Met enthousiasme praat Lesley over zijn aankomende dagje weg met vrienden. Ze gaan lekker shoppen in Amsterdam, gezellig een dagje weg met de trein. Sylvain hoort het gelaten aan. Hij vindt het jammer dat hij niet mee mag.Als Lesley ’s avonds thuiskomt met dikke verhalen, maar vooral een tas vol kleding welke hij uitbundig aan ons toont, kijkt Sylvain er een beetje beteuterd naar. Hij houdt ook van mooie kleren, verwacht misschien min of meer dat Lesley ook wat voor hem heeft meegenomen … Dit was afgelopen Kerstvakantie. Vanaf die tijd antwoord Sylvain steevast op mijn vraag die ik stel op de voor hem standaard vraag: ‘Wat gaan we doen?’, ‘Wat wil je doen?’ ‘Ik wil shoppen’. Eén keer lukt het ons om tussen de bedrijven door nog even snel naar de stad te gaan en voor hem naar kleren te kijken. Toch is dit niet helemaal wat hij bedoeld. Hij wil ook graag met de trein…
Ik kijk naast me. Daar zit een jongetje met een smile van oor tot oor. Hij kijkt eens naar de jongen en het meisje naast ons. Zij kijkt op haar telefoon. Meteen duikt hij in zijn tas. Hij heeft zijn Nintendo DS meegenomen en gaat een spelletje spelen. Niet dat hij er veel van begrijpt, maar hij heeft dit een ander kind een week geleden zien doen en heeft zijn eigen weer opgezocht. Jij mag wel op mijn tablet, zegt hij goelijk als ik deze uit de tas vis.
Hij kijkt eens naar buiten. Gaan we nog rijden? Meneer is ongeduldig. Wachten en stilstaan, dat vindt hij maar niks. Als de trein eenmaal rijdt is hij rustig. Kijkt om zich heen en als hij een ander foto’s ziet maken met zijn telefoon, pakt hij zijn tablet en maakt ook de ene na de andere foto. Ik probeer hem duidelijk te maken dat hij geen foto’s mag maken van andere mensen. Dat vindt hij maar raar, maar hij probeert er om te denken. Hij vermaakt zich prima in de trein. We zien van alles, paarden, vogels, tractoren, vrachtauto’s, water, huizen … met hem zie ik veel meer dan als ik alleen ben.
De tijd vliegt om en voor we het weten zijn we al in Almere. Sylvain wil rechtstreeks naar de winkel. Hij kan niet lezen, maar weet direct waar we naartoe gaan. Of volgt hij gewoon de stroom? Eerst nog naar de toilet is eigenlijk niet wat hij wil, maar door ervaring wijs geworden, gaan we dit toch echt doen.
In de winkel besluit ik eerst maar voor hem te gaan kijken. Het is best druk. Overal graaiende mensen, mensen die precies voor je neus gaan staan etc. Eigenlijk hou ik daar helemaal niet van.
Sylvain loopt op zijn doel af. Zit wel eerst bij de te kleine kleren, maar als hij eenmaal weet waar hij moet zijn, dan weet hij ook wel wat hij wil. Hij ziet direct een leuk paar schoenen. Nog even verder kijken wil hij niet, nee deze zijn mooi. Ook bij de t-shirts weet hij precies welke hij wil hebben en de broek die mama uitzoekt is ook wel oké. Eigenlijk wil hij van alles, geen benul van dat het geld kost en dat hij echt niet alles zomaar mee kan nemen. We verzamelen zo wat kledingstukken. De t-shirts, jas en schoenen kunnen we zo wel even passen, maar voor de broek moeten we toch echt even een pashokje zoeken. Een broek zomaar meenemen is geen optie, voor Syl is het moeilijk om broeken te kopen. Ten eerste omdat hij dun is en ten tweede vanwege zijn brace.
