Schriften en pennen

       

Ken je dat. De liefde voor bepaalde spullen. Spullen die een bepaalde aantrekkingskracht op je hebben, elke keer als je erlangs loopt? Dat gevoel van naar een bepaalde winkel te moeten, al is het alleen maar om gewoon even rond te neuzen, te kijken of er nieuwe varianten zijn, je voornemen niks te kopen, maar toch weer te zwichten? Ik heb dat met schriften en pennen. Ik hou van schriftjes en daar hoort ook altijd een pen bij, anders kan ik niks met dat schriftje. Schriftjes in allerlei vormen en maten, met leuke kaftjes, afbeeldingen etc. Ik weet niet hoe oud ik was toen dit begon, maar het is er al héél lang en het is er nog steeds.
Ik hou niet van ‘gewone’ schriftjes. Niet de gewone A5 schrijfschriften van 80 pagina’s met een zachte kaft, zonder ringband, zonder elastiekje of iets anders wat het schrift bijzonder maakt. Nee, het moeten wel mooie schriften zijn.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor de 1^e keer naar de schoolcampus ging. Eindelijk een goede reden om mooie schriften, pennen en alles wat erbij hoort te kunnen en vooral mogen kopen, want in die tijd had ik nog geen zeggenschap over mijn eigen geld. Een waar paradijs vond ik dit al die mooie schriften met verschillende motieven, agenda’s die erbij pasten, kaftpapier in hetzelfde patroon, schappen vol pennen. Ik keek m’n ogen uit. Met een lijstje in de hand waarop stond wat ik nodig had liep ik hier rond, de zomer voordat ik naar de middelbare school ging. Wat had ik er zin in. Ik wist niet wat ik kiezen moest, er was zoveel moois, maar ik mocht vast niet alles hebben. Ik wilde veel meer dan ik nodig had, maar was allang blij dat ik hier wat uit mocht zoeken. Uren kon ik kijken naar mijn stapel veroveringen. Ik kon niet wachten totdat ik daadwerkelijk naar school toe kon. Eindelijk m’n agenda kon invullen met m’n mooie nieuwe pen. Ja de spullen hebben ervoor gezorgd dat ik het elk jaar weer een feestje vond om naar school te gaan en dit is nooit overgegaan.
In de tijd dat ik niet meer op school zat heb ik nog lang verlangend teruggekeken naar dit fenomeen en de schoolcampus heb ik nog jaren met veel plezier bezocht al wist ik niet goed meer wat ik er moest, want ik had echt niet iedere keer een nieuw schrift nodig. Zoveel schrijf ik nu ook weer niet in mijn dagboek. Toch komen er elk jaar wel een paar nieuwe aanwinsten in mijn kast.
Toen Lesley voor de 1^e keer naar de middelbare school ging had ik er, denk ik, meer plezier in om samen met hem schoolspullen uit te zoeken dan hij zelf. De 1^e keer zijn we naar de schoolcampus gegaan en heeft hij daar ook mooie schriften, kaftpapier en de andere benodigdheden uitgezocht. Hij vond het wel leuk en heeft ook echt spullen uitgezocht die hij mooi vond en die bij elkaar pasten, maar de passie die ik erbij voel, die heeft hij niet. Misschien ligt dit toch anders bij jongens. In de loop van het eerste jaar zei hij op een gegeven moment tegen mij ‘Volgend jaar koop ik gewoon mijn spullen bij de Action, veel goedkoper, dat doen veel meer kinderen en mijn spullen blijven toch niet mooi.’ Daar had hij ook wel gelijk in. Aan zijn schriften zitten allemaal ezelsoren,  het kaftpapier is al half van zijn boeken gescheurd en netjes in zijn agenda en schriften schrijven daar doet hij niet aan. Als ik ernaar kijk krijg ik tranen in mijn ogen. Nee mijn liefde voor schriften etc. deelt hij duidelijk niet. Ik was en ben altijd heel zuinig op mijn spullen en ben best teleurgesteld als het Sylvain toch is gelukt een schrijfboekje van mij te pakken te krijgen waar hij dan op zijn manier wat in schrijft. Dit houdt in dat er dan allemaal krassen in het boekje staan op vele pagina’s, zo zonde …
Nog steeds vind ik het leuk om bij de schoolcampus te kijken, maar ook de rest van het jaar kan ik het niet laten om, als ik in de stad ben, even bij de Hema of V&D te struinen, om bij de Action toch altijd even bij de schriften te kijken ….
Ik zit al jaren niet meer op school, dus heb ook al jaren niet zoveel schriften meer nodig. Tegenwoordig gaat er veel digitaal, dus ik schrijf steeds minder, alhoewel vast veel meer dan de gemiddelde vrouw van mijn leeftijd. Ik heb nog steeds een dagboek waar ik zo nu en dan in schrijf en dit moet natuurlijk wel in een mooi schrift met een mooie pen, goed geschreven letters zonder al te veel krassen.
Elk jaar als we op vakantie gaan dan zoek ik een leuk schrift uit om mee te nemen, want in vakanties schrijf ik elke dag een stukje over de vakantie. Hoe het er is, wat we hebben gedaan etc. Zelfs met weekendjes weg met mijn moeder en zusje wordt een schrift bijgehouden. Dit is zo leuk om later nog eens weer te lezen. De schriften zoek ik ook met veel plezier en liefde uit en ook hiervoor geld ‘ Ze moeten er wel leuk uitzien’.

