Vakantievoorpret

          

Half juni, de tijd van vakanties is (bijna) aangebroken. Tot nu toe heb ik dat gevoel helemaal niet, de tijd gaat me veel te snel. Nog even en ik zit al een half jaar thuis. Dan zou ik eruit zijn wat ik wil of ik nog verder wil/kan als diëtist, welke kant ik ànders op wil… Ik had verwacht al een reeks sollicitatiegesprekken achter de rug te hebben of zelfs al (kans op) een nieuwe baan. Helaas het wil nog niet vlotten.
Ook mijn boek is nog niet af, het vordert gestaag, maar er zijn zoveel andere dingen waar ik mee bezig ben, vooral het solliciteren, zoeken naar vacatures, zoeken naar mijn kansen en mogelijkheden neemt meer tijd in beslag dan ik me vooraf bedenken kon. Heb er bijna een dagtaak aan …
En dan is het ineens half juni. Mijn oom is al helemaal in de vakantiestemming, heeft de routekaarten al in huis, de route al uitgestippeld, vakantiekleren al aangeschaft, praat druk over de naderende ‘Italiaanse avond’ om in de stemming te komen en weet al precies wat hij gaat maken…
Het wordt tijd dat ik me er ook maar eens mee bezig ga houden, maar het gevoel is nu zo anders. Anders leef ik er na een jaar hard werken naartoe. Heb ik er lichamelijk en vooral geestelijk ook echt behoefte aan om er even tussenuit te zijn. Hoor ik op het werk al mensen druk praten over vakanties, de eersten hebben de vakantie vaak alweer achter de rug, cliënten, maar ook andere mensen om me heen zijn al maanden druk bezig om de nodige kilo’s kwijt te raken voordat ze op vakantie gaan, dit alles gaat nu aan me voorbij …

Afgelopen zaterdag was het dan zover. Onze ‘Italiaanse avond’. Het zal duidelijk zijn, wij gaan dit jaar naar Italië, samen met een oom, tante en hun kinderen waar we al veel vaker mee op vakantie zijn geweest. Dit jaar gaan dan ook eindelijk een andere oom en tante mee, dit lag al zolang in de planning, maar kwam er maar niet van.  Zij nemen ook een nichtje mee. De plannen liggen er al vanaf augustus vorig jaar. In oktober hebben we de vakantie geboekt en in april ons overnachtinghotel, sindsdien ben ik er eigenlijk niet meer zo mee bezig, want het duurt nog zo lang …
De voorbereiding is al leuk. Het begint met afzonderlijk van elkaar op internet op zoek naar huizen te gaan, het land was bekend, de omgeving ongeveer, maar daar moet dan nog een geschikt huis gevonden worden voor 11 personen. We hebben nogal wat eisen. Er moet een zwembad aanwezig zijn, ruimte om ons heen, er moet vanaf die plek wel het nodige te bezichtigen zijn, we willen in elk geval 6 slaapkamers en ook minstens 2 badkamers en als het even kan zou het fijn zijn als er ook een wasmachine en vaatwasser aanwezig zijn. En daarnaast, niet geheel onbelangrijk, moet de prijs wel binnen ons budget passen.
Er zijn namelijk genoeg huizen te vinden die aan al onze eisen voldoen, maar de prijs is dan vaak het struikelblok.
Uiteindelijk vinden we altijd wel een aantal huizen die ons geschikt lijken, deze worden eerst over en weer gemaild en vervolgens plannen we een avond samen om definitief te beslissen.
Dit keer hadden we een aantal keuzemogelijkheden, maar uiteindelijk leek ons het vakantiehuis 500 m van het huis waar we 5 jaar geleden zijn geweest toch wel erg leuk. Deze was te boeken via een Nederlandse reisorganisatie, maar …  had de eigenaar 5 jaar geleden niet gezegd dat we ook rechtstreeks mochten boeken? Hebben we nog ergens een telefoonnummer?
En ja hoor verdraaid, we hebben hem nog en het is gelukt om rechtstreeks het huis te huren voor een heel schappelijke prijs…
5 jaar geleden was de 1^e keer dat we, toen met 2 gezinnen, zo’n mooi privéhuis huurden en we hebben er echt een heerlijke vakantie gehad. Toen we aankwamen hebben we onze ogen uitgekeken, wat een ruimte in het huis, maar vooral ook om het huis. Zo stond het ook wel beschreven op internet, maar toch is dat altijd maar afwachten… (ik spreek uit ervaring).
          

Het huis wat we nu gehuurd hebben is van dezelfde familie en ligt zo’n 500 m verderop, de vorige keer hebben we het vanaf een afstandje al bewonderd en toen al gezegd dat het ons leuk leek om daar nog eens heen te gaan. Het heeft ook een enorme tuin eromheen, ligt helemaal in vrijheid, met een lekker zwembad, tafeltennistafel etc. Dat komt vast wel goed.

Om in de stemming te komen, zaken op elkaar af te stemmen over tijd van vertrek, route etc. en in dit geval ook kennis te maken met het nichtje (wat niet ons nichtje is) hebben we een ‘Italiaanse avond’ gepland. Een avond waarop we allemaal alvast wat Italiaans klaarmaken en onder het genot van een drankje en hapje vooruit kijken op onze vakantie.
We starten met koffie/thee en cappuccinocake, welke helaas bij niemand echt in de smaak valt, maar dat kan de pret niet deren. Onderwijl kijken we een mooi bewerkte video/fotocompilatie van onze laatste vakantie samen , gevolgd door de video van 5 jaar geleden om de nieuwbakken vakantiegangers ook alvast te laten zien waar de vakantie naar toe gaat, alvast te proeven aan al het moois, schoons, maar vooral ook de gezelligheid en ongedwongenheid tijdens deze vakanties.
Gevolgd door lekkere zelfbereide gehaktballetjes, Italiaans belegd stokbrood, pizza, koude pasta …
Het was een gezellige boel en langzaam aan komen we allemaal echt in de vakantiestemming. Een heerlijk vooruitzicht, bij het zien van de beelden voel ik al de warmte op mijn armen en benen, de rust in mijn hoofd en de positieve invloed die al het weidse op mij heeft door mijn aderen. De sfeer hoef ik me niet in te beelden, die hangt er nu al, het gaat vast weer een geweldige vakantie worden …
De avond wordt afgesloten met een heerlijke tiramisu en een positieve blik op de vakantie.

                               

Ja de stemming begint ook bij mij nu echt te komen. Inmiddels ben ik druk bezig met het samenstellen van mijn vakantieschrift. Wat wil ik erin, welke informatie heb ik nodig, wat wil ik op de kaft. Leuke dingen om nog meer in de stemming te komen. Laat de tijd nu maar even wat sneller voorbij gaan, na de vakantie, nee wat zeg ik tijdens de vakantie en daarna mag hij weer rustiger aan doen.

