Samen lopen, samen hopen, samen gedenken … tijdens de Samenloop voor Hoop.

              

Moe, maar voldaan staan we met een grote groep mensen voor het podium te wachten op het afsluitende praatje. De survivors staan vooraan, waaronder mijn oom samen met zijn vrouw, mijn tante.  Op het podium de mensen van de organisatie in hun gifgroene jassen. Eén van mijn andere tantes hangt voor me op een sta tafeltje, een  oom hangt er nog meer op en laat zijn hoofd rusten. Zij zijn van de nachtploeg. Hebben nauwelijks slaap gehad, want de muziek ging door tot twee uur in de nacht. Mijn oom heeft een poging gedaan om tot drie uur te slapen, maar kon de slaap niet vatten. Hij heeft van drie tot zeven uur gelopen, samen met mijn nicht. Mijn tante heeft tot drie uur gelopen, is daarna nog wel even naar huis gegaan met een andere tante, en wat niet de bedoeling was -ze zouden namelijk alleen mijn neefje en zijn vriend naar huis brengen en zelf weer terug gaan- is toch gebeurd. Op de bank zijn ze in slaap gevallen en rond acht uur in de morgen wakker geschrokken.
Logisch dat ze moe zijn. Ook ik voel het wel, al heb ik een stuk langer kunnen slapen. We luisteren naar de afsluitende woorden, wachten op de uitslag van het geldbedrag wat door ons allen is opgehaald en gaan dan de allerlaatste ronde lopen…

Om 16.00 uur op zaterdag 15 juni is het evenement begonnen. De Samenloop voor Hoop in Norg, een 24-uurs wandelestafette, waarbij stil gestaan wordt bij kanker. De opbrengst van dit evenement gaat volledig naar het KWF ten behoeve van onderzoek.
Wij als ‘Ik ben er één van Janssen’, hebben meegedaan aan deze estafetteloop met mijn oom (tevens man/vader/broer/zwager/(oud)oom van …) als survivor, ter nagedachtenis aan mijn tante (tevens …), maar ook alle anderen in onze familie, vrienden- en kennissenkring, die zijn gestorven aan deze ziekte (o.a. Joops ouders) of tegen de ziekte hebben gestreden en deze hebben overwonnen.
De survivors openen de loop, aangemoedigd door vele familieleden en bekenden. Helaas kan ik hier zelf nog niet bijzijn, door andere verplichtingen. Hierna hebben we als familie met zeker vijftien man sterk 24 uur achter elkaar, elkaar afwisselend, gelopen. We lopen in elk geval met z’n tweeën tegelijk. Wel zo gezellig, sommigen een uurtje achtereen, anderen twee uur en de ‘die hards’ zelfs vier uur achtereen. Voor één van mijn ooms alvast een goede oefening voor de Nijmeegse Vierdaagse, welke hij twee jaar geleden nog liep met zijn vrouw en inmiddels overleden zus. Het parcours is ongeveer 500 m lang. Het begint tussen de verschillende kraampjes, die door alle groepen die meedoen aan deze loop, worden beheerd. Van hieruit lopen we een stukje het bos in om vervolgens weer bij de kraampjes uit te komen, waar het een gezellige boel is en livemuziek aanwezig is. Je kunt ook hardlopen, dit parcours is ongeveer twee keer zo groot. Aangezien er niet zo heel veel hardlopers zijn, kiezen veel wandelaars voor de afwisseling ook voor het lange parcours.
Langs het korte parcours staan de vele, met teksten, tekeningen en/of foto’s bewerkte kaarsenzakken, waarin de Kaars van Hoop wordt geplaats samen met zand. Als het schemerig begint te worden, worden de kaarsen aangestoken en naarmate het donkerder wordt, is dit een mooi gezicht. Onder het wandelen probeer ik de verschillende teksten te lezen. Mijn zusje zegt op een gegeven moment: ‘Je moet niet teveel lezen, daar word je alleen maar treurig van’. En dat is ook wel een beetje zo. Van de andere kant is het ook een heel mooi gebaar naar de mensen die niet meer in levende lijve bij ons zijn. Toch voel ik hun aanwezigheid.
Vooral op het moment dat de Fakkeltocht begint. Deze is in verband met de regen nog even uitgesteld, maar kon gelukkig uiteindelijk toch van start gaan. Mooie nummers worden er gezongen, gevolgd door twee minuten stilte ter nagedachtenis aan allen die ons zijn ontnomen. Het is muisstil, alleen het ruisen van de wind is goed te horen. Van de fakkels vliegen kleine vonkjes vuur in het rond. Best eng, vooral omdat sommige mensen ook nog plastic regenjassen dragen. Ik luister naar de wind die ruist door de bomen, de vlaggen die hard te keer gaan en ben in gedachten bij de verloren dierbaren. De touwen van de vlaggen beginnen ineens nog harder tegen de stokken te slaan, een duidelijk geluid zo in de stilte, het lijkt wel alsof zij die wij met z’n allen aan het gedenken zijn, ons willen laten weten dat ze in de buurt zijn. Tijdens deze stilte, waarbij om mij heen menig traantje wordt gelaten, geeft dit mij een heel fijn gevoel, het voelt alsof ze even heel dicht bij ons zijn.
Na deze twee minuten volgt nog een muzikale, voordat we met zijn allen de fakkeltocht gaan maken, langs alle papieren kaarsenzakken. Een indrukwekkende tocht, met een hoog saamhorigheidsgehalte. Ik vind het fijn om dit samen met een groot deel van de familie te mogen meemaken.
Na deze ceremonie gaan de late avondploeg, de nachtploeg en de vroege ochtendploeg gestaag door met wandelen. De overige familieleden gaan naar huis om wat te slapen, zodat ze de volgende ochtend weer fris van start kunnen gaan om hun steentje bij te dragen aan deze estafette.

