Douaneperikelen

            

Meestal gaan we met de auto op vakantie. Lekker gemakkelijk, je kunt alles meenemen wat je wilt. Hoeft er geen rekening mee te houden hoeveel spullen je meeneemt (zolang het maar in de auto past) en bij de douane kun je gewoon doorrijden. Vliegen doen we niet zo vaak, maar nu weet ik weer waarom ik het zo vervelend vind. Niet omdat ik vliegen niet leuk vind, ik vind het juist geweldig om  vanuit de lucht naar het landschap te kijken, maar het is zo’n gedoe.

Vrijdag zijn we vertrokken naar Manchester. Inchecken kun je vanuit je luie stoel doen, echter je paspoort of ID gegevens invoeren, kan pas vanaf 30 dagen voor vertrek. Later dan dat ik de tickets boekte en op dat moment heb ik er niet bij stil gestaan dat op de tickets onze namen precies zo ingevoerd moeten worden als in het paspoort of ID kaart staan. Ik had ons dus gewoon met onze roepnamen ingeschreven. Joop zijn naam staat helemaal niet op zijn paspoort, op mijn ID staat alleen mijn meisjesnaam en Lesley’s roepnaam is zijn tweede naam. Deze is niet verplicht, wel zijn eerste naam en die stond er dus niet op.
Ik wilde de namen alsnog wijzigen, totdat ik erachter kwam dat dit me voor drie personen meer dan € 600,00 euro ging kosten. Mooi niet dus. Aangezien Joops naam helemaal niet op zijn paspoort stond, heb ik dit maar wel gewijzigd, voor Lesley en mij hebben we de gok  genomen. Op internet las ik dat Ryan Air hier heel precies in is en van een oud-collega hoorde ik dat, toen zij ging vliegen, er wel moeilijk werd gedaan bij iemand die alleen haar meisjesnaam op het document had staan … Het zit me dus niet helemaal lekker
Dit keer hebben we alleen handbagage bij ons, wat inhoudt dat ook alle toiletartikelen hierin  meegenomen moeten worden. Alle vloeistoffen en gels moeten in een plastic hersluitbaar zakje en mogen per stuk niet meer dan 100 ml bevatten en in totaal maximaal 1 liter. Medicijnen mogen wel meer dan 100 ml zijn, maar je moet wel een doktersrecept kunnen tonen. Ik vind het maar een gedoe.
Op de heenweg moeten we bij de bagagecontrole van alles uit de handbagage halen en apart door de scanner, laptop, telefoon, tablet, sleutels, opladers, etc., daarnaast moeten de riemen af, de jassen uit, etc. en dit moet dan ook nog snel. Met de handen omhoog staan we een paar seconden in één of ander detectieapparaat en aan de andere kant van het scanapparaat wordt  je geacht je spullen zo snel mogelijk weer in te pakken, aan te doen, enz., want de band loopt gewoon door. Sylvain wordt er intussen uitgepikt en achter een gordijntje apart gefouilleerd. Ik heb dit verder  niet goed meegekregen, maar als ik hem iets enthousiast hoor vertellen vraag ik me af of wij  ouders hier geen toestemming voor moeten geven. Dit is inderdaad zo en ook gevraagd aan Joop. Waarschijnlijk zit er aan de brace toch iets van metaal of wilden ze kijken of Sylvain niks onder zijn brace heeft verstopt. Sylvain vindt het allemaal prachtig en roept nog meters verderop: ‘Ze zoeken drugs, hè?’ ‘Ze zoeken drugs, hè?’ met zijn bigsmile op het gezicht. Wat het is, is hem niet duidelijk, maar dat het iets spannends is, des te meer. Als we dit achter de rug hebben, moeten we vervolgens nog langs de pas en incheckcontrole. Eerst weer trap af met al die koffers. Zal dit goed komen? Of zullen we toch nog de namen moeten veranderen en bijbetalen? Ik voel de spanning in mijn lijf. Er wordt echter een vluchtige blik geworpen op onze pas en ID kaarten, de tickets worden gescand en we kunnen het vliegtuig in. Gelukkig, dat is goed gegaan.
Na de landing moeten we opnieuw door de douane, Joop heeft een paspoort en wij drieën een ID kaart, dus moeten we deze op verschillende plekken laten checken. Ik sta met beide kinderen bij een streng uitziende Engelsman. Hij bekijkt onze ID kaarten eens goed. Kijkt mij aan, kijkt de kinderen aan en vraagt ze hun pet af te zetten.  Hij kijkt nog eens goed en vraagt me dan of het wel mijn kinderen zijn. Op mijn ID kaart staat alleen mijn meisjesnaam. Uitstekend dat dit zo goed wordt gecontroleerd, maar dit zijn toch echt mijn kinderen. Wat nu? Ik zie Joop inmiddels iets verderop voorbij lopen en geef aan dat mijn man er ook is. Sylvain ziet Joop  ook  lopen en  loopt naar hem toe. Dit vindt de douanier niet leuk, hij moet voor hem blijven staan  en Joop mag ook niet onze kant op komen.  Uiteindelijk besluit hij dat het goed is, we mogen doorlopen, maar wat toch een gedoe.

