Een relaxed avondje uit …

          

Als je een zorgintensief kind hebt, is het fijn om af en toe even de zorg aan een ander over te kunnen laten. Ik vind dat niet gemakkelijk, maar in de loop der jaren ben ik hier wel soepeler in geworden. Eén keer in de maand gaat Sylvain naar mijn ouders voor zijn logeerweekend. In dat weekend doen we lekker niks, kunnen we klussen in huis, gaan wij als ouders even wat samen doen of we kiezen er juist voor om met Lesley wat leuks te doen. Zo zijn we eens een dagje naar Amsterdam gegaan met zijn drieën, een aantal dagen naar Berlijn, maar ook uitstapjes als een theatervoorstelling of een voetbalwedstrijd horen daarbij.
Eén keer eerder zijn we met zijn drieën naar het Nederlands elftal geweest. We wilden hier altijd al graag een keer naartoe en dan het liefst in de Kuip in Rotterdam. Helaas deed de wedstrijd er toen niet meer toe, Nederland had zich al gekwalificeerd, het regende en we zaten niet droog en de wedstrijd was niet om aan te zien. De sfeer in het stadion viel ons toen erg tegen, maar dit had denk ik alles te maken met het feit dat de wedstrijd niet belangrijk meer was, de tegenstander niet zo goed en het weer slecht. We wilden dus graag nog een keer een wedstrijd bekijken, waarbij er wel wat op het spel staat en de sfeer hopelijk een stuk beter is …

Gisteren was het dan zover. Eindelijk gaan we met z’n drieën weer een wedstrijd van het Nederlands elftal bekijken en er staat wel degelijk wat op het spel. Helaas, is de wedstrijd niet in de Kuip, maar in de Arena, waar mijn mannen liever niet naartoe gaan. Mij maakt het niks uit. Ik vind de Arena best leuk en ook de accommodatie eromheen. We zijn hier één keer eerder geweest, toen Sylvain met een aantal andere kinderen van Kids United, tijdens de Johan Cruijfschaal aan de hand van een speler het veld op mocht. Hij vond het prachtig om met de andere kids langs het veld te lopen, het publiek op te zwepen en met de speler aan de hand het veld op te lopen, maar van de wedstrijd hebben ik toen niets gezien, omdat meneer bang werd van het geluid (het gejoel van publiek) in het stadion.
Vandaag gaat Sylvain niet mee, dus kunnen we in alle rust op de tribune zitten en hopelijk een leuke pot voetbal zien. Lesley moet ’s middags eerst zelf nog een wedstrijd voetballen om 15.00 uur, zodat we niet echt op tijd richting Amsterdam kunnen vertrekken. Tegen een vader van een teamgenoot van Lesley vertel ik nog dat we voor de zekerheid een parkeerplaats gereserveerd hebben, omdat ze grote drukte verwachten vanwege drie evenementen in de Arenapoort. Wel iets verder weg van het stadion, maar we hebben Sylvain niet bij ons, dus kunnen we wel opschieten.
Keurig op tijd komt Lesley thuis, nu kan hij ineens wel snel douchen, hij loopt echter nogal kreupel. Geblesseerd geraakt in de wedstrijd. Ojee, wat nu? We moeten nog wel even een stukje lopen vanaf onze parkeerplaats naar de Arena.
We stappen eerst maar in de auto en zien het daar wel. De reis verloopt voorspoedig. De grote drukte, welke ze hadden voorspelt op de weg richting de Arena, valt heel erg mee. We rijden zo op onze parkeerplaats af en zien voornamelijk Turken lopen richting het stadion. Zouden er meer ‘uitsupporters’ zijn dan ‘thuissupporters’? Turkse supporters moeten wel heel fanatiek en lawaaierig zijn. Ik ben benieuwd.
We zijn drie kwartier voordat de wedstrijd begint op de plaats van bestemming. Volgens de informatie op internet is het ongeveer 5 minuten lopen naar de Arena. Lesley heeft echter flink last van zijn voet en weet niet goed hoe hij moet lopen om zo min mogelijk pijn te hebben. We lopen dus heel rustig richting het stadion, ingehaald door vele andere supporters. Het is gelukkig droog en een gezellige boel. Al hinkelend en strompelend staan we een tijd later oog in oog met de Arena, dit keer in het donker. En nu, welke ingang moeten we hebben? Dat is ook nog wel even zoeken, pas dan merk je hoe vervelend dit is als je niet goed ter been bent. Uiteindelijk vinden we de goede ingang, wat verder naar achteren. Arme Lesley, het valt hem zwaar om dit hele stuk te lopen en dan moeten we ook nog een aantal trappen op. Hij wordt er natuurlijk ook nog tussenuit gepikt om te worden gefouilleerd, maar uiteindelijk bereiken we net voor kwart voor 9 onze plek in het stadion. De sfeer zit er al goed in. We zitten niet ver van het ‘uitvak’. Het hele vak achter één van de doelen van links naar rechts en geheel van onder tot boven is gevuld met Turkse supporters en ook  in de rest van het stadion, waar het flink Oranje kleurt, bevinden zich nog vele Turken tussen de Nederlanders. De gehele wedstrijd, maken de supporters in het ‘uitvak’ een lawaai van jewelste. Zij moedigen hun land met verwe aan. Mooi om te zien en te horen, onze aandacht verplaatst zich hierdoor nog al eens vanaf het veld naar de tribune, omdat wat daar gebeurd, misschien wel spannender is dan wat er op het veld gebeurd. Er zijn wat opstootjes, er wordt vuurwerk gegooid, maar bovenal supporteren ze hun land met veel geluid.
Het voetbal is niet echt geweldig, toch genieten we wel van de wedstrijd. We balen als Turkije voor komt te staan en hopen op een snelle tegentreffer, maar die komt er maar niet. Ondertussen zegt Joop tegen mij op het moment dat ik opper dat dit echt niks voor Sylvain was geweest, al dat lawaai, dat hij er ook wel last van heeft. Hij heeft deze week een migraine aanval gehad en is nog niet helemaal op dreef. In de tweede helft begint Joop steeds meer last te krijgen van zijn hoofd, ook door de felle lampen waar we steeds in zitten te kijken en begint hij weer last van zijn oog te krijgen. Het spel op het veld wordt er ondertussen nog steeds niet beter op, toch is de sfeer in het stadion nog steeds goed. Ondanks dat het grootste deel van het stadion Oranje kleurt en alleen het stuk achter één van de goals Rood, kunnen de Oranjesupporters de Turken niet overstemmen. Nederlanders maken alleen lawaai als het goed gaat, of als het juist helemaal niet goed gaat. De Turken doen dit echt 90 minuten lang. Mooi om te zien.
Ondertussen heeft Joop de tribune verlaten en is boven, achter de tribune op een rustigere en vooral minder fel verlichte plek gaan zitten. Lesley en ik kijken de wedstrijd nog verder uit, maar het is toch niet zo leuk, wetende dat Joop daar achter ergens zit en zich helemaal niet lekker voelt. Het doelpunt van Nederland wil maar niet vallen en de eerste Nederlandse supporters verlaten ondertussen de tribune. Gelukkig valt uiteindelijk, in de blessuretijd, toch nog het doelpunt van Oranje, dat maakt nog een hoop goed. Het is ineens opmerkelijk stil op de tribune naast ons.

