50 jaar😮; wat al veel herinneringen

               
Wow, en dan is het ineens 16 januari 2020! Op de één of andere manier was 2020 al lang in mijn gedachten, maar het was nog heel ver weg. Het jaar dat ik 50 zou worden. Dat voelde toch wel als oud. Vooral als jongere, heb je heel erg het gevoel dat 50 oud is. Misschien hadden degenen die op dat moment 50 waren, helemaal niet zo dat gevoel. Ik denk namelijk dat mijn jongere neefjes/nichtjes/achter neefjes en -nichtjes jonger dan 30 mij best oud vinden. Of zal er in de loop der jaren echt wat veranderd zijn? En ís 50 het nieuwe 30, of proberen wij ‘ouderen’ ons zelf voor de gek te houden!
Ik ben nu dus 50. Hoe voelt dat? Nou ik voel me absoluut nog niet oud en niks anders dan een paar dagen geleden 😊, maar dat ouder worden gaat natuurlijk wel geleidelijk aan. Dat voel je natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Ik krijg wel wat meer last van lichamelijke gebreken, maar vraag me af of dat echt alleen maar aan het ouder worden ligt. Denk toch dat dat per persoon heel erg verschilt. Helaas begon wat dat betreft de ‘aftakeling’ bij mij al rond mijn 20^e, toen de knieklachten echt erger begonnen te worden en rugklachten heb ik al vanaf mijn jeugd. Ik denk dat je wat dat betreft gewoon pech of geluk hebt, al zal het wel zo zijn dat naarmate de leeftijd vordert er steeds meer mensen zijn met lichamelijk klachten. De laatste dagen merk ik dat ik wel steeds meer terug ga in de tijd, mede door het mooie boek wat ik voor mijn 50^e heb gekregen met verhalen van mijn familie over de herinneringen die zij aan mij hebben. Wat dat betreft merk ik wel dat ik ouder word, er zijn steeds meer herinneringen …

