Ik hou van water, al ben ik geen watersporter. Ik ben gek op het geluid van de zee. Het geluid van het klotsende, kolkende water maakt me rustig. Op de één of andere manier komen we in de vakantie ook altijd wel ergens bij water terecht. Meestal zijn we er niet echt naar op zoek, maar in welke (grote) stad we ook lopen, we komen steevast bij een grote rivier uit, waar we heerlijk langs wandelen. We houden van de drukte van de stad, maar genieten ook van de rust en de sereniteit dat het stromende water met zich mee brengt. Er is altijd wel wat te zien. In Parijs hebben we langs de Seine gelopen, in London langs de Theems, in Tsjechië bij de Donau, in Florence bij de Arno en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ook het kletsende water bij watervallen trekt mij aan. In Kassel heb je een waterspel wat in de zomermaanden wekelijks op een vast tijdstip in gang wordt gezet. Een immense watermassa volgt zijn weg van boven naar beneden via verschillende wegen en zorgt voor mooie watervallen, een heus spektakel om te zien. In Italië hebben we de kunstmatige waterval de Marmore bezocht, ook een geweldig spektakel. Ik kan echt genieten van het geluid wat het vallen van het water met zich meebrengt. In Passau komen drie rivieren samen, wat er toe leidde dat toen wij er waren de rivieren nogal buiten hun oevers traden. Niet leuk voor de stad, maar wij vonden het wel een belevenis om mee te maken. En in New York was Manhattan volledig omgeven door water. Hier hebben we op meerdere plekken onze rust gevonden bij het water. Helaas is het ons niet gelukt om, op het moment dat we in New York waren, ook de Niagara Falls te bekijken. Dit bleef echter een wens en dit jaar hebben we deze wens in vervulling kunnen brengen. Na een aantal dagen in Toronto hebben we onze intrek genomen in een huis in Hamilton. Op het moment van boeken niet wetende dat dit een stad is met meer dan 100 watervallen.
Als we in Hamilton zijn aangekomen, ga ik op de site van Hamilton Waterfalls op zoek naar een mooie waterval die we kunnen gaan bezoeken. Er zijn meer dan 100 watervallen in deze stad, deze kunnen we natuurlijk niet allemaal bekijken. Maar wat zijn dan de mooiste? Ik ga maar af op de foto’s die ik zie en bekijk welke een beetje goed bereikbaar zijn. Met mijn zere knie kan ik geen hele klimpartijen maken. Wel jammer, want de meeste watervallen zijn met de auto alleen aan de bovenkant te bereiken, terwijl ze er van beneden toch het mooist uitzien. Een aantal mag je momenteel ook niet beneden bezoeken. Er schijnen jaarlijks in deze tijd nogal wat ongelukken te gebeuren bij de watervallen. Uiteindelijk zoeken we er drie uit. De eerste, Devil’s Punch Bowl, zoeken we uit vanwege de mooie kleuren in de lagen van de rotswand. Ergens in mijn achterhoofd weet ik dat ik gelezen heb dat bij deze waterval de hoeveelheid water per seizoen kan verschillen. Op dit moment heb ik daar niet meer aan gedacht. De waterval bevindt zich bij het uitzichtpunt van Hamilton, vanwaar je over de stad heen kijkt en bij mooi, helder weer ook de contouren van Toronto kunt waarnemen. Helaas is het op dit moment geen helder weer en kunnen we de contouren niet zien. Wel genieten we van het uitzicht over de stad. Geen echt mooie stad, maar het is altijd leuk om de wereld van bovenaf te bekijken. De waterval kunnen we vanaf hier nog niet zien. Er staan teveel bomen voor. Ook horen we het kletterende water (nog) niet. We lopen een stukje verder en zien dan de rotswand achter de waterval. Deze ziet er inderdaad erg mooi uit, met de verschillende kleuren lagen in de rotswand. Maar waar is nu de waterval? Ik zie alleen wat zand opstuiven, denk ik, maar dit blijkt het beetje water te zijn wat er op dit moment uit deze waterval druppelt. Dit is wel een beetje teleurstellend, een waterval zonder water. Die middag komen we er niet meer aan toe om nog een andere waterval te bezichtigen. Het water wat we bij de waterval niet zien, komt later die middag plotsklaps met bakken uit de lucht vallen. We moeten de auto zelfs even aan de kant zetten, omdat we niets meer zien.
