Een nieuw huis kopen

We hebben het er wel eens vaker over gehad, een huis buiten de stad met een mooi uitzicht en een grote garage/schuur voor een werkplaats. Eventueel met een leuk tuinhuisje of prieeltje waar ik lekker kan schrijven. Het bleef steeds bij dromen. De stad is ook wel gemakkelijk, zeker met kinderen. Je bent veel dichter bij alles. Gezien onze jongste met de taxi naar school ging, was het voor hem niet zo’n probleem, hij wordt overal wel opgehaald. Maar voor de oudste zou het wel een verandering zijn. Bij tijden zagen we wel leuke huizen, maar zijn hier niet serieus naar gaan kijken. Een dikke tien jaar geleden begon het bij mij toch weer te kriebelen en was ik wel wat rond aan het kijken, alleen verloor ik toen mijn baan en was het niet meer aan de orde.
Inmiddels zo’n tien maanden geleden zagen we een leuk huis bij mijn ouders in de straat, vrijstaand met een enorme schuur, mooi uitzicht op de landerijen en een extra kamer beneden wat heel mooi dienst kon doen als werkkamer. Zouden we toch niet eens gaan kijken?

Dat hebben we gedaan. We zagen ons hier wel wonen. We hadden natuurlijk wel gehoord van de overspannen woningmarkt, maar ons hier niet echt mee bezig gehouden. Overbieden? Nou dat gingen we toch echt niet doen en we wilden ook wel graag een bouwtechnisch rapport. Er werd direct al gezegd, dat je dan wel een bod kon doen, maar dat deze gelijk van tafel werd geveegd en dat gebeurde dus ook. Ontzettend jammer, want ik zag me daar toch echt wel wonen. Zo is het kiempje gepland en zijn we meer gaan rondkijken, helemaal omdat we er achter kwamen dat ons huidige huis in deze overspannen woningmarkt meer waard was dan we dachten.
We zijn dus meer rond gaan kijken, nog steeds niet echt met de intentie om te gaan verhuizen, maar wel leuk om wat huizen te bekijken. Gezien er steeds fors overboden werd, hadden we niet het idee dat het ons überhaupt zou lukken om een huis te kopen. We hebben op een gegeven moment wel een makelaar ingeschakeld om ons van advies te kunnen voorzien. Zo hebben we nog een aantal huizen bekeken, die er op Funda mooi uitzagen, maar in de werkelijkheid was er toch steeds wel iets (teveel onderhoudt, geen fijne voorwaarden, etc.) waardoor het toch niet goed voelde. Totdat we eind mei, vlak voor onze vakantie, een huis zagen, eigenlijk net iets te ver van Groningen (maar we hadden inmiddels onze grenzen al wat verlegt) met vrij uitzicht zowel voor als achter en het zag er op de foto’s goed uit. Het moment waarop we het konden bezichtigen kwam voor mij helemaal niet uit, dus ik wilde in eerste instantie niet mee gaan, maar iets zei me dat ik dat toch moest doen. Dus toch maar een uur rijden naar mijn werk en in de ochtend snel mijn cliënten bezoeken om vervolgens eind van de ochtend terug te rijden om nog op tijd te komen voor de bezichtiging en de rest maar natijd vanuit huis afmaken.  Mijn man was door omleidingen iets aan de late kant, dus ik was alvast alleen naar binnen gegaan. Bij de eerste stap die ik binnen zette, had ik al een goed gevoel. Het geheel zag er, in tegenstelling tot bij de andere huizen, juist beter uit dan op de foto’s. Groter en/of lichter en het had een goede energie. Toen ik net aan kwam rijden had ik al een ander paar heel enthousiast met hun makelaar zien praten, dus we zijn vast niet de enigen die het huis wel zien zitten. Er zouden sowieso veel bezichtigingen zijn. Bij het verder bekijken van de woning werden we alleen maar enthousiaster. Er waren wel wat dingetjes, bijv. geen grote schuur (maar wel genoeg ruimte om die nog te plaatsen), alles zag er goed uit. Er hoeft niet heel veel te gebeuren. Er is een goede slaapkamer beneden en ook de badkamer en de wasmachineaansluiting zijn beneden. Precies waar we naar op zoek zijn. Tja, het was te mooi om waar te zijn. We hebben wel een bod gedaan, maar waarschijnlijk niet hoog genoeg …
We waren dan ook zeer verbaasd dat wij uiteindelijk het huis wel gekregen hebben. Het speelde mee dat wij er niet op korte termijn al in wilden. We waren beduusd, hadden het niet verwacht en moesten toch wel even wennen aan het idee dat we zouden gaan verhuizen. Maar waren natuurlijk ook heel blij. Alleen nu nog zien dat we ook ons eigen huis wel echt goed kunnen verkopen. Er moest nog wel het één en ander gebeuren om het verkoop klaar te maken en wat komt er veel kijken bij een huis kopen/verkopen. Voor velen zal dit waarschijnlijk niet zo voelen en/of die hebben al vaker met dit bijltje gehakt, maar wij hebben nog niet eerder een huis verkocht, alleen 1x een huis gekocht en in die tijd was het allemaal nog heel anders en kon je juist lager bieden.
Al met al vond ik het best een dingetje en heb ik ook wel slapeloze nachten gehad. We gingen eerst nog op vakantie, maar van daaruit moest al het één en ander geregeld worden (lang leve het internet) en hierna zijn we toch echt nog wel even bezig geweest om ons huis verkoop klaar te krijgen. Ondertussen ging de rente omhoog en vond er een omslag plaats in de verkoop van huizen. Deze was niet meer zo overspannen en er komen minder kopers, huizen staan weer langer te koop, ook dit gaf best wel stress. Maar gelukkig hebben we ons huis toch best snel verkocht voor een mooie prijs. Nu kunnen we echt gaan uitkijken naar ons nieuwe huis.

Al met al vind ik het hele proces van een huis kopen en verkopen best een stressvolle gebeurtenis. Daarnaast was het door de vakantieperiode (collega’s met vakantie) ook extra druk op het werk. Ik hoop dat ons nieuwe huis ons net zo goed gaat bevallen als ons huidige huis het de afgelopen 26 jaar heeft gedaan, want voorlopig zie ik het niet zitten om weer opnieuw deze achtbaan in te stappen. Wat zijn jullie ervaringen? Is verhuizen je hobby of vind je het net als ik een onderneming die je niet te vaak in je leven moet doen.

Wandelen als therapie

Als ik wakker word, ben ik blij verrast. De zon schijnt, ik zie een stralend blauwe lucht met van die mooie, witte schapenwolken. Gisteren, toen ik mijn bed in stapte, stormde het buiten en was de regen net even opgehouden. Ik had niet naar de weersvoorspelling gekeken, dacht dat het het hele weekend slecht zou zijn en had me daarom voorgenomen om in de ochtend, als iedereen nog op één oor ligt even in alle rust te gaan schrijven. Maar nu is het mooi weer, ik heb last van mijn rug en ben gisteren ook al niet buiten geweest. Zal ik dan toch eerst maar lekker gaan wandelen? Nu kan het nog. Straks gaan de mannen weer verder klussen en moet ik er zijn voor Syl die helaas ziek is. Met hem aan de wandel gaat het vandaag niet worden. Tja, wat zal ik doen, ik hou ook van de rust in huis, als iedereen nog lekker ligt te slapen en ik even tijd voor mezelf heb om te lezen of te schrijven, maar buiten lonkt ook. M’n hoofd leegmaken tijdens het wandelen, foto’s maken en nadenken over de verhalen die zich sinds gisteren weer langzaam aan het ontspinnen zijn in mijn hoofd. Ik kies voor het laatste. Ik maak snel een ontbijt, lees onder het eten nog even rustig en ga dan op pad in mijn veel te dikke winterjas. We hebben de gang leeg gemaakt voor het klussen en mijn dunnere jas ligt op de kamer van mijn oudste zoon, die wil ik nu niet wakker maken.

