De invloed van de natuur

            

Oh, wat is het weer moeilijk wakker worden, of eigenlijk lig ik al wel een tijdje wakker, maar ik heb geen zin om mijn warme bed uit te komen. Met moeite hijs ik me omhoog en loop slaapdronken naar beneden. Daar smeer ik eerst het brood van Sylvain en daarna dat van mij. Ik moet er goed op letten dat ik wel het goede boterkuipje pak, uit de juiste la het beleg voor hem of voor mij neem. Als ik nog niet helemaal wakker ben, heb ik daar nog wel moeite mee. Als een robot voer ik mijn vaste riedeltje uit. Boven gekomen doe ik het licht aan in Sylvains kamer. Over een paar minuten zal zijn wekker gaan, het geluid van een kraaiende haan, en zal meneer hopelijk wakker worden.

Gisteravond toen ik naar bed wilde gaan en nog even in zijn kamer stond, ging hij rechtop zitten. Keek even naar buiten en zei: ‘Moet ik naar school?’. Hij kon maar niet begrijpen dat het nog avond was, dat we eerst nog moesten slapen en dat hij daarna pas naar school zou gaan. Ontroostbaar en helemaal uit zijn doen. Nu het ’s ochtends nog net zo donker is bij het wakker worden  als in de avond en hij zelfs in het donker in de taxi stapt, is hij helemaal gedesoriënteerd.  Het heeft even geduurd, voordat hij weer in slaap viel. Ik hoop dat hij wakker wordt van de wekker. Als een gewoonte kijk ik richting zijn bed … het is leeg. Meneer is bij zijn broer in bed gestapt, laat in de avond al en ligt daar lekker te slapen onder het dekbed van Lesley. Lesley ligt ernaast zonder dekens …
Het kost wat meer moeite om zoonlief wakker te krijgen en hij is behoorlijk chagrijnig. Toch niet genoeg slaap gehad blijkbaar. We maken ons riedeltje af en het lukt me om hem op tijd klaar te hebben, voordat de taxi voor de deur staat. Zelf ben ik nog niet klaar, dus ik moet opschieten om nog op tijd op mijn fiets te kunnen stappen.

Buiten is het fris, maar niet echt koud. De lucht voelt prettig aan, alsof er genoeg zuurstof inzit. Ik adem eens diep in. Er staat weinig wind en het is droog. Ideaal fietsweer. Na de drukte in de morgen en voordat mijn werk begint, vind ik het heerlijk om even een frisse neus te halen en rustig aan richting werk te fietsen. Als ik bij het meer aankom zie ik een mooie glinstering op het water, ik kijk om en zie daar een prachtige lucht. De zon is aan het opkomen, er hangt een schaapachtig wolkendek met hier en daar een stukje blauw. De zon begint de wolken langzaam aan roze en geel te kleuren. Wat een geweldig gezicht. Wat jammer dat ik nu net de andere kant op moet fietsen, wat zonde dat ik mijn fotocamera niet bij me heb, ik had prachtige plaatjes kunnen schieten.
Onder het fietsen kan ik het niet laten om steeds maar om te kijken. De lucht kleurt mooier en mooier roze/geel, de zon komt steeds hoger aan de horizon, wat is de natuur toch mooi. Ik merk dat ik ouder word. Als jongere vielen mij dit soort zaken niet op, toen had ik alleen maar haast. Nu fiets ik in alle rust door, kijk om en op sommige stukken naast me en geniet van het mooie schouwspel.
Morgen ben ik vrij, ik neem me voor om dan toch vroeg op te staan, wie weet is er wel weer zo’n mooie lucht. Terwijl ik dit denk, weet ik dat ik de volgende dag toch niet vroeg mijn bed uit zal gaan. Ik kan immers wat langer liggen en zolang ik nog in mijn bed lig en niet de mooie lucht zie, komt het niet in me op om op te staan. Toch probeer ik mezelf over te halen om het morgen wel te doen.
Ondertussen vormen zich allemaal woorden in mijn hoofd, voel ik een verhaal opkomen, worden woorden gedichten zo uit het niets, wat de natuur al niet voor invloed op mij kan hebben. Ik moet het zo echt even opschrijven…

