Voetbal(taal)

          

Ik sta al jaren langs de lijn en heb inmiddels al heel wat geleerd, maar toch blijf ik de voetbaltermen lachwekkend en verwarrend vinden en het gescheld beschamend.
In Lesley’s jonge jaren stond ik soms echt verbaast te kijken dat de spelertjes snapten wat de trainer nu bedoelde. Volgens mij snapten ze het ook niet altijd en ontstond er daardoor miscommunicatie. De trainer is al een stuk ouder en meer ingeburgerd met de voetbaltaal. De kinderen moeten dit nog leren en vooral aan Lesley zag ik soms dat hij echt niet begreep wat er nu gezegd werd. Hij nam veel letterlijk en dat moet je bij voetbaltaal nu net niet doen.

Als ik luister naar de voetbaltaal en het letterlijk ga nemen, dan moet ik inwendig toch wel lachen.
We staan langs het veld met een vaste afmeting en dan wordt er geroepen ‘Maak het veld groter’, hoe wil je dat nu doen? Je kunt toch niet ineens de lijnen gaan verplaatsen?
Ook worden er veel termen gebruikt als ‘de diepte in’, ‘omhoog’ en ‘zakken’.  Moeten de kinderen proberen om onder de grond te kruipen, de lucht in te springen of door hun benen te zakken? Dat lijkt me toch een beetje lastig voetballen. Ook hoor ik uitspraken als ‘Voor de bal’, als dit tegen mij gezegd wordt zou ik voor de bal gaan staan, maar dan is het toch wel lastig om hem weg te schoppen. En de term ‘binnenkant dekken’ daar kan ik me niet eens wat bij voorstellen als ik het letterlijk neem. Dit zijn dan nog hele onschuldige uitspraken, maar wat zou je doen als je trainer je aan de kant toeroept ‘Knijpen’.
Ik snap inmiddels heus wel de juiste betekenis, toch blijf ik het lachwekkend vinden. Waarom is onze taal zo ingewikkeld? Want dit hoor je niet alleen bij het voetbal.
Ik kan me voorstellen dat het voor kinderen met een autismestoornis zonder verstandelijke beperking, toch heel moeilijk moet zijn, los van dat het ook contactueel lastig is, om mee te komen met het ‘gewone’ voetbal. Zij hebben vast ook veel moeite met deze termen te begrijpen.

Dit is de taal die dan nog grappig is en waar ik verder geen moeite mee heb. Waar ik wel veel moeite mee heb is het gescheld op,maar vooral ook  langs het veld. Niet iedereen doet dat en ik zal niet ontkennen dat ik ook wel eens wat laat vallen, maar echt grof schelden of de scheids- of grensrechter uitfoeteren, dat zal ik niet doen.
Dit hoor je helaas nog steeds veel te veel ouders doen (de reclamespotjes zijn er niet voor niks) en ook trainers kunnen zich heel negatief en grof uitlaten tegen hun spelers.
Gelukkig gebeurt het niet al te vaak, maar er zijn wel eens momenten geweest bij een wedstrijd dat ik bewust wat verder van de rest af ben gaan staan, omdat ik me niet op gemak voelde bij alle scheldkanonnades langs de lijn, veelal gericht op het arbitraire trio, maar ook wel op hun eigen kind. Dat is toch geen goed voorbeeld naar je kinderen toe?