Schriften en pennen

       

Ken je dat. De liefde voor bepaalde spullen. Spullen die een bepaalde aantrekkingskracht op je hebben, elke keer als je erlangs loopt? Dat gevoel van naar een bepaalde winkel te moeten, al is het alleen maar om gewoon even rond te neuzen, te kijken of er nieuwe varianten zijn, je voornemen niks te kopen, maar toch weer te zwichten? Ik heb dat met schriften en pennen. Ik hou van schriftjes en daar hoort ook altijd een pen bij, anders kan ik niks met dat schriftje. Schriftjes in allerlei vormen en maten, met leuke kaftjes, afbeeldingen etc. Ik weet niet hoe oud ik was toen dit begon, maar het is er al héél lang en het is er nog steeds.
Ik hou niet van ‘gewone’ schriftjes. Niet de gewone A5 schrijfschriften van 80 pagina’s met een zachte kaft, zonder ringband, zonder elastiekje of iets anders wat het schrift bijzonder maakt. Nee, het moeten wel mooie schriften zijn.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor de 1^e keer naar de schoolcampus ging. Eindelijk een goede reden om mooie schriften, pennen en alles wat erbij hoort te kunnen en vooral mogen kopen, want in die tijd had ik nog geen zeggenschap over mijn eigen geld. Een waar paradijs vond ik dit al die mooie schriften met verschillende motieven, agenda’s die erbij pasten, kaftpapier in hetzelfde patroon, schappen vol pennen. Ik keek m’n ogen uit. Met een lijstje in de hand waarop stond wat ik nodig had liep ik hier rond, de zomer voordat ik naar de middelbare school ging. Wat had ik er zin in. Ik wist niet wat ik kiezen moest, er was zoveel moois, maar ik mocht vast niet alles hebben. Ik wilde veel meer dan ik nodig had, maar was allang blij dat ik hier wat uit mocht zoeken. Uren kon ik kijken naar mijn stapel veroveringen. Ik kon niet wachten totdat ik daadwerkelijk naar school toe kon. Eindelijk m’n agenda kon invullen met m’n mooie nieuwe pen. Ja de spullen hebben ervoor gezorgd dat ik het elk jaar weer een feestje vond om naar school te gaan en dit is nooit overgegaan.
In de tijd dat ik niet meer op school zat heb ik nog lang verlangend teruggekeken naar dit fenomeen en de schoolcampus heb ik nog jaren met veel plezier bezocht al wist ik niet goed meer wat ik er moest, want ik had echt niet iedere keer een nieuw schrift nodig. Zoveel schrijf ik nu ook weer niet in mijn dagboek. Toch komen er elk jaar wel een paar nieuwe aanwinsten in mijn kast.
Toen Lesley voor de 1^e keer naar de middelbare school ging had ik er, denk ik, meer plezier in om samen met hem schoolspullen uit te zoeken dan hij zelf. De 1^e keer zijn we naar de schoolcampus gegaan en heeft hij daar ook mooie schriften, kaftpapier en de andere benodigdheden uitgezocht. Hij vond het wel leuk en heeft ook echt spullen uitgezocht die hij mooi vond en die bij elkaar pasten, maar de passie die ik erbij voel, die heeft hij niet. Misschien ligt dit toch anders bij jongens. In de loop van het eerste jaar zei hij op een gegeven moment tegen mij ‘Volgend jaar koop ik gewoon mijn spullen bij de Action, veel goedkoper, dat doen veel meer kinderen en mijn spullen blijven toch niet mooi.’ Daar had hij ook wel gelijk in. Aan zijn schriften zitten allemaal ezelsoren,  het kaftpapier is al half van zijn boeken gescheurd en netjes in zijn agenda en schriften schrijven daar doet hij niet aan. Als ik ernaar kijk krijg ik tranen in mijn ogen. Nee mijn liefde voor schriften etc. deelt hij duidelijk niet. Ik was en ben altijd heel zuinig op mijn spullen en ben best teleurgesteld als het Sylvain toch is gelukt een schrijfboekje van mij te pakken te krijgen waar hij dan op zijn manier wat in schrijft. Dit houdt in dat er dan allemaal krassen in het boekje staan op vele pagina’s, zo zonde …
Nog steeds vind ik het leuk om bij de schoolcampus te kijken, maar ook de rest van het jaar kan ik het niet laten om, als ik in de stad ben, even bij de Hema of V&D te struinen, om bij de Action toch altijd even bij de schriften te kijken ….
Ik zit al jaren niet meer op school, dus heb ook al jaren niet zoveel schriften meer nodig. Tegenwoordig gaat er veel digitaal, dus ik schrijf steeds minder, alhoewel vast veel meer dan de gemiddelde vrouw van mijn leeftijd. Ik heb nog steeds een dagboek waar ik zo nu en dan in schrijf en dit moet natuurlijk wel in een mooi schrift met een mooie pen, goed geschreven letters zonder al te veel krassen.
Elk jaar als we op vakantie gaan dan zoek ik een leuk schrift uit om mee te nemen, want in vakanties schrijf ik elke dag een stukje over de vakantie. Hoe het er is, wat we hebben gedaan etc. Zelfs met weekendjes weg met mijn moeder en zusje wordt een schrift bijgehouden. Dit is zo leuk om later nog eens weer te lezen. De schriften zoek ik ook met veel plezier en liefde uit en ook hiervoor geld ‘ Ze moeten er wel leuk uitzien’.

De laatste jaren zijn het geen bedrukte kaften meer. Daar heb ik het toch wel mee gehad of eigenlijk bevallen me de bedrukkingen niet. Word ik te oud?
Het zijn de laatste jaren dus effen schriften met harde kaft, een tijdlang ieder jaar dezelfde van de Hema, maar in een ander kleurtje.
Hier was ik op een gegeven moment echter op uit gekeken. Eigenlijk vind ik ze al jaren niet meer zo mooi, dus beplak ik ze om ze er toch wat meer naar mijn smaak uit te laten zien. Echter hoe creatief ik ook ben. Ik hou niet van knippen en plakken. Ja wel op de computer, maar niet zoals ik het op de ‘freubelschool’ geleerd heb.
En daar is mijn nieuwe hobby ontstaan.
Zoals al eerder gezegd ik hou van fotograferen, foto’s bewerken, knippen en plakken op de computer. Hier moet toch iets mee te doen zijn? Kan ik niet zelf mijn eigen schriften gaan maken, met bijbehorende pen? Ik heb heel wat afgeoefend, verschillende apparaten gekocht om mijn schriften in te binden, in 1^e instantie met een simpele plastic bindring, maar dat vond ik geen gezicht en dan schrijft het ook niet zo lekker.
Het was ook wel een heel gepuzzel in ‘Word’  hoe ik alles nu zo krijg als ik het wil, maar het is gelukt en ik ben heel blij, want sinds ruim een jaar maak ik nu mijn eigen schriftjes, boekjes etc. Ik kijk nog wel in de winkel en zie ook heus nog wel leuke schriften, maar kopen doe ik ze niet meer. Ik neus nu alleen om nieuwe ideeën op te doen.
Bij een schriftje hoort een pen, dus ook daar ben ik mee aan de slag gegaan. Hoe kan ik nu zelf een leuke pen maken. Bij heel veel bedrijven kun je foto’s op pennen laten zetten, maar nergens kun je dat voor een schappelijke prijs per stuk doen, dus zo ben ik toch zelf aan het knippen en plakken geslagen en heb ik een voor mezelf bijna ideale pen ontwikkeld. Ik zeg bijna, want met de middelen die ik heb worden ze toch niet helemaal zo als ik ze het liefst zou zien. Daar heb ik grote machines voor nodig en een groot productieproces. Ditzelfde geldt voor mijn schriften, ik vind ze mooi, maar ze kunnen nog veel mooier, maar daar heb ik helaas de middelen niet voor.
Ook ben ik boekenleggers gaan maken, niet helemaal zoals ik het echt zou willen, maar alla voor nu ben ik tevreden. Ik kan weer een tijd vooruit en ik kan nu op elk moment van de dag als ik dat wil, als ik denk iets nodig te hebben datgene maken wat ik graag wil. Geen zoektochten en struintochten meer in winkels en toch net niet helemaal dat vinden wat ik zoek.
Mijn ‘hok’ wordt gesierd met de vele verschillende schrijfboekjes die ik heb gemaakt, met bij elk boekje een eigen pen, alle vakantieschriften maak ik nu zelf en kan ik de plaatjes die ik erin wil hebben al vooraf toevoegen, de indeling zelf bepalen etc.. Verschillende boekenleggers zitten in de vele boeken die ik tegelijkertijd lees en vele verjaardagscadeautjes heb ik inmiddels al zelf gemaakt …
Voorlopig kan ik hier wel mee vooruit, al heb ik wel de nodige wensen en dromen, maar dié zullen er altijd zijn en ik denk dat elk mens die ook nodig heeft …..