Op het werk aangekomen, is het eerste wat ik doe mijn schrijfboekje tevoorschijn halen. Ik schrijf wat steekwoorden op onder het opstarten van mijn programma’s, ik luister met een half oor naar degene die vandaag verteld wat er nieuw is en wat we vandaag kunnen verwachten. Het lukt nog niet om me helemaal los te maken uit het heerlijke lome, ontspannen, inspirerende gevoel. Ik schrijf nog even door, terwijl ik nog wat programma’s opstart. Dan hoor ik het bekende geluid, het geluid van intoetsende tonen op de telefoon. De één na de ander is aan het inloggen, het is negen uur, ik schrik wakker als uit een mooie droom. De plicht roept, ik moet ook inloggen en paraat zitten voor alle lieve, vriendelijke, grappige, maar ook boze, scheldende, niet luisterende klanten … ik ben weer terug in de werkelijkheid.
Geschreven op 26 november. Foto’s komen uit het archief. Helaas de volgende dag geen mooie zonsopgang.

Moeder-dochters weekend

            

Waar het precies van komt, weet ik niet, maar ik slaap de laatste tijd slecht. Heeft het te maken met de ‘nieuwe’ geluiden in deze tijd van het jaar? De verwarmingsbuizen die ’s avonds laat en ’s ochtends vroeg tikken, de regen op het dakraam en de harde wind rondom het huis, een man die laat naar bed gaat en ’s nachts ligt te puffen, de drukte van mijn baan in combinatie met een gezin en een zorgintensief kind of de spanning op het werk door de strengere regels van de opdrachtgever, waardoor er om de haverklap ‘werknemers’ verdwijnen en niemand weet waar hij aan toe is? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ik elke ochtend vermoeid opsta en denk: ‘Moet ik echt de hele dag nog?’
Afgelopen weekend was het tijd voor ons jaarlijkse moeder en dochters weekendje weg en ik moet eerlijk bekennen: ‘Ik zag er best een beetje tegenop’. Sinterklaasinkopen doen, lange shopdagen en slechte nachtrust, zou ik het volhouden?

Vrijdagochtend kunnen we al op tijd vertrekken, want dit keer zijn zowel mijn zusje als ik de vrijdag al vrij. Ik had die ochtend nog willen werken, maar de planner heeft me vrij gegeven (wat inhield dat ik deze week wel drie dagen van acht uur moest werken, niet helemaal ideaal). Het weer ziet er nog niet helemaal denderend uit, maar we hopen richting zee toch meer zonnestraaltjes te krijgen.
Onderweg komen we nog twee keer een (vracht)auto in de berm tegen, wat voor wat oponthoud zorgt en mijn zusje wordt onderweg (zij rijdt, dus we moeten een parkeerplaats zoeken) gebeld door school. Haar dochter vindt het niet leuk dat mama weg is en heeft inmiddels een uur gehuild. Gelukkig is dit tegen de tijd dat mijn zusje terugbelt opgelost door de juf en kan ze met een gerust hart verder rijden.
Rond twaalven komen we aan in Den Helder. Niet de plek waar we zullen slapen, maar daar kunnen we pas na drieën terecht dus we gaan eerst maar even winkelen. Al snel komen we er achter dat we dit keer gelukkig niet zo heel veel en niet te lastige cadeautjes hoeven kopen, dus hopelijk zijn we hier niet al te lang  mee zoet, zodat we ook nog tijd hebben om gewoon even lekker kleren te kijken , ergens te zitten om te eten en drinken en niet te laat in het huisje zijn.
Den Helder is naar mijn mening niet een heel gezellige stad. Het is hier erg stil, doet een beetje doods aan. Het enige wat de winkelstraat op een gegeven moment siert zijn de mariniers die alleen of in groepjes in hoog tempo door de winkelstraat lopen al dan niet met een tas of koffer. Zullen ze net vrij zijn of moeten ze vertrekken?
Rond kwart over vier gaan we toch maar richting Julianadorp aan zee, waar mijn ouders dit keer op een park een huisje hebben gehuurd, niet ver van zee. Ik ben benieuwd. Het lijkt me heerlijk dat je vanaf het huisje zo naar zee kunt lopen. We worden niet al te vriendelijk geholpen bij de balie (we zijn toch echt op tijd) en niet duidelijk de weg gewezen, waardoor we eerst een heel rondje park rijden voordat we ons huisje hebben gevonden. Een leuk huis, met wel wat andere vormen dan we gewend zijn in een huis, waardoor we de weg nog wel eens kwijt raken in huis. Of te wel, als ik naar de gang wil, stap ik mama’s slaapkamer binnen, etc.
’s Avonds gaan we nog even naar Julianadorp, waar we ons jaarlijkse patatje eten, nog wat cadeautjes vinden en boodschappen halen, alvorens we ons naar het huisje haasten om net op tijd te zijn voor ‘Commisaris Witse’. Helaas vinden we alleen maar Duitse zenders en kunnen we het vervolg van vorige week helaas niet zien.We zijn overigens goed geslaagd vandaag, waardoor we morgen niet al te vroeg ons bed uit hoeven om onze ‘shopping’ voort te zetten. Heerlijk, toch een beetje uitslapen.

