Een mooie voetbalavond!

                

Al jaren is Sylvain een trouwe voetbalsupporter van FC Lewenborg en dan met name van het team van zijn broer Lesley. Met Kids United is hij zelf ook ooit begonnen met trainen op de velden van FC Lewenborg. Echt wedstrijdjes spelen heeft hij hier weinig gedaan. Ik kan me nog wel de wedstrijd herinneren tussen Lesley en Sylvain. Lesley speelde toen in E1 en Sylvain net bij Kids United. Een leuke wedstrijd, waarbij ook een groot deel van de familie kwam supporten. Kort geleden hebben we  de videobeelden nog gezien, wat een kleine knuppeltjes waren het toen nog. Erg leuk om te zien. Helaas is al het fotomateriaal verdwenen, waarschijnlijk stond dit op de gecrashte harde schijf van een oude computer.
Sylvain speelt nog regelmatig een wedstijdje met Kids United tegen verschillende E1 teams in de provincie en af en toe doet hij mee in de pupillencompetitie, dit is meestal een aardig eindje uit de buurt. Door het groter worden van de club, gebeurt dit minder vaak als voorheen, maar als hem bij Lewenborg wordt gevraagd of hij nog heeft gespeeld en heeft gescoord, is zijn antwoord steevast ‘ja’. Dat heeft hij ook wel, weken geleden of op de training. Als je geen besef van tijd hebt, snap je niet dat een ander gisteren, vandaag of deze week bedoeld met zijn vraag. Doordat hij niet meer zo vaak speelt en verder weg, komt er ook niet zo vaak meer iemand bij hem kijken. Dat vindt Sylvain wel jammer. Bij zijn broer gebeurd dat meer.
Nu heeft FC Lewenborg geregeld, ter ere van hun 40-jarig bestaan, dat A1 gaat voetballen tegen de B1 van FC Groningen. Als voorwedstrijd wordt Kids United uitgenodigd om tegen het E1 team van FC Lewenborg te voetballen. Eigenlijk voor de vaste voetbalsupporter van de club. Sylvain is helemaal in zijn nopjes. Hij mag bij FC Lewenborg voetballen en iedereen zegt dat hij komt kijken. Ook familie nodigen we uit en velen geven hier gehoor aan.
Sylvain weet het al een tijdje van tevoren. Gezien hij geen tijdsbesef heeft, is dit wel heel moeilijk voor hem. De laatste anderhalf week loopt hij met de flyer rond en vraagt hij steevast elke ochtend of vandaag DE wedstrijd is.

                 

Met een slaperig hoofd kijkt Sylvain mij aan. Vandaag is het écht de dag van de wedstrijd? Zijn smile begint langzaam aan op zijn gezicht te komen. Toch kijkt hij wat bedrukt. Hij heeft hoofdpijn. Zal dit van alle spanning komen? Hij wil wel naar ‘school’ met een aspirientje. Het lijkt me ook beter dat hij naar ‘school’ gaat, daar is meer afleiding. ’s Middags komt hij vol opwinding uit de taxi. ‘Nu is het bijna zover toch? Gaan we die kant op?’ Helaas moet er eerst nog gegeten worden. Sylvain krijgt echter nagenoeg geen hap door zijn keel. Deze keer laten we het maar voor wat het is en maken we er geen strijd van.
En dan is het eindelijk zover … In zijn mooie Kids United outfit, tas om de nek, loopt hij met een big smile richting FC Lewenborg. Nu is hij het niet, die naar een wedstrijd gaat kijken (ja straks ná zijn wedstrijd), maar nu komen alle teamgenoten van Lesley naar hem kijken. En niet alleen de teamgenoten van Lesley, vele anderen van FC Lewenborg, die Sylvain kennen, komen naar hem kijken. En dan ook nog een deel van de familie. Terwijl Lesley vaak niet zo staat te springen om veel publiek (vooral bekenden), kan het voor Sylvain niet genoeg zijn. Stralend komt hij het terrein van FC Lewenborg oplopen. Wat zal er nu toch door zijn hoofd gaan? Ik merk dat hij gespannen is. Hij loopt direct door naar binnen, richting de kleedkamers. Reageert op niemand, terwijl er genoeg mensen zijn die hem aanmoedigend toespreken. Eindelijk mag hij hier een keer zelf om kleden. De kleedkamers zijn voor hem wel bekend terrein, maar de andere keren zit hij alleen toe te kijken hoe Lesley en zijn teamgenoten zich om gaan kleden of douchen. Het omkleden gaat niet soepel. Meneer werkt voor geen meter mee. Mama redt zich er maar mee, Sylvain heeft andere dingen aan zijn hoofd. Hij mag vandaag de aanvoerder zijn en ook het vaantje overhandigen aan het andere team. Als hij omgekleed is, moet ik weg. Ze hebben nog teambespreking. Bij de ingang wordt collecte gehouden voor Kids United, familie begint binnen te druppelen en er staat al behoorlijk wat publiek.
Voordat ik mijn camera goed en wel klaar heb, komen beide teams mijn richting oplopen, ingeleid met een heerlijke tune. Ik probeer te filmen en een foto te maken van Sylvain die superblij voorop loopt, maar helaas zet ik de film aan en op het moment dat ik een foto wil maken zet ik hem weer uit.
Sylvain loopt inmiddels vol trots het veld op. Hij geniet zichtbaar van alle bekenden die aan de kant van het veld staan en hem toejuichen. Net als met zijn allereerste voetbalwedstrijd, lijkt hij te denken: ‘Yes, nu mag ik een keer het veld op en staan de anderen naast het veld te kijken’.
Er worden nog wat groepsfoto’s gemaakt. De vaantjes worden over en weer geruild en dan kan de wedstrijd beginnen. Sylvain heeft aan Jan en alleman verkondigd, dat hij zal gaan scoren. Dit is ook duidelijk te zien in zijn spel. Hij loopt van de verdediging naar de aanval en doet er alles aan om te proberen te scoren. Dat valt echter niet mee. De tegenpartij houdt de bal tegen en wil zelf ook scoren, zijn teamgenoten willen zelf ook een doelpunt maken en houden er natuurlijk geen rekening mee dat Sylvain hier echt wil scoren. De eerste helft lukt het niet, wel geniet hij van alle aandacht, doet hij een high five met vele teamgenoten van Lesley langs de kant en is de smile niet van zijn gezicht te krijgen. Diep in de tweede helft, lukt het hem dan eindelijk om zijn doelpunt te zetten. Blij dat hij is, juichend loopt hij nog een tijdje over het veld. De drive om te scoren is hiermee weg. De rest van de wedstrijd doet hij dan ook rustig aan. Maar wat een plezier hebben de kinderen, zowel de kinderen van Kids United als de kinderen van E1 genieten van de wedstrijd, het lekkere weer en de aandacht van de vele toeschouwers. Het is een genot om hiernaar te kijken.
Zowel voor als na de wedstrijd wordt Sylvain door vele supporters aangesproken, gefeliciteerd en gecomplimenteerd. Het lukt hem echter niet om hierop te reageren. De spanning is te groot, het is te druk in zijn hoofd, hij moet het allemaal even rustig verwerken, maar ik kan je verzekeren dat hij heeft genoten. Zowel van de wedstrijd als van alle leuke, lieve woorden.
Na het omkleden, begint de wedstrijd van Lesley. Nu kan hij rustig aan alle spanning van zich af laten glijden en ‘gewoon’ weer zelf de supporter zijn. A1 houdt het een tijdlang goed vol tegen de B1 van FC Groningen, al zie je duidelijk dat ze echt een klasse te sterk zijn. Een dik half uur lukt het om de 0 te houden, het kost ze veel inzet, schakelen en loopvermogen, maar dan krijgen ze een panel tegen … en die zit. Sylvain juicht hard aan de kant voor FC Groningen. Komt dit omdat we dat anders ook doen voor de FC, ze dezelfde shirts dragen als zijn team of gewoon omdat er een doelpunt is gevallen? Ik gok op het laatste. Nog steeds heeft hij niet altijd door dat niet iedereen blij is met een tegendoelpunt. Hierna wordt het lastiger voor de jongens. Ze bemerken dat ze conditioneel en voetballend toch echt onder doen voor de tegenpartij. Toch vind ik dat ze het best goed gedaan hebben. Ze hebben zich niet echt weg laten spelen, ondanks de 8-0 verlies, helaas wel veel krampverschijnselen en lichte blessures opgelopen.
Het was een heerlijke voetbalavond met gezelligheid, veel publiek en leuk voetbal. En wat leuk om mijn beide jongens weer een keer op het zelfde veld te zien spelen, al is het dit keer dan niet tegen elkaar.

                 

Sylvain heeft echt genoten. Hij geniet nog na van de vele reacties, ook  op zijn filmpjes op facebook.  Toch heeft deze happening ook zijn keerzijde. Het heeft even tijd nodig, voordat Sylvain het allemaal heeft verwerkt. Dit is te merken aan de plotselinge boze buien de afgelopen week. Maar dat nemen we maar voor lief.
Sylvain kijkt, net als wij, met veel plezier terug op deze avond en wil iedereen bedanken, die op wat voor manier dan ook heeft gezorgd voor deze mooie avond. Allemaal bedankt!

12 ½ jaar Kids United; wat een feest!