Steevast, als ik in het weekend eenmaal buiten loop, denk ik: ‘Ik had een uurtje eerder moeten gaan’. Het is inmiddels 9 uur geweest en ik ben niet de enige die van het mooie weer wil genieten. Voor een zondagochtend is er al best veel volk op de been, wandelaars, hardlopers, (race)fietsers, vissers, gezinnen met kleine kinderen, oudere echtparen, jonge stellen, ik kom ze allemaal tegen. Het is ook ineens een stuk aangenamer qua temperatuur, nu de wind is gaan liggen en de zon erbij is gekomen.
Helaas lukt het me in de weekenden niet meer om op tijd op te staan, na een week van erg vroeg wakker zijn (de wekker van manlief staat dagelijks om 5 uur), bijna weer op het oude niveau werken en daarnaast de zorg voor onze jongste zoon (die nog niet weer terug kan naar zijn dagbesteding).
Het is fijn weer meer aan het werk te zijn, ik geniet weer van de rust, de muziek en de mooie luchten tijdens de autorit op de heenweg, de terugweg valt me nog wat tegen na een werkdag, dan ben ik moe en kan ik nog niet helemaal zo genieten van de rit als voorheen.
Ik loop intussen mijn favoriete rondje vlak bij huis. Dit keer neem ik ook het stukje meer met de bruggetjes mee. Op de één of andere manier geeft het mij rust om hier te lopen, zo dicht bij huis, maar toch die serene rust en dit keer hier nog niet zoveel andere mensen. Het pad is smal, dus ik kom hier liever niemand tegen. Ik vervolg mijn weg langs het mooie stuk waar de koeien grazen. Het is altijd even afwachten waar deze beestjes zich nu weer begeven. Het is me al meermalen gebeurd, dat ze met z’n allen in een rijtje voor de brug stonden of deels op de brug, waardoor ik er niet langs kan en weer terug moet lopen. Tenminste, ik durf er dan niet langs, ik zie anderen wel eens een poging wagen.
Dit blijft één van mijn favoriete plekken om te wandelen en foto’s te maken. Op de één of andere manier ziet het er hier elke keer weer anders uit, qua kleuren, vogels, etc. Hier loop ik ook nooit zo hard, maar kijk ik om me heen en kom tot rust. Om vervolgens op mijn andere favoriete plek te komen, moet ik langs het pad met de bomen, het pad dat dienstdeed als cover voor mijn boek. Het lange pad, opgesplitst in 3 delen, met aan het eind van de ‘tunnel’ licht. Deze bomenrij blijft symbolisch voor mij. In eerste instantie stond het symbool voor de lange weg die we aflegden om erachter te komen wat er met Sylvain aan de hand is. Dat pad hebben we inmiddels afgelegd, een diagnose gevonden en een hele nieuwe familie gekregen, waarbij we met al onze vragen en zorgen terecht kunnen. Maar we begeven ons nu op het tweede deel en af en toe worden we door de storm teruggeworpen en beginnen we het pad deels opnieuw. Ook nu hebben we weer zo’n periode dat we eerst een heel stuk teruggeworpen zijn en langzaam aan weer dichter bij het licht komen, maar dit weekend weer even een stap terug moeten zetten. Terwijl ik dit lange pad afloop, hier neemt mijn tempo toe, omdat ik dit een minder fotogeniek gebied vind, gaan mijn gedachten terug naar de afgelopen periode.
Na twee toch wel zware maanden en de laatste week waarin Sylvain heel erg verkouden werd, een keelontsteking ontwikkelde en het maar niet echt lukte om, ondanks de sondevoeding echt aan te komen in gewicht, moest de sondeslang vervangen worden. Sylvain zelf wilde hem niet meer terug, Joop zag het ook niet meer zitten, ik vond het nog wel lastig, maar gezien hij er nu toch uit moest, hij keelpijn had en een erg zere neus, wilden we het hem niet aandoen om hem nu opnieuw te plaatsen,. Tegen het advies van de verpleegkundige in (en op de achtergrond de diëtist), hebben we ervoor gekozen om de sonde nog even niet te herplaatsen en Syl de kans te geven om het op eigen kracht te proberen.
Vanaf het moment dat de sonde eruit was, ging het eten geleidelijk aan beter en lukte het ook om dagelijks 3 flesjes drinkvoeding te gebruiken. Sylvain was zo blij dat de sondeslang (die vooral aan zijn neus ook heel erg zeer begon te doen) eruit was en hij belemmerde hem ook bij het slikken, net zoals dat het geval is op het moment dat hij weer ‘slijm in zijn keel’ heeft.
Het is hierna 1 ½ maand heel erg goed gegaan. Meneer is aangekomen tot 44 kg (bijna zijn gewicht van voor de operatie), wat niet alleen door het eten kwam, maar ook doordat zijn spieren door het revalideren weer meer terugkwamen.
Dagelijks zijn we met hem aan de wandel, wat begon met afstandjes van 500 m, is inmiddels uitgegroeid tot 5 km, bijna weer op het niveau van voor de operatie. In eerste instantie hebben we het rondje rond het huis steeds wat groter gemaakt, inmiddels kan hij ook weer een stukje mee in de auto en kunnen we weer op andere plekken wandelen. Wat blij was hij toen hij weer even in een andere omgeving kon wandelen en toen de sonde eruit was, kon hij ook weer bij opa en oma logeren.
Langzaam aan wordt het leven weer een beetje meer normaal, tenminste voor zover het normaal kan zijn in deze tijd. Naar de dagbesteding lukt nog niet, daarvoor moet zijn rug eerst nog beter herstellen, dit vindt hij best lastig. Zo nu en dan gaat hij er even naar toe om de beesten te zien en even bij te kletsen, maar verder is het voor hem vooral nog thuis, wandelen en logeren bij opa en oma. Hij geniet ervan om bij hen te zijn, zij genieten van zijn gezelschap, in deze ook voor hen toch wel eenzame tijd en wij vinden het fijn dat we de zorg even uit handen kunnen geven (dank je wel pap en mam). Samen met hen heeft hij een nieuwe hobby ontdekt;  Happy Stones zoeken. Dat gebeurd nu natuurlijk ook tijdens onze wandelingen.
Het ging zo goed, maar helaas is meneer op dit moment ziek, weer last van slijm in zijn keel, hoofdpijn en ook even koorts, dit resulteert direct weer in niet eten. Gisteren zijn we even flink geschrokken. Nadat hij naar de wc was geweest, werd hij slap in de benen en viel weg. Gelukkig stonden Joop en Lesley net in de gang om hem op te vangen. Je moet er toch niet aan denken wat er met zijn rug gebeurd, op het moment dat hij met een klap op de grond terecht komt. Zijn ogen draaiden weg, hij was echt even helemaal van de wereld. Te weinig gegeten? Ik was in de woonkamer en hoorde manlief een aantal keren zijn naam roepen. Dacht eerst nog dat Syl weer iets deed, wat niet mocht, maar toen drong het tot me door dat het wat anders was. Toen ik in de gang aankwam, zag ik een slappe pop in de handen van mijn man en zoon, waarvan de ogen me zonder wat te zien aankeken en vervolgens wegdraaiden. Op dat moment kwam alles weer naar boven van de tijd op de IC, er flitste van alles door mijn hoofd. Gelukkig kwam hij weer bij en is het nu weer goed, maar we zijn dus nog niet weer aan het eind van de tunnel.

Inmiddels ben ik aanbeland bij mijn andere favoriete stuk. Ik merk dat het me goed doet om te wandelen en alles even op een rijtje te zetten voor mezelf. Langzaam aan voel ik de spieren van mijn rug weer wat minder pijnlijk worden. Bewegen is goed voor mijn lichaam en geest. Normaal zou ik nu weer richting huis gaan, maar ik plak er nog eens stukje bij aan. Ik ben nog niet toegekomen aan het verder denken over de verhalen die ik graag wil schrijven. Het was ook te druk met mensen op het pad waar ik liep, gelukkig kom ik nu even een tijdje niemand tegen en kan ik de rust en ruimte vinden om ook hier over na te denken, in het ritme van mijn passen komen de verhalen tot leven. Nu nog de rust en ruimte vinden om ze daadwerkelijk op papier te zetten.  

Vrijheid(sbeperking)

                  
Vandaag vieren we 75 jaar vrijheid! Het is 75 jaar geleden dat we bevrijd zijn van oorlog. Velen kunnen zich niet voorstellen hoe het voelt, als je van je vrijheid beroofd bent, als je niet je leven kunt leven zoals je wilt leven, je onderdrukt wordt, in angst leeft, niet weet hoe lang dit gaat duren en waar het gaat eindigen. Ik kan het me in elk geval niet voorstellen.
Toch is het dit jaar anders als anders. Kunnen we niet in vrijheid de vrijheid vieren, maar zitten we zelf in vrijheidsbeperking. Al bijna 8 weken lang in een intelligente lockdown. De één heeft het drukker dan ooit, ziet verschrikkelijke beelden of moet ineens zijn hele werkprogramma op een andere manier uitvoeren, de ander zit thuis en heeft ineens tijd over, maakt zich zorgen over hoe het verder moet zonder inkomen, vele verschillende verhalen…
Om mij heen merk ik dat er steeds meer mensen wel klaar zijn met de beperkingen die er nu zijn, die weer verder willen waar ze gebleven zijn, die het misschien allemaal wel onzin vinden en het niet eens zijn met de maatregelen die ons door de regering worden opgelegd. 17 miljoen mensen, zoveel verschillende situaties, zoveel verschillende manieren hoe iemand in deze hele crisis zit, vele verschillende belangen, kortom: vele verschillen.
Maar als we dan goed nagaan dat het eigenlijk nog geen 8 weken aan de gang is, als we dit vergelijken met de oorlogssituatie van destijds, dan is dit toch peanuts? Of zie ik dat verkeerd?