               
De volgende dag winkelen we in Alkmaar. Wat een mooie stad. Vele grachten en leuke bruggetjes, een mooi oud pand middenin de winkelstraat en in de avond eten we bij de Griek pal tegenover het kaasmuseum, een mooi oud gebouw. Ik kan m’n nieuwe fotocamera goed uitproberen.
Het is ook een schitterende dag, met mooie blauwe lucht. Eigenlijk vind ik het best zonde om de stad in te gaan in plaats van naar het strand.
De volgende dag als ik wakker word, ik heb weer heerlijk geslapen met mijn oordoppen in, en ik doe ze uit hoor ik regendruppels. Nee toch? Vandaag willen we heerlijk langs het strand gaan wandelen, daar heb ik me zo op verheugd. Heerlijk uitwaaien aan zee, met een zonnetje en mooie foto’s maken. Dit is toch niet de afspraak?Gelukkig zegt de buienradar dat hierna geen verdere buien voorbij komen, dus dat moet helemaal goed komen.
Als we klaar zijn, stappen we zo het huisje uit en binnen tien minuten zijn we aan zee. Heerlijk. Ik ben best een beetje jaloers op mijn moeder, die hier nog de verdere week blijft samen met mijn vader, die vanmiddag deze kant op komt. Wat een genot om zo dicht bij zee te zitten. Er staat een straffe wind, waar we eerst maar tegenin wandelen. De lucht is bepakt met een dik wolkendek, toch zien we in de verte heel voorzichtig een klein stukje blauwe lucht ontstaan, waar de zon doorheen probeert te komen. We lopen de kant van het kleine stukje blauwe lucht op. Het is vloed, het strand is klein en de golven gaan wild te keer. Mooi gezicht en een heerlijk geluid. Hier kan ik iedere keer opnieuw van genieten. ‘Woonde ik maar dichter bij de zee’, is een gedachte die iedere keer als ik hier loop in me op komt.
Ik geniet van de wind door mijn haren en zoals altijd komt er een bepaalde rust in mijn lijf. De wind neemt alle stress met zich mee en ik voel me vrij. Ik bewonder de wilde golven die komen en gaan, maar toch steeds iets meer gaan wijken, het wordt langzaam aan eb. Ik maak zoveel mogelijk foto’s om alles wat ik zie vast te leggen en thuis nog eens rustig te kunnen bekijken, maar zoals het echt is krijg ik het toch niet op de foto. Ik maak een filmpje om het ruizen van de zee en de wilde golven ook thuis nog even te kunnen horen en zien. Ondertussen stappen we rustig door. Ik raak steeds wat achterop, omdat ik het niet kan laten om keer op keer nieuwe plaatjes te schieten. Ik kan zo wel uren doorlopen, maar helaas hebben we die tijd niet. We maken toch maar rechtsomkeer om na een dik half uur lopen met de wind in de rug en zelfs nog een regenbui, ons te settelen in een strandtentje waar we gezellig wat eten en drinken, voordat we terug naar het huisje gaan waar onze vader zo zal komen …

                  

We hebben een heerlijk weekend gehad en deze keer heb ik goed geslapen, was het al met al niet zo’n druk weekend als voorgaande en heb ik het dus goed vol kunnen houden. De laatste dag op het strand, is mijn favoriet. Daar ben ik echt van opgeknapt. Wat de zee en het strand al niet voor invloed kunnen hebben … I love it!