          

Verschil moet er zijn

       

Er zijn van die momenten waarop ik het vervelend vind, als de dingen niet gaan zoals ik het graag zou willen. Dingen waar ik dus geen invloed op heb.
In de loop der jaren heb ik al veel meer geleerd, ik heb geleerd dit meer los te laten, dit te accepteren, het  te nemen zoals het is, maar soms vind ik dat toch moeilijk.
Kleine kinderen kun je sturen of misschien wel je wil op leggen, maar met een puberzoon die toch echt zijn eigen ik aan het ontdekken is, leidt dit wel tot botsingen en kom ik mezelf weer tegen.

Ik heb het eigenlijk nooit erg gevonden dat ik geen dochter heb. Bij de 1^e zwangerschap was ik er stellig van overtuigd dat ik een zoon zou krijgen, en hier kon ik me ook echt op verheugen.
2 zoons leek me wel zo leuk, dan hebben ze echt wat aan elkaar,  al had ik bij de 2^e wel sterk het gevoel dat ik een dochter kreeg. Het voelde zo anders als bij de 1^e en dat bleek het uiteindelijk ook te zijn, heel anders, maar wel een zoon.
Ik vind jongetjes wel zo gemakkelijk, denk dat ik niet echt een meisjes moeder ben. Hou niet zo van dat tutten, staartjes en vlechtjes maken en gezeur over kleren. Daar word ik een beetje ongedurig van.
Ja ongedurig dat ben ik, al is het inmiddels wel een stuk minder geworden. Dat is naar mijn idee de reden dat ik Sylvain heb gekregen. Ik moet leren om (heel veel) geduld op te brengen, dat heb ik wel nodig met een jongetje als Sylvain. Of ik al helemaal ben geslaagd vraag ik me af …
Wel heb ik eens gedacht dat ik het ‘later’ vast jammer zou vinden dat ik geen dochter heb om gezellig mee te winkelen, maar Lesleyvindt het (tot nog toe) nog steeds leuk om met zijn moeder op pad te gaan, dus ook dat mis ik niet …
Deze week dacht ik echter wel even ‘was het maar een meisje’. Al die strubbelingen die we hebben over huiswerk, dingen die niet op tijd af zijn, als moeder het gevoel hebben dat ik hem constant achter de vodden moet zitten, vragen of hij nog huiswerk heeft, een proefwerk heeft of wat ook. Steeds te horen krijgen ‘Weet ik niet, moet nog even kijken …’ of  ‘Ik heb morgen toch een toets’ of ’s ochtend om 8 uur  ‘Ik moest vorige week een opdracht inleveren, had hem wel gemaakt maar hij moet nog geprint worden. Kan dat nu even?’
Op momenten dat ik er even niet aan gedacht heb om ernaar te vragen of even geen tijd of puf heb om hem te overhoren en er wordt wat vergeten of de toets gaat slecht. Dan voel ik me zelfs schuldig. Dat wil ik helemaal niet. Het is niet mijn ‘huiswerk’.
Dan vraag ik me wel af  ‘Waarom heb ik geen meisje zoals ik was. Leergierig, altijd alles keurig in m’n agenda, harde werker, geen problemen met naar school gaan, nee ik vond het zelfs leuk. Altijd doen wat de leraren me vroegen en/of opgaven, nergens tegenin (durven) gaan …’
Ach wat, ik was denk ik gewoon een softie. Het is maar de vraag of er in deze tijd nog zulke leergierige en vooral bescheiden meisjes bestaan zoals ik destijds. Tijden zijn veranderd en af en toe hoor ik ook dingen van meisjesmoeders waar ik met m’n oren van sta te klapperen.
Daarnaast zullen er vast  jongens zijn die wel leergierig zijn, alles voor elkaar hebben etc.
Ik moet gewoon accepteren dat mijn zoon niet is zoals ik, misschien wel meer op z’n vader lijkt in dit opzicht (had ik maar een andere man moeten kiezen) dan op mij, anders in het leven staat en misschien wel meer geniet van alles om zich heen naast school, dan ik ooit gedaan heb. Misschien was ik wel te serieus, wilde ik teveel, terwijl het me toch erg veel moeite koste en misschien is dit nog steeds het geval.
Ik zal proberen het te accepteren, maar blijf het moeilijk vinden om hier mee om te gaan. Dit is voor mij nog weer een heel nieuw leerproces. Laat het los …Wij zijn verschillend en dat heeft niet alleen te maken met het feit dat hij jongen is en ik een meisje, hij ADHD heeft en ik te serieus ben, we hebben 2 heel verschillende karakters.
Los van de leerperikelen is hij een wereldknul. Als ik kijk hoe hij in het leven staat, hoe sociaal hij is, hoeveel hij voor een ander over heeft,  hoe hij met zijn broertje omgaat, dan kon ik daar als kind zijnde een heleboel van leren.
Als kind was ik zeker niet zo. Ik had wel vriendinnen, maar vond het moeilijk om contacten te leggen, wist al helemaal niet hoe ik met kinderen die anders waren om moest gaan. Kinderen die met een busje naar school gingen noemden we ‘butjes’ en waarom? Omdat ik niet wist wat het inhield, omdat anderen dat ook zeiden en omdat ik gewoonweg niet wist hoe ik met dit soort kinderen om moest gaan. Hoe anders is dit voor Lesley. Hij wéét natuurlijk ook niet anders, maar ik had vroeger graag zó in het leven willen staan als hij. Daar kan ik nog een voorbeeld aan nemen, nee wat dat betreft ben ik verschrikkelijk trots op hem. Ik heb al deze zaken op veel latere leeftijd moeten leren en misschien had ik het wel nooit geleerd als ik niet de moeder was geworden van een kind wat anders is, een kind wat me mijn ogen heeft doen openen, die een ander mens van me heeft gemaakt, maar er ook voor heeft gezorgd dat ik de hele wereld met andere ogen ben gaan bekijken ….

                                                 

Verschil moet er zijn. Daar leren we elke dag van … en dat geldt vast niet alleen voor mij.

Virusinfectie

                                                  

Ik heb me regelmatig geërgerd  als mensen op mijn spreekuur  al snotterend en kuchend zeiden: ‘Eigenlijk had ik thuis willen blijven, ben helemaal niet lekker, maar was bang dat ik anders een rekening zou krijgen’. Zij lezen dus de voorwaarden niet, maar nog erger ze nemen het risico dat ze mij  ook aansteken en dat kon ik natuurlijk helemaal niet wachten. Met mijn drukke agenda, kon ik me ‘ziek zijn’  helemaal niet permitteren. Soms was ik dan inwendig best wel boos, maar zei hier niks van. Legde rustig uit dat als iemand ziek is en afbelt hij geen rekening ontvangt.
Inmiddels zit ik dus ruim 5 maanden thuis. Heb ik al ruim 5 maanden niet meer 3 dagen in de week contact met gemiddeld 12 mensen per dag. Je zou zeggen dat ik daardoor veel minder vatbaar ben om ziek te worden, maar niets is minder waar.

