Misschien heb ik dit voorgaande jaren ook wel gedacht, alleen weet ik het niet meer. Of zou het echt elk jaar een stukje erger worden? Ouders van jonge kinderen kennen wel de spanning bij hun kinderen, vlak voordat ze jarig zijn. Sommige kinderen krijgen er buikpijn van of worden drukker, omdat de verjaardag er bijna aan zit te komen. Onze jongste zoon is inmiddels 14 jaar geworden, maar de spanning rondom zijn verjaardag is er niet minder om. Ik denk zelfs, maar dit kan vertekend zijn door het feit dat het nog maar net geleden is, dat het alleen maar erger wordt. Het feit dat hij geen besef heeft van tijd, zorgt ervoor dat hij de boel niet kan overzien. En misschien heb ik het ook wel even te druk gehad om er goed over na te denken, hoe dit het beste aan te pakken.
Een week geleden begon het. Op het KDC werd aan Sylvain gevraagd wat hij voor zijn verjaardag wilde hebben, zodat ze dat in het schriftje konden zetten voor de andere kinderen. Volgens mij hadden wij het er nog niet met hem over gehad, omdat ik er domweg zelf nog niet echt over na gedacht had. Die week heb ik het er met de leiding even over gehad, wat voor hun het beste uitkomt om zijn verjaardag te vieren. Ik weet eigenlijk niet of hij dat ook mee heeft gekregen. Vanaf dat moment echter kon Sylvain aan niks anders meer denken en dan duurt een week lang. Hoe leg je uit aan een kind zonder tijdsbesef, hoe lang een week duurt.
Na het weekend, waarin hij bij mijn ouders is geweest, zegt hij dat hij hééééél goed heeft geslapen. ‘Heb ik ook lang geslapen, mama’, vraagt hij. Dit vraagt hij eigenlijk nooit en hij heeft net zo lang geslapen als anders als hij naar het KDC gaat, maar uit gewoonte zeg ik ja. ‘Heb ik dan nu … nachtjes geslapen?’ Pas dan besef ik, dat hij denkt dat het nu zijn verjaardag is. Helaas, dat duurt nog vier nachtjes en dat zeg ik hem ook. Zijn vrolijke bui slaat direct om in een boze bui en hij begint te schoppen en slaan, met zijn inmiddels lange, dunne, armen en benen. Ik weer ze zo goed mogelijk af. Dit gaat de volgende dag net zo en ik bedenk dat ik misschien wel een aftekenlijst kan maken. Een aftekenlijst, waarop hij kruisjes kan zetten tot aan de dag dat het daadwerkelijke feest is. Helaas, helpt dit ook niet. De volgende dag vraagt hij of hij een kruisje mag zetten. Ik blij, het helpt. Als hij zijn kruisje heeft gezet en vraagt of hij nu dan echt jarig is, moet ik hem weer teleur stellen en het hele circus begint van voren af aan. Boos, schoppen, slaan, gooien met spullen, zich niet willen omkleden, zodat hij weer niet klaar is als de taxi voor de deur staat en we opnieuw boos uit elkaar gaan.
Aan het begin van de week zegt Joop nog heel opgewekt op het moment dat ik thuis kom: ‘Ik merk nu al dat de extra medicatie werkt, hij is zo lief aan het spelen’. We hebben geprobeerd om de hoeveelheid medicatie af te bouwen en zaten op de helft van wat hij voorheen kreeg. Het ging echter niet goed, veel boze buien, minder concentratie en we zagen ook dat hij er last van had, dus zijn we voor het weekend begonnen de medicatie weer op te bouwen.
Ik wil nog zeggen dat ik er die ochtend niets van gemerkt heb en op het moment dat ik iets tegen Sylvain zeg wat hem niet zint, slaat hij weer als een blad aan de boom om. ‘Ligt het dan aan mij?’ denk ik nog. Maar de dagen erop merk ik dat dat niet het geval is. Ook bij mij is hij lief, totdat hij iets moet wat hij niet wil. Zo slepen we ons de week door en ik word er bepaald niet vrolijker op. Ik ben blij dat ik het momenteel zo druk heb en naar mijn werk kan ‘vluchten’.
Vrijdagochtend is het dan eindelijke de dag dat meneer zijn verjaardag mag gaan vieren op school. Hij is nog niet echt jarig, maar vandaag is het feest. Zodra hij mij hoort staat hij naast zijn bed en glundert erover. Hij is blij met de traktatie, die helemaal klaar staat en waar hij mij de vorige dag mee heeft geholpen. De traktatie mag nog niet mee naar school, die brengen wij later op de dag, maar zelfs dat is geen probleem. Ik hou alleen wel mijn hart vast hoe het op school zal gaan, want het duurt nog best lang voordat wij komen om zijn verjaardag te vieren. Ik moet namelijk eerst nog werken die ochtend.
Hij heeft zich echter prima gedragen en komt ons enthousiast tegemoet als we er met de auto aankomen. De spanning is van zijn gezicht te lezen, maar hij geniet echt van het jarig zijn, de cadeautjes die hij krijgt, het zingen, de aandacht. De andere kinderen hebben er meer moeite mee en het feestje is ook binnen 20 minuten afgelopen, omdat ze niet meer rustig kunnen zitten, maar Sylvain heeft genoten.
Nu moet hij echter nog twee dagen wachten totdat hij echt jarig is. Het gaat echter heel goed. Hij heeft nieuwe cadeautjes waar hij heel blij mee is en lekker mee speelt. Op zaterdag moeten wij de boodschappen nog doen en zal Lesley hem meenemen naar voetbal. Lesley is echter iets vergeten en moet dit toch echt nog even doen, voordat hij met Sylvain op pad kan gaan en dan is het echt mis. Het loopt niet zoals meneer het in zijn hoofd heeft en het lijkt wel of alle stoppen even doorslaan. Joop is met Lesley meegegaan en ik ben alleen met Sylvain om de klappen op te vangen. Hij weet even helemaal niet meer wat hij met zichzelf moet en eerlijk gezegd weet ik het ook even niet. Na de zoveelste wilde tik, is mijn geduld ook echt op. Ik voel dat ik mijn zelfbeheersing begin te verliezen en ga maar naar boven, even afkoelen en hopen dat ook hij afkoelt. Soms weet ik echt even niet hoe ik met mijn ventje om moet gaan. Hoe moet dit als hij straks groter is dan mij, schiet er op zo’n moment wel door mij heen.
De volgende dag heeft Sylvain een heerlijke verjaardag en wordt dik verwend. Het weer werkt ook goed mee, zodat we lekker buiten kunnen zitten en ik geniet van het de kinderlijke blijdschap van mijn jongste zoon. We hebben een heerlijke dag.
Toch ga ik het volgend jaar anders doen… Zo’n week als deze, wil ik niet weer. We laten hem niet meer van tevoren weten dat hij jarig is. Op het KDC moeten ze hierover hun mond maar houden en we vieren alles op één dag … Ik schrijf het nu maar op, zodat ik het hopelijk volgend jaar nog weet.
@ngelineWagenaar 