Water, meren, zee en … (Niagara) Falls

          

Ik hou van water, al ben ik geen watersporter. Ik ben gek op het geluid van de zee. Het geluid van het klotsende, kolkende water maakt me rustig. Op de één of andere manier komen we in de vakantie ook altijd wel ergens bij water terecht. Meestal zijn we er niet echt naar op zoek, maar in welke (grote) stad we ook lopen, we komen steevast bij een grote rivier uit, waar we heerlijk langs wandelen. We houden van de drukte van de stad, maar genieten ook van de rust en de sereniteit dat het stromende water met zich mee brengt. Er is altijd wel wat te zien. In Parijs hebben we langs de Seine gelopen, in London langs de Theems, in Tsjechië bij de Donau, in Florence bij de Arno en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook het kletsende water bij watervallen trekt mij aan. In Kassel heb je een waterspel wat in de zomermaanden wekelijks op een vast tijdstip in gang wordt gezet. Een immense watermassa volgt zijn weg van boven naar beneden via verschillende wegen en zorgt voor mooie watervallen, een heus spektakel om te zien. In Italië hebben we de kunstmatige waterval de Marmore bezocht, ook een geweldig spektakel. Ik kan echt genieten van het geluid wat het vallen van het water met zich meebrengt. In Passau komen drie rivieren samen, wat er toe leidde dat toen wij er waren de rivieren nogal buiten hun oevers traden. Niet leuk voor de stad, maar wij vonden het wel een belevenis om mee te maken. En in New York was Manhattan volledig omgeven door water. Hier hebben we op meerdere plekken onze rust gevonden bij het water. Helaas is het ons niet gelukt om, op het moment dat we in New York waren, ook de Niagara Falls te bekijken. Dit bleef echter een wens en dit jaar hebben we deze wens in vervulling kunnen brengen. Na een aantal dagen in Toronto hebben we onze intrek genomen in een huis in Hamilton. Op het moment van boeken niet wetende dat dit een stad is met meer dan 100 watervallen.

                        

Als we in Hamilton zijn aangekomen, ga ik op de site van Hamilton Waterfalls op zoek naar een mooie waterval die we kunnen gaan bezoeken. Er zijn meer dan 100 watervallen in deze stad, deze kunnen we natuurlijk niet allemaal bekijken. Maar wat zijn dan de mooiste? Ik ga maar af op de foto’s die ik zie en bekijk welke een beetje goed bereikbaar zijn. Met mijn zere knie kan ik geen hele klimpartijen maken. Wel jammer, want de meeste watervallen zijn met de auto alleen aan de bovenkant te bereiken, terwijl ze er van beneden toch het mooist uitzien. Een aantal mag je momenteel ook niet beneden bezoeken. Er schijnen jaarlijks in deze tijd nogal wat ongelukken te gebeuren bij de watervallen. Uiteindelijk zoeken we er drie uit. De eerste, Devil’s Punch Bowl, zoeken we uit vanwege de mooie kleuren in de lagen van de rotswand. Ergens in mijn achterhoofd weet ik dat ik gelezen heb dat bij deze waterval de hoeveelheid water per seizoen kan verschillen. Op dit moment heb ik daar niet meer aan gedacht. De waterval bevindt zich bij het uitzichtpunt van Hamilton, vanwaar je over de stad heen kijkt en bij mooi, helder weer ook de contouren van Toronto kunt waarnemen. Helaas is het op dit moment geen helder weer en kunnen we de contouren niet zien. Wel genieten we van het uitzicht over de stad. Geen echt mooie stad, maar het is altijd leuk om de wereld van bovenaf te bekijken. De waterval kunnen we vanaf hier nog niet zien. Er staan teveel bomen voor. Ook horen we het kletterende water (nog) niet. We lopen een stukje verder en zien dan de rotswand achter de waterval. Deze ziet er inderdaad erg mooi uit, met de verschillende kleuren lagen in de rotswand. Maar waar is nu de waterval? Ik zie alleen wat zand opstuiven, denk ik, maar dit blijkt het beetje water te zijn wat er op dit moment uit deze waterval druppelt. Dit is wel een beetje teleurstellend, een waterval zonder water. Die middag komen we er niet meer aan toe om nog een andere waterval te bezichtigen. Het water wat we bij de waterval niet zien, komt later die middag plotsklaps met bakken uit de lucht vallen. We moeten de auto zelfs even aan de kant zetten, omdat we niets meer zien.
                        