De vaders van nu, zijn vaak ook de voetballers van toen en komen hun eigen rivalen nu weer tegen langs de lijn. Rivalen waar ze het in het veld destijds niet mee konden vinden en dit speelt soms nog door in de wedstrijden van hun kinderen.
Afgelopen zaterdag was zo’n wedstrijd waar ‘oud zeer’ een rol speelde. Ik weet niet of dit ook te maken had met ‘vroeger’, maar in elk geval met een voorval van een jaar geleden tussen dezelfde teams. Een vader die destijds erg was uitgevallen tegen ‘onze scheids’, floot nu zelf de wedstrijd. Zelf had ik dit verder niet zo in de gaten en ook niet wat er tussen hem en de trainer gebeurde, maar blijkbaar was er vanaf het begin al wat aan het broeien.
Zomaar uit het niets, voor mij dan, viel de scheidsrechter de trainer aan. Hij moest het veld af, kreeg rood en mocht niet meer in de buurt komen. De trainer zal ook wel wat gezegd hebben, dat heb ik niet helemaal meegekregen, maar voor ik het in de gaten had was de wedstrijd gestaakt.
Gelukkig is het door goed optreden van de leider gelukt om de kinderen rustig te houden, want nu die aan het puberen zijn, zitten daar ook echte heethoofden tussen. De wedstrijd is uiteindelijk gewoon uitgespeeld, maar ik snap heel eerlijk gezegd niet waar dit nu allemaal voor nodig is. Hoe kan het dat deze man deze wedstrijd mocht fluiten?
Ik vind het leuk om naar de wedstrijden van Lesley te kijken. Het gaat echt ergens om en ook ik wil dat ze winnen, hou van de spanning en strijd in de wedstrijd, maar dit soort ‘gedoe’ eromheen hoeft voor mij niet.
Nee, geef me dan maar de wedstrijdjes van Sylvain. Hier gaat het nergens om, alleen maar om het plezier van de kinderen. Als iemand per ongeluk in het verkeerde doel schiet nou ‘so be it’, geen boze gezichten en gescheld (althans niet bij de kleintjes, weet niet hoe dit bij de groteren is). Zeker geen gescheld vanaf de kant, het publiek geniet alleen maar van de blije gezichten van de kinderen, hoe ze proberen om zo goed mogelijk hun best te doen ook al begrijpen de kinderen met een verstandelijke beperking het spelletje niet helemaal en kunnen de kinderen met een lichamelijke beperking niet altijd hun ledematen goed onder controle krijgen. Ze genieten zichtbaar en langs de lijn moet ik nog steeds lachen om het publiek van de tegenstanders die in 1^e instantie vaak zeggen ‘ Moet je die zien, die nummer 10’ en er dan vaak pas halverwege de wedstrijd of aan het einde achter komen dat de kinderen van Kids United allemaal met nummer 10 spelen …..

 

 

Weekje vrij

          

Kan me niet heugen wanneer wij voor het laatst een hele week vrij zijn geweest in een kindervakantie met zijn vieren. Ja, in de zomervakantie en één keer in de meivakantie op uitnodiging van mijn ouders in verband met hun 45 jarig huwelijksfeest.
Toen ik nog werkte nam ik in de vakanties vaak wel 1 extra dag vrij. Ik werkte 3 of 4 dagen en de kinderen konden 2 dagen naar de NSO. Als Joop ook een dag vrij nam, was dat een andere dag dan de dag waarop ik vrij was. In de jaren dat Joop in de kerstvakantie standaard vrij had, werkte ik juist in die vakantie door. Zo konden we onze vrije dagen mooi verdelen en hadden we niet teveel extra oppas nodig.
Joop had geen vrij gevraagd, maar hoorde vlak voor de vakantie dat hij de volgende week vrij was. Wat fijn, nu waren we dus met z’n allen vrij en konden we samen leuke dingen doen. En dat hebben we gedaan.

Het weekend België stond al gepland en zoals eerder te lezen, was dit een succes.
Op maandag zijn we bij mijn ouders op bezoek gegaan en hebben de hond weer opgehaald, die daar het weekend had doorgebracht.
Mijn ouders waren die ochtend met de andere kleinkinderen gaan wandelen naar de vijver waar ontzettend veel en verschillende paddenstoelen staan. Daar wilden wij ook wel een kijkje nemen en mooie foto’s maken. De paddelstoelen vielen ons eerst nog niet zo op, maar al gauw zagen we dat mijn vader niet had overdreven. Het stond hier vol van de paddenstoelen, van die mooie rode met witte stippen, witte met een tijgertekening, dit leken wel tijgerbolletjes en nog vele anderen. Ik heb hier menig plaatje geschoten.
Dinsdagavond speelde Lesley zijn 1^e van 3 wedstrijden in deze vakantie. Het was nog heerlijk weer en er kwam onverwachts veel publiek van de familie, gezellig. De wedstrijd was spannend tot de laatste minuut. Ze stonden 2-0 voor, maar verspeelden deze voorsprong, het werd 2-2. In de extra tijd werd het uiteindelijk nog 3-2 voor hun. Of dit echt helemaal verdiend was … maar de punten zijn binnen.
Donderdagavond was de 2^e wedstrijd van Lesley. Wat was het ineens koud! Dit keer was het een bekerwedstrijd, de jongens stonden al gauw voor met 2-0, maar toen het na rust snel 3 en 4-0 werd was het helemaal gedaan met de spanning en hebben we alleen nog maar staan blauwbekken, maar ze zijn door naar de volgende ronde met een einduitslag van 5-0.
Ook zaterdag stond er weer een wedstrijd voor de deur. Een wedstrijd tussen 2 ploegen met een geschiedenis, sportief gezien niet de gezelligste wedstrijd van de week, maar hier in een volgende blog meer over. Uiteindelijk is het 1-1 geworden.
Woensdag was de laatste warme dag voorlopig. Eens in de zoveel tijd wil ik naar het strand. Dan moet ik even de zee zien en de wind door mijn haren voelen. Heerlijk, even helemaal niets. Alleen maar wandelen, kijken naar de voetballende kinderen en de hond zien draven over het zand. Ik had al weer een tijdje het gevoel dat ik toch echt even naar zee ‘moest’, dus dat hebben we deze woensdag gedaan. Samen met een vriendje van Lesley zijn we naar Callantsoog getogen. De zon scheen helaas niet, maar wat me vooral verbaasde was dat er vrijwel geen wind stond. Voor mijn gevoel staat er altijd wind aan zee, maar nu was er echt nagenoeg niks. Helaas geen lekkere wind door mijn haren en op mijn hoofd, die even alle zorgen opzij blaast, maar de temperatuur was heerlijk. We hebben lekker geslenterd over het strand, de kinderen ondertussen een balletje trappend wat Joop zo af en toe ook niet kon laten en de hond is voor zijn doen ver het water in gegaan en heeft ook veel van het zoute water gedronken. Gelukkig had dit geen verdere gevolgen …
Het was weer heerlijk, ondanks dat de zon niet scheen en er geen echte wind stond. Ik knap er altijd weer van op. Dat is die 2 uur heen en ook nog terug echt wel waard.
           

