Ik loop door het huis en dat geeft me iedere keer weer een blij gevoel. Wat een mooi plekje hebben we hier. Ik kan het nog niet helemaal geloven dat dit nu ons thuis is. Wat een licht in huis, wat een heerlijk uitzicht, een fijne grote tuin en dan moet het mooie weer nog beginnen. Af en toe vraag ik me af of het te mooi is om waar te zijn, waar zit dat addertje onder het gras? Maar het is vooral genieten. Als ik naar huis rijd, na een drukke werkdag, kijk ik er naar uit om weer thuis te zijn. Niet alleen het feit dat de reistijd korter is, doet me goed, maar ook de rust en ruimte en het geborgen gevoel dat ik heb in het nieuwe huis. Het is al helemaal mijn nieuwe thuis.
Al met al is het wel een pittig jaar geweest. Het is nu bijna een jaar geleden dat we de eerste stappen in ons nieuwe huis zetten, al wisten we dat toen nog niet. Inmiddels zijn we een half jaar de eigenaren van dit mooie huis en stukje bij beetje krijgt alles zijn plek. Alleen een grote boekenkast ontbreekt nog, waardoor er nog dozen vol boeken staan opgestapeld in het halletje boven bij de slaapkamers. Ook in mijn werkkamer is nog niet alles opgeruimd, maar we kunnen hier gewoon goed leven. Er blijft nog steeds wel werk in en om het huis, maar langzaam aan komt er ook weer ruimte voor rust en lekker genieten.
Eerder schreef ik al dat ik, voordat we hier kwamen wonen, op de heen en terugrit naar/van het werk, aan het kijken was of we een mooi uitzicht hadden op de zonsopkomst en zonsondergang, of er nevel boven de velden rondom ons hangt, er herten op de velden lopen. Nou, die mooie zonsopkomst en zonsondergang die zijn er hoor en vooral juist nog in de winterperiode. Wat heb ik kunnen genieten van de zonsopkomst in de ochtend voordat ik naar het werk ga. Elke dag is het weer anders, de ene dag mooier dan de andere, maar het verveelt niet. Er zijn natuurlijk ook dagen bij dat je er helemaal niks van ziet.
’s Avonds op de bank hebben we een mooi uitzicht op de zonsondergang. In de winterperiode ook eigenlijk mooier dan nu. Nu moeten de gordijnen in de avond zelfs tijdelijk naar beneden, omdat de zon te fel is. Maar later doe ik ze weer omhoog om nog even van de mooie luchten te kunnen genieten. Dit uitzicht gaat niet gauw vervelen.
Op het veld voor het huis, zien we dagelijks de grote, Canadeze gans, de Nijlgans en de grauwe gans en misschien nog wel meer soorten ganzen, zo nu en dan loopt er een fazant te paraderen en hij jaagt ook de ganzen weg. Daarnaast zijn de kraaien hier in overvloed. Er zit denk ik veel voeding voor hen in de grond. Verder hebben we een mooi uitzicht op de aspergeteelt. Wat een karwei is dat. Om de haverklap komen er weer een tiental mensen de folie eraf halen om wat te doen, ze worden verhoogt en weer opnieuw eroverheen gespannen (of misschien is het wel wat anders, maar dat kan ik niet goed zien). Wat wel duidelijk is, is dat het veel werk vergt om asperges te kweken. Ik snap nu waarom deze zo duur zijn.
Achter in onze tuin, hebben we veel vogeltjes. De koolmezen, het pimpelmeesje, het roodborstje, de mussen, tortelduiven en houtduiven lijken wel met ons mee te zijn verhuisd. Ook de gaai komt zo nu en dan weer in de tuin. We hebben hier veel merels. Daarnaast leren we ook nieuwe vogeltjes kennen, zoals de vink en er komt ook regelmatig een bonte specht op visite. Leuk die levendigheid in de tuin en we worden dagelijks wakker met het geluid van al deze vogeltjes. Heel af en toe heb ik de mist of nevel boven de landerijen zien hangen en er huist een ree ergens op het land achter ons huis. Waar hij zich precies verschanst weet ik (nog) niet, 1x tijdens een wandeling met mijn jongste zoon, hebben we hem erg laten schrikken (en hij ons), hij rende ineens vanachter de bosjes heel hard voor ons weg. Een paar weken geleden was hij geschrokken van jongens met een crossmotor, waardoor hij zo de weg oprende en bijna de snelweg op. Daarna had ik hem niet meer gezien, maar gisteravond stond hij wat verderop en heb ik hem eindelijk (al is het wat vaag) op de foto kunnen zetten. Alles waar ik op hoopte, is dus aanwezig.
Ik heb me wel afgevraagd of ik zou kunnen wennen op het platteland. Als geboren en getogen Stadjer, is dat natuurlijk altijd de vraag. Voor mezelf was ik eigenlijk nog niet zo bang. Ik had alleen maar voordelen. Dichter bij het werk, het vrije uitzicht wat ik zo graag wilde, de slaapkamer en wasruimte beneden in het huis, de rust om me heen. Maar zouden mijn gezinsleden wel kunnen aarden?
Mijn man heeft niet alleen zijn leven lang in de stad gewoond, maar ook gewerkt. Moet nu ineens dagelijks met de auto naar het werk. Mijn kinderen zijn eigenlijk ook nog nooit echt buiten de stad geweest. Vooral voor mijn oudste is het toch wel een opgave. Hij heeft alles in de stad en wil ook graag weer terug, maar tot zijn eigen verbazing, vindt hij het voor nu prima om buiten de stad te wonen. De jongste maakte ik me het minst zorgen om en gelukkig is dat (tot nu toe) ook zo. Vanaf het moment dat onze spullen en vooral ook zijn spullen een plekje in het huis hebben gekregen en het oude huis leeg was, is dit zijn nieuwe thuis. Hij wordt door ons nog dagelijks naar zijn ‘oude’ werkplek gebracht, nu hij weet dat hierin niets is veranderd, lijkt het prima.
Mijn man heeft er ook helemaal geen problemen mee. Hij geniet, net als ik, nog elke dag van onze nieuwe woonomgeving. Kortom, tot nu toe lijkt het een goede keuze en kan je ook na meer dan 50 jaar in de stad te hebben gewoond, aarden op het platteland!
@ngelineWagenaar 
W