De volgende dag lukt het wel om de volgende waterval op het lijstje te bezoeken, de Albian Falls. Hier hebben we meer geluk. Er klettert een hoop meer water vanaf deze waterval naar beneden, misschien wel geholpen door de enorme regenbui van gisteren, maar deze waterval komt ook vanuit een rivier. Een mooie waterval in een schitterend natuurgebied. We zijn echter niet de enigen, die hier een kijkje komen nemen. Bij deze waterval mag je op dit moment niet aan de voet komen, echter als we bij de waterval aankomen, zien we ontzettend veel mensen beneden bij de waterval en in de waterval staan. Er loopt een pad door het bos, zou je dan toch op een veilige manier bij de waterval kunnen komen? Net als een heleboel andere mensen, lopen we het pad af, niet wetende waar we uit zullen komen. Van de andere kant zien we ook allemaal mensen komen. Het pad gaat echter niet echt omlaag, dus we vragen ons af of we uiteindelijk wel beneden komen, toch lopen we stug door. We zijn niet de enigen. Niemand weet waar het pad heen leidt. Het is overigens wel een leuke weg door het bos en daar genieten we van. Uiteindelijk komen we, nadat we nog langs een andere waterval, de Buttermilk falls waar op dit moment ook weinig water uitkomt, bij een parkeerplaats van waar mensen in tegengestelde richting naar de Albian Falls lopen. Daar ging het pad dus heen. We lopen maar weer terug en genieten van het mooie natuurgebied en uiteindelijk nogmaals van de waterval, waarvan de schoonheid toch wel verstoord wordt, door de vele mensen die er zo nodig in moeten gaan staan.
Inmiddels is Sylvain voldoende opgeknapt, zodat we de volgende dag ‘eindelijk’ onze reis naar de Niagara Falls kunnen maken. We zien er naar uit, zijn zo benieuwd of deze watervallen daadwerkelijk zo adembenemend zijn, als wordt beweerd. We willen het graag met eigen ogen aanschouwen.
We rijden in de ochtend eerst naar Niagara on the Lake, dit moet ook een mooie plaats zijn met veel geschiedenis en vanaf hier kun je een leuke route rijden richting de Niagara Falls. Hier woont volgens mij wel het ‘rijkere’ volk. Het is een groot wijngebied. We worden omgeven door mooie, dikke auto’s en vele cabrio’s. De mannen kijken hun ogen uit.
Onderweg werpen we nog een blik op de kolkende Niagara River en merken dat we al aardig in de buurt zijn van de Niagara Falls. Boven ons vliegen de helikopters af en aan met toeristen die vanuit een helikopter het natuurgeweld willen aanschouwen. Wij vervolgen onze weg, inmiddels is het aardig bewolkt geworden, dat was toch niet de voorspelling? Even later rijden we Niagara in. Wat een drukte. Voordat we de auto daadwerkelijk ergens gaan parkeren, willen we nog even alvast vanaf de Rainbowbridge de watervallen aanschouwen. Je mag deze brug tussen Canada en Amerika wel lopend betreden. Op het eerste stuk zijn de parkeerplekken al vol, vele auto’s achter ons rijden gewoon door. Er zal verderop nog wel een parkeerplek zijn, denken wij, dus we rijden er achter aan en belanden op de weg naar Amerika en kunnen niet meer terug. We hebben elkaar er nog zo voor gewaarschuwd, dat we ervoor moeten zorgen dat we niet in Amerika terecht komen, want we hebben geen visum en nu gebeurd het toch. We hebben geen andere keus, we moeten door de douane en leggen hier de situatie uit. Flagholes, worden we genoemd. Na wat gedoe, kunnen we gelukkig terug naar Canada, waar we besluiten de auto maar gewoon op een betaalde parkeerplaats te zetten en vanaf hier te gaan lopen. Maar … we hebben al wel onze eerste blik op de watervallen kunnen richten.
Vanaf de parkeerplaats komen we eerst in het kermisachtige gedeelte, waar o.a. een groot reuzenrad staat met uitzicht op de watervallen. Het is een drukte van belang, maar wel een gezellige drukte. We aanschouwen dit gebied en lopen samen met velen richting de boulevard, vanaf waar je een mooi uitzicht hebt op zowel de Amerikaanse watervallen als de Canadese watervallen.
                        

