Stil verdriet

              

Het is nog licht buiten als ik van het werk naar huis rijdt. Voor me een bijna volle maan, in mijn linker buitenspiegel zie ik een geel/oranje bal langzaam onder gaan. De lucht kleurt blauw/wit en aan de horizon lichtroze. Dit wordt een mooie rit naar huis. Langzaam kan ik alle drukte en stress van deze week even achter me laten. Weekend! 😊 Met een flinke storm voor de boeg, maar hopelijk nog een dag mooi droog weer. Ik verlang naar de zee, even lekker uitwaaien en mijn gedachten uit zetten. Al een paar weken voel ik het weer kriebelen, maar het komt er maar niet van. Zal het dit weekend lukken? Of komen er weer allemaal andere verplichtingen tussendoor? Gezien ik op tijd ben, heb ik nog even tijd om langs mijn ouders te rijden, voordat ik naar huis ga. Even gezellig bijkletsen.
Als de zon eenmaal onder is, valt de mooie lucht me vandaag helaas wat tegen, toch geniet ik van deze rit, ik rijd tot aan mijn ouders nog helemaal bij licht.

Deze zaterdag heeft Sylvain een toernooitje in Leeuwarden. Eindelijk weer een keer voetballen, in plaats van alleen maar trainen, zoals hij het zelf zegt. We moeten dus nog een dag vroeg op en voor Sylvain is het vroeger, dan op een normale werkdag voor hem. Dat valt toch altijd even tegen. ‘Waarom moet ik nu al opstaan’, is het commentaar wat ik krijg als ik hem wakker maak. Hij heeft even tijd nodig om te ontwaken, dit gaat niet altijd zonder slag of stoot, maar eenmaal echt wakker en wetende dat hij gaat voetballen, is het wel weer oké. Nu is het echter wel opschieten geblazen. Snel omkleden, tas pakken en wat drinken. Ontbijten doen we wel in de auto. Ik heb mijn dikke jas en wandelschoenen achterin de auto gelegd, wie weet zijn ze op tijd klaar en kunnen we nog even doorrijden naar Callantsoog. Het is schitterend weer. Een mooie blauwe lucht met hier en daar wat strepen wit, nog niet echt wind te bekennen. Het is echt stilte voor de storm!
Als we bijna bij de voetbalvelden en de daarbij behorende zaal zijn, weet Sylvain wat wij bedoelen met Leeuwarden. Hier is hij wel vaker geweest, alleen dan op het veld. De zaal vindt hij meestal wat minder leuk, gezien de bal dan te snel heen en weer gaat. Nu echter merk ik hier niet zoveel van. Hij doet lekker mee, is wel met name voor in het veld te vinden op de loer naar een kans om te scoren. Helaas willen meer kinderen in zijn team dit graag en vergeten ze om te verdedigen, waardoor ze algauw achter staan. Dit mag de pret echter niet drukken. Ze genieten lekker van het spelletje. Als de andere teams aan de beurt zijn, zitten de kinderen bij de ouders op de tribune. Zoals gewoonlijk zit Sylvain niet bij ons, maar gaat hij gewoon bij andere kinderen en hun ouders zitten. Vlak voordat de volgende wedstrijd begint loopt Sylvain naar de wc, geen besef van tijd en dat het handiger was geweest om iets eerder te gaan. Een ander jongetje zeg hier nog wat over tegen Sylvain, maar het zegt hem niks. Als hij bij de volgende wedstrijd weer net voor de wedstrijd naar de wc loopt, terugkomt en vervolgens weer heen loopt, weet ik dat er wat mis is. Snel loop ik achter hem aan en zie het al aan zijn broekje. Hij heeft een ongelukje gehad. Er is gelukkig nog een nieuw sportbroekje, maar als deze even later ook al een beetje vies is en ik zeg dat hij beter zijn trainingsbroek (zwart in plaats van wit) aan kan doen, is het mis. Meneer wil niet in zijn trainingsbroek, want dan lachen ze hem uit. Ik denk eerder dat ze hem uitlachen als ze zien dat hij het in zijn broek gedaan heeft, dit wil ik hem besparen. Dit snapt hij echter niet. Terwijl hij nog op de invalidentoilet zit (daar maken we tegenwoordig maar gebruik van, gezien het niet meer lukt om samen met hem in zo’n krap normaal hokje te proberen zijn broek te verwisselen) wordt hij heel boos en slaat tegen de toiletrolhouder. Ik weet dat het geen nut heeft om ook boos te worden, maar soms lukt het niet. Waarom begrijpt hij niet wat ik bedoel, waarom snapt hij niet dat ik niet boos wordt omdat hij een ongelukje heeft, maar wel op de manier waarop hij hierop reageert en daarnaast merk ik bij mezelf ook dat ik baal, dat de boel weer de soep in loopt. Ik had zo’n zin om nog even naar het strand te gaan, heb het voor mijn gevoel ook gewoon nodig om even uit te waaien, even gezellig iets leuks te doen. We zijn toch al vroeg op en al een beetje in de buurt, maar dit was de laatste schone onderbroek die we bij ons hebben. Daarnaast heeft meneer duidelijk last van zijn buik, dus kan ik het hem niet aandoen om nog mee te gaan naar het strand. Ik ben niet alleen boos om zijn reactie, maar merk dat ik daarnaast gewoon heel erg baal, dat ik weer mijn eigen plannen in de ijskast moet plaatsen en dat het verstandiger is om terug te gaan naar huis. Meneer wil niet in zijn trainingsbroek, we worstelen nog even met het korte broekje, maar uiteindelijk luistert hij gelukkig wel. Hij wil echter niet in zijn trainingsbroek verder spelen: ‘Gaan ze maar lekker zonder mij verder’, roept hij uit terwijl hij met deuren slaat. Voor ons is de maat vol. We gaan maar weg, het heeft geen zin meer om zo nog te blijven en eerlijk gezegd heb ik, geen zin in scenes op de tribune. We pakken daarom onze spullen, melden dat we er vandoor gaan en rijden richting huis. Alle drie boos en gefrustreerd over de manier hoe dit weer eindigt. Gisteren had mijn man het ook al te stellen gehad met hem en op zijn werk was het al even goed mis geweest. Zijn begeleider was ook flink boos geworden. Wat is er aan de hand? Zit hij niet lekker in zijn vel, is het de laatste tijd wat te druk geweest, is dit puur pubergedrag of frustratie dat dingen niet gaan zoals hij graag wil, begint hij weer ziek te worden? Het is soms zo moeilijk te achterhalen waardoor hij in onze ogen uit het niets zo kan exploderen, zo ontzetten dwars kan zijn en  ineens weer meer last van ongelukjes heeft of gewoon de tijd niet neemt om naar de wc te gaan.
Elk met onze eigen gedachten zitten we in de auto. Zwaar teleurgesteld.
Ik baal ervan dat we nu naar huis rijden en niet lekker nog even naar het strand gaan. Ik baal ervan dat we in ons leven nog steeds zoveel rekening moeten houden met onze grote volwassen jongen, die nog zoveel zorg nodig heeft. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik wil zo graag weer eens gewoon doen waar ik zin in heb, zonder altijd rekening te moeten houden met… Is dat egoïstisch?
Ik weet dat hij ook baalt dat het zo afloopt. Hij was zo lekker aan het voetballen. Had het gezellig met zijn vrienden, neemt dan waarschijnlijk niet de tijd om even rustig op de wc te zitten en kan de gevolgen niet overzien. Zijn overtrokken reactie is onmacht. Ik weet het, maar soms kan ik er even niet tegen.

                  

Helaas dus geen strand voor mij dit weekend. De zondag staat in het teken van storm Ciara. Ik weet niet of er nu meer aandacht voor is, nu het de eerste storm in ons land is met een naam of dat er echt een flinke storm aankomt. Ik durf het er niet op te wagen vandaag naar het strand te gaan. Niet zozeer omdat ik niet op het strand durf te lopen, maar ik denk dat de reis erheen en vooral terug, niet verstandig is. Doordat we gisteren toch een groot deel van de dag van huis zijn geweest, ligt er thuis ook nog wel het één en ander wat moet gebeuren, dus de tijd is er ook niet voor.
Om toch nog een beetje een strandgevoel te hebben en lekker uit te waaien, ga ik aan het einde van de middag nog even aan de wandel en neem genoegen met ons surrogaatstrand van het meer dicht bij huis. De wind steekt al behoorlijk de kop op. Op het water daardoor ook golven, dus een beetje strandgevoel heb ik wel. Helaas begint het eerder te regenen dan de buienradar voorspelde en ben ik helemaal doorweekt, maar ik heb wel even lekker uit kunnen waaien. Dat strand, dat komt een andere keer wel.

Een mooie voetbalavond!

                

Al jaren is Sylvain een trouwe voetbalsupporter van FC Lewenborg en dan met name van het team van zijn broer Lesley. Met Kids United is hij zelf ook ooit begonnen met trainen op de velden van FC Lewenborg. Echt wedstrijdjes spelen heeft hij hier weinig gedaan. Ik kan me nog wel de wedstrijd herinneren tussen Lesley en Sylvain. Lesley speelde toen in E1 en Sylvain net bij Kids United. Een leuke wedstrijd, waarbij ook een groot deel van de familie kwam supporten. Kort geleden hebben we  de videobeelden nog gezien, wat een kleine knuppeltjes waren het toen nog. Erg leuk om te zien. Helaas is al het fotomateriaal verdwenen, waarschijnlijk stond dit op de gecrashte harde schijf van een oude computer.
Sylvain speelt nog regelmatig een wedstijdje met Kids United tegen verschillende E1 teams in de provincie en af en toe doet hij mee in de pupillencompetitie, dit is meestal een aardig eindje uit de buurt. Door het groter worden van de club, gebeurt dit minder vaak als voorheen, maar als hem bij Lewenborg wordt gevraagd of hij nog heeft gespeeld en heeft gescoord, is zijn antwoord steevast ‘ja’. Dat heeft hij ook wel, weken geleden of op de training. Als je geen besef van tijd hebt, snap je niet dat een ander gisteren, vandaag of deze week bedoeld met zijn vraag. Doordat hij niet meer zo vaak speelt en verder weg, komt er ook niet zo vaak meer iemand bij hem kijken. Dat vindt Sylvain wel jammer. Bij zijn broer gebeurd dat meer.
Nu heeft FC Lewenborg geregeld, ter ere van hun 40-jarig bestaan, dat A1 gaat voetballen tegen de B1 van FC Groningen. Als voorwedstrijd wordt Kids United uitgenodigd om tegen het E1 team van FC Lewenborg te voetballen. Eigenlijk voor de vaste voetbalsupporter van de club. Sylvain is helemaal in zijn nopjes. Hij mag bij FC Lewenborg voetballen en iedereen zegt dat hij komt kijken. Ook familie nodigen we uit en velen geven hier gehoor aan.
Sylvain weet het al een tijdje van tevoren. Gezien hij geen tijdsbesef heeft, is dit wel heel moeilijk voor hem. De laatste anderhalf week loopt hij met de flyer rond en vraagt hij steevast elke ochtend of vandaag DE wedstrijd is.