      

Het is alweer negen jaar geleden, dat Sylvain als 5-jarig jongetje regelmatig aan het voetballen was voor de deur. Soms met zijn broer, maar meestal alleen. In zijn eentje mocht hij niet verder van huis, dus schopte hij de bal tegen het muurtje vlak voor ons huis. Het muurtje waar Onno en Margriet zicht op hebben. Voor ons was het inmiddels wel duidelijk dat voetballen bij een reguliere voetbalclub geen optie was voor Sylvain. Een jaar eerder hadden we een pamflet gezien van Kids United, een voetbalclub voor kinderen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking, waar kinderen vanaf zes jaar terecht kunnen. Op dat moment woonden Onno en Margriet nog niet bij ons in de straat. Een jaar later zag Onno Sylvain regelmatig voetballen en vroeg ons of hij het niet leuk zou vinden om bij Kids United te trainen. En of hij dat leuk vond … Vol trots is hij gestart met trainen, eindelijk mocht hij ook het veld in. Tot dan toe stond hij alleen maar te kijken bij de training van zijn oudere broer en langs de lijn tijdens wedstrijden.
Al negen jaar gaat hij inmiddels met veel plezier naar de training, de wedstrijden en alle andere leuke activiteiten die er daarnaast nog gebeuren. En dat zijn er een hoop. Als ik zo eens door mijn foto’s blader komt alles weer helder op mijn netvlies. Handtekeningen verzamelen bij de training van FC Groningen, met daarna een kookworkshop in de Euroborg en zelf een potje voetballen georganiseerd door leerlingen van het Alfa Collega, een training bij BV Veendam, een training gegeven door de trainer van FC Groningen en zijn assistent (destijds Huistra en v/d Looi), allemaal leuke wedstrijdjes in de provincie, waarbij ook regelmatig met een speler van het eerste aan de hand het veld op werd gelopen, line-up in het FC Groningen stadion en ook nog een keer de shout out (wat geniet Sylvain toch van alle ogen die op dat moment dan op hem gericht zijn), de line-up tijdens de Johan Cruijff schaal en een paar jaar later ook nog een shout out, op voetbalkamp naar Ameland en een leuk uitje naar het Dolfinarium. Ik ben vast nog een heleboel vergeten, maar het zijn echt onvergetelijke momenten voor een kind met een beperking (en ik denk dat menig kind zonder beperking hier jaloers op is). Wat was hij nog klein toen hij net begon met voetballen en wat was de club toen nog klein (nog geen 20 kinderen denk ik) … met een dikke, vette glimlach scroll ik door alle foto’s en ik mis er ook nog een heleboel. Alles komt als een film weer naar boven.

Een gespannen gezicht kijkt mij aan. ‘Mag ik me nu gaan omkleden?’ vraagt mijn zoon. Hij heeft zin in het feestje waar hij al een week over hoort, maar nog niet precies weet van hoe of wat. We hebben hem niet teveel vertelt, voor het geval hij zijn mond voorbij praat. Per slot van rekening komt hij Onno en of Margriet regelmatig tegen. Sowieso is te vroeg vertellen van een leuke gebeurtenis geen optie. Sylvain heeft geen tijdsbesef, weet niet wat over een week inhoudt en geen idee hoe lang een week duurt. Hij wordt hier alleen maar onrustig van. Eigenlijk had ik hem niks willen vertellen, maar hij zag de uitnodiging (welke ik niet op het prikbord durfde te prikken; van zo’n afstand is het vast niet te lezen, maar je weet maar nooit), hoorde ons over het één en ander praten en zo slim is hij dan weer wel, dat hij al snel doorheeft dat het om iets leuks gaat wat voor hem bedoeld is.
Hij kleed zich om in zijn mooie feestkleding en kan niet meer wachten om weg te gaan. ’s Middags heeft hij al een mooie bloem uitgezocht. Elk kind van Kids United neemt er één mee. Wat een geweldige, grote, variabele bos zal dit worden. Eenmaal omgekleed staat meneer al met zijn jas aan klaar, bloem in de hand: ‘Opschieten pap en mam’. Hij wil nu toch echt weg.
Bij de ingang van het Euroborg stadion aangekomen, ziet hij al vele bekende vriendjes en vriendinnetjes, allemaal met een bloem in de hand, de één nog gespannener dan de ander. Wat mooi om dit te zien. De kinderen genieten nu al en er is nog niks gebeurd. Met z’n allen lopen we naar binnen, waar de feestcommissie flink hun best heeft gedaan. Het ziet er prachtig uit. Alle kinderen gaan aan beide kanten van de rode loper staan met hun bloem in de hand, wachten op de komst van Onno, Margriet en Angelo. Als ze zijn gesignaleerd wordt het startsein gegeven aan één van de oudere jongens van Kids United die deze avond DJ mag zijn. De jubilarissen worden, met de tune die ook gedraaid wordt bij FC Groningen op de achtergrond, verwelkomt door de kinderen van Kids United. Ze lopen hevig geëmotioneerd de rode loper af en krijgen een groot applaus. Het feest kan nu echt beginnen. Ook Groby is inmiddels gesignaleerd.
Na een paar heel korte speeches, waarbij ze een verwenweekend naar Ameland cadeau  krijgen voor het hele gezin, gaat het feest verder. De muziek barst los en er wordt meteen gedanst door de meisjes en jongens. Wat een heerlijk gezicht al die vrolijke, blije kinderen en ook de ouders genieten zichtbaar. Rond 20 uur is er nog een verrassingsboodschap op het scherm. Een aantal spelers van FC Groningen feliciteren Onno en Margriet met het 12 ½ jarig jubileum van Kids United en als klap op de vuurpijl komt Maikel Kieftenbeld (tot voor kort als speler van de Maatschappelijke selectie verbonden aan Kids United) met een zeer leuke videoboodschap vanuit Engeland. Ook hij feliciteert Onno en Margriet en spreekt nog even alle kinderen aan, dat hij wel heel plotseling is vertrokken en daardoor niet in de gelegenheid is geweest om afscheid te nemen. Hij beloofd ze, dat als hij ook maar even in de gelegenheid is, hij nog een keer langs komt. En dat gaat hij vast en zeker doen. De afgelopen jaren was hij steevast aanwezig tijdens het jaarlijkse bowlinguitje en de laatste training, maar ook tussendoor kwam hij zomaar even aanwaaien tijdens de training of bij een wedstrijdje van de Kids. Geen wonder dat hij op handen gedragen wordt door de kinderen. Voor Onno en Margriet heeft hij nog een erg mooie boodschap. Ondanks dat hij geen Maatschappelijk Speler van het jaar is geworden (waar hij twee jaar achtereen voor is genomineerd) heeft hij toch een geldbedrag gekregen. Jeroen Zoet, die dit jaar Maatschappelijk Speler van het jaar is geworden, heeft het bedrag gedeeld met de andere genomineerden. Van het bedrag dat Kieftenbeld heeft ontvangen schenkt hij de helft aan Kids United. Om met zijn woorden te spreken: ‘Ik heb met eigen ogen kunnen zien dat het dan goed terecht’. Wat een geweldig gebaar. Ik weet niet of alle kinderen deze boodschap hebben meegekregen, maar ze waren in elk geval dol enthousiast om hem weer even te zien, al was het maar op  het scherm.
Hierna gaat het feest in volle gang verder. Er wordt gedanst, de kinderen spelen samen, ouders kletsen met elkaar, er worden polonaises gelopen, kortom het is een gezellige boel.
Sylvain is continue de hort op. Af en toe zie ik hem in een flits voorbij komen. Dikke rode konen op zijn wangen, van de opwinding, het feit dat het eigenlijk al te laat voor hem is, het plezier wat hij heeft en het is ook gewoon warm, maar dat mag de pret niet deren. Ik geniet van het plezier dat mijn kind heeft.
Voor elk kind ligt er een contract klaar, getekend door Hans Nijland en zelf kunnen ze ter plekke hun handtekening eronder zetten. Trots straalt van de gezichten. Tot slot komt ook Michael de Leeuw (de huidige speler van de maatschappelijk selectie verbonden aan Kids United) Onno en Margriet feliciteren.  De afgelopen jaren kwam hij al vaak met Kieftenbeld mee naar de bowling, de laatste training of een wedstrijd. Ook hij is geliefd bij de kinderen en niet te beroerd om met ze op de foto te gaan en een handtekening uit te delen.
Het was een geweldig feest. Niet alleen voor Onno, Margriet, Angelo en Sandro, maar ook alle spelers van Kids United. En ik denk dat ook alle andere ouders, net als wij, genoten hebben. Alleen al het feit dat je je kind zo ziet genieten, maakt je blij.
Moe maar voldaan ligt Sylvain rond kwart voor 11 in bed. Ik lig nog even naast hem en we praten nog na over het feest. ‘Is het nu afgelopen mama? Wat jammer. Het was een superfeest’. Hij vertelt nog wat er allemaal is gebeurd, wat hij heeft gedaan, hij moet het allemaal even verwerken. ‘Dank je wel dat jullie mee zijn gegaan’, zegt hij dan. Hij draait zich om met zijn hoofd naar de verlichte staafjes die hij vanavond heeft bemachtigd. Ze liggen allemaal naast hem in bed, samen met zijn contract (welke ik snel nog even heb geplastificeerd voor het slapen gaan). Even later is het stil. Sylvain is in een diepe slaap.

               

Zelfs als ouder van een kind met een beperking sta ik er niet altijd bij stil wat zo’n kind allemaal mist. Bij Kids United heeft hij niet alleen het plezier van sporten, maar vooral ook het gevoel van saamhorigheid, het hebben van vriendjes, het doen van allerlei leuke activiteiten, die voor deze kinderen niet zo vanzelfsprekend zijn. Ze hebben thuis vaak geen vriendjes, worden naar mate ze ouder worden, steeds minder geaccepteerd door gewone leeftijdsgenootjes. Voor de één zal dit misschien wat anders zijn dan voor de ander afhankelijk van de handicap, maar voor veel van deze kinderen is dit denk ik wel zo.
Kids United is hierin voor de kinderen, maar ook de ouders, een heel belangrijke schakel. Wat ben ik blij dat er zo’n club bestaat en dat mijn zoon hier al zoveel jaren veel plezier aan beleeft. Heel erg bedankt Onno en Margriet voor al jullie inzet voor onze kinderen. Ik hoop dat ze hier nog heel lang van kunnen genieten. Een eigen accommodatie om de rest van jullie plannen voor deze doelgroep te realiseren, is jullie van harte gegund. Op naar de volgende 12 ½ jaar.