Hier aangekomen zijn we gelijk alle drukte en het gedoe van daarnet vergeten, ook al lopen we nog steeds midden in een mensenmassa. Wat een geweldig uitzicht heb je hier al op de watervallen en op dit moment zijn we er nog helemaal niet zo dicht bij. De Amerikaanse watervallen zijn het dichtst bij ons en we lopen in ruim 2 uur tijd richting de Canadese Watervallen, onderwijl stoppend, genietend van ons uitzicht, foto’s en filmpjes makend, het is echt geweldig en het wordt steeds mooier naarmate we dichter bij de watervallen komen. De lucht betrekt ondertussen wel en we worden op een gegeven moment ook nat. We denken dat het de regen is, maar het blijkt een combinatie te zijn van regen en de waterdamp die vanaf de Canadese watervallen onze kant op komt. Een stukje verderop is het namelijk helemaal niet zo nat. We genieten echt van wat we zien. Dit kan ik niet omschrijven, dit moet je gewoon zelf aanschouwen en beleven. Alle drukte om ons heen vernemen we niet eens. De sfeer is heel gemoedelijk. Iedereen is hier met hetzelfde doel, intens genieten van dit geweldige natuur spektakel.
Aan de overkant, de Amerikaanse kant, zien we ook veel mensen staan. Zij kunnen echter de watervallen niet vanaf de voorkant bekijken, maar kijken vanaf hun plek alleen maar op het stuk waar de watervallen naar beneden donderen. Ook een heel mooi gezicht, dit zien wij uiteindelijk ook bij de Canadese watervallen, maar ik snap nu wel waarom er gezegd wordt dat de watervallen vanaf de Canadese kant mooier zijn. Ik ben blij dat we ze vanaf deze kant kunnen aanschouwen. Waren we hier twee jaar geleden geweest, dan zouden we aan de andere kant staan.
We hebben hier uren rondgelopen. Denk dat we er om een uur of vier waren en rond tien uur zijn we teruggelopen naar onze auto. Ook bij het vallen van de duisternis, is het een heel spektakel om te zien.

                        

Van alle wateren, die ik tot nu toe heb gezien, is dit toch wel één van de mooiste belevenissen. We zouden er nog uren naar kunnen kijken. Bij het weglopen, kijken we ook steeds nog even over onze schouder om het natuurgeweld nog even te kunnen zien. Het is echt een fantastische ervaring.
Ondanks dat we de drukte en alle andere mensen die hier aanwezig waren, niet vervelend vonden, vind ik het eigenlijk toch wel jammer, dat zo’n mooi natuurgebied, niet meer midden in de natuur ligt. Er is zoveel omheen gebouwd. Dat maakt het toch iets minder mooi.
(Bij de derde waterval in Hamilton, de Tiffany Falls, die we wilden bezoeken,  zijn we overigens niet meer geweest. Deze zou helemaal in het niet vallen na ons bezoek aan de Niagara Falls).

