Wie had dat verwacht?

             

 

Een aantal keren heb ik geschreven over mijn oudste zoon en zijn leerprestaties. Een hele klus is het voor hem geweest om zijn VMBO diploma te halen. Vele malen heb ik hem achter zijn broek aan moeten zitten, samen planningen maken en manieren bedenken waarop hij het gemakkelijkst kon leren. En toen kwam daar ook nog de verplichte rekentoets bij. Ineens was het weer belangrijk om hoofd te rekenen, terwijl het al jaren met de rekenmachine mocht. Een stomme beslissing, die rekenmachine vond ik, je moet toch ook zonder een rekenmachine in een winkel of waar ook een berekening kunnen maken? Het heeft mijn zoon bijna de das om gedaan, maar gelukkig bleek dit op het eindexamen nog niet ‘echt’ mee te tellen en is het hem gelukt om zijn andere onvoldoendes stuk voor stuk weg te werken. Met bloed, zweet en tranen (nou ja, dat laatste valt dan wel weer mee) van hem en mij. Er zijn momenten geweest dat ik er zelf wel de brui aan wilde geven, geen zin meer in alle ruzies en de energie die ik erin stopte, maar nu denk ik dat het toch zijn vruchten heeft afgeworpen of heeft het daar helemaal niets mee te maken?

Sinds dit jaar gaat Lesley naar het MBO en volgt de opleiding Sociaal Agogisch werk (SAW). Al in het derde jaar van de VMBO zijn we samen op pad geweest naar verschillende vervolgopleidingen en op dat moment ging zijn voorkeur nog wat meer richting ‘Sport en bewegen’. Hij wil graag met kinderen met een beperking werken en op sportgebied. In het laatste jaar kun je hier kiezen voor de richting ‘Sport en bewegingsagogie’.
Langzaam aan is zijn keuze in het laatste jaar toch meer gevallen op SAW, een opleiding welke vanaf het begin al meer gericht is op zorg en specifieke doelgroepen. Mij leek ‘Sport en bewegen’ meer een optie voor hem (meer praktijk (sporten) en minder theorie), maar Lesley was eigenlijk heel stellig in wat hij wilde en welke opleiding hem het leukste leek. Ik heb zijn keuze gerespecteerd.
Sinds een half jaar volgt hij nu deze opleiding en ik weet werkelijk waar niet wat me overkomt. Meneer maakt trouw zijn huiswerk, vele verschillende verslagen, opdrachten, etc. In het begin werden wij als ouders ook veel betrokken bij deze opdrachten in de vorm van interviews, welke voornamelijk over zijn eigen jeugd gingen, hoe hij zich ontwikkelde, etc. Toetsen leert hij goed en weet hij goed in te plannen. Ik hoef hem nergens meer mee te helpen. Alleen bij de rekentoets heb ik hem nog af en toe geholpen, maar ook daar is hij zelfstandig mee aan de slag gegaan en heeft hij vele toetsen geoefend, totdat hij het gevoel had het wat onder de knie te krijgen.
En nu komt ie. Meneer haalt bijna alleen maar voldoendes en niet zomaar voldoendes, hij staat nu na een half jaar, gemiddeld een 8 op zijn rapport. Zelfs voor zijn laatste rekentoets had hij een 8,2, bij het horen sloeg ik stijl achterover. Wat is er met mijn zoon gebeurd? Hij heeft een opleiding gevonden, waar hij zich helemaal thuis voelt, waar hij veel plezier in heeft en waar hij zelf het nut van inziet om zijn best voor te doen en wat ik eigenlijk altijd wel heb geweten ‘Als hij wil, dan kan hij het ook’. Wat ben ik trots op hem en blij dat het allemaal zo goed gaat, dat hij mijn hulp niet meer nodig heeft en we nu op een leuke manier over zijn schoolwerk kunnen praten. Dat het niet meer nodig is om hem achter de vodden aan te zitten. Ik had dit echt nooit verwacht…
Het gaat sowieso goed met hem. Het stukje faalangst lijkt hij nu echt achter zich te hebben gelaten. Hij wordt nu zelfs een beetje arrogant. Het heeft ook zijn uitwerking op zijn voetbalprestaties. Ook daar is hij erg gegroeid. Hij kan best een aardig potje voetballen, maar geloofde niet zo in zichzelf. Ook hier heeft hij veel last gehad van faalangst, het niet geloven in zijn eigen kwaliteiten, maar ook dat wordt nu steeds beter. Zou het de leeftijd zijn? Zit hij gewoon lekker in zijn vel? Wat het ook is, ik ben blij voor hem en hoop dat hij dit zelfvertrouwen blijft houden.

