Het is alweer negen jaar geleden, dat Sylvain als 5-jarig jongetje regelmatig aan het voetballen was voor de deur. Soms met zijn broer, maar meestal alleen. In zijn eentje mocht hij niet verder van huis, dus schopte hij de bal tegen het muurtje vlak voor ons huis. Het muurtje waar Onno en Margriet zicht op hebben. Voor ons was het inmiddels wel duidelijk dat voetballen bij een reguliere voetbalclub geen optie was voor Sylvain. Een jaar eerder hadden we een pamflet gezien van Kids United, een voetbalclub voor kinderen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking, waar kinderen vanaf zes jaar terecht kunnen. Op dat moment woonden Onno en Margriet nog niet bij ons in de straat. Een jaar later zag Onno Sylvain regelmatig voetballen en vroeg ons of hij het niet leuk zou vinden om bij Kids United te trainen. En of hij dat leuk vond … Vol trots is hij gestart met trainen, eindelijk mocht hij ook het veld in. Tot dan toe stond hij alleen maar te kijken bij de training van zijn oudere broer en langs de lijn tijdens wedstrijden.
Al negen jaar gaat hij inmiddels met veel plezier naar de training, de wedstrijden en alle andere leuke activiteiten die er daarnaast nog gebeuren. En dat zijn er een hoop. Als ik zo eens door mijn foto’s blader komt alles weer helder op mijn netvlies. Handtekeningen verzamelen bij de training van FC Groningen, met daarna een kookworkshop in de Euroborg en zelf een potje voetballen georganiseerd door leerlingen van het Alfa Collega, een training bij BV Veendam, een training gegeven door de trainer van FC Groningen en zijn assistent (destijds Huistra en v/d Looi), allemaal leuke wedstrijdjes in de provincie, waarbij ook regelmatig met een speler van het eerste aan de hand het veld op werd gelopen, line-up in het FC Groningen stadion en ook nog een keer de shout out (wat geniet Sylvain toch van alle ogen die op dat moment dan op hem gericht zijn), de line-up tijdens de Johan Cruijff schaal en een paar jaar later ook nog een shout out, op voetbalkamp naar Ameland en een leuk uitje naar het Dolfinarium. Ik ben vast nog een heleboel vergeten, maar het zijn echt onvergetelijke momenten voor een kind met een beperking (en ik denk dat menig kind zonder beperking hier jaloers op is). Wat was hij nog klein toen hij net begon met voetballen en wat was de club toen nog klein (nog geen 20 kinderen denk ik) … met een dikke, vette glimlach scroll ik door alle foto’s en ik mis er ook nog een heleboel. Alles komt als een film weer naar boven.
Een gespannen gezicht kijkt mij aan. ‘Mag ik me nu gaan omkleden?’ vraagt mijn zoon. Hij heeft zin in het feestje waar hij al een week over hoort, maar nog niet precies weet van hoe of wat. We hebben hem niet teveel vertelt, voor het geval hij zijn mond voorbij praat. Per slot van rekening komt hij Onno en of Margriet regelmatig tegen. Sowieso is te vroeg vertellen van een leuke gebeurtenis geen optie. Sylvain heeft geen tijdsbesef, weet niet wat over een week inhoudt en geen idee hoe lang een week duurt. Hij wordt hier alleen maar onrustig van. Eigenlijk had ik hem niks willen vertellen, maar hij zag de uitnodiging (welke ik niet op het prikbord durfde te prikken; van zo’n afstand is het vast niet te lezen, maar je weet maar nooit), hoorde ons over het één en ander praten en zo slim is hij dan weer wel, dat hij al snel doorheeft dat het om iets leuks gaat wat voor hem bedoeld is.
Hij kleed zich om in zijn mooie feestkleding en kan niet meer wachten om weg te gaan. ’s Middags heeft hij al een mooie bloem uitgezocht. Elk kind van Kids United neemt er één mee. Wat een geweldige, grote, variabele bos zal dit worden. Eenmaal omgekleed staat meneer al met zijn jas aan klaar, bloem in de hand: ‘Opschieten pap en mam’. Hij wil nu toch echt weg.
Bij de ingang van het Euroborg stadion aangekomen, ziet hij al vele bekende vriendjes en vriendinnetjes, allemaal met een bloem in de hand, de één nog gespannener dan de ander. Wat mooi om dit te zien. De kinderen genieten nu al en er is nog niks gebeurd. Met z’n allen lopen we naar binnen, waar de feestcommissie flink hun best heeft gedaan. Het ziet er prachtig uit. Alle kinderen gaan aan beide kanten van de rode loper staan met hun bloem in de hand, wachten op de komst van Onno, Margriet en Angelo. Als ze zijn gesignaleerd wordt het startsein gegeven aan één van de oudere jongens van Kids United die deze avond DJ mag zijn. De jubilarissen worden, met de tune die ook gedraaid wordt bij FC Groningen op de achtergrond, verwelkomt door de kinderen van Kids United. Ze lopen hevig geëmotioneerd de rode loper af en krijgen een groot applaus. Het feest kan nu echt beginnen. Ook Groby is inmiddels gesignaleerd.
