Er even tussenuit, luxe of noodzaak!

• 

• 

Kun je na nog geen twee maanden volledig weer aan het werk te zijn, zo toe zijn aan vakantie? In eerste instantie vond ik van niet, maar na alles wat er is gebeurd, is het nog niet zo gek. Net als iedereen begin ook ik meer moeite te krijgen met de beperkingen die ons door de lockdown zijn opgelegd, maar eigenlijk nog meer door wat we ons zelf hebben opgelegd. Door de kwetsbaarheid van onze zoon, hebben we ons al meer dan een jaar grotendeels uit het sociale leven teruggetrokken. In 1^e instantie door alle onzekerheid rondom het coronavirus en het feit dat onze jongste elke infectie makkelijker oppikt. Daarna, omdat het van belang was om hem fit te  houden, in gewicht te doen toenemen, vanwege de grote operatie die hij moest ondergaan en vervolgens de complicatie na de operatie, waarbij één van de longen het tijdelijk niet deed, hij weer veel was afgevallen en van ver moest komen om weer conditie op te bouwen en aan te komen.
De eerste periode vond ik het zelf niet erg om ons af te zonderen. Gezien ik net voor het hele coronagebeuren aan met een burn-out thuis kwam te zitten, had ik helemaal geen behoefte aan contacten. Ik heb wel moeten wennen aan dat iedereen ineens thuis was en ik daardoor niet de rust kon nemen die ik nodig had om te herstellen, maar hier hebben we gelukkig wat op gevonden. De vele wandelingen in de natuur deden me goed en langzaam aan krabbelde ik weer op, waardoor ik in september weer geleidelijk aan het werk op kon pakken. Dit ging niet direct van een leien dakje, heb het heel langzaam aan op moeten bouwen en op het moment dat ik net het gevoel had, dat het eindelijk weer wat de goede kant op ging, kwam de operatie van Sylvain met alles nadien; spanning, angst, slapeloze nachten op de IC, alle prikkels van piepjes, gebiologeerd door de getallen op het scherm, gaat het wel de goede kant op, etc. etc. Op dat moment onderga je het allemaal en gelukkig ging het na verloop van tijd de goede kant op, maar het heeft ons wel een hele knauw gegeven. Het viel niet mee, om na 4 weken ‘vakantie’ de draad op het werk weer op te pakken, maar uiteindelijk is het gelukt om vanaf half april weer volledig te gaan werken.
De gesprekken met ex-coronapatiënten, die op de IC hebben gelegen, doen zo nu en dan de herinneringen wel weer boven komen, dit komt soms zomaar uit het niets, maar ik heb het denk ik wel een plekje kunnen geven.

• 

• 

• 

Gezien de huidige stand van zaken, is het nog niet mogelijk om een groot feest te geven ter gelegenheid van Joops 50^ste  verjaardag. Daarom hadden we bedacht dat het ook wel lekker zou zijn om een paar dagen met het gezin weg te gaan. Bij de voorbereidingen merkte ik dat ik toch wel erg de behoefte heb om er even tussenuit te zijn en misschien wel langer dan een paar dagen, dus het werd een week. Zoals gebruikelijk in onze familie de laatste jaren, krijgt iemand die 50 (of in sommige gevallen pas bij 60) wordt, een mooi boekwerk met persoonlijke verhalen, herinneringen, anekdotes of wat ook, vaak vergezeld met leuke foto’s, van familie en/of vrienden. Zo ook ben ik dit gaan regelen voor Joop. Zelf had ik bedacht dat het wel leuk zou zijn om naast mijn verhaal ook van elk jaar een foto van Joop toe te voegen. Dit bleek echter niet mogelijk. Van de eerste 16 jaren, kon ik helaas niet van elk jaar een foto vinden, daarna lukte het wel en sinds het digitale tijdperk, hebben we zoveel foto’s dat het moeilijk kiezen was. Het werden er dus steeds meer. Doordat ik door alle fotoalbums en digitale foto’s heen ben gegaan, komen er veel herinneringen weer naar boven. Wat heeft Joop al veel meegemaakt in zijn jonge jaren, wat hebben we samen al veel meegemaakt, het maakte een hoop los. De kinderen hebben elk op hun eigen manier een mooi stukje op papier gezet en ook van familie hebben we leuke herinneringen ontvangen. Met een dik boekwerk met vele mooie, lieve, dierbare woorden en verhalen, waarover we onze mond moesten houden, leuke cadeautjes, versieringen etc., zijn we naar ons vakantieadres afgereisd.