Sinds een jaar is hij onze vaste PGB-er voor zijn broertje. Twee dagen in de week zorgt hij voor hem na schooltijd, dat hij zijn natje en droogje krijgt, hulp bij ADL, hij gaat met hem mee naar buiten of neemt hem mee te voetballen. Zorgt voor hem bij alles wat zijn broertje niet alleen kan. Eigenlijk heeft hij dit zijn hele leven al gedaan, met veel liefde en vanzelfsprekendheid. Wij zijn het die er op een gegeven moment voor moesten zorgen dat hij zich niet altijd verantwoordelijk voelde. Dat hij ook gewoon alleen met zijn vrienden weg kon gaan, zonder dat hij het gevoel had dat hij zijn broertje mee moest nemen. Langzaam aan heeft hij dit ook los kunnen laten en voelt hij zich niet meer schuldig als hij alleen weg gaat. Door hem nu gericht voor zijn broertje te laten zorgen, op vaste momenten en met ‘vaste’ opdrachten/taken, is er een betere balans. Wij, en ook Sylvain, kunnen ons geen betere PGB-er wensen. Hij kent hem als geen ander en is erg goed in zijn werk.
Sinds vorige week loopt hij één dag in de week stage op het KDC (kinderdagcentrum) waar ook Sylvain een plekje heeft. Op een andere locatie en een andere groep, maar hij vindt het geweldig. Hij vindt het jammer dat het maar één dag in de week is en komt met groot enthousiasme en verhalen thuis. Hij is uitermate geschikt voor dit werk en ik hoop dat deze vorm van zorg niet steeds verder uitgekleed wordt.

Dat baart me wel zorgen. Hij heeft zijn roeping gevonden, maar als ik de laatste week mijn TL op twitter bekijk en ook zelf aan den lijve ondervindt wat een zootje het momenteel is met de hele transitie van de zorg naar de gemeenten, toekenning Jeugdwet of Wet langdurige zorg  (WLZ), uitbetalingen PGB door de SVB, die niet naar behoren verloopt, waardoor veel zorgverleners niet (op tijd) betaald kunnen worden, vraag ik me af wat de toekomst brengt.
Vele hulpbehoevenden zijn nog in onzekerheid of ze dit jaar en vooral de daaropvolgende jaren nog wel de zorg krijgen die ze nodig hebben. Waar zijn we in dit land mee bezig?
Ook ik maak me zorgen om de toekomst van mijn jongste zoon en hoop dat wij als ouders nog lang zelf voor hem kunnen zorgen, maar we kunnen het niet alleen … Gelukkig heeft Sylvain een lieve broer en grootouders die op dit moment ook nog in staat zijn om een deel van de zorg op zich te nemen, maar zonder het KDC en later een werk en woonplek, gaan we het niet redden…

 

Zomaar ineens even niks te doen …

          

 

Het is twee uur, zaterdagmiddag, en daar zit ik dan op de bank. Niet wetend wat te doen. Puf om hard aan de slag te gaan heb ik niet, ik ben moe. Even lekker vrije tijd, maar het gekke is als je dat ineens overkomt, je dan niet weet wat je ermee moet doen. Herken jij dat ook?