We hebben ondanks de matige wedstrijd, het feit dat Joop last van zijn hoofd kreeg en Lesley zo moeizaam kon lopen, toch een erg leuke avond gehad. We hebben echt genoten van de sfeer rondom de wedstrijd, maar of ik nu nog zo snel zal zeggen: ‘Sylvain is niet mee, dus we kunnen meer opschieten en lekker relaxed een wedstrijd kijken,’ weet ik niet. Mijn andere mannen hebben Sylvains aandeel overgenomen ….

Als een kip zonder kop …

           

Al weken loop ik als een kip zonder kop door het huis. Wat ben ik toch gewend aan vastigheid. Dat valt me nu pas op. Nu alles niet meer op een vaste plek ligt of staat, sommige dingen tijdelijk zijn verdwenen, ben ik helemaal in de war. Hoe vaak ik niet de trap op en af loop, omdat ik weer iets vergeten ben, een ruimte inloop waar ik niet meer kan vinden wat ik zoek, water wil weggooien in een wasbak, die er niet meer is en naar de toilet wil en ineens nog een verdieping lager moet. Zucht, zal het wennen?

Al tijden willen we de badkamer opknappen. De tegels toch maar tot aan het plafond, zoals Joop al tegen mij zei toen we bijna 20 jaar geleden de badkamer gingen aanpakken. Ik snapte toen niet waar dat voor nodig was, de tegels die er inzaten zaten toch ook niet tot aan het plafond. Inmiddels zoveel jaren later en wijzer geworden, snap ik het wel.
Ook de wasmachine en droger in de badkamer zijn eigenlijk al jaren een doorn in ons oog. Het neemt veel ruimte in, we gooien er allerlei troep (lees kleding) op en de wasmachine en/of droger aanzetten als er iemand wil douchen, vinden we niet veilig. Dit zorgde nogal eens voor frustratie. Wil ik de wasmachine aanzetten, staat er weer één onder de douche of ik had de machine net aan staan, wil er één douchen. Dit probleem is inmiddels opgelost.
Maanden geleden zagen we toevallig de tegels die we in onze badkamer hebben bij de bouwmarkt liggen in de aanbieding. Ze gaan eruit, dus besloten we direct maar de benodigde tegels mee te nemen. Ook de nieuwe vloertegels hebben we gelijk maar uitgezocht. De tegels liggen al maanden (of zal het inmiddels al een jaar zijn?), netjes opgestapeld in de gang, waardoor we de passpiegel die daar hangt nauwelijks nog kunnen gebruiken.
Joop is begonnen met een afvoer aanleggen en waterleidingen leggen naar het kleinste kamertje in huis, vroeger onze babykamer, maar nu de waskamer, waar ook de wasmachine en droger naartoe zullen verhuizen. Een hele klus, waarvan een deel onder de grond moet plaatsvinden. Naast een drukke baan, een gezin met een zorgintensief kind, gaat dit alles niet zo snel. Vooral omdat dit zorg intensieve kind erg slecht kan tegen het lawaai van bijvoorbeeld de boormachine. Het werk kan dus het beste gebeuren als meneer niet in de buurt is. Maar het is gelukt, inmiddels ben ik in het bezit van een heuze waskamer, waar de wasmachine en droger hun plekje hebben gekregen, waar ik de was kan ophangen en waar de strijkplank met strijkijzer kunnen blijven staan. Waar de gevouwen was klaarligt om in de kasten te worden gelegd en het strijkgoed wacht om van zijn kreukels te worden ontdaan. Grotendeels mijn domein dus. Niet mijn hobby, maar wel fijn om nu alles bij elkaar te hebben en ik doe een poging om de kamer netjes te houden.