            

Om 16.00 uur de volgende dag lopen we met zijn allen de laatste ronde, samen met mijn oom, de survivor. Het was gezellig, fijn, op sommige momenten verdrietig, voor sommigen op bepaalde momenten zwaar, maar met zijn allen hebben we het gedaan. Onze kraam met mooie cadeau’s, veelal door gulle ondernemers aan ons gegeven -bij het horen waar het voor bedoeld was- liep storm en na op zondag nog extra cadeau’s erbij te hebben gelegd, waren we er vroeg in de middag toch helemaal door. Een leuke basketbalclinic met mooie prijzen was ook nog door mijn nicht georganiseerd. We hebben genoten. Het was fijn om dit met z’n allen te doen en wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.
Dezelfde avond en volgende dag verschijnen er vele foto’s, verhalen, etc. op facebook en onze familiebox. We willen het allemaal delen met elkaar.
De vice-voorzitter van de loop heeft vandaag zelfs nog een bezoekje aan mijn nicht gebracht om haar persoonlijk te bedanken voor de geweldige inzet van haar en haar fantastische familie. Wij Janssens hebben blijkbaar indruk gemaakt. Ik ben trots op mijn familie en trots om ‘Eén van Janssen’ te zijn.

Voetbal, toernooien, KNVB beker

           

Ik hou van voetbaltoernooien. Deze zijn aan het einde van het seizoen, wat betekent dat ze in mei/juni plaatsvinden en dan is het over het algemeen mooi weer. Heerlijk een hele dag langs de lijn voetbalwedstrijdjes kijken, maar vooral tussendoor even lekker kletsen, hangen op het veld, lekker in het zonnetje. Dit is tenminste het beeld voor mij van een voetbaltoernooi. De rest van het jaar is het altijd maar afwachten wat voor weer het is tijdens een wedstrijd. Niet dat ik daarom vaak verstek laat gaan, maar ik sta toch liever langs de lijn in mijn zomerse outfit, zonnebril op te genieten van een wedstrijd én de zon.

Dit jaar is het echter anders. Een paar weken geleden had Sylvain een voetbaltoernooi in Meeden op de vroege zaterdagochtend, we stonden hier in de kou en kregen zelfs nog een kleine regenbui op onze kop. Niet echt het weer dus wat er in mijn ogen bij hoort. Het was overigens een leuk toernooi, waar de kids van Kids United als enig voetbalteam met een beperking het opnam tegen ‘gewone’ E-teams. Dit had ik nog niet eerder meegemaakt en vond ik mooi om te zien, echte integratie. De kids hebben hun best gedaan, maar hun beperking zat hen hier toch letterlijk in de weg. Ze hebben alle wedstrijden verloren, maar ondanks dat niet minder plezier gehad. Het mooie vond ik nog het moment dat de kids aan het begin stonden in te trainen in hun mooie FC Groningen outfit. Andere teams die aan kwamen lopen keken hier echt van op en ik hoorde een aantal kinderen zeggen: ‘Ik hoop dat we tegen FC Groningen mogen spelen’.  Nog niet wetende dat dit de G voetballers van FC Groningen waren.