• 

• 

• 

We hebben een heerlijke week achter de rug. Helaas kon onze oudste zoon door verplichtingen op school niet de gehele week aanwezig zijn, maar we hebben samen genoten. Het weer was ons ook goed gezind. We hebben leuke wandelingen gemaakt in de bossen, heidevelden en grote zandvlakte om ons heen, maar vooral ook lekker gerelaxt, goede gesprekken gevoerd en het aangedurfd om een stad in te gaan, in een rustige winkel kleding te passen en lekker te genieten op een terras.
Op deze manier Joops 50^ste  verjaardag vieren, was voor ons een prima alternatief. De dag zelf hebben we bij ons huisje doorgebracht. Eerst de boel versieren, Lesley’s mooie Abraham buiten gezet en de cadeautjes gegeven. Nu konden we eindelijk alle geheimzinnigheid achter ons laten. Sylvain had al één ding verklapt voor de verjaardag en Lesley en ik moesten steeds op onze tong bijten, om niet te laten merken waar we mee bezig waren. We hebben heerlijk uitgebreid ontbeten (of eigenlijk meer gebruncht) met lekkere broodjes, koffie met gebak gehad en pizza als diner.
Tussendoor was er genoeg tijd voor Joop om samen met ons het mooie boekwerk te lezen, foto’s te kijken, herinneringen op te halen en we merkten allemaal dat al deze verhalen ons erg emotioneel maakten. Dit kwam deels door de mooie woorden, maar ook door alle emoties van de afgelopen tijd, die door het lezen van de verhalen (die hier helemaal niet specifiek over gingen overigens) boven kwamen. Het is net alsof we nu pas de tijd en rust hadden om dit toe te laten. Daarnaast doordat we bijna alle mensen die de moeite hebben genomen om wat moois op papier te zetten, al zo lang niet echt meer hebben gezien en gesproken.
Maar hopelijk is nu het einde in zicht en krijgen we langzaam aan stukje bij beetje ons oude leven weer terug. Gelukkig zijn wij drieën inmiddels gevaccineerd en heeft ook Syl zijn 1^e prik gehad. Hopelijk kunnen/durven we (ik) ons daarna weer wat meer te permitteren.
En, ja … ik denk dat we echt even toe waren aan deze vakantie, vooral ook even weg uit onze eigen omgeving, even letterlijk afstand nemen. Ook Sylvain zien we opbloeien op het moment dat hij weer in een winkel komt, een gesprek met ‘vreemden’ aan kan gaan en heerlijk door de Apenheul kan slenteren (ook al moeten we hem nog steeds waarschuwen). We beseffen ons misschien ook wel te weinig wat dit alles met hem heeft gedaan. Al bijna 1 ½ jaar niet meer naar zijn werk (op een paar maanden na, waarin hij 2x 1 ½ uur per week kon komen), een enorme operatie, waar hij de noodzaak en impact niet van begrijpt, vervolgens weer helemaal opnieuw revalideren, in zijn ogen niets mogen en opnieuw niet naar het werk mogen.

Rare tijden, we proberen er maar wat van te maken.

              

Terwijl aan bomen en struiken zich langzaam weer knoppen beginnen te vormen, de lammetjes worden geboren en de vogels weer aan het nestelen zijn, zitten de mensen voornamelijk binnen. Dit heeft zelfs tot gevolg dat een kudde herten zich in het leefgebied van mensen waagt. Het zijn rare tijden, dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Iedereen in de vitale beroepen, hebben het enorm druk, ze komen voor uitdagingen te staan, waar ze nooit eerder mee geconfronteerd zijn, diep respect heb ik voor deze mensen. Ouders werken, indien mogelijk thuis en proberen daarnaast hun kroost les te geven. Ouderen, in instellingen, mogen nu geen bezoek ontvangen, maar ook als ze nog thuis wonen, zijn ze vaak eenzaam, gezien ze beter geen bezoek kunnen ontvangen. Velen van hen hebben de oorlog nog meegemaakt en krijgen nu op hun oude dag ook nog met deze crisis te maken. Ouders van kinderen die niet meer thuis wonen, maar in bijvoorbeeld een instelling, mogen nu niet bij hun kinderen. De ‘kinderen’ snappen veelal niet wat er aan de hand is en waarom ze hun ouders en andere dierbaren niet mogen zien, niet naar dagbesteding kunnen, etc. En de ouders van kinderen met een beperking die nu de hele dag met hun kind thuis zitten, die meestal ook niet snappen van wat er op dit moment allemaal aan de hand is, helemaal uit hun doen zijn, omdat de vaste structuur wegvalt… Zomaar een opsomming van wat er op dit moment wereldwijd speelt en dan vergeet ik vast nog een heleboel.
Gelukkig zijn we er inmiddels wel (bijna allemaal) van doordrongen dat het belangrijk is om de genomen maatregelen op te volgen. We moeten het ermee doen, we weten niet hoe lang dit alles nog gaat duren en dat maakt onzeker…
                                