NCBRS Meeting in Toronto

       

Dit jaar is er geen NCBRS Meeting in Engeland, maar wel in Toronto. Twee jaar geleden, toen we naar New York gingen, was de eerste Meeting in Toronto. We konden het destijds niet combineren, omdat de Meeting niet samenviel met onze vakantie. Gezien we die keer geen tijd meer hadden om naar de Niagara Falls te gaan, zien we onze kans schoon om dit jaar naar de Meeting in Toronto te gaan en dit te combineren met een vakantie, waarbij we wel de Niagara Falls kunnen gaan bezoeken.
We zijn al een aantal dagen in Toronto vakantie aan het vieren, voordat we ‘verhuizen’ naar het hotel waar ook een deel van de andere ouders met een kind met NCBRS aanwezig zijn in de dagen rondom de Meeting. Helaas is Sylvain ziek en lukt het ons die vrijdag niet om ’s avonds gezellig met andere ouders en kinderen in de lobby alvast kennis te maken en met elkaar ervaringen te delen. Jammer, dit vinden we altijd het gezellige, ontspannen deel van de Meeting, waarbij we veel ervaringen met andere ouders kunnen delen en kunnen genieten van de kinderen onderling. We hebben ’s middags, terwijl we in de lobby zitten te wachten, Sylvain liggend op een bank, al wel kennis gemaakt met één van de ouders met haar kind. Grappig is dat, dat je elkaar toch direct herkent in een hotellobby. Later  in de middag hebben we ook al kort kennisgemaakt met een moeder en haar dochter. We kennen elkaar al wel via facebook, maar het is toch veel leuker om elkaar ‘real life’ te zien.

