Buikpijnklachten

                

Wat is het moeilijk als je kind niet goed aan kan geven waar hij last van heeft, als je hem niet goed duidelijk kan maken waarvoor sommige onderzoeken nodig zijn en je niet kan helpen de diep ingeprente angst weg te nemen… Vele ouders van kleine kinderen herkennen dit vast. Helaas is dit bij mijn zoon van dertien nog niet veranderd.
Sylvain heeft al vanaf vorig zomer, periodes waarin hij ineens veel overgeeft. Het begint met klagen over buikpijn, hij kan de brace niet verdragen en vervolgens vliegt alles eruit.
We weten niet goed wat we ermee aan moeten en waar het aan ligt. Zit de brace te strak? Eet of drinkt hij teveel? Heeft hij toch iets gehad waar hij niet tegen kan?

Het begon vorig zomer na een picknick met de hele familie. Een erg leuk samenzijn, waarbij we Sylvain niet de hele tijd in de gaten konden houden. Nadat hij ’s avonds flink had overgegeven en ik hem vroeg of hij misschien iets had gegeten, wat hij niet mocht, zei hij dat hij een gewoon broodje heeft gehad. Of dit daadwerkelijk zo is geweest, weet ik niet. Het nichtje dat het hem naar zijn zeggen heeft gegeven, weet niet dat hij geen gluten mag en weet ook vast niet meer dat ze het hem gegeven heeft.
Bij periodes gaat het goed, maar ook hele periodes niet. We hebben de brace intussen tijd laten aanpassen, zijn nog eens bij de huisarts geweest, maar veel komt er niet uit naar voren. Het komt erop neer dat we gewoon goed moeten opletten wat hij eet en vooral hoeveel hij erbij drinkt.
Een aantal weken geleden begon het toch weer erg op te spelen en de hoeveelheden die hij eruit spuugde waren niet normaal. Hoe kan zoiets nu uit zo’n klein lijfje komen? We beginnen ons toch echt zorgen te maken en hebben opnieuw een afspraak gemaakt bij de instrumentmaker. Gelukkig is hij het er nu wel mee eens dat er een nieuwe brace moet komen. Sylvain is in de afgelopen twee jaar wel gegroeid en grote kans dat de brace niet geheel goed meer aansluit.
Het spugen blijft doorgaan en het wachten op de nieuwe brace duurt een paar weken. We nemen daarom toch ook contact op met de kinderarts. De kinderarts denkt dat het vele overgeven niet aan de brace kan liggen en wil toch verder onderzoek doen. Bloedonderzoek, ontlasting en een echo van de buik. Nog voordat hij met mij uitgepraat is, vertelt hij Sylvain dat hij een prikje krijgt. Hij bedoelt het goed, wil Sylvain erop voorbereiden, maar Sylvain is vanaf dat moment helemaal in paniek en in dikke tranen. Het gesprek hebben we niet rustig af kunnen ronden en de arts is er wat verlegen mee. Hij dacht er goed aan te doen, om Sylvain voor te bereiden, maar heeft dít niet voorzien.
We kunnen na dit gesprek gelijk door voor het bloedprikken, hier moeten we nog even wachten, omdat de wonderpleister die Sylvain op heeft gekregen, eerst zijn werk moet gaan doen. Samen zitten we in de wachtkamer. Sylvain wordt langzaam aan rustiger en praat met de andere mensen in de wachtkamer, die hij stuk voor stuk door de deur naar het bloedprikkamertje ziet verdwijnen en even later weer ziet terugkomen. Na een half uur is hij aan de beurt. De man waarbij we ons net gemeld hebben en die nog wat kortaf deed, omdat we al kwamen terwijl de pleister nog niet was ingewerkt, komt ons ophalen en haalt speciaal iemand voor Sylvain erbij. Ik heb het vermoeden dat ze, terwijl wij in de wachtkamer zaten, een berichtje hebben ontvangen van de kinderarts of assistente, dat er een heel bang jongetje aan komt. Ik neem plaats op de stoel en neem Sylvain op schoot. Hij raakt volledig in paniek en huilt en gilt alles bij elkaar. Met drie man sterk hebben we hem moeten helpen. Ik heb hem op schoot tegen me aangeklemd en zijn benen tussen de mijne geklemd. De man van achter de balie heeft zijn arm waaruit het bloed gehaald moet worden stevig vast, terwijl de zuster probeert de naald in zijn arm te krijgen.
Het is een hele strijd, maar uiteindelijk is het gelukt. Iedereen heeft mee kunnen genieten en de andere prikzusters hebben allemaal medelijden met hem. Een heel avontuur, waar Sylvain nog de gehele verdere middag en ook de volgende dag in geuren en kleuren over vertelt.
De kinderarts heeft ook verteld dat er een echo gemaakt gaat worden van zijn buik en dat hij dan die ochtend niet mag plassen en eten. ’s Middags bij voetbal vertelt Sylvain dat hij een hele week niet mag eten. Verbaast wordt hij aangekeken en een aantal mensen komt nog speciaal aan mij vragen of dit echt zo is. Meneer kan zo heerlijk overdrijven of komt het gewoon omdat hij totaal geen tijdsbesef heeft?
Hij ziet heel erg op tegen de echo. De avond ervoor probeer ik hem er op voor te bereiden, te laten weten dat het niet zoveel voorstelt en dat hij hier niet bang voor hoeft te zijn. Ik smeer bodylotion op zijn been (niet op zijn buik, anders moest de brace weer af) en met de dop van de fles verspreid ik de bodylotion verder om te laten merken hoe het voelt met het echo apparaat. Hij geeft volmondig toe dat het geen pijn doet, maar barst vervolgens in huilen uit.
De volgende morgen is hij al vroeg wakker (wat niet echt bij hem past) en ook nu begint hij weer te huilen. Ik heb echt met mijn mannetje te doen. Het bloedprikken heeft weer zoveel indruk gemaakt dat de angst er goed inzit.
In de behandelkamer gaat Sylvain wel rustig liggen. Ik merk aan hem dat hij gespannen is. De echografist probeert hem op zijn gemak te stellen en legt uit wat ze doet. Keurig ligt Sylvain op de behandeltafel. Hij geeft geen kik, moet alleen erg giebelen, waarbij zijn lijfje te hard heen en weer schud op het moment dat de gel met het apparaat aan de zijkant van zijn lichaam komt.  Gelukkig heeft dit onderzoek voor een wat positiever gevoel over het ziekenhuis gezorgd bij Sylvain.