                    
Inmiddels gaat manlief gestaag door met de rest van de klus. De badkamer is inmiddels gestript. Na het verplaatsen van de wasmachine en droger, zijn de wc, de wastafel en het muurtje waar de wastafel aan bevestigd was, verwijderd. Het rek waar de handdoeken lagen is weg, de kapotte tegels zijn eruit  gekapt en vervangen door nieuwe tegels. De tegels zijn tot het plafond doorgetrokken en de vloer is eruit gehaald. Deze is inmiddels deels geëgaliseerd, zodat straks de nieuwe vloertegels erop kunnen. Maar eerst moeten de nieuwe leidingen aangelegd, de afvoer verplaatst, het bad geplaatst en een nieuwe toilet opgehangen, daarna onze oude douche eruit en de nieuwe wastafel met kast gemaakt en geplaatst.
Op dit moment hebben we in de badkamer dus alleen maar een douche. De kleding die we ’s avonds steevast uittrokken in de badkamer en op wasmachine of droger dumpten, ligt er niet meer en ben ik geregeld kwijt. De handdoeken liggen nu in de waskamer en kunnen we na het douchen niet meer uit de droger pakken, evenals de onderbroeken die we hier toch ook, blijkt nu, altijd uithaalden. Het gebeurd dus geregeld dat we onder de douche wegkomen en ons niet goed hebben voorbereid. Geen handdoek hebben gepakt en/of geen kleding hebben klaargelegd. In de waskamer is geen gordijn aanwezig, dus wel onhandig.
Ook als ik me ’s ochtend niet ga douchen, maar even snel wassen bij de wasbak, moet ik nu naar beneden en sta daar zonder handdoek of kleding of wat ook. Lesley die steevast ’s ochtends zijn haar onder de kraan stopt, omdat het niet meer zit, staat geregeld met een druipend hoofd boven de wasbak en komt er dan achter dat hij een handdoek is vergeten. Ik ben dus niet de enige in huis, die als een kip zonder kop door het huis rent. En Sylvain was er de eerste dagen niet aan gewend dat er geen wc meer was in de badkamer. Altijd wachtend tot het laatste moment om naar de wc te gaan, overkwam het hem in het begin wel dat hij voor nop naar de badkamer liep, zag dat de wc er niet was en vervolgens de trap af moest en dan al lichtjes in zijn broek plaste. Hij is hier inmiddels wel aan gewend en het gebeurd hem niet meer, maar ik … ik loop nog steeds als een kip zonder kop rond.
Komt het door het ouder worden? Dat ik niet meer kan wennen aan veranderingen? Ligt het aan de drukte? Inmiddels ben ik bijna drie maanden weer aan het werk als diëtist, drie maanden waarin ik probeer mijn kennis weer op peil te krijgen, druk bezig ben met mijn plan van aanpak te schrijven en vervolmaken, aan te vullen om me als herintreder te kunnen aanmelden. Druk bezig met solliciteren en inmiddels via een omweg (ik solliciteerde op een andere baan) aangenomen ben om nog een zwangerschapsverlof te gaan vervullen, welke deels het huidige zwangerschapsverlof overlapt. Allemaal heel leuk en ik ben er ook blij mee, heb er plezier in om me opnieuw in alle oude en nieuwe kennis te verdiepen, maar af en toe is het wel wat druk in mijn hoofd en dat heeft er vast mee te maken dat ik als een kip zonder kop rondloop.

Nog even volhouden, dan is alles straks weer klaar en mooier dan voorheen. Hebben we een bad met douchegedeelte erin, een hangend toilet en een mooi bad meubel met dubbele wasbak. Sylvain verheugd zich helemaal op het bad. Wij ook, alhoewel ik wel benieuwd ben hoeveel gebruik ik ervan zal gaan maken. In het begin zeker en ik denk dat Joop, als de badkamer klaar is, ook nog vele uren in de badkamer zal vertoeven. Niet meer om te klussen, maar om bij te komen van alle gedane arbeid.