                   

Zelf heb ik nog niet zoveel moeite met de vrijheidsbeperking, maar misschien komt dat ook wel door de situatie waarin ik me nu bevind; overwerkt, overbelast of burn-out, het is maar hoe je het wilt noemen. Ik hoef niet op een heel andere manier te werken, maar moet het werk nu juist loslaten en zorgen dat ik tot rust kom. Ik heb geen behoefte aan socializen, visites, feestjes of wat dan ook, dat kost alleen maar energie. Ik wil rust, ruimte en stilte om me heen. Dit laatste is nog wel eens lastig, nu ook de rest van het gezin hoofdzakelijk thuis is, maar gelukkig ben ik een ochtendmens en komt de rest pas later naar beneden, heb ik een heel klein (werk)kamertje van mezelf, waar ik me terug kan trekken, een mini sportschool voor de nodige beweging en de mogelijkheid om de natuur in te trekken en deze laatste doet wonderen. Ik zou nu best graag in een hutje op de heide willen wonen, teruggetrokken van alles en iedereen met een groot stuk grond, waar ik uren kan wandelen in plaats van in een relatief drukke stad.
Zoals al eerder geschreven trekken we er om de paar dagen op uit om een wandeling te maken op rustige plekken in de omgeving. Heerlijk vind ik dat, alleen daar kom ik echt tot rust, kan ik even alles loslaten en mijn gedachten stil zetten. Ook al doen we dit meestal met zijn vieren, we doen dit elk op onze eigen manier. Mijn man en oudste zoon gebruiken de wandelingen om lekker bij te kletsen, mijn jongste sjokt er wat omheen, struint de boel af naar stokjes, beestjes of wat ook, we kijken samen naar de verschillende bloemen, bomen, vogels die we op onze tochten tegenkomen, zelf kan ik echt genieten van het geluid van de verschillende vogels, het groen om me heen, de verschillende soorten landschappen, bos, heide, akkervelden, vennen en alle dieren die we onderweg tegenkomen, alles leg ik vast met mijn camera (momenteel meestal die van mijn telefoon), omdat ik geen zin heb om met teveel ballast aan de wandel te gaan. Ik kom er achter dat ik de wereld zie door een cameralens, alles wil ik vastleggen om later nog eens rustig naar te kunnen kijken. Je zou zeggen dat het juist rustig is om gewoon te wandelen en te genieten van alles wat je om je heen ziet en niet bezig te zijn met foto’s maken, maar mij geeft het juist rust om het vast te leggen en terug te kunnen kijken. Net als mijn jongste zoon, loop ik dus vaak wat achter de rest aan en moet er regelmatig even op me gewacht worden.
Het wandelen door de natuur, genieten van de rust, de geluiden van bomen, blaadjes, vogels en andere dieren, het vastleggen van al dit moois, doet me goed. Na zo’n wandeling voel ik me herboren, dit wil ik vasthouden, dat lukt ook wel een tijdje, maar helaas nog niet helemaal.
Ik voel op een gegeven moment de energie weer uit me stromen en ook komen mijn piekergedachten weer naar boven, die er door deze hele Coronacrisis niet beter op geworden zijn.
Ik vind het moeilijk om met mijn angsten rondom het virus om te gaan, de angst om besmet te worden en vooral om mijn zoon niet te besmetten. Wat dat betreft voelt deze lock down, ook wel als een veilige haven. Doordat we nu zo weinig contacten hebben, is de kans op besmetting klein, maar ik snap ook dat het langzaam aan weer anders wordt, dat we meer contacten zullen krijgen, ook al zullen we voorlopig nog in een heel andere wereld leven, met de nodige beperkingen, afstand houden van minimaal 1,5 m, etc. De manier waarop ik hiermee omga, de paniek die zo nu en dan heftig omhoog komt, zegt mij dat ik er nog niet ben. Als ik me sterk voel, kan ik beter met dit soort situaties omgaan. Ik ben er nog niet, maar merk dat het heel langzaam aan beter gaat.
Misschien is dit de reden dat de vrijheidsbeperking mij niet zo erg raakt, dat ik er niet zoveel moeite mee heb en al met al is het toch nog maar een relatief korte tijd. Het is niet te vergelijken met wat mensen in oorlogstijd meemaken.

                   

Vrijheid, we moeten het koesteren, blijven vieren en blijven stilstaan bij hen die ervoor gezorgd hebben dat wij nu al 75 jaar in vrijheid kunnen leven. Al zullen wij ons in mijn ogen nooit kunnen voorstellen hoe het is om in oorlog te leven, zolang we het niet zelf hebben meegemaakt. Misschien kunnen we ons, door onze huidige vrijheidsbeperking en het gevoel wat dit met ons doet, wel ietsje beter inleven.

Muziek; wat betekent dat voor jou?

            

Muziek is voor de één belangrijker dan voor de ander, de één leeft echt voor muziek, maakt ook zelf muziek of heeft het nodig om te kunnen studeren, sporten, etc. Er zijn mensen, misschien best wel veel, die er niet aan moeten denken om in een stille kamer te zitten, zonder muziek op de achtergrond, die als ze zomers in de tuin zitten of ergens anders buiten, het liefst ook op de één of andere manier muziek willen horen. Voor mij hoeft het niet altijd. Ik vind het heerlijk om te genieten van de rust en stilte om me heen en op die manier alle geluiden van binnen en buiten te beleven. De wind die om het huis heen raast, de regen op de ruiten, de vogeltjes die fluiten, noem maar op. Studeren met muziek aan, heb ik nooit gekund, dat leidt me alleen maar af. Tijdens mijn werk hoef ik ook geen muziek op de achtergrond, ik kan me dan toch minder goed concentreren. Wandelen met de radio aan via oortjes, heb ik wel een periode geprobeerd, maar ik voel me daardoor afgesloten van de geluiden van de omgeving om me heen. En van die geluiden kan ik nu juist zo genieten. Dus voor mij op dat soort momenten geen muziek. Toch zijn er ook momenten, waarop ik het heerlijk vind om muziek te luisteren, tijdens het huishouden op de achtergrond of in de auto als ik in mijn ééntje heen en terugrijdt naar het werk. Sinds een jaar wordt de Top 40 bij Q afgedraaid op de vrijdagmiddag. Ik zie dat het er al die jaren gewoon is geweest, maar op de één of andere manier ben ik het uit het oog verloren of ben ik afgehaakt, toen de housemuziek in opkomst was, want dat was beslist niet mijn muzieksmaak. Maar sinds een jaar kan ik, als ik op tijd ben, het laatste stukje van de Top 40 luisteren, als ik terug naar huis rijdt. En of ik nu de Top 40 echt leuk vind of dat het meer is dat het me terugbrengt in de tijd, dat weet ik niet zo goed, maar ik kan er in elk geval wel van genieten.

Het is vrijdagmiddag 20 over 2, weekend! Ik fiets van school naar huis. Vanmiddag ga ik lekker de top 40 luisteren. Het gedrukte exemplaar ligt al klaar en ik heb ook een nieuw cassettebandje gekocht, omdat mijn andere bijna vol is. Vanmiddag wil ik weer wat nieuwe nummers toevoegen aan mijn verzameling lievelingsliedjes, welke ik keer op keer draai en zodra ik de tekst een beetje kan, keihard meezing. Als ik thuiskom, is het nog rustig in huis. Mooi zo, dan kan ik goed opletten wanneer het geklets is afgelopen en ik de pauzetoets moet loslaten.
Ik maak snel wat thee in de keuken en sluit me dan op in mijn kamertje. Het kleinste kamertje van onze flat, maar voor mij het prettigste kamertje. Ik heb ook wel de grotere kamer in het huis gehad, maar op de één of andere manier vind ik die niet zo fijn. Er is wel meer ruimte, maar ik voel me er opgesloten. Misschien komt het wel doordat er zich voor de kamer een inpandig balkon bevind, waar bijna altijd was hangt. Het is daardoor meestal donker in de kamer. Nee, geef mij maar het kleine kamertje. Met wat passen en meten, past alles wat ik nodig heb er in. Ik ga achter op het opklapbed zitten, hier is nog net een kleine ruimte waar ik mijn benen kan laten en waarlangs ik achter mijn bureau kan kruipen. Achter mijn bed, staat links een klein kastje met mijn muziekinstallatie; een radio met cassetterecorder en een platenspeler erop. Onderin het kastje is ruimte voor mijn platen en cassettebandjes. Rechts bevindt zich mijn bureau, mijn bureau staat voor het raam, met nog net plek erachter voor mijn bureaustoel, zodat ik met mijn rug naar het raam zit en mijn kamer inkijk. Ik vind het prettig om direct te kunnen zien wie mijn kamer inloopt en wordt zo niet afgeleid tijdens het leren door de dingen die buiten gebeuren, maar als ik me een beetje omdraai kan ik wel naar buiten staren als ik na moet denken.
Nu zit ik niet achter mijn bureau, maar op mijn bed. Op mijn bureau rechts ligt het gedrukte exemplaar van de Top 40, opgehaald bij de Free Record shop. Ik heb de nummers die ik wil opnemen al aangekruist. Ik zet de radio aan, stop mijn cassettebandje in de cassetterecorder en luister even waar ik ben gebleven. Precies op het juiste moment zet ik hem stop. Nu druk ik de pauzeknop in en vervolgens de record en play knop, alles staat klaar om de liedjes op te kunnen nemen die ik wil horen. Nu maar hopen dat ze er niet teveel doorheen praten, dat vind ik altijd zo vervelend. Als het nummer aan de beurt is, dat ik wil opnemen, is het goed opletten geblazen, want anders mis ik net het begin van het nummer. Vaak wordt er nog door het eerste muzikale gedeelte heen gepraat, dat wil ik er liever niet op hebben.
Aan het eind van de middag heb ik een groot deel van de nummers, die ik op wilde nemen op mijn cassettebandje staan. Niet alles is gelukt. Soms wordt er zoveel doorheen gepraat, dat ik het nummer er maar weer afhaal. Volgende week beter, hopelijk.
Als ik ’s avonds naar bed ga, zet ik mijn muziekinstallatie aan en druk ik op play om mijn cassettebandje af te luisteren. Heerlijk vind ik dat, nog even muziek luisteren voordat ik in slaap val. Het gekke is wel dat, terwijl ik langzaam aan wegdoezel, de muziek steeds harder lijkt te gaan. Op een gegeven moment kan ik er dan niet zo goed meer tegen en moet de muziek uit. Als ik dan helemaal op moet staan om mijn muziekinstallatie uit te zetten, ben ik weer wakker en kan ik opnieuw beginnen. Hier heb ik dus wat op gevonden. Ik schuif iets verder naar beneden in mijn bed, met mijn ogen dicht, zoek met mijn voet de stopknop van de cassetterecorder en druk deze uit. Vervolgens zoek ik ook de aan-/uitknop en zet deze ook uit, ik schuif weer wat omhoog in mijn bed en val dan langzaam in slaap.