                               
In de jaren ’70  ben ik het meest verhuisd. Geboren in de Oosterpoort, zijn we na twee jaar verhuisd naar de Oosterpark, waar we weer twee jaar later min of meer zijn weggevlucht en in Corpus den Hoorn zijn terecht gekomen. Hier weet ik weinig van. Mijn vroegste herinnering gaat denk ik naar de dag dat mijn zusje werd geboren. Het enige wat ik daarvan nog weet, is dat ik niet naar huis kon, maar ergens anders naar toe werd gebracht. Ik weet niet meer wie me toen heeft opgevangen. En ik dacht dat ik daar in de Oosterpark ook een vriendinnetje had, die in de huizen schuin beneden onze flat woonde, maar eigenlijk weet ik dat niet zeker. In die tijd was ik ‘vreemde kinderen’ schuw en moest daarom naar een peuterspeelzaal. Ik groeide op met mijn neefjes en nichtjes, die zag ik vaak, dat voelde vertrouwd en dat waren mijn vrienden. Ook hadden we nog contact met een familie met kinderen van onze leeftijd, die inmiddels verhuisd waren naar Limburg. Daar kwamen we ook regelmatig.
Eénmaal in Corpus kreeg ik wel meer vrienden. Op de kleuterschool, die aan de ‘andere kant’ zat, wat wij later wel de ‘slechte kant’ noemden, ging het nog niet allemaal van harte, maar éénmaal op de lagere school voelde ik me meer op mijn gemak en had ik vele vriendinnen en ook in de buurt veel contact met buurmeisjes. Er woonden ook veel kinderen, wat in het begin nog wel even eng was. Verlegen was ik nog steeds.
In die jaren mocht ik samen met mijn grote nicht bruidsmeisje zijn bij een oom en tante. Ik denk dat ik een jaar of 3-4 moet zijn geweest, aan de foto’s te oordelen. Ik was vast heel erg trots dat ik bruidsmeisje mocht zijn, maar helaas kan ik me er weinig van herinneren. Met die zelfde nicht ging ik jarenlang in de vakantie naar een andere oom en tante in Zoetermeer. Ontzettend leuk vonden we dat. Hoe lang we dit gedaan hebben, weet ik niet meer. In elk geval nog wel toen hun oudste al geboren was, maar volgens mij ook nog toen de jongste er al was. Misschien hield het wel op toen wij inmiddels al naar de middelbare school gingen en het druk met andere dingen hadden in de vakanties. Wat ik niet meer wist, is dat wij blijkbaar met de trein van Groningen naar Zoetermeer gingen (met zijn tweeën? We waren toen nog best jong).
De jaren ’80 is de tijd waarin ik de veilige basisschool moest inruilen voor de middelbare school. Ik kreeg MAVO-advies, maar daar was ik het niet mee eens. Ik wilde naar de HAVO en op de één of andere manier is dat ook gelukt. Ik bleef wel gelijk zitten het eerste jaar, maar heb het daarna toch goed afgemaakt. Leuke jaren waren dit. Ik ging met veel plezier naar school, vond het leren ook niet zo erg, had het gezellig met vrienden en vriendinnen en mijn wereld werd groter. Speelde deze zich eerst alleen maar in de stad, en met name in Corpus en de Wijert af, nu kwam ik ook op andere plekken in de stad en zelfs buiten de stad, omdat daar ook een heleboel leerlingen wegkwamen. Woonden mijn vriendinnen op de basisschool bijna allemaal net als wij in een flat, nu kwam ik bij vriendinnen die in een (rijtjes)huis woonden.
Het is ook de tijd van zelf naar opa en oma kunnen waar ik nog steeds veel met mijn neven, nichten en (met name de jongere) ooms en tantes optrek. In de zomervakanties gaan we met zijn allen veel naar het Papiermolen. Voor mijn gevoel zaten we hier dagelijks, want op vakantie gingen we niet. De eerste keer dat wij met het gezin op vakantie gingen was op mijn 16^e.
Eind jaren ’80 ontmoete ik mijn huidige man en begon ik met mijn studie. Er brak een heel andere tijd aan. Studeren koste me best wat moeite. Een echte student (stapper) was ik niet.
De jaren ’90 staan in het teken van afstuderen, werk zoeken en vinden, trouwen, een huis kopen en ons eerste kind krijgen. Wat is er veel gebeurd in deze tijd. Pas nu ga ik weer verhuizen. Bij ons ging het andersom, toen ik ging samenwonen, gingen mijn ouders het huis uit en bleven mijn toen nog vriend en ik, in ons huis wonen. Het is de tijd van vakanties vieren met vrienden in het buitenland, feestjes, verjaardagen en oud en nieuw samen vieren. In de weekenden bij mooi weer naar het Hoornse Plas, etc. Mooie tijden met fijne herinneringen. Hiernaast blijft ook familie heel belangrijk. In die tijd komen we veel bij de broer en vriendin van mijn man, zijn we nog regelmatig in de Genestetstraat en begint een innige vriendschap met één van mijn ooms en tantes.