Mijn eerste maand werken heb ik achter de rug. Het was best even inkomen aan de ene kant, aan de andere kant voelt het ook heel vertrouwd, alsof ik niet weg geweest ben. Er zijn veel dingen hetzelfde gebleven, maar er is ook veel veranderd. Nieuwe inzichten, nieuwe diëten, daar moet ik me wel in verdiepen, maar dat maakt het juist ook zo interessant en tevens vermoeiend. Ik zie veel nieuwe mensen op een dag, lees alle dossiers van tevoren zorgvuldig door, zodat ik weet wie ik voor me heb en hoe ik hem/haar verder kan helpen. Als ik iets niet weet zoek ik het op of overleg met een collega. Het systeem krijg ik beetje bij beetje onder de knie, maar sommige dingen blijven lastig of misschien wel anders als voorheen. De oude routine zit er niet meer in, maar ik denk toch wel meer dan de nieuwe, waardoor dingen niet helemaal gaan zoals moet. Bijvoorbeeld een verkeerde cliënt verzetten, er achter komen en dan zoeken waar je hem/haar nog maar weg hebt gehaald. Het komt allemaal wel goed, maar het kost me meer energie dan op het moment dat alles gesneden koek is.
Tussendoor spelen er andere dingen, solliciteren gaat gewoon door, een plan schrijven om een aanvraag te kunnen doen als herintreder, op zoek naar stageplekken om aan mijn 600 uren werkervaring te komen, die ik nodig heb om de aanvraag tot herintreder in te dienen, etc. etc. Tot mijn verbazing word ik ook nog uitgenodigd op gesprek voor een baan als diëtist, welke ik graag zou willen hebben. Natuurlijk op een dag dat ik moet werken, maar gelukkig kan ik deze iets verschuiven, waardoor ik niet al te veel cliënten hoef te verzetten. Vanuit mijn werk ga ik direct door op sollicitatiegesprek, ik heb er tijdens en achteraf niet zo’n goed gevoel over. Ze vragen niet echt diep door, ik heb het idee dat ze hun keuze al gemaakt hebben uit de sollicitanten die ze voor mij hebben gezien, zelf heb ik het gevoel niet helemaal goed te kunnen verwoorden waarom ik deze baan graag wil, waarom ik hier uitermate geschikt voor ben en daarnaast speelt ook het feit mee dat al gauw blijkt dat het moeilijk te combineren is met mijn huidige baan.
Dezelfde dag krijg ik de uitslag. Ik ben het niet geworden, omdat er een andere kandidaat is die meer ervaring heeft op een soortgelijke werkplek. Tot mijn verbazing hoor ik dat ze het gesprek verder wel goed vonden, mij ook zeker het werk wel zagen doen en dat ik eventueel in aanmerking kan komen voor een zwangerschapsverlof in dezelfde instelling op een andere afdeling als ik daar belang bij heb en ze zullen mijn naam doorgeven aan de afdeling Werving en Selectie, die gevraagd heeft om de brieven van goede kandidaten in verband met eventuele invalmogelijkheden. Dit stemt mij toch tevreden, ondanks dat ik de baan niet heb gekregen. Misschien zijn er andere mogelijkheden in het verschiet, die beter samenvallen met mijn huidige baan.
Dezelfde week heb ik een telefoongesprek met de diëtist die met zwangerschapsverlof gaat. Het lijkt mij een leuke functie en een goede mogelijkheid om verdere ervaring op te doen en zij ziet het ook wel zitten in mij, ze moet echter nog wel de mogelijkheden bespreken met haar leidinggevende. Afwachten dus.
Ondertussen krijgen we bericht van Sylvains operatie, waarbij een kies gevuld zal worden en tevens twee volwassen kiezen en vier melk kiezen worden verwijderd. De volwassenkiezen worden verwijderd om ruimte te scheppen in zijn mond en zo te zorgen dat zijn tanden beter op zijn plek komen te zitten. De melkkiezen (en soms ook tanden) gaan er bij kinderen met het Nicolaides Baraitser Syndroom moeilijker of niet uit zichzelf uit, dus die worden ook gelijk meegenomen, zodat de volwassen kiezen op een goede manier hun plekje kunnen vinden. Eindelijk hebben we dus een datum, maar ik zie er toch best tegenop en ook hier moet nog weer het één en ander voor geregeld.
Vrijdag rij ik met mijn zwager naar Emmeloord voor een soort medische keuring. Om half 9 moeten we hier al aanwezig zijn, dus de wekker gaat vroeg. Gezien de winterse omstandigheden op de weg, besluiten we op tijd te vertrekken. Naarmate we dichter bij Emmeloord komen, ligt er steeds meer sneeuw. De wegen zijn gelukkig wel goed begaanbaar. Echter op de terugweg, terwijl het nu toch echt een stuk later op de ochtend is, is het ineens heel erg mistig, ligt er op de rijbaan ineens veel sneeuw en is het glad. Plotseling gaat iedereen in de remmen en rijden we een stuk stapvoets verder. Ik voel de auto glijdende beweging maken. Ik ben niet zo snel bang, maar dit vind ik toch niet echt prettig en dan zien we waarom we zo langzaam rijden. Een personenbus en 3 auto’s zijn met elkaar in botsing gekomen. De bus is van voren beschadigd, twee auto’s zijn er echt slecht aan toe en ze staan allemaal kriskras op de weg. We vervolgen de tocht hierna langzaam, bij de meeste automobilisten zit de schrik er toch wel in. De rijbaan is ook glad, af en toe voel ik de auto nog steeds glijden, echt prettig rijden is het niet. De volgende dag is het de bedoeling dat ik naar Amersfoort ga, een vrijwilligers dag in de dierentuin, waar ik kennis ga maken met de vrijwilligers van de organisatie waar ik me net bij heb aangemeld als web redacteur. Het ligt in de planning om met de auto te gaan, want met de trein is het toch nog een heel gedoe om er te komen (bus-trein-bus) en dan in de avond nog terug. Ik voel me niet helemaal fit, dus begin me langzaam aan af te vragen of ik dit wel moet gaan ondernemen. Stel dat het weer glad is onderweg.

Ik heb toch maar besloten om niet te gaan en heb me bij thuiskomst afgemeld. Vandaag is het supermooi weer en heb ik in de ochtend bij Lesley gekeken, die normaal meestal in de middag voetbalt.  Sylvain is het weekend uit logeren en zo gebeurd het dat ik ineens op de bank zit en niet weet wat te doen. Met de schrijvers dag van drie weken geleden heb ik nog niks gedaan, maar op dit moment ook geen puf voor. Eigenlijk is het best lekker, even helemaal niks, rustig bij komen van alle  drukte de afgelopen maand. In mijn achterhoofd vind ik het wel jammer dat ik nu niet bij de vrijwilligers dag kan zijn, maar ik denk dat het wel een goede beslissing is geweest …