 

 

De juiste keuze

Sinds Sylvain woensdags niet naar school gaat, omdat hij het niet trekt om een hele week vol te houden  en ik op woensdag voor hem vrij ben, heb ik geen echt weekend meer. Alleen de woensdag en zondag ben ik vrij. Op woensdag moet er dus eigenlijk van alles gebeuren in de huishouding, maar ook mijn lieve, kleine, bewerkelijke jongen heeft zijn aandacht nodig.
Gisteren had ik gezegd dat we vandaag naar het bos zouden gaan om Pepper uit te laten, maar vooral ook foto’s te maken met mijn net nieuwe fotocamera. Gekregen van mijn lieve man, die hiervoor op Markplaats veel ‘oud’ speelgoed van de jongens, maar ook nog van zichzelf van de hand heeft gedaan. Hij kreeg er zoveel plezier in dat hij ook wat aan het kopen en verkopen is geslagen en zo een aardig bedragje bij elkaar heeft gespaard. Op het moment dat hij bijna elke avond en nacht achter de computer zat en hiermee bezig was, was ik er soms niet zo blij mee. Niet wetende dat hij dit voor mij deed.
Het heeft nog even geduurd, voordat ik er daadwerkelijk uit was wat voor camera ik dan wilde hebben, maar ik ben er uit. Heb mijn nieuwe camera opgehaald en sta te popelen om hem uit te proberen.

Op mijn vrije dagen zet ik geen wekker. Ik word vanzelf gewekt door mijn zoon. Meestal zo rond een uur of acht als ik geluk heb. Anders eerder.Vanochtend echter ben ik er iets na negenen maar af gegaan. Nog steeds niet gewekt door mijn jongste zoon. Mijn oudste was ook nog niet wakker, terwijl hij toch iets voor tienen op school moest zijn, maar ook hij was niet gewekt door zijn broertje.
Sylvain zelf kwam pas om kwart voor tien zijn bed uit. Hij had het blijkbaar even nodig om bij te slapen, na een week ziek te zijn geweest en net weer twee intensieve schooldagen achter de rug.
Tja het bos, hebben we daar dan nog wel tijd voor? Eigenlijk moet ik nog zoveel doen in huis. Er liggen nog bulten was, de woonkamer mag wel weer wat opgeruimd en er moet nodig stof gezogen worden. Ik probeer nog of Sylvain het goed vindt dat we de hond gewoon in de buurt uitlaten, maar nee ik had gezegd dat we naar het bos zouden gaan. Dit zit in zijn hoofd en is hij ook niet vanaf te brengen. Ik heb geen zin in gedoe en eigenlijk wil ik ook wel naar het bos, maar ja dat huishouden, dat knaagt toch wel in mijn achterhoofd terwijl we rond elf uur pas richting bos rijden. Dan maar een klein rondje lopen en na een uur weer thuis, zodat ik nog twee uurtjes over heb om de huishouding te doen.

                     

Eenmaal in het bos genieten we van het heerlijke zonnetje dat schijnt, de stilte om ons heen, de schoonheid en het foto’s maken. De zon schittert op het water en op de blaadjes in de bomen. De bomen zijn nog vochtig en er hangen mooie druppels aan. We lopen verder en verder en van het korte rondje komt niks terecht. Terwijl Sylvain lekker aan het struinen is naar mooie blaadjes, mos, slakken en paddenstoelen bewonderd die hij tegenkomt en hier met het toestel van Lesley ook foto’s  van maakt, ben ik mijn nieuwe camera aan het uittesten.
We lopen weer het stuk donkere dennenbos in. Hier zijn vele paddenstoelen veelal in een kringetje gerangschikt. Het is echt heel stil. Het voelt vochtig en af en toe druppen er druppels op ons. Pepper vindt het naar mijn idee wat minder leuk in dit donkere deel, maar wij genieten.
Vol verbazing kijken we naar alle kleine paddenstoeltjes die op de takken van de dennenbomen groeien. Dit hebben we nog niet eerder gezien. Ik vind het mooi te zien dat Sylvain hier ook zo van geniet. Middenin het donkere deel van het bos, komen we op een open plek waar een leuk picknickzitje staat. De tafel gemaakt van een doorgezaagde boomstam welke ruste op twee stukken boomstam, omringd door krukjes die ook gemaakt zijn van een afgezaagde stam. Leuk gezicht, wie zou dit hier zo neergezet hebben?
We lopen verder en komen in een ander stuk bos, waar de bomen veel verder uiteen staan en het zonlicht ons weer tegemoet schijnt. Sylvain bewonderd het mos op de boomstammen en neemt er wat van mee voor zijn herfststukje thuis op tafel. Hier in het bos, waar hij gewoon kan aankeutelen, waar niks van hem wordt verwacht en waar hij kan doen wat hij leuk vind, heb ik geen kind aan hem. Ook de hond vermaakt zich prima met alle rondslingerende dode takken en ik geniet van de zonnestralen door de bomen, de herfstblaadjes op de grond, het aangename weer en de rust en stilte om me heen. Ik blijf maar foto’s maken en verschillende dingen uitproberen. We genieten zo met zijn drieën. De huishouding is allang uit mijn gedachten geraakt.

