Angeline

 

Wie ben ik?                                      

Ik ben een vrouw van in de 40 (1970), getrouwd met Joop,  moeder van twee zoons Lesley en Sylvain en  diëtist.
Na bijna 20 jaar werken, heb ik de laatste jaren ineens geen vastigheid meer in werk. Na een tijd thuis te hebben gezeten, druk solliciterend, ben ik in een callcenter gaan werken. Hier heb ik tien maanden gewerkt, maar dit was het toch niet. Sindsdien probeer ik weer als diëtist aan het werk te komen, wat me wel is gelukt als invaller tijdens zwangerschapsverlof.
Als moeder van een studerende zoon met lichte ADHD in zijn jonge jaren en een zoon met een bijzonder syndroom, op zoek naar meer vastigheid in werk en nieuwe uitdagingen, denk ik genoeg onderwerpen te hebben om over te kunnen schrijven. Schrijven is één van mijn hobby’s en vooral ook mijn uitlaatklep. Ik schrijf korte verhalen, gedichten en heb in 2014 mijn eerste boek uitgegeven in eigen beheer, zie pagina: ‘Mijn boek’. Schrijven doe ik  al vanaf het moment dat ik kan schrijven, maar vooral op de camping bij mijn opa en oma, waar ik vanaf mijn 8e ‘te oud’ was om nog in de speeltuin en het zwembad te mogen, is mijn schrijfpassie, ik zou zeggen vooral uit nood, geboren.  Mijn ultieme droom is om meer boeken uit te geven en niet alleen over mijn zoon en ons gezin.
Daarnaast hou ik van fotograferen en is wandelen met de hond een manier geworden om even uit de drukte te ontsnappen. De natuur zorgt ervoor dat ik ontstress en werkt als een ware inspiratiebron. Mijn telefoon fungeert onderweg vooral als fototoestel en notitieblok, waarin ik al mijn ideeën kwijt kan.
Ik heb een leuk en druk gezin, een lieve man, een grote zoon (1997) , een echte lieverd, gevormd door het leven in een bijzonder gezin. Zijn broertje (2001), heeft het Nicolaides Baraitser Syndroom, een syndroom waar nog weinig over bekend is. In 2008, hij was toen 7, kregen we de diagnose op basis van uiterlijke kenmerken, hij was toen de 8e op de wereld bij wie het was vastgesteld. In 2012 kon dit op basis van bloedonderzoek ook bevestigd worden. Sindsdien zijn er geleidelijk aan steeds meer kinderen/volwassenen gediagnosticeerd en staat de teller nu op meer dan 100. Hoe Lesley met z’n broertje omgaat, dat is echt geweldig om te zien. Tijdens zijn pubertijd kwam hij (gelukkig) toch ook wel in opstand, vond hij zijn broertje niet altijd meer lief en aardig en dacht hij (zoals elke puber) vooral aan zichzelf. Nu is hij de grote broer, die naast broer ook deels de zorg van zijn broertje op zich neemt, waardoor wij als ouders met een gerust hart buitenshuis kunnen werken.