                 

Met een slaperig hoofd kijkt Sylvain mij aan. Vandaag is het écht de dag van de wedstrijd? Zijn smile begint langzaam aan op zijn gezicht te komen. Toch kijkt hij wat bedrukt. Hij heeft hoofdpijn. Zal dit van alle spanning komen? Hij wil wel naar ‘school’ met een aspirientje. Het lijkt me ook beter dat hij naar ‘school’ gaat, daar is meer afleiding. ’s Middags komt hij vol opwinding uit de taxi. ‘Nu is het bijna zover toch? Gaan we die kant op?’ Helaas moet er eerst nog gegeten worden. Sylvain krijgt echter nagenoeg geen hap door zijn keel. Deze keer laten we het maar voor wat het is en maken we er geen strijd van.
En dan is het eindelijk zover … In zijn mooie Kids United outfit, tas om de nek, loopt hij met een big smile richting FC Lewenborg. Nu is hij het niet, die naar een wedstrijd gaat kijken (ja straks ná zijn wedstrijd), maar nu komen alle teamgenoten van Lesley naar hem kijken. En niet alleen de teamgenoten van Lesley, vele anderen van FC Lewenborg, die Sylvain kennen, komen naar hem kijken. En dan ook nog een deel van de familie. Terwijl Lesley vaak niet zo staat te springen om veel publiek (vooral bekenden), kan het voor Sylvain niet genoeg zijn. Stralend komt hij het terrein van FC Lewenborg oplopen. Wat zal er nu toch door zijn hoofd gaan? Ik merk dat hij gespannen is. Hij loopt direct door naar binnen, richting de kleedkamers. Reageert op niemand, terwijl er genoeg mensen zijn die hem aanmoedigend toespreken. Eindelijk mag hij hier een keer zelf om kleden. De kleedkamers zijn voor hem wel bekend terrein, maar de andere keren zit hij alleen toe te kijken hoe Lesley en zijn teamgenoten zich om gaan kleden of douchen. Het omkleden gaat niet soepel. Meneer werkt voor geen meter mee. Mama redt zich er maar mee, Sylvain heeft andere dingen aan zijn hoofd. Hij mag vandaag de aanvoerder zijn en ook het vaantje overhandigen aan het andere team. Als hij omgekleed is, moet ik weg. Ze hebben nog teambespreking. Bij de ingang wordt collecte gehouden voor Kids United, familie begint binnen te druppelen en er staat al behoorlijk wat publiek.
Voordat ik mijn camera goed en wel klaar heb, komen beide teams mijn richting oplopen, ingeleid met een heerlijke tune. Ik probeer te filmen en een foto te maken van Sylvain die superblij voorop loopt, maar helaas zet ik de film aan en op het moment dat ik een foto wil maken zet ik hem weer uit.
Sylvain loopt inmiddels vol trots het veld op. Hij geniet zichtbaar van alle bekenden die aan de kant van het veld staan en hem toejuichen. Net als met zijn allereerste voetbalwedstrijd, lijkt hij te denken: ‘Yes, nu mag ik een keer het veld op en staan de anderen naast het veld te kijken’.
Er worden nog wat groepsfoto’s gemaakt. De vaantjes worden over en weer geruild en dan kan de wedstrijd beginnen. Sylvain heeft aan Jan en alleman verkondigd, dat hij zal gaan scoren. Dit is ook duidelijk te zien in zijn spel. Hij loopt van de verdediging naar de aanval en doet er alles aan om te proberen te scoren. Dat valt echter niet mee. De tegenpartij houdt de bal tegen en wil zelf ook scoren, zijn teamgenoten willen zelf ook een doelpunt maken en houden er natuurlijk geen rekening mee dat Sylvain hier echt wil scoren. De eerste helft lukt het niet, wel geniet hij van alle aandacht, doet hij een high five met vele teamgenoten van Lesley langs de kant en is de smile niet van zijn gezicht te krijgen. Diep in de tweede helft, lukt het hem dan eindelijk om zijn doelpunt te zetten. Blij dat hij is, juichend loopt hij nog een tijdje over het veld. De drive om te scoren is hiermee weg. De rest van de wedstrijd doet hij dan ook rustig aan. Maar wat een plezier hebben de kinderen, zowel de kinderen van Kids United als de kinderen van E1 genieten van de wedstrijd, het lekkere weer en de aandacht van de vele toeschouwers. Het is een genot om hiernaar te kijken.
Zowel voor als na de wedstrijd wordt Sylvain door vele supporters aangesproken, gefeliciteerd en gecomplimenteerd. Het lukt hem echter niet om hierop te reageren. De spanning is te groot, het is te druk in zijn hoofd, hij moet het allemaal even rustig verwerken, maar ik kan je verzekeren dat hij heeft genoten. Zowel van de wedstrijd als van alle leuke, lieve woorden.
Na het omkleden, begint de wedstrijd van Lesley. Nu kan hij rustig aan alle spanning van zich af laten glijden en ‘gewoon’ weer zelf de supporter zijn. A1 houdt het een tijdlang goed vol tegen de B1 van FC Groningen, al zie je duidelijk dat ze echt een klasse te sterk zijn. Een dik half uur lukt het om de 0 te houden, het kost ze veel inzet, schakelen en loopvermogen, maar dan krijgen ze een panel tegen … en die zit. Sylvain juicht hard aan de kant voor FC Groningen. Komt dit omdat we dat anders ook doen voor de FC, ze dezelfde shirts dragen als zijn team of gewoon omdat er een doelpunt is gevallen? Ik gok op het laatste. Nog steeds heeft hij niet altijd door dat niet iedereen blij is met een tegendoelpunt. Hierna wordt het lastiger voor de jongens. Ze bemerken dat ze conditioneel en voetballend toch echt onder doen voor de tegenpartij. Toch vind ik dat ze het best goed gedaan hebben. Ze hebben zich niet echt weg laten spelen, ondanks de 8-0 verlies, helaas wel veel krampverschijnselen en lichte blessures opgelopen.
Het was een heerlijke voetbalavond met gezelligheid, veel publiek en leuk voetbal. En wat leuk om mijn beide jongens weer een keer op het zelfde veld te zien spelen, al is het dit keer dan niet tegen elkaar.

                 

Sylvain heeft echt genoten. Hij geniet nog na van de vele reacties, ook  op zijn filmpjes op facebook.  Toch heeft deze happening ook zijn keerzijde. Het heeft even tijd nodig, voordat Sylvain het allemaal heeft verwerkt. Dit is te merken aan de plotselinge boze buien de afgelopen week. Maar dat nemen we maar voor lief.
Sylvain kijkt, net als wij, met veel plezier terug op deze avond en wil iedereen bedanken, die op wat voor manier dan ook heeft gezorgd voor deze mooie avond. Allemaal bedankt!

12 ½ jaar Kids United; wat een feest!

      

Het is alweer negen jaar geleden, dat Sylvain als 5-jarig jongetje regelmatig aan het voetballen was voor de deur. Soms met zijn broer, maar meestal alleen. In zijn eentje mocht hij niet verder van huis, dus schopte hij de bal tegen het muurtje vlak voor ons huis. Het muurtje waar Onno en Margriet zicht op hebben. Voor ons was het inmiddels wel duidelijk dat voetballen bij een reguliere voetbalclub geen optie was voor Sylvain. Een jaar eerder hadden we een pamflet gezien van Kids United, een voetbalclub voor kinderen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking, waar kinderen vanaf zes jaar terecht kunnen. Op dat moment woonden Onno en Margriet nog niet bij ons in de straat. Een jaar later zag Onno Sylvain regelmatig voetballen en vroeg ons of hij het niet leuk zou vinden om bij Kids United te trainen. En of hij dat leuk vond … Vol trots is hij gestart met trainen, eindelijk mocht hij ook het veld in. Tot dan toe stond hij alleen maar te kijken bij de training van zijn oudere broer en langs de lijn tijdens wedstrijden.
Al negen jaar gaat hij inmiddels met veel plezier naar de training, de wedstrijden en alle andere leuke activiteiten die er daarnaast nog gebeuren. En dat zijn er een hoop. Als ik zo eens door mijn foto’s blader komt alles weer helder op mijn netvlies. Handtekeningen verzamelen bij de training van FC Groningen, met daarna een kookworkshop in de Euroborg en zelf een potje voetballen georganiseerd door leerlingen van het Alfa Collega, een training bij BV Veendam, een training gegeven door de trainer van FC Groningen en zijn assistent (destijds Huistra en v/d Looi), allemaal leuke wedstrijdjes in de provincie, waarbij ook regelmatig met een speler van het eerste aan de hand het veld op werd gelopen, line-up in het FC Groningen stadion en ook nog een keer de shout out (wat geniet Sylvain toch van alle ogen die op dat moment dan op hem gericht zijn), de line-up tijdens de Johan Cruijff schaal en een paar jaar later ook nog een shout out, op voetbalkamp naar Ameland en een leuk uitje naar het Dolfinarium. Ik ben vast nog een heleboel vergeten, maar het zijn echt onvergetelijke momenten voor een kind met een beperking (en ik denk dat menig kind zonder beperking hier jaloers op is). Wat was hij nog klein toen hij net begon met voetballen en wat was de club toen nog klein (nog geen 20 kinderen denk ik) … met een dikke, vette glimlach scroll ik door alle foto’s en ik mis er ook nog een heleboel. Alles komt als een film weer naar boven.

