Het is 15 minuten later dan de bedoeling is, dat ik naar buiten stap, als ik zie dat de auto’s bedekt zijn met een klein laagje ijs. Ook nog krabben, dat wordt dus echt niet meer op tijd op mijn werk op deze laatste werkdag in 2016. Ik had het al ingecalculeerd. Op de één of andere manier lukt het me niet om op te schieten in de ochtend. Ik sta al vroeg op. Heb echt 1 ½ uur nodig om wakker te worden, brood te smeren, rustig te ontbijten en me daarna klaarmaken om naar het werk te gaan. Eenmaal de auto ontdaan van het dunne laagje ijs, stap ik 23 minuten later dan gepland in de auto en rijdt richting Emmen. Op de snelweg valt me op dat de lucht niet meer zwart is, maar van donkerblauw al langzaam aan overgaat in lichtblauw. Je kunt al zien dat we de kortste dag hebben gehad. Geleidelijk aan worden de dagen weer langer of ga ik nu te snel en komt dit alleen maar omdat ik later van huis ben vertrokken? Aan de horizon kleurt een mooie rand van donker oranje naar licht oranje gloed van de opkomende zon. Wat een mooi gezicht is dit toch. Dit schouwspel bewonder ik sinds eind augustus elke ochtend en een periode ook in de avond tijdens mijn één uur durende rit heen en terug naar en van mijn werk. Daar kan ik echt van genieten. Terwijl ik nu naar het werk rijdt dwalen mijn gedachten terug naar het afgelopen jaar. Wat een gek jaar is het geweest.
Begin van het jaar had ik veel moeite met het feit dat ik weer thuis zat nadat ik, na drie jaar niet meer als diëtist te hebben gewerkt, negen maanden weer volop heb gewerkt in het vak waar ik voor opgeleid ben en merkte dat dit toch echt is wat ik wil; weer terug in mijn vak. In eerste instantie had ik verwacht in januari wel weer aan het werk te kunnen, vervolgens had ik de deadline op 1 april gezet, maar ook dat is niet gelukt. Toch nog een aantal uren in het revalidatiecentrum terugkeren bleek ook al snel van de baan, de uren waren wegbezuinigd. Mijn registratie in het kwaliteitsregister had ik inmiddels wel veilig gesteld, maar het lukte maar niet om werk te vinden. Begin mei had ik echt een enorme dip, na een afwijzing op een sollicitatiebrief; niet eens uitgenodigd voor gesprek in het ziekenhuis waar ik al eerder gewerkt heb. Ik wist even niet meer wat ik nu nog moest doen om werk te vinden. Hierna kwamen er ineens een heleboel vacatures, weliswaar veelal vervangingen van zwangerschapsverlof, maar ik werd in elk geval uitgenodigd voor een gesprek en bij één ook aangenomen. Een ander gesprek ging ik zelf al met te veel twijfel in, het verlof zou namelijk gelijktijdig zijn met het andere verlof en inhouden dat ik op twee verschillende werkplekken tegelijk zou beginnen, op plekken waar ik al jaren geen ervaring meer mee had. Samen zou het een fulltime baan zijn. Zou ik dat wel kunnen bolwerken? Eén van beide werkplekken was daarnaast ook niet naast de deur en thuis heb ik een kind die de nodige zorg en aandacht van mij nodig heeft. Dit heeft hen doen besluiten toch maar niet met mij in zee te gaan en ik denk dat dat een goede beslissing is geweest. Ik kon nu, drie weken eerder dan gepland, rustig aan beginnen in het verpleeghuis, een sector waar ik al 17 jaar niet meer actief ben geweest. Er is veel veranderd in die tijd, dus ik heb wel even nodig gehad, voordat ik alles onder de knie had. Maar het beviel me prima en ik werd met open armen ontvangen. Fijn, als je direct opgenomen wordt in een groep.
Onze zomervakantie was al gepland, doordat ik nog niet echt vakantiedagen had opgebouwd, kon ik niet langer weg dan de twee weken die we daadwerkelijk weg zouden gaan. Op de maandag voordat we die vrijdag op vakantie zouden vertrekken, had ik nog een sollicitatiegesprek in verband met vervanging van zwangerschapsverlof en mogelijk ook al per direct ziekteverlof, in een soortgelijk verpleeghuis als waar ik nu ook al werkte.