Langs deze weg wil ik ook  Sponsor Mc Donalds Groningen bedanken en de ouders die dit geweldige feest hebben georganiseerd. Het was TOP!

Bekerfinale

            

De laatste jaren hebben we al vaker een bekerfinale meegemaakt, niet in de eredivisie, maar op en ander niveau. Onze oudste zoon heeft tot twee keer toe in de finale van de KNVB beker gestaan. Helaas kon Lesley er, door een blessure, de tweede keer niet aan mee doen. De eerste keer was echt een feest en ondanks verlies konden de jongens toch blij zijn met hun prestatie. Tot dan toe was het nog geen enkel elftal van FC Lewenborg gelukt, om in de finale van de KNVB beker te komen. Het daaropvolgende jaar lukte het opnieuw om de finale te halen, een hele prestatie toch? Echter, dit keer was de teleurstelling groot, toen de finale opnieuw verloren werd. Nu geen blije gezichten, er werd zelfs niet gezamenlijk naar het podium gegaan. Mijn jongste zoon mocht dit keer met zijn club, Kids United, ook meedoen aan de KNVB beker en zij werden wel 1^ste  . Sylvain had een smile van oor tot oor, terwijl Lesley met zijn teamgenoten een kop als een oorworm had. We hoopten nog dat drie keer scheepsrecht zou zijn, maar helaas een derde keer is het (nog) niet gelukt om de bekerfinale te bereiken.
Dit jaar doet Groningen het goed in de voorronden naar de bekerfinale. Manlief zit trouw (bijna) elke thuiswedstrijd op zijn vaste stek in het stadion. Zelf kijk ik meestal thuis voor de buis. De kwartfinale en de halve finale konden we helaas beiden niet zien, omdat we net op die woensdagavonden moesten werken. Ik zei nog: ‘Als ze de finale halen, dan gaan we heen’, er niet echt zeker van dat dit zou gebeuren. Op het moment dat dit wel het geval was, moesten we nog zien hoe we aan twee kaarten kwamen, we hebben maar één seizoenkaart. De buurman in het stadion hoefde niet naar de finale en wij mochten zijn seizoenkaart gebruiken om een kaart aan te schaffen. Heel erg bedankt buurman.

En dan gaan we voor de derde keer naar een bekerfinale. Zou in dit geval drie keer is scheepsrecht ook gelden? Of gaat dit niet op, omdat het om een ander team gaat? Samen met mijn oom en tante, reizen we per auto naar Rotterdam. De sfeer zit er goed in. In de aanloop naar de wedstrijd is er al van alles gaande. De bekerwedstrijd leeft echt in onze Stad en Ommeland. Het feest begint al in de auto. Nog maar net op weg, komen we andere auto’s tegen  met FC Groningen sjaals en in groen/wit gehulde inzittenden. Vanaf de viaducten worden we toegezwaaid en toegejuicht door vele andere FC fans. We voelen ons bijna zelf een beetje belangrijk.  Dat zo’n wedstrijd zo verbroederd. Toeterend rijden we onder de viaducten door en zwaaien naar iedereen, we zwaaien en lachen naar de andere fans in auto’s en als we de bussen voorbij rijden, wordt er ook wild gezwaaid en getoeterd. Politieauto’s en motoren rijden af en toe langs, maar toeteren mag vandaag.  Het is een leuke rit. Als we bij en tankstation stoppen om nog even wat te drinken, zien we een hele rits bussen naderen. Ik denk dat dit de FC Groningen bussen zijn, die we onderweg voorbij reden en maak foto’s, waarop Joop zegt dat het de bussen van PEC Zwolle zijn. Ja, inderdaad allemaal blauw/wit vlaggen en kleding. Deze bussen rijden wel in kolonne achter elkaar aan, een mooi gezicht. De Groningen bussen zijn met tussenposen vertrokken, waardoor zich geen lange rij bussen manifesteerde op de snelweg. Best jammer eigenlijk.
Ruim op tijd komen we bij het parkeerterrein aan, dit past eigenlijk niet bij ons. Meestal komen we te laat of rijden nog ergens verkeerd, maar alles gaat voorspoedig. In de regen lopen we naar de trams die af en aan rijden naar het stadion. Goed geregeld allemaal. Bij de Kuip zien we al grote schares  supporters, groepjes groen/wit en groepjes blauw/wit, afgewisseld. De sfeer is prima, het regent nog steeds een beetje, maar het lijkt er op dat dit geleidelijk aan wat minder wordt. Het is inmiddels rond drieën, nog drie uur wachten tot de aftrap. Bij het stadion raken we in gesprek met de ouders van één van de spelers. Wat bijzonder moet dit voor hen zijn. Ooit speelde hun zoon samen met onze zoon samen bij de F’jes en de E’tjes en zijn moeder haalt nog even de tijd aan dat Sylvain dan met hun middelste zoon (nu ook prof) langs de lijn een balletje stond te trappen. Wat lijkt dit alweer lang geleden.
Er hangt een prima sfeer. Joop en ik moeten naar de andere kant van het stadion om naar binnen te komen. Hier aangekomen zien we rijen met Groningen supporters. Wat een mooi gezicht al die groene kleding, veel oude en nieuwe shirts, vele speciale bekershirts, sjaals, vlaggen etc. en op het moment dat een klein groepje PEC supporters zich tussen de Groningensupporters begeeft, wordt er op  een leuke manier gezongen en duidelijk gemaakt, dat wij GRONINGEN zijn.
En dan zijn we binnen. De meezingers galmen al uit de speakers. We zien goede en minder goede bekenden en natuurlijk ook een heleboel vreemden. Iedereen is in opperbeste stemming. We hebben er zin in. We eten nog wat en nemen dan plaats op de tribune. Hier liggen de vlaggen al voor ons klaar, waar we mee kunnen zwaaien tijdens de wedstrijd. De spelers zijn inmiddels gearriveerd, er vinden nog wat interviews plaats en dan beginnen ze met in trainen. Zij hebben er ook zichtbaar zin in. Ondertussen begint het stadion zich steeds meer te vullen. De overkant is helemaal blauw/wit en bij ons is het groen/wit. Wat een mooi gezicht. We zijn wel vaker naar wedstrijden geweest, van de FC, maar ook het Nederlands Elftal, maar dit is toch wel héél speciaal.
En dan eindelijk de aftrap. De eerste helft gaat het op en neer. Zwolle lijkt wat beter te staan, maar de wedstrijd kan nog alle kanten op. Er wordt veel gezongen, aangemoedigd, etc. Dit is echt mooi om mee te maken. Ik verbaas me ook wel over supporters. Supporters die meer bezig zijn met het aanwakkeren van het publiek, dan dat ze nu echt iets zien van de wedstrijd, die steeds maar bier drinken en daarvoor heen en weer moeten lopen, tijdens de wedstrijd en vervolgens weer om het bier te lozen. Waar ben je hier dan voor?
Ik geniet van het spel, alles wat er om me heen gebeurd, de gekkigheid, daar kan ik van genieten in stilte. Zelf ben ik niet zo uitbundig. Ik klap wel mee, ik juich wel mee, maar mij zal je er nooit bovenuit horen.
De tweede helft speelt Groningen naar ons toe. Nu hebben we beter zicht op wat er gebeurd. De wedstrijd wordt ook opener, er komt meer ruimte en ik heb steeds sterker het gevoel dat het ze moet gaan lukken. En dan valt het eerste doelpunt, het stadion aan onze kant gaat uit zijn dak. De Kuip trilt letterlijk op zijn grondvesten. Ik voel het stadion onder mij heen en weer bewegen, eigenlijk best een eng gevoel, maar het staat er al zovele jaren, het zal wel goed gaan, toch?
Nu heb ik er helemaal vertrouwen in, alhoewel er natuurlijk nog een heleboel mis kan gaan. Het voelt goed en als dan de 0-2 valt, dan is het naar mijn idee klaar. 5 minuten voor tijd zien we de technische staf en overige spelers die niet op de bank zitten, voorbij lopen. Ook zij gaan er vanuit dat het nu niet meer mis kan gaan. Ze voegen zich alvast bij de anderen om straks het veld op te rennen … en dan komt het verlossende eindsignaal. Het is gelukt, we hebben de beker, FC Groningen heeft zijn eerste echte prijs… Wauw, en wij zijn erbij…. Toch wel heel bijzonder.

                  

We genieten van de blijdschap op het veld. Ook in het stadion, aan onze kant dan, is het één groot feest. De overkant begint langzaam aan leeg te lopen. Wat ben ik blij dat wij dat niet zijn. Dat was toch wel een domper geweest op zo’n mooie dag. Zou het toch opgaan? Drie keer is scheepsrecht? Of zou Lesley misschien toch nog voor een derde keer in een bekerfinale komen en deze kunnen winnen?
Wat hebben wij, supporters, genoten. Niet alleen in het stadion, maar ook op de Grote Markt. Daar heeft het gejuich en gespring bij de doelpunten zelfs gezorgd voor een het uitslaan van de aardbevingsmeter.
Als wij al zo genieten, hoe moet dit dan voor de spelers zelf zijn? Die gaan helemaal uit hun dak. En het feest is nog niet voorbij. Morgen nog de huldiging bij de Drafbaan. Jij komt toch ook?