Een gespannen gezicht kijkt mij aan. ‘Mag ik me nu gaan omkleden?’ vraagt mijn zoon. Hij heeft zin in het feestje waar hij al een week over hoort, maar nog niet precies weet van hoe of wat. We hebben hem niet teveel vertelt, voor het geval hij zijn mond voorbij praat. Per slot van rekening komt hij Onno en of Margriet regelmatig tegen. Sowieso is te vroeg vertellen van een leuke gebeurtenis geen optie. Sylvain heeft geen tijdsbesef, weet niet wat over een week inhoudt en geen idee hoe lang een week duurt. Hij wordt hier alleen maar onrustig van. Eigenlijk had ik hem niks willen vertellen, maar hij zag de uitnodiging (welke ik niet op het prikbord durfde te prikken; van zo’n afstand is het vast niet te lezen, maar je weet maar nooit), hoorde ons over het één en ander praten en zo slim is hij dan weer wel, dat hij al snel doorheeft dat het om iets leuks gaat wat voor hem bedoeld is.
Hij kleed zich om in zijn mooie feestkleding en kan niet meer wachten om weg te gaan. ’s Middags heeft hij al een mooie bloem uitgezocht. Elk kind van Kids United neemt er één mee. Wat een geweldige, grote, variabele bos zal dit worden. Eenmaal omgekleed staat meneer al met zijn jas aan klaar, bloem in de hand: ‘Opschieten pap en mam’. Hij wil nu toch echt weg.
Bij de ingang van het Euroborg stadion aangekomen, ziet hij al vele bekende vriendjes en vriendinnetjes, allemaal met een bloem in de hand, de één nog gespannener dan de ander. Wat mooi om dit te zien. De kinderen genieten nu al en er is nog niks gebeurd. Met z’n allen lopen we naar binnen, waar de feestcommissie flink hun best heeft gedaan. Het ziet er prachtig uit. Alle kinderen gaan aan beide kanten van de rode loper staan met hun bloem in de hand, wachten op de komst van Onno, Margriet en Angelo. Als ze zijn gesignaleerd wordt het startsein gegeven aan één van de oudere jongens van Kids United die deze avond DJ mag zijn. De jubilarissen worden, met de tune die ook gedraaid wordt bij FC Groningen op de achtergrond, verwelkomt door de kinderen van Kids United. Ze lopen hevig geëmotioneerd de rode loper af en krijgen een groot applaus. Het feest kan nu echt beginnen. Ook Groby is inmiddels gesignaleerd.
Na een paar heel korte speeches, waarbij ze een verwenweekend naar Ameland cadeau  krijgen voor het hele gezin, gaat het feest verder. De muziek barst los en er wordt meteen gedanst door de meisjes en jongens. Wat een heerlijk gezicht al die vrolijke, blije kinderen en ook de ouders genieten zichtbaar. Rond 20 uur is er nog een verrassingsboodschap op het scherm. Een aantal spelers van FC Groningen feliciteren Onno en Margriet met het 12 ½ jarig jubileum van Kids United en als klap op de vuurpijl komt Maikel Kieftenbeld (tot voor kort als speler van de Maatschappelijke selectie verbonden aan Kids United) met een zeer leuke videoboodschap vanuit Engeland. Ook hij feliciteert Onno en Margriet en spreekt nog even alle kinderen aan, dat hij wel heel plotseling is vertrokken en daardoor niet in de gelegenheid is geweest om afscheid te nemen. Hij beloofd ze, dat als hij ook maar even in de gelegenheid is, hij nog een keer langs komt. En dat gaat hij vast en zeker doen. De afgelopen jaren was hij steevast aanwezig tijdens het jaarlijkse bowlinguitje en de laatste training, maar ook tussendoor kwam hij zomaar even aanwaaien tijdens de training of bij een wedstrijdje van de Kids. Geen wonder dat hij op handen gedragen wordt door de kinderen. Voor Onno en Margriet heeft hij nog een erg mooie boodschap. Ondanks dat hij geen Maatschappelijk Speler van het jaar is geworden (waar hij twee jaar achtereen voor is genomineerd) heeft hij toch een geldbedrag gekregen. Jeroen Zoet, die dit jaar Maatschappelijk Speler van het jaar is geworden, heeft het bedrag gedeeld met de andere genomineerden. Van het bedrag dat Kieftenbeld heeft ontvangen schenkt hij de helft aan Kids United. Om met zijn woorden te spreken: ‘Ik heb met eigen ogen kunnen zien dat het dan goed terecht’. Wat een geweldig gebaar. Ik weet niet of alle kinderen deze boodschap hebben meegekregen, maar ze waren in elk geval dol enthousiast om hem weer even te zien, al was het maar op  het scherm.
Hierna gaat het feest in volle gang verder. Er wordt gedanst, de kinderen spelen samen, ouders kletsen met elkaar, er worden polonaises gelopen, kortom het is een gezellige boel.
Sylvain is continue de hort op. Af en toe zie ik hem in een flits voorbij komen. Dikke rode konen op zijn wangen, van de opwinding, het feit dat het eigenlijk al te laat voor hem is, het plezier wat hij heeft en het is ook gewoon warm, maar dat mag de pret niet deren. Ik geniet van het plezier dat mijn kind heeft.
Voor elk kind ligt er een contract klaar, getekend door Hans Nijland en zelf kunnen ze ter plekke hun handtekening eronder zetten. Trots straalt van de gezichten. Tot slot komt ook Michael de Leeuw (de huidige speler van de maatschappelijk selectie verbonden aan Kids United) Onno en Margriet feliciteren.  De afgelopen jaren kwam hij al vaak met Kieftenbeld mee naar de bowling, de laatste training of een wedstrijd. Ook hij is geliefd bij de kinderen en niet te beroerd om met ze op de foto te gaan en een handtekening uit te delen.
Het was een geweldig feest. Niet alleen voor Onno, Margriet, Angelo en Sandro, maar ook alle spelers van Kids United. En ik denk dat ook alle andere ouders, net als wij, genoten hebben. Alleen al het feit dat je je kind zo ziet genieten, maakt je blij.
Moe maar voldaan ligt Sylvain rond kwart voor 11 in bed. Ik lig nog even naast hem en we praten nog na over het feest. ‘Is het nu afgelopen mama? Wat jammer. Het was een superfeest’. Hij vertelt nog wat er allemaal is gebeurd, wat hij heeft gedaan, hij moet het allemaal even verwerken. ‘Dank je wel dat jullie mee zijn gegaan’, zegt hij dan. Hij draait zich om met zijn hoofd naar de verlichte staafjes die hij vanavond heeft bemachtigd. Ze liggen allemaal naast hem in bed, samen met zijn contract (welke ik snel nog even heb geplastificeerd voor het slapen gaan). Even later is het stil. Sylvain is in een diepe slaap.

               

Zelfs als ouder van een kind met een beperking sta ik er niet altijd bij stil wat zo’n kind allemaal mist. Bij Kids United heeft hij niet alleen het plezier van sporten, maar vooral ook het gevoel van saamhorigheid, het hebben van vriendjes, het doen van allerlei leuke activiteiten, die voor deze kinderen niet zo vanzelfsprekend zijn. Ze hebben thuis vaak geen vriendjes, worden naar mate ze ouder worden, steeds minder geaccepteerd door gewone leeftijdsgenootjes. Voor de één zal dit misschien wat anders zijn dan voor de ander afhankelijk van de handicap, maar voor veel van deze kinderen is dit denk ik wel zo.
Kids United is hierin voor de kinderen, maar ook de ouders, een heel belangrijke schakel. Wat ben ik blij dat er zo’n club bestaat en dat mijn zoon hier al zoveel jaren veel plezier aan beleeft. Heel erg bedankt Onno en Margriet voor al jullie inzet voor onze kinderen. Ik hoop dat ze hier nog heel lang van kunnen genieten. Een eigen accommodatie om de rest van jullie plannen voor deze doelgroep te realiseren, is jullie van harte gegund. Op naar de volgende 12 ½ jaar.

Langs deze weg wil ik ook  Sponsor Mc Donalds Groningen bedanken en de ouders die dit geweldige feest hebben georganiseerd. Het was TOP!

Bekerfinale

            

De laatste jaren hebben we al vaker een bekerfinale meegemaakt, niet in de eredivisie, maar op en ander niveau. Onze oudste zoon heeft tot twee keer toe in de finale van de KNVB beker gestaan. Helaas kon Lesley er, door een blessure, de tweede keer niet aan mee doen. De eerste keer was echt een feest en ondanks verlies konden de jongens toch blij zijn met hun prestatie. Tot dan toe was het nog geen enkel elftal van FC Lewenborg gelukt, om in de finale van de KNVB beker te komen. Het daaropvolgende jaar lukte het opnieuw om de finale te halen, een hele prestatie toch? Echter, dit keer was de teleurstelling groot, toen de finale opnieuw verloren werd. Nu geen blije gezichten, er werd zelfs niet gezamenlijk naar het podium gegaan. Mijn jongste zoon mocht dit keer met zijn club, Kids United, ook meedoen aan de KNVB beker en zij werden wel 1^ste  . Sylvain had een smile van oor tot oor, terwijl Lesley met zijn teamgenoten een kop als een oorworm had. We hoopten nog dat drie keer scheepsrecht zou zijn, maar helaas een derde keer is het (nog) niet gelukt om de bekerfinale te bereiken.
Dit jaar doet Groningen het goed in de voorronden naar de bekerfinale. Manlief zit trouw (bijna) elke thuiswedstrijd op zijn vaste stek in het stadion. Zelf kijk ik meestal thuis voor de buis. De kwartfinale en de halve finale konden we helaas beiden niet zien, omdat we net op die woensdagavonden moesten werken. Ik zei nog: ‘Als ze de finale halen, dan gaan we heen’, er niet echt zeker van dat dit zou gebeuren. Op het moment dat dit wel het geval was, moesten we nog zien hoe we aan twee kaarten kwamen, we hebben maar één seizoenkaart. De buurman in het stadion hoefde niet naar de finale en wij mochten zijn seizoenkaart gebruiken om een kaart aan te schaffen. Heel erg bedankt buurman.

