Dubbel gevoel

Het zat er al aan te komen, alhoewel ik het toch nog wel plotseling vind. Zo links en rechts heb ik al velen zien gaan en ook vele nieuwe gezichten zien komen, maar als het dan jezelf betreft, is het toch wel zuur.

Anderhalf jaar heb ik ‘thuis’ gezeten. Elke week opnieuw solliciteren. Op de meeste brieven, kreeg ik alleen maar afwijzingen. Ik was één van de tweehonderd…,  paste niet voldoende in het profiel, of een ander paste beter in het profiel, was meestal de standaarduitleg die ik kreeg. Een aantal keren is het gelukt om op gesprek te komen, tot twee keer toe was er net iemand anders iets meer geschikt dan mij. Daar kon ik het dan mee doen. Of ik nu tiende of tweede keus was, ik had er helemaal niks aan.
Callcenterbanen heb ik vanaf het begin al vele malen voorbij zien komen. Op de één of andere manier trok het me wel, de inhoudt van de functie dan, de verdienste eigenlijk niet. Dit heeft me in eerste instantie ook tegengehouden om hierop te solliciteren en de keer dat ik het wel deed, raadde de medewerker van het uitzendbureau het me af, vanwege de verdienste. Ik had destijds nog de goede hoop, dat het me wel zou lukken om een meer geschiktere baan te vinden, maar na een jaar lang zoeken, solliciteren, bellen, etc. begon de moed me toch wel wat in de schoenen te zakken.
Tot een jaar krijg je van het UWV de kans om een baan te zoeken op je eigen niveau. Daarna moet je alles aanpakken wat op je pad komt, passend werk, noemen ze dat. Nadat ik mijn laatste sollicitatiegesprek heb gehad, voor een functie welke ik echt op mijn lijf geschreven vond, waar ik meer voor heb gedaan dan welke andere functie ook – een symposium bezocht, waarvan ik zag dat deze de volgende dag plaatsvond, daar in de gaten gehouden wie er op de betreffende afdeling werkte en zo met een aantal mensen in gesprek geraakt, voordat ik een uitnodiging voor een gesprek kreeg en waarbij het gesprek op zich ook prima verliep. Zij waren tevreden, maar gaven aan dat ik de pech had dat ze zoveel goede sollicitanten hadden, waarvan er twee meer ervaring in een soortgelijke functie hadden als ik – maar waar ik dus niet ben aangenomen, ben ik me maar gaan oriënteren op callcenterbanen. Daar aan de slag komen is nog niet zo makkelijk. De eerste uitnodiging had ik voor een outbound callcenter. Niet helemaal mijn ding, maar het leek me goed om het hier eerst te proberen. Met een stuk of twaalf man tegelijk kregen we uitleg over het bedrijf en wat er van je wordt verwacht. Voor de pauze werd daarna aangegeven dat we ons na de pauze allemaal stuk voor stuk moesten voorstellen en aangeven waarom je dacht dat jij geschikt was voor deze baan. Verschrikkelijk vond ik dat om me zo  in de groep te moeten presenteren en aangeven waarom juist ik die baan moest krijgen. Het is me daar ook niet gelukt.
Het tweede callcenter waar ik in de procedure kwam,  was een inbound callcenter. Dit past beter bij me. Ik had eerst een gesprek met het uitzendbureau, moest daarna thuis een callcenter test doen, eenmaal hier doorheen volgde een volgend gesprek met een typ test en rollenspel, waar ik goed doorheen kwam, maar daarna volgde nog een gesprek, weer in groepsverband, met de teamleider van het callcenter. Ook hier moest ik aangeven waarom ik dacht geschikt te zijn voor deze functie, dit keer was ik beter voorbereid, maar helaas zag de teamleider het niet in me zitten.
Ik gaf nog niet op, maar probeerde het nog bij een derde callcenter, ook inbound. Na het eerste gesprek met het uitzendbureau, werd ik teruggebeld met de mededeling dat ze het toch niet zagen zitten met me. Ik had helemaal geen ervaring, wist niet wat het werk inhield en het is iets heel anders dan ik gewend was. Ik heb echt moeten praten als Brugman, degene moeten overtuigen dat ik niet na drie maanden huilend bij haar bureau zou staan, omdat het toch niet was wat ik ervan had verwacht en nadat ze overlegd had met een collega belde ze me terug, om aan te geven dat ik verder mocht in de procedure. Ondertussen vroeg ik me wel af wat voor verschrikkelijke baan dit dan zou moeten zijn. Het vervolg van de procedure was weer in groepsverband. We kregen uitleg, een rondleiding en moesten een rollenspel doen. We mochten meeluisteren met een agent, totdat we opgehaald werden voor nog een individueel gesprek en hoorden later die dag de uitslag. En eindelijk was het me gelukt om er door te komen. Wat een procedure, voor een in mijn ogen vrij simpele baan, welke ook nog eens slecht betaald.
Al met al heb ik hier tien maanden gewerkt. De opleiding was leuk en ook het werk vond ik in het begin leuk. Wel veel moeilijker dan ik had gedacht, met alle verschillende systemen en uiteenlopende vragen, maar vooral alle veranderingen die er continue weer plaatsvonden. Voor het eerst werkte ik met een heleboel verschillende collega’s dagelijks samen, iets wat me goed beviel.  Heel wat anders dan ik gewend was en ik werkte nog steeds met en voor klanten. Helaas werden de regels waar aan te voldoen steeds strenger en had ik maanden achtereen, met soms wel een goede maand ertussen, één onvoldoende call. Dit gaf toch wel de nodige stress. Nadat dit weer wat van de baan was, werden voor mij de targets aangescherpt. Of aangescherpt, het was me tot dan toe niet gelukt om de targets voor gesprekstijden en sales te halen en dit moest ik nu toch gaan doen.
Waar ik niet aan heb kunnen wennen is het feit dat ik de klant niet echt zijn verhaal mocht laten doen. Kort aanhoren, samenvatten en vervolgens zo snel mogelijk met een goede oplossing komen om op deze manier het gesprek kort en bondig te houden. Misschien heeft dit wel met mijn eerdere werk te maken, misschien zit het er gewoon niet in, maar het is me niet gelukt de gesprekken in de tijd die ik hiervoor kreeg korter te maken. En salen is denk ik niet echt aan mij besteed.

Deze week kreeg ik te horen dat ze niet verder met me willen gaan. De score voor klantvriendelijkheid is prima, maar het feit dat het me niet is gelukt om mijn gesprekstijden te verkorten en meer te verkopen, hebben doen besluiten om de samenwerking te beëindigen. Aan de ene kant vond ik het werken onder druk al een tijd niet meer prettig en zijn er zaken waar ik me niet echt in kan vinden, maar aan de andere kant zit ik nu wel weer zonder werk. Een dubbel gevoel, het was niet helemaal mijn baan, maar wat moet ik nu? Het is raar om ineens mijn collega’s niet meer te zien.
Ik heb wel gelijk gehad, ik ben niet met hangende pootjes bij het uitzendbureau gekomen, om te zeggen dat deze baan niks voor mij is. Ik heb het toch nog tien maanden volgehouden en dat lukt lang niet iedereen.