Als ik het eens goed bekijk ben ik die 5 maanden grotendeels ‘ziek’ geweest. Het begon met een overbelaste knie. Dit ontstond al na 2 weken thuis, waarin ik blijkbaar teveel trap liep. Dat deed ik op mijn werk niet zo veel en daar kon mijn knie niet tegen.
Toen dit na rustig aan doen, minder traplopen of voetje voor voetje de trap op, zodat ik mijn knie kon ontzien, over was kreeg ik griep. Natuurlijk net in de voorjaarsvakantie en daar ging het mis.
Sylvain had leuke uitjes staan, waaronder een bezoek aan het zwembad. Wij zijn niet van die zwemmers en na regelmatig slechte ervaringen met het zwemmen met Sylvain, is dit er uiteindelijk bij gebleven. Hij zwemt 2x in de week, 1x op school en 1x met zwemles, dus ik voel me niet echt geroepen om daarnaast nog een keer te gaan zwemmen. Nu stond er echter een zwemuitje van Kids United op het programma. Aangezien er 3 andere kinderen bij Sylvain in de klas zitten, die ook bij Kids United voetballen, kan ik dit niet meer ‘bewust’ vergeten te vertellen. Zwemmen vindt hij geweldig en dat met zijn vriendjes van Kids United, daar had hij zich helemaal op verheugd. De kinderen die nog geen diploma hebben, moesten begeleid worden door een ouder. Op maandag was ik ziek, dus zou Joop  de volgende dag met Sylvain mee gaan. Op dinsdag was Joop echter nog zieker dan ik, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om nú nog tegen Sylvain te zeggen dat hij niet mee kon en aangezien ik toch geen werk had, dacht ik, dan kan ik beter mee gaan dan Joop. Hij moet goed uitzieken, ik kan dat volgende week wel doen. Achteraf geen handige zet.
6 weken lang ben ik flink duizelig geweest en ondertussen begon ook het hoesten en dat is 3 huisartsbezoekjes later, een pufje, een neusspray en allergietabletjes rijker, nog steeds niet over.
Vele pakjes zakdoeken heb ik inmiddels al versleten. Tijdens één wandeling met de hond snuit ik een heel pakje leeg of vol, het is maar hoe je het bekijkt.
In de buurt zijn er vast al mensen die denken wat doet ze toch aldoor raar als ze moet hoesten. Door het vele hoesten, heb ik namelijk enorme last van mijn tussen ribspieren en op het moment dat ik voel dat ik moet hoesten kruip ik in elkaar en probeer ik al mijn spiertjes zo vast te houden dat het me niet al te veel pijn doet. Het ziet er vast niet uit, maar ik kan niet anders. Thuis werk ik me op mijn rechterzij op de bank of ga helemaal op mijn hurken zitten, daarbij alles zo goed mogelijk proberen vast te houden.
Melk drink ik al 2 maanden niet meer, jarenlang heb ik tegen cliënten gezegd die veel last hadden van slijmvorming dat ze beter de zure melkproducten kunnen nemen, omdat melk zo slijmt. Nu weet ik uit eigen ervaring hoe erg dit slijmt en wat voor hoestbuien mij dit oplevert. Zelfs yoghurt met vruchtjes bevalt me nu niet. En ook koffie, waar ik veel melk in drink, heb ik een tijdlang helemaal laten staan. Nog nooit heb ik zoveel water gedronken als deze weken. Daarnaast ben ik erg benauwd op het moment dat mijn keel of mijn neusholtes vol met slijm zitten. Nu heb ik geen last meer van mijn knie waardoor traplopen lastig is, maar nu sta ik te hijgen en puffen als ik boven ben, vaak gevolgd door een enorme hoestbui.
Ik denk nu regelmatig terug aan mijn COPD en/of astmacliënten. 1 cliënt kan ik me nog heel goed heugen. Hij wilde persé naar het spreekuur komen, ook al had ik hem aangeboden om bij hem thuis te komen, eenmaal op het spreekuur had hij minstens 10 minuten nodig om op adem te komen, voordat hij met me kon praten. De vervolgbezoeken vonden daarna toch maar bij hem thuis plaats en zelfs dan had hij tijd nodig om bij te komen als hij alleen maar voor mij de deur had geopend. Een andere meneer kwam vele jaren bij mij op het spreekuur. We hadden de afspraak dat als hij er niet was, ik dan geen rekening zou sturen, omdat hij nooit van tevoren wist of hij het wel zou redden. Bij benauwd weer belde hij sowieso af, maar het gebeurde ook wel dat hij  halverwege terugging, omdat hij het toch niet redde met de wind of de drukkende lucht. Zo kan ik nog wel meer voorbeelden noemen. Vele verhalen heb ik aangehoord, maar nu heb ik het in hele lichte mate zelf ervaren en vraag ik me af hoe ze dat toch volhouden, voor hen is het niet tijdelijk en vele malen zwaarder.
Ook denk ik aan Sylvain. Met 8 weken had hij pseudokroep. Hij was verschrikkelijk benauwd en moest aan de beademing. Het eerste jaar is dit nog verschillende keren teruggekomen, maar gelukkig in minder heftige mate dan de 1^e keer en kon het verholpen worden met een stootkuur ventolin. Elk jaar vanaf november heeft hij periodes van verkoudheid en benauwdheid met name als het weer om slaat. We konden hem soms op de gang, met de deur van zijn kamer dicht, horen ademen. Nu pas besef ik waar hij al die tijd last van heeft gehad en zo zijn er velen met hem. Vanaf het moment dat hij nu dagelijks een neusspray gebruikt is het een stuk beter, hoor ik hem niet meer ademen. Moet ik soms zelfs even heel dicht bij hem gaan staan of onder zijn neus voelen om er zeker van te zijn dat hij wel ademt …

‘Ik heb mijn lesje wel geleerd. In het vervolg zal ik niet meer doorlopen met griep en zéker niet gaan zwemmen.’
Ik kan denk ik beter werken en wekelijks met vele mensen en hiermee ook bacillen te maken hebben, want ik ben nog nooit zo lang verkouden geweest met zoveel bijwerkingen als nu. Nog een reden om druk op zoek te gaan naar een baan…

Vorige week ben ik nogmaals bij de huisarts geweest. Het wil maar niet overgaan. Ik heb nog steeds geen koorts, dus het is geen longontsteking. Toch wil ze voor de zekerheid een longfoto laten maken, stel dat er toch een lichte ontsteking zit, die ze niet hoort …
Gelukkig zijn mijn longen schoon. Ik moet verder maar gewoon afwachten, het gaat vanzelf weer over, maar het kan soms lang duren …
Nu na weer een middag in de kou aan het voetbalveld  begint de koorts toch langzaam aan wel te komen, wat is dit nu? Ik heb wat last van kriebels, begin lichtelijk te zweten, geen koorts met verhoging in temperatuur, maar lichte spanning om wat de avond zal brengen. Opnieuw breekt de oranjekoorts uit. Vanavond is het erop of eronder ….

                                               

Oranjekoorts

     