Andere blogs over een bekerfinale:
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/05/22/kampioen-en-door-naar-de-finale-van-de-beker/
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2013/06/03/voetbaltoernooi/

Zielig hoopje mens

           

Ik had de telefoon nog niet opgehangen of daar stond mijn zoon al voor de deur. Hij loopt direct door naar de bank en zegt: ‘Ik ben moe’. Hij ziet er ook wat verhit uit. Zijn begeleider van ‘school’ heeft mij net gebeld om te vertellen dat het vandaag even niet zo goed ging. Dat lag niet alleen aan hem, maar hij was vandaag doelwit van een paar akkevietjes met klasgenoten, waarbij hij steeds het onderspit delfde. Ze belde me toch maar even, omdat het nogal eens gebeurd, dat Sylvain me wel van alles vertelt, maar waar ik niet echt iets uit kan opmaken.
Ik dacht dus dat het hiermee te maken had en ben er maar niet over begonnen. Dat komt vanzelf wel als hij eraan toe is. Na een tijdje op de bank tv gekeken te hebben was hij fit genoeg om naar zwemles te gaan. Joop had al zo zijn twijfels …

De volgende morgen is hij op tijd wakker en stapt monter uit bed. Net als elke ‘schooldag’ kleed hij zich eerst om, vraagt wat hulp en gaat vervolgens naar beneden om te eten. Als ik beneden kom, zie ik dat hij maar één hap heeft genomen en roept: ‘Ik moet drinken, snel, ik droog uit’. Ik moet er wel om lachen, waar komt dit nu vandaan? Maar voordat ik wat heb ingeschonken roept hij heel hard dat hij moet overgeven. Hij stort ineens in als een baksteen. Het overgeven lukt niet, maar hij voelt zich duidelijk niet lekker en weet niet precies wat er aan de hand is. Dat kan hij niet goed benoemen. Ik leg hem op de bank, drapeer een deken over hem heen en pleeg de nodige telefoontjes, want dat hij zo niet naar ‘school’ kan, is wel duidelijk.
Het is woensdag, nog twee dagen en dan gaat hij op kamp naar Ameland met Kids United. Daar heeft hij twee jaar geleden enorm van genoten. Ik hoop stellig dat hij op tijd weer fit is.
Deze dag is hij erg hangerig. Hij kijkt sloom uit zijn ogen, waarvan er één toch al raar uitziet, omdat hij er al tweeënhalve week een soort scheet opheeft wat nu wat aan het uitdrogen is. Om zijn pols zit verband, bij de eerste judo-les heeft hij zich geblesseerd en was niet rustig te krijgen, voordat ik er wat omheen deed. Hij heeft een rode kleur om zijn koppie en voelt aan als een kacheltje. Ik kan geen stap verzetten, ik moet dicht bij hem zijn en zodra ik naast hem zit, ligt hij tegen me aan. Het is echt een zielig hoopje mens, hij heeft me gemist, ik mag niet weggaan en om de haverklap vraagt hij om de emmer, maar er komt niks. Hij voelt zich echt niet lekker.
De volgende ochtend staat hij al op tijd naast mijn bed. Ik voel me beter mama, kan ik naar Ameland? Hij heeft ook honger, dus samen gaan we naar beneden en smeer ik brood. Nog geen hap heeft hij ervan gehad of hij kakt al weer in. Weer dat gevoel van moeten overgeven. Het gaat nog niet goed. Toch is hij niet meer warm en kijkt iets helderder uit zijn ogen. Ik kan even wat dingen doen. Echter, nog voor de middag krijgt hij weer een hoogrode kleur en wil opnieuw tegen me aan hangen. ‘Arme ziel, daar gaat je weekend,’ denk ik. Ondertussen zoek ik op hoe laat ze eventueel zaterdag kunnen vertrekken. Misschien is het verstandig om nog een dagje rustig aan te doen, lukt het niet om vrijdags mee te gaan, maar wel op zaterdag.
Ook op vrijdag lijkt het in de ochtend beter te gaan, maar na de middag zakt hij weer helemaal in. Eten lukt ook helemaal niet. Drinken wel, maar als het ook maar een beetje teveel is, heeft hij last. Het feit dat hij heel gemakkelijk accepteert, dat hij niet naar Ameland kan, zegt al genoeg over hoe hij zich voelt. Dan maar een andere keer …

Het hele weekend gaat het op en neer. Het ene moment lijkt hij op te knappen, het andere moment heeft hij weer koorts. Er zit niet veel in, er komt niet veel in en hij accepteert alles heel gemakkelijk als het niet kan. Ondertussen komt er een bericht binnen op onze NCBRS (voorheen NBS) facebookgroep, dat bij een jongen in America na ziekte een knobbeltje is gevonden op zijn linkerlong. Het hoeft niks te zijn, maar er zal wel verder onderzoek plaatsvinden. Een paar dagen later komt er een dringende vraag van een moeder uit Italië of andere kinderen ook kampen met bacteriële infecties en wie de amandelen heeft verwijderd. Het gaat niet goed met haar zoon. Hij ligt al even in het ziekenhuis en de artsen zijn bang dat de infectie invloed kan hebben op de vitale organen. Dit hakt er wel even in. Eén van de ouders wint advies in bij onze artsen en zij geven aan dat het niet iets is wat bekend is bij NCBRS en er waarschijnlijk los van staat. Toch zet het wel weer aan het denken en weet ik even weer dat het verstandig is om zorgvuldig om te gaan met ziekte bij Sylvain. Niet zoals ik zelf gauw de neiging heb, om maar snel weer op de been te zijn en te vroeg weer aan het werk of wat ook te gaan. Deze groep kinderen lijkt toch meer gevoelig te zijn voor infecties en is kwetsbaarder. We moeten voorzichtig met hem zijn en hebben hem daarom nog maar een extra dagje thuis gehouden voor alle zekerheid en daarnaast alle sportactiviteiten nog een week opgeschort. Eerst maar goed uitzieken en op krachten komen. Na een week weinig eten, terwijl er al niet veel spek op zit, even rustig aan doen. Soms word je wel  weer met je neus op de feiten gedrukt …

Veel leuke dingen en ….

            

Jeetje, zolang heb ik  nog niet eerder niets van me laten horen. Een dikke maand is het al stil van mijn kant. Hoe kan dat nu? Valt er niks meer te schrijven? Heb ik geen leuke dingen meer beleefd? Integendeel. Ik heb het zo druk gehad, met voornamelijk leuke dingen, dat ik er helemaal niet meer aan toe kom om dit alles  met jullie te delen. Ik ga een poging doen …

De laatste weken voor de schoolvakantie ervaar  ik altijd als hectisch. Evenals de eerste weken van het nieuwe schooljaar. Dit jaar waren ze echter extra hectisch. Lesley had twee weken lang toetsweek. Hij had zijn cijfers zo goed opgehaald dit jaar, dat hij dit tijdens de toetsweek natuurlijk niet wilde verprutsen. Hij heeft echt zijn best gedaan, met hier en daar wat hulp van mijn kant en is erin geslaagd, om de vier onvoldoendes die hij aan het begin van het jaar had, helemaal weg te werken. Er prijken zelfs twee zevens en een acht op zijn rapport. Ik ben trots op mijn oudste zoon, echt gemakkelijk gaat het hem niet af, maar hij heeft het voor elkaar gekregen.
Daarnaast hadden we de voetbaltoernooien en het laatste weekend voor de schoolvakantie ben ik samen met Sylvain en Kids United naar het Dolfinarium geweest. Met twee bussen vol kinderen en ouders vertrokken we naar Harderwijk. Allemaal uitgelaten kinderen in de bus.
Als Vips mochten we de Dolfijnenshow bekijken, wat inhield dat we een mooie plek op de tribune hadden recht tegenover de show. De kinderen hebben genoten en niet alleen van deze show, ook de andere shows en de vele dieren en natuurlijk ook de speelgelegenheden in het park hebben gezorgd voor een zeer geslaagde dag.  En op de terugweg  in de bus hadden we ook nog een mooi uitzicht op de  ‘Uittocht van de TT motoren’ . Vanuit de bus hebben kinderen de vele verschillende motoren kunnen bewonderen. Ik keek vooral op van de vele duizenden mensen die zich langs de weg met tafel en stoeltjes  hadden verschanst, inclusief de nodige versnaperingen. Ik heb dus duidelijk nog niet eerder ook maar iets gezien van deze uittocht en het tafereel wat hier blijkbaar bij hoort.
De volgende dag stond er een familie uitje gepland naar Slagharen. Ook dit was een leuke, gezellige, geslaagde dag. Beetje slecht gepland, twee uitjes in één weekend, dat wel, maar soms lopen de dingen zo.
Maar waarom had ik dan geen tijd om eerder te bloggen? Eerder deed ik dat toch ook, terwijl de kinderen op school zaten?
Tja, het toeval wil dat ik eindelijk een baan heb gevonden. Een baan waarbij ik eerst vier weken fulltime in training moet en deze training startte twee weken voordat de schoolvakanties begonnen. Niet een heel fijne timing, maar ik ben natuurlijk al lang blij eindelijk weer aan het werk te kunnen, dus ik heb het met beide handen aangepakt. Maar fulltime werken in de laatste weken van het schooljaar en daarbij alle geplande uitjes, zorgden ervoor dat ik nogal in tijdnood kwam en niet meer toekwam aan de huishouding, laat staan om ook nog wat te schrijven.
Het weekend erop hadden we  onze jaarlijkse familiedag. Dit keer hebben we afgesproken om met zijn allen te gaan picknicken bij Poolshoogte in Eext. Met een groot deel van de familie hebben we ons op een groot grasveld geflaneerd, met kleden, stoeltjes, koelboxen, waarin natuurlijk de nodige lekkernijen zaten voor de picknick. Gelukkig was het ook nog eens heerlijk weer, dus het was een zeer geslaagde dag, waar we naast eten, drinken, lekker bijkletsen, ook nog hebben gepoogd te badminton en/of de toren te beklimmen.