Sylvain lijkt zich vanochtend wel wat beter te voelen. Hij vindt het spannend om vandaag weer nieuwe kinderen te ontmoeten en ziet er ook naar uit om de twee kinderen die hij al eerder heeft ontmoet in Manchester opnieuw te zien. Het is altijd moeilijk om in te schatten wat Sylvain meekrijgt van wat we gaan doen, wat er gaande is en hoe alles zal gaan verlopen, maar vanaf het moment dat we in Toronto zijn, is wel duidelijk dat hij meer meekrijgt dan we denken. Hij heeft het direct al over de andere kinderen, waar die dan zijn. Hij is hier echt voor de Meeting en snapt niet zo goed dat we eerst nog drie dagen in een ander appartement zitten, voordat we naar het hotel gaan waar hij dan daadwerkelijk de kinderen zal ontmoeten. Hij heeft naar mijn idee wel genoten van de dagen in Toronto, vooral bij Ripley’s het aquarium, maar dit is toch waar het om draait. Zou de spanning er ook voor gezorgd hebben, dat hij ziek is geworden? Dit zou zo maar eens kunnen en dan in combinatie met de airco en het tijdsverschil. Maar vanochtend oogt hij fit. Hij is op tijd wakker en snel omgekleed. Hij heeft er zin in en dat geldt ook voor ons. We zijn benieuwd naar de kinderen die we vandaag zullen ontmoeten. Vooral ook wel naar de oudere kinderen. Hoe hebben zij zich tot nu toe ontwikkelt, wat is hun niveau, wat doen ze overdag, gaan ze nog naar school of naar een dagbesteding. Waar zijn hun ouders tegenaan gelopen? Allemaal vragen die we graag willen stellen en met hen willen delen. Hoe zou de Meeting er hier in Toronto uitzien? Is het net zo gemoedelijk als bij de Meetings in Engeland. Zullen we ons een beetje kunnen redden met ons Engels?
Rond half 9 gaan we naar de lobby, waar alle families die in het hotel verblijven zich zullen verzamelen. Dit is gisteren via facebook aangegeven. We ontmoeten hier nog twee nieuwe families. Gezamenlijk lopen we vanaf het hotel naar het ‘Hospital for sick children’. Het is even zoeken, maar al gauw vinden we het ziekenhuis en ook de ruimte waar we moeten zijn. We worden door twee moeders verwelkomt, van wie we het programma van die dag ontvangen en een envelop met geld wat via fundraising is ingezameld en eigenlijk was bedoeld om de volgende dag met zijn allen naar het park op Centre Island te gaan. Helaas kunnen we hier niet naartoe vanwege recentelijke overstromingen en gaan we nu met zijn allen aan het eind van de middag gezamenlijk ergens eten.
De arts, klinisch geneticus, die één van de kinderen vanaf het begin heeft begeleid en werkzaam is in dit ziekenhuis, brengt ons naar de zaal waar de praatjes zullen worden gehouden. Tegenover deze zaal is een auditorium, waar de kinderen gebruik van mogen maken. Ze kunnen hier film kijken en er zijn ook knutselspullen aanwezig.
We krijgen een heel programma voorgeschoteld, waarin in eerste instantie een klinisch geneticus meer verteld over NCBRS, wanneer het voor het eerst is beschreven, hoe het gen is ontdekt, welke (ziekte)verschijnselen erbij horen, etc. Een voor ons bekend verhaal. Hierna volgen er nog vier sprekers, een psycholoog, gedragswetenschapper, logopedist en tandarts met elk een voor ons interessant verhaal. Voor de ouders is er tussendoor ruimte om vragen te stellen. We krijgen weer veel nieuwe informatie, waarvan we niet alles goed kunnen volgen, omdat sommigen wel heel snel Engels spreken, maar wat wij vooral missen is toch het samen met de ouders uitwisselen van informatie. Het is allemaal nogal officieel. Vooral de sprekers zijn aan het woord en zij geven wel nuttige informatie, maar we zijn eigenlijk gewend om tussendoor ook juist meer met elkaar te delen. De setting is ook anders. We zitten hier een beetje zoals in een schoolklas, het voelt eigenlijk als een scholing en niet zozeer als een plek om gezamenlijk informatie uit te wisselen. Hiervoor is wel na de lezingen ruimte tijdens de lunch. Echter, worden we dan ook in kleine groepjes nog bij de artsen geroepen voor vragenlijsten, DNA samples van de kinderen en foto’s voor verder onderzoek.
Sylvain voelt zich inmiddels ook helemaal niet lekker. Ligt in de ruimte waar we kunnen lunchen weer op een bankje, wat er voor zorgt dat wij ook niet ongestoord met de andere ouders kunnen praten. Dit doen we wel met een aantal, maar helaas hebben we niet echt met veel andere ouders ervaringen uit kunnen wisselen. We gaan hierna eerst terug naar het hotel, zodat Sylvain nog even op bed kan. We hopen dat hij later in de middag toch fit genoeg is om met zijn allen te kunnen gaan eten.
Gelukkig voelde hij zich in de ochtend wel redelijk en heeft hij zich met de andere kinderen in het auditorium goed vermaakt. Dit is toch het stuk wat voor hem heel belangrijk is en wat hij leuk vindt aan de Meetingen. Lesley heeft tussendoor nog wel met verschillende ouders ervaringen gedeeld. Hij is erg geïnteresseerd in de verhalen van de anderen, kan zich ook goed uitdrukken in het Engels en is heel gemakkelijk in het leggen van de contacten.
Sylvain knapt gelukkig voldoende op om ’s avonds mee te gaan naar het restaurant. Hij geniet ervan om hier samen met de andere kinderen aan een tafel te zitten. Hij trekt wel weer vooral toe naar de broertjes en zusjes van de kinderen met NCBRS, maar geniet echt van de contacten. Zo mooi om te zien dat ze elkaars taal niet spreken, maar het toch zo goed met elkaar kunnen vinden. Sylvain blijft gewoon lekker Nederlands spreken.
Tijdens het eten en ook daarna hebben wij nog wel genoeg gelegenheid gehad om met andere ouders te praten en ervaringen te delen. Helaas is het niet gelukt om met iedereen te spreken en hebben we met name niet meer gesproken met de nieuwe ouders van oudere kinderen, waardoor we geen antwoord hebben gekregen op de bovenstaande vragen.