Half april zag ik al de 1^e oranje spullen weer in de winkels liggen. Ik vroeg me verwonderd af of dat echt nu al begon. Het duurde toch nog een hele tijd voordat het EK zou beginnen?
Vlak voor 30 april kwam ik erachter dat dit natuurlijk met Koninginnedag te maken had, daar had ik even helemaal niet bij stil gestaan.
Niet lang daarna begonnen wel de eerste reclames te komen. Vooral supermarkten proberen elkaar iedere keer weer af te troeven. Wie lukt het om de voetbalplaatjes binnen te slepen? Wie heeft het leukste speeltje, knuffeltje, bandje of wat dan ook weg te geven bij zoveel euro aan boodschappen? Ik als moeder van een kind die dit natuurlijk gewéldig vindt en met hem vele andere kinderen, vind dit toch wel erg irritant. Ik neem me voor om hier niet aan mee te doen, ik doe gewoon mijn boodschappen bij de winkel waar ik altijd naar toe ga en laat me niet verleiden door dit soort stunts. Mijn jongste zoon denkt daar heel anders over.
Op weg van en naar de kermis met school kwamen we langs een supermarkt en de kinderen begonnen druk te praten. Op dat moment en ook op de terugweg had ik helemaal niet in de gaten waar dit nu over ging. Ik let niet zo op dat soort dingen en heb de grote reclame op de winkel helemaal niet gezien. Ik had op dat moment nog niet in de gaten waar mijn zoon het nu steeds over had, hij kan dit niet altijd even goed verwoorden, wat nog wel eens tot frustratie bij hem leidt. Totdat hij een paar dagen later de folder van de betreffende winkel in de bus zag en hem eens goed onder mijn neus wreef. Dát bedoelde hij. Ik met mijn domme hoofd heb toen gezegd dat ik 1x wat in die winkel zou kopen, zodat hij zijn speeltje zou krijgen, maar meer dan 1 kreeg hij niet. Eigenlijk snap ik het ook wel. Natuurlijk is het leuk, zo’n speeltje waar ook nog een leuk muziekje uitkomt, op school ziet hij kinderen die zo’n speeltje hebben, dus dat wil hij ook, maar ons huis ligt altijd al bezaaid met rommel en mijn man is helemáál niet blij met al deze ‘onzin’.
Gelukkig komen we bijna nooit op het winkelcentrum, waar deze supermarkt zich bevindt. Geen probleem dus, maar een aantal dagen later moesten we wel op het winkelcentrum zijn en was ik het speeltje natuurlijk helemaal vergeten. We gingen niet naar de supermarkt en dat hebben we ook echt niet gedaan, maar een kind wat je een belofte hebt gedaan, kun je toch niet negeren zonder dat er een boze bui ontstaat. Moeilijk hoor dit soort situaties, maar ik wil toch voet bij stuk houden.
Uiteindelijk heeft hij z’n speeltje een aantal dagen later wel gekregen, zoals beloofd. De dag erop kwam hij van school met nog zo’n speeltje. Had hij verdient met zijn ‘dikke duimen’. Per dag kan hij een aantal ‘dikke duimen’ verdienen als hij goed zijn best doet en bij 5 ‘dikke duimen’ mag hij iets uitzoeken. Een middel wat hij nodig heeft om zijn aandacht bij zijn werkjes te houden. ‘Had ik dat geweten’, dacht ik. Dan was ik niet apart naar die winkel gereden.
Een paar dagen later komt hij met een arm vol armbandjes thuis, gekregen van zijn vorige taxichauffeur en nog een dag later komt hij thuis met nog weer een ander soort speeltje, gekregen van een lieve meneer in de winkel toen hij even met de juf boodschappen was gaan doen …
Tja, dan kun je zelf wel besluiten om niet aan al die acties mee te doen, maar mijn zoon gaat echt geen nee zeggen als hij het krijgt aangeboden. En geef hem eens ongelijk. Ons huis blijft dus steeds meer ‘rommel’  verzamelen …

           

Ongeveer 2 weken geleden begonnen de eerste mensen bij ons in de buurt met het versieren van de straat. Sylvain vond dit natuurlijk prachtig. Ik zag het wel, maar daar is ook alles mee gezegd.
Die avond en ook de volgende dag had hij het maar steeds over ‘Dat wil ik ook’, maar wat nou ‘dat’ was, dat kon hij me niet uitleggen en ik had ook niet door waar hij het nu over had. Ik was nog helemaal niet bezig met het EK. Het was het weekend dat Joop en Lesley in Arnhem zaten en daar was ik veel meer met mijn gedachten.
De volgende dag na het wandelen met de hond, kwamen we die kant de straat in waar alle slingers al rijkelijk wapperden. Sylvain bleef staan, keek demonstratief naar boven en zei ‘ Dat bedoel ik met dat’. Oké, dat was duidelijk. ‘Nou daar beginnen we echt nog niet aan hoor’ zei ik ‘en wat mij betreft helemaal niet’ dacht ik erachter aan. De oranjekriebels hadden mij nog helemaal niet in zijn bezit.
Afgelopen week begon Sylvain elke dag opnieuw over dat. Gaan we ‘dat’ nog doen? Mijn antwoord was steevast nee.
Gisteren, toen hij me vroeg wat we gingen doen en ik aangaf dat hij dat mocht zeggen, heeft hij zijn kans gegrepen. Hij wilde knutselen. ‘ Wat wil je dan maken? Een leuk boekje?’ Anders vindt hij dit leuk en is enthousiast. Nu trok hij een gezicht waaruit ik opmaakte dat dat nu niet de bedoeling was. ‘Wat wil je dan?’ was mijn volgende vraag. ‘Vlaggetjes maken’, riep hij triomfantelijk. Ach waarom ook niet. Even daarop zaten we samen vlaggetjes te maken en begon ik het zelf toch ook wel leuk te vinden. Op mijn zoektocht naar knijpertjes om de boel op te hangen, kwam ik ineens de oranje, rode, witte en blauwe slangetjes tegen van een aantal jaren geleden. Wist niet dat we die nog hadden. Toen Sylvain deze had ontdekt, was hij helemaal enthousiast en heeft hij ons huis daarmee versiert. Hartstikke leuk om mijn kind zo fanatiek te zien ‘werken’. Lesley vond het ook erg leuk toen hij thuiskwam en vroeg wanneer we nu de tuin eens gingen versieren en ook Joop had het al over de vlag van 2 jaar geleden gehad. Ik kom er niet onderuit en door het enthousiasme van mijn kinderen en nu het EK toch steeds dichter bij komt, begint het bij mij toch ook langzaam aan wel te kriebelen…

          

Al een aantal dagen achter elkaar heb ik met kromme tenen geluisterd naar de voetbalanalisten op tv. Als ik hen moet geloven, gaat Nederland het niet ver schoppen. Liggen ze er in de eerste ronde al uit. Zij zullen het wel weten, zij hebben er verstand van toch? Maar hier wil ik toch echt niet naar luisteren. Wat een gezeur allemaal. Ga nu toch niet het plezier van half Nederland vergallen. Het is toch helemaal niet leuk om op deze manier het EK in te gaan?Ik weet best dat Nederland in de voorbereiding niet zijn beste spel heeft laten zien. Ik weet best dat in de poule waar zij in zitten ook Duitsland en Portugal zitten en dat dit geen minne tegenstanders zijn, maar om nu bij voorbaat al te zeggen dat ze geen schijn van kans hebben…
Het is toch een spelletje met kansen, de tegenstander kan ook net z’n dag niet hebben, je weet nooit hoe de bal rolt, als je vroeg scoort of iemand raakt geblesseerd, krijgt een kaart of wat dan ook, zoveel zaken die je niet van tevoren kunt beïnvloeden, dan kan het allemaal toch heel anders lopen?
Ik wil niet van tevoren denken dat ze geen enkele kans van slagen hebben, dan is er toch niks aan om te gaan kijken? Dan kan ik in die tijd beter wat anders gaan doen.
Nee hoor, ik ga lekker onbevangen voor de buis zitten en we zien wel waar het schip strand.
Ik heb zin in de gezelligheid die zo’n toernooi met zich meebrengt. Een van de 1^e wedstrijden van Nederland in een EK of WK speelt zich meestal af op of rond Joops verjaardag, zo ook deze keer, dus de 1^e wedstrijd gaan wij samen met familie en vrienden gezellig bij ons op de bank kijken. Dit leidt er vaak toe, dat we de eerst volgende keer bij een ander worden uitgenodigd en daarna weer bij een ander, zodat we de wedstrijden gezellig met een clubje ‘supporters’ kijken. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, alhoewel bij verlies de vreugde wel even ver te zoeken is …
Voor degenen die net zo kunnen genieten van een wedstrijdje kijken als ik, heel veel plezier en ik hoop dat we het ver gaan schoppen. Ik geloof dat de oranjekoorts mij heel langzaam te pakken krijgt …