En dan is er ineens het millenium het jaar waarin ik 30 werd. Het is toch wel een jaar waar veel over gesproken werd. Er zou van alles niet goed gaan met name op elektronisch/computer gebied. Volgens mij viel dit uiteindelijk wel mee. Het zijn wel de jaren waarin we veel te verduren hebben gekregen. Het begint met het overlijden van de vader van mijn man, ineens is hij (nog geen 30) wees, onze tweede zoon wordt geboren en er blijkt wat aan de hand. Wat weten we nog niet, maar voor ons is duidelijk dat hij achterloopt in zijn ontwikkeling en anders is als onze oudste. We hebben er lang voor moeten vechten om dit ook daadwerkelijk erkent te krijgen. Het is het begin van een grote verandering in ons leven, we zijn niet langer meer onbezorgd en onze kijk op de wereld veranderd enorm. Dit heeft ook wel gevolgen voor vriendschappen. De tijd waarin naast de zorgen om onze zoon nog veel meer gebeurd.
Veel te jong moet mijn man ook afscheid nemen van één van zijn broers, tevens collega. Een jaar later neemt hij ontslag bij zijn werkgever, waar de situatie onhoudbaar is geworden. Er breken onzekere tijden aan, ook mijn baan ligt op de tocht en onze relatie begint te wankelen. Toch beleven we ook mooie tijden, mooie vakanties om op terug te kijken. Voor het eerst huren we, samen met het gezin van mijn oom en tante, een groot huis met zwembad. Als we hier aan komen, kijken we onze ogen uit. Wat een verschil met het veel te kleine vakantiehuisje wat we een aantal jaren daarvoor samen hadden gehuurd. Daar hadden we niet eens plek om met z’n allen buiten op het terras te zitten. Hier konden we elkaar in het huis en/of de tuin, niet meer terug vinden. Het blijft niet bij deze ene keer, er volgen hierna meer heerlijke vakanties samen, waarin we niet alleen genieten van de rust en de omgeving, maar ook diepgaande gesprekken hebben. En doordat we ons eigen terrein hebben, met meer mensen zijn, hebben wij als ouders ook echt vakantie. Eén keer hebben we geprobeerd naar een camping te gaan, maar dit was met onze jongste zoon geen succes. De hele dag liepen we achter hem aan, bij iedereen liep hij de tent binnen, zat overal aan, niet begrijpend dat dit alles niet hoort.
En zo komen we al aan in de ten’s. Inmiddels hebben we na jaren zoeken de diagnose gekregen van onze jongste zoon. Hij is de 8^e ter wereldwijd met deze diagnose. Inmiddels zijn we in contact gekomen met andere ouders met een kind met NCBRS en vanaf 2010 hebben we jaarlijks een bijeenkomst. De groep groeit gestaag en dit komt in een stroomversnelling op het moment dat het defecte chromosoom is aan te tonen in het bloed. We hebben veel aan deze bijeenkomsten en de contacten met andere ouders. Er veranderd eigenlijk niks aan de diagnose, er zijn nog steeds veel vragen en zorgen, maar deze kunnen delen met anderen die hetzelfde meemaken, zorgt ervoor dat het allemaal toch wat gemakkelijker wordt.
In 2012 raak ik dan echt werkloos. Naast eindeloos solliciteren, kan ik eindelijk mijn hobby en droom verwezenlijken. Ik start mijn blog en schrijf het boek af, waar ik al jaren stukje bij beetje mee bezig ben. Een manier voor mij om alles een plekje te geven en om familie/vrienden en bekenden uit te leggen hoe het nu precies zit, wat het hebben van een kind met een zeldzaam syndroom inhoud en wat het met je doet (Een kind, een wonder, zo gewoon, maar soms ook zo bijzonder).
Ook maken we onze 1^e reizen buiten Europa. Mijn man wil al jaren naar New York, zou dit ook doen met zijn broer, maar dit ging op het laatst niet door. We zijn daarom een aantal jaren later met het hele gezin gegaan. Een enorme belevenis, dit hadden we niet willen missen en het smaakt naar meer. Gezien het niet gelukt is om deze reis te combineren met de Niagara Falls, gebruiken we de Meeting in Toronto als excuus om opnieuw naar Noord Amerika te reizen en nu ook daadwerkelijk de Niagara Falls te bewonderen. Over de herinneringen hieraan hoef ik niet verder uit te weiden, dit staat uitgebreid beschreven in mijn blog.
Inmiddels zijn onze beide kinderen volwassen, alhoewel dit voor de jongste een heel andere betekenis heeft als voor de oudste en wij nog steeds veel moeten zorgen.
Het is echter niet allemaal kommer en kwel. We hebben veel geleerd van onze jongste. Vooral om anders naar het leven te kijken. Wij vinden andere dingen belangrijk. Daarnaast heeft hij ervoor gezorgd dat we een heel hecht gezin zijn, die als een drie eenheid om hem heen functioneert. Ik kan me voorstellen dat dit voor de vriendin van onze oudste niet altijd makkelijk is.