Al met al was het zeker weer de moeite waard om bij de Meeting aanwezig te zijn. Het is fijn om andere ouders te ontmoeten die deels tegen dezelfde dingen aanlopen als jou. Hoe verschillend je ook van elkaar bent, hoe ver je ook van elkaar vandaan woont en komt uit zoveel verschillende culturen, er is iets dat je bindt en ervoor zorgt dat er een gevoel van samenhorigheid is, herkenning en erkenning. Het blijft mooi om dit met elkaar te delen.
Wat we dit keer wel hebben gemist, is toch het nog meer informeel samen met elkaar zijn, tijdens het ontbijt in het restaurant en ’s avonds tijdens de borrel in de lobby. Hier ging iedereen na het eten weer zijn eigen weg. Juist dat zijn de momenten, waarop je nog meer met elkaar kunt delen en meerdere mensen spreken en waar de kinderen ook samen veel plezier hebben.
(Geschreven op 8-8-’17)

Wilde dieren

Voor mijn gevoel ben ik nog nooit zo aan vakantie toe geweest als dit jaar. Dit zal ik vast vaker hebben gedacht, maar het was best een lang jaar. Na onze vakantie vorig jaar startte ik met een tweede tijdelijke baan, waardoor ik drie maanden lang fulltime werkte op twee verschillende werkplekken, die beiden nieuw voor me waren. Vanaf december werden dit drie hele dagen, maar met de reistijd van twee keer een uur, waren het wel lange dagen. Eigenlijk zou ik hier tot eind maart werkzaam zijn, maar gezien degene die ik vervang, onbetaald verlof heeft genomen tot het einde van het jaar, kan ik zolang blijven. Ik heb een 0-uren contract en dus geen vakantiedagen en ben daarom maar doorgegaan, zonder vrije dagen op te nemen. De laatste weken ging ik echter wel merken dat dat toch niet zo handig is. Wat heb ik uitgekeken naar de vakantie. Heerlijk bijna drie weken weg naar een land waar we anders niet zo gauw naar toe zouden gaan.
Dit jaar is er weer een Meeting in Toronto waar ouders van en kinderen met NCBRS samen komen. Twee jaar geleden wilden we al graag naar de Niagara Falls, toen we naar New York gingen, maar gezien ik destijds vanwege een tijdelijke baan, niet eerder met vakantie kon en Lesley twee weken later al weer moest starten met school, was er eigenlijk niet voldoende tijd. Het bleef een wens, dus hebben we dit jaar besloten om naar de Meeting in Toronto te gaan en hieraan onze vakantie vast te koppelen.