Donderdag hadden Sylvain en ik afgesproken met een vriendje en zijn moeder om naar de bioscoop te gaan. Ik had al wat gekeken wat er draaide en dacht dat ‘Mees Kees’  of  ‘Ice Age’  wel iets voor de jongens was. Ik had Sylvain nog niets verteld over dat we naar de film gingen, toen ik me aan het oriënteren was op internet. Sylvain komt achter me staan en roept ‘Mees Kees’. Gaan we daarheen? Vol verbazing kijk ik hem aan, je moet weten dat hij niet kan lezen, dus hoe weet hij dit nu? Hij zegt verder ook niks, maar een tijd later speelt hij ineens een scene na uit de film, waarvan hij blijkbaar een voorstukje heeft gezien op tv. Hij heeft waarschijnlijk de gezichten onthouden en kon zo zien dat ik ‘Mees Kees’ voor me op het scherm had staan.
Die middag zaten we dan met z’n vieren in de bioscoop. De jongens naast elkaar met een veel te grote bak popcorn op hun schoot. Sylvain zat helemaal gebiologeerd te kijken naar de film, had dikke lol, helemaal toen het stuk kwam wat hij thuis aan het naspelen was. Ondertussen stonden de kaken van de jongens niet stil. Zijn vriendje had iets meer moeite om zo lang bij de les te blijven, maar heeft naar mijn idee ook genoten van de film en ook wij ouders genieten als onze kinderen zo genieten.
Zaterdag  hebben we ons weekje vrij afgesloten met een filmavond samen met een deel van de familie waar we mee op vakantie zijn geweest. Toen al afgesproken, maar nog niet eerder van gekomen, het was er niet minder gezellig door. We werden getrakteerd op een heerlijke zelfgemaakte taart en hebben 2 (deels enge) films gekeken.
En zondag was het dan eindelijk de beurt aan Sylvain om te voetballen. Hij heeft er de hele week al op zitten wachten, steeds maar vragend waar hij nu zou gaan spelen. Het was weer schitterend weer (dit is vaak zo als de jongsten van Kids United voetballen) en ook hier was veel familie aanwezig. Dat vond Sylvain natuurlijk geweldig. Hij was aanvoerder en scoorde ook nog een doelpunt. Zijn dag kon niet meer stuk.

            

Het was niet de bedoeling om zo’n relaas te schrijven, maar het lukt me niet om het met minder woorden te beschrijven. Wat heerlijk zomaar een weekje met elkaar vrij.
Al met al vond ik het wel een vermoeiende week, want ík was toch niet echt vrij.
‘s Ochtend toch maar op tijd m’n bed uit om de jacht op vacatures te openen, Twitter te checken en bij eindelijk een geschikte vondst het daarbij behorende telefoontje, het nadenken, schrijven etc. Ik probeer aanwezig te zijn op Linked in, de redactie heeft het één en ander veranderd wat me even wat meer tijd kost en zo nodig moet er wat uitgevoerd worden en veel wassen om de voetbalkleren steeds maar weer schoon te hebben voor de volgende wedstrijd. Wie bedenkt dat ook, 1 tenue bestaande uit 3 uiteenlopende kleuren, wit, oranje en zwart. Dit houdt dus in dat ik elke keer 3 wassen moet draaien om het tenue weer compleet te hebben …

Het was heerlijk, maar ik denk dat ik deze week toch weer iets meer rust heb en meer tijd om naast alles wat in elk geval moet verder te werken aan mijn boek, want dat lag toch echt een weekje stil.

