Kun je na nog geen twee maanden volledig weer aan het werk te zijn, zo toe zijn aan vakantie? In eerste instantie vond ik van niet, maar na alles wat er is gebeurd, is het nog niet zo gek. Net als iedereen begin ook ik meer moeite te krijgen met de beperkingen die ons door de lockdown zijn opgelegd, maar eigenlijk nog meer door wat we ons zelf hebben opgelegd. Door de kwetsbaarheid van onze zoon, hebben we ons al meer dan een jaar grotendeels uit het sociale leven teruggetrokken. In 1e instantie door alle onzekerheid rondom het coronavirus en het feit dat onze jongste elke infectie makkelijker oppikt. Daarna, omdat het van belang was om hem fit te houden, in gewicht te doen toenemen, vanwege de grote operatie die hij moest ondergaan en vervolgens de complicatie na de operatie, waarbij één van de longen het tijdelijk niet deed, hij weer veel was afgevallen en van ver moest komen om weer conditie op te bouwen en aan te komen.
De eerste periode vond ik het zelf niet erg om ons af te zonderen. Gezien ik net voor het hele coronagebeuren aan met een burn-out thuis kwam te zitten, had ik helemaal geen behoefte aan contacten. Ik heb wel moeten wennen aan dat iedereen ineens thuis was en ik daardoor niet de rust kon nemen die ik nodig had om te herstellen, maar hier hebben we gelukkig wat op gevonden. De vele wandelingen in de natuur deden me goed en langzaam aan krabbelde ik weer op, waardoor ik in september weer geleidelijk aan het werk op kon pakken. Dit ging niet direct van een leien dakje, heb het heel langzaam aan op moeten bouwen en op het moment dat ik net het gevoel had, dat het eindelijk weer wat de goede kant op ging, kwam de operatie van Sylvain met alles nadien; spanning, angst, slapeloze nachten op de IC, alle prikkels van piepjes, gebiologeerd door de getallen op het scherm, gaat het wel de goede kant op, etc. etc. Op dat moment onderga je het allemaal en gelukkig ging het na verloop van tijd de goede kant op, maar het heeft ons wel een hele knauw gegeven. Het viel niet mee, om na 4 weken ‘vakantie’ de draad op het werk weer op te pakken, maar uiteindelijk is het gelukt om vanaf half april weer volledig te gaan werken.
De gesprekken met ex-coronapatiënten, die op de IC hebben gelegen, doen zo nu en dan de herinneringen wel weer boven komen, dit komt soms zomaar uit het niets, maar ik heb het denk ik wel een plekje kunnen geven.
Gezien de huidige stand van zaken, is het nog niet mogelijk om een groot feest te geven ter gelegenheid van Joops 50ste verjaardag. Daarom hadden we bedacht dat het ook wel lekker zou zijn om een paar dagen met het gezin weg te gaan. Bij de voorbereidingen merkte ik dat ik toch wel erg de behoefte heb om er even tussenuit te zijn en misschien wel langer dan een paar dagen, dus het werd een week. Zoals gebruikelijk in onze familie de laatste jaren, krijgt iemand die 50 (of in sommige gevallen pas bij 60) wordt, een mooi boekwerk met persoonlijke verhalen, herinneringen, anekdotes of wat ook, vaak vergezeld met leuke foto’s, van familie en/of vrienden. Zo ook ben ik dit gaan regelen voor Joop. Zelf had ik bedacht dat het wel leuk zou zijn om naast mijn verhaal ook van elk jaar een foto van Joop toe te voegen. Dit bleek echter niet mogelijk. Van de eerste 16 jaren, kon ik helaas niet van elk jaar een foto vinden, daarna lukte het wel en sinds het digitale tijdperk, hebben we zoveel foto’s dat het moeilijk kiezen was. Het werden er dus steeds meer. Doordat ik door alle fotoalbums en digitale foto’s heen ben gegaan, komen er veel herinneringen weer naar boven. Wat heeft Joop al veel meegemaakt in zijn jonge jaren, wat hebben we samen al veel meegemaakt, het maakte een hoop los. De kinderen hebben elk op hun eigen manier een mooi stukje op papier gezet en ook van familie hebben we leuke herinneringen ontvangen. Met een dik boekwerk met vele mooie, lieve, dierbare woorden en verhalen, waarover we onze mond moesten houden, leuke cadeautjes, versieringen etc., zijn we naar ons vakantieadres afgereisd.
We hebben een heerlijke week achter de rug. Helaas kon onze oudste zoon door verplichtingen op school niet de gehele week aanwezig zijn, maar we hebben samen genoten. Het weer was ons ook goed gezind. We hebben leuke wandelingen gemaakt in de bossen, heidevelden en grote zandvlakte om ons heen, maar vooral ook lekker gerelaxt, goede gesprekken gevoerd en het aangedurfd om een stad in te gaan, in een rustige winkel kleding te passen en lekker te genieten op een terras.
Op deze manier Joops 50ste verjaardag vieren, was voor ons een prima alternatief. De dag zelf hebben we bij ons huisje doorgebracht. Eerst de boel versieren, Lesley’s mooie Abraham buiten gezet en de cadeautjes gegeven. Nu konden we eindelijk alle geheimzinnigheid achter ons laten. Sylvain had al één ding verklapt voor de verjaardag en Lesley en ik moesten steeds op onze tong bijten, om niet te laten merken waar we mee bezig waren. We hebben heerlijk uitgebreid ontbeten (of eigenlijk meer gebruncht) met lekkere broodjes, koffie met gebak gehad en pizza als diner.
Tussendoor was er genoeg tijd voor Joop om samen met ons het mooie boekwerk te lezen, foto’s te kijken, herinneringen op te halen en we merkten allemaal dat al deze verhalen ons erg emotioneel maakten. Dit kwam deels door de mooie woorden, maar ook door alle emoties van de afgelopen tijd, die door het lezen van de verhalen (die hier helemaal niet specifiek over gingen overigens) boven kwamen. Het is net alsof we nu pas de tijd en rust hadden om dit toe te laten. Daarnaast doordat we bijna alle mensen die de moeite hebben genomen om wat moois op papier te zetten, al zo lang niet echt meer hebben gezien en gesproken.
Maar hopelijk is nu het einde in zicht en krijgen we langzaam aan stukje bij beetje ons oude leven weer terug. Gelukkig zijn wij drieën inmiddels gevaccineerd en heeft ook Syl zijn 1e prik gehad. Hopelijk kunnen/durven we (ik) ons daarna weer wat meer te permitteren.
En, ja … ik denk dat we echt even toe waren aan deze vakantie, vooral ook even weg uit onze eigen omgeving, even letterlijk afstand nemen. Ook Sylvain zien we opbloeien op het moment dat hij weer in een winkel komt, een gesprek met ‘vreemden’ aan kan gaan en heerlijk door de Apenheul kan slenteren (ook al moeten we hem nog steeds waarschuwen). We beseffen ons misschien ook wel te weinig wat dit alles met hem heeft gedaan. Al bijna 1 ½ jaar niet meer naar zijn werk (op een paar maanden na, waarin hij 2x 1 ½ uur per week kon komen), een enorme operatie, waar hij de noodzaak en impact niet van begrijpt, vervolgens weer helemaal opnieuw revalideren, in zijn ogen niets mogen en opnieuw niet naar het werk mogen.
@ngelineWagenaar 