Het is zes uur in de ochtend, ik lig al 2 uur te draaien in mijn bed, ik kan de slaap echt niet meer vatten en stap daarom maar uit bed. Het zal wel het tijdsverschil zijn en daarnaast merk ik dat ik nog niet helemaal in de vakantiemodus zit. De stress van het laatste jaar zit nog volop in mijn lijf. Gisteren zijn we aangekomen in Toronto. Om 9.40 uur vertrok ons vliegtuig vanuit Amsterdam, om half 12 (plaatselijke tijd) kwamen we aan op het vliegveld van Toronto. Daar was het even zoeken naar onze taxi, maar die was al met al toch redelijk snel gevonden. Tijdens de rit maken we kennis met een deel van Toronto. We zien van veraf al de CN Tower, komen langs een voetbalstadion en daarna ook langs het Hockey/Basketbal stadion en het Honkbalstadion. Dit zijn veel populairdere sporten hier in Canada dan voetbal. De taxichauffeur vertelt ons het één en ander over Toronto, de sporten hier, komt zelf uit Iran en houdt meer van voetbal dan de populaire sporten hier. We hebben een gezellige rit en rond half 2 worden we netjes afgezet bij ons appartement, waar we de eerst drie dagen zullen verblijven. We kunnen er echter pas om 3 uur in, er is geen 24-uurs service en we kunnen de mensen telefonisch nog niet bereiken. We zien aan het einde van de straat een park en besluiten om hier maar te gaan zitten met al onze koffers.
Het park is niet groot, er staan helaas geen bankjes in de schaduw (het is namelijk best warm) en als we zo om ons heen kijken, zitten en lopen hier alleen maar zwervers. Even vragen we ons af waar we in vredesnaam terecht zijn gekomen. We gaan zitten op een verhoogde rand, kletsen wat en kijken om ons heen. Zien we dat goed? Ja hoor, daar springt een eekhoorntje de boom in. Net als in London en New York, lopen hier de eekhoorntjes ook los rond in het park. Het is dit keer een donkerbruin tot zwart exemplaar. Leuk om te zien. Ook later op het binnenplaatsje bij ons appartement zien we de eekhoorn weer lopen en de bomen inschieten. Toch wel wonderlijk zo in een drukke stad. Ons appartement zit niet aan de straatkant, waar het er ook niet al te sjofel uitziet, maar als we door de voordeur komen, onder het gebouw door, komen we via een kleine trap op een binnenplaatsje waar verschillende appartementen aan grenzen. Het ziet er leuk en netjes uit. Er zijn wat verschillende zitjes, beplanting en bomen. Om de appartementen heen zijn andere appartementen, wat meer hoogbouw. Dit ziet er leuk uit. Hier gaan we ons wel drie dagen vermaken.
Ik kijk nu (6 uur ’s ochtends) naar buiten en zie dat de stoepen nat zijn. Regent het? In de voordeur zit glas waar je niet heel goed doorheen kunt kijken, dus ik open de deur. De straten zijn inderdaad nat, maar dit komt omdat er gesproeid wordt bij de planten op het binnenplaatsje. Gelukkig, geen regen. Terwijl ik zo naar buiten sta te kijken, hoor ik wat ritselen in de struiken en in mijn ooghoek zie ik ineens wat de boom in schieten. Zou dit weer een eekhoorntje zijn? Het leek wel wat groter dan een eekhoorn. Met mijn ogen speur ik de boom af, het dier springt vanaf de boom op de schutting en komt mijn kant uit. Ik weet niet wat ik zie, zie ik dit echt goed? Het lijkt wel een wasbeer. Ik bedenk me niet en zoek heel snel mijn camera. Dit moet ik vastleggen, want anders geloven de anderen me vast niet. Het lijkt wel of het diertje erop gewacht heeft, hij laat zich door mij fotograferen en ondertussen komt er nog een wasbeertje over de schutting aan lopen. Jeetje, wat bijzonder. Ik weet dat er veel dieren hier in Canada rondlopen, die we bij ons niet vrij in de natuur tegenkomen. Toch verwacht je niet dat je in een grote stad als Toronto zomaar een wasbeertje, wat zeg ik, twee wasbeertjes in de binnentuin spot? Ik ben echt helemaal blij, wat een bijzondere ervaring. Het lijkt wel alsof er direct al een deel van de stress van me afvalt.

De wasbeertjes blijven helaas niet lang zo op de schutting zitten. Ze zijn al gauw weg. Als ik geen foto’s had gemaakt, dan geloofde ik het misschien zelf wel niet, maar het is toch echt waar. Gelukkig heeft Lesley een dag later ook nog één van de wasbeertjes bij ons op de schutting zien zitten en Joop zag hem in een flits. Helaas heeft Sylvain de wasbeertjes niet met eigen ogen kunnen aanschouwen. Dat had hij zo graag gewild. Hij vroeg ons zelfs of we hem wakker wilden maken als we wel weer een wasbeertje zagen (ze lieten zich namelijk alleen zien in de vroege ochtend of laat in de avond). Een bijzondere ervaring, ik ben benieuwd of we nog meer wilde dieren zullen zien tijdens onze vakantie in Toronto of straks in Hamilton.
(Geschreven op 4-8-’17)