Het is twee uur, zaterdagmiddag, en daar zit ik dan op de bank. Niet wetend wat te doen. Puf om hard aan de slag te gaan heb ik niet, ik ben moe. Even lekker vrije tijd, maar het gekke is als je dat ineens overkomt, je dan niet weet wat je ermee moet doen. Herken jij dat ook?
Mijn eerste maand werken heb ik achter de rug. Het was best even inkomen aan de ene kant, aan de andere kant voelt het ook heel vertrouwd, alsof ik niet weg geweest ben. Er zijn veel dingen hetzelfde gebleven, maar er is ook veel veranderd. Nieuwe inzichten, nieuwe diëten, daar moet ik me wel in verdiepen, maar dat maakt het juist ook zo interessant en tevens vermoeiend. Ik zie veel nieuwe mensen op een dag, lees alle dossiers van tevoren zorgvuldig door, zodat ik weet wie ik voor me heb en hoe ik hem/haar verder kan helpen. Als ik iets niet weet zoek ik het op of overleg met een collega. Het systeem krijg ik beetje bij beetje onder de knie, maar sommige dingen blijven lastig of misschien wel anders als voorheen. De oude routine zit er niet meer in, maar ik denk toch wel meer dan de nieuwe, waardoor dingen niet helemaal gaan zoals moet. Bijvoorbeeld een verkeerde cliënt verzetten, er achter komen en dan zoeken waar je hem/haar nog maar weg hebt gehaald. Het komt allemaal wel goed, maar het kost me meer energie dan op het moment dat alles gesneden koek is.
Tussendoor spelen er andere dingen, solliciteren gaat gewoon door, een plan schrijven om een aanvraag te kunnen doen als herintreder, op zoek naar stageplekken om aan mijn 600 uren werkervaring te komen, die ik nodig heb om de aanvraag tot herintreder in te dienen, etc. etc. Tot mijn verbazing word ik ook nog uitgenodigd op gesprek voor een baan als diëtist, welke ik graag zou willen hebben. Natuurlijk op een dag dat ik moet werken, maar gelukkig kan ik deze iets verschuiven, waardoor ik niet al te veel cliënten hoef te verzetten. Vanuit mijn werk ga ik direct door op sollicitatiegesprek, ik heb er tijdens en achteraf niet zo’n goed gevoel over. Ze vragen niet echt diep door, ik heb het idee dat ze hun keuze al gemaakt hebben uit de sollicitanten die ze voor mij hebben gezien, zelf heb ik het gevoel niet helemaal goed te kunnen verwoorden waarom ik deze baan graag wil, waarom ik hier uitermate geschikt voor ben en daarnaast speelt ook het feit mee dat al gauw blijkt dat het moeilijk te combineren is met mijn huidige baan.
Dezelfde dag krijg ik de uitslag. Ik ben het niet geworden, omdat er een andere kandidaat is die meer ervaring heeft op een soortgelijke werkplek. Tot mijn verbazing hoor ik dat ze het gesprek verder wel goed vonden, mij ook zeker het werk wel zagen doen en dat ik eventueel in aanmerking kan komen voor een zwangerschapsverlof in dezelfde instelling op een andere afdeling als ik daar belang bij heb en ze zullen mijn naam doorgeven aan de afdeling Werving en Selectie, die gevraagd heeft om de brieven van goede kandidaten in verband met eventuele invalmogelijkheden. Dit stemt mij toch tevreden, ondanks dat ik de baan niet heb gekregen. Misschien zijn er andere mogelijkheden in het verschiet, die beter samenvallen met mijn huidige baan.
Dezelfde week heb ik een telefoongesprek met de diëtist die met zwangerschapsverlof gaat. Het lijkt mij een leuke functie en een goede mogelijkheid om verdere ervaring op te doen en zij ziet het ook wel zitten in mij, ze moet echter nog wel de mogelijkheden bespreken met haar leidinggevende. Afwachten dus.
Ondertussen krijgen we bericht van Sylvains operatie, waarbij een kies gevuld zal worden en tevens twee volwassen kiezen en vier melk kiezen worden verwijderd. De volwassenkiezen worden verwijderd om ruimte te scheppen in zijn mond en zo te zorgen dat zijn tanden beter op zijn plek komen te zitten. De melkkiezen (en soms ook tanden) gaan er bij kinderen met het Nicolaides Baraitser Syndroom moeilijker of niet uit zichzelf uit, dus die worden ook gelijk meegenomen, zodat de volwassen kiezen op een goede manier hun plekje kunnen vinden. Eindelijk hebben we dus een datum, maar ik zie er toch best tegenop en ook hier moet nog weer het één en ander voor geregeld.
Vrijdag rij ik met mijn zwager naar Emmeloord voor een soort medische keuring. Om half 9 moeten we hier al aanwezig zijn, dus de wekker gaat vroeg. Gezien de winterse omstandigheden op de weg, besluiten we op tijd te vertrekken. Naarmate we dichter bij Emmeloord komen, ligt er steeds meer sneeuw. De wegen zijn gelukkig wel goed begaanbaar. Echter op de terugweg, terwijl het nu toch echt een stuk later op de ochtend is, is het ineens heel erg mistig, ligt er op de rijbaan ineens veel sneeuw en is het glad. Plotseling gaat iedereen in de remmen en rijden we een stuk stapvoets verder. Ik voel de auto glijdende beweging maken. Ik ben niet zo snel bang, maar dit vind ik toch niet echt prettig en dan zien we waarom we zo langzaam rijden. Een personenbus en 3 auto’s zijn met elkaar in botsing gekomen. De bus is van voren beschadigd, twee auto’s zijn er echt slecht aan toe en ze staan allemaal kriskras op de weg. We vervolgen de tocht hierna langzaam, bij de meeste automobilisten zit de schrik er toch wel in. De rijbaan is ook glad, af en toe voel ik de auto nog steeds glijden, echt prettig rijden is het niet. De volgende dag is het de bedoeling dat ik naar Amersfoort ga, een vrijwilligers dag in de dierentuin, waar ik kennis ga maken met de vrijwilligers van de organisatie waar ik me net bij heb aangemeld als web redacteur. Het ligt in de planning om met de auto te gaan, want met de trein is het toch nog een heel gedoe om er te komen (bus-trein-bus) en dan in de avond nog terug. Ik voel me niet helemaal fit, dus begin me langzaam aan af te vragen of ik dit wel moet gaan ondernemen. Stel dat het weer glad is onderweg.
Ik heb toch maar besloten om niet te gaan en heb me bij thuiskomst afgemeld. Vandaag is het supermooi weer en heb ik in de ochtend bij Lesley gekeken, die normaal meestal in de middag voetbalt. Sylvain is het weekend uit logeren en zo gebeurd het dat ik ineens op de bank zit en niet weet wat te doen. Met de schrijvers dag van drie weken geleden heb ik nog niks gedaan, maar op dit moment ook geen puf voor. Eigenlijk is het best lekker, even helemaal niks, rustig bij komen van alle drukte de afgelopen maand. In mijn achterhoofd vind ik het wel jammer dat ik nu niet bij de vrijwilligers dag kan zijn, maar ik denk dat het wel een goede beslissing is geweest …
@ngelineWagenaar 