Ik kom weer terug in de tijd. Vind het leuk om nu opnieuw naar de Top 40 te luisteren, al hoor ik er nu maar een klein deel van. Als ik geluk heb, lukt het me om de top 10 te beluisteren tijdens de rit naar huis. Ik kan allang niet meer alle nummers hard meezingen, maar vind het nu heerlijk om naar de stemmen te luisteren, vind ik ze goed? En ik probeer de tekst goed te beluisteren. Bij de Engels talige nummers lukt het me nog steeds niet om de gehele tekst goed te interpreteren, globaal weet ik wel waar het nummer over gaat, maar ik merk hier geen gekke dingen in op of of de tekst wel helemaal klopt. Dat heb ik wel bij Nederlands talige nummers en wat me daarin opvalt is dat de tekst soms helemaal niet klopt, of dat ik niet helemaal kan achterhalen waar het nummer nu écht over gaat. Het blijft dan in mijn hoofd malen. Misschien is het wel hetzelfde als met gedichten. Die snap ik ook niet altijd. Herkennen jullie dat?
Zo nu en dan wordt er de top 500 aller tijden, jaren 80-90-zero’s etc. gedraaid. Ik merk dat ik met name de nummers uit mijn tienerjaren het beste ken, het beste mee kan zingen (al kom ik er nu wel achter dat ik ze lang niet altijd zo meezing als de tekst daadwerkelijk gaat en ik destijds geen benul had wat ik allemaal zong) en het mooiste vindt. Zal dit voor iedereen zo gelden? Of komt het omdat ik ergens begin jaren 90 ben gestopt met ‘echt’ muziek luisteren, ook omdat ik de muziek niet meer mooi vond en pas sinds enkele jaren weer opnieuw bewust ben gaan luisteren?
Van de week kwam ik thuis en stond er jaren ’80 muziek op, zo herkenbaar en het doet toch wat met me. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe dit voor anderen is.

Bewegen, niet altijd gemakkelijk.

                
Ik begin me wat onrustig te voelen. Ik heb nog niks geschreven dit jaar. Wel ben ik al een beetje begonnen met informatie verzamelen voor mijn tweede boek, maar gezien zoonlief vorige week de hele week ziek was, ben ik hier nog niet zoveel mee opgeschoten. Maar het begin is er en ik heb hier een goed gevoel over. Wat maakt mij dan onrustig?

Ik dacht dat ik als goed voornemen had te proberen om 1x in de week een blog te plaatsen en dát is nog niet gelukt. Tot mijn opluchting zie ik, dat het mijn bedoeling was om in elk geval 1x per maand wat te posten. Fjiew, mijn eerste goede voornemen is gelukkig nog niet in de eerste week al gesneuveld.
Ik heb nog een goed voornemen. Ik wil proberen om meer te bewegen. De laatste anderhalf jaar is dat er drastisch bij ingeschoten. Aan de ene kant, omdat ik voor mijn werk nu alleen nog maar in de auto zit en lange dagen maak, aan de andere kant heb ik een versleten knie welke niet echt mee wil werken. Te vaak een lange wandeling, kan mijn knie, ondanks mijn brace, niet aan. Ook omdat ik op mijn werk meer loop dan destijds in de 1^e lijn. Eén maal in de week probeer ik met een oud-collega/vriendin te wandelen. Dit doen we al jaren, we waren hier heel trouw in, maar het laatste jaar is hier wel wat de klad in gekomen door mijn knie en/of andere omstandigheden, maar als het even kan gaan we, weer of geen weer.  Op zolder staat een crosstrainer. Manlief maakt er gelukkig weer veelvuldig gebruik van, maar mijn knie vindt dit apparaat niet leuk, dus ik, nadat ik hem gebruikt heb, ook niet. Fietsen wil gelukkig nog wel, mits er  niet te harde wind waait, maar daar heb ik dan versnellingen voor, die het leed  wat kunnen verzachten. Op de fiets naar het werk gaat helaas niet meer. De afstand is te groot. Ik wil daarom graag een hometrainer op zolder, maar er moet eerst ruimte voor gecreëerd worden, hier is tijd voor nodig en laat ik daar nu juist een chronisch te kort aan hebben. Ik probeer dus maar, als het weer en mijn agenda het toelaten 1-2x in de week een stuk te fietsen in de vrije natuur, maar dit kan (vind ik) alleen maar als het licht is. ’s Avonds vind ik dat niet fijn.

Ik kan de slaap niet meer vatten, daar heb ik wel meer last van in het weekend, nu ik drie keer in de week al voor zessen op moet staan. Lekker uitslapen is er niet echt meer bij. Het begint al licht te worden buiten en als ik het goed heb, schijnt ook het zonnetje. Ik hoor geen regendruppels op het zolderdak. Ideaal weer dus om een stukje te fietsen. Mijn bed ligt echter nog wel lekker, maar als ik wat wil, moet ik het nu doen. Zoonlief is een weekend uit logeren, dus daar hoef ik nu even geen rekening mee te houden. Ik lig nog een tijdje vertwijfeld in bed, maar stap er dan toch uit. Het liefst zou ik direct op de fiets stappen, maar het lijkt me toch verstandiger om eerst wat te gaan eten. De hond kijkt me ondertussen aan. Hij wil graag uit, maar gezien hij vannacht nog laat uit is geweest, besluit ik eerst op de fiets te stappen en daarna een stuk met hem te wandelen. Ik ben bang dat het fietsen er anders weer bij blijft.
Het is zondagochtend, het zonnetje schijnt al aardig. Het is echter wel koud, dus ik pak me iets dikker in als anders en stap op mijn fiets. Wat is het nog lekker rustig buiten. Ik kom wel een aantal fanatieke hardlopers tegen en een aantal baasjes met hond. Verder is het stil. Heerlijk. Bij het rondje wat ik graag fiets, heb ik normaal gesproken eerst wind mee. Eigenlijk fiets ik het liefst met wind tegen weg en terug met wind mee, maar dan moet ik richting stad en daar vind ik niks aan. Ook heb ik dan de kans dat ik regelmatig rustig moet rijden (en weer versnellen) of afstappen en opstappen, allemaal dingen waar ik normaal niet bij nadacht, maar mijn knie vindt dit niet meer zo leuk. Vandaag heb ik echter wind tegen. Een koude, snijdende wind. Zal ik wel het hele rondje rijden? Maar al gauw word ik wat warmer, geniet ik van de natuur en rust om me heen en zit het ritme er lekker in. Waarom vind ik het altijd zo moeilijk om me tot bewegen te zetten? Als ik eenmaal op gang ben (duurt wel 20 minuten) dan geniet ik ervan en ben ik blij dat ik de stap heb gezet en denk: ‘Dit moet ik vaker doen’. Herken je dit?
Ik kom de witte reiger weer tegen en fiets stug verder tegen de wind in. Ik kan zo beter bepalen hoever ik kan gaan en als ik uiteindelijk terug fiets geniet ik van de wind in de rug. Zo is het toch echt lekkerder fietsen.
Bijna bij huis aangekomen, wordt het inmiddels drukker op de weg. Met name met hardlopers, wandelaars met hond, gezinnen met kinderen, iedereen gaat er op uit. Niet verwonderlijk. Eindelijk is het lekker weer, wel koud, maar niet meer die druilerige regen. Hier krijg je energie van.
Ik ben nog niet klaar met ‘buiten zijn’. Thuis ruil ik mijn fiets om voor mijn wandelschoenen, kleed ik me wat dikker aan en neem ik de hond mee voor een lekkere wandeling. Langer dan ik vooraf van plan was. Ik loop in hetzelfde gebied als ik net fietste, maar dan een kleiner rondje. Pepper loopt af en toe voor me uit, maar meestal sjokt hij achter me aan. Hij geniet ook van het lekkere weer en het feit dat we in het weekend verder lopen dan de meestal wat kleinere rondes door de week, vooral als we beiden moeten werken. Helaas kunnen we niet meer door het gebied lopen waar de koeien staan. Pepper moet hiervoor over een wildrooster. Aan de ene kant kan hij er min of meer naast lopen, maar aan de andere kant moet hij er echt overheen springen. De laatste keer dat we dit deden, had hij de dag erna erg veel last van zijn poot en kon bijna niet meer lopen. Het is niet zeker dat het van die sprong kwam, maar gezien hij ook artrose heeft en wel in alle gewrichten van zijn poten, doe ik hem dat maar niet meer aan. We moeten er dus omheen lopen, op het wat drukkere deel waar ook fietsers, hardlopers en andere wandelaars zich begeven. Jammer, maar ondanks dat genieten we. Het lukt me om Pepper bij het water weg te houden. Ook met dit koude weer springt hij er nog graag in, maar of dat nog zo verstandig is voor hem. Bijna aan het einde van onze wandeling verslapt mijn aandacht. Pepper heeft dit feilloos in de gaten en zet het ineens op een sprinten. We zijn dicht bij een vijver en ja hoor, meneer ligt er al in.