Zo probeert ieder zijn weg te vinden in deze rare tijd. Zo ook wij en gek genoeg (of gelukkig) zijn er ook lichtpuntjes. Wij mogen ons tot nu toe wel gelukkig prijzen. Ook al begrijpt onze jongste zoon niet wat Corona nu inhoudt. Hij roept regelmatig tegen de radio of tv: ‘Hou toch een keer op met je Corona’, toch gaat het tot nu toe aardig goed met hem thuis. Misschien wel beter dan de laatste tijd toen hij nog naar zijn werk ging. Hij kan slapen totdat hij zelf wakker wordt, zit niet op tijd, wordt niet overprikkelt door de vele interacties op het werk, mag langer op zijn tablet en vindt het volgens mij wel gezellig dat we nu het grootste deel van de dag met zijn allen thuis zijn.
Er is ineens tijd voor dingen waar we anders geen rust of tijd voor hebben. De mannen zijn nu veel aan het tekenen en de jongste die tot voor kort alleen maar wat krassen op papier kon zetten, was zich de laatste tijd al wat meer aan het ontwikkelen en probeerde poppetjes te tekenen. Nu gaat hij er rustig bij zitten, ziet dat zijn vader en broer iets proberen na te tekenen van papier of laptop en gaat hier zelf ook voor zitten. En tot onze grote verbazing beginnen zijn tekeningen geleidelijk aan ergens op te lijken. Zien we dat hij, op zijn manier, toch datgene op papier krijgt, wat hij probeert na te tekenen. Doordat er in huis nu meer rust is, vindt hij ook de rust om hier mee bezig te zijn. We zijn echt verbaast en supertrots, wat hem weer stimuleert om door te gaan. Naast tekenen is hij meer aan het knutselen, stempelen, kleuren, etc. Daar kan hij nu ook veel meer in opgaan dan voorheen. Mooi om te zien. Zelf ben ik niet goed in tekenen. Terwijl de rest hier druk mee bezig is, ben ik foto’s aan het bewerken tot kaartjes, notitieblaadjes, etc.,  aan het schrijven of wandelroutes aan het opzoeken. Want zo nu en dan hebben we toch de behoefte om er even uit te zijn.
Naar buiten mag nog, maar dan zo dicht mogelijk in je eigen omgeving is het advies. Echter, een kort rondje fietsen en/of wandelen hier in de buurt, is niet echt een optie. Bij ons in de wijk of het mooie natuurgebied vlak naast ons, is het toch te druk om met de jongste erbij op een rustige ontspannen manier te bewegen. Eén keer heb ik geprobeerd om een wandeling met hem in de buurt te maken. We kwamen zoveel mensen tegen, dat we er maar een spelletje van hebben gemaakt: ‘Mensen ontwijken’. Dit hield in dat we steeds van de ene kant naar de andere kant van de weg vluchten, in het gras gingen lopen in plaats van op de wandelpaden of achter de bosjes langs. Dit was even leuk, maar zelfs mijn zoon had hier een volgende keer geen zin meer in.
Wij zoeken dus om de paar dagen een rustige plek op in de omgeving, waar we in alle rust een flinke wandeling kunnen maken, en waar we onze jongste ook even zijn gang kunnen laten gaan met stokjes zoeken, rustig rondstruinen, zijn energie kwijt kunnen, zonder dat we steeds om ons heen moeten kijken of er niet iemand te dicht in de buurt komt. Gelukkig kunnen we deze plekken hier in het Noorden nog vinden. Af en toe komen we wel te drukke parkeerplaatsen tegen en gaan we maar op zoek naar een andere plek en die vinden we gelukkig wel. Ondertussen ontdekken we hoeveel mooie natuur we hier nog hebben, waar weinig mensen komen. We genieten volop van deze wandelingen en kunnen er dan weer een paar dagen tegen om met zijn allen in huis te zitten. Waar deze plekken zijn? Ja, dat ga ik nu nog maar even niet verklappen, anders is het er straks misschien niet rustig meer.

