… dat ik terugblik op het afgelopen jaar. Terwijl het vuurwerk al langzaam aan wat los begint te barsten, zit ik rustig in mijn kamertje het jaar te overdenken. Wat me opvalt is dat ik het afgelopen jaar wel heel erg weinig heb geschreven. Wat jammer, denk ik. Er was genoeg stof tot schrijven, maar te weinig ruimte in mijn hoofd en mijn agenda om tot schrijven te komen. Vele verhalen zijn in mijn hoofd wel de revue gepasseerd, maar helaas niet op papier terecht gekomen. Schreef ik in de begintijd van mijn blog wel 3x per week, dit is geleidelijk aan geminderd naar 1x in de week, 1x in de maand en het laatste jaar zelfs maar 1x per 3-4 maand. Ik heb mijn blog zelfs een aantal maanden op privé gezet in verband met omstandigheden, waar ik vooraf nooit over na had gedacht en ik hier ook niet verder over wil uitweiden. Het gekke is dat niemand dit (voor zover ik weet) gemerkt heeft.
Schreef ik in de vakantie dat ik nog nooit zo toe was geweest aan vakantie als deze keer, na de vakantie is de hectiek alleen maar verder toegenomen en was ik het vakantiegevoel al snel weer kwijt. Samen met mijn collega gingen we voor het eerst een stagiaire begeleiden binnen de verpleeghuiszorg, mijn collega viel niet lang daarna uit, er moest een nieuwe collega ingewerkt worden en de begeleiding van de stagiaire kwam nu grotendeels op mij neer, terwijl ik voor mijn eigen werk zelf eigenlijk al te weinig uren heb. Voor een chaoot als ik, geen ideale situatie. Maar zo aan het eind van het jaar toch even een paar dagen vrij. Eerst al voor de kerstdagen en na een paar dagen te hebben gewerkt, nu ook nog rondom oud & nieuw. Heerlijk even ontspannen en genieten met mijn gezin en familie van deze bijzondere dagen rondom de jaarwisseling.
Mijn gedachten gaan terug naar hoe het de laatste jaren eigenlijk verlopen is en hoe het me uiteindelijk is gelukt om toch een vaste baan te bemachtigen. Na mijn ontslag op 1-1-2012 wilde ik wel wat anders. Echter om zonder papieren in een ander vak terecht te komen, dat bleek toch moeilijker dan ik had gedacht. Ik had verwacht met mijn jarenlange ervaring best geschikt te zijn voor andere functies met een adviserende rol of eventueel een administratieve functie, dat moest toch wel haalbaar zijn. Vele sollicitatiebrieven heb ik verstuurd naar allerhande banen, maar er kwam nooit een uitnodiging voor een gesprek. Vervolgens ben ik maar gaan bellen in plaats van brieven schrijven om eerst te polsen of het überhaupt zin had om met mijn achtergrond te solliciteren op deze baan. Met name in de administratieve sector, had het niet zoveel zin om een brief te schrijven, gezien ze vaak meer dan 300 brieven ontvingen en de mijne (gezien geen ervaring in de sector) direct aan de kant zouden schuiven. Andere functies moest ik toch eerst echt een opleiding voor gaan volgen, wat gezien de financiën op dat moment en de zorg voor mijn zoon, niet direct haalbaar was. Zo ben ik na 1 ½ jaar thuis te hebben gezeten in een callcenter beland (ook hier heb ik nog moeten praten als Brugman om überhaupt voor deze baan in aanmerking te komen, te hoog opgeleid en ze waren bang dat ik er binnen 3 maanden flauw van zou zijn en zou vertrekken en dan konden de kosten voor de opleiding er niet uit; maar uiteindelijk toch aangenomen) waar ik het in eerste instantie prima naar mijn zin had. Voor het eerst in jaren had ik een vaste werkplek, de hele dag collega’s om me heen en als ik vrij was, was ik ook echt vrij. Echter, toen de nieuwigheid eraf was, de targets om de hoek kwamen kijken, begon de lol van het werk er wel een beetje af te gaan. Er was veel verloop in het personeel waardoor de binding van het begin ook wel een beetje weg begon te vallen en het lukte me niet om me aan de (korte) gesprekstijden te houden. Daarnaast kwam ik erachter dat er niet echt een verkoper in mij schuilt. Toen na 10 maanden voor mij ook het doek viel, was ik daar eigenlijk niet zo rauwig om. Ik had tijd om mijn boek eindelijk uit te geven en miste mijn oude beroep. Voor mij was duidelijk dat ik nu weer op zoek zou gaan naar een baan als diëtist. Voor mij is het goed geweest om tijdelijk iets anders te doen, om hier achter te komen.