En dan gaan we voor de derde keer naar een bekerfinale. Zou in dit geval drie keer is scheepsrecht ook gelden? Of gaat dit niet op, omdat het om een ander team gaat? Samen met mijn oom en tante, reizen we per auto naar Rotterdam. De sfeer zit er goed in. In de aanloop naar de wedstrijd is er al van alles gaande. De bekerwedstrijd leeft echt in onze Stad en Ommeland. Het feest begint al in de auto. Nog maar net op weg, komen we andere auto’s tegen  met FC Groningen sjaals en in groen/wit gehulde inzittenden. Vanaf de viaducten worden we toegezwaaid en toegejuicht door vele andere FC fans. We voelen ons bijna zelf een beetje belangrijk.  Dat zo’n wedstrijd zo verbroederd. Toeterend rijden we onder de viaducten door en zwaaien naar iedereen, we zwaaien en lachen naar de andere fans in auto’s en als we de bussen voorbij rijden, wordt er ook wild gezwaaid en getoeterd. Politieauto’s en motoren rijden af en toe langs, maar toeteren mag vandaag.  Het is een leuke rit. Als we bij en tankstation stoppen om nog even wat te drinken, zien we een hele rits bussen naderen. Ik denk dat dit de FC Groningen bussen zijn, die we onderweg voorbij reden en maak foto’s, waarop Joop zegt dat het de bussen van PEC Zwolle zijn. Ja, inderdaad allemaal blauw/wit vlaggen en kleding. Deze bussen rijden wel in kolonne achter elkaar aan, een mooi gezicht. De Groningen bussen zijn met tussenposen vertrokken, waardoor zich geen lange rij bussen manifesteerde op de snelweg. Best jammer eigenlijk.
Ruim op tijd komen we bij het parkeerterrein aan, dit past eigenlijk niet bij ons. Meestal komen we te laat of rijden nog ergens verkeerd, maar alles gaat voorspoedig. In de regen lopen we naar de trams die af en aan rijden naar het stadion. Goed geregeld allemaal. Bij de Kuip zien we al grote schares  supporters, groepjes groen/wit en groepjes blauw/wit, afgewisseld. De sfeer is prima, het regent nog steeds een beetje, maar het lijkt er op dat dit geleidelijk aan wat minder wordt. Het is inmiddels rond drieën, nog drie uur wachten tot de aftrap. Bij het stadion raken we in gesprek met de ouders van één van de spelers. Wat bijzonder moet dit voor hen zijn. Ooit speelde hun zoon samen met onze zoon samen bij de F’jes en de E’tjes en zijn moeder haalt nog even de tijd aan dat Sylvain dan met hun middelste zoon (nu ook prof) langs de lijn een balletje stond te trappen. Wat lijkt dit alweer lang geleden.
Er hangt een prima sfeer. Joop en ik moeten naar de andere kant van het stadion om naar binnen te komen. Hier aangekomen zien we rijen met Groningen supporters. Wat een mooi gezicht al die groene kleding, veel oude en nieuwe shirts, vele speciale bekershirts, sjaals, vlaggen etc. en op het moment dat een klein groepje PEC supporters zich tussen de Groningensupporters begeeft, wordt er op  een leuke manier gezongen en duidelijk gemaakt, dat wij GRONINGEN zijn.
En dan zijn we binnen. De meezingers galmen al uit de speakers. We zien goede en minder goede bekenden en natuurlijk ook een heleboel vreemden. Iedereen is in opperbeste stemming. We hebben er zin in. We eten nog wat en nemen dan plaats op de tribune. Hier liggen de vlaggen al voor ons klaar, waar we mee kunnen zwaaien tijdens de wedstrijd. De spelers zijn inmiddels gearriveerd, er vinden nog wat interviews plaats en dan beginnen ze met in trainen. Zij hebben er ook zichtbaar zin in. Ondertussen begint het stadion zich steeds meer te vullen. De overkant is helemaal blauw/wit en bij ons is het groen/wit. Wat een mooi gezicht. We zijn wel vaker naar wedstrijden geweest, van de FC, maar ook het Nederlands Elftal, maar dit is toch wel héél speciaal.
En dan eindelijk de aftrap. De eerste helft gaat het op en neer. Zwolle lijkt wat beter te staan, maar de wedstrijd kan nog alle kanten op. Er wordt veel gezongen, aangemoedigd, etc. Dit is echt mooi om mee te maken. Ik verbaas me ook wel over supporters. Supporters die meer bezig zijn met het aanwakkeren van het publiek, dan dat ze nu echt iets zien van de wedstrijd, die steeds maar bier drinken en daarvoor heen en weer moeten lopen, tijdens de wedstrijd en vervolgens weer om het bier te lozen. Waar ben je hier dan voor?
Ik geniet van het spel, alles wat er om me heen gebeurd, de gekkigheid, daar kan ik van genieten in stilte. Zelf ben ik niet zo uitbundig. Ik klap wel mee, ik juich wel mee, maar mij zal je er nooit bovenuit horen.
De tweede helft speelt Groningen naar ons toe. Nu hebben we beter zicht op wat er gebeurd. De wedstrijd wordt ook opener, er komt meer ruimte en ik heb steeds sterker het gevoel dat het ze moet gaan lukken. En dan valt het eerste doelpunt, het stadion aan onze kant gaat uit zijn dak. De Kuip trilt letterlijk op zijn grondvesten. Ik voel het stadion onder mij heen en weer bewegen, eigenlijk best een eng gevoel, maar het staat er al zovele jaren, het zal wel goed gaan, toch?
Nu heb ik er helemaal vertrouwen in, alhoewel er natuurlijk nog een heleboel mis kan gaan. Het voelt goed en als dan de 0-2 valt, dan is het naar mijn idee klaar. 5 minuten voor tijd zien we de technische staf en overige spelers die niet op de bank zitten, voorbij lopen. Ook zij gaan er vanuit dat het nu niet meer mis kan gaan. Ze voegen zich alvast bij de anderen om straks het veld op te rennen … en dan komt het verlossende eindsignaal. Het is gelukt, we hebben de beker, FC Groningen heeft zijn eerste echte prijs… Wauw, en wij zijn erbij…. Toch wel heel bijzonder.

                  

We genieten van de blijdschap op het veld. Ook in het stadion, aan onze kant dan, is het één groot feest. De overkant begint langzaam aan leeg te lopen. Wat ben ik blij dat wij dat niet zijn. Dat was toch wel een domper geweest op zo’n mooie dag. Zou het toch opgaan? Drie keer is scheepsrecht? Of zou Lesley misschien toch nog voor een derde keer in een bekerfinale komen en deze kunnen winnen?
Wat hebben wij, supporters, genoten. Niet alleen in het stadion, maar ook op de Grote Markt. Daar heeft het gejuich en gespring bij de doelpunten zelfs gezorgd voor een het uitslaan van de aardbevingsmeter.
Als wij al zo genieten, hoe moet dit dan voor de spelers zelf zijn? Die gaan helemaal uit hun dak. En het feest is nog niet voorbij. Morgen nog de huldiging bij de Drafbaan. Jij komt toch ook?

Andere blogs over een bekerfinale:
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/05/22/kampioen-en-door-naar-de-finale-van-de-beker/
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/06/03/voetbaltoernooi/

Een relaxed avondje uit …

          

Als je een zorgintensief kind hebt, is het fijn om af en toe even de zorg aan een ander over te kunnen laten. Ik vind dat niet gemakkelijk, maar in de loop der jaren ben ik hier wel soepeler in geworden. Eén keer in de maand gaat Sylvain naar mijn ouders voor zijn logeerweekend. In dat weekend doen we lekker niks, kunnen we klussen in huis, gaan wij als ouders even wat samen doen of we kiezen er juist voor om met Lesley wat leuks te doen. Zo zijn we eens een dagje naar Amsterdam gegaan met zijn drieën, een aantal dagen naar Berlijn, maar ook uitstapjes als een theatervoorstelling of een voetbalwedstrijd horen daarbij.
Eén keer eerder zijn we met zijn drieën naar het Nederlands elftal geweest. We wilden hier altijd al graag een keer naartoe en dan het liefst in de Kuip in Rotterdam. Helaas deed de wedstrijd er toen niet meer toe, Nederland had zich al gekwalificeerd, het regende en we zaten niet droog en de wedstrijd was niet om aan te zien. De sfeer in het stadion viel ons toen erg tegen, maar dit had denk ik alles te maken met het feit dat de wedstrijd niet belangrijk meer was, de tegenstander niet zo goed en het weer slecht. We wilden dus graag nog een keer een wedstrijd bekijken, waarbij er wel wat op het spel staat en de sfeer hopelijk een stuk beter is …