 

Ontmoeting NCBRS familie uit België

          

Al 3 jaar zijn we in contact  met andere ouders met een kind met NBS. In eerste instantie alleen via facebook, maar inmiddels hebben we in Engeland ook al 3x een Meeting gehad waar we andere families hebben ontmoet uit Engeland, Schotland, Ierland, Italië, Australië en Amerika. Daarnaast heb ik contact gehad met ouders of broers/zussen van kinderen in Polen, Frankrijk, Zwitserland, Canada en Argentinië. Erg fijn al deze contacten, alleen het nadeel is dat het allemaal in het Engels, Duits of Frans moet. Engels lukt nog redelijk, mailen vind ik dan het gemakkelijkst want dan kan ik de juiste woorden nog opzoeken. Praten wordt al wat lastiger. Het is vaak toch moeilijk om de juiste woorden te vinden, vooral als het om emoties gaat.
Ik had daarnaast contact met een ouderpaar in Nederland, waarvan de zoon ook de diagnose NBS had gekregen. De ouders twijfelden echter erg aan de diagnose. Ook Joop zei direct bij het zien van de foto van het jongetje dat hij twijfels had. We hadden wel mailcontact, maar niet veelvuldig en hebben hen nooit ontmoet. Nu het gen is getraceerd is ook vast komen te staan dat hij het syndroom niet heeft. Zij moeten dus weer verder zoeken …

In juli vorig jaar zag ik op facebook bij een andere ouder van een kind met NBS een nieuw gezicht. Ik dacht dat deze vrouw in Nederland woonde, omdat ik Overijse zag (had zo snel niet gezien dat er geen ‘l’ achter stond), maar dit bleek in België te liggen.
Gelukkig sprak deze moeder Nederlands en zo is er een uitgebreide correspondentie ontstaan. Wat fijn om met iemand in het Nederlands te kunnen mailen. Ik was erg blij met dit nieuwe contact, ook al is het leeftijdsverschil tussen Sylvain en hun dochter best groot. Het klikte. Zij had nog geen andere ouders met een kind met NBS ontmoet, maar kreeg inmiddels wel meer contacten via facebook. Ik kon haar daardoor in het begin heel veel informatie geven over de contacten die wij hadden, wat we gehoord hadden op de Meetings, hoe het Sylvain tot nu toe is verlopen etc.
In april hebben we deze familie voor het eerst ontmoet in de dierentuin in Amersfoort. Het was een erg leuke dag, waarbij we beide kinderen eens goed hebben geobserveerd. We raakten niet uitgepraat en de dag was eigenlijk veel tekort, waarop zij ons uitnodigden om een keer een weekend bij hen langs te komen in België.
Helaas lukte het haar niet om samen met haar dochten naar Engeland te komen in juli, wat wel de bedoeling was. Ze was hier graag bij geweest om ook de andere families te ontmoeten.

Afgelopen vrijdag zijn we dan afgereisd naar België om het weekend bij deze familie door te brengen. Ook Lesley is meegegaan. Hij kon het tijdens het dagje Amersfoort goed vinden met 1 van de oudere dochters en vond ook het kleine meisje erg schattig. Haar wilde hij ook wel weer zien en ook haar ouders.
Het was wel even rijden, maar zeker de moeite waard. We zijn erg gastvrij ontvangen, voelden ons hier direct thuis en raakten eigenlijk weer niet uitgepraat. Toch wel bijzonder …
Leuk om het kleine meisje nu wat langer mee te maken in haar eigen omgeving. Te zien hoe ze beweegt, wat ze doet. Bij alle kinderen zie je echt duidelijke overeenkomsten, al is er ook wel een groot verschil tussen de kinderen die epilepsie hebben en de kinderen die dat niet hebben. Dit meisje heeft helaas wel epilepsie en ontwikkelt zich daardoor minder snel als Sylvain. Dat hebben we in Engeland ook gezien bij de andere kinderen die epilepsie hebben.
Met haar ruim 4 jaren is ze nog een klein en fijn ding, net als Sylvain altijd is geweest, ze is erg beweeglijk, ook snel in haar bewegingen en nog wat wankel bij het lopen (dit heeft Sylvain ook lange tijd gehad). Ik heb genoten van haar heerlijke lach, ook zij heeft een smile van oor tot oor,  de manier waarop ze kijkt als ze iets leuk vindt en het is een echte deugniet. Zoveel herkenning. In alle kinderen zie je iets terug wat ik moeilijk kan omschrijven.
Sylvain heeft echt genoten. Samen spelen deden ze niet echt, maar op de één of andere manier voelt hij verbondenheid. Daarnaast voelde hij zich direct thuis in dit huis en bij deze mensen. Dat verbaast me elke keer weer, hoe gemakkelijk hij is in de omgang en iedereen direct ziet als ‘vriend’. Heel even was hij verlegen, op de avond dat we aan kwamen. Ik zag het aan de manier waarop hij bij ons bleef zitten en nog wat schuchter rondkeek. Fijn vind ik dat, dat hij dat toch een beetje krijgt, maar dit was maar van korte duur.
Bij het horen dat er kippen in de tuin zitten en mooie vissen in de vijver, wilde hij direct naar buiten, maar daar was het op dat moment toch echt te donker en laat voor. Het eerste wat hij de volgende morgen riep bij het opstaan ‘Ik mag de kippen en vissen voeren’. Dat was hij natuurlijk nog niet vergeten.
Hij heeft zich echt geweldig vermaakt in de tuin met de vissen en kippen. Vooral de kippen waren favoriet. Hij raakte niet uitgepraat over de vos die de vorige kippen had doodgebeten en schrok toen hij zag dat er kippen waren ontsnapt en hij moest natuurlijk ook kijken of de kippen de volgende dag eieren hadden gelegd …