Op de terugweg bij de Engelse bagagecheck is het nog meer gedoe. Hier moeten ook de zakjes met vloeistoffen uit de koffers worden gehaald. Door de snelheid waarop alles moet, vergeten we één zakje uit de koffer te halen. Deze koffer wordt er direct uitgepikt om te controleren, de medicijnen van Sylvain worden apart gehouden en ook Joop en Lesley worden eruit gepikt om volledig gescand te worden. Sylvain en ik hoeven dit keer niet door het detectieapparaat. Sylvain vindt het helemaal niet leuk. Terwijl ik al onze vier koffer snel weer in probeer te pakken, mijn riem om doe, jas aan, etc. , loopt het zweet me over de rug. Joop en Lesley kunnen me niet helpen, die worden volledig gescreend, moeten zelfs hun schoenen uitdoen en ondertussen  staat Sylvain druk naast mij te springen:  ‘Mag ik ook in het apparaat? Moet ik ook mijn schoenen uit? Gaan ze mij niet fouilleren?’ Hij vindt het helemaal niet leuk dat hij nu niet uitgebreid onderzocht wordt, is verontwaardigd en helemaal hyper. Gelukkig komt het allemaal goed, maar wat een gedoe. Ik ga veel liever met de auto op reis.
Ik snap heus dat het goed is dat dit allemaal gebeurd en ook ik wil niet dat er iemand in het vliegtuig zit met een mes of ander wapen, maar dit houdt me toch wel tegen om te vliegen. Ik heb geen vliegangst, maar douaneangst …

En dan is het bijna zover …

            

Op zoek naar een geschikte map voor de administratie van mijn boek, stuit ik op de map waarin ik mijn eerste aantekeningen heb gemaakt voor het verzamelen van gegevens die ik denk nodig te hebben voor het schrijven van het boek. Hierin ook de allereerste uitgeprinte versie, een stuk korter als de huidige versie en heel anders geschreven. Wat is er veel gebeurd en veranderd de afgelopen jaren …