Zo’n twee uur hebben we heerlijk door  het bos gewandeld. Dan is het toch echt tijd om richting huis te gaan. Onze magen beginnen te protesteren. In de auto hoor ik nog net de weersverwachting voor morgen, regen en op verschillende plekken in het land is het nu al niet al te best. Ik ben blij dat we even lekker naar buiten zijn geweest. We hebben kunnen genieten van het heerlijke weer en de huishouding, die komt wel weer als het petweer is…

Herdenking

            

Sinds ook mijn opa er niet meer is, hebben wij als familie geen plek meer waar we altijd naartoe kunnen en elkaar kunnen treffen als we daar behoefte aan hebben. Ons tweede huis  is er niet meer. We proberen wel af en toe bewust bij elkaar te komen, met spelletjesavonden bijvoorbeeld. Zo gebeurd het ook dat we proberen eens per jaar een herdenkingsbijeenkomst te organiseren, geheel vrijblijvend, wie komt die komt. Zo ook afgelopen zaterdagavond. Het zou de 89^e verjaardag  van mijn oma zijn …

Ik kijk naar de tv, waar zich de film afspeelt van 1995, het jaar dat mijn opa en oma voor het eerst en ook het laatst weer terug zijn gegaan naar hun geboorteland, samen met hun drie oudste kinderen en schoonzoon. Om mij heen zitten een groot deel van mijn ooms en tantes, kinderen van mijn opa en oma en een paar kleinkinderen. Ik zie mijn opa en oma, respectievelijk zestien en vijftien jaar jonger, dan  de laatste keer dat ik ze heb gezien. Ze zien er jonger uit, maar zijn toch niet veel veranderd in de loop der jaren.
Met een groot deel van de familie hebben we ze uitgezwaaid op Schiphol. Het is niet niks om na zoveel jaren weer terug te gaan naar je geboorteland, je roots, het land dat je tegen je wil in moest verlaten en waar je ook familie hebt achter gelaten, die er wel voor hebben gekozen om Indonesiër te worden. Zes hele weken zijn ze er geweest. Oma vooral bij familie, opa wilde ook terug naar de verschillende plaatsen waar ze hebben gewoond. Een groot deel van mijn ooms en tantes om mij heen hebben daar ook gewoond en kunnen zich een heleboel plekken die ze zien nog levendig herinneren, al is er toch wel het één en ander veranderd. Ik zie een wereld die ik niet ken. Alleen van de videobeelden en foto’s, voor mij is het anders om ernaar te kijken. Toch kijk ik gefascineerd,  het land waar mijn opa met weemoed naar terug keek. Hij verlangde de rest van zijn leven naar het heerlijke klimaat. Mijn oma had dat niet. Zij voelde zich lichamelijk een stuk beter bij de temperaturen in Nederland.
Terwijl ik naar de beelden kijk, klinkt er tussendoor de stem van mijn vader die verteld welke plaats het is, wat ze er hebben gezien, etc. Onderwijl klinkt ook het gekakel van de gesprekken die ondertussen worden gevoerd door met name tantes en nichtjes en de oh’s en ah’s  en blijken van herkenning. Het lijkt even weer alsof ik terug ben aan de Genestetstraat. Daar stond de tv een groot deel van de dag aan. Sommige familieleden keken geboeid naar de tv, oma had zo haar vaste programma’s waar ze naar keek, het geluid stond vaak hard, omdat mijn opa erg hardhorend was en anderen zaten ondertussen gezellig met elkaar te kletsen. Het was altijd een drukte van belang. Veel gekakel, maar ook gekraak van kaken die op een koekje, chips of lekker eten kauwden.
Terwijl ik hier dus zit in het huis van mijn ouders, in het bijzijn van vele familieleden, en waar we samen onze vader/opa en moeder/oma, maar ook zusje/ tante en haar dochtertje herdenken, begeef ik me terug in de tijd en krijg ik flashbacks naar mooie, gezellige tijden. Wat fijn dat ik deze ervaring heb mogen hebben en dat dit nu zulke dierbare herinneringen zijn.
Ook nu staan er vele lekkernijen op de tafel. Mijn moeder heeft haar best gedaan, evenals een aantal andere familieleden die zelf wat hebben klaargemaakt of meegenomen uit de (Indische) winkel. We kijken, praten, drinken koffie, snoepen van alle lekkernijen in het bijzijn van onze familie. Ieder hebben we onze eigen gedachten en gevoelens,  we delen fijne herinneringen, praten daarnaast over koetjes en kalfjes, maar denken ook  ieder op onze eigen manier terug aan de dierbaren die we de afgelopen jaren verloren hebben…