                   

Wat een herinneringen komen er boven. En wat veel herinneringen zijn er gemaakt in de afgelopen 50 jaar. Teveel om hier allemaal met jullie te delen, maar wie weet worden sommigen in een volgende blog nog wel wat verder uitgediept.
Ik hoop nog een heleboel nieuwe herinneringen te kunnen maken, de komende 30, 40 of misschien wel 50 jaar.

Dierbare herinneringen

               

De eerste tien dagen van het nieuwe jaar zijn al weer achter de rug. Wat gaat de tijd toch snel. In de vakantie heb ik wat energie op kunnen doen, maar na de vakantie was het (door de vrije dagen) direct weer hectiek alom en ook thuis loopt het niet vlekkeloos en moet er weer veel extra geregeld worden, de energie is dan ook gauw weer gedaald. Wat me helpt om mijn gedachten op een rijtje te zetten, is lekker te wandelen, even rust aan mijn hoofd. De eerste zondag in januari kon ik wel merken wat de goede voornemens van veel mensen waren. Wat was het druk in het mooie natuurgebied, vlak bij ons huis. Terwijl ik hoopte lekker rustig mijn rondje te lopen in mijn eentje, werd ik nu wel door heel veel anderen vergezeld. Wandelaars, hardlopers, fietsers, etc. Het zelfde beeld zien mijn wandelmaatje en ik ook altijd op de donderdag of inmiddels woensdagavond na de zomervakantie. Vooral hardlopers dan, die in voorbereiding zijn voor de 4 mijl. Dat is weer over na de 2^e zondag in oktober en ook in het begin van het jaar zie je het langzaam aan weer minderen en blijven de die hards over.
Vandaag loop ik op zaterdag, omdat er voor morgen slecht weer is voorspeld. Eigenlijk heb ik niet zoveel zin. Ik ben moe van de eerste volledige werkweek van het nieuwe jaar, waarin ook een nieuwjaarsborrel na werktijd en veel nieuwe opnames. Eigenlijk wil ik liever met mijn boek op de bank, maar ik ga toch. Ik weet dat na de eerste paar honderd meters, als de wijk wordt verruild door het mooie natuurgebied, de rust geleidelijk aan in me keert, als het vaste ritme van mijn eigen benen er een beetje in begint te komen, ik geniet van de omgeving en mijn gedachten langzaam aan geordend worden. Door de drukte van de laatste week, de feestelijkheden rond Kers en Oud & Nieuw, heb ik geen tijd meer gehad om stil te staan bij mijn gevoelens en herinneringen die ik kreeg op het moment dat ik weer even terug was in mijn tweede thuis. Terwijl ik loop, trekt een gevoel van nostalgie over mij heen en ben ik weer even terug.