Het gesprek verliep naar mijn idee niet geheel vlekkeloos van mijn kant en gezien ik tijdens het gesprek te horen kreeg dat nog niet geheel duidelijk was of de diëtist nog wel terug zou komen voor haar zwangerschapsverlof, had ik toch wel wat twijfels. Hoe ga ik 20 uur met 24 uur combineren terwijl ook de afstand naar deze werkgever toch wel ver is? In de auto terug had ik de tijd om het hele gesprek voor mezelf op een rijtje te zetten en tot de conclusie te komen, dat ze toch niet voor mij zouden kiezen, gezien het verloop van het gesprek. Ik baalde wel, maar aan het eind van de rit was ik er eigenlijk wel over uit dat het misschien ook maar beter is zo. Stel dat ik wel die 24 uur er direct bij zou krijgen. Dat is toch niet te combineren. Er viel nog wel wat te schuiven, maar om dit drie maanden vol te houden …
Mijn verbazing was dan ook groot, toen ik aan het eind van de middag werd gebeld met de mededeling dat ik aangenomen was voor deze baan. Ook zij hadden nog wel wat zorgen over de uren, hoe dit zou moeten als de diëtist niet terug zou komen, maar de andere diëtist zou eventueel tijdelijk nog wel wat meer kunnen werken, dus dan moesten we er wel uit kunnen komen. Ik was perplex en moest ineens toch weer omschakelen in mijn hoofd, hier had ik niet op gerekend. Er moest ineens nog van alles geregeld worden, want de bedoeling was dat ik direct na mijn vakantie daar dan ook aan de slag zou gaan. Alles rondom het contract, de nodige papieren etc., moesten nog voor mijn vakantie ingevuld worden, toegezonden, etc. en dit naast de gebruikelijke stress die er bij de voorbereiding van de vakantie toch vaak komt kijken.
Het is raar om op vakantie te gaan en niet te weten hoeveel uren je na je vakantie zult gaan werken, hoe het zal gaan met het inwerken, etc., maar inmiddels was ik wel heel blij dat ik hier aangenomen was. Het wordt even druk de aankomende drie maanden, maar daarna heb ik tenminste nog voor vier maanden werk. Weer besef ik dat ik het de eerste 20 jaren van mijn werkbare leven, maar gemakkelijk heb gehad. Vanaf mijn afstuderen altijd aan het werk geweest, ook al had ik in eerste instantie geen vast contract en geen vaste uren, ik heb nooit langer dan een maand thuis gezeten. Nu is dat toch heel anders, het ene moment maanden geen werk, daarna weer maanden dubbel werk. Maar wat heerlijk om weer aan het werk te zijn.
De laatste jaren van mijn werk in de eerste lijn, werkte ik min of meer op de automatische piloot. Het werk was grotendeels voorspelbaar, omdat ik het al zoveel jaren deed. Ook vorig jaar toen ik weer begon met werken in de eerste lijn, kon ik alles vrij snel weer oppakken. Ik had niet meer mijn eigen cliënten en moest dus iedere cliënt leren kennen, maar het werk was nog in grote lijnen hetzelfde. Vanaf het moment dat ik in het revalidatiecentrum terecht kwam en ook nu in de verpleeghuiszorg is dit toch anders. Ik kom veel nieuwe dingen tegen, nieuwe uitdagingen, lang niet van alles ben ik goed op de hoogte, maar met mijn ervaring en daarnaast fijne collega’s om me heen, direct of op afstand (collega’s in ziekenhuizen die ik niet persoonlijk ken, maar die ik altijd kan bellen) red ik me hier prima mee. Het kost echter wel veel meer tijd en energie om me alles weer eigen te maken, maar dat is nu juist óók wel weer de uitdaging.
Ondertussen bereik ik mijn bestemming, het is bijna licht. Ik loop naar mijn kamer en zet de computer aan. Benieuwd wat de dag me brengt, welke aanvragen en mailtjes zijn er binnen gekomen waar ik vandaag mee aan de slag kan gaan? Ik weet bij aankomst nog niet wat er die dag allemaal op mijn programma staat.
Het is donker als ik naar buiten loop en ik zie dat er een mistlaag hangt. Het is weer later dan mijn bedoeling was om richting huis te gaan, er is altijd meer werk dan er in een werkdag past, maar ik heb in elk geval de zaken geregeld die geregeld moesten worden, leuke gesprekken gevoerd met patiënten en collega’s en dat geeft voldoening. Ik rijd rustig richting huis, het zicht is beperkt, ik heb het gevoel dat ik in een wazige tunnel rijdt. Niks geen mooie luchten vanavond, maar daar is het ook al te laat voor, ook als er geen mist zou zijn zou ik die niet meer zien.
Ik kijk uit naar de jaarwisseling. Weer een jaar voorbij, een bewogen jaar, wat zal 2017 mij op werkgebied brengen? Eindelijk eens kans op meer vastigheid in mijn werk?
@ngelineWagenaar 