Gisteren was het dan zover. Eindelijk gaan we met z’n drieën weer een wedstrijd van het Nederlands elftal bekijken en er staat wel degelijk wat op het spel. Helaas, is de wedstrijd niet in de Kuip, maar in de Arena, waar mijn mannen liever niet naartoe gaan. Mij maakt het niks uit. Ik vind de Arena best leuk en ook de accommodatie eromheen. We zijn hier één keer eerder geweest, toen Sylvain met een aantal andere kinderen van Kids United, tijdens de Johan Cruijfschaal aan de hand van een speler het veld op mocht. Hij vond het prachtig om met de andere kids langs het veld te lopen, het publiek op te zwepen en met de speler aan de hand het veld op te lopen, maar van de wedstrijd hebben ik toen niets gezien, omdat meneer bang werd van het geluid (het gejoel van publiek) in het stadion.
Vandaag gaat Sylvain niet mee, dus kunnen we in alle rust op de tribune zitten en hopelijk een leuke pot voetbal zien. Lesley moet ’s middags eerst zelf nog een wedstrijd voetballen om 15.00 uur, zodat we niet echt op tijd richting Amsterdam kunnen vertrekken. Tegen een vader van een teamgenoot van Lesley vertel ik nog dat we voor de zekerheid een parkeerplaats gereserveerd hebben, omdat ze grote drukte verwachten vanwege drie evenementen in de Arenapoort. Wel iets verder weg van het stadion, maar we hebben Sylvain niet bij ons, dus kunnen we wel opschieten.
Keurig op tijd komt Lesley thuis, nu kan hij ineens wel snel douchen, hij loopt echter nogal kreupel. Geblesseerd geraakt in de wedstrijd. Ojee, wat nu? We moeten nog wel even een stukje lopen vanaf onze parkeerplaats naar de Arena.
We stappen eerst maar in de auto en zien het daar wel. De reis verloopt voorspoedig. De grote drukte, welke ze hadden voorspelt op de weg richting de Arena, valt heel erg mee. We rijden zo op onze parkeerplaats af en zien voornamelijk Turken lopen richting het stadion. Zouden er meer ‘uitsupporters’ zijn dan ‘thuissupporters’? Turkse supporters moeten wel heel fanatiek en lawaaierig zijn. Ik ben benieuwd.
We zijn drie kwartier voordat de wedstrijd begint op de plaats van bestemming. Volgens de informatie op internet is het ongeveer 5 minuten lopen naar de Arena. Lesley heeft echter flink last van zijn voet en weet niet goed hoe hij moet lopen om zo min mogelijk pijn te hebben. We lopen dus heel rustig richting het stadion, ingehaald door vele andere supporters. Het is gelukkig droog en een gezellige boel. Al hinkelend en strompelend staan we een tijd later oog in oog met de Arena, dit keer in het donker. En nu, welke ingang moeten we hebben? Dat is ook nog wel even zoeken, pas dan merk je hoe vervelend dit is als je niet goed ter been bent. Uiteindelijk vinden we de goede ingang, wat verder naar achteren. Arme Lesley, het valt hem zwaar om dit hele stuk te lopen en dan moeten we ook nog een aantal trappen op. Hij wordt er natuurlijk ook nog tussenuit gepikt om te worden gefouilleerd, maar uiteindelijk bereiken we net voor kwart voor 9 onze plek in het stadion. De sfeer zit er al goed in. We zitten niet ver van het ‘uitvak’. Het hele vak achter één van de doelen van links naar rechts en geheel van onder tot boven is gevuld met Turkse supporters en ook  in de rest van het stadion, waar het flink Oranje kleurt, bevinden zich nog vele Turken tussen de Nederlanders. De gehele wedstrijd, maken de supporters in het ‘uitvak’ een lawaai van jewelste. Zij moedigen hun land met verwe aan. Mooi om te zien en te horen, onze aandacht verplaatst zich hierdoor nog al eens vanaf het veld naar de tribune, omdat wat daar gebeurd, misschien wel spannender is dan wat er op het veld gebeurd. Er zijn wat opstootjes, er wordt vuurwerk gegooid, maar bovenal supporteren ze hun land met veel geluid.
Het voetbal is niet echt geweldig, toch genieten we wel van de wedstrijd. We balen als Turkije voor komt te staan en hopen op een snelle tegentreffer, maar die komt er maar niet. Ondertussen zegt Joop tegen mij op het moment dat ik opper dat dit echt niks voor Sylvain was geweest, al dat lawaai, dat hij er ook wel last van heeft. Hij heeft deze week een migraine aanval gehad en is nog niet helemaal op dreef. In de tweede helft begint Joop steeds meer last te krijgen van zijn hoofd, ook door de felle lampen waar we steeds in zitten te kijken en begint hij weer last van zijn oog te krijgen. Het spel op het veld wordt er ondertussen nog steeds niet beter op, toch is de sfeer in het stadion nog steeds goed. Ondanks dat het grootste deel van het stadion Oranje kleurt en alleen het stuk achter één van de goals Rood, kunnen de Oranjesupporters de Turken niet overstemmen. Nederlanders maken alleen lawaai als het goed gaat, of als het juist helemaal niet goed gaat. De Turken doen dit echt 90 minuten lang. Mooi om te zien.
Ondertussen heeft Joop de tribune verlaten en is boven, achter de tribune op een rustigere en vooral minder fel verlichte plek gaan zitten. Lesley en ik kijken de wedstrijd nog verder uit, maar het is toch niet zo leuk, wetende dat Joop daar achter ergens zit en zich helemaal niet lekker voelt. Het doelpunt van Nederland wil maar niet vallen en de eerste Nederlandse supporters verlaten ondertussen de tribune. Gelukkig valt uiteindelijk, in de blessuretijd, toch nog het doelpunt van Oranje, dat maakt nog een hoop goed. Het is ineens opmerkelijk stil op de tribune naast ons.

We hebben ondanks de matige wedstrijd, het feit dat Joop last van zijn hoofd kreeg en Lesley zo moeizaam kon lopen, toch een erg leuke avond gehad. We hebben echt genoten van de sfeer rondom de wedstrijd, maar of ik nu nog zo snel zal zeggen: ‘Sylvain is niet mee, dus we kunnen meer opschieten en lekker relaxed een wedstrijd kijken,’ weet ik niet. Mijn andere mannen hebben Sylvains aandeel overgenomen ….

Genieten van de stilte en rust op vakantie

             

Ik zit op het balkon en geniet van de rust om me heen. Op de achtergrond wel het geluid van auto’s, maar verder enkel het geluid van vogels. Een duif die roekoet, andere vogels die ik niet kan benoemen en verder niks. Heerlijk, dit hoort voor mij bij vakantie. We zitten in een klein dorpje in het Duitse Beieren. Ik heb uitzicht op een grote tuin, de tuin die eigenlijk bij ons huis hoort, maar doordat het onderhuis nog niet volledig hersteld is van de overstroming van het vorige jaar, kunnen we daar niet terecht. We bewonen daarom nu het bovenhuis. Niks mis mee. Het huis is prima, we hebben een groot balkon, we mogen gebruik maken van de tuin, maar omdat deze niet direct grenst aan ons huis, doen we dat  niet echt. We kijken er alleen op uit. Beneden zijn werklui bezig om het huis daar op te knappen. Last hebben we er niet van. De eigenaar van ons gehuurde huis, woont aan de voorkant, dat wisten we niet, maar het is niet storend. We zien hem amper, een oude man van tenminste vijfentachtig jaar.
Toch is het wel anders dan tijdens andere vakanties, waarbij we ook een huis hadden gehuurd. Deze waren vrijstaand, aansluitend aan de tuin en er stonden nagenoeg geen andere huizen om heen. We hadden veel privacy, zaten lekker in de tuin en hadden een zwembad.  Dat maakt het nu wel anders  en maakt het gevoel ook anders. Ondanks de rust die ik hier voel op het balkon, mis ik toch het liggen in de tuin op een lekkere ligstoel met een weids uitzicht. Dat hebben we hier niet. Jammer, maar het kan ook niet elk jaar hetzelfde zijn.
We genieten  volop van onze vakantie. Doen lekker rustig aan, eten heerlijke broodjes bij het ontbijt, ’s middags trekken we erop uit en hebben al veel leuke plaatsjes bezocht in de buurt. Pepper, onze trouwe labrador,  is dit keer mee op vakantie. Dat maakt het ook anders. Hij vindt het niet zo leuk, als wij zonder hem op pad gaan, dus blijven we niet al te lang weg of we nemen hem mee voor een lange wandeling in de buurt of wat verder weg.
Zo zit ik hier wat voor me uit te mijmeren. De rest van het gezelschap ligt nog op één oor. Heerlijk vind ik dat. Nog even in alle stilte op het balkon, achter mijn laptop met een bakje koffie.

            