Mijn gedachten gaan terug naar het begin. Hoe is eigenlijk het idee ontstaan? Ik weet het niet goed meer, dit heb ik ook uitvoerig beschreven in mijn blog ‘Mijn boek, het einde is in zicht …’ op 12 november 2012  (https://angelinewagenaar.wordpress.com/2012/11/12/mijn-boek-het-einde-is-in-zicht/ ). Langzaam aan is het idee ontstaan en geleidelijk aan ben ik het verder gaan uitwerken. Een heel proces is het geweest. Dat blijkt maar weer gezien de tijd die er tussen de blog van 12 november 2012 zit en nu. Op 6 mei 2013 schreef ik het vervolg op deze blog ‘De laatste loodjes, keuzes maken, afgeleid, …’  (https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/05/06/de-laatste-loodjes-keuzes-maken-afgeleid-2/) in de laatste alinea schrijf ik de volgende zin: ‘Het is echt mijn kindje en hoe lang het ook duurt het zal me lukken om het uiteindelijk in handen te hebben.’ Een kleine twee maanden geleden schreef ik nog een blog (https://angelinewagenaar.wordpress.com/2014/03/24/mijn-boek-zal-het-er-dan-toch-van-komen/) waarin ik me afvroeg: ‘Mijn boek, zal het er dan toch van komen?’ En het is gelukt, hij is af, ik heb mijn boek in handen, wàt, er ligt nu een hele stapel te wachten om van eigenaar te wisselen en beneden staan nog twee dozen …

Je mag het beste weten, ik ben best een beetje trots op mezelf. Ook al heeft het heel lang geduurd, uiteindelijk is het er toch gekomen. Het is niet alleen het hele schrijfproces, wat veel tijd heeft gekost, ook het opmaken van het boek, het ontwerpen van de omslag (alhoewel ik het ontwerp van de voorkant al vele jaren heb liggen), het zoeken naar de juiste uitgever, maar vooral ook het overdenken van wat ik wel en niet wil laten lezen aan familie, vrienden, bekenden en onbekenden.
Een boek schrijven vanuit jezelf, over je eigen situatie, je eigen kind en de manier waarmee wij hiermee omgaan in ons gezin, wat we de laatste jaren hebben meegemaakt, wat we hebben ondernomen, etc. etc. het is best heftig en persoonlijk, maar langzaam aan heb ik dat toch wat losgelaten. Ik wil er namelijk ook wat mee bereiken. Het is niet meer alleen dat ik door het schrijven alles voor mezelf een plekje heb kunnen geven, ik wil andere gezinnen helpen die deze zoektocht misschien nog voor de kiezen hebben, ik wil ouders met gezonde kinderen laten zien hoe het leven van een gezin met een bijzonder kind eruit ziet, ik wil respect afdwingen voor kinderen en volwassenen met een beperking op welk vlak dan ook en ik hoop dit een klein beetje met mijn boek te bereiken.

Ik vind het best heel spannend dat straks anderen mijn verhaal zullen lezen. Wat zullen ze ervan vinden? Is het boek prettig te lezen? Is het niet alleen een hoop gezeur? Denken ze dat ik hiermee mijn doelstelling kan bereiken? Lezen ze hem helemaal uit? Oh wat ben ik benieuwd en wat vind ik het spannend.
Op het moment ben ik nog druk bezig met de laatste loodjes. Ik heb mezelf op de hals gehaald om voor de vijftig eerste kopers een leuk, bijpassend presentje te maken. Leuk om te doen, maar vijftig is toch best wel veel, maar ik ben bijna klaar.
Na het verzenden van de mails aan de eerste geïnteresseerden, komt er een leuke, maar drukke mailwisseling tot stand en probeer ik een administratie op poten te zetten. Hiervoor was het de vraag wat ik zou gaan doen, wel of geen boekpresentatie en zo ja, hoe en wanneer. Zoals  zo vaak bij ons, wordt hier niet op tijd over nagedacht, maar moet er ad hoc wat gepland worden. Zo kwam ik er achter dat er nog maar één weekend geschikt is of het wordt al vele weken later (en zo lang kan ik niet meer wachten) en dit is het weekend na het ontvangen van de boeken. Kort dag dus, de keuze voor de locatie is daarmee duidelijk, het wordt gewoon bij ons thuis.Het liefst zou ik iedereen die het vertrouwen in mij heeft geschonken en een boek heeft besteld, willen uitnodigen, maar dat gaat echt niet lukken bij ons thuis. Ik moest dus een keuze maken.
Aanstaande zaterdag zal ik daarom, in besloten kring, voor directe familie en vrienden een boekpresentatie houden en daarna komt het boek voor iedereen beschikbaar. De boeken die al besteld zijn, liggen inmiddels klaar om verstuurd of overhandigd te worden.
Ik zie er naar uit, ik zie er tegenop, maar heb er heel veel zin in. Graag zou ik van een ieder die het boek leest willen horen wat hij ervan vindt. Enne, vind je het niks, dan wil ik dat ook graag horen. Vind je het leuk, ontroerend, pakkend of wat dan ook, dan is een recensie op mijn site http://www.angelinewagenaar.nl  en/of  faceboekpagina van harte welkom.