                  

Mijn eerste vier weken bij mijn nieuwe werkgever zitten erop. De opleiding zit er officieel op, wat inhoudt dat ik vanaf volgende week geen 40 uur meer hoef te werken. Dat is wel een opluchting. De 40 uur in combinatie met zoveel nieuwe informatie, is me best zwaar gevallen. Ik was dan natuurlijk ook helemaal niet gewend om 40 uur te werken (werkte voorheen maar 20 uur) en na anderhalf jaar thuis te hebben gezeten, viel dit niet mee.
Daarnaast viel het me nu pas op hoeveel ik na bijna twintig jaar in het zelfde vak op de automatische piloot deed. Alles was vertrouwd, de systemen -die ook heus wel eens voor problemen zorgden- de uitleg die ik aan cliënten gaf, de structuur in de dag, etc. etc. Ooit heb ik dat ook allemaal moeten leren, maar dat is al lang geleden … ik kan ik me blijkbaar niet meer echt herinneren.
Nu is alles nieuw, er komt veel informatie op me af, ik moet veel nieuwe systemen leren kennen, ik word beoordeeld op mijn kunnen, etc. etc. Niet gek denk dat ik aan het einde van de dag en vooral aan het einde van de week, helemaal op ben.
Officieel zit de opleiding er dus op. Deze bestond uit twee weken theorie en daarna in de praktijk leren, met veel begeleiding. Het leek ook wel echt op school, want om de haverklap zat er iemand met zijn hand omhoog. Ik heb niet het gevoel nu alles al te weten en vanaf volgende week al als volwaardig werknemer van start te kunnen. Gelukkig wordt dat ook niet verwacht. We zitten nog steeds in . ‘the lake’, en mogen nog heel veel vragen, ook al gaan we vanaf volgende week gewoon op ‘zaal’.
Je vraagt je nu natuurlijk af, wat ik nu eigenlijk voor werk doe. Dat heb ik inderdaad nog niet gezegd. Ik ben aan het werk als klantenservicemedewerker via een uitzendbureau en beantwoord alle binnenkomende telefoontjes. Vele verschillende vragen, waarbij we één systeem gebruiken ter ondersteuning om te vinden hoe te handelen, in welk systeem er wat opgezocht kan worden, waar ik de antwoorden kan vinden etc. In totaal heb ik zo’n vijftien systemen open staan, waar ik in kan zoeken. Ik hoor iemand nog zeggen ‘Hoe moeilijk kan het zijn’, op het moment dat ik vertel wat ik ga doen. Nou, behoorlijk moeilijk dus. Ik heb na twee weken bellen, nog lang niet alles onder de knie en zal ook de komende weken nog veel hulp nodig hebben. Gelukkig merk ik wel, dat ik de informatie steeds beter kan vinden en niet altijd meer om hulp hoef te vragen, een pak van mijn hart. Er zijn momenten (geweest) dat ik het gevoel had het nooit onder de knie te krijgen. Mijn beoordelingen tot nu toe zijn positief. Ik doe nog niet alles goed, maar ben zeker klantvriendelijk, geef de juiste oplossing en wat ik het allerbelangrijkste vind: ‘Ik kom rustig over, blijf rustig in het gesprek en de klant merkt niet, dat ik iets niet weet’. Althans dat geven mijn beoordelaars mij mee. Ik voel mij van binnen helemaal niet rustig, maar ben blij dat niemand dit opmerkt…
Ik ga volgende week met veel plezier verder met waar ik nu gebleven ben, maar dan voor 30 uur per week. Ik hoop dan weer wat meer ruimte te hebben voor andere dingen …

Voetbal, toernooien, KNVB beker

           

Ik hou van voetbaltoernooien. Deze zijn aan het einde van het seizoen, wat betekent dat ze in mei/juni plaatsvinden en dan is het over het algemeen mooi weer. Heerlijk een hele dag langs de lijn voetbalwedstrijdjes kijken, maar vooral tussendoor even lekker kletsen, hangen op het veld, lekker in het zonnetje. Dit is tenminste het beeld voor mij van een voetbaltoernooi. De rest van het jaar is het altijd maar afwachten wat voor weer het is tijdens een wedstrijd. Niet dat ik daarom vaak verstek laat gaan, maar ik sta toch liever langs de lijn in mijn zomerse outfit, zonnebril op te genieten van een wedstrijd én de zon.

Dit jaar is het echter anders. Een paar weken geleden had Sylvain een voetbaltoernooi in Meeden op de vroege zaterdagochtend, we stonden hier in de kou en kregen zelfs nog een kleine regenbui op onze kop. Niet echt het weer dus wat er in mijn ogen bij hoort. Het was overigens een leuk toernooi, waar de kids van Kids United als enig voetbalteam met een beperking het opnam tegen ‘gewone’ E-teams. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt en vond ik mooi om te zien, echte integratie. De kids hebben hun best gedaan, maar hun beperking zat hen hier toch letterlijk in de weg. Ze hebben alle wedstrijden verloren, maar ondanks dat niet minder plezier gehad. Het mooie vond ik nog het moment dat de kids aan het begin stonden in te trainen in hun mooie FC Groningen outfit. Andere teams die aan kwamen lopen keken hier echt van op en ik hoorde een aantal kinderen zeggen: ‘Ik hoop dat we tegen FC Groningen mogen spelen’.  Nog niet wetende dat dit de G voetballers van FC Groningen waren.

Zaterdag zijn we aanwezig geweest op de jeugdvoetbaldag van de KNVB in Burgum. Hier voetbalde het team van Lesley de finale om de KNVB beker en aangezien Sylvain hier toch aanwezig was, mocht hij ook meedoen met de pupillen van Kids United.
Twee dagen voor de finale, waar Lesley heel erg naar uit heeft gekeken, raakt hij opnieuw geblesseerd aan zijn lies. Eigenlijk voelt hij direct al dat het niet goed is, maar probeert toch nog één keer te schieten. Nu schiet het er echt in, wat zal dit betekenen?
Hij stopt met trainen, ijst zijn lies bij de club en daarna thuis en maakt een afspraak met de fysiotherapeut van de club. Tegen beter weten in hoopt hij dat deze zegt dat hij met tape wel kan spelen, maar dit blijkt toch echt niet het geval. Zeker vier weken niet spelen is het advies. Lesley is niet te genieten, waarom nu? Zou hij niet toch nog even twee minuten mee kunnen doen op het moment dat ze voorstaan, oppert hij nog, maar dit is geen optie. Diep teleurgesteld probeert hij zich erbij neer te leggen die vrijdag. Het is heerlijk weer.
De volgende dag staan we vroeg op, het humeur van Lesley is er nog niet echt beter op geworden, in tegenstelling tot het humeur van Sylvain. Hij gaat vandaag lekker voetballen en mag het Kids United tenue weer aan. Het is bewolkt en als we buiten komen, blijkt het ook koud. De voorspellingen zijn volgens manlief en mijn oom goed, ik heb mijn twijfels. Een paar dagen geleden heb ik andere berichten gehoord.
We reizen dit keer in een dubbeldekker naar de plek waar het toernooi zal plaatsvinden. Gezellig met z’n allen in de bus. De jeugd zit boven en de meegereisde ouders nemen onder in de bus plaats. Het is rustig in de bus.
Aangekomen op het park gaan de jongens van Lewenborg zich klaarmaken en voorbereiden. Sylvain kan direct aan de bak, op een achterafveldje wat eruit ziet als een knollenveld. Hoe kunnen ze kinderen met een beperking, waarvan een deel ook nog eens slecht ter been is, nu laten voetballen op een knollenveld. Dit valt me erg tegen van de organisatie. Leuk dat ook kinderen met een beperking  uitgenodigd worden, maar het voelt alsof ze weggestopt worden.
Ze winnen de eerste wedstrijd. Sylvain vindt het geweldig dat Lesley met een aantal teamgenoten en ook een deel van de supporters van Lewenborg nu ook eens bij hém komen kijken. Hij speelt twee wedstrijden, voordat het team van Lesley moet aantreden en ook de tweede wedstrijd wordt omgezet in winst. Sylvain is het er niet mee eens dat we daarna naar het andere veld gaan om bij Lewenborg te kijken, maar eenmaal daar is het toch wel goed.
De wedstrijd begint voorzichtig van beide kanten. Het is aftasten, beide teams krijgen de eerste helft wel een paar kansen, maar niet echt uitgesproken. Het is wel duidelijk dat de tegenpartij zich wat in laat zakken, maar er ineens gevaarlijk uit kan komen. Onze jongens doen hun best, maar voetballen niet echt de sterren van de hemel. Toch moet het te doen zijn om deze wedstrijd in winst om te zetten.
In de pauze breng ik Sylvain terug naar Kids United aan de andere kant van het complex voor de laatste wedstrijd. Deze zal over tien minuten gespeeld worden, maar als ik daar aankom, zijn ze al begonnen. Het was mijn bedoeling om Sylvain hier te laten en dan terug te gaan naar het andere veld, maar als ze dan toch al begonnen zijn, kijk ik het wedstrijdje hier nog maar af. Het gaat goed. De kinderen hebben er zin in. De voorgaande wedstrijd, waar Sylvain niet bij was, hebben ze gelijkgespeeld. Deze laatste wedstrijd winnen ze met overtuiging en de kids zijn helemaal uitgelaten. Zijn ze kampioen? In mijn haast om naar het andere veld terug te keren, ben ik helemaal vergeten om dit te vragen.
Lewenborg is inmiddels al begonnen. Het is spannend, geen hoogstaand voetbal, meer gepingpong, maar dit gebeurd over en weer. Ik heb het gevoel dat het toch echt moet lukken om deze pot te winnen. Ik ben in de veronderstelling dat het nog steeds 0-0 is, maar kom er ineens achter dat ze met 1-0 achter staan. Vandaar dat Lewenborg zo in de aanval is en het andere team meer aan het verdedigen.
Inmiddels wordt de prijsuitreiking van de jeugd met een beperking omgeroepen en Sylvain is inderdaad kampioen. Met mijn vader gaat hij snel naar het podium en geniet van de aandacht die hij hier krijgt. Hij is helemaal blij met zijn medaille.
In de slotminuten, het staat nog steeds 1-0,  wil het maar niet lukken om de bal er nog in te prikken voor Lewenborg. Ze worden prikkelbaar en iedereen heeft het gevoel dat het hem niet meer wordt. Ondertussen loopt Sylvain bij de jongens op de bank en de supporters langs met een bigsmile, zijn medaille tonend, zich er niet van bewust dat dit niet het juiste moment is.