Inmiddels zijn we met de auto naar het voetbalveld in de buurt vertrokken. De jongens zijn hier al eerder geweest. Dit keer ga ik ook maar mee, vergezeld van mijn laptop. In principe kunnen we hier ook lopend naar toe, maar aangezien de weg druk is, er geen voetpad is en we Sylvain en Pepper bij ons hebben, is het veiliger met de auto. Ik zit op een stenen stoepje, voor een vervallen sportkantine. Voor mij  bevindt zich het voetbalveld, met zes doeltjes. Ik  vraag me af of dit voetbalveld nog echt in gebruik is. Op het vervallen huisje achter mij staat dat het het voetbalveld is van sportclub DJK Reding-Mittich eV. Zullen zij hier nog wel voetballen? Zullen ze hier nog wel trainen? Zich omkleden kunnen ze in elk geval niet in het gebouw en koffie en/of wat sterkers is er ook niet te krijgen. Het veld is vandaag echter wel gemaaid, hier zijn de jongens blij mee.
Mijn beide zoons zijn aan het schieten op een  goal. Lesley op een groot goal en Sylvain heeft  een wat kleinere uitgezocht. Lesley is voetbalboeken aan het lezen van Koeman en Kieft en wil nu zelf ook weer gaan trainen. Mooi dat er een veld is, zo dichtbij, waar we tot nu toe nog nooit iemand hebben gezien. Lesley is aan het trainen op het nemen van vrije ballen. Sylvain doet hem na. Joop geeft Lesley aanwijzingen en Pepper loopt overal waar Joop ook loopt. Ik zit lekker te schrijven. Heb net een verhaal af en heb genoeg inspiratie voor een tweede. Heerlijk relaxed zo, dit is echt vakantie.
Achter het voetbal veld bevindt zich een maïsveld. Een van de vele hier in de omgeving. Er zijn hier voornamelijk maisvelden en graanvelden. De graanvelden worden op het moment omgeploegd. De mais moet nog een tijd verder groeien, er zitten nog nagenoeg geen maiskolven aan. In Frankrijk en Italië werden we meestal omgeven door zonnebloemvelden, die zijn er hier weinig. Jammer, daar kan ik zo van genieten.  Maisvelden vind ik eigenlijk helemaal niet zo mooi om te zien.
Rechts van mij is de doorgaande weg, tussen Mittich en Neuhaus am Inn. Jammer, want het geeft best veel onrust, hier op het verder rustige platte land. Er rijden veel auto’s voorbij en er is ook veel vrachtverkeer.
Achter mij bevindt zich dus het oude clubgebouw, met kapotte ramen, een deur die op een kier staat achter een hekwerk, zodat ik niet naar binnen kan. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe het er verder van binnen uitziet. Op het veld moppert Lesley inmiddels, door het geluid van de auto’s kan ik niet goed horen waar het over gaat. Joop coacht, maar of het echt positieve feedback is wat Lesley krijgt vraag ik me af. Ik voel een wat negatieve sfeer of is dat alleen maar wat ik zie en hoor?
Ondertussen ben ik eens rond het gebouw gelopen en heb geprobeerd naar binnen te kijken. Dit lukt niet echt. Op de enige plek waar ik naar binnen kan kijken zie ik een kapotte wc en een uiteengevallen  spiegel. Verder zie ik niks. Lesley probeert nog steeds om vrije trappen te nemen. Deze vliegt net naast de goal. Mismoedig loopt hij weer achter de bal aan. Tja, oefening baart kunst, het gaat niet allemaal vanzelf.
Links van mij,  aan het einde van het veld staan hoge bomen. Voor deze bomen een hek, wat er niet echt meer jofel uit ziet. Op verschillende plekken is het gaas helemaal verdwenen. Op het moment dat ik hiernaar toe loop om te zien hoe het er uit ziet, loopt Pepper met mij mee en ineens hoor ik ‘plons’; er ligt dus een beekje achter met heel helder water. Het is denk ik het beekje wat ook door het dorp loopt en waar wij vrij dikke vissen hebben zien zwemmen. Zou het hetzelfde water zijn waar we ook een waterslang in hebben gezien. Bij die gedachte alleen al, lopen de rillingen over mijn rug. Ik roep Pepper, maar hij heeft geen zin om uit het water te komen. Het is ondanks dat de zon vandaag niet veelvuldig schijnt, best warm en hij zoekt verkoeling en een dorstlesser. Gelijk heeft hij.
We lopen weer terug. De jongens zijn nog steeds aan het voetballen. Hoe houden ze het vol met deze warmte? Ik heb het alleen al van het kleine stukje lopen, warm gekregen. Nee, voor mij geen voetbal of andere sport in de vakantie. Ik geniet lekker van de rust om mij heen.  Wandelen vind ik prima en dolen door leuke stadjes, waar  mooie gebouwen, kerken of andere bijzonderheden zijn te bezichtigen, dat is wel aan mij besteed en dat gaan we ook zeker nog wel doen …

             

Geschreven op 29 juli 2014

Over voetbalstadions en de weg niet kunnen vinden …

             

Het is tien jaar geleden dat we in deze stad reden. Op zoek naar ons hotel. Hoe laat we de stad precies binnen reden, weet ik niet meer. Het was nog licht, maar al snel begon het schemerig te worden. We zijn op doorreis naar Italië, onze eerste keer dat we daar een vakantie hebben geboekt. Een droom die we al jaren hebben, komt eindelijk uit. Via internet heb ik een hotel geboekt in München.  Dat leek me thuis een handige keuze. Nu vraag ik me dat af. Ik heb de naam van het hotel bij me. De papieren van de boeking, maar of er een adres op stond, weet ik niet meer. We hebben nog geen Tom Tom en stom genoeg heb ik er niet bij stil gestaan om een routebeschrijving uit te printen naar het hotel. De route naar Italië is wel helemaal uitgezocht en uitgeprint, maar het hotel, daar heb ik dus niet aan gedacht.
Nu zijn we op zoek naar het hotel. In eerste instantie rijden we nog rustig rond en verwachten dat we het hotel vanzelf langs de rondweg zien verschijnen. Helaas gebeurd dit niet. Ik weet niet hoelang we rond hebben gereden, voordat we iemand de weg hebben gevraagd. Er is werk aan de weg en we komen steeds weer op dezelfde plek uit, waarbij we de ene keer rechts van ons, dan weer links van ons, vervolgens tegenover ons het Alianz Arena stadion in aanbouw zien. Hij verspringt telkens van kleur. Een mooi gezicht en in het begin genieten we hier echt van. Op den duur niet meer. Het lijkt wel alsof we, welke weg we ook nemen, steeds weer hier uit komen. We rijden alsmaar rondjes, zonder datgene te vinden wat we zoeken.  We willen graag nog eens een  kijkje nemen in het stadion, maar op dit moment vinden we het niet leuk meer.

Drie jaar later zijn we opnieuw op doorreis naar Italië. Nu naar de andere kant, niet Regio Venetië, maar op de grens van Toscane en Umbrië. Dit keer samen met familie en in het bezit van een Navman. We hebben een hotel geboekt in Milaan (jaja, weer een grote stad), hebben het adres van het hotel netjes in de Navman ingetikt, maar vlak voordat we bij Milaan zijn is de accu leeg. We pluggen het snoertje erin, maar helaas de Navman gaat niet meer aan. Het snoertje blijkt stuk te zijn. En nu? Het zal ons toch niet nogmaals gebeuren, dat we door een grote stad heen en weer rijden op zoek naar ons hotel? Helaas is dit wel het geval. Het is gelukkig nog niet donker. Met twee auto’s rijden we achter elkaar aan. We vragen aan iemand de weg,  maar Milaan is blijkbaar zo groot, dat mensen het adres niet kennen, als ze aan de andere kant van Milaan wonen. Weer dolen we rond, vragen  bij een restaurant nog de weg, maar zij weten het ook  niet. Zij geven ons het advies een taxi te vragen om ons voor te rijden. Dat gaat ons toch een beetje te ver. We rijden en rijden en op een gegeven moment zien we het San Siro aan onze linkerkant, vlak voordat we een soort tunnel ingaan. Even later zien we hem aan de rechterkant. Een groot plein, met een immens stadion, tenminste dat is wat ik me er nog van kan herinneren. Eigenlijk wil ik wel even stoppen, maar ik rijd niet en het humeur van Joop wordt er niet beter op. Ook mijn oom en tante rijden voor of achter ons, dus we kunnen niet zomaar stoppen. Tot op de dag van vandaag blijf ik het jammer vinden, dat we niet even zijn gestopt om een foto te nemen. Om het geheel even wat beter te bekijken.  Ook hier willen we nog graag een keer echt naar kijken…

                                  

Vandaag,  tien jaar nadat we die avond/nacht steeds maar opnieuw langs het stadion in aanbouw zijn gereden, gaan we dan echt het stadion bezoeken.  Na eerder in Engeland al het Wembleystadion en het stadion van Manchester United van binnen en buiten te hebben gezien, dit voorjaar ook in Nederland het Feyenoord stadion te hebben bezocht, willen we,  nu we in de buurt van München zitten, toch eindelijk eens de Alianz Arena van dichtbij en van binnen bekijken. Twee uur rijden is het vanaf ons huisje, we hopen de rondleiding van 12 uur te redden. We zijn op tijd, maar het is druk, dus we moeten wachten tot kwart voor 2 voordat we met een tour mee kunnen.

Wat ons in eerste instantie opvalt is dat het er eigenlijk best wel kil uitziet van de buitenkant. Overdag verschiet het stadion niet van kleur, er zijn helemaal geen foto’s of iets dergelijks van spelers aan de buitenkant, geen reclame of wat ook. Dat zijn we wel gewend van de stadions die we in Engeland hebben bezocht. Het enige wat je aan de buitenkant ziet, is de naam van het stadion en de ‘ballen’ die aan de buitenkant het logo van Bayern München bevatten. Uit niets is op te maken dat in dit zelfde stadion ook een 2e divisieclub voetbalt, Bayern 1860 of ook wel TSV 1860 München genoemd. We bezoeken de fanshop, waar ook alleen maar merchandise te verkrijgen is van Bayern München. Bij de ticketverkoop is een klein winkeltje, waar wel wat merchandise te verkrijgen is van TSV 1860 München, maar dit valt helemaal in het niet bij de grote club van deze stad.
Bij de rondleiding  en het bezoek aan de tribunes, waarbij we het veld kunnen zien, hebben we zicht op een vrij saai stadion. Alle stoeltjes zijn grijs en ook hier is geen enig reclamebord of iets dergelijks te bekennen of uitspraken over een gewonnen cup. Van de tourleider horen we dat de reclameborden hier pas vlak voor de wedstrijd van de betreffende club worden geplaatst. De sponsoren van Bayern München zijn hele andere dan die van Bayern 1860. Dit wordt dus elke keer aangepast en is de reden dat het stadion er op niet wedstrijddagen zo saai uitziet. Dat is dus de prijs die je betaald, als je een stadion moet delen. Er zijn vier kleedruimten. Eén van Bayern München, één van Bayern 1860 en twee voor de tegenpartij. Op wedstrijddagen zijn ook de bierbekers en dergelijk van beide clubs verschillend, omdat ze verschillende biersponsoren hebben.
Ondanks dat het er hier veel soberder uitzag, ik zeker niet het mooiste stadion gezien heb, en we niet eens bij het veld in de buurt mochten komen, hebben we wel een leuke dag gehad. Het is leuk om ook dit stadion te hebben gezien en het te kunnen vergelijken met andere stadions.
Hoe lang zal het nog duren voordat we het stadion in Milaan kunnen bezoeken? Wordt deze ook niet gebruikt door twee verschillende clubs? En hoe hebben zij dit geregeld? Zo houden we steeds plekken die we nog graag eens willen bezoeken ….

      

      

Drie keer is scheepsrecht …

            

Dit jaar is het niet gelukt om opnieuw tot de finale te komen van het bekertoernooi. Ook is het niet gelukt om kampioen te worden. Toch heeft het team van Lesley het niet slecht gedaan. Vorig jaar zijn ze gepromoveerd van de 2e klasse naar 1e klasse en dit jaar hebben ze toch nog een tijdje meegedaan om het kampioenschap. Op een gegeven moment zat dit er echter niet meer in, maar doordat ze wel periodekampioen zijn geworden, mogen ze nacompetitie spelen en hiermee is er nog een kans om te promoveren naar de hoofdklasse.
In de nacompetitie doen ze het goed. Na twee tegenstanders in vier wedstrijden te hebben verslagen, kunnen ze zich opmaken voor de laatste wedstrijd, waarna ze bij winst opnieuw promoveren.