Inmiddels heeft Sylvain zijn nieuwe brace en hebben we de uitslag van de onderzoeken. De eerste dagen dat hij de nieuwe brace heeft, klaagt hij totaal niet, maar langzaam aan zijn er toch dagen dat hij er wel last van heeft. Hij hoeft gelukkig nog niet over te geven.
Het bloedonderzoek is helemaal goed. Ondanks het vele overgeven heeft Sylvain een goede vitaminestatus. Ook uit de echo zijn geen verontrustende zaken naar voren gekomen. Al zijn organen zien er goed uit en hebben de juiste grote. De lymfklieren zijn goed en er wordt niks afgekneld. In zijn ontlasting is wel een parasiet gevonden, maar deze komt bij heel veel mensen voor. Mensen met en zonder klachten en de artsen zijn het er onderling nog niet over eens of deze parasiet buikpijnklachten veroorzaakt.
Heel fijn om te horen dat alles er goed uitziet en dat er niks hoeft te gebeuren, maar of het probleem helemaal is opgelost …
Vooralsnog gaan we ervan uit dat het grootste deel van de klachten toch met de brace te maken hebben en hier kunnen we op het moment niet meer aan doen dan blijven letten op hoeveel hij eet en drinkt. Het blijft moeilijk om alles goed in te schatten, omdat meneer het ons niet duidelijk aan kan geven.