We hebben een leuk weekend gehad. Zijn nog rondgeleid in Leuven en Brussel, leuke steden om te bezoeken. Vooral Brussel vonden we erg mooi met zijn oude bouwwerken, de grote markt en natuurlijk hebben we ook Manneken Pis gezien. Maar vooral hebben we genoten van de gezelligheid, de gesprekken, het ongedwongen samenzijn … en hebben ook wel moeten lachen om de verschillen in taal. Vlaams is toch niet het zelfde als Nederlands, af en toe keken we elkaar met een verbaasde blik aan, omdat we geen idee hadden waar de ander het over sprak.

                                     

Terug in de tijd …

          

Het is 10 over 3, ik ben net vrij van school. Ik ga nog even langs bij mijn opa en oma om een kopje koffie te drinken en te kijken of er ook nichtjes, neefjes, ooms of tantes zijn om gezellig mee te babbelen.
Beneden bel ik 3x, de afgesproken code, zodat opa en oma weten dat er familie voor de deur staat. Ik hoor het geluid van de krakende intercom ‘Wie’ roept mijn opa. Ik hoef mijn naam niet te noemen, want hij is stokdoof.
Terwijl ik de trap op loop hoor ik de deur open gaan en daar staat mijn opa in zijn zwarte joggingbroek. ‘ Ah, Angeline’ word ik begroet. ‘Koffie?’. Ja dat wil ik wel en proef ondertussen al de oploskoffie met net iets teveel melk en suiker, waardoor de smaak iets te zoet en weeïg is. Toch vind ik de koffie op deze manier klaargemaakt bij opa en oma lekker, bij een ander zou ik hem niet lusten.
Ik loop ondertussen door de gang naar de huiskamer. Daar zit mijn oma op haar vaste stek met een puzzelboek voor zich. Afwezig begroet ze me en gaat weer verder met waar ze mee bezig was.
Ik kijk de kamer in. Jammer er is niemand, dus loop ik naar de kast waar de leesmap ligt en zoek een blad uit. Ik instaleer me op de bank bij de salontafel, waarop naast een stapel kranten allemaal verschillende potten staan. Potten met bastognekoeken, chocoladewafels, M & M’s, frietsticks, shanghai nootjes, chocolade en vast nog wel meer. Wij vinden het normaal, maar aan de reactie van vriendjes en/of vriendinnetjes te merken, die allemaal welkom zijn, ondanks dat de familie al zo groot is en het hier erg druk kan zijn, vinden zij dit apart/verrassend…
Op dit moment is er echter niemand, dus ik ga lekker zitten lezen.
Mijn opa komt een tijdje later met een lekker kopje koffie voor mij aan en maakt plaats op de tafel om er een onderzetter neer te leggen, hierop wordt mijn koffie gezet. Vervolgens krijg ik de pot met bastognekoeken onder mijn neus geduwd. Ik neem maar een koekje, eigenlijk heb ik niet zo heel veel zin, maar anders krijg ik weer vragen.
Terwijl mijn oma aan het puzzelen is en mijn opa bij haar aan tafel gaat zitten en verder schrijft in 1 van zijn vele schriften, lees ik ‘ Mijn geheim’. Thuis lees ik dit eigenlijk nooit, maar hier vind ik het leuk om dit blad te lezen.
Ik hoor ondertussen de voordeur open en dicht gaan. Dat moet dus iemand met een sleutel zijn. Een oom of een tante en ja hoor even later komt mijn jongste tante binnen en ze komt bij me zitten. Ik zit nog midden in mijn verhaal en houdt daarom demonstratief mijn tijdschrift voor mijn neus, ik wil het verhaal even uitlezen, daarna wil ik wel kletsen. Mijn tante wil echter niet wachten en begint terwijl ik aan het lezen ben een heel verhaal tegen mij. Ik ‘hmm’ wat, maar probeer toch door te lezen. Af en toe probeer ik ‘ja’ of ’nee’ te zeggen, maar blijkbaar zeg ik dit niet op het juiste moment, ik kan me ook niet echt meer concentreren op het verhaal, dus leg het tijdschrift maar weg. Mijn tante heeft door dat ze nu de volle aandacht heeft en gaat verder met haar verhaal.
Ondertussen gaat de bel. Gezellig er komen nog meer familieleden. Er stapt een nichtje binnen en niet veel later komt er ook nog een neefje binnen. Later nog een tante …
Gezellig keuvelen we met z’n allen. Ik bekijk nog even het schrift dat op tafel ligt. Het schrift waar we allemaal in schrijven als we wat aan elkaar te vertellen hebben of als we ons vervelen omdat er een keer niemand (ja opa en oma natuurlijk wel, maar verder niet) aanwezig is om mee te kletsen …
Als ik een keer helemaal in mijn eentje bij opa en oma ben, lees ik meestal een tijdschrift, drink koffie, snoep er wat bij en als het tijd is om naar huis te gaan, groet ik opa en oma gedag en ga naar huis. Soms heb ik niet eens echt een woord met ze gewisseld.