Ik kijk eens goed om me heen. Ik sta in de ‘achterkamer’ wat vroeger de slaapkamer was van mijn opa en oma. Nu staat er een tafel met 6 stoelen waarop de enveloppen van de rouwkaarten, die worden geschreven door mijn tantes en moeder. Wat ziet het er hier anders uit en wat lijkt het ineens klein. Kon hier vroeger echt een bed staan, waarnaast links een tafeltje waar het nodige op stond, bij het tussen raam een klepkast met erop, – in en omheen een heleboel spullen, een strijkplank tegen de rechterzijde van het bed met een stoel erachter voor het raam naar buiten, een hangkast tegen de muur en de rekken met kleding boven het raam? Ook aan de lange wand achter het bed waren nog kasten, waar je voor langs kon lopen naar de deur van het balkon.
Mijn oma zat hier vaak te strijken, onder de rekjes met was. Wat ze streek, legde ze op het bed, in nette stapeltjes. Ik weet niet hoe vaak ik dit tafereel heb gezien en kan het me ook niet heel goed meer voor de geest halen, maar in mijn herinnering lag ik dan op het bed, naast de stapels met gestreken was, naar haar te kijken terwijl ze het één na het ander streek. Ze streek ook echt alles, niet alleen de kleding, maar ook lakens, theedoeken, handdoeken tot de washandjes aan toe. Toen stond ik daar verder niet bij stil. Ik vond het gezellig om hier bij oma op het bed te liggen en met haar te kletsen. Ook  hier heeft ze me vast haar verhalen verteld over haar jeugd. De verhalen die ik vaak heb gehoord en met mij denk ik ook veel andere neven en nichten.
Ook de woonkamer is helemaal veranderd. Ik herken het niet meer terug. Het is supernetjes, maar op de één of andere manier lijkt ook deze veel kleiner als vroeger. De kast waarop oma’s zwarte tas altijd lag, is er niet meer. De kastjes met boeken, tijdschriften etc. die zowel langs de tussenwand en de achterwand stonden zijn verdwenen. Wat hebben wij hier vroeger veel gelezen, zowel uit de leesmap, als ook de Donald Ducks, Bobo’s, Tina’s etc. waar oma op geabonneerd was voor al haar kinderen en kleinkinderen. Regelmatig zaten we dan met een stuk of wat aan de eettafel, die de hele ochtend gedekt stond met het ontbijt, zodat een ieder kon gaan eten wanneer het hem uitkwam. We lazen ook onder het eten. Met meerdere mensen zaten we dan zwijgend aan tafel met een bord voor ons en daarachter een boek. Ongezellig zul je denken, maar dat was het zeker niet. Het was juist heel gezellig en het fijne vond ik dat hier niet alles hoefde volgens een vast stramien. Met zijn allen aan tafel, verplicht praten, bestek via vaste etiquette of wat ook. Nee, als je zin had om niks te zeggen, zowel gewoon of tijdens het eten, dan deed je dat niet. Als je zin had om te lezen en verder niks te zeggen, dan was dat prima. Maar als je wel zin had om te kletsen, dan was er (bijna) altijd wel iemand waarmee je dat kon doen. Wat was het altijd gezellig, wat hebben we veel gelachen met elkaar, wat hebben we veel spelletjes gespeeld op deze eettafel, maar ook op de kleine tafel voor of op beide tegelijk. Wat was het een mooie tijd. Terwijl ik hier zo om me heen kijk, herken ik er niks meer van terug. Nadat mijn opa en oma hier vandaan zijn verhuisd naar een verzorgingshuis, ben ik er ook nagenoeg niet meer geweest. Ik denk nog 1x en nu dus om afscheid te nemen van mijn oom.
Ook in de kamer waar hij nu ligt, heb ik vele herinneringen. In de tijd dat ik nog regelmatig bij mijn opa en oma logeerde, vaak samen met mijn zusje, sliepen we in deze kamer. De kamer van onze jongste tante. Zij meestal bij mijn tante in bed en ik in het andere bed. Wat hebben we hier ’s avonds/’s nachts wat afgekletst met zijn tweeën of drieën en hier luisterde ik met mijn tante ook altijd naar het radioprogramma ‘Candle light’, waar mooie gedichten werden voorgelezen. Mijn tante hield hiervan en gezien ik dan bij haar op de kamer sliep, luisterde ik mee. Of ik het in die tijd ook mooi vond, weet ik niet, maar het zijn wel mooie herinneringen.
Nog één keer kom ik hier terug om samen met mijn gezin afscheid te nemen van mijn oom. En Ik neem niet alleen afscheid van mijn oom, maar ook van het huis. Wat liggen hier veel herinneringen en wat bijzonder dat een hele familie hier op zijn eigen manier, zoveel herinneringen aan hebben. Ik kan natuurlijk niet voor de rest spreken, maar ik denk met veel plezier, warmte en weemoed terug aan deze tijd.
Als baby en klein kind kwam ik hier in elk geval wekelijks, misschien wel vaker, maar dat kan ik me niet meer herinneren. In elk geval in het weekend weet ik dat ik hier met mijn ouders naartoe ging en net voor mij en vlak na mij werden er nog vier andere neven en nichten geboren. We waren hier allemaal veel. Na 3-4 jaar kwam de volgende lichting van vijf kleinkinderen. Het werd een steeds drukkere boel. Met deze tien kleinkinderen ben ik min of meer opgegroeid. Hierna volgenden er nog 12, maar hier zat wat meer tijd tussen. In mijn middelbare school tijd kon ik zelf naar opa en oma en dat deed ik ook veelvuldig. Als het even kon, ging ik na school nog even langs bij opa en oma om een kop koffie te drinken, maar veelal ook om mijn ooms, tantes, neven en nichten te ontmoeten die er dan vaak ook waren. De ene keer was het drukker als een andere keer, maar vaak trof je wel iemand. Met het ouder worden, werden de bezoekjes minder frequent, door studie, verkering, werk, kinderen etc. maar we zijn altijd blijven komen, ook in het bejaardentehuis. Wat een mooie tijd, wat een mooie herinneringen en wat jammer dat dit er nu niet meer is. Maar deze mooie herinneringen en het gevoel dat dit oproept als ik er aan terug denk, neemt niemand me af.