Wat een heerlijke ochtend zo met dit mooie weer. Ik voel me goed bij  meer bewegen, al moest ik het de volgende dag wel wat bezuren. Volgende keer toch maar niet én fietsen én wandelen, maar deze fijne ochtend neemt niemand me weer af.

              

(Dit was vorige week zondag. Terwijl ik dit verhaal schrijf kletteren de hagelstenen hard tegen het raam. Vandaag is het echt weer om lekker in huis te zitten,  in de geur van lekkere roti coucous, welke op het vuur staat.)

Zomaar ineens even niks te doen …

          

 

Het is twee uur, zaterdagmiddag, en daar zit ik dan op de bank. Niet wetend wat te doen. Puf om hard aan de slag te gaan heb ik niet, ik ben moe. Even lekker vrije tijd, maar het gekke is als je dat ineens overkomt, je dan niet weet wat je ermee moet doen. Herken jij dat ook?

Mijn eerste maand werken heb ik achter de rug. Het was best even inkomen aan de ene kant, aan de andere kant voelt het ook heel vertrouwd, alsof ik niet weg geweest ben. Er zijn veel dingen hetzelfde gebleven, maar er is ook veel veranderd. Nieuwe inzichten, nieuwe diëten, daar moet ik me wel in verdiepen, maar dat maakt het juist ook zo interessant en tevens vermoeiend. Ik zie veel nieuwe mensen op een dag, lees alle dossiers van tevoren zorgvuldig door, zodat ik weet wie ik voor me heb en hoe ik hem/haar verder kan helpen. Als ik iets niet weet zoek ik het op of overleg met een collega. Het systeem krijg ik beetje bij beetje onder de knie, maar sommige dingen blijven lastig of misschien wel anders als voorheen. De oude routine zit er niet meer in, maar ik denk toch wel meer dan de nieuwe, waardoor dingen niet helemaal gaan zoals moet. Bijvoorbeeld een verkeerde cliënt verzetten, er achter komen en dan zoeken waar je hem/haar nog maar weg hebt gehaald. Het komt allemaal wel goed, maar het kost me meer energie dan op het moment dat alles gesneden koek is.
Tussendoor spelen er andere dingen, solliciteren gaat gewoon door, een plan schrijven om een aanvraag te kunnen doen als herintreder, op zoek naar stageplekken om aan mijn 600 uren werkervaring te komen, die ik nodig heb om de aanvraag tot herintreder in te dienen, etc. etc. Tot mijn verbazing word ik ook nog uitgenodigd op gesprek voor een baan als diëtist, welke ik graag zou willen hebben. Natuurlijk op een dag dat ik moet werken, maar gelukkig kan ik deze iets verschuiven, waardoor ik niet al te veel cliënten hoef te verzetten. Vanuit mijn werk ga ik direct door op sollicitatiegesprek, ik heb er tijdens en achteraf niet zo’n goed gevoel over. Ze vragen niet echt diep door, ik heb het idee dat ze hun keuze al gemaakt hebben uit de sollicitanten die ze voor mij hebben gezien, zelf heb ik het gevoel niet helemaal goed te kunnen verwoorden waarom ik deze baan graag wil, waarom ik hier uitermate geschikt voor ben en daarnaast speelt ook het feit mee dat al gauw blijkt dat het moeilijk te combineren is met mijn huidige baan.
Dezelfde dag krijg ik de uitslag. Ik ben het niet geworden, omdat er een andere kandidaat is die meer ervaring heeft op een soortgelijke werkplek. Tot mijn verbazing hoor ik dat ze het gesprek verder wel goed vonden, mij ook zeker het werk wel zagen doen en dat ik eventueel in aanmerking kan komen voor een zwangerschapsverlof in dezelfde instelling op een andere afdeling als ik daar belang bij heb en ze zullen mijn naam doorgeven aan de afdeling Werving en Selectie, die gevraagd heeft om de brieven van goede kandidaten in verband met eventuele invalmogelijkheden. Dit stemt mij toch tevreden, ondanks dat ik de baan niet heb gekregen. Misschien zijn er andere mogelijkheden in het verschiet, die beter samenvallen met mijn huidige baan.
Dezelfde week heb ik een telefoongesprek met de diëtist die met zwangerschapsverlof gaat. Het lijkt mij een leuke functie en een goede mogelijkheid om verdere ervaring op te doen en zij ziet het ook wel zitten in mij, ze moet echter nog wel de mogelijkheden bespreken met haar leidinggevende. Afwachten dus.
Ondertussen krijgen we bericht van Sylvains operatie, waarbij een kies gevuld zal worden en tevens twee volwassen kiezen en vier melk kiezen worden verwijderd. De volwassenkiezen worden verwijderd om ruimte te scheppen in zijn mond en zo te zorgen dat zijn tanden beter op zijn plek komen te zitten. De melkkiezen (en soms ook tanden) gaan er bij kinderen met het Nicolaides Baraitser Syndroom moeilijker of niet uit zichzelf uit, dus die worden ook gelijk meegenomen, zodat de volwassen kiezen op een goede manier hun plekje kunnen vinden. Eindelijk hebben we dus een datum, maar ik zie er toch best tegenop en ook hier moet nog weer het één en ander voor geregeld.
Vrijdag rij ik met mijn zwager naar Emmeloord voor een soort medische keuring. Om half 9 moeten we hier al aanwezig zijn, dus de wekker gaat vroeg. Gezien de winterse omstandigheden op de weg, besluiten we op tijd te vertrekken. Naarmate we dichter bij Emmeloord komen, ligt er steeds meer sneeuw. De wegen zijn gelukkig wel goed begaanbaar. Echter op de terugweg, terwijl het nu toch echt een stuk later op de ochtend is, is het ineens heel erg mistig, ligt er op de rijbaan ineens veel sneeuw en is het glad. Plotseling gaat iedereen in de remmen en rijden we een stuk stapvoets verder. Ik voel de auto glijdende beweging maken. Ik ben niet zo snel bang, maar dit vind ik toch niet echt prettig en dan zien we waarom we zo langzaam rijden. Een personenbus en 3 auto’s zijn met elkaar in botsing gekomen. De bus is van voren beschadigd, twee auto’s zijn er echt slecht aan toe en ze staan allemaal kriskras op de weg. We vervolgen de tocht hierna langzaam, bij de meeste automobilisten zit de schrik er toch wel in. De rijbaan is ook glad, af en toe voel ik de auto nog steeds glijden, echt prettig rijden is het niet. De volgende dag is het de bedoeling dat ik naar Amersfoort ga, een vrijwilligers dag in de dierentuin, waar ik kennis ga maken met de vrijwilligers van de organisatie waar ik me net bij heb aangemeld als web redacteur. Het ligt in de planning om met de auto te gaan, want met de trein is het toch nog een heel gedoe om er te komen (bus-trein-bus) en dan in de avond nog terug. Ik voel me niet helemaal fit, dus begin me langzaam aan af te vragen of ik dit wel moet gaan ondernemen. Stel dat het weer glad is onderweg.