De volgende dag lukt het wel om de volgende waterval op het lijstje te bezoeken, de Albian Falls. Hier hebben we meer geluk. Er klettert een hoop meer water vanaf deze waterval naar beneden, misschien wel geholpen door de enorme regenbui van gisteren, maar deze waterval komt ook vanuit een rivier. Een mooie waterval in een schitterend natuurgebied. We zijn echter niet de enigen, die hier een kijkje komen nemen. Bij deze waterval mag je op dit moment niet aan de voet komen, echter als we bij de waterval aankomen, zien we ontzettend veel mensen beneden bij de waterval en in de waterval staan. Er loopt een pad door het bos, zou je dan toch op een veilige manier bij de waterval kunnen komen? Net als een heleboel andere mensen, lopen we het pad af, niet wetende waar we uit zullen komen. Van de andere kant zien we ook allemaal mensen komen. Het pad gaat echter niet echt omlaag, dus we vragen ons af of we uiteindelijk wel beneden komen, toch lopen we stug door. We zijn niet de enigen. Niemand weet waar het pad heen leidt. Het is overigens wel een leuke weg door het bos en daar genieten we van. Uiteindelijk komen we, nadat we nog langs een andere waterval, de Buttermilk falls waar op dit moment ook weinig water uitkomt, bij een parkeerplaats van waar mensen in tegengestelde richting naar de Albian Falls lopen. Daar ging het pad dus heen. We lopen maar weer terug en genieten van het mooie natuurgebied en uiteindelijk nogmaals van de waterval, waarvan de schoonheid toch wel verstoord wordt, door de vele mensen die er zo nodig in moeten gaan staan.
Inmiddels is Sylvain voldoende opgeknapt, zodat we de volgende dag ‘eindelijk’ onze reis naar de Niagara Falls kunnen maken. We zien er naar uit, zijn zo benieuwd of deze watervallen daadwerkelijk zo adembenemend zijn, als wordt beweerd. We willen het graag met eigen ogen aanschouwen.
We rijden in de ochtend eerst naar Niagara on the Lake, dit moet ook een mooie plaats zijn met veel geschiedenis en vanaf hier kun je een leuke route rijden richting de Niagara Falls. Hier woont volgens mij wel het ‘rijkere’ volk. Het is een groot wijngebied. We worden omgeven door mooie, dikke auto’s en vele cabrio’s. De mannen kijken hun ogen uit.
Onderweg werpen we nog een blik op de kolkende Niagara River en merken dat we al aardig in de buurt zijn van de Niagara Falls. Boven ons vliegen de helikopters af en aan met toeristen die vanuit een helikopter het natuurgeweld willen aanschouwen. Wij vervolgen onze weg, inmiddels is het aardig bewolkt geworden, dat was toch niet de voorspelling? Even later rijden we Niagara in. Wat een drukte. Voordat we de auto daadwerkelijk ergens gaan parkeren, willen we nog even alvast vanaf de Rainbowbridge de watervallen aanschouwen. Je mag deze brug tussen Canada en Amerika wel lopend betreden. Op het eerste stuk zijn de parkeerplekken al vol, vele auto’s achter ons rijden gewoon door. Er zal verderop nog wel een parkeerplek zijn, denken wij, dus we rijden er achter aan en belanden op de weg naar Amerika en kunnen niet meer terug. We hebben elkaar er nog zo voor gewaarschuwd, dat we ervoor moeten zorgen dat we niet in Amerika terecht komen, want we hebben geen visum en nu gebeurd het toch. We hebben geen andere keus, we moeten door de douane en leggen hier de situatie uit. Flagholes, worden we genoemd. Na wat gedoe, kunnen we gelukkig terug naar Canada, waar we besluiten de auto maar gewoon op een betaalde parkeerplaats te zetten en vanaf hier te gaan lopen. Maar … we hebben al wel onze eerste blik op de watervallen kunnen richten.
