Ik draai me nog maar een keer om in bed. Ik kan de slaap niet meer vatten. Manlief is al voor de tweede keer deze nacht zijn bed uitgegaan. Kan door zijn rugpijn niet meer goed liggen en weet niet meer waar hij het zoeken moet. Het is zondagochtend, ik kan uitslapen, dus doe verwoede pogingen om weer in slaap te komen. Helaas, lukt dat niet echt. Waarom moeten op dit soort momenten altijd alle dingen naar boven komen die me de laatste tijd bezig houden? Waarom juist op dit tijdstip? Herken je dat? Op de één of andere manier lijkt alles in de nacht of vroege ochtend ook erger als overdag. Het is druk in mijn hoofd, als het lukt om het één van me af te zetten, komt het volgende weer omhoog. Dit heeft geen enkele zin. Ik kan net zo goed mijn bed uitgaan, want slapen doe ik toch niet meer, weet ik uit ervaring.
De laatste weken geniet ik in de ochtend op weg naar mijn werk, op het moment dat het goed helder is, van de zon die nog aan het opkomen is en de nevel die over de velden hangt. Ik vind het jammer dat ik dit niet kan fotograferen onderweg en neem me steevast voor om op een vrije dag ook eens zo vroeg mijn bed uit te gaan en direct op pad om foto’s te maken. Ik besluit nu dus toch maar mijn bed uit te gaan. Eigenlijk had ik het een uur eerder moeten doen, waarschijnlijk ben ik nu al te laat voor echt mooie plaatjes en dan had ik ook niet een uur onnodig liggen woelen. Zonde, maar op dat moment was ik toch nog niet helder genoeg om dit besluit te nemen. Ik kleed me snel om, zoek mijn spullen bij elkaar, roep de hond en samen lopen we naar buiten.
De zon schijnt al volop, het is net 8 uur geweest als we naar buiten stappen, maar aangezien het zondag is, is het nog rustig op de weg en stil om me heen. Heerlijk. Eenmaal buiten, voel ik de vermoeidheid niet echt meer. Via het park lopen we naar de overzijde van de wijkring, een mooi natuurgebied in. Af en toe passeert ons een andere vroege wandelaar, fietser of hardloper, maar het is verder heerlijk stil om ons heen. Zoals verwacht is de zon al hoger dan ik had gehoopt en er bevindt zich geen nevel (meer) boven de velden. Jammer, echt mooie foto’s kan ik dus niet maken. Hierdoor kan ik wel lekker doorlopen en mijn gedachten ordenen. Mijn gedachten gaan terug naar het afgelopen half jaar waarin we op zoek zijn gegaan naar een nieuwe plek voor Sylvain. Nog een half jaar ongeveer en dan zit het erop, op het KDC. Het wordt dus wel tijd om wat nieuws te vinden. Nadat ik met Sylvain mee ben gegaan naar de kinderboerderij, waar hij nu ‘werkt’, was wel duidelijk dat we naar iets in deze richting op zoek moesten. De vraag is echter of hij het werken op een kinderboerderij/zorgboerderij, de hele dag vol kan houden. We zijn daarom op verschillende plekken gaan kijken waar eventueel ook een combinatie mogelijk is met andere werkzaamheden. We hebben op twee van deze plekken ook het jaarfeest kunnen bezoeken, waardoor we de locatie ook op een andere manier hebben kunnen beleven en met een aantal mensen die daar werken, hebben kunnen spreken. Wat opviel, is dat eigenlijk alle werkenden op de verschillende plekken erg tevreden en blij waren met de plek waar ze werkten. Dat geeft natuurlijk wel een goed gevoel.
De eerste mogelijke werkplek, die we hebben bezocht, was een kinderboerderij in combinatie met een soort koffie/theehuis. We hebben hier een goed gesprek gehad, een rondleiding en hebben ook de cliënten aan het werk gezien. Het zag er allemaal goed uit, een plek waar Sylvain naar ons idee ook wel tussen past. We waren na het gesprek heel enthousiast. Enige nadeel is dat je hier moet kiezen voor of de stalploeg of het koffiehuis en dit staat vast. Het kan wel beide, maar op vaste dagen. Daarnaast was de ruimte wel klein, wat vooral bij slecht weer wel een nadeel kan zijn. Dat is zoals wij het voelen, maar misschien is Sylvain wel gebaad bij een kleine, overzichtelijke plek.
Hierna zijn we gaan kijken bij een zorgboerderij die meerdere locaties heeft, waaronder ook een kinderboerderij bij ons in de buurt en een mooie boerderij niet ver van de stad, waar met name wat meer cliënten met een lager niveau werkzaam zijn. De kinderboerderij viel voor ons gelijk af. Het enige voordeel is dat het dicht in de buurt is, maar hier wordt toch wel veel van de cliënten verwacht. Een echte werksfeer, waar dagelijks wel het nodige moet. Dit is te hoog gegrepen voor onze zoon. De boerderij net buiten de stad, leek ons wel een mooie locatie en ook wel een plek waar Sylvain zich thuis zou voelen. Nadeel hier is het vervoer heen en terug, wat toch allemaal niet meer zo goed geregeld is als voor de jeugd. Daarnaast hebben ze hier behoorlijk veel vaststaande vakanties.