               

Inmiddels ben ik bijna aan het einde van mijn rondje. Hier houdt ook het natuurgebied op en loop ik langs de rand van onze wijk. Langzaam aan kom ik weer in het hier en nu. Had ik eerst de wind in de rug, inmiddels heb ik de wind volop in mijn gezicht. Best lekker, maar de wind is snijdend en ik voel wat tranen over mijn wangen lopen. Ik heb hier snel last van, tranende ogen door de wind, al vraag ik me af of de tranen nu alleen door de wind komen of ook een beetje door de herinneringen.

Zie ook:
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2012/10/19/terug-in-de-tijd/
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2012/05/21/familiedag/

Terugkijken en vooruitblikken

        

Terwijl we druk bezig zijn met de hapjes alvast klaarmaken, hoor ik mijn man zeggen dat het steeds mistiger begint te worden. ‘Het lijkt wel alsof het elk jaar zo is’, zegt hij erachter aan. Ik kan me dit echter niet zo herinneren. Vorig jaar was het in elk geval niet mistig met Oud & Nieuw. Voor de rest moet ik terugkijken in mijn fotoalbums op mijn computer. Dat kan ik me echt niet meer herinneren, op die ene keer na dan, dat het zo mistig was dat we volgens mij (een deel van) het vuurwerk helemaal niet hebben afgestoken, omdat je er toch niet van kon genieten. Wat ik nog heel goed weet, is dat het toen zo mistig was, dat je letterlijk geen hand voor ogen zag. Toen wij ’s nachts terug wandelden naar huis, hoorden we wel mensen praten onderweg, maar we zagen helemaal niemand en het was ook even afwachten van welke kant ze kwamen aanlopen. Zo mistig had ik het nog nooit meegemaakt. Hopelijk gebeurd dat dit keer niet weer.
Terwijl ik doorga met de voorbereidingen gaan mijn gedachten terug naar het afgelopen jaar. Wat was het weer een hectisch jaar. Zo hectisch dat ik al een half jaar geen ruimte voel om te schrijven, dé manier voor mij om alles op een rijtje te zetten en te ontstressen, als dat al niet meer lukt …