Dubbel gevoel

Het zat er al aan te komen, alhoewel ik het toch nog wel plotseling vind. Zo links en rechts heb ik al velen zien gaan en ook vele nieuwe gezichten zien komen, maar als het dan jezelf betreft, is het toch wel zuur.

Anderhalf jaar heb ik ‘thuis’ gezeten. Elke week opnieuw solliciteren. Op de meeste brieven, kreeg ik alleen maar afwijzingen. Ik was één van de tweehonderd…,  paste niet voldoende in het profiel, of een ander paste beter in het profiel, was meestal de standaarduitleg die ik kreeg. Een aantal keren is het gelukt om op gesprek te komen, tot twee keer toe was er net iemand anders iets meer geschikt dan mij. Daar kon ik het dan mee doen. Of ik nu tiende of tweede keus was, ik had er helemaal niks aan.
Callcenterbanen heb ik vanaf het begin al vele malen voorbij zien komen. Op de één of andere manier trok het me wel, de inhoudt van de functie dan, de verdienste eigenlijk niet. Dit heeft me in eerste instantie ook tegengehouden om hierop te solliciteren en de keer dat ik het wel deed, raadde de medewerker van het uitzendbureau het me af, vanwege de verdienste. Ik had destijds nog de goede hoop, dat het me wel zou lukken om een meer geschiktere baan te vinden, maar na een jaar lang zoeken, solliciteren, bellen, etc. begon de moed me toch wel wat in de schoenen te zakken.
Tot een jaar krijg je van het UWV de kans om een baan te zoeken op je eigen niveau. Daarna moet je alles aanpakken wat op je pad komt, passend werk, noemen ze dat. Nadat ik mijn laatste sollicitatiegesprek heb gehad, voor een functie welke ik echt op mijn lijf geschreven vond, waar ik meer voor heb gedaan dan welke andere functie ook – een symposium bezocht, waarvan ik zag dat deze de volgende dag plaatsvond, daar in de gaten gehouden wie er op de betreffende afdeling werkte en zo met een aantal mensen in gesprek geraakt, voordat ik een uitnodiging voor een gesprek kreeg en waarbij het gesprek op zich ook prima verliep. Zij waren tevreden, maar gaven aan dat ik de pech had dat ze zoveel goede sollicitanten hadden, waarvan er twee meer ervaring in een soortgelijke functie hadden als ik – maar waar ik dus niet ben aangenomen, ben ik me maar gaan oriënteren op callcenterbanen. Daar aan de slag komen is nog niet zo makkelijk. De eerste uitnodiging had ik voor een outbound callcenter. Niet helemaal mijn ding, maar het leek me goed om het hier eerst te proberen. Met een stuk of twaalf man tegelijk kregen we uitleg over het bedrijf en wat er van je wordt verwacht. Voor de pauze werd daarna aangegeven dat we ons na de pauze allemaal stuk voor stuk moesten voorstellen en aangeven waarom je dacht dat jij geschikt was voor deze baan. Verschrikkelijk vond ik dat om me zo  in de groep te moeten presenteren en aangeven waarom juist ik die baan moest krijgen. Het is me daar ook niet gelukt.
Het tweede callcenter waar ik in de procedure kwam,  was een inbound callcenter. Dit past beter bij me. Ik had eerst een gesprek met het uitzendbureau, moest daarna thuis een callcenter test doen, eenmaal hier doorheen volgde een volgend gesprek met een typ test en rollenspel, waar ik goed doorheen kwam, maar daarna volgde nog een gesprek, weer in groepsverband, met de teamleider van het callcenter. Ook hier moest ik aangeven waarom ik dacht geschikt te zijn voor deze functie, dit keer was ik beter voorbereid, maar helaas zag de teamleider het niet in me zitten.