Vanaf de parkeerplaats komen we eerst in het kermisachtige gedeelte, waar o.a. een groot reuzenrad staat met uitzicht op de watervallen. Het is een drukte van belang, maar wel een gezellige drukte. We aanschouwen dit gebied en lopen samen met velen richting de boulevard, vanaf waar je een mooi uitzicht hebt op zowel de Amerikaanse watervallen als de Canadese watervallen.
Hier aangekomen zijn we gelijk alle drukte en het gedoe van daarnet vergeten, ook al lopen we nog steeds midden in een mensenmassa. Wat een geweldig uitzicht heb je hier al op de watervallen en op dit moment zijn we er nog helemaal niet zo dicht bij. De Amerikaanse watervallen zijn het dichtst bij ons en we lopen in ruim 2 uur tijd richting de Canadese Watervallen, onderwijl stoppend, genietend van ons uitzicht, foto’s en filmpjes makend, het is echt geweldig en het wordt steeds mooier naarmate we dichter bij de watervallen komen. De lucht betrekt ondertussen wel en we worden op een gegeven moment ook nat. We denken dat het de regen is, maar het blijkt een combinatie te zijn van regen en de waterdamp die vanaf de Canadese watervallen onze kant op komt. Een stukje verderop is het namelijk helemaal niet zo nat. We genieten echt van wat we zien. Dit kan ik niet omschrijven, dit moet je gewoon zelf aanschouwen en beleven. Alle drukte om ons heen vernemen we niet eens. De sfeer is heel gemoedelijk. Iedereen is hier met hetzelfde doel, intens genieten van dit geweldige natuur spektakel.
Aan de overkant, de Amerikaanse kant, zien we ook veel mensen staan. Zij kunnen echter de watervallen niet vanaf de voorkant bekijken, maar kijken vanaf hun plek alleen maar op het stuk waar de watervallen naar beneden donderen. Ook een heel mooi gezicht, dit zien wij uiteindelijk ook bij de Canadese watervallen, maar ik snap nu wel waarom er gezegd wordt dat de watervallen vanaf de Canadese kant mooier zijn. Ik ben blij dat we ze vanaf deze kant kunnen aanschouwen. Waren we hier twee jaar geleden geweest, dan zouden we aan de andere kant staan.
We hebben hier uren rondgelopen. Denk dat we er om een uur of vier waren en rond tien uur zijn we teruggelopen naar onze auto. Ook bij het vallen van de duisternis, is het een heel spektakel om te zien.
Van alle wateren, die ik tot nu toe heb gezien, is dit toch wel één van de mooiste belevenissen. We zouden er nog uren naar kunnen kijken. Bij het weglopen, kijken we ook steeds nog even over onze schouder om het natuurgeweld nog even te kunnen zien. Het is echt een fantastische ervaring.
Ondanks dat we de drukte en alle andere mensen die hier aanwezig waren, niet vervelend vonden, vind ik het eigenlijk toch wel jammer, dat zo’n mooi natuurgebied, niet meer midden in de natuur ligt. Er is zoveel omheen gebouwd. Dat maakt het toch iets minder mooi.
(Bij de derde waterval in Hamilton, de Tiffany Falls, die we wilden bezoeken, zijn we overigens niet meer geweest. Deze zou helemaal in het niet vallen na ons bezoek aan de Niagara Falls).
@ngelineWagenaar 