Dat is ook een beetje hoe ik me voel, niet meer de rust en ruimte voelen om me te ontladen. Ik voel me chaotisch, er zit teveel in mijn hoofd, het voelt alsof ik de grip op mijn leven een beetje kwijt raak. Van het zomer schreef ik, dat ik nog nooit zo aan vakantie toe was geweest als afgelopen zomer. Het lukte gelukkig om na een week toch nog echt te genieten van de vakantie en het heeft me goed gedaan, maar eenmaal weer aan het werk, was ik de vakantie al snel weer vergeten en stapten we gewoon weer in die voortdenderende trein. Gelukkig is mijn collega geleidelijk aan weer helemaal aan het werk en hebben we, doordat mijn andere collega mocht blijven, nu meer uren, waardoor op het werk het heel langzaam aan iets rustiger begint te worden. We kunnen hierdoor dingen, die al die jaren zijn blijven liggen proberen op te pakken. Toch heb ik nog niet het gevoel dat het echt rustiger wordt, dat zit ook meer in mezelf, na al die jaren hectiek, kan ik de rust nog niet vinden en het is natuurlijk ook nog steeds wel druk, maar het lukt gelukkig wel vaker om meer op tijd naar huis te gaan. Toch was ik wel heel erg toe aan vakantie en is deze (met dank aan mijn collega’s) op het laatste moment nog iets langer geworden dan in eerste instantie gepland.
De aanleiding voor het eerste dagje extra vrij, was niet zo leuk. Helaas hebben we vlak voor de feestdagen onverwacht afscheid moeten nemen van een oom. De oudste van de 12, broer van mijn moeder. Nu zijn er nog maar 9. We hebben het met zijn allen altijd zo fijn gevonden om een grote familie te hebben, en daar zijn we natuurlijk nog steeds heel blij mee, er zit echter een keerzijde aan: je moet ook veel vaker afscheid nemen van een familielid. Mijn lieve, bescheiden, stille, maar toch ook altijd aanwezige oom, is niet meer. Samen hebben we op een mooie, liefdevolle manier afscheid van hem genomen en herinneringen opgehaald. En zoals dat als zo vaak gaat, sta je dan ineens weer stil bij alle mooie dingen, en ook minder mooie dingen, die je samen hebt meegemaakt. Een ieder heeft zo zijn eigen herinneringen. Fijn om die te delen en de gedachten gaan automatisch ook weer even terug naar de Genestetstraat, naar opa en oma, het thuis waar wij allen, ooms, tantes, neven, nichten, alle aanhang en andere aanverwanten en ook al enkele achterkleinkinderen, zoveel tijd hebben doorgebracht, zoveel plezier met elkaar hebben gehad, lief en leed gedeeld, zoveel herinneringen aan hebben …
Fijn dat ik ook de week erop, de enige dag die ik nog moest werken, op het laatste nippertje vrij kon krijgen. Ik had het even nodig.
Er is de laatste maanden ook zoveel veranderd in ons dagelijkse ritme, zoveel geregel om het allemaal rond te krijgen, weer zoeken naar een nieuwe balans als die al te vinden is, dat heeft er ook wel ingehakt. Vanaf september is Sylvain volledig overgegaan naar dagbesteding en gaat hij niet meer naar het KDC. 5 dagen werken is voor hem teveel, dus hebben we ervoor gekozen om hem op de woensdag thuis te houden, wat inhoudt dat er dan ook één van ons thuis moet zijn. Ik ben hierom op andere dagen gaan werken om er voor hem te kunnen zijn op de woensdag. Om er voor te zorgen dat er ook dagelijks iemand voor hem is om hem rond 10 uur naar zijn werk te brengen, is Joop op een andere plek gaan werken, zodat hij meer late diensten kan draaien. Helaas heeft het even geduurd, voordat de beloftes wat betreft de late diensten helemaal ingewilligd zijn en bevalt de werkplek hem minder dan hij had voorzien. Op de dagen dat wij er niet zijn in de ochtend en/of in de middag als Sylvain weer opgehaald moet worden, kunnen we gelukkig meestal een beroep doen op onze oudste zoon, maar er zijn momenten dat het toch even allemaal niet lukt en we een beroep op anderen moeten doen of zelf later beginnen of eerder weg moeten van het werk. Een heel geregel, wat er ook toe bijdraagt dat het druk is in mijn hoofd. Langzaam aan beginnen we beter te begrijpen, waarom veel ‘kinderen’ met een grotere zorgvraag op hun 18^e ergens anders gaan wonen. Toen Sylvain nog niet zo oud was, hebben we ons hier wel eens over verbaasd, dat zoveel kinderen al op hun 18^e het huis uit gingen. Dat wilden wij niet en willen wij nog steeds niet, maar het wordt je als twee werkende ouders bijna onmogelijk gemaakt, om dit goed te regelen als je het zelf wilt doen, zonder dat er iedere keer een ander voor je kind klaar moet staan. Maar langzaam aan zullen we er toch meer naar toe moeten om de zorg meer aan andere over te laten.

         

Samen met ons gezin, dierbare familie en later ook de vrienden van onze oudste zoon, luiden we het oude jaar uit en het nieuwe jaar in. Het is mistig, maar gelukkig niet zo mistig, als 12 jaar geleden. Het vuurwerk kan wel afgestoken worden, maar is toch minder zichtbaar als we zouden willen.
En dan komt het besef … het is 2020!, het jaar waarin ik 50 hoop te worden. Jarenlang leek het heel ver weg en dan ineens is het zover. Bijna 50, dan zie je Sara, de mensen die 50 werden, waren in mijn ogen toch echt best wel oud. Maar zo voel ik me helemaal nog niet. Daarnaast is dit ook het jaar, waarin het 25 jaar geleden is, dat we zijn getrouwd. Het is de bedoeling om dit heuglijke feit te gaan vieren met ons gezin tijdens een Roadtrip in Zuid West Amerika. Mooie vooruitzichten, dus laat 2020 maar komen!