Moe, maar voldaan staan we met een grote groep mensen voor het podium te wachten op het afsluitende praatje. De survivors staan vooraan, waaronder mijn oom samen met zijn vrouw, mijn tante. Op het podium de mensen van de organisatie in hun gifgroene jassen. Eén van mijn andere tantes hangt voor me op een sta tafeltje, een oom hangt er nog meer op en laat zijn hoofd rusten. Zij zijn van de nachtploeg. Hebben nauwelijks slaap gehad, want de muziek ging door tot twee uur in de nacht. Mijn oom heeft een poging gedaan om tot drie uur te slapen, maar kon de slaap niet vatten. Hij heeft van drie tot zeven uur gelopen, samen met mijn nicht. Mijn tante heeft tot drie uur gelopen, is daarna nog wel even naar huis gegaan met een andere tante, en wat niet de bedoeling was -ze zouden namelijk alleen mijn neefje en zijn vriend naar huis brengen en zelf weer terug gaan- is toch gebeurd. Op de bank zijn ze in slaap gevallen en rond acht uur in de morgen wakker geschrokken.
Logisch dat ze moe zijn. Ook ik voel het wel, al heb ik een stuk langer kunnen slapen. We luisteren naar de afsluitende woorden, wachten op de uitslag van het geldbedrag wat door ons allen is opgehaald en gaan dan de allerlaatste ronde lopen…
Om 16.00 uur op zaterdag 15 juni is het evenement begonnen. De Samenloop voor Hoop in Norg, een 24-uurs wandelestafette, waarbij stil gestaan wordt bij kanker. De opbrengst van dit evenement gaat volledig naar het KWF ten behoeve van onderzoek.
Wij als ‘Ik ben er één van Janssen’, hebben meegedaan aan deze estafetteloop met mijn oom (tevens man/vader/broer/zwager/(oud)oom van …) als survivor, ter nagedachtenis aan mijn tante (tevens …), maar ook alle anderen in onze familie, vrienden- en kennissenkring, die zijn gestorven aan deze ziekte (o.a. Joops ouders) of tegen de ziekte hebben gestreden en deze hebben overwonnen.
De survivors openen de loop, aangemoedigd door vele familieleden en bekenden. Helaas kan ik hier zelf nog niet bijzijn, door andere verplichtingen. Hierna hebben we als familie met zeker vijftien man sterk 24 uur achter elkaar, elkaar afwisselend, gelopen. We lopen in elk geval met z’n tweeën tegelijk. Wel zo gezellig, sommigen een uurtje achtereen, anderen twee uur en de ‘die hards’ zelfs vier uur achtereen. Voor één van mijn ooms alvast een goede oefening voor de Nijmeegse Vierdaagse, welke hij twee jaar geleden nog liep met zijn vrouw en inmiddels overleden zus. Het parcours is ongeveer 500 m lang. Het begint tussen de verschillende kraampjes, die door alle groepen die meedoen aan deze loop, worden beheerd. Van hieruit lopen we een stukje het bos in om vervolgens weer bij de kraampjes uit te komen, waar het een gezellige boel is en livemuziek aanwezig is. Je kunt ook hardlopen, dit parcours is ongeveer twee keer zo groot. Aangezien er niet zo heel veel hardlopers zijn, kiezen veel wandelaars voor de afwisseling ook voor het lange parcours.
Langs het korte parcours staan de vele, met teksten, tekeningen en/of foto’s bewerkte kaarsenzakken, waarin de Kaars van Hoop wordt geplaats samen met zand. Als het schemerig begint te worden, worden de kaarsen aangestoken en naarmate het donkerder wordt, is dit een mooi gezicht. Onder het wandelen probeer ik de verschillende teksten te lezen. Mijn zusje zegt op een gegeven moment: ‘Je moet niet teveel lezen, daar word je alleen maar treurig van’. En dat is ook wel een beetje zo. Van de andere kant is het ook een heel mooi gebaar naar de mensen die niet meer in levende lijve bij ons zijn. Toch voel ik hun aanwezigheid.
Vooral op het moment dat de Fakkeltocht begint. Deze is in verband met de regen nog even uitgesteld, maar kon gelukkig uiteindelijk toch van start gaan. Mooie nummers worden er gezongen, gevolgd door twee minuten stilte ter nagedachtenis aan allen die ons zijn ontnomen. Het is muisstil, alleen het ruisen van de wind is goed te horen. Van de fakkels vliegen kleine vonkjes vuur in het rond. Best eng, vooral omdat sommige mensen ook nog plastic regenjassen dragen. Ik luister naar de wind die ruist door de bomen, de vlaggen die hard te keer gaan en ben in gedachten bij de verloren dierbaren. De touwen van de vlaggen beginnen ineens nog harder tegen de stokken te slaan, een duidelijk geluid zo in de stilte, het lijkt wel alsof zij die wij met z’n allen aan het gedenken zijn, ons willen laten weten dat ze in de buurt zijn. Tijdens deze stilte, waarbij om mij heen menig traantje wordt gelaten, geeft dit mij een heel fijn gevoel, het voelt alsof ze even heel dicht bij ons zijn.
Na deze twee minuten volgt nog een muzikale, voordat we met zijn allen de fakkeltocht gaan maken, langs alle papieren kaarsenzakken. Een indrukwekkende tocht, met een hoog saamhorigheidsgehalte. Ik vind het fijn om dit samen met een groot deel van de familie te mogen meemaken.
Na deze ceremonie gaan de late avondploeg, de nachtploeg en de vroege ochtendploeg gestaag door met wandelen. De overige familieleden gaan naar huis om wat te slapen, zodat ze de volgende ochtend weer fris van start kunnen gaan om hun steentje bij te dragen aan deze estafette.
Om 16.00 uur de volgende dag lopen we met zijn allen de laatste ronde, samen met mijn oom, de survivor. Het was gezellig, fijn, op sommige momenten verdrietig, voor sommigen op bepaalde momenten zwaar, maar met zijn allen hebben we het gedaan. Onze kraam met mooie cadeau’s, veelal door gulle ondernemers aan ons gegeven -bij het horen waar het voor bedoeld was- liep storm en na op zondag nog extra cadeau’s erbij te hebben gelegd, waren we er vroeg in de middag toch helemaal door. Een leuke basketbalclinic met mooie prijzen was ook nog door mijn nicht georganiseerd. We hebben genoten. Het was fijn om dit met z’n allen te doen en wat mij betreft zeker voor herhaling vatbaar.
Dezelfde avond en volgende dag verschijnen er vele foto’s, verhalen, etc. op facebook en onze familiebox. We willen het allemaal delen met elkaar.
De vice-voorzitter van de loop heeft vandaag zelfs nog een bezoekje aan mijn nicht gebracht om haar persoonlijk te bedanken voor de geweldige inzet van haar en haar fantastische familie. Wij Janssens hebben blijkbaar indruk gemaakt. Ik ben trots op mijn familie en trots om ‘Eén van Janssen’ te zijn.
@ngelineWagenaar 