Al bijna anderhalf jaar rij ik nu drie keer in de week een uur naar mijn werk en terug. Het vroege opstaan daar zal ik nooit echt aan wennen, maar inmiddels zit het wel in mijn systeem. Het nadeel is dat mijn biologische klok hier zo langzamerhand aan gewend raakt, waardoor het me ook in het weekend en op vrije dagen niet meer echt lukt om uit te slapen. Ik vind het echter nog wel heerlijk om, als ik de volgende dag niet hoeft te werken, de dag ervoor later naar bed te gaan, wat er toe leidt dat ik eigenlijk te weinig slaap.
Het autorijden op zich heb ik niet zo’n probleem mee. Vooral in de ochtend niet. Heerlijk om dan in de auto nog even rustig wakker te worden met de radio aan en een kopje koffie erbij. Rijden vind ik niet erg, vooral niet in onze nieuwe auto. Die rijdt heerlijk relaxed. Maar toch is het rijden in de donkere wintermaanden minder leuk. Alles lijkt op elkaar en op een aantal vaste ijkpunten na, weet ik vaak niet precies waar ik ben. Maar wat is het heerlijk dat de dagen nu weer langer worden. Heel langzaam aan is de lucht niet meer zwart als ik het huis uitstap, maar kleurt deze al donkerblauw.
Een aantal weken geleden schreef ik hierover het volgende:
Ik stap naar buiten. Het is nog vroeg. Ik ben mooi op tijd, maar toch is het buiten al niet meer echt donker. De laatste weken heb ik de donkere autoritten langzaam aan zien veranderen naar gedeeltelijk donkere autoritten en nu is het al bijna de hele rit licht. Nog niet helemaal, maar wat ik nu zie, daar geniet ik elke ochtend van. Wat een geluk dat de dagen op het moment ook vooral helder zijn, door de vrieskou en de zon. Van deze laatste kan ik op het moment echt genieten.
Op het moment dat ik de deur uitstap is de zon nog niet op. Als ik op de ringweg kom, zie ik in de lucht de roze, rode gloed (bij helder weer) en naarmate ik dichter bij het werk kom, word de gloed minder, maar dan ineens verschijnt de zon heel stiekem aan de horizon. Ik geniet onder het rijden van de zon die steeds een beetje groter wordt, de lichtschakeringen die dit met zich mee brengt. Steeds weer denk ik ‘had ik maar een camera bij me’, maar foto’s maken in de auto is sowieso geen optie en er voor stoppen langs de kant van de weg (wat ook lang niet overal kan), dat gaat me toch net even te ver. De beelden blijven wel in mijn geheugen, ik denk en bekijk de wereld in plaatjes en deze sla ik allemaal ergens op in mijn brein. Als ik uitstap weet ik dat ik nog een lange dag voor de boeg heb, maar wat is dit weer een mooi begin van deze dag. Hier krijg ik energie van. Ik weet dat ik aan het eind van de dag weer moe en enigszins onvoldaan naar huis rijdt, omdat ik weer niet alles heb kunnen doen, wat ik had willen doen en weer te laat in de auto stap. Maar dit moment pakt niemand me meer af.
Inmiddels zijn we een paar weken verder en ook van de week moest ik bij binnenkomst op mijn werk even een stukje van me afschrijven van wat er onderweg naar het werk met mij gebeurd:
Ik kan enorm genieten van een mooie zonsopkomst en zonsondergang. Ik word blij als de zon schijnt en deze zorgt voor een bijzondere kleurschakering op het landschap, maar ik kan ook genieten van de mist, de dauw, de kou die op het land zichtbaar is.
Vanochtend baalde ik, toen ik de deur uit stapte en zag dat ik moest krabben, helemaal omdat ik weer iets te laat uit huis was gegaan en dit me ook weer 5 minuten kost.
Dit gevoel was echter al gauw over toen ik de stad uit reed en uitzicht had op de landerijen. De vorst heeft weer een mooi wit laagje over de velden gelegd. Een mooi gezicht. Het is wat mistig, maar het zonnetje probeert uit alle macht door de mist heen te dringen wat zorgt voor een mooie geelachtige gloed over de met vorst belegde velden. Hier kan ik van genieten. Ik word er rustig van en dit zorgt ervoor dat ik met een gelukzalig gevoel mijn dag begin.
Na de donkere dagen ben ik blij weer wat te kunnen zien van de omgeving en ook al rij ik drie keer in de week dezelfde weg, het is iedere keer anders. De ene keer donker en grauw, de zon wil er maar niet aan te pas komen, de andere keer een mooie zonsopkomst waarbij de lucht van donkerrood naar lichtroze en vervolgens geel aan de horizon kleurt. Weer een andere keer een zon die zo laag staat en in je gezicht schijnt dat je met toegeknepen ogen de rit vervolgt en zo kan ik nog wel even doorgaan.
In het begin dat ik naar mijn huidige werk reed, voornamelijk over tweebaanswegen, dacht ik dat ik dit heel vervelend zou vinden. Elke keer een uur op en neer over voornamelijk een tweebaansweg. De snelweg is toch een stuk fijner, veiliger en rustiger. Maar is dat eigenlijk wel zo?
Op een eenbaansweg hoef je niet in te halen (tenminste dat doe ik niet, zou fijn zijn als ook anderen er zo over dachten). Je past gewoon je snelheid aan aan je voorganger. Je hoeft niet steeds in je spiegels te kijken of je wel of niet in kan halen, gas terug moet nemen om vervolgens weer gas te geven om voorbij te gaan. Je volgt gewoon je voorganger, de ene keer wat sneller als de andere keer en achter een vrachtwagen word ik wat minder blij. Maar vaak is er ook helemaal geen voorganger. Ik vind het wel rustgevend rijden, heb voor mijn gevoel veel meer de kans om de omgeving echt te zien. Vooral nu het niet donker meer is.
In het donker zijn de lampen van de vele tegenliggers (er gaan er altijd meer de andere kant op dan dezelfde kant) wel erg storend. Die tijd hebben we nu weer gehad en gek genoeg ben ik dat ook snel weer vergeten. Nu geniet ik dus van het autoritje, de uitwerking van de natuur op de omgeving, het rustgevende gevoel, het nog even niks hoeven. Lekker wakker worden achter het stuur, radio aan. Heerlijk! Herkennen jullie dat? Waar gaat jouw voorkeur naar uit? Rijden op de snelweg of op een autoweg? En kun je ook zo genieten van de veranderingen die de verschillende seizoenen met zich meebrengen? Ik ben wel benieuwd.
(NB. Foto’s corresponderen niet met de plek in de tekst, want tijdens deze autoritten heb ik geen foto’s gemaakt)
@ngelineWagenaar 