Helaas, opnieuw is het niet gelukt om de bekerfinale in winst om te zetten. Vorig jaar waren ze ondanks dat, toch een stuk blijer met hun tweede plaats. Er kon nu niet echt een lachje af, het team heeft niet samen de beker in ontvangst genomen en is er ook niet trots mee op de foto gegaan. Zal dit komen omdat het de tweede keer is dat ze de finale verliezen, al is het niet geheel hetzelfde team. Komt het omdat het er nu meer in had gezeten? Of zorgt de kou van vandaag voor minder enthousiasme?
Ik vind dat ze best trots op zich zelf mogen zijn. Het is opnieuw gelukt om finalist te worden, daar hebben ze een lange weg voor afgelegd. De teleurstelling is begrijpelijk, maar het was al met al toch een mooi seizoen. Volgend jaar weer … en dan voor de derde keer wel de beker pakken?
Ik ben trots op mijn beide jongens en wat is het belangrijkste? Lekker bewegen en plezier (… en voor de supporters graag een zonnetje).

                

En dan is er …

                

De Sint en zijn Pieten hebben een zware pakjesavond gehad vermoed ik. Het was glibberen en glijden op het dak. Hopelijk zijn ze voor de echte sneeuw viel veilig uit ons land vertrokken.Ik ben wel blij dat de Sint weer op weg naar Spanje is. Nu kan de rust geleidelijk aan weer terugkeren in de lijven van alle (kleine) kinderen en speciaal in die van autistische kinderen of anderen met een beperking .

Gisteren was het groot feest op vele scholen in het land. Sylvain heeft genoten van een Sint en Piet die met een hoogwerker bij de school aankwamen. Piet sprong zelfs vanuit de hoogwerker op het dak. Elk jaar proberen ze de kinderen weer op een andere manier met hun komst te verassen. Wie zullen dit het leukst vinden? De kinderen of degenen die het hebben bedacht?
Sylvain heeft in elk geval genoten van de komst van de Sint en zijn Piet en was blij met het scheidsrechtersfluitje en de rode en gele kaart (of was hij blauw?)
’ s Middags was het ook nog feest. Op uitnodiging van Pathé hebben de kinderen van Kids United de film Sint en Diego gezien. Onder het genot van een drankje en een zak popcorn was het genieten geblazen.
Uit de bioscoop komende bleek het inmiddels flink gesneeuwd te hebben, van die vieze natte sneeuw die net wel een beetje bleef liggen en waardoor het glibberig en glad was geworden.
Ineens was het toch niet meer zo’n goed idee dat ik op de fiets was gekomen met Sylvain achterop. Glibberend en glijdend, met een enthousiast kind achterop dat alle kanten op draaide, mij aanwijzingen gaf als er een fietser achter mij zat (zelf bijna achterstevoren op de fiets), ben ik gelukkig heelhuids thuisgekomen. Fietsen met een kind achterop dat niet meewerkt en meedenkt (ja wel op zijn manier) door de sneeuw, is niet mijn favoriet.
Na een heerlijke chocoladefondue, welke Lesley had gekregen van de Sint, was het tijd voor mijn wekelijks wandeluurtje en bijkletsuurtje met mijn oud collega. Ik had nog bedacht of ik wat kon verzinnen om niet te gaan, maar dat vond ik toch wel een beetje zwak en als we eenmaal lopen dan is het altijd weer heerlijk. Voordat ik vertrok zei Joop nog wel dat het op sommige plekken verraderlijk glad was. Tot aan de tennisbaan niks te merken, waar had hij het over, maar daarna kwam ik toch wel een aantal gladde plekken tegen.
Wat nog nooit is gebeurd, voor zover ik me kan herinneren, is dat we deze keer na nog geen 500 meter te hebben gelopen, het op hebben gegeven. Het was inderdaad glad, de gevallen natte sneeuw was nu aan het opvriezen. We hebben die bijna 500 meter erg verkrampt gelopen en kwamen tot de conclusie dat we dit geen uur, en met dit tempo waarschijnlijk 1 ½ uur, vol gingen houden. Dan maar bijkletsen onder het genot van een kop thee. Mijn 1^e ervaringen met de sneeuw dit jaar waren dus niet zo positief.
Bij het naar bed gaan gisteravond waaide het hard. In mijn bedje op zolder, waar je alles veel beter hoort dan in de rest van het huis, hoorde ik de wind hard loeien. Arme Pieten dacht ik nog, ik hoop dat ze het werk er al op hebben zitten. Ik vind het heerlijk om zo in mijn lekkere warme bedje te liggen, genietend van de gierende wind, het geruis van de bomen en het zachte geluid van de vallende sneeuw.

Blij verrast was ik vanochtend. De sneeuw was blijven liggen en door het raam werd ik verrast door een prachtig plaatje. Wauw, zo vind ik de sneeuw wel mooi. Joop bood aan om Sylvain naar school te brengen, wat mij in de gelegenheid stelde om nog even met de hond in de sneeuw te gaan wandelen, voordat mijn ‘to do’ lijst mij roept. Er is heel wat blijven liggen door Sinterklaas en alles wat daarbij komt kijken.
Wat toch een prachtgezicht, die witte wereld. Vooral als je er niet met de auto of fiets doorheen hoeft. Ik geniet van de mooie witte daken, de nog onaangeroerde grond, maar nog meer van de met sneeuw bedekte bomen en struiken. Het zonnetje begint inmiddels al door te komen, de temperatuur stijgt en op de grond begint al een beetje zichtbaar te worden dat de sneeuw aan het smelten is. Snel op pad, plaatjes schieten en genieten, voordat de sneeuw misschien weer verdwenen is.
Samen met de hond loop ik mijn favoriete rondje. Ik weet niet hoeveel foto’s ik hier al heb gemaakt, maar elke keer ziet het er toch weer anders uit. Zowel in de lente, zomer, herfst en winter als het tijdstip van de dag, wel of geen zon etc. Zo dicht bij huis, zo’n lekker stukje om te wandelen in alle rust. Hier word ik blij van.
Onder het lopen vormen zich weer woorden, zinnen en verhalen in mijn hoofd. Ik heb eigenlijk nog een heleboel dingen op mijn ‘to do’ lijst staan, maar deze woorden en zinnen kunnen een mooi verhaal worden, daar moet ik wat mee voordat ik het weer kwijt ben. Wat toch heerlijk dat een wandeling in de natuur mij zoveel inspiratie kan geven. Hier moet ik gewoon even gebruik van maken, dan vanavond maar een uurtje door.
Dit wandeluurtje is me gegeven, anders was ik nu op weg naar school. Nog even een uurtje snoepen van mijn ‘to do’ tijd en dan hard aan de slag. Als mijn hoofd weer leeg is, dan lukt dat ook beter.
Onder het wandelen, terwijl ik geniet, zie ik fietsers met angstige blikken voorbij komen. Het stuur stevig vast, bang om te vallen. Vooral de eerste dagen is het even weer wennen aan de gladde wegen. Auto’s rijden stapvoets de wijk uit. Iedereen houdt gelukkig goed rekening met het weer. Nee, als je de weg op moet is de sneeuw niet altijd een pretje en na vele sneeuwdagen ben ik er ook wel klaar mee, maar nu geniet ik nog even … in Nederland weet je maar nooit wanneer het weer zover is …

                         

Voetbal(taal)

          

Ik sta al jaren langs de lijn en heb inmiddels al heel wat geleerd, maar toch blijf ik de voetbaltermen lachwekkend en verwarrend vinden en het gescheld beschamend.
In Lesley’s jonge jaren stond ik soms echt verbaast te kijken dat de spelertjes snapten wat de trainer nu bedoelde. Volgens mij snapten ze het ook niet altijd en ontstond er daardoor miscommunicatie. De trainer is al een stuk ouder en meer ingeburgerd met de voetbaltaal. De kinderen moeten dit nog leren en vooral aan Lesley zag ik soms dat hij echt niet begreep wat er nu gezegd werd. Hij nam veel letterlijk en dat moet je bij voetbaltaal nu net niet doen.