               
En dan is het weekend en het beloofd mooi weer te worden. Ideaal weer om er eens lekker op uit te gaan. Twee weken geleden gebeurde dit ook massaal, dus is nu toch weer de dringende oproep om vooral thuis te blijven. Wij blijven in het weekend zeker thuis, als we gaan wandelen doen we dat door de weeks en op tijdstippen waarvan we verwachten dat er niet teveel mensen buiten zijn. Dit blijft moeilijk inschatten natuurlijk. Ik wil vermijden dat ik steeds om moet lopen, weg moet lopen, bang moet zijn dat we toch besmet worden met het coronavirus en gelukkig lukt het tot nu toe nog, maar mocht het op een gegeven moment toch ook door de week, op de tijdstippen dat wij denken dat het rustig is en op de plekken die we nu hebben gevonden, te druk zijn, dan zullen we ons deze bewegingsvrijheid ook ontzeggen.
Ik ben wel benieuwd naar hoe jullie omgaan met de huidige beperkingen of het lukt om alles in acht te nemen en wat je nog wel doet in deze tijd!

Coronavirus; wat doet dit met jou?

                 

We kunnen er niet meer omheen, de hele dag gaat het erover, het Coronavirus. Het nieuws en de ontwikkelingen volgen zich zo snel op dat het haast niet bij te houden is. Ook is er zoveel te lezen, spreken verschillende deskundigen zich uit, waarbij ze elkaar ook nog eens tegenspreken. Ik zie af en toe door de bomen het bos niet meer. Wat moet ik wel/niet geloven? Daarbij gaan alle verschillende regeringen, in de landen waar het Coronavirus heerst hier op een andere manier mee om. Wat is goed, wat is wijsheid en hoe lang gaat dit allemaal nog duren?
Ook de ‘gewone mens’ lijkt hier verschillend mee om te gaan. De één neemt het, vooral in het begin, met een korreltje zout, terwijl een ander zich al erge zorgen maakt. Heeft dit ook te maken met het feit in hoeverre je kwetsbare mensen in je omgeving hebt, hoe je hiermee omgaat?

