Het zonnetje schijnt heerlijk. Ik zit aan de eettafel en kijk uit op onze tuin en daarachter het akkerbouwveld. Vanuit de woonkamer heb ik daar nog niet zo’n mooi zicht op, gezien er tussen het huis en de schuur, maar een klein stukje kijkruimte overblijft. Vanuit onze slaapkamer is het uitzicht nog mooier. Het is stil om me heen. De rest van het gezin ligt nog lekker te slapen, maar ik hoor verder ook geen geluiden van de buren of van buiten. Heerlijk. Precies 2 week geleden sliepen we voor het eerst in ons nieuwe huis. De eerste week was het ook letterlijk bijna alleen slapen, want de rest van de tijd waren we of aan het werk of nog druk bezig ons oude huis leeg te halen en schoon te maken. Sinds afgelopen maandag zijn we echt helemaal over. Om me heen staan nog de nodige dozen en lang niet alles kunnen we op dit moment terugvinden. Heel langzaam aan proberen we stukje bij beetje de boel uit te ruimen en de spullen een nieuw plekje te geven. Maar we zijn moe, moe van de verhuizing wat toch een behoorlijke klus bleek te zijn.
Zoals ik al eerder schreef, ben ik in mijn leven nog niet zo heel veel verhuisd. De eerste keren kan ik me zelf niet herinneren en de eerste echte keer was vanuit onze flat naar ons vorige huis. Een verhuizing van een kleine ruimte en waar we ook nog relatief weinig spullen hadden, naar een groot huis. Dit keer is het anders. De oppervlakte van het nieuwe huis en het oude huis, zijn nagenoeg hetzelfde, maar gaandeweg komen we erachter dat we in ons oude huis wel heel veel opbergplekken hebben gecreëerd, waar maar spullen uit bleven komen. Ik dacht dat we de afgelopen maanden al heel wat dozen had ingepakt met spullen die we niet meer direct nodig hadden en dat we alleen nog de dagelijkse spullen in hoefden pakken net voor en tijdens de verhuizing en natuurlijk de grote spullen als banken, eettafel, bedden etc. Nou dat viel toch wel een beetje tegen.
De dag van de verhuizing, de dag voor kerst, hebben we een grote bus gehuurd en met hulp van een paar vrienden van onze oudste zoon hebben we alle grote spullen en dozen die al ingepakt stonden, verhuisd. Ondertussen was ik druk bezig de dagelijkse spullen ook in dozen te pakken, zodat deze ook direct mee konden. De bus was groot, er kon veel in, dus we hoefden gelukkig niet heel vaak op en neer te rijden. Het duurde echter wel even voordat hij vol zat en ook weer uitgepakt was op de plaats van bestemming. Het ging allemaal eigenlijk best mooi en we hadden goede hulp. Fijn als mensen je willen helpen, zelfs op de dag voor kerst. In de avond hebben we nog één vrachtwagen met ons drieën gevuld, of proberen zoveel mogelijk te vullen. Maar wat was er nog een hoop rommel overal, allemaal kleine dingen, die ook wel met de auto vervoert konden worden. De laatste bus hebben we dus niet volledig gevuld. Het liep inmiddels tegen achten in de avond en we hadden het wel gehad. De rest zouden we de komende week wel tussendoor in de auto’s vervoeren.
Nou dat viel toch wel tegen. Iedere keer dat we weer in het oude huis kwamen, stond er toch nog wel veel wat mee moest. Verdeeld over de drie verdiepingen. Wat een gesjouw steeds trap op en trap af, wat dan met name de mannen deden. Ondertussen probeerden we ook de boel alvast schoon te maken, maar onder het schoonmaken kwamen we weer plekken tegen (achter het schot bijv.) waar toch nog spullen lagen, waar we ons helemaal niet meer van bewust waren. Overdag waren we gewoon aan het werk en moest dit allemaal nog na werktijd. Wat een gedoe.