Ik heb toch maar besloten om niet te gaan en heb me bij thuiskomst afgemeld. Vandaag is het supermooi weer en heb ik in de ochtend bij Lesley gekeken, die normaal meestal in de middag voetbalt.  Sylvain is het weekend uit logeren en zo gebeurd het dat ik ineens op de bank zit en niet weet wat te doen. Met de schrijvers dag van drie weken geleden heb ik nog niks gedaan, maar op dit moment ook geen puf voor. Eigenlijk is het best lekker, even helemaal niks, rustig bij komen van alle  drukte de afgelopen maand. In mijn achterhoofd vind ik het wel jammer dat ik nu niet bij de vrijwilligers dag kan zijn, maar ik denk dat het wel een goede beslissing is geweest …

Storm, werk en een schrijfevenement.

            

Het is nog donker buiten. De wind giert om het huis en de bomen gaan wild tekeer. Zachtjes stap ik het huis uit, want ik wil de rest niet wakker maken. Met lichte tegenzin stap ik op de fiets. Weer tegenwind, net als gisteren, maar je wilt wat. Ik heb een onrustige nacht achter de rug. Dat gebeurd wel vaker als ik vroeg op moet staan, bang om niet op tijd te zijn, maar nu vooral omdat ik niet kon beslissen wat te doen. De trein van 7.04 uur nemen, met de kans dat ik de eerste presentatie mis, of toch een trein eerder, wat inhoudt dat ik niet met de bus naar het station kan en weer met die harde wind op de fiets moet. Wat ook niet meehelpt is dat ik op zolder de wind heel erg hard om het huis hoor loeien, met regelmatig een harde windstoot tussendoor. Het is echter nog steeds droog en ik heb me voorgenomen als het droog is, toch maar de trein eerder te pakken.
Ik stap dus met lichte tegenzin op de fiets, maar kan ook wel genieten van de harde wind die door de bomen raast. Dat geluid, daar hou ik wel van, en vooral als ik aan de wandel ben dan kan ik er echt met plezier naar luisteren. Nu ploeter ik er tegen in en het verbaast me hoe slecht mijn conditie weer is, na acht maanden niet regelmatig gefietst te hebben. Deze week ben ik er weer mee begonnen, want het is mijn eerste werkweek na acht maanden. De eerste werkweek na drie jaar dat ik weer als diëtist aan de slag kan. Het was een vermoeiende week, waarbij ik met name het nieuwe programma heb moeten leren kennen, allemaal nieuwe gezichten zag op één na, jaja ik kreeg zelfs nog een oud cliënt van mijzelf op het spreekuur uit mijn Thuiszorgtijd, en af en toe diep moest graven om mijn kennis weer naar boven te halen. Toch verbazingwekkend dat oude routines zover weggestopt lijken, maar er dan toch wel uitkomen. Ik moest heel hard nadenken hoe ik uitleg aan een cliënt wat diabetes is, welke informatie ik geef in welke volgorde, maar eenmaal beginnend komt de uitleg er toch, iets minder routinematig, als vanzelf weer uit. Wat ben ik blij weer even als diëtist aan de slag te kunnen.
Hieraan denkend vervolg ik mijn weg richting station, het fietsen gaan niet snel, ik heb het warm, maar gelukkig zijn de windstoten minder heftig als gisteren. Toen zag ik op een gegeven moment een aantal kinderen een stuk voor mij op de grond liggen. Net voordat ik de plek genaderd was, waren ze opgestaan en aan de kant gaan staan en voelde ik waardoor ze gevallen waren. Het lukt mij om te blijven staan, maar verder fietsen lukte niet. Een enorm windstoot kwam achter het hoge gebouw vandaan, ook achter mij stonden de fietsers stil en probeerden we,  eerst lopend, onze weg te vervolgen. Zo plotseling als de windstoot er was, was hij ook weer verdwenen en kon ik weer opstappen en mijn weg al ploeterend vervolgen.
Opnieuw kom ik bezweet aan, stal mijn fiets, haal een kop koffie en neem plaats in de trein. Het is nog rustig. Ik ben benieuwd wat deze dag me gaat brengen. Een hele dag vol verschillende presentaties van mensen die al één of meerdere boeken hebben uitgegeven, hoe ze dit hebben gedaan, etc. Ik heb natuurlijk ook al een boek uitgegeven, maar dat voelt toch anders, omdat het een biografie is. Nu heb ik een heel ander boek in mijn hoofd, waar ik ook zeker wat mee wil doen en hier kan ik wel wat hulp bij gebruiken. Ik hoop dat deze dag me weer een stuk verder brengt.

In Hilversum aangekomen zoek ik kijkend op mijn briefje mijn weg. Om mij heen lopen er meer vrouwen met briefjes of een telefoon in hun hand te zoeken. Zouden zij ook allemaal naar ‘Schrijf! 2015’ gaan? Een aantal lopen in de zelfde richting en we spreken elkaar aan, ja ook zei  gaan naar het schrijfevenement. Terwijl we door de nog immer razende storm lopen, wisselen we ervaringen uit. Wie is er al bezig met een boek schrijven? Sommigen hebben hier ook hulp van een schrijfcoach bij ingeschakeld en ik hoor hoe dit in zijn werk gaat.  Een grote som geld hebben ze hiervoor over. We hebben allemaal dezelfde droom, wie van ons zal het lukken om daadwerkelijk een boek uit te geven? Ik spreek iemand die zelf een website heeft waarop ze recensies, interviews en meer over fantasyboeken plaatst. Het past niet bij mijn genre, maar we wisselen toch visitekaartjes uit. Wie weet waar het goed voor is. Leuk om op deze manier anderen, gelijkgestemden, te ontmoeten.
Aangekomen bij het theater, zien we dat er met name vrouwen op dit evenement zijn afgekomen. Op een enkele man na zijn het allemaal vrouwen, jong, oud, er tussenin. Willen die allemaal net als ik een boek schrijven?
Mijn nichtje is hier ook, we hebben niets afgesproken, maar als ik een plekje in de zaal zoek en ga zitten, blijkt ze vlak achter me te zitten. Zij is redacteur en nu bezig met de schrijversvakschool. Weer een vierjarige opleiding, knap hoor. Ook ik heb nagedacht over de schrijversvakschool. Ik wil niet de volledige opleiding gaan doen, maar delen, kan echter niet goed kiezen of ik fictie of non-fictie wil volgen. Nu ik weer aan het werk ben als diëtist en me wil aanmelden als herintreder, zal ik hier ook veel voor moeten doen. Ik schuif deze wens nog maar even voor me uit.

Het is een leuke, interessante dag met verschillende sprekers. De eerste spreekster zat vorig jaar in de zaal en brengt in maart haar eerste boek uit. Ze vertelt hoe zij te werk is gegaan en welke stappen ze heeft gezet. Een pittige, gedreven tante met veel zelfdiscipline. Ik heb bewondering voor haar, maar kan me niet met haar vereenzelvigen. Ook spreekt er een bestsellerauteur. De ‘gemakkelijke’ manier waarop zij haar boeken blijkt te schrijven en uitgeven, wijzen op jarenlange ervaring, maar ook zij is ooit ergens begonnen. De schrijfcoaches van boekschrijven.nl zelf vertellen hun verhaal en geven ons korte schrijfopdrachten. We krijgen een dictee om onze taalkennis te testen en leren over schrijven en schrappen. Het is een lange, maar inspirerende dag en ik heb hier zeker het nodige van opgestoken. Vooral het beschrijven van je personages, het wel of niet in zijn of haar hoofd gaan zitten, hoe introduceer je je personages, betrek er niet teveel in, daar heb ik veel van geleerd. Bij schrijven hoort veel schrappen, maar niet direct in de eerste versie. Wat neem je wel op in je verhaal en wat niet, hoe breng je structuur aan in je schrijfproces en wat doe je om je creativiteit aan te wakkeren, allemaal zaken waar ik wat mee kan. Het was voor mij een interessante, leuke, gezellige dag met voldoende inspiratie om verder te kunnen met mijn boek. Ideeën genoeg om mijn hoofdpersonage verder te ontwikkelen en ik ga het aantal personages in mijn boek flink schrappen. Dit geeft te veel onrust, je moet teveel uitdenken en … het is helemaal niet nodig!

Teleurstelling; hoe ga je hiermee om?