Bovenstaande speelde zich af in mijn jeugd, de tijd dat ik op de middelbare school zat en bijna elke middag na school, in het weekend en alle vakanties, wel bij mijn opa en oma thuis was. Klasgenoten vonden het raar dat ik zo vaak bij mijn opa en oma zat. Wat doe je daar dan, dat is toch saai, hoorde ik vaak.
Vanaf het moment dat ik naar het beroepsonderwijs ging, komt hier verandering in. Ik had verkering en ik had het erg druk met leren, dus geen tijd meer om elke dag te komen. Toch kwam ik hier nog heel vaak, meestal om gezellig met ooms, tantes, nichtjes, neefjes te kletsen of spelletjes te doen als monopolie, tripoly, hartenjagen, klaverjassen etc. Vaak kwamen we niet eens echt voor opa en oma…

Toch heb ik ook fijne herinneringen aan de gesprekken die ik heb gehad met mijn oma in mijn jeugd. Ze vertelde veel over haar jeugd, over het kattenkwaad dat ze uithaalde, over de wandelmarsen, de baboes…
Met opa kreeg ik pas later echt een band. In mijn jeugd was hij nog aan het werk.
Toen ik kinderen kreeg, vroeg hij veel naar hoe dit nu allemaal ging op het consultatiebureau etc.
In die tijd kwam ik niet meer zoveel bij mijn opa en oma als vroeger en vond ik het ook niet prettig meer om alleen maar te zitten lezen, koffie drinken en zonder echt wat te zeggen weer weg te gaan. Terwijl opa en oma dit waarschijnlijk helemaal geen probleem vonden. Zij waren dit gewend, maar voor mij voelde het niet goed meer.

Wat heb ik mooie herinneringen aan de tijd bij opa en oma.
Helaas zijn ze er nu niet meer en missen we de plek waar we altijd terecht konden …
Nu ik erover schrijf, proef ik nog de smaak van de koffie in mijn mond. Ook zie ik nog precies voor me hoe het huis eruit zag, hoe we hier met z’n allen zaten, vooral op verjaardagen en feestdagen was het bommetje vol, maar oh zo gezellig …

        

Tijdens mijn 1^e schrijfworkshop kreeg ik de opdracht om 5 minuten te schrijven over een plek van vroeger, waarbij gebruik gemaakt werd van de zintuigen horen, zien, ruiken, tast en proeven.  Het begin van bovenstaand verhaal is hier ontstaan en wilde ik graag nog afmaken. 

Geen stroom

          