Terwijl ik stil zit te luisteren naar al het geroezemoes om me heen, bedenk ik me dat het bij mijn opa en oma thuis altijd een drukte van belang was. Zou mijn oma nooit eens behoefte hebben gehad aan rust om zich heen? Zou mijn opa niet eens de behoefte hebben gehad om eens eventjes helemaal alleen te zijn?  Ik vind het heerlijk als er even helemaal niemand anders in huis is. Ik heb echt zo nu en dan behoefte aan stilte en rust om me heen, even tijd voor mezelf. Destijds heb ik nooit beseft hoe druk het moet zijn geweest voor mijn opa en oma. Nu begrijp ik, waarom wij kleinkinderen op het moment dat mijn opa met pensioen ging en ook dagelijks thuis was, door de week niet meer mochten komen. Mijn opa kon waarschijnlijk niet goed tegen alle drukte in huis. Mijn oma vond dit echter maar niets. Het was voor haar te stil in huis, daar mopperde ze ook wel over tegen mij. Lang heeft het verbod om door de week niet meer langs te komen, dan ook geen stand gehouden en ik denk dat mijn opa het in de loop der jaren ook wel is gaan waarderen. Al die drukte in huis. Op het moment dat ze op het punt stonden om te verhuizen naar het bejaardenhuis, sprak opa zijn zorgen uit dat hij bang was dat we daar niet meer zo vaak op bezoek zouden komen. Niets was minder waar. Vele andere bewoners hebben hun ogen uitgekeken. Wat kregen die opa en oma toch veel bezoek en sommigen hebben wel eens tegen mijn opa gezegd, dat ze best jaloers waren op al dat bezoek wat zij kregen…

Ik schrik op uit mijn overpeinzingen. Wat heb ik toch een mooie tijd gehad bij mijn opa en oma, met mijn familie. Mijn tante en nichtje hebben hierin ook een grote rol gespeeld. Ook aan hen denk ik met weemoed terug en ik probeer  vooral alle mooie herinneringen in leven te houden. Hun leven is veel te vroeg beëindigd, hier heb ik geen vrede mee en ik merk dat ik daar niet teveel bij stil wil staan. Ik hou me vast aan de mooie herinneringen en het warme gevoel dat ik krijg als ik weer terug ga in de tijd …

Even geen vast ritme en niets plannen …

           

Ik word wakker, het is stil om me heen. Door een kiertje bovenin het rolluik zie ik wat daglicht voorzichtig naar binnen komen. Ik luister nog eens goed. Het lijkt erop dat de wind is gaan liggen en dat het op dit moment niet meer regent. Vannacht ging het buiten aardig ruig tekeer. De wind loeide om het huis en de regen kletterde op het dakraam. De weerberichten hadden niet zoveel regen en wind voorspelt of had ik niet goed gekeken?
Nu lijkt het alsof het weer wat beter is. Hoe laat zal het zijn? Ik heb geen idee en verbaas me als ik zie dat het al kwart over 9 is. Ik heb nog niemand gehoord, het is nog stil in huis. Zullen de kinderen nog slapen?
Ik ga mijn bed uit en maak me klaar, eet nog wat en op het moment dat ik bijna met de hond het huis uit probeer te glippen, hoor ik Lesley en Sylvain. Mislukt. Nu toch maar wachten totdat de rest ook klaar is en dan ga ik er met Sylvain en de hond op uit, terwijl Joop en Lesley voor ons ontbijt gaan zorgen. Zoals het de voorbereiding van de Wagenaars betaamd, hebben we er helemaal niet bij stilgestaan dat we op zondag gingen reizen, dat we dan geen boodschappen meer kunnen doen en gezien de hond nu mee op vakantie is en wij niet meer over een grote auto beschikken, was het meenemen van boodschappen, naast de nodige spullen voor Sylvain niet meer mogelijk. Dat moet dus nu nog gebeuren.
Samen met Sylvain loop ik weer richting de Altastenberg. We nemen hetzelfde pad als gisteren, maar kiezen er nu voor om bij de skihut te kijken, waar we toen onderlangs zijn gelopen. Deze blijkt te liggen bij het voetbalveld, waar we vanuit ons huisje op uit kijken. Gisteren hebben we een deel van de wedstrijd kunnen zien. Wat we niet zagen, is dat het helemaal niet ging om een voetbalveld van gras, het is een sintelveld. Niet echt fijn om op te spelen, lijkt me.
Ik zei nog tegen Lesley, toen we er zo naar stonden te kijken: ‘Ik kan me niet voorstellen dat er nooit een bal naar beneden rolt’. Zo’n rare plek een voetbalveld, bovenop een berg.  Tot Sylvains grote verrassing vinden we een stukje naar beneden een verdwaalde voetbal, een echt mooie wedstrijdbal. Sylvain is helemaal in zijn sas.