Ik gaf nog niet op, maar probeerde het nog bij een derde callcenter, ook inbound. Na het eerste gesprek met het uitzendbureau, werd ik teruggebeld met de mededeling dat ze het toch niet zagen zitten met me. Ik had helemaal geen ervaring, wist niet wat het werk inhield en het is iets heel anders dan ik gewend was. Ik heb echt moeten praten als Brugman, degene moeten overtuigen dat ik niet na drie maanden huilend bij haar bureau zou staan, omdat het toch niet was wat ik ervan had verwacht en nadat ze overlegd had met een collega belde ze me terug, om aan te geven dat ik verder mocht in de procedure. Ondertussen vroeg ik me wel af wat voor verschrikkelijke baan dit dan zou moeten zijn. Het vervolg van de procedure was weer in groepsverband. We kregen uitleg, een rondleiding en moesten een rollenspel doen. We mochten meeluisteren met een agent, totdat we opgehaald werden voor nog een individueel gesprek en hoorden later die dag de uitslag. En eindelijk was het me gelukt om er door te komen. Wat een procedure, voor een in mijn ogen vrij simpele baan, welke ook nog eens slecht betaald.
Al met al heb ik hier tien maanden gewerkt. De opleiding was leuk en ook het werk vond ik in het begin leuk. Wel veel moeilijker dan ik had gedacht, met alle verschillende systemen en uiteenlopende vragen, maar vooral alle veranderingen die er continue weer plaatsvonden. Voor het eerst werkte ik met een heleboel verschillende collega’s dagelijks samen, iets wat me goed beviel.  Heel wat anders dan ik gewend was en ik werkte nog steeds met en voor klanten. Helaas werden de regels waar aan te voldoen steeds strenger en had ik maanden achtereen, met soms wel een goede maand ertussen, één onvoldoende call. Dit gaf toch wel de nodige stress. Nadat dit weer wat van de baan was, werden voor mij de targets aangescherpt. Of aangescherpt, het was me tot dan toe niet gelukt om de targets voor gesprekstijden en sales te halen en dit moest ik nu toch gaan doen.
Waar ik niet aan heb kunnen wennen is het feit dat ik de klant niet echt zijn verhaal mocht laten doen. Kort aanhoren, samenvatten en vervolgens zo snel mogelijk met een goede oplossing komen om op deze manier het gesprek kort en bondig te houden. Misschien heeft dit wel met mijn eerdere werk te maken, misschien zit het er gewoon niet in, maar het is me niet gelukt de gesprekken in de tijd die ik hiervoor kreeg korter te maken. En salen is denk ik niet echt aan mij besteed.

Deze week kreeg ik te horen dat ze niet verder met me willen gaan. De score voor klantvriendelijkheid is prima, maar het feit dat het me niet is gelukt om mijn gesprekstijden te verkorten en meer te verkopen, hebben doen besluiten om de samenwerking te beëindigen. Aan de ene kant vond ik het werken onder druk al een tijd niet meer prettig en zijn er zaken waar ik me niet echt in kan vinden, maar aan de andere kant zit ik nu wel weer zonder werk. Een dubbel gevoel, het was niet helemaal mijn baan, maar wat moet ik nu? Het is raar om ineens mijn collega’s niet meer te zien.
Ik heb wel gelijk gehad, ik ben niet met hangende pootjes bij het uitzendbureau gekomen, om te zeggen dat deze baan niks voor mij is. Ik heb het toch nog tien maanden volgehouden en dat lukt lang niet iedereen.