Op maandags is het altijd weer even moeilijk opstaan. De wekker weer op half 7, daar kan ik maar niet aan wennen. Helemaal niet nu het nog zo donker is.
Langszaam hijs ik me uit bed en start mijn ochtendritueel, brood smeren, medicijnen klaarleggen, even wat nieuwtjes op mijn telefoon checken, als ik nog tijd heb een glaasje jus d’orange en dan naar boven om de kinderen te wekken. Ik begin bij Sylvain, want die heeft veel moeite om wakker te worden. Ook vanochtend krijg ik weer een boze snauw te horen. Hij wil er nog niet uit. Ik doe alvast een klein lichtje aan en ga mezelf klaarmaken. Tegen de tijd dat ik aangekleed en wel ben, roep ik Lesley. Nu hij ouder wordt, kost het hem ook meer moeite om uit bed  te komen, maar hij reageert nog altijd een stuk vriendelijker dan zijn broertje. Hierna loop ik weer naar Sylvain, begin hem wat over zijn wang te aaien om hem op een rustige manier wakker te maken. Hij heeft er nog niet echt zin in. Ik ga me verder klaarmaken, opmaken en mijn haren fatsoeneren, in de hoop dat hij daarna langzaam aan wakker wordt. De ene keer heb ik geluk, maar soms krijg ik nog een boze snauw.
Gelukkig lukt het hem na een half uurtje toch om z’n bed uit te komen, zich klaar  te maken (met hulp) en tegen de tijd dat we naar beneden gaan is hij bijna wakker en weer de vrolijkheid zelve. Alhoewel een puberzoon en een kind dat moeite heeft om uit bed te komen, niet het gezelligste stel zijn aan de ontbijttafel.
Als we dan helemaal klaar zijn, vertrekken Sylvain en ik naar school. Gezellig samen in de auto, beide nog niet helemaal wakker, dus in 1^e instantie zijn we vrij stil, maar dit verdwijnt als meneer iets in het verzier krijgt of er een leuk liedje op de radio is.
Als ik hem goed en wel heb afgezet op school, nog even met de juf gepraat en afscheid heb genomen, rijd ik terug naar huis. Ondertussen bedenkend wat ik die dag allemaal zal gaan doen. Ik moet weer op zoek naar vacatures, zal proberen om Linkedin beter onder de knie te krijgen, want ook daar kwam ik laatst per toeval vacatures tegen en kijken wat ik nog meer kan doen om me beter op de arbeidsmarkt te presenteren. Ik vind het allemaal maar wat. Nooit verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om een nieuwe baan te vinden. Gesprekken met anderen die nog wel aan het werk zijn, maken het er niet beter op. Bij veel organisaties moet er bezuinigd worden, gaan er mensen uit of wat dan ook.  De organisaties waar ik mijn oog op had laten vallen, blijken ook te moeten bezuinigen, dus ik moet verder zoeken …

Thuis aangekomen, drink ik eerst een kop koffie. Heb toch in elk geval 2 koppen koffie nodig, voordat ik aan het ‘werk’ ga. De hond moet nog uit, eigenlijk wil ik maar een klein rondje lopen, maar ik heb last van mijn rug, het is heerlijk weer, op de grond een mooie pracht aan bladeren, dus ik loop toch maar een stukje verder en geniet ervan dat ik nu niet op tijd sta. Of is dit uitstel van iets waar ik geen zin in heb, waar ik niet goed weet hoe ik er verder mee moet?
Weer thuis zet ik de waterkoker aan om een pot thee mee naar boven te nemen, zodat ik niet steeds naar beneden hoef. Ik maak nog een broodje en dan is het echt tijd om naar boven te gaan en me te installeren achter mijn computer. Terwijl ik het theewater inschenk hoor ik dat de radio ineens uitvalt. Ook de magnetron is uit en de oven. Zou ik net met de waterkoker en het tosti-apparaat ervoor gezorgd hebben dat de stop eruit ligt? Dat gebeurd bij ons wel vaker, oude stoppenkast, dus ik loop naar de gangkast en wil de stop er weer indrukken, maar er is er geen gesprongen …
Opeens besef ik dat het niet aan onze stoppenkast ligt, maar dat we in het geheel geen stroom hebben. Dit houdt in dat ik dus niet op internet kan, mijn wasmachine niet kan openen waar de was net klaar was om opgehangen te worden, ik niet kan gaan strijken bij wijze van als ik toch niet achter de computer kan. Even moet ik omschakelen. Was ik er eindelijk klaar voor om achter de computer te gaan zitten op zoek naar werk en mogelijkheden, maar dat lukt dus niet zonder internet. De telefoon doet het ook niet, alhoewel mijn mobiel het natuurlijk nog wel doet, maar daar is het beltegoed van op … Al een hele week spoken er verschillende verhalen door mijn hoofd, die ik toch echt op papier wil zetten. Net nog toen ik met de hond aan het lopen was en naar de mooie herfstkleuren zat te kijken, kwam er weer een nieuw verhaal naar boven. De laptop van Lesley is opgeladen en voor Word heb ik geen internet nodig…

Zalig zomaar even tijd om achter de laptop te gaan zitten en mijn hoofd te ontdoen van al mijn verhalen …
Soms is het  wel even lekker om geen stroom te hebben. En als de accu van de laptop leeg is, voordat er weer stroom is, kan ik altijd nog overschakelen naar de ouderwetse manier van schrijven. Ik heb schriften en pennen genoeg …

           