            

Terug uit Berlijn, zijn daar ineens vier vacatures voor een diëtist. Eén had ik via via in Berlijn al ontvangen, de anderen kreeg of zag ik zondagavond. Voor één van de vacatures had ik nog maar weinig tijd, de termijn van reageren verliep de volgende dag.Die ochtend heb ik direct contact gezocht met degene die vermeld stond op de vacature. De vacature sprak me al aan, maar de diëtist die ik kreeg te spreken, maakte me alleen maar enthousiaster. De brief en mijn CV heb ik daarna direct gemaakt en wat me normaal gesproken niet lukt, lukte me nu wel. Dezelfde dag waren ze klaar en verstuurd en op vrijdag kreeg ik de uitnodiging voor een gesprek. Helemaal blij, ben ik me gaan verdiepen in het bedrijf, op zoek gegaan naar informatie over de mensen die er werken, heb ik me voorbereid op het gesprek en dinsdag was het dan zover. Door een stomme fout bij het intoetsen van de Tom Tom de vorige avond, ik had nr. 37 ingetoetst in plaats van 97, kwam ik er bij het wegrijden achter dat ik te laat was vertrokken terwijl ik dacht een kwartier speling te hebben. Naar 37 op hetzelfde adres was het 46 minuten rijden,  naar 97  1 uur en een minuut. Normaal zou ik in paniek raken, maar gek genoeg bleef ik rustig en ben die kant op gereden. Het zonnetje scheen me bemoedigend toe, de omstandigheden voelden goed en om precies 11.35 uur, de tijd van mijn afspraak, stapte ik het verpleeghuis binnen. Ik had nog rustig de tijd om in de hal te zitten wachten, want het liep een beetje uit. Gelukkig dat ik nog even kon wachten, nu kon ik de sfeer proeven van het ‘huis’. Het was druk in de hal. Rolstoelpatiënten reden af en aan, personeel verplaatste zich van de ene kant van het gebouw naar de andere kant of andersom. Heerlijk, om zo nog even te voelen aan de eventuele nieuwe werkplek. Het voelde goed, de zenuwen begonnen inmiddels wel wat parten te spelen, maar dat is een goed teken en uiteindelijk, ruim 20 minuten later was het mijn beurt. Ik was de laatste; uit zevenenveertig kandidaten hadden ze vijf uitgenodigd voor gesprek, waaronder mij dus. Het gesprek liep vlot, ik voelde me niet overvallen door de vragen die ik kreeg, kon overal op antwoorden, maar proefde op een gegeven moment toch twijfel. De reden leek mij het feit dat ik al een tijd niet meer als diëtist gewerkt had (wat overigens al in mijn CV te lezen was). Diezelfde dag zou ik antwoord krijgen, winkelen in Emmen zoals ik van te voren had bedacht, had ik nu geen rust voor. Thuis wist ik ook niet wat te doen. In de auto had ik allerlei redenen bedacht, waarom ze mij niet zouden nemen, maar er kwamen ook steeds meer redenen naar voren bij het terughalen van de vragen en de antwoorden die ik daarop had gegeven, dat ze juist wel voor mij zouden kiezen en dit kreeg toch wel de overhand. Het gevoel dat het nu eindelijk eens zou lukken, begon steeds groter te worden en heel even, toen om half 3 de telefoon ging, dacht ik dat nog steeds, maar helaas mijn droom viel al gauw in duigen. Er werden een paar zaken aangehaald, waarbij ik voor de derde keer te horen kreeg dat ik de pech heb dat er zulke goede kandidaten bij zaten, het feit dat ik al een tijd niet meer als diëtist heb gewerkt, speelde ook een belangrijke rol (waarom ze me dan toch hebben uitgenodigd voor een gesprek, vraag ik me achteraf wel af) maar de keuze is niet op mij gevallen.

De teleurstelling is groot, mijn gevoel van verslagenheid overheerst en ik weet even niet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik kan nu een zak chips pakken of een reep chocolade om mijn frustratie weg te eten, dit speelt wel even door mijn hoofd. Ik kan de stad in gaan en een heleboel geld uitgeven als troost. Sporten was misschien ook een goede manier geweest om even alle frustratie kwijt te raken en alles op een rijtje te zetten, maar helaas speelt ook mijn knie me parten na het vele wandelen in Berlijn. Gelukkig heb ik nog een andere uitlaatklep. Ik hou van mooie dingen, zoals elke vrouw dat denk ik wel heeft. Ik ben niet zo’n vrouw die tientallen paren schoenen in de kast heeft liggen of de wereld aan tassen, al denkt mijn man hier waarschijnlijk anders over. Nee, ik heb een zwak voor mooie schriften, schrijfboekjes, pennen, papier met leuke motieven, etc.  en laat ik nou net al een hele tijd een idee in mijn hoofd hebben om te kijken of ik zelf van die leuke notitieblaadjes kan maken voor mijn agenda. Elk jaar koop ik een nieuwe organizervulling voor mijn agenda. Niet zo’n saaie vulling met alleen maar witte blaadjes, maar ik ben fan van de agendavulling van Marjolein Bastin. Elk jaar zitten hier ook leuke notitieblaadjes bij, maar in mijn ogen veel te weinig. Daar heb ik toch niet genoeg aan in een heel jaar. Je kunt wel apart notitieblaadjes kopen, maar ook alleen van die saaie witte of crèmekleurige, daar vind ik niets aan. Het zit dus al heel lang in mijn hoofd om zelf iets te maken, maar ik heb er nog niet de rust en tijd voor gevonden. Nu sta ik mezelf toe om hiermee aan de slag te gaan. Ik doe dit in Word’’, misschien niet het meest handige programma voor dit soort zaken, maar ik weet niet wat voor programma ik hier anders voor zou kunnen gebruiken.
Ik probeer daarom eerst een format te maken met de juiste maten, zodat ik hier later met behulp van foto’s, tekstvakken, etc, wat leuks in kan maken. Heerlijk, om zo creatief bezig te zijn. Daar kan ik me helemaal in verliezen en uiteindelijk lukt het om mijn eerste uitprobeersels uit te printen.
Dan komt het lastigste. Ik ben niet zo goed in logisch nadenken. Ik wil natuurlijk een voor- en achterkant. Als ik hier hetzelfde ontwerp voor neem en ik print het uit, dan komt de achterkant er op de kop uit. Hoe zorg ik er nu voor dat de achterkant precies andersom geprint wordt en ook nog precies op de zelfde plek als op de voorkant? Met veel puzzelen, vele misdrukken en vele uren (zeg maar twee dagen),  is het me gelukt. Maar wat schetst mijn verbazing? Op de voorkant krijg ik witte randen en op de achterkant print hij het zonder randen. Hoe kan dit? Ik heb van alles geprobeerd, maar het is me nog niet gelukt om hier achter te komen. Als iemand het weet, hoor ik het graag.

Het concept is af, nog lang niet zoals ik het eigenlijk hebben wil, maar ik heb een serie eigen leuke notitieblaadjes en een format wat ik kan gebruiken om nieuwe blaadjes in te maken. Ik ben nog lang niet tevreden, maar ik heb mijn doel bereikt. Ik heb de teleurstelling van me af kunnen laten glijden, zonder me te verliezen in buitensporig eten, wegkwijnen op de bank, koopziekte of what else. Vol frisse moed ga ik weer verder met solliciteren en het perfectioneren van mijn notitieblaadjes dat komt later wel een keer, als ik het weer nodig heb om mijn zinnen te verzetten …

Spinnen en ander ongedierte

            

Ik ben geen voorstander van spinnen en ander ongedierte. Hierbij bedoel ik slakken in huisjes, naaktslakken, wormen, kevers, pissebedden, krekels en al dat soort gein. Vroeger rende ik er gillend voor weg, maar dat doe ik niet meer. Dat heb ik wel geleerd met kinderen, die gek zijn op dit soort beestjes. Ik denk dat de meeste kinderen deze fase wel hebben, waarin ze het leuk vinden om beestjes te zoeken en ontdekken. Bij mijn jongste houdt deze fase echter niet meer op. Ik heb geleerd dat je je tegenover kinderen niet moet laten kennen. Niet laten merken dat je bang bent, want dat vinden ze alleen maar leuk, dus dat heb ik ook gedaan. En inmiddels, na vele malen samen met mijn jongste zoon, op zoek te zijn geweest naar ‘beestjes’ kan ik wel zeggen dat ik over mijn angst heen ben. Niet dat ik de dieren oppak hoor, maar ik durf er naar te kijken van niet al te grote afstand.