Na het internationale toernooi in Wije, waar de jongens vier dagen zijn geweest, maar waar meer gefeest is dan goed gevoetbald, is het dan zover. De jongens hebben nog een week om zich klaar te maken voor de finale wedstrijd om promotie. Eigenlijk toch de derde finale op rij, al is het dit keer dan niet de beker.
Opnieuw treffen ze het team uit de Oost Groningse klei, waar ze op gespannen voet mee staan. Ze zitten dit jaar bij elkaar in de competitie en hebben een keer gewonnen en een keer verloren. Vorig jaar hebben ze dit team in de kwartfinales uit de beker gestoten. Met deze ploeg is er bijna iedere keer wel mot, vanwege het publiek en het fysiek harde spel.
De voorbereiding verloopt niet geheel vlekkeloos, of dit komt omdat ze nog niet helemaal fit zijn of dat er andere dingen spelen, dat is me niet geheel duidelijk. Het team is niet compleet, één speler is geblesseerd, een tweede is geschorst, dus ze moeten het met twee man minder doen.
Vanaf het moment dat er bekend is wie de tegenstander is, is er van beide kanten gesteggel over het veld waar gespeeld gaat worden. De Oost Groningers willen graag op gras voetballen, Lewenborg heeft de voorkeur voor kunstgras. De wedstrijd moet plaatsvinden op neutraal terrein, omdat het dit keer maar om één wedstrijd gaat en geen van de teams dan het thuisvoordeel heeft. Uiteindelijk wordt er gekozen voor een veld in Hoogezand, wel gras.
Niet al te ver weg dus en in de buurt van de club waar B1 kortgeleden nog hebben gespeeld. Dat moet dus geen probleem zijn.
In Hoogezand zelf gaat degene die voorop rijdt ineens linksaf, waar wij normaal gesproken rechtdoor zouden gaan. Nou ja, hij zal wel een snellere route weten, dus we rijden er met zijn allen achteraan. We rijden echter wel erg lang rechtdoor, zouden we niet eens naar rechts moeten?
En ja hoor, we zijn te ver gereden. Allemaal omkeren en weer een stukje terug, maar ook nu rijden we niet goed. We komen terecht in een nieuwe woonwijk. We hebben hier heel wat mooie huizen zien staan en ook best naar onze gading, maar na een aantal rondjes te hebben gereden, hebben we het hier wel gezien. Uiteindelijk komen we toch op de weg bij de andere club, waar het vlakbij moet zijn. De jongens zetten we hier alvast af, omdat er geen plek meer voor de auto’s is. De ouders rijden verder en komen er achter dat de betreffende velden toch verder weg te zijn dan ze dachten.
Uiteindelijk vinden we de club en zijn we er eerder dan de jongens, die toch wel een aardig stukje moesten lopen. Zegt het spreekwoord niet: ‘Een goed begin is het halve werk?’ Ik hoop niet dat dit in dit geval opgaat, want dan kunnen we wel eens het onderspit gaan delven. Ik hou het voor nu maar op: ‘Een slechte generale, betekent ….’ Of gaat dit spreekwoord in dit geval niet op?

Onder het genot van een lekker muziekje gaan de jongens intrainen. Ze hebben er zin in. De temperatuur begint al op te lopen, maar gelukkig staat er nog wel een windje. De voorspelling is 24-28 graden, maar gelukkig spelen ze om 11 uur Dan zal het hopelijk nog wat meevallen.
Als de jongens zich klaarmaken om van start te gaan, verplaatsen we ons snel naar de zijkant van het veld. Hier kan ik beter filmen. Op het moment dat ik mijn fototoestel gereed aan het maken ben, start de wedstrijd en nog voordat ik de camera helemaal heb geïnstalleerd valt het eerste doelpunt voor Lewenborg. Jeetje, dat gaat snel. Ook hierna ben ik nog niet helemaal klaar met de camera, probeer ook tussendoor nog even gewoon te kijken en dan ligt ook de 2e er al in. De wedstrijd is nog geen 5 minuten oud en we staan al met 2-0 voor. Dat mogen ze toch niet meer weggeven….
De eerste helft kabbelt verder, beide partijen zijn niet echt in topvorm. De warmte zal hierin ook wel een rol spelen, maar geleidelijk aan zien we dat de wedstrijd kantelt en dat de tegenpartij het meer in de hand gaat krijgen. Er volgen een aantal gevaarlijke acties, welke gelukkig geen gevolgen hebben.
In de tweede helft staat de tegenpartij direct op scherp en niet veel later is het 2-1. Nu is het oppassen geblazen. Eigenlijk moet Lewenborg direct een treffer maken, om te voorkomen dat de tegenpartij gelijk komt, maar zoals zo vaak gaan de koppies van Lewenborg nu wat hangen en krijgen de andere spelers vleugels. Zij geloven er weer in en voordat Lewenborg zich weer wat heeft hersteld, ligt ook de 2e er in voor hun. Het is gelijkspel.
De hele wedstrijd zijn er al veel harde overtredingen, vooral van de kant van de tegenparij, maar hier wordt door de scheidsrechter niet echt op ingegrepen. Dit levert veel frustratie op in het veld en aan de kant. Tijdens de reguliere speeltijd lukt het beide teams niet meer om te scoren, wat inhoudt dat er een verlenging komt.
Bij Lewenborg is in de eerste helft al een speler ziek uitgevallen, een ander heeft een flinke schop in zijn gezicht gekregen, maar kan er op het moment nog niet af. Er valt nog een ander uit met pijn, waardoor er eigenlijk geen wissels over zijn. De enige wissel die er nog is, voelt zich ook niet lekker.
In de eerste verlenging houden beide teams nog stand, het spel wordt harder en harder en tijdens de 2e verlenging weet de tegenpartij vanuit een hoekschop via een kopbal te scoren. Ze staan met 3-2 voor met nog ongeveer 5 minuten op de klok.
Even hierna wordt een speler van ons heel hard geraakt en blijft liggen. Het ziet er zo vanaf de kant niet goed uit en hij heeft ook echt veel pijn. Terwijl hij verzorgt wordt, beginnen de supporters aan de andere kant ineens heel hard te schreeuwen: ’Kampioenen, kampioenen’. We snappen dat ze blij zijn, maar moet dit op het moment dat er een speler misschien wel ernstig geblesseerd is?
Helaas lukt het de jongens hierna niet meer om te scoren en hebben ze 3x achtereen een finale verloren. Heel jammer. Dit keer gaat 3x is scheepsrecht dus niet op, of komt het omdat dit toch een ander soort wedstrijd is?
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat de tegenpartij qua voetbal dit keer ook de betere partij was, ze hebben terecht gewonnen, maar wat sportiviteit betreft hebben ze zeker niet gewonnen. Maar van wie zullen deze jongens het hebben? Hun publiek is nu niet bepaald om over naar huis te schrijven, na de wedstrijd horen we zelfs dat één van onze spelers is bespuugd door één van de ouders. Te triest voor woorden ….

Aan het einde van de middag wordt het seizoen toch nog feestelijk afgesloten. Het is jammer, maar helaas. De meeste jongens gaan door naar de A-ers en zouden volgend jaar niet zelf in de hoofdklasse kunnen spelen en voor de spelers die na hun in B1 komen, is het misschien wel zo fijn om niet direct in de hoofdklasse te moeten spelen.

            

Voetbal, toernooien, KNVB beker

           

Ik hou van voetbaltoernooien. Deze zijn aan het einde van het seizoen, wat betekent dat ze in mei/juni plaatsvinden en dan is het over het algemeen mooi weer. Heerlijk een hele dag langs de lijn voetbalwedstrijdjes kijken, maar vooral tussendoor even lekker kletsen, hangen op het veld, lekker in het zonnetje. Dit is tenminste het beeld voor mij van een voetbaltoernooi. De rest van het jaar is het altijd maar afwachten wat voor weer het is tijdens een wedstrijd. Niet dat ik daarom vaak verstek laat gaan, maar ik sta toch liever langs de lijn in mijn zomerse outfit, zonnebril op te genieten van een wedstrijd én de zon.

Dit jaar is het echter anders. Een paar weken geleden had Sylvain een voetbaltoernooi in Meeden op de vroege zaterdagochtend, we stonden hier in de kou en kregen zelfs nog een kleine regenbui op onze kop. Niet echt het weer dus wat er in mijn ogen bij hoort. Het was overigens een leuk toernooi, waar de kids van Kids United als enig voetbalteam met een beperking het opnam tegen ‘gewone’ E-teams. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt en vond ik mooi om te zien, echte integratie. De kids hebben hun best gedaan, maar hun beperking zat hen hier toch letterlijk in de weg. Ze hebben alle wedstrijden verloren, maar ondanks dat niet minder plezier gehad. Het mooie vond ik nog het moment dat de kids aan het begin stonden in te trainen in hun mooie FC Groningen outfit. Andere teams die aan kwamen lopen keken hier echt van op en ik hoorde een aantal kinderen zeggen: ‘Ik hoop dat we tegen FC Groningen mogen spelen’.  Nog niet wetende dat dit de G voetballers van FC Groningen waren.