Nadat we bij de ene kinderboerderij zijn geweest bij ons in de buurt, waar we Sylvain niet zien werken zijn we doorgelopen naar een soort kinderboerderij/koffie-/theehuis nog dichter bij ons in de buurt. Gek, dat we hier niet eerder aan gedacht hadden. Op het moment dat we hier kwamen (het was wel heel warm) zagen we dat hier cliënten waren die naar ons idee beter bij Sylvain pasten. Ze waren wel aan het werk, terwijl wij met een begeleider praten, maar stonden op een afstandje mee te luisteren. Waren ook niet echt heel hard aan het werk, zo zou het Sylvain precies zo gaan als er nieuwe mensen in de buurt zijn. Het was ook prima dat de cliënten niet heel hard doorwerkten, ze werden gewoon bij het gesprek betrokken en konden ons ook het één en ander vertellen. Dit voelde eigenlijk direct wel goed. We hebben daarom ook hier een afspraak gemaakt voor een gesprek, wat ook goed voelde en vervolgens zijn we nog bij het jaarfeest geweest, waarbij Sylvain ook aanwezig was. Hij vindt het hier helemaal leuk, maar dat had hij ook bij het andere jaarfeest van de zorgboerderij op een locatie die we voor Sylvain helemaal niet zagen zitten. Veel te groot en onoverzichtelijk. Dat is dus niet echt een graadmeter.
Afgelopen dinsdag hebben we opnieuw een gesprek gehad op de laatste locatie. Nu met Sylvain en zijn begeleider van het KDC erbij. Sylvain werd goed in het gesprek betrokken. Werd zelf ook allerlei vragen gesteld, wat hij graag zou willen, wat hij leuk vindt, wat hij nu al doet. Allemaal vragen die hij toch wel moeilijk vindt om te beantwoorden, maar hij deed zijn best. Aan zijn koppie zag ik dat hij het leuk vond, maar ook wel erg spannend. Bij binnenkomst op de locatie voor het gesprek, was hij al wel direct bezoekers aan het rondleiden en ook tijdens zijn eigen rondleiding deed hij dit. Hij voelt zich al helemaal thuis.
Nu het dichter bij komt, merk ik dat bij mij toch wel de twijfels komen. Het is zo anders als het KDC waar hij nu zit. Het is toch echt een ‘werkplek’ waar wel het één en ander van hem wordt verwacht. Er is wel begeleiding, maar toch minder dan op het KDC. Hij zal toch ook echt zelf dingen moeten doen en dat zie ik hem ook wel doen, maar toch. Mijn zorg zit hem vooral in de momenten dat hij boos is, dingen niet wil die hij wel moet doen. Hoe zal dit hier gaan? Is de omgeving dan wel veilig met alle dieren om hem heen? Is het terrein toch niet te groot? Zelf zagen we dit eerst als voordeel, wat meer ruimte om hem heen, maar kan hij dit wel aan? En hoe zal het gaan als hij naar de wc moet. Hij is wel zindelijk, maar kan zich niet helemaal alleen redden.
Sylvain wil zelf het liefst werken bij de stalploeg, maar deze locatie heeft ook een koffie-/theehuisploeg en een ploeg die met name het buitenom doet. Het staat niet precies vast wat je gaat doen welke dag, daarin mogen ze zelf meebeslissen op de dag zelf en dat is één van de redenen dat wij denken dat deze locatie beter bij Sylvain past.
Het maakt denk ik niet uit waar hij heen gaat, anders wordt het toch en de begeleiding zal minder intensief zijn dan op het KDC, waar hij ook heen gaat. De eerste plek was echter wel kleiner en overzichtelijker, klein leek ons een nadeel, maar is dit ook zo? Mijn gedachten gaan steeds heen en weer.
We zullen het de komende tijd maar op ons af laten komen en kijken of we de juiste keuze gemaakt hebben. Sylvain gaat eerst drie dagen proefdraaien om te kijken of het wat is. Daarnaast blijft hij voorlopig ook nog op het KDC en hoeft hij niet direct vijf dagen in de week te werken, dit kunnen we langzaam aan opbouwen. En mocht dit toch niet de juiste plek zijn, dan gaan we verder kijken. Maar op het moment vind ik het toch makkelijker gezegd dan gedaan.
Sylvain zelf heeft er helemaal zin in. Na ons laatste gesprek vertelde hij Lesley bij thuiskomst: ‘Het is gelukt. Ik heb een baan. Ik ben aangenomen.’ De begeleider had tijdens het gesprek het woord sollicitatiegesprek laten vallen. Het verbaast me als ik dit hoor, hoeveel Sylvain toch oppikt. Wij hebben het helemaal niet gehad over een baan, alleen maar dat hij hier misschien zou gaan werken. En het feit dat hij het kan koppelen aan ‘aangenomen zijn’ geeft toch aan dat hij meer begrijpt dan ik soms denk.
Met een grote glimlach denk ik terug aan deze uitspraak van Sylvain. We gaan een nieuwe fase in, waar ik toch wel tegenop zie, maar misschien pakt het allemaal juist wel heel positief uit. Hij heeft niet altijd meer zin om naar het KDC te gaan, bij thuiskomst heeft hij het vaak wel weer leuk gehad, maar hij heeft het vaak over saai. Misschien is er toch te weinig uitdaging en geeft het werken en een nieuwe plek hem meer voldoening? We zullen het allemaal gaan zien.
Ik ben ondertussen aan het einde van mijn ronde. Het begint al drukker te worden op de weg en ik kom steeds meer hondenbezitters tegen. Het wordt tijd om naar huis te gaan. Zo’n wandeling op de zondagochtend in alle vroegte is best fijn en ik kan beter mijn gedachten ordenen, dan woelend in bed. Misschien moet ik dit toch maar vaker doen!
@ngelineWagenaar 