Ik vraag me af, wanneer bij mij het besef is gekomen. Het gaat allemaal zo snel. Daarbij zit ik al tijden niet goed in mijn vel. Deze zomer schreef ik al, dat ik nog nooit zo toe ben geweest aan vakantie, het duurde ook langer voordat het vakantiegevoel echt in daalde en ik kon genieten, maar na de vakantie was dit gevoel al snel weer over. Rond oud en nieuw zat ik er opnieuw doorheen en kon ik gelukkig wat extra vrije dagen nemen, het feit dat we nu extra uren hebben op het werk, droeg er nog niet echt aan bij dat ik meer rust in mijn hoofd en lijf kreeg. De afgelopen weken, begon ik te merken dat het me niet meer lukt om me goed te concentreren op het werk, alles kostte me veel tijd, ik kon niet meer goed schakelen en met ‘moeilijk gevallen’ wist ik niet goed wat ik moest doen en of ik het wel goed deed, ook begon ik steeds slechter te slapen. Ik heb me ziek gemeld en dacht na een weekje wel weer aan de slag te kunnen, helaas bleek dit niet het geval en heb ik er aan toe moeten geven dat het beter is om een tijdje thuis te blijven … en toen kwam alles omtrent Corona in een stroomversnelling in ons land. Het besef kwam dubbel en dwars binnen dat ons kind erg kwetsbaar is en we hem moeten beschermen, maar hoe? In Nederland ging alles nog gewoon door. De scholen zijn nog open, de dagbesteding is nog open en ik moet er nog even niet aan denken om dagelijks met mijn zoon de hele dag in huis te zitten. Is dit egoïstisch?
De tweestrijd begon. Ik voelde me ook wel wat alleen in mijn angst om mijn zoon. Alles en iedereen om mij heen leek zich nog niet zo’n zorgen te maken. De dagbesteding was nog gewoon open, waarom zou hij er dan niet naar toe kunnen. Wel bespraken we al met de dagbesteding, dat we ons wat zorgen maakten en wilden dat ze er rekening mee hielden en aandacht aan besteden dat de cliënten niet te dicht bij elkaar in de buurt komen en dat Sylvain ook wat uit de buurt van bezoekers bleef. Gelukkig bleek op dat moment dat ze al wel hadden besloten dat bezoekers niet meer welkom waren op de locatie. Dat was een pak van mijn hart en die dag liet ik hem, min of meer met een gerust hart achter op de dagbesteding. Ik had ook even tijd nodig voor mezelf. Toch knaagde er wat van binnen. Doe ik hier wel goed aan?
Toen ik die middag mijn zoon op kwam halen, ging hij zijn handen nog wassen. Hij deed dit op een heel uitgebreide manier, had duidelijk geleerd hoe hij dit moest doen, waar hij op moest letten en gaf mij een papiertje waar dit ook duidelijk op stond. Ze waren er dus goed mee bezig geweest op de dagbesteding. De cliënten onderling gaven elkaar geen hand of iets dergelijks meer bij het afscheid nemen, maar een elleboogstoot, dit stelde mij wel gerust. We wilden weggaan en net voordat we richting deur lopen, springt Sylvain in de armen van zijn begeleider ter afscheid en zegt: ‘Tot morgen.’ Deze begeleider had mij hiervoor al verteld, dat het bij sommige cliënten moeilijk was om de gebruikelijk begroetingen ineens te veranderen, omdat ze het niet begrijpen. Ik had het gevoel dat Sylvain het wel begrepen had, maar dit bleek dus duidelijk niet het geval. Toen hij de volgende ochtend ook nog eens met een soort verkoudheidsklachten (slijm + rochelend geluid in zijn keel; wat hij overigens veel vaker heeft) uit bed kwam, stond mijn besluit vast. Ik laat hem niet meer naar de dagbesteding gaan. Geen idee of het helpt, maar het voelt gewoon niet goed meer. Een paar dagen later gaat de dagbesteding ook voor cliënten dicht.
In de loop van de week, komen er steeds meer besmettingen in Nederland naar buiten, het dodental loopt op, er komen meer restricties. Wij zetten onszelf min of meer in thuisisolatie om onze zoon zo goed mogelijk te beschermen. We gaan nog wel af en toe uit wandelen, maar zoeken dan de plekken op waar we verwachten zo min mogelijk mensen tegen te komen. Ook dit blijkt nog lastig. Sylvain loopt altijd meters achter ons. We hebben het er steeds met hem over dat hij niet in de buurt van anderen mag komen, maar op het moment dat er dan een paard met mevrouw bij hem langs komt, vraagt hij toch of hij het paard mag aaien en gaat in gesprek met de mevrouw.  We lopen er snel op af, bespreken nogmaals met Sylvain wat wij bedoelden met niet te dicht in de buurt van andere komen, waarop zijn antwoord is: ‘Maar het paardje is zo lief’. Even hierna komt er nog iemand op een paard aangelopen en weer stapt hij er op af. Het komt niet binnen. We kunnen hem zelfs in de vrije natuur niet meer iets van ons vandaan laten lopen.
We komen daarnaast ook nog wel in de supermarkt (zonder onze zoon) voor de hoognodige boodschappen. Ik probeer voor zoveel mogelijk dagen in 1x in te slaan, zodat ik niet teveel naar de winkel hoef te gaan. Als mijn kar voller wordt, voel ik me eigenlijk ook weer schuldig, maar mensen ik ben echt niet aan het hamsteren, maar heb dit nodig voor de komende dagen. Ik probeer zoveel mogelijk uit de buurt te blijven van anderen, waardoor ik soms langer moet wachten voordat ik een bepaald product kan pakken, omdat er iemand te dicht in de buurt staat en ik probeer gesprekken met bekenden te vermijden, al lukt dit niet altijd en ben ik (voor mijn gevoel) dan heel spastisch aan het zorgen, dat die gesprekspartner niet te dicht bij mij in de buurt komt. Paranoia? Of hoog noodzakelijk? Ik weet het niet, maar weet wel dat ik er alles aan doe om mijn kind zo goed mogelijk te beschermen.

Dus mocht je me de komende tijd in de winkel tegenkomen, dan kan het zijn dat ik je groet en gewoon doorloop of wel even een praatje maak, maar veel afstand houdt. Kom jij een stapje dichterbij, dan zal ik een stapje achteruit doen. Het valt me op, dat nog niet iedereen dit geheel beseft, of misschien uit automatisme gewoon dichter bij komt, omdat je het altijd zo doet. Maar ik ben op mijn hoede, ik neem afstand, want ik ben bang. Niet voor mezelf, maar wel voor mijn kwetsbare kind. Ik ben als de dood (wat lijkt dit raar als je het opschrijft) dat hij het virus krijgt.  Hoe gaan jullie hiermee om en wat doet dit alles met je?