Solliciteren

Nooit geweten dat solliciteren zo moeilijk is. Een dikke 5 maanden ben ik al werkzoekend, vele brieven heb ik inmiddels verstuurd en ik heb alleen maar afwijzingen gehad. Als ik zo om me heen hoor is het bijzonder dat ik tot nu toe op elke verstuurde brief wel een reactie heb ontvangen, ook al is deze dan negatief. In veel van deze reacties krijg ik te lezen dat ik 1 van de ruim 200 gegadigden ben en niet uitgekozen omdat ik niet volledig pas in het gestelde functieprofiel. Niet gek natuurlijk, want ik ben opgeleid tot diëtist, heb jarenlang gewerkt als diëtist, heb hier de papieren en de ervaring voor, maar er is geen vraag naar een diëtist. Ik solliciteer dus op heel andere banen, van administratief medewerker tot redacteur van een interne nieuwsbrief, van secretaresse tot consulent in de gehandicaptenzorg, van activiteitenbegeleider tot medewerker onderwijsondersteuning en zo kan ik nog een heleboel functies opnoemen. Allemaal vacatures waarin ik me wel kan vinden en waar ik van vind dat ik ze met mijn opleiding en ervaring best kan vervullen, maar daar denkt de andere kant dus anders over. Ik krijg niet eens de kans om dit uit te leggen, want ik word niet uitgenodigd voor een gesprek.

Nu pas besef ik hoe gemakkelijk ik het eigenlijk al die jaren heb gehad. Mijn 1^e echte baan kreeg ik als vervolg op mijn stage. Hier kon ik 2 jaar met een onderbreking van een maand blijven. Intussen had ik gesolliciteerd naar een invalbaan, hier ben ik aangenomen en van lieverlee heb ik hier een vaste aanstelling gekregen. Jaren heb ik hier gewerkt, totdat het bedrijf besloot dat de diëtist niet meer paste binnen het bedrijf, maar binnen een maand hadden degenen die in loondienst wilden blijven een nieuwe werkgever en hebben we zelf ontslag genomen. De overige collegae is voor zichzelf begonnen. Eigenlijk heb ik nooit veel moeite hoeven doen voor een baan. Ondertussen heb ik nog wel eens gesolliciteerd als diëtist in andere organisaties, maar dat is niets geworden of zag ik zelf niet zitten. Hier werd ik wel voor gesprek uitgenodigd. Als ik naar de vacatures kijk, waar ze zijn, wat de werktijden zijn etc. besef ik dat ik al die jaren eigenlijk toch een topbaan heb gehad. Ik zat vooral de laatste 10 jaar dicht bij huis, kon mijn tijden zo indelen dat het goed te combineren was met mijn gezin en dit is me nu allemaal afgenomen.
Van de andere kant twijfelde ik al een aantal jaren of dit nu was wat ik tot mijn 65^e (of inmiddels misschien wel langer) wil blijven doen. De laatste 2 jaar loop ik al met allerlei andere plannen rond, maar weet niet goed of en hoe ze uit te voeren zijn. Daarbij, het werk was misschien niet allemaal leuk, maar de contacten met mensen gaven me toch steeds weer veel voldoening en de plek en de vrijheid die ik had in mijn baan, zorgden ervoor dat het toch moeilijk was om een andere keuze te maken.
Uiteindelijk heeft een ander voor me beslist en heb ik gedacht dat dat misschien wel goed is, omdat ik nu toch echt verder moet gaan kijken wat ik wil, maar daar wringt nu juist de schoen ‘ Wat wil ik eigenlijk?’
Zoals ik aangaf solliciteer ik op allerlei verschillende functies, maar wel allemaal functies die me aanspreken. In gedachten zie ik me daar al zitten, bij elke vacature opnieuw. Helaas anderen zien het nog niet in mij zitten.

En dan het UWV. Vele verhalen heb ik hierover gehoord. Veelal negatieve. Ik wil me daar niet door laten beïnvloeden, wil het allemaal zelf ondergaan. Ik had altijd gedacht dat zij nog een heleboel voor je konden doen, dat het mogelijk is om een opleiding of wat ook te doen, maar helaas is ook hier per 1-1-2012 een heleboel veranderd. Ik hoorde dat je op gesprek moet, dat je je om de haverklap ergens moet melden en verantwoorden, maar niets is minder waar.
De 1^e 4 maanden gebeurde er niets. Ik heb een online werkmap, waar ik mijn sollicitaties in plaats. Via de werkmap krijg ik informatie van een e-coach en ook voor vragen kan ik bij de e-coach terecht. Niks persoonlijk gesprek. Ik had toch echt wel wat meer verwacht.
Na 4 maanden volgde dan eindelijk een evaluatiebijeenkomst, waar uitleg werd gegeven hoe het UWV nu werkt en werd aangegeven dat je wel de mogelijkheid hebt om workshops te volgen. Hier zat ik op te wachten. Het is fijn om even met andere werkzoekenden te praten. Welke wegen bewandelen zij, welke acties hebben zij tot nog toe ondernomen en hoe is dit gegaan?
Ik heb me voor bijna alle workshops die er zijn aangemeld, met uitzondering van de workshop ‘Met een uitkering een eigen bedrijf beginnen’. Hier heb ik eerder al bij de kamer van koophandel een workshop over gevolgd en zover ben ik op dit moment nog niet. Ik wil toch graag ergens in loondienst  komen, maar als dat echt niet gaat lukken ga ik dit misschien nog overwegen. Voor zover het er nu uitziet niet als diëtist, want daar is te weinig werk voor, maar wat het dan wel wordt, daar ben ik nog niet uit.
Inmiddels heb ik een workshop ‘solliciteren’ gevolgd. Hier kwam ik weer een deel van de mensen tegen die ik ook bij de evaluatiebijeenkomst had gezien en ook iemand die bij dezelfde werkgever als ik had gewerkt en waar ik alleen contact mee had gehad via de mail. Leuk om daar nu ook een gezicht bij te zien.
Ik vond het leuk om de workshop te volgen, even weer tussen de mensen en ik heb er toch ook het nodige van opgestoken. Ik weet hoe de huidige brief eruit kan zien, hoe je een brief en CV aanpast aan de betreffende advertentie, hoe je jezelf ‘verkoopt’ in de brief, hoe je jezelf ‘verkoopt’ op een gesprek en hoe je een ‘Elevator Pitch’ opstelt en waar dit voor dient. Allemaal hulpmiddelen om jezelf in de markt te prijzen. Toch heb ik hier veel moeite mee. Het voelt als iets onnatuurlijks. Iedereen weet dat je je zo goed mogelijk voor probeert te doen, dat je je zwakke kanten probeert te verdoezelen, dat je alles wat aandikt. Een werkgever wil dit ook graag, tenminste dat maak ik hier allemaal uit op. Ik zit helemaal niet zo in elkaar, dus het voelt onnatuurlijk, niet eerlijk, meer een soort poppenkast. Wil ik hier eigenlijk wel aan meewerken? Heb ik een keus? Het heeft me wel aan het denken gezet, maar misschien moet ik me er toch overheen gaan zetten.
Ook heb ik een workshop ‘LinkedIn’ gevolgd. Een ‘social media’ waar ik al wel een hele tijd opzit, maar nog nooit iets serieus mee heb gedaan. Ik hoorde dat dit toch je kans op een baan erg kan vergroten, dus goed om hier eens wat meer van te horen.
Een goede workshop waar ik ook weer een hoop van heb opgestoken, leuk voor de onderlinge contacten en inmiddels heb ik mijn account een stuk bijgewerkt, maar het is nog niet klaar. Want wat wil ik nu eigenlijk, wat zoek ik nu eigenlijk, maar bovenal, wat kan ik nu eigenlijk. Dat is toch de brandende vraag in dit hele geheel. Ook hier is het weer van belang dat je je bij een ander, de werkgever, in de picture speelt. Soms wil ik wel dat ik wat meer extravert zou zijn, dan is dit vast een stuk gemakkelijker.
Op één van mijn nachtelijke surftochten op het web, door het vele hoesten de laatste maanden, zit ik vaak beneden ’s nachts, kwam ik een vacature voor redactieassistent tegen van een weblog voor webprofessionals. Niet echt de tak waar ik bekend in ben, maar waar ik wel interesse voor heb, het gaat om blogs en ze gaan over zaken die zich afspelen op het web. Het is een vrijwillige baan wat me hooguit een paar uurtjes per week kost, maar op de één of andere manier sprak het me meteen aan.
‘Ik kan in elk geval even reageren’, dacht ik en hier willen ze het wel met me proberen. Ik hoop iets voor ze te kunnen betekenen en daarnaast er ook zelf veel van te leren.