De één na laatste dag, liep alles ook nog anders. We hadden gehoopt alles af te kunnen ronden, maar helaas werd onze jongste niet lekker en moest ik hals over kop met hem terug naar het nieuwe huis. We hebben hem er zoveel mogelijk buiten gehouden. Hij was vaak bij opa en oma, maar helemaal erbuiten houden kon ook niet. Voor hem is het ook belangrijk om het proces mee te maken, zodat hij ziet wat er gebeurd. Dat we wel uit het huis gaan, maar dat al onze spullen gewoon met ons mee verhuizen. Voor hem heel belangrijk, vooral zijn eigen spullen. Daar was hij steeds mee bezig, dat dat ook mee moest etc. Op oudejaarsdag was het huis gelukkig bijna leeg, de laatste spullen werden nog vervoerd naar het nieuwe huis en daarna moest er alleen nog stof gezogen en gedweild, om het ook echt netjes achter te laten. Buiten hoorden we steeds al vuurwerk knallen. Sylvain vond het maar niks. ‘Iedereen is lekker Oud en Nieuw aan het vieren en wij moeten schoonmaken’, was zijn oordeel. Hij mopperde wat af. Voorgaande jaren voor corona, ging hij op deze dag op pad met zijn broer en vrienden om ook wat vuurwerk af te steken. Tijdens de jaarwisseling zelf vindt hij het te ‘heftig’ buiten. Dat kon nu niet. Of het nu opgebouwde spanning was voor de jaarwisseling of alles rondom de verhuizing bij elkaar (ik denk beide), maar hij begon wat hangerig te worden en had geen zin meer om te helpen en ineens begon hij met overgeven en stond helemaal slap op zijn benen. Ik ben daarom maar snel met hem terug naar huis gegaan, zodat hij op de bank kon liggen. Waar hij later op de avond vroeg of ik het licht wel uit wilde doen. Het was zo fel, hij had ook hoofdpijn, waarop het me beter leek dat hij even in zijn bed ging liggen. Waar hij direct weer alles eronder spuugde. Zou hij last hebben van migraine? Komt alle spanning er nu uit van de verhuizing en alle drukte van het afgelopen half jaar? Wat is er in die tijd allemaal door hem heengegaan? Hij was zo bang dat hij niet meer naar zijn dagbesteding zou kunnen, dat zijn spullen niet mee zouden gaan. Hoe vaak we dat ook aan hem uitlegden dat verder alles het zelfde zou blijven. Dat hij gewoon op zijn werk kan blijven en al zijn spullen mee zouden verhuizen. Er lag echt een zielig hoopje mens op de bank. Waren we dan toch aan zijn gevoel en zijn manier van beleving van dit alles voorbij gegaan?
Gelukkig knapte hij in de loop van de avond wel op en hebben we nog wel Oud en Nieuw kunnen vieren met familie zoals voorgaande jaren en heeft hij vanachter het raam kunnen genieten van het vuurwerk, waar we hier in de ruimte mooi uitzicht op hebben.
Al met al was het een pittig half jaar. Ik wist niet dat verhuizen zo zwaar kan zijn. Misschien hebben we wel veel te veel spullen, maar in 26 jaar verzamel je ook wel een heleboel. En in dit half jaar hebben we de spullen ook verschillende keren door onze handen gehad. Steeds een beetje meer hebben we toch maar weggedaan. Maar wat brengt het een herinneringen met zich mee. Ook het opruimen van alle verschillende kamers, waar toch heel veel geschiedenis ligt. Het is allemaal de revue gepasseerd en wat hebben ze allemaal verschillende functies gehad. De oudste is de enige die in alle slaapkamers heeft geslapen. Wij hebben ze bijna allemaal gehad. De jongste is bij de 2e kamer blijven steken en heeft dus heel lang dezelfde kamer gehad. Hier in huis is onze oudste geboren, het was ook de bedoeling dat onze jongste hier geboren zou worden, maar met hem moest ik halsoverkop met de ambulance naar het ziekenhuis. Na deze geboorte is ons leven nooit meer hetzelfde geworden. We hebben een heel ander leven gekregen met veel zorgen, maar wat hebben we er ook veel van geleerd, we zijn veranderd en wat hebben we hierdoor een hecht gezin gekregen. De vraag is of dat anders ook zou zijn gebeurd. Alles is de revue gepasseerd, tussen al het klussen, opruimen en schoonmaken door. We hebben hier een mooie, maar ook moeilijke tijd gehad, maar zijn hierdoor gegroeid. Dit huis blijft in onze herinnering en in ons hart. Nu gaan we een nieuw avontuur tegemoet ….
@ngelineWagenaar 