Na een paar heel korte speeches, waarbij ze een verwenweekend naar Ameland cadeau krijgen voor het hele gezin, gaat het feest verder. De muziek barst los en er wordt meteen gedanst door de meisjes en jongens. Wat een heerlijk gezicht al die vrolijke, blije kinderen en ook de ouders genieten zichtbaar. Rond 20 uur is er nog een verrassingsboodschap op het scherm. Een aantal spelers van FC Groningen feliciteren Onno en Margriet met het 12 ½ jarig jubileum van Kids United en als klap op de vuurpijl komt Maikel Kieftenbeld (tot voor kort als speler van de Maatschappelijke selectie verbonden aan Kids United) met een zeer leuke videoboodschap vanuit Engeland. Ook hij feliciteert Onno en Margriet en spreekt nog even alle kinderen aan, dat hij wel heel plotseling is vertrokken en daardoor niet in de gelegenheid is geweest om afscheid te nemen. Hij beloofd ze, dat als hij ook maar even in de gelegenheid is, hij nog een keer langs komt. En dat gaat hij vast en zeker doen. De afgelopen jaren was hij steevast aanwezig tijdens het jaarlijkse bowlinguitje en de laatste training, maar ook tussendoor kwam hij zomaar even aanwaaien tijdens de training of bij een wedstrijdje van de Kids. Geen wonder dat hij op handen gedragen wordt door de kinderen. Voor Onno en Margriet heeft hij nog een erg mooie boodschap. Ondanks dat hij geen Maatschappelijk Speler van het jaar is geworden (waar hij twee jaar achtereen voor is genomineerd) heeft hij toch een geldbedrag gekregen. Jeroen Zoet, die dit jaar Maatschappelijk Speler van het jaar is geworden, heeft het bedrag gedeeld met de andere genomineerden. Van het bedrag dat Kieftenbeld heeft ontvangen schenkt hij de helft aan Kids United. Om met zijn woorden te spreken: ‘Ik heb met eigen ogen kunnen zien dat het dan goed terecht’. Wat een geweldig gebaar. Ik weet niet of alle kinderen deze boodschap hebben meegekregen, maar ze waren in elk geval dol enthousiast om hem weer even te zien, al was het maar op het scherm.
Hierna gaat het feest in volle gang verder. Er wordt gedanst, de kinderen spelen samen, ouders kletsen met elkaar, er worden polonaises gelopen, kortom het is een gezellige boel.
Sylvain is continue de hort op. Af en toe zie ik hem in een flits voorbij komen. Dikke rode konen op zijn wangen, van de opwinding, het feit dat het eigenlijk al te laat voor hem is, het plezier wat hij heeft en het is ook gewoon warm, maar dat mag de pret niet deren. Ik geniet van het plezier dat mijn kind heeft.
Voor elk kind ligt er een contract klaar, getekend door Hans Nijland en zelf kunnen ze ter plekke hun handtekening eronder zetten. Trots straalt van de gezichten. Tot slot komt ook Michael de Leeuw (de huidige speler van de maatschappelijk selectie verbonden aan Kids United) Onno en Margriet feliciteren. De afgelopen jaren kwam hij al vaak met Kieftenbeld mee naar de bowling, de laatste training of een wedstrijd. Ook hij is geliefd bij de kinderen en niet te beroerd om met ze op de foto te gaan en een handtekening uit te delen.
Het was een geweldig feest. Niet alleen voor Onno, Margriet, Angelo en Sandro, maar ook alle spelers van Kids United. En ik denk dat ook alle andere ouders, net als wij, genoten hebben. Alleen al het feit dat je je kind zo ziet genieten, maakt je blij.
Moe maar voldaan ligt Sylvain rond kwart voor 11 in bed. Ik lig nog even naast hem en we praten nog na over het feest. ‘Is het nu afgelopen mama? Wat jammer. Het was een superfeest’. Hij vertelt nog wat er allemaal is gebeurd, wat hij heeft gedaan, hij moet het allemaal even verwerken. ‘Dank je wel dat jullie mee zijn gegaan’, zegt hij dan. Hij draait zich om met zijn hoofd naar de verlichte staafjes die hij vanavond heeft bemachtigd. Ze liggen allemaal naast hem in bed, samen met zijn contract (welke ik snel nog even heb geplastificeerd voor het slapen gaan). Even later is het stil. Sylvain is in een diepe slaap.
Zelfs als ouder van een kind met een beperking sta ik er niet altijd bij stil wat zo’n kind allemaal mist. Bij Kids United heeft hij niet alleen het plezier van sporten, maar vooral ook het gevoel van saamhorigheid, het hebben van vriendjes, het doen van allerlei leuke activiteiten, die voor deze kinderen niet zo vanzelfsprekend zijn. Ze hebben thuis vaak geen vriendjes, worden naar mate ze ouder worden, steeds minder geaccepteerd door gewone leeftijdsgenootjes. Voor de één zal dit misschien wat anders zijn dan voor de ander afhankelijk van de handicap, maar voor veel van deze kinderen is dit denk ik wel zo.
Kids United is hierin voor de kinderen, maar ook de ouders, een heel belangrijke schakel. Wat ben ik blij dat er zo’n club bestaat en dat mijn zoon hier al zoveel jaren veel plezier aan beleeft. Heel erg bedankt Onno en Margriet voor al jullie inzet voor onze kinderen. Ik hoop dat ze hier nog heel lang van kunnen genieten. Een eigen accommodatie om de rest van jullie plannen voor deze doelgroep te realiseren, is jullie van harte gegund. Op naar de volgende 12 ½ jaar.
Langs deze weg wil ik ook Sponsor Mc Donalds Groningen bedanken en de ouders die dit geweldige feest hebben georganiseerd. Het was TOP!
@ngelineWagenaar 