                                  

Ondertussen probeer ik de tijd die ik overhoud te vullen met het schrijven van mijn blog en het afschrijven van mijn boek. Dit laatste gaat met vallen en opstaan. De inhoudt ligt er nu zo goed als, alleen ben ik nog niet helemaal tevreden. Het moet herschreven worden en hier kom ik met mezelf nog niet helemaal uit …
Meer en meer ontdek ik wel dat schrijven toch echt mijn ding is. Hier heb ik plezier in en het geeft me ontspanning en energie. Zal hier toch mijn toekomst liggen?
Mocht je na het lezen van dit hele verhaal denken ‘Ik weet welke kant ze op moet , welke opleiding ze kan volgen, of nog beter ik weet een leuke baan voor haar, een leuk bedrijf waar ze past en waar ze vast iets voor haar hebben’, schroom niet om me te benaderen of een reactie te plaatsen. Ik sta hier meer dan open voor …..

7 dames naar Amsterdam

             

Gisteren ben ik een dag op pad geweest zonder kinderen en zonder man. Dat gebeurt natuurlijk wel vaker, maar nadat alles de laatste tijd toch wel heel erg in het teken van de kinderen heeft gestaan, was dit wel even lekker.
Het idee ontstond ergens in de winter in de kantine van de zaal waar de kinderen van Kids United trainen. De meeste ouders van deze kinderen kunnen hun kind niet alleen op de training achterlaten  en zitten dus elke woensdagmiddag samen bij de training te kijken en/of in de kantine koffie te drinken, thee te leuten, te kletsen en ervaringen uit te wisselen. Dat is het  mooie hiervan, je komt in contact  met mensen die precies snappen wat je bedoelt, ook al heeft bijna elk kind wat anders.
De Kruidvat treinkaartjes waren weer te verkrijgen en zo werd het idee geopperd om een dagje met de trein op pad te gaan en wie zin had om mee te gaan. Ik ben nooit direct zo happig op dit soort voorstellen, moet eerst nadenken of ik dit wel zie zitten een hele dag met mensen die ik toch eigenlijk niet heel goed ken en kan ik wel een hele dag weg, maar ik heb me toch over laten halen.
Het was nog moeilijk om een datum te vinden waarop iedereen kon, maar uiteindelijk werd het de laatste zondag dat de kaartjes nog geldig waren.
Sylvain vond het maar vreemd dat hij niet mee mocht. De moeders van 2 van zijn klasgenootjes gingen ook mee, waarom zij dan niet? Dit had ik al een tijd van tevoren met hem besproken. De dag ervoor hadden we het zo druk met de wedstrijd van Lesley dat ik tot mijn grote schrik helemaal ben vergeten te vertellen dat hij mij de volgende dag de hele dag niet zou zien. Dat gebeurt me eigenlijk nooit.

Gisteren was het dan zover. Met 7 heel verschillende vrouwen gingen we op pad. Grappig, zo verschillend, maar juist dat ene, het hebben van een kind met een beperking en in 1 geval een kleinkind, dat bindt en zorgt ervoor dat het klikt. Dit heb ik ook al eerder ervaren in Engeland, met allemaal ouders uit verschillende landen, culturen etc.  maar het hebben van een kind met NBS zorgt dat je het gevoel hebt dat je een grote familie bent.
We stonden ’s ochtends om half 10 op het perron in Groningen. Gelukkig niet zo vroeg als de vorige dag. Dat had ik echt niet meer getrokken na het hele weekend alleen met Sylvain, daarna het grootste deel van de Pinkstervakantie alleen met Sylvain en de lange dag van de finale van Lesley en ’s avonds werden de Kids van Kids United nog op de Vismarkt verwacht. Kids United heeft hier een enorm bedrag in ontvangst mogen nemen van BAZES (7 studentenverenigingen) die dit jaar Kids United had uitgekozen voor hun jaarlijkse goede doelenactie. De kinderen vonden het geweldig. Met z’n allen op het podium en daarna nog leuke muziek, dat ze daar waren om een mooi bedrag in ontvangst te nemen heeft een groot deel van de kinderen denk ik helemaal niet meegekregen. Sylvain in elk geval niet. Die geniet alleen maar van de aandacht die hij krijgt en de muziek daarna. Hij was naar een feestje geweest, zei hij.

Met de trein van kwart voor 10 vertrokken we naar Amsterdam. We waren mooi op tijd, dus hadden wel een zitplaats kunnen bemachtigen. Daarna werd het erg druk in de trein.
Druk keuvelend bereikten we Amersfoort, waar we moesten overstappen. Nu was het wat moeilijker om een plekje bij elkaar te vinden, maar we konden wel allemaal zitten.
Voor we het wisten waren we al in Amsterdam, waar het erg druk was voor een zondag (in mijn ogen), maar waarschijnlijk is het hier elke zondag druk. Ondanks dat het toch wel redelijk sputterde.
We hebben  wat door de winkelstraat geslenterd, af en toe een winkel in, maar echt iets nodig hadden we niet. Gewoon lekker rond te neuzen. Wat wel jammer is, is dat het exclusieve er toch wel af is in Amsterdam. Alles wat ze hier hebben, hebben we in Groningen ook en in de winkelstraat kom je wel 3-4x dezelfde winkel tegen. En het is er nog druk ook…
Ergens zitten met 7 man was wel even zoeken. De eettentjes zaten behoorlijk vol of er waren wel 7 plekken, maar dan verspreid over de zaak. Niet zo gezellig toch?
Uiteindelijk kwamen we in een eetcafeetje waar nog een kleine tafel vrij was. Aan de grotere tafel zat een groep Engelse heren die snel de benen namen toen ze ons zagen aankomen, konden wij mooi aan de grote tafel zitten.
We hebben lekker gegeten nog steeds druk pratend.
Hierna hebben we nog een hele tijd verder geshopt, langzaam aan werd er ook wel wat gekocht en rond een uur of 18 hadden we lamme benen en wel zin in een warme hap.
Op de weg naar het station zijn we bij een eetcafeetje gaan zitten, we zaten hier mooi aan de doorlopende weg en konden zo toch nog mensen kijken. Dat hadden we vandaag wel gemist, want op een terras zitten zat er helaas niet in. Op weg naar de trein hebben de meesten nog behoorlijk was snoep ingeslagen. Was dit een voorgevoel?