Zaterdag zijn we aanwezig geweest op de jeugdvoetbaldag van de KNVB in Burgum. Hier voetbalde het team van Lesley de finale om de KNVB beker en aangezien Sylvain hier toch aanwezig was, mocht hij ook meedoen met de pupillen van Kids United.
Twee dagen voor de finale, waar Lesley heel erg naar uit heeft gekeken, raakt hij opnieuw geblesseerd aan zijn lies. Eigenlijk voelt hij direct al dat het niet goed is, maar probeert toch nog één keer te schieten. Nu schiet het er echt in, wat zal dit betekenen?
Hij stopt met trainen, ijst zijn lies bij de club en daarna thuis en maakt een afspraak met de fysiotherapeut van de club. Tegen beter weten in hoopt hij dat deze zegt dat hij met tape wel kan spelen, maar dit blijkt toch echt niet het geval. Zeker vier weken niet spelen is het advies. Lesley is niet te genieten, waarom nu? Zou hij niet toch nog even twee minuten mee kunnen doen op het moment dat ze voorstaan, oppert hij nog, maar dit is geen optie. Diep teleurgesteld probeert hij zich erbij neer te leggen die vrijdag. Het is heerlijk weer.
De volgende dag staan we vroeg op, het humeur van Lesley is er nog niet echt beter op geworden, in tegenstelling tot het humeur van Sylvain. Hij gaat vandaag lekker voetballen en mag het Kids United tenue weer aan. Het is bewolkt en als we buiten komen, blijkt het ook koud. De voorspellingen zijn volgens manlief en mijn oom goed, ik heb mijn twijfels. Een paar dagen geleden heb ik andere berichten gehoord.
We reizen dit keer in een dubbeldekker naar de plek waar het toernooi zal plaatsvinden. Gezellig met z’n allen in de bus. De jeugd zit boven en de meegereisde ouders nemen onder in de bus plaats. Het is rustig in de bus.
Aangekomen op het park gaan de jongens van Lewenborg zich klaarmaken en voorbereiden. Sylvain kan direct aan de bak, op een achterafveldje wat eruit ziet als een knollenveld. Hoe kunnen ze kinderen met een beperking, waarvan een deel ook nog eens slecht ter been is, nu laten voetballen op een knollenveld. Dit valt me erg tegen van de organisatie. Leuk dat ook kinderen met een beperking  uitgenodigd worden, maar het voelt alsof ze weggestopt worden.
Ze winnen de eerste wedstrijd. Sylvain vindt het geweldig dat Lesley met een aantal teamgenoten en ook een deel van de supporters van Lewenborg nu ook eens bij hém komen kijken. Hij speelt twee wedstrijden, voordat het team van Lesley moet aantreden en ook de tweede wedstrijd wordt omgezet in winst. Sylvain is het er niet mee eens dat we daarna naar het andere veld gaan om bij Lewenborg te kijken, maar eenmaal daar is het toch wel goed.
De wedstrijd begint voorzichtig van beide kanten. Het is aftasten, beide teams krijgen de eerste helft wel een paar kansen, maar niet echt uitgesproken. Het is wel duidelijk dat de tegenpartij zich wat in laat zakken, maar er ineens gevaarlijk uit kan komen. Onze jongens doen hun best, maar voetballen niet echt de sterren van de hemel. Toch moet het te doen zijn om deze wedstrijd in winst om te zetten.
In de pauze breng ik Sylvain terug naar Kids United aan de andere kant van het complex voor de laatste wedstrijd. Deze zal over tien minuten gespeeld worden, maar als ik daar aankom, zijn ze al begonnen. Het was mijn bedoeling om Sylvain hier te laten en dan terug te gaan naar het andere veld, maar als ze dan toch al begonnen zijn, kijk ik het wedstrijdje hier nog maar af. Het gaat goed. De kinderen hebben er zin in. De voorgaande wedstrijd, waar Sylvain niet bij was, hebben ze gelijkgespeeld. Deze laatste wedstrijd winnen ze met overtuiging en de kids zijn helemaal uitgelaten. Zijn ze kampioen? In mijn haast om naar het andere veld terug te keren, ben ik helemaal vergeten om dit te vragen.
Lewenborg is inmiddels al begonnen. Het is spannend, geen hoogstaand voetbal, meer gepingpong, maar dit gebeurd over en weer. Ik heb het gevoel dat het toch echt moet lukken om deze pot te winnen. Ik ben in de veronderstelling dat het nog steeds 0-0 is, maar kom er ineens achter dat ze met 1-0 achter staan. Vandaar dat Lewenborg zo in de aanval is en het andere team meer aan het verdedigen.
Inmiddels wordt de prijsuitreiking van de jeugd met een beperking omgeroepen en Sylvain is inderdaad kampioen. Met mijn vader gaat hij snel naar het podium en geniet van de aandacht die hij hier krijgt. Hij is helemaal blij met zijn medaille.
In de slotminuten, het staat nog steeds 1-0,  wil het maar niet lukken om de bal er nog in te prikken voor Lewenborg. Ze worden prikkelbaar en iedereen heeft het gevoel dat het hem niet meer wordt. Ondertussen loopt Sylvain bij de jongens op de bank en de supporters langs met een bigsmile, zijn medaille tonend, zich er niet van bewust dat dit niet het juiste moment is.

Helaas, opnieuw is het niet gelukt om de bekerfinale in winst om te zetten. Vorig jaar waren ze ondanks dat, toch een stuk blijer met hun tweede plaats. Er kon nu niet echt een lachje af, het team heeft niet samen de beker in ontvangst genomen en is er ook niet trots mee op de foto gegaan. Zal dit komen omdat het de tweede keer is dat ze de finale verliezen, al is het niet geheel hetzelfde team. Komt het omdat het er nu meer in had gezeten? Of zorgt de kou van vandaag voor minder enthousiasme?
Ik vind dat ze best trots op zich zelf mogen zijn. Het is opnieuw gelukt om finalist te worden, daar hebben ze een lange weg voor afgelegd. De teleurstelling is begrijpelijk, maar het was al met al toch een mooi seizoen. Volgend jaar weer … en dan voor de derde keer wel de beker pakken?
Ik ben trots op mijn beide jongens en wat is het belangrijkste? Lekker bewegen en plezier (… en voor de supporters graag een zonnetje).

                

Kampioen en door naar de finale van de beker …

            

Vorig jaar was het nog nooit een team van de club gelukt om door te dringen tot de finales van de KNVB beker. Een hele prestatie dus. De halve finale was een thuiswedstrijd en het stond helemaal vol met publiek. Het weer zat ook mee, dus was het ook leuk om te kijken. Dit jaar is het Lesley’s team opnieuw gelukt om door te dringen tot de bekerfinale. Het is niet hetzelfde team als vorig jaar, ongeveer de helft  van het ‘oude’ team zit ook in dit team. Het team is geen echt team en voetbalt ook niet de sterren van de hemel, maar toch doen ze het wel goed. Naast dat ze in de finale van de beker zitten, zijn ze ook nog kampioen geworden dit jaar …

De weg naar de finale was minder spannend dan vorig jaar. Het lijkt wel alsof ze er al een beetje aan gewend raken, of is dit puur mijn eigen gevoel?  De halve finale was tegen een beruchte club, van oudsher heeft het niet zo’n goede naam, dus daar werd het team goed op voorbereid. Geen grote monden, niet reageren, maar beter negeren en er is ook een officiële scheidsrechter van de KNVB  voor aangevraagd. Dit bleek niet overbodig.
Het was geen mooi weer zoals het voorgaande jaar bij aanvang van de wedstrijd.  In tegendeel, er hing een dreigende lucht. Dat voorspelde niet veel goeds. Met de paraplu’s in de aanslag stond een handjevol publiek langs de kant. Een stuk minder dan het voorgaande jaar. Ook op het balkon stonden  supporters, maar ook daar een stuk minder dan het jaar ervoor.
Bij aanvang van de wedstrijd, hoorden we van de leider dat er vooraf al trammelant was. Het team van de tegenpartij had drie spelers uit de A’ers meegenomen, die geen dispensatie bleken te hebben. Ook hadden ze van drie B-ers geen pasjes bij zich. De scheids wilde dit nog wel door de vingers zien, als er voor gezorgd werd dat de pasjes er na de rust wel zouden zijn. Er moest dus iemand met de pasjes vanuit Emmen naar Groningen komen in de tussentijd. Op deze manier konden ze in elk geval nog met tien spelers aan de wedstrijd beginnen.
Ik weet niet of het ook gelukt was als ze tegen elf tegenstanders hadden gespeeld, maar Lewenborg B1 is door naar de finale. Vraag niet hoe. De wedstrijd, en dan met name de tweede helft was een echte slachtpartij. Er vielen veel gele kaarten aan de kant van de tegenpartij, waardoor ze uiteindelijk na tachtig minuten met acht spelers het veld verlieten. Geen leuke wedstrijd, waarbij er spelers van de tegenpartij een grote mond hadden tegen ‘onze’ leider en de scheids aan het eind nog met woorden werd bedreigd. Ik heb nog nooit een scheids met zo’n sprint het veld zien verlaten na de wedstrijd. Ook onze jongens mochten de kleedkamer niet uit, omdat er een erg dreigende sfeer hing. Terwijl zij in de kleedkamer waren, hoorden ze dat de nummer twee in de competitie hun wedstrijd die dag had verloren en tegen de verwachting in, waren ze na deze wedstrijd al kampioen geworden. Een beetje anders dan verwacht, de  vrijdag erop stond de kampioenswedstrijd gepland, en nu konden ze het niet echt vieren. Ze wilden  met z’n allen de kleedkamer uit, lekker feesten op de gang, maar werden gauw weer naar binnen gebonjourd.
Belachelijk dat dit zo moet. Nog nooit hebben we dit gelukkig meegemaakt, er hing echt een dreigende sfeer. Ik hoop dat ze zo’n wedstrijd niet weer hoeven spelen.

Maar … ze voor het tweede jaar op rij door naar de finale. Vorig jaar hebben ze deze helaas verloren, zal het dit jaar wel lukken om de beker te pakken?
En dan ook nog kampioen. Hartstikke leuk voor de jongens en ook al hebben ze vrijdag geen denderende wedstrijd gespeeld -welke ze overigens wel hebben gewonnen-  en was er helemaal geen spanning meer, ze hebben met z’n allen ’s avonds wel een leuk feestje gevierd.
De volgende ochtend stond er nog een wedstrijd in de competitie op het programma tegen de nummer twee. Gelukkig dat  hier niets meer van afhing, want deze wedstrijd hebben ze met 6-1 verloren …

En dan nu op naar de finale op 1 juni …