Rond 12 uur zitten we dan eindelijk aan ons ontbijt. Heerlijke broodjes en even lekker in alle rust met elkaar aan tafel zitten, lekker eten en kletsen, daar kunnen we echt van genieten. Daarna moet er natuurlijk eerst gevoetbald worden met de nieuwe voetbal van Sylvain op het veldje in de speeltuin achter ons huis.
De bedoeling is om deze middag nog naar de ‘Sommerrodelbahn’ te gaan. Hier wilden we al graag naartoe en nu hebben we ook nog vrijkaartjes gekregen. Niet alleen hiervoor, maar ook voor de Panorama Erlebnis-Brücke en midgetgolf. Dat wordt dus een leuk middagje. Lesley wil ook nog even in de het centrum kijken en we moeten nog boodschappen doen.
Plannen is niet onze sterkste kant, na het winkelen en boodschappen doen, komen we rond half 6 bij  Erlebnisberg Kappe aan, waar alle bovenstaande activiteiten te doen zijn. We besluiten eerst naar de Panorama Erlebnis-Brücke te gaan, voordat we gaan rodelen. Hier horen we echter dat als we er nog op willen, we wel op moeten schieten, want ze gaan om kwart over 6 sluiten.

                    

                          
Op het moment dat we de brug oplopen, zeggen we nog tegen elkaar, dat we hier anders niet naartoe zouden zijn gegaan. Normaal betaal je 5 euro per persoon, maar nu het gratis is, willen we toch wel een kijkje nemen(echte Hollanders hè). We genieten van het geweldige uitzicht over de omgeving en proberen de verschillende klimattributen uit die we onderweg tegenkomen. Sylvain vindt dit niks. Voor hem is het al een hele prestatie dat hij meegaat de brug op, met de grote diepte onder ons. Hij vindt het wel eng, maar geniet toch. Joop, die ook hoogtevrees heeft, overtreft zichzelf en klimt zelfs op een aantal attributen. Het is hartstikke leuk en op dit tijdstip zijn we bijna de enigen op de brug.
Tegen de tijd dat we er bijna af moeten, genieten we van de mooie zonsondergang. We bedenken dat deze bij ons huisje en de berg waarschijnlijk nog mooier is en besluiten snel richting appartement te gaan en Pepper te halen voor een avondwandeling.
Vanuit het raam van ons appartement hebben we een geweldig uitzicht op de ondergaande zon. Wat een prachtgezicht, hier kan ik echt helemaal blij van worden. Na hier met zijn vieren vanuit het raam van te hebben genoten, gaan we met Pepper de berg op en zien ook hier nog hele mooie luchten, voordat de zon langzaamaan achter de berg verdwijnt.

Wat heerlijk, wat een vrijheid, dat we er nu even voor kunnen kiezen ons niet aan vaste tijden te houden. Even niet op tijd eten, zorgen dat Sylvain om zeven uur op bed ligt en ’s morgens weer de strijd van het wakker worden. Nee, gewoon genieten van het moment, zoals het uitkomt … even geen vaste regels en planning. Wat vandaag niet komt, komt morgen wel. Dat rodelen gaan we echt nog wel doen en we zullen de volgende keer wel wat eerder die kant op gaan, maar de dag is ook al goed zonder het rodelen. We hebben genoten.

Geschreven op onze vakantie, 21-10-2013