Als ik luister naar de voetbaltaal en het letterlijk ga nemen, dan moet ik inwendig toch wel lachen.
We staan langs het veld met een vaste afmeting en dan wordt er geroepen ‘Maak het veld groter’, hoe wil je dat nu doen? Je kunt toch niet ineens de lijnen gaan verplaatsen?
Ook worden er veel termen gebruikt als ‘de diepte in’, ‘omhoog’ en ‘zakken’.  Moeten de kinderen proberen om onder de grond te kruipen, de lucht in te springen of door hun benen te zakken? Dat lijkt me toch een beetje lastig voetballen. Ook hoor ik uitspraken als ‘Voor de bal’, als dit tegen mij gezegd wordt zou ik voor de bal gaan staan, maar dan is het toch wel lastig om hem weg te schoppen. En de term ‘binnenkant dekken’ daar kan ik me niet eens wat bij voorstellen als ik het letterlijk neem. Dit zijn dan nog hele onschuldige uitspraken, maar wat zou je doen als je trainer je aan de kant toeroept ‘Knijpen’.
Ik snap inmiddels heus wel de juiste betekenis, toch blijf ik het lachwekkend vinden. Waarom is onze taal zo ingewikkeld? Want dit hoor je niet alleen bij het voetbal.
Ik kan me voorstellen dat het voor kinderen met een autismestoornis zonder verstandelijke beperking, toch heel moeilijk moet zijn, los van dat het ook contactueel lastig is, om mee te komen met het ‘gewone’ voetbal. Zij hebben vast ook veel moeite met deze termen te begrijpen.

Dit is de taal die dan nog grappig is en waar ik verder geen moeite mee heb. Waar ik wel veel moeite mee heb is het gescheld op,maar vooral ook  langs het veld. Niet iedereen doet dat en ik zal niet ontkennen dat ik ook wel eens wat laat vallen, maar echt grof schelden of de scheids- of grensrechter uitfoeteren, dat zal ik niet doen.
Dit hoor je helaas nog steeds veel te veel ouders doen (de reclamespotjes zijn er niet voor niks) en ook trainers kunnen zich heel negatief en grof uitlaten tegen hun spelers.
Gelukkig gebeurt het niet al te vaak, maar er zijn wel eens momenten geweest bij een wedstrijd dat ik bewust wat verder van de rest af ben gaan staan, omdat ik me niet op gemak voelde bij alle scheldkanonnades langs de lijn, veelal gericht op het arbitraire trio, maar ook wel op hun eigen kind. Dat is toch geen goed voorbeeld naar je kinderen toe?

De vaders van nu, zijn vaak ook de voetballers van toen en komen hun eigen rivalen nu weer tegen langs de lijn. Rivalen waar ze het in het veld destijds niet mee konden vinden en dit speelt soms nog door in de wedstrijden van hun kinderen.
Afgelopen zaterdag was zo’n wedstrijd waar ‘oud zeer’ een rol speelde. Ik weet niet of dit ook te maken had met ‘vroeger’, maar in elk geval met een voorval van een jaar geleden tussen dezelfde teams. Een vader die destijds erg was uitgevallen tegen ‘onze scheids’, floot nu zelf de wedstrijd. Zelf had ik dit verder niet zo in de gaten en ook niet wat er tussen hem en de trainer gebeurde, maar blijkbaar was er vanaf het begin al wat aan het broeien.
Zomaar uit het niets, voor mij dan, viel de scheidsrechter de trainer aan. Hij moest het veld af, kreeg rood en mocht niet meer in de buurt komen. De trainer zal ook wel wat gezegd hebben, dat heb ik niet helemaal meegekregen, maar voor ik het in de gaten had was de wedstrijd gestaakt.
Gelukkig is het door goed optreden van de leider gelukt om de kinderen rustig te houden, want nu die aan het puberen zijn, zitten daar ook echte heethoofden tussen. De wedstrijd is uiteindelijk gewoon uitgespeeld, maar ik snap heel eerlijk gezegd niet waar dit nu allemaal voor nodig is. Hoe kan het dat deze man deze wedstrijd mocht fluiten?
Ik vind het leuk om naar de wedstrijden van Lesley te kijken. Het gaat echt ergens om en ook ik wil dat ze winnen, hou van de spanning en strijd in de wedstrijd, maar dit soort ‘gedoe’ eromheen hoeft voor mij niet.
Nee, geef me dan maar de wedstrijdjes van Sylvain. Hier gaat het nergens om, alleen maar om het plezier van de kinderen. Als iemand per ongeluk in het verkeerde doel schiet nou ‘so be it’, geen boze gezichten en gescheld (althans niet bij de kleintjes, weet niet hoe dit bij de groteren is). Zeker geen gescheld vanaf de kant, het publiek geniet alleen maar van de blije gezichten van de kinderen, hoe ze proberen om zo goed mogelijk hun best te doen ook al begrijpen de kinderen met een verstandelijke beperking het spelletje niet helemaal en kunnen de kinderen met een lichamelijke beperking niet altijd hun ledematen goed onder controle krijgen. Ze genieten zichtbaar en langs de lijn moet ik nog steeds lachen om het publiek van de tegenstanders die in 1^e instantie vaak zeggen ‘ Moet je die zien, die nummer 10’ en er dan vaak pas halverwege de wedstrijd of aan het einde achter komen dat de kinderen van Kids United allemaal met nummer 10 spelen …..

 

 

Weekje vrij

          

Kan me niet heugen wanneer wij voor het laatst een hele week vrij zijn geweest in een kindervakantie met zijn vieren. Ja, in de zomervakantie en één keer in de meivakantie op uitnodiging van mijn ouders in verband met hun 45 jarig huwelijksfeest.
Toen ik nog werkte nam ik in de vakanties vaak wel 1 extra dag vrij. Ik werkte 3 of 4 dagen en de kinderen konden 2 dagen naar de NSO. Als Joop ook een dag vrij nam, was dat een andere dag dan de dag waarop ik vrij was. In de jaren dat Joop in de kerstvakantie standaard vrij had, werkte ik juist in die vakantie door. Zo konden we onze vrije dagen mooi verdelen en hadden we niet teveel extra oppas nodig.
Joop had geen vrij gevraagd, maar hoorde vlak voor de vakantie dat hij de volgende week vrij was. Wat fijn, nu waren we dus met z’n allen vrij en konden we samen leuke dingen doen. En dat hebben we gedaan.

Het weekend België stond al gepland en zoals eerder te lezen, was dit een succes.
Op maandag zijn we bij mijn ouders op bezoek gegaan en hebben de hond weer opgehaald, die daar het weekend had doorgebracht.
Mijn ouders waren die ochtend met de andere kleinkinderen gaan wandelen naar de vijver waar ontzettend veel en verschillende paddenstoelen staan. Daar wilden wij ook wel een kijkje nemen en mooie foto’s maken. De paddelstoelen vielen ons eerst nog niet zo op, maar al gauw zagen we dat mijn vader niet had overdreven. Het stond hier vol van de paddenstoelen, van die mooie rode met witte stippen, witte met een tijgertekening, dit leken wel tijgerbolletjes en nog vele anderen. Ik heb hier menig plaatje geschoten.
Dinsdagavond speelde Lesley zijn 1^e van 3 wedstrijden in deze vakantie. Het was nog heerlijk weer en er kwam onverwachts veel publiek van de familie, gezellig. De wedstrijd was spannend tot de laatste minuut. Ze stonden 2-0 voor, maar verspeelden deze voorsprong, het werd 2-2. In de extra tijd werd het uiteindelijk nog 3-2 voor hun. Of dit echt helemaal verdiend was … maar de punten zijn binnen.
Donderdagavond was de 2^e wedstrijd van Lesley. Wat was het ineens koud! Dit keer was het een bekerwedstrijd, de jongens stonden al gauw voor met 2-0, maar toen het na rust snel 3 en 4-0 werd was het helemaal gedaan met de spanning en hebben we alleen nog maar staan blauwbekken, maar ze zijn door naar de volgende ronde met een einduitslag van 5-0.
Ook zaterdag stond er weer een wedstrijd voor de deur. Een wedstrijd tussen 2 ploegen met een geschiedenis, sportief gezien niet de gezelligste wedstrijd van de week, maar hier in een volgende blog meer over. Uiteindelijk is het 1-1 geworden.
Woensdag was de laatste warme dag voorlopig. Eens in de zoveel tijd wil ik naar het strand. Dan moet ik even de zee zien en de wind door mijn haren voelen. Heerlijk, even helemaal niets. Alleen maar wandelen, kijken naar de voetballende kinderen en de hond zien draven over het zand. Ik had al weer een tijdje het gevoel dat ik toch echt even naar zee ‘moest’, dus dat hebben we deze woensdag gedaan. Samen met een vriendje van Lesley zijn we naar Callantsoog getogen. De zon scheen helaas niet, maar wat me vooral verbaasde was dat er vrijwel geen wind stond. Voor mijn gevoel staat er altijd wind aan zee, maar nu was er echt nagenoeg niks. Helaas geen lekkere wind door mijn haren en op mijn hoofd, die even alle zorgen opzij blaast, maar de temperatuur was heerlijk. We hebben lekker geslenterd over het strand, de kinderen ondertussen een balletje trappend wat Joop zo af en toe ook niet kon laten en de hond is voor zijn doen ver het water in gegaan en heeft ook veel van het zoute water gedronken. Gelukkig had dit geen verdere gevolgen …
Het was weer heerlijk, ondanks dat de zon niet scheen en er geen echte wind stond. Ik knap er altijd weer van op. Dat is die 2 uur heen en ook nog terug echt wel waard.
           

