Ik begin me wat onrustig te voelen. Ik heb nog niks geschreven dit jaar. Wel ben ik al een beetje begonnen met informatie verzamelen voor mijn tweede boek, maar gezien zoonlief vorige week de hele week ziek was, ben ik hier nog niet zoveel mee opgeschoten. Maar het begin is er en ik heb hier een goed gevoel over. Wat maakt mij dan onrustig?
Ik dacht dat ik als goed voornemen had te proberen om 1x in de week een blog te plaatsen en dát is nog niet gelukt. Tot mijn opluchting zie ik, dat het mijn bedoeling was om in elk geval 1x per maand wat te posten. Fjiew, mijn eerste goede voornemen is gelukkig nog niet in de eerste week al gesneuveld.
Ik heb nog een goed voornemen. Ik wil proberen om meer te bewegen. De laatste anderhalf jaar is dat er drastisch bij ingeschoten. Aan de ene kant, omdat ik voor mijn werk nu alleen nog maar in de auto zit en lange dagen maak, aan de andere kant heb ik een versleten knie welke niet echt mee wil werken. Te vaak een lange wandeling, kan mijn knie, ondanks mijn brace, niet aan. Ook omdat ik op mijn werk meer loop dan destijds in de 1e lijn. Eén maal in de week probeer ik met een oud-collega/vriendin te wandelen. Dit doen we al jaren, we waren hier heel trouw in, maar het laatste jaar is hier wel wat de klad in gekomen door mijn knie en/of andere omstandigheden, maar als het even kan gaan we, weer of geen weer. Op zolder staat een crosstrainer. Manlief maakt er gelukkig weer veelvuldig gebruik van, maar mijn knie vindt dit apparaat niet leuk, dus ik, nadat ik hem gebruikt heb, ook niet. Fietsen wil gelukkig nog wel, mits er niet te harde wind waait, maar daar heb ik dan versnellingen voor, die het leed wat kunnen verzachten. Op de fiets naar het werk gaat helaas niet meer. De afstand is te groot. Ik wil daarom graag een hometrainer op zolder, maar er moet eerst ruimte voor gecreëerd worden, hier is tijd voor nodig en laat ik daar nu juist een chronisch te kort aan hebben. Ik probeer dus maar, als het weer en mijn agenda het toelaten 1-2x in de week een stuk te fietsen in de vrije natuur, maar dit kan (vind ik) alleen maar als het licht is. ’s Avonds vind ik dat niet fijn.
Ik kan de slaap niet meer vatten, daar heb ik wel meer last van in het weekend, nu ik drie keer in de week al voor zessen op moet staan. Lekker uitslapen is er niet echt meer bij. Het begint al licht te worden buiten en als ik het goed heb, schijnt ook het zonnetje. Ik hoor geen regendruppels op het zolderdak. Ideaal weer dus om een stukje te fietsen. Mijn bed ligt echter nog wel lekker, maar als ik wat wil, moet ik het nu doen. Zoonlief is een weekend uit logeren, dus daar hoef ik nu even geen rekening mee te houden. Ik lig nog een tijdje vertwijfeld in bed, maar stap er dan toch uit. Het liefst zou ik direct op de fiets stappen, maar het lijkt me toch verstandiger om eerst wat te gaan eten. De hond kijkt me ondertussen aan. Hij wil graag uit, maar gezien hij vannacht nog laat uit is geweest, besluit ik eerst op de fiets te stappen en daarna een stuk met hem te wandelen. Ik ben bang dat het fietsen er anders weer bij blijft.
Het is zondagochtend, het zonnetje schijnt al aardig. Het is echter wel koud, dus ik pak me iets dikker in als anders en stap op mijn fiets. Wat is het nog lekker rustig buiten. Ik kom wel een aantal fanatieke hardlopers tegen en een aantal baasjes met hond. Verder is het stil. Heerlijk. Bij het rondje wat ik graag fiets, heb ik normaal gesproken eerst wind mee. Eigenlijk fiets ik het liefst met wind tegen weg en terug met wind mee, maar dan moet ik richting stad en daar vind ik niks aan. Ook heb ik dan de kans dat ik regelmatig rustig moet rijden (en weer versnellen) of afstappen en opstappen, allemaal dingen waar ik normaal niet bij nadacht, maar mijn knie vindt dit niet meer zo leuk. Vandaag heb ik echter wind tegen. Een koude, snijdende wind. Zal ik wel het hele rondje rijden? Maar al gauw word ik wat warmer, geniet ik van de natuur en rust om me heen en zit het ritme er lekker in. Waarom vind ik het altijd zo moeilijk om me tot bewegen te zetten? Als ik eenmaal op gang ben (duurt wel 20 minuten) dan geniet ik ervan en ben ik blij dat ik de stap heb gezet en denk: ‘Dit moet ik vaker doen’. Herken je dit?
Ik kom de witte reiger weer tegen en fiets stug verder tegen de wind in. Ik kan zo beter bepalen hoever ik kan gaan en als ik uiteindelijk terug fiets geniet ik van de wind in de rug. Zo is het toch echt lekkerder fietsen.
Bijna bij huis aangekomen, wordt het inmiddels drukker op de weg. Met name met hardlopers, wandelaars met hond, gezinnen met kinderen, iedereen gaat er op uit. Niet verwonderlijk. Eindelijk is het lekker weer, wel koud, maar niet meer die druilerige regen. Hier krijg je energie van.
Ik ben nog niet klaar met ‘buiten zijn’. Thuis ruil ik mijn fiets om voor mijn wandelschoenen, kleed ik me wat dikker aan en neem ik de hond mee voor een lekkere wandeling. Langer dan ik vooraf van plan was. Ik loop in hetzelfde gebied als ik net fietste, maar dan een kleiner rondje. Pepper loopt af en toe voor me uit, maar meestal sjokt hij achter me aan. Hij geniet ook van het lekkere weer en het feit dat we in het weekend verder lopen dan de meestal wat kleinere rondes door de week, vooral als we beiden moeten werken. Helaas kunnen we niet meer door het gebied lopen waar de koeien staan. Pepper moet hiervoor over een wildrooster. Aan de ene kant kan hij er min of meer naast lopen, maar aan de andere kant moet hij er echt overheen springen. De laatste keer dat we dit deden, had hij de dag erna erg veel last van zijn poot en kon bijna niet meer lopen. Het is niet zeker dat het van die sprong kwam, maar gezien hij ook artrose heeft en wel in alle gewrichten van zijn poten, doe ik hem dat maar niet meer aan. We moeten er dus omheen lopen, op het wat drukkere deel waar ook fietsers, hardlopers en andere wandelaars zich begeven. Jammer, maar ondanks dat genieten we. Het lukt me om Pepper bij het water weg te houden. Ook met dit koude weer springt hij er nog graag in, maar of dat nog zo verstandig is voor hem. Bijna aan het einde van onze wandeling verslapt mijn aandacht. Pepper heeft dit feilloos in de gaten en zet het ineens op een sprinten. We zijn dicht bij een vijver en ja hoor, meneer ligt er al in.
Wat een heerlijke ochtend zo met dit mooie weer. Ik voel me goed bij meer bewegen, al moest ik het de volgende dag wel wat bezuren. Volgende keer toch maar niet én fietsen én wandelen, maar deze fijne ochtend neemt niemand me weer af.
(Dit was vorige week zondag. Terwijl ik dit verhaal schrijf kletteren de hagelstenen hard tegen het raam. Vandaag is het echt weer om lekker in huis te zitten, in de geur van lekkere roti coucous, welke op het vuur staat.)
@ngelineWagenaar 