast zelf veel bepalen; zelf mijn boekomslag maken, zelf bepalen hoe het binnenwerk eruit ziet, welk formaat het boek krijgt, etc. Inmiddels heb ik  een offerte lopen bij een uitgever waar ik alles grotendeels in eigen beheer kan houden en  waar het boek als POD wordt uitgegeven. POD staat voor ‘Printing On Demand’, dat wil zeggen dat het boek pas gedrukt wordt op het moment dat het boek besteld wordt. Wel zo fijn, dan zit ik straks niet met een stapel onverkochte boeken.
Ik ga zeker nog een paar andere POD bedrijven of bedrijven waar ik het boek in eigen beheer uit kan geven benaderen en informeren naar de prijs en mogelijkheden, zodat ik een weloverwogen keuze kan maken. Alhoewel, keuzes maken is niet mijn sterkste punt …
Ondertussen ben ik nog wat aan het veranderen aan de voorkant; welk lettertype gebruik ik voor de tekst, hoe groot wordt deze,  waar komt mijn naam te staan, etc.  En ook de achterkant moet nog worden ontworpen. Wat wil ik uitdragen, daar heb ik toch wel een heel duidelijk beeld van en daarom wil ik het dus ook graag zelf doen. Ik wil mijn boek niet uitgeven bij een bedrijf waar ik niet zelf mijn omslag mag maken en gedwongen wordt om uit hun repertoire te kiezen. Ik weet het, ik maak het mezelf hier wel moeilijk mee, het kost allemaal een hoop tijd, maar ik ben toch wel heel kritisch wat dat betreft en vind het ontzettend leuk om dit te doen.

Ik ga niet meer zeggen het boek is bijna af. Het hele proces neemt meer tijd in beslag dan ik had gedacht. Vooral, omdat eerst alle andere dingen moeten gebeuren. Solliciteren staat voorop en gelukkig zijn er de laatste weken weer meer leukere en passende vacatures. Nu alleen nog de uitnodigingen voor een gesprek en daarna meer natuurlijk. Daarnaast is er het gezin, de huishouding, het vrijwilligerswerk  en als ik dan nog tijd over heb kan ik lekker fröbelen aan mijn boek. Het is echt mijn kindje en hoe lang het ook duurt het zal me lukken om het uiteindelijk in handen te hebben.  Ik weet niet of het verkoopt, of uiteindelijk alleen familie het leest, het maakt me niet uit, het komt er. Al hoop ik natuurlijk wel op een wat groter publiek. Ik zal op alle mogelijke manieren reclame gaan maken voor mijn boek,  en zal hier vele wegen voor gebruiken, maar wat hulp van anderen (bij het reclame maken) is natuurlijk altijd welkom. En mocht iemand nog tips en/of ervaring  hebben met of mij advies kunnen geven over een uitgever of bedrijf wat boeken in eigen beheer en/of POD uitgeeft, dan is die informatie ook van harte welkom.