           

Op de terugweg konden we kiezen uit de trein via Amersfoort, maar dan hadden we maar 4 minuten om over te stappen en dit keer was het geen cross-over. We konden ook via Utrecht, daar hadden we 15 minuten om over te stappen. Dit leek ons een beter idee.
De conducteur die buiten een trein stond en ons zag kijken, wilde nog een handje helpen. Hij begreep niet waarom we via Utrecht wilden, eerst naar beneden en dan naar boven? Toen we aangaven toch maar via Utrecht te gaan, keek hij ons wenkbrauwoptrekkend na. ‘Vrouwen’ zal hij waarschijnlijk gedacht hebben. Maar qua tijd scheelde het niets (op papier dan).
De trein naar Amersfoort was al weg, toen we hoorden dat de trein naar Utrecht vertraging had. Nu zou het dus toch nog rennen worden op het station in Utrecht, maar vlak voor Utrecht stopte de trein en bleef nog een aantal minuten staan. De aansluiting hebben we hierdoor helemaal gemist.
Nu moesten we een trein naar Amersfoort nemen en daar nog weer overstappen op de trein naar Groningen. Hadden we dat van tevoren geweten…
De trein naar Groningen was bomvol. Nergens kon je meer zitten, 2^e klas. Zelfs de balkons puilden helemaal uit. Achter ons hoorden we iemand zeggen dat als de 2^e klas volzit je dan ook 1^e klas mocht gaan zitten. Is dit zo? Wij wisten het niet, maar zijn toch maar doorgelopen naar de 1^e klas. Hier zat bijna niemand. We hebben hier nog heerlijk het stuk van Amersfoort naar Groningen gezeten in de stiltecoupé, alle snoep en koekjes kwamen op tafel en er is geen conducteur langs geweest.
Om 10 voor 11 reden we eindelijk Groningen binnen. Een lange dag, maar het was echt bere gezellig. Dat had ik van te voren niet verwacht. Het is zeker voor herhaling vatbaar.

 

De finale

          

Vandaag is de grote dag van de finale. Superspannend voor Lesley en zijn team.
Gek genoeg heb ik hem de laatste 1 ½ week helemaal niet zoveel over de wedstrijd gehoord als de vorige keer. Komt dit omdat hij mijn verhaal gelezen heeft? Hij vond het allemaal wel een beetje overdreven, zoveel praatte hij toch ook weer niet. En was hij nu echt zo hyper? Hij is het daar niet helemaal met me over eens. Ik heb hem nogmaals gevraagd of hij het erg vindt dat ik over hem schrijf, maar dat is niet zo, dus ik schrijf vrolijk verder.
Het kan natuurlijk ook komen omdat er nog een voetbaltoernooi tussen zat. Een internationaal toernooi in Arnhem, waar ze 4 dagen verbleven. Daar was hij eerst meer mee bezig, natuurlijk hartstikke leuk met je team 3 nachten in een jeugdherberg slapen. Er waren ook ouders mee, maar die zaten een stuk verderop. Ze hebben leuke meisjes ontmoet, waar daarna via ‘appen’ de aandacht naar uitging. En ik heb hem die 4 dagen natuurlijk ook weinig tot niet gezien.
Het toernooi heeft ervoor gezorgd dat de jongens en 1 meid (voor het gemak heb ik het over de jongens) nog hechter met elkaar zijn geworden. Ook op het toernooi hebben ze vooral de 1e dag heel goed gespeeld en zijn ze van de 14 teams uiteindelijk 4e geworden. Dit was wel een goede voorbereiding op deze finale.
De laatste dagen begon het wél echt te kriebelen bij Lesley, hij baalde ervan dat het de laatste training niet echt lekker liep. Bij hem niet, maar ook bij de rest van het team niet. Als dit maar geen voorbode is voor de wedstrijd.

Een van de ouders heeft het initiatief genomen om een bus te huren en gezamenlijk naar Emmeloord af te reizen. Het was de bedoeling om met 2 bussen te gaan, maar deze kregen we helaas niet vol. Ondanks dat zowel het team van C1 als het meisjesteam meegingen. Misschien had het vroege tijdstip van vertrek hiermee te maken? De jongens moesten de finale al om 10 uur spelen, daar hadden we of in elk geval ik niet op gerekend.
Vanochtend vroeg, om 20 over 7 zijn we op weg naar de bus. Lesley is nog niet helemaal wakker. Heeft slecht geslapen. Door de spanning van de komende wedstrijd lukte het hem niet echt om in slaap te komen. Hij heeft er echt zin in. Ook Sylvain heeft er zin in. Gezellig met het hele team in de bus. Het eerste stuk zit de stemming er nog niet echt in. De jongens zijn nog niet helemaal fit, maar naarmate we dichterbij Emmeloord komen en met name de laatste 10 minuten, begint het toch te komen. Er wordt luider gezongen, ze krijgen er steeds meer zin in.

                  

En dan is het moment aangebroken. De finale gaat beginnen. Er staat veel publiek in oranje aan de kant. Er zijn veel supporters meegekomen, ook onze familie is ruim vertegenwoordigd. Waarvoor onze dank. Mooi om te zien dat er zoveel mensen zijn die de jongens willen toejuichen. Het oranje springt er bovenuit.
Het is al gauw duidelijk dat er nu een echte KNVB scheidsrechter fluit en ook de grensrechters zijn van de KNVB, het is allemaal een stuk officiëler.
De tegenstander is van een wat ander kaliber dan de tegenstander in de halve finale. Vandaag speelt de wedstrijd zich niet alleen maar op 1 helft af. De tegenstander is in mijn ogen beter in het opbouwen van het spel en ook op het middenveld hebben ze het aardig voor elkaar. Lewenborg speelt helaas niet zo lekker en goed als in de halve finale, het wil allemaal niet echt lukken, passen komen niet altijd goed aan, de aanval loopt niet zo lekker en de tegenstander zit er vaak goed tussen. Of het nu alleen aan de tegenstander ligt of dat Lewenborg niet z’n beste spel speelt of dat de zenuwen ze nu toch parten speelt, ik weet het niet.
Ongeveer halverwege de 1e helft scoort de tegenpartij. Hierna zie je dat Lewenborg toch wat inzakt. Ze moeten nu niet de moed gaan verliezen.
De 2e helft kabbelt de wedstrijd voort. Lewenborg heeft wel wat kansen, maar maakt ze niet goed af. Het spel is slordig. Vanaf de helft van de 2 helft begint Lewenborg toch meer druk te zetten en ik krijg een beetje de hoop dat het ze nog gaat lukken om 1-1 te maken. Dit gaat een tijdje zo door, totdat uit een counter de 2-0 valt. Dit was niet nodig geweest, het wordt nu wel l heel moeilijk met nog geen 5 minuten meer te spelen.
Lewenborg probeert het nog wel, maar helaas het zit er niet in vandaag. Het blijft 2-0 en Lewenborg is verliezend finalist.
Ze balen natuurlijk verschrikkelijk, toch vind ik dat het team er vrij snel weer bovenop klimt. Zelfs Lesley, die na een verlies toch vaak lange tijd erg chagrijnig is en niet aanspreekbaar. Ze beseffen allemaal dat het toch een hele prestatie is om in de finale van de KNVB beker te staan. Iets dat je niet elk jaar meemaakt en wat geen van de spelers eerder heeft gepresteerd. Ze zijn een ervaring rijker.

                  

De uitreiking van de beker vond ik erg tegenvallen. Van het verliezende team werd alleen de aanvoerder naar voren geroepen. Hij kreeg de beker uitgereikt en een zak met medailles in zijn hand gedrukt. Dat had toch wel wat anders gekund. Ook de huldiging van de winnaar, hierbij werd wel het hele team op het podium gehaald, ging erg snel voorbij.

Op de terugweg zat ondanks het verlies, ook het meisjesteam had verloren, de stemming er goed in. Er werd luid gezongen en gedanst, ze hadden duidelijk plezier. Als ze wél gewonnen hadden was het feestje vast veel groter geweest.
Al met al hebben ze dit jaar een mooie prestatie geleverd. Ik ben trots op het team en op mijn zoon. Hij heeft in mijn ogen geleerd toch beter met druk en ook beter met verlies om te gaan. Uiteindelijk blijft het toch gewoon een spelletje, waar je van moet genieten.
Het was een leuk voetbaljaar. Bedankt trainer, leider en spelers!!!