De laatste jaren zijn het geen bedrukte kaften meer. Daar heb ik het toch wel mee gehad of eigenlijk bevallen me de bedrukkingen niet. Word ik te oud?
Het zijn de laatste jaren dus effen schriften met harde kaft, een tijdlang ieder jaar dezelfde van de Hema, maar in een ander kleurtje.
Hier was ik op een gegeven moment echter op uit gekeken. Eigenlijk vind ik ze al jaren niet meer zo mooi, dus beplak ik ze om ze er toch wat meer naar mijn smaak uit te laten zien. Echter hoe creatief ik ook ben. Ik hou niet van knippen en plakken. Ja wel op de computer, maar niet zoals ik het op de ‘freubelschool’ geleerd heb.
En daar is mijn nieuwe hobby ontstaan.
Zoals al eerder gezegd ik hou van fotograferen, foto’s bewerken, knippen en plakken op de computer. Hier moet toch iets mee te doen zijn? Kan ik niet zelf mijn eigen schriften gaan maken, met bijbehorende pen? Ik heb heel wat afgeoefend, verschillende apparaten gekocht om mijn schriften in te binden, in 1^e instantie met een simpele plastic bindring, maar dat vond ik geen gezicht en dan schrijft het ook niet zo lekker.
Het was ook wel een heel gepuzzel in ‘Word’  hoe ik alles nu zo krijg als ik het wil, maar het is gelukt en ik ben heel blij, want sinds ruim een jaar maak ik nu mijn eigen schriftjes, boekjes etc. Ik kijk nog wel in de winkel en zie ook heus nog wel leuke schriften, maar kopen doe ik ze niet meer. Ik neus nu alleen om nieuwe ideeën op te doen.
Bij een schriftje hoort een pen, dus ook daar ben ik mee aan de slag gegaan. Hoe kan ik nu zelf een leuke pen maken. Bij heel veel bedrijven kun je foto’s op pennen laten zetten, maar nergens kun je dat voor een schappelijke prijs per stuk doen, dus zo ben ik toch zelf aan het knippen en plakken geslagen en heb ik een voor mezelf bijna ideale pen ontwikkeld. Ik zeg bijna, want met de middelen die ik heb worden ze toch niet helemaal zo als ik ze het liefst zou zien. Daar heb ik grote machines voor nodig en een groot productieproces. Ditzelfde geldt voor mijn schriften, ik vind ze mooi, maar ze kunnen nog veel mooier, maar daar heb ik helaas de middelen niet voor.
Ook ben ik boekenleggers gaan maken, niet helemaal zoals ik het echt zou willen, maar alla voor nu ben ik tevreden. Ik kan weer een tijd vooruit en ik kan nu op elk moment van de dag als ik dat wil, als ik denk iets nodig te hebben datgene maken wat ik graag wil. Geen zoektochten en struintochten meer in winkels en toch net niet helemaal dat vinden wat ik zoek.
Mijn ‘hok’ wordt gesierd met de vele verschillende schrijfboekjes die ik heb gemaakt, met bij elk boekje een eigen pen, alle vakantieschriften maak ik nu zelf en kan ik de plaatjes die ik erin wil hebben al vooraf toevoegen, de indeling zelf bepalen etc.. Verschillende boekenleggers zitten in de vele boeken die ik tegelijkertijd lees en vele verjaardagscadeautjes heb ik inmiddels al zelf gemaakt …
Voorlopig kan ik hier wel mee vooruit, al heb ik wel de nodige wensen en dromen, maar dié zullen er altijd zijn en ik denk dat elk mens die ook nodig heeft …..