Donderdag hadden Sylvain en ik afgesproken met een vriendje en zijn moeder om naar de bioscoop te gaan. Ik had al wat gekeken wat er draaide en dacht dat ‘Mees Kees’  of  ‘Ice Age’  wel iets voor de jongens was. Ik had Sylvain nog niets verteld over dat we naar de film gingen, toen ik me aan het oriënteren was op internet. Sylvain komt achter me staan en roept ‘Mees Kees’. Gaan we daarheen? Vol verbazing kijk ik hem aan, je moet weten dat hij niet kan lezen, dus hoe weet hij dit nu? Hij zegt verder ook niks, maar een tijd later speelt hij ineens een scene na uit de film, waarvan hij blijkbaar een voorstukje heeft gezien op tv. Hij heeft waarschijnlijk de gezichten onthouden en kon zo zien dat ik ‘Mees Kees’ voor me op het scherm had staan.
Die middag zaten we dan met z’n vieren in de bioscoop. De jongens naast elkaar met een veel te grote bak popcorn op hun schoot. Sylvain zat helemaal gebiologeerd te kijken naar de film, had dikke lol, helemaal toen het stuk kwam wat hij thuis aan het naspelen was. Ondertussen stonden de kaken van de jongens niet stil. Zijn vriendje had iets meer moeite om zo lang bij de les te blijven, maar heeft naar mijn idee ook genoten van de film en ook wij ouders genieten als onze kinderen zo genieten.
Zaterdag  hebben we ons weekje vrij afgesloten met een filmavond samen met een deel van de familie waar we mee op vakantie zijn geweest. Toen al afgesproken, maar nog niet eerder van gekomen, het was er niet minder gezellig door. We werden getrakteerd op een heerlijke zelfgemaakte taart en hebben 2 (deels enge) films gekeken.
En zondag was het dan eindelijk de beurt aan Sylvain om te voetballen. Hij heeft er de hele week al op zitten wachten, steeds maar vragend waar hij nu zou gaan spelen. Het was weer schitterend weer (dit is vaak zo als de jongsten van Kids United voetballen) en ook hier was veel familie aanwezig. Dat vond Sylvain natuurlijk geweldig. Hij was aanvoerder en scoorde ook nog een doelpunt. Zijn dag kon niet meer stuk.

            

Het was niet de bedoeling om zo’n relaas te schrijven, maar het lukt me niet om het met minder woorden te beschrijven. Wat heerlijk zomaar een weekje met elkaar vrij.
Al met al vond ik het wel een vermoeiende week, want ík was toch niet echt vrij.
‘s Ochtend toch maar op tijd m’n bed uit om de jacht op vacatures te openen, Twitter te checken en bij eindelijk een geschikte vondst het daarbij behorende telefoontje, het nadenken, schrijven etc. Ik probeer aanwezig te zijn op Linked in, de redactie heeft het één en ander veranderd wat me even wat meer tijd kost en zo nodig moet er wat uitgevoerd worden en veel wassen om de voetbalkleren steeds maar weer schoon te hebben voor de volgende wedstrijd. Wie bedenkt dat ook, 1 tenue bestaande uit 3 uiteenlopende kleuren, wit, oranje en zwart. Dit houdt dus in dat ik elke keer 3 wassen moet draaien om het tenue weer compleet te hebben …

Het was heerlijk, maar ik denk dat ik deze week toch weer iets meer rust heb en meer tijd om naast alles wat in elk geval moet verder te werken aan mijn boek, want dat lag toch echt een weekje stil.

 

4Mijl(4You)

          

Een ultieme droom van mij is om ooit nog eens de 4 mijl te lopen samen met Sylvain. Samen met Sylvain heb ik jaar in jaar uit langs het parcours gestaan om Joop en Lesley (en vele andere familieleden en bekenden) aan te moedigen. De laatste jaren alleen nog Lesley,  omdat het Joop door blessures ook niet meer lukt om hard te lopen. We hebben ook wel eens een deel meegefietst, maar zelf lopen is er tot nu toe nog niet van gekomen. Ook Sylvain roept steeds dat hij ook graag wil lopen. In 1^e instantie was hij hier nog te klein voor. Nu zal het misschien kunnen, maar alleen kan hij niet. Hij weet niet hoe het allemaal werkt, waar hij naar toe moet en hem alleen laten lopen in die grote mensenmassa dat is geen optie. Er moet dus iemand mee.
Ik ben geen hardloopster, maar als ik al die mensen zie lopen, waarvan toch ook velen niet echt een rap tempo hebben of een goede loop, denk ik ‘Dat moet me toch ook een keer lukken’.
Al jaren spelen echter mijn knieën me parten. De ene keer de linker, de andere keer de rechter. Hierdoor kan ik veel sporten niet meer doen en houd ik het de laatste jaren alleen nog maar op wandelen. Dat is gelukkig iets wat nog steeds wél lukt.
Verschillende pogingen heb ik gedaan om te gaan hardlopen of weer eens te gaan sporten in de vorm van body pump, zumba etc., maar elke keer moet ik op een gegeven moment weer afhaken, omdat één van mijn knieën gaat opspelen. Ook wandelen lukt dan een tijdje niet, maar gelukkig kan ik dit laatste na verloop van tijd weer oppakken.

Vorig jaar is er gestart met de 4Mijl4You. De 4 mijl op een andere manier. Je mag wandelen, Nordic Walking, in de rolstoel of achter de kinderwagen, met de scootmobiel, fietsen, steppen, skaten, skeeleren, waveboarden, skateboarden etc. Helaas hoorde ik het toen te laat en lukte het niet om mee te doen. Een aantal familieleden heeft wel meegedaan, waaronder mijn inmiddels overleden tante.
Dit jaar heb  ik wel mee gelopen, samen met een aantal tantes, ooms, mijn moeder en zusje. Zo heb ik toch een keer de 4 mijl gelopen, maar het is vooral  een eerbetoon aan mijn overleden tante die deze loop graag nog eens had willen doen. Vorig jaar heeft ze niet alleen de 4Mijl4You gelopen, maar ook de Nijmeegse Wandelvierdaagse met goed gevolg volbracht als eerbetoon aan haar overleden dochtertje. De Nijmeegse Vierdaagse is voor velen al een hele prestatie, maar voor iemand van 1.43 m met een ijzeren pen in haar rug ten gevolge van scoliose een superprestatie. Wat waren we allemaal trots op haar …
Nadat ik me had opgegeven om deze loop te lopen, kwam er een oproep van Kids United. Kids United gaat ook meelopen, Groby loopt  mee en mogelijk nog wat spelers van FC Groningen. Natuurlijk dé mogelijkheid om een keer samen met Sylvain de 4 mijl te lopen, zonder te hoeven hardlopen, en hij had het zeker prachtig gevonden,  maar het late tijdstip en het feit dat ik deze keer toch echt samen met mijn familie wil lopen, heeft mij doen besluiten om Sylvain niet op te geven. Misschien komt er nog wel een nieuwe mogelijkheid …

Als we bij de start aankomen regent het. Het regende al een tijdje. We krijgen daarom ook een regencape bij het ophalen van de startnummers. Dat is dus goed geregeld. Wat niet goed geregeld is, is dat we tot kwart voor 9 moeten wachten in de regen (zouden om kwart over 8 starten), voordat we kunnen vertrekken. Wandelen in de regen vind ik doorgaans niet zo’n probleem, maar stilstaan in de regen is minder. We krijgen stramme spieren, maar kletsen de tijd wel vol. Ik heb te doen met de kinderen van Kids United. Die staan helemaal vooraan en al een hele tijd te wachten in de regen. Ze hebben overigens wel een hele mooie regencape met het logo van FC Groningen erop. Ik ben blij dat ik ervoor gekozen heb om Sylvain niet mee te nemen.
Om kwart voor 9 kunnen we dan eindelijk van start. Er is besloten dat ook de starters van kwart voor 9, degenen die de afstand met max. 15 km/h afleggen per fiets, skeelers etc. ook direct mogen starten. Ik vraag me af hoe ze dit willen doen, de mensen die 5 km/h lopen staan vooraan. We gaan rustig van start, het regent nog steeds. Gehuld in regencapes en veelal ook nog met paraplus vertrekken de ongeveer 700 deelnemers.
Vanaf de Rijksstraatweg wordt het wat ruimer en kunnen we wat sneller doorlopen. 1 tante zijn we direct na de start al kwijtgeraakt, zij loopt ergens voor ons en we komen haar de hele weg niet meer tegen.
De overige 8 lopen dan weer met z’n allen naast elkaar en dan weer meer uit elkaar. We halen herinneringen op aan onze overleden zus en tante, hoe zij hier vorig jaar liep samen met een andere tante en mijn zusje, ook in de regen. Dat ze met z’n drieeen met de handen in de lucht over de finish gingen voor de camera en er later achterkwamen dat ze hiermee in het jubileumboek zijn gekomen. Mijn zusje vond het toen maar niks dat zwaaien voor de camera, nu is ze blij met deze dierbare herinnering. Ook hebben we het over de enorme prestatie die onze tante vorig jaar geleverd heeft met het lopen van de Nijmeegse. Onvoorstelbaar, dat dit alles nog maar een jaar geleden is en dat ze er nu niet meer is …
We hebben het verder over koetjes en kalfjes. Van de regen merken we weinig. Fijn dat er toch ook voor deze loop mensen langs de lijn staan die ons aanmoedigen, al zijn het er veel minder dan bij de echte 4 mijl.
Onderweg komen we ook de kids van Kids United tegen. Toppers zijn het allemaal.
De 4 mijl wandelen is voor mij een makkie, maar daar gaat het niet om. Vanavond is het vooral de gedachte, de herinnering het samen met familie lopen … Onderweg nog aangemoedigd door andere familieleden en het afsluiten met een kop heerlijke warme chocolademelk (of thee/koffie) bij een tante en oom.

Toch kriebelt het nog steeds. Zal het me ooit lukken om de 4 mijl hardlopend af te leggen?