Mijn eerste sollicitatiegesprek na deze periode voor een baan als diëtist, was op de werkplek waar ik nu werk. En achteraf heeft dit sollicitatiegesprek me gebracht waar ik nu ben. Hoe dit destijds is verlopen heb ik beschreven in https://angelinewagenaar.wordpress.com/2014/10/31/teleurstelling-hoe-ga-je-hiermee-om/
Ik ben me gaan verdiepen in wat er nodig is om mijn inschrijving in het kwaliteitsregister te waarborgen of in mijn geval om ervoor te zorgen dat ik er uiteindelijk weer in kon komen. Ik ben door gegaan met zoeken naar werk als diëtist en door twee tijdelijke banen als diëtist voor vervanging van zwangerschapsverlof in 1e instantie weer in de 1e lijn en vervolgens in een revalidatiecentrum is het me gelukt om in het kwaliteitsregister te blijven. Ik had nu inmiddels weer recente ervaring als diëtist, heb de mogelijkheid gekregen om ervaring op te doen in de 3e lijn, waardoor mijn kansen op een baan als diëtist groter werden. Daarnaast wist ik nu dat ik bij voorkeur zou willen werken in de 2e of 3e lijn en dat ik me hier met name op zou gaan richten.
Het heeft hierna nog wel even geduurd voordat ik weer aan het werk kwam. Dat had ik in eerste instantie niet voorzien, maar het is me gelukt om weer een tijdelijke baan te bemachtigen en vervolgens kwam ik voor de 2e keer op gesprek op mijn huidige werkplek. Hoe dit is gegaan is terug te lezen in https://angelinewagenaar.wordpress.com/2017/01/07/het-valt-niet-altijd-mee-als-je-geen-vaste-baan-hebt/
Mijn laatste woorden zijn hierin: Weer een jaar voorbij, een bewogen jaar, wat zal 2017 mij op werkgebied brengen? Eindelijk eens kans op meer vastigheid in mijn werk?
In maart kwam ik voor de keuze te staan om nog langer te blijven op mijn huidige werkplek of te gaan voor een andere baan. Ik heb gekozen om te blijven, maar heb wel getwijfeld of ik hier wel goed aan heb gedaan. Lees mijn strubbeling terug in https://angelinewagenaar.wordpress.com/2017/03/19/over-keuzes-maken-toch-wel-weer-even-slikken-en-genieten/
In oktober begon ik weer onrustig te worden. Iedereen om mij heen was er van overtuigd dat de diëtist, die ik op dat moment al meer dan een jaar tijdelijk vervang, niet meer terug zou komen. Zij zelf echter hield nog een slag om de arm en gaf aan nog geen beslissing te kunnen nemen. Dit hoefde ook niet, want ze heeft een maand opzegtermijn. Uiterlijk eind november zou ik dus pas weten waar ik aan toe ben en toen werd ik opnieuw benaderd door het bedrijf waar ik in maart zelf nog contact mee op heb genomen, vanwege een vacature, maar waar ik uiteindelijk zelf niet op in ben gegaan, vanwege het feit dat ik langer kon blijven op mijn huidige werkplek.
Ik had niet verwacht dat ze me nog eens een kans zouden geven, maar ze hadden opnieuw ruimte voor een nieuwe medewerker in eerste instantie voor 8 uur in de week. Mocht mijn huidige baan ophouden, dan sta ik daar natuurlijk voor open. Zo niet, dan is 8 uur voor mij echt te weinig. En op het moment dat ik met hen in gesprek ben, hoor ik dat ik mijn huidige baan kan behouden. Je zult zeggen dat de keus dan gemakkelijk is. Toch was dat het niet. Voor de derde keer in gesprek met het zelfde bedrijf, die mij wel een leuke werkplek konden bieden. Weer in de 1e lijn, maar wel specialistische zorg. Weer met ‘echte’ gesprekken en veel diabetespatiënten, wat ik toch wel heb gemist. Daarnaast zag ik op dat moment al wel dat mijn collega mogelijk uit zou gaan vallen en vroeg ik me af of ik dat wel aan zou kunnen. Alleen de stagiaire begeleiden, haar werkzaamheden erbij, etc. Dus ben wat gaan onderhandelen wat betreft uren, wilde op zijn minst 16 uur en dit konden ze me min of meer bieden, maar niet geheel met zekerheid. Het was toch opnieuw wikken en wegen, weegt dit op tegen een vaste baan van 24 uur? Dit is vast mijn laatste kans om bij hen aan het werk te komen. Wil ik terug naar de 1e lijn of toch liever in de 2e lijn blijven werken? Uiteindelijk heb ik toch gekozen voor vastigheid, niet weer opnieuw beginnen en toch niet helemaal zeker weten of ik het daar naar mijn zin zal hebben en of ze echt met mij verder willen. Toch is de twijfel nog wel een tijd gebleven. Vooral omdat kort daarna mijn collega echt uitviel. Gelukkig had ik bedongen dat er wel zo snel mogelijk vervanging zou komen, omdat ik het anders ook niet vol zou houden en is hier gehoor aan gegeven.
Het geeft rust dat ik nu een vaste baan heb, dat het geen probleem is dat het contract van mijn tweede baan (wat uiteindelijk niet echt van de grond is gekomen) niet verlengd is en ik hoop hierdoor weer meer ruimte te krijgen om het schrijven weer op te pakken. Het wordt tijd om het vervolg op mijn boek te gaan schrijven (ik heb al vele ideeën en zo hier en daar ook al stukken geschreven, maar vooral veel losse flodders) en ik wil mijn blog weer oppakken. Mijn goede voornemen voor het volgende jaar is dan ook starten met mijn 2e boek en in eerste instantie proberen om 1x per maand iets te posten op mijn blog. Wat zijn jouw goede voornemens?
@ngelineWagenaar 