Al jaren wandelen we samen. We proberen dit één keer per week te doen. Dit lukt niet altijd, maar als het even kan, houden we dit ritme er in. Sinds kort is mijn wandelmaatje verhuist en woont nu niet meer vlak in de buurt. Aangezien ze nog wel in de buurt werkt, lukt het nog aardig om regelmatig  samen te wandelen. Af en toe rijd ik haar kant op, om bij haar in de buurt te wandelen. Zo ook afgelopen week. Voor de verandering wandelen we niet ’s avonds, maar in de ochtend. Het is al heerlijk weer. De dauw hangt nog aan de grassprieten, het zonnetje komt al lekker door. Met een stevige pas wandelen we richting het bos, zoals altijd druk kletsend. We praten over van alles en nog wat. Privézaken, dingen die ons dwars zitten en werk. Ze is mijn oud collega en nog steeds werkzaam in het vak. Zo blijf ik toch wat op de hoogte. Waar we het allemaal over hebben kan ik zo niet zeggen, maar we hebben genoeg gesprekstof. Al pratend wandelen we met straffe pas verder. Het is de tweede keer dat we deze route lopen. De eerste keer was het niet gelukt om langs het mooie heideveld te komen, dat gaan we nu opnieuw proberen. Als we op een vrij breed graspad tussen de bomen uitkomen zeg ik nog: ‘Leuk zo, eens een keer wat anders’. We lopen al jaren achtereen in de zomer ons zomerrondje bij Kardinge en in de winter het winterrondje. Aangezien het dan sneller donker is, vinden we het zomerrondje niet zo fijn, omdat daar geen lantaarns zijn. Dit is een leuke afwisseling, maar ik heb het nog niet gezegd of ik loop door een spinnenweb en geef een gilletje. Ik kijk snel om me heen en zie op de grond een dikke spin kruipen. Gelukkig, die zit niet op me. Toch voel ik overal draden op me en vanuit mijn ooghoek zie ik iets in mijn pony hangen. Wat is dat? Zat er nog een spin in het web? Mijn haren gaan overeind staan en ik krijg kippenvel. Mijn wandelmaatje kijkt voor me,  het blijkt gelukkig een dood beestje te zijn, deze zat zeker in het web. Die durf ik er wel uit te halen. We lopen intussen verder, maar niet helemaal op ons gemak. En ineens voelen we overal spinnenwebben. Hoe kan dat nou? Zijn ze hier ineens allemaal of hebben we het niet eerder opgemerkt? We lopen stug door, met af en toe wat gilletjes en zijn blij dat er verder niemand in het bos is. Wat zullen ze wel denken. We komen erachter dat we wat dit betreft ook hetzelfde zijn. We hebben beiden zulke verschillende levens, maar in de jaren dat we samen wandelen, zijn we er wel achter gekomen dat we in heel veel opzichten toch erg op elkaar lijken. Zou het komen, omdat we bijna net zo oud zijn? We zijn van hetzelfde jaar, zij is nog geen vierentwintig uur eerder dan mij geboren en we hebben dus hetzelfde sterrenbeeld.
We moeten hierna een veel smaller pad op. Zullen we dat wel doen? Of toch kiezen voor het grotere pad, wat we de vorige keer hebben genomen, maar dan komen we weer niet langs het heideveld. We gaan toch voor het smalle pad, mijn wandelmaatje voorop en als ik haar zeg dat zij nu de spinnen opvangt zegt ze dat zij dit ook net had bedacht. We voelen nog wel wat, maar gelukkig valt het al met al mee. Even hierna komen we weer op een groter pad en hebben we geen last meer van de spinnenwebben en hun bewoners. We vervolgen weer in een wat krasser tempo onze weg, nog steeds druk pratend en kiezen toch weer het verkeerde pad. Het heideveld kunnen we helaas weer niet goed aanschouwen, maar we hebben weer heerlijk gewandeld …

Die nacht kan ik de slaap niet vatten. Ik val af en toe wel in slaap, maar voel steeds gekriebel op mijn hoofd. Wat is het? Ik heb steeds het gevoel dat er een spin over mijn gezicht loopt, maar als ik heel voorzichtig tast, voel ik alleen mijn eigen haar. Ik doezel weer in slaap, maar opnieuw voel ik weer wat. Ik word er kriegel van en kan de slaap niet vatten. Wil het licht niet aandoen, omdat Joop ligt te slapen.  Het zal wel verbeelding zijn, maar als ik mijn ogen dicht doe, zie ik toch steeds weer een spin en in mijn gedachten wordt hij steeds groter …Uiteindelijk ga ik mijn bed maar uit, beneden even mijn gedachten op wat anders zetten. Ik dacht dat ik niet meer bang was voor spinnen, maar dat valt toch wel een beetje tegen …

     

En dan is het bijna zover …

            

Op zoek naar een geschikte map voor de administratie van mijn boek, stuit ik op de map waarin ik mijn eerste aantekeningen heb gemaakt voor het verzamelen van gegevens die ik denk nodig te hebben voor het schrijven van het boek. Hierin ook de allereerste uitgeprinte versie, een stuk korter als de huidige versie en heel anders geschreven. Wat is er veel gebeurd en veranderd de afgelopen jaren …

Mijn gedachten gaan terug naar het begin. Hoe is eigenlijk het idee ontstaan? Ik weet het niet goed meer, dit heb ik ook uitvoerig beschreven in mijn blog ‘Mijn boek, het einde is in zicht …’ op 12 november 2012  (https://angelinewagenaar.wordpress.com/2012/11/12/mijn-boek-het-einde-is-in-zicht/ ). Langzaam aan is het idee ontstaan en geleidelijk aan ben ik het verder gaan uitwerken. Een heel proces is het geweest. Dat blijkt maar weer gezien de tijd die er tussen de blog van 12 november 2012 zit en nu. Op 6 mei 2013 schreef ik het vervolg op deze blog ‘De laatste loodjes, keuzes maken, afgeleid, …’  (https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/05/06/de-laatste-loodjes-keuzes-maken-afgeleid-2/) in de laatste alinea schrijf ik de volgende zin: ‘Het is echt mijn kindje en hoe lang het ook duurt het zal me lukken om het uiteindelijk in handen te hebben.’ Een kleine twee maanden geleden schreef ik nog een blog (https://angelinewagenaar.wordpress.com/2014/03/24/mijn-boek-zal-het-er-dan-toch-van-komen/) waarin ik me afvroeg: ‘Mijn boek, zal het er dan toch van komen?’ En het is gelukt, hij is af, ik heb mijn boek in handen, wàt, er ligt nu een hele stapel te wachten om van eigenaar te wisselen en beneden staan nog twee dozen …

Je mag het beste weten, ik ben best een beetje trots op mezelf. Ook al heeft het heel lang geduurd, uiteindelijk is het er toch gekomen. Het is niet alleen het hele schrijfproces, wat veel tijd heeft gekost, ook het opmaken van het boek, het ontwerpen van de omslag (alhoewel ik het ontwerp van de voorkant al vele jaren heb liggen), het zoeken naar de juiste uitgever, maar vooral ook het overdenken van wat ik wel en niet wil laten lezen aan familie, vrienden, bekenden en onbekenden.
Een boek schrijven vanuit jezelf, over je eigen situatie, je eigen kind en de manier waarmee wij hiermee omgaan in ons gezin, wat we de laatste jaren hebben meegemaakt, wat we hebben ondernomen, etc. etc. het is best heftig en persoonlijk, maar langzaam aan heb ik dat toch wat losgelaten. Ik wil er namelijk ook wat mee bereiken. Het is niet meer alleen dat ik door het schrijven alles voor mezelf een plekje heb kunnen geven, ik wil andere gezinnen helpen die deze zoektocht misschien nog voor de kiezen hebben, ik wil ouders met gezonde kinderen laten zien hoe het leven van een gezin met een bijzonder kind eruit ziet, ik wil respect afdwingen voor kinderen en volwassenen met een beperking op welk vlak dan ook en ik hoop dit een klein beetje met mijn boek te bereiken.

Ik vind het best heel spannend dat straks anderen mijn verhaal zullen lezen. Wat zullen ze ervan vinden? Is het boek prettig te lezen? Is het niet alleen een hoop gezeur? Denken ze dat ik hiermee mijn doelstelling kan bereiken? Lezen ze hem helemaal uit? Oh wat ben ik benieuwd en wat vind ik het spannend.
Op het moment ben ik nog druk bezig met de laatste loodjes. Ik heb mezelf op de hals gehaald om voor de vijftig eerste kopers een leuk, bijpassend presentje te maken. Leuk om te doen, maar vijftig is toch best wel veel, maar ik ben bijna klaar.
Na het verzenden van de mails aan de eerste geïnteresseerden, komt er een leuke, maar drukke mailwisseling tot stand en probeer ik een administratie op poten te zetten. Hiervoor was het de vraag wat ik zou gaan doen, wel of geen boekpresentatie en zo ja, hoe en wanneer. Zoals  zo vaak bij ons, wordt hier niet op tijd over nagedacht, maar moet er ad hoc wat gepland worden. Zo kwam ik er achter dat er nog maar één weekend geschikt is of het wordt al vele weken later (en zo lang kan ik niet meer wachten) en dit is het weekend na het ontvangen van de boeken. Kort dag dus, de keuze voor de locatie is daarmee duidelijk, het wordt gewoon bij ons thuis.Het liefst zou ik iedereen die het vertrouwen in mij heeft geschonken en een boek heeft besteld, willen uitnodigen, maar dat gaat echt niet lukken bij ons thuis. Ik moest dus een keuze maken.
Aanstaande zaterdag zal ik daarom, in besloten kring, voor directe familie en vrienden een boekpresentatie houden en daarna komt het boek voor iedereen beschikbaar. De boeken die al besteld zijn, liggen inmiddels klaar om verstuurd of overhandigd te worden.
Ik zie er naar uit, ik zie er tegenop, maar heb er heel veel zin in. Graag zou ik van een ieder die het boek leest willen horen wat hij ervan vindt. Enne, vind je het niks, dan wil ik dat ook graag horen. Vind je het leuk, ontroerend, pakkend of wat dan ook, dan is een recensie op mijn site http://www.angelinewagenaar.nl  en/of  faceboekpagina van harte welkom.