Ik loop met hem richting de paskamers. Vraag me ondertussen wel af wat die mensen in het gangpad toch allemaal staan te doen, maar kom er dan achter dat dit een hele lange rij is voor de kleedhokjes. Bij de kassa staat in verhouding een kortere rij. Dit kan ik mijn kind echt niet aandoen en mezelf ook niet. Dat gaat hij echt niet trekken, zolang in de rij staan en daarna ook nog bij de kassa. Dan toch maar de broek even tussen de kledingrekken proberen te passen. Ik vraag me even af of ik dat nog wel kan maken. Sylvain is per slot van rekening al twaalf. Ook Sylvain kijkt me wel even vertwijfelt aan, moet hij echt zijn broek uitdoen? Midden in de winkel? Tja, terughangen dan maar? Hij besluit zijn broek toch maar uit te doen. Handig is het niet. We staan/zitten tussen de kledingrekken met drie tassen, er lopen steeds mensen langs ons heen en weer of ze willen ergens bij. Met mijn winterjas en een vest eronder, heb ik het inmiddels ook wel erg warm, maar het is gelukt en de broek past.
Ik vind het nu wel welletjes en Sylvain heeft het inmiddels ook gehad. We gaan naar de kassa en vervolgens naar beneden, waar ik eigenlijk nog even voor mezelf wilde kijken. De tassen zijn echter best zwaar, ik heb het warm en het geduld van Sylvain is op. Voor hemzelf kijken is prima, maar voor mama is toch wel lastig. We gaan lekker naar buiten, het is heerlijk weer en op een grote bank tussen het station en de winkel zit het vol met mensen. Wij nemen hier ook plaats en eten ons meegenomen broodje op. Sylvain heeft ondertussen alweer contact met de mensen naast ons, die alles krijgen te zien van wat hij net heeft gekocht. Hele verhalen heeft hij en gelukkig reageren ze enthousiast.
Hierna lopen we nog even door de winkelstraat. Sylvain bemachtigd een kaart van Almere en een cityguide. Gewapend met de kaart loopt hij door de stad en verteld mij zogenaamd welke kant we op moeten. Hij geniet zichtbaar van het uitstapje en het liefst praat hij met iedereen.
Als we uiteindelijk weer bij het station aankomen, moeten we nog even wachten op de trein. Ik zeg in eerste instantie dat we wel even binnen kunnen wachten, maar ach we kunnen ook wel even blijven staan op het perron. Sylvain is echter al naar de wachtruimte op het perron gelopen en roept enthousiast: ‘Hier kunnen we nog wel zitten’. Ik stap binnen en het zit best vol, maar Sylvain heeft ondertussen de mensen waar we eerder naast zaten ontdekt en neemt gezellig ‘tussen hen in’ plaats. Een aantal vrouwen met dochters die hem moeiteloos opnemen in hun gezelschap.
Even later op het perron ziet Sylvain dat alle mensen net zo’n tas als hij hebben. De tas had ik tot dan toe vast, maar nu wil hij zijn eigen kleding vasthouden en hij gaat er gezellig bijstaan en laat even zien dat hij ook zo’n tas heeft.
Soms vraag ik me wel eens af, wat moet een bescheiden moeder, die niet zo geneigd is om met Jan en alleman contact te maken, met een kind als Sylvain? Door hem kom ik met veel mensen in contact. Praat ik (min of meer gedwongen) met vreemden, hoop ik maar dat ze mijn kind niet vervelend vinden en weet ik niet altijd goed hoe ik ermee om moet gaan. Aan het eind van de treinreis is Sylvain nog met een paar jongere kinderen aan het spelen, die wel erg veel mogen van hun ouders. In de dubbeldekker een rondje maken van boven naar beneden en terug, terwijl het best druk is. Op een gegeven moment wordt gevraagd of Sylvain ook met hen mee mag door de moeder, waarop ik ‘Nee’ antwoord. Ik vind het vervelend als ouders hun kinderen anderen laten lastig vallen (in mijn ogen). Sylvain vindt dit natuurlijk niet zo leuk en volgens mij vindt die moeder het maar raar dat het niet mag. Ben ik nu zo moeilijk?
Al met al is het een geslaagde dag en Sylvain showt ’s avonds vol enthousiasme zijn kleding aan zijn vader en broer.
@ngelineWagenaar 