Zaterdag zijn we aanwezig geweest op de jeugdvoetbaldag van de KNVB in Burgum. Hier voetbalde het team van Lesley de finale om de KNVB beker en aangezien Sylvain hier toch aanwezig was, mocht hij ook meedoen met de pupillen van Kids United.
Twee dagen voor de finale, waar Lesley heel erg naar uit heeft gekeken, raakt hij opnieuw geblesseerd aan zijn lies. Eigenlijk voelt hij direct al dat het niet goed is, maar probeert toch nog één keer te schieten. Nu schiet het er echt in, wat zal dit betekenen?
Hij stopt met trainen, ijst zijn lies bij de club en daarna thuis en maakt een afspraak met de fysiotherapeut van de club. Tegen beter weten in hoopt hij dat deze zegt dat hij met tape wel kan spelen, maar dit blijkt toch echt niet het geval. Zeker vier weken niet spelen is het advies. Lesley is niet te genieten, waarom nu? Zou hij niet toch nog even twee minuten mee kunnen doen op het moment dat ze voorstaan, oppert hij nog, maar dit is geen optie. Diep teleurgesteld probeert hij zich erbij neer te leggen die vrijdag. Het is heerlijk weer.
De volgende dag staan we vroeg op, het humeur van Lesley is er nog niet echt beter op geworden, in tegenstelling tot het humeur van Sylvain. Hij gaat vandaag lekker voetballen en mag het Kids United tenue weer aan. Het is bewolkt en als we buiten komen, blijkt het ook koud. De voorspellingen zijn volgens manlief en mijn oom goed, ik heb mijn twijfels. Een paar dagen geleden heb ik andere berichten gehoord.
We reizen dit keer in een dubbeldekker naar de plek waar het toernooi zal plaatsvinden. Gezellig met z’n allen in de bus. De jeugd zit boven en de meegereisde ouders nemen onder in de bus plaats. Het is rustig in de bus.
Aangekomen op het park gaan de jongens van Lewenborg zich klaarmaken en voorbereiden. Sylvain kan direct aan de bak, op een achterafveldje wat eruit ziet als een knollenveld. Hoe kunnen ze kinderen met een beperking, waarvan een deel ook nog eens slecht ter been is, nu laten voetballen op een knollenveld. Dit valt me erg tegen van de organisatie. Leuk dat ook kinderen met een beperking  uitgenodigd worden, maar het voelt alsof ze weggestopt worden.
Ze winnen de eerste wedstrijd. Sylvain vindt het geweldig dat Lesley met een aantal teamgenoten en ook een deel van de supporters van Lewenborg nu ook eens bij hém komen kijken. Hij speelt twee wedstrijden, voordat het team van Lesley moet aantreden en ook de tweede wedstrijd wordt omgezet in winst. Sylvain is het er niet mee eens dat we daarna naar het andere veld gaan om bij Lewenborg te kijken, maar eenmaal daar is het toch wel goed.
De wedstrijd begint voorzichtig van beide kanten. Het is aftasten, beide teams krijgen de eerste helft wel een paar kansen, maar niet echt uitgesproken. Het is wel duidelijk dat de tegenpartij zich wat in laat zakken, maar er ineens gevaarlijk uit kan komen. Onze jongens doen hun best, maar voetballen niet echt de sterren van de hemel. Toch moet het te doen zijn om deze wedstrijd in winst om te zetten.
In de pauze breng ik Sylvain terug naar Kids United aan de andere kant van het complex voor de laatste wedstrijd. Deze zal over tien minuten gespeeld worden, maar als ik daar aankom, zijn ze al begonnen. Het was mijn bedoeling om Sylvain hier te laten en dan terug te gaan naar het andere veld, maar als ze dan toch al begonnen zijn, kijk ik het wedstrijdje hier nog maar af. Het gaat goed. De kinderen hebben er zin in. De voorgaande wedstrijd, waar Sylvain niet bij was, hebben ze gelijkgespeeld. Deze laatste wedstrijd winnen ze met overtuiging en de kids zijn helemaal uitgelaten. Zijn ze kampioen? In mijn haast om naar het andere veld terug te keren, ben ik helemaal vergeten om dit te vragen.
Lewenborg is inmiddels al begonnen. Het is spannend, geen hoogstaand voetbal, meer gepingpong, maar dit gebeurd over en weer. Ik heb het gevoel dat het toch echt moet lukken om deze pot te winnen. Ik ben in de veronderstelling dat het nog steeds 0-0 is, maar kom er ineens achter dat ze met 1-0 achter staan. Vandaar dat Lewenborg zo in de aanval is en het andere team meer aan het verdedigen.
Inmiddels wordt de prijsuitreiking van de jeugd met een beperking omgeroepen en Sylvain is inderdaad kampioen. Met mijn vader gaat hij snel naar het podium en geniet van de aandacht die hij hier krijgt. Hij is helemaal blij met zijn medaille.
In de slotminuten, het staat nog steeds 1-0,  wil het maar niet lukken om de bal er nog in te prikken voor Lewenborg. Ze worden prikkelbaar en iedereen heeft het gevoel dat het hem niet meer wordt. Ondertussen loopt Sylvain bij de jongens op de bank en de supporters langs met een bigsmile, zijn medaille tonend, zich er niet van bewust dat dit niet het juiste moment is.

Helaas, opnieuw is het niet gelukt om de bekerfinale in winst om te zetten. Vorig jaar waren ze ondanks dat, toch een stuk blijer met hun tweede plaats. Er kon nu niet echt een lachje af, het team heeft niet samen de beker in ontvangst genomen en is er ook niet trots mee op de foto gegaan. Zal dit komen omdat het de tweede keer is dat ze de finale verliezen, al is het niet geheel hetzelfde team. Komt het omdat het er nu meer in had gezeten? Of zorgt de kou van vandaag voor minder enthousiasme?
Ik vind dat ze best trots op zich zelf mogen zijn. Het is opnieuw gelukt om finalist te worden, daar hebben ze een lange weg voor afgelegd. De teleurstelling is begrijpelijk, maar het was al met al toch een mooi seizoen. Volgend jaar weer … en dan voor de derde keer wel de beker pakken?
Ik ben trots op mijn beide jongens en wat is het belangrijkste? Lekker bewegen en plezier (… en voor de supporters graag een zonnetje).