Dit is het laatste  verhaal  dat ik  heb geschreven 2 weken geleden toen er een grote stroomstoring was in de stad ten gevolge van een brand in een transformatorhuisje.  Lesley kreeg zelfs vrij van school, omdat de elektronische schoolborden het niet meer deden, de kopieerapparaten niet werkten  en wat nog meer. Hij vond het prima. Ik vroeg me af wat er mis is met de ‘oude’ manier van lesgeven…

4Mijl(4You)

          

Een ultieme droom van mij is om ooit nog eens de 4 mijl te lopen samen met Sylvain. Samen met Sylvain heb ik jaar in jaar uit langs het parcours gestaan om Joop en Lesley (en vele andere familieleden en bekenden) aan te moedigen. De laatste jaren alleen nog Lesley,  omdat het Joop door blessures ook niet meer lukt om hard te lopen. We hebben ook wel eens een deel meegefietst, maar zelf lopen is er tot nu toe nog niet van gekomen. Ook Sylvain roept steeds dat hij ook graag wil lopen. In 1^e instantie was hij hier nog te klein voor. Nu zal het misschien kunnen, maar alleen kan hij niet. Hij weet niet hoe het allemaal werkt, waar hij naar toe moet en hem alleen laten lopen in die grote mensenmassa dat is geen optie. Er moet dus iemand mee.
Ik ben geen hardloopster, maar als ik al die mensen zie lopen, waarvan toch ook velen niet echt een rap tempo hebben of een goede loop, denk ik ‘Dat moet me toch ook een keer lukken’.
Al jaren spelen echter mijn knieën me parten. De ene keer de linker, de andere keer de rechter. Hierdoor kan ik veel sporten niet meer doen en houd ik het de laatste jaren alleen nog maar op wandelen. Dat is gelukkig iets wat nog steeds wél lukt.
Verschillende pogingen heb ik gedaan om te gaan hardlopen of weer eens te gaan sporten in de vorm van body pump, zumba etc., maar elke keer moet ik op een gegeven moment weer afhaken, omdat één van mijn knieën gaat opspelen. Ook wandelen lukt dan een tijdje niet, maar gelukkig kan ik dit laatste na verloop van tijd weer oppakken.

Vorig jaar is er gestart met de 4Mijl4You. De 4 mijl op een andere manier. Je mag wandelen, Nordic Walking, in de rolstoel of achter de kinderwagen, met de scootmobiel, fietsen, steppen, skaten, skeeleren, waveboarden, skateboarden etc. Helaas hoorde ik het toen te laat en lukte het niet om mee te doen. Een aantal familieleden heeft wel meegedaan, waaronder mijn inmiddels overleden tante.
Dit jaar heb  ik wel mee gelopen, samen met een aantal tantes, ooms, mijn moeder en zusje. Zo heb ik toch een keer de 4 mijl gelopen, maar het is vooral  een eerbetoon aan mijn overleden tante die deze loop graag nog eens had willen doen. Vorig jaar heeft ze niet alleen de 4Mijl4You gelopen, maar ook de Nijmeegse Wandelvierdaagse met goed gevolg volbracht als eerbetoon aan haar overleden dochtertje. De Nijmeegse Vierdaagse is voor velen al een hele prestatie, maar voor iemand van 1.43 m met een ijzeren pen in haar rug ten gevolge van scoliose een superprestatie. Wat waren we allemaal trots op haar …
Nadat ik me had opgegeven om deze loop te lopen, kwam er een oproep van Kids United. Kids United gaat ook meelopen, Groby loopt  mee en mogelijk nog wat spelers van FC Groningen. Natuurlijk dé mogelijkheid om een keer samen met Sylvain de 4 mijl te lopen, zonder te hoeven hardlopen, en hij had het zeker prachtig gevonden,  maar het late tijdstip en het feit dat ik deze keer toch echt samen met mijn familie wil lopen, heeft mij doen besluiten om Sylvain niet op te geven. Misschien komt er nog wel een nieuwe mogelijkheid …

Als we bij de start aankomen regent het. Het regende al een tijdje. We krijgen daarom ook een regencape bij het ophalen van de startnummers. Dat is dus goed geregeld. Wat niet goed geregeld is, is dat we tot kwart voor 9 moeten wachten in de regen (zouden om kwart over 8 starten), voordat we kunnen vertrekken. Wandelen in de regen vind ik doorgaans niet zo’n probleem, maar stilstaan in de regen is minder. We krijgen stramme spieren, maar kletsen de tijd wel vol. Ik heb te doen met de kinderen van Kids United. Die staan helemaal vooraan en al een hele tijd te wachten in de regen. Ze hebben overigens wel een hele mooie regencape met het logo van FC Groningen erop. Ik ben blij dat ik ervoor gekozen heb om Sylvain niet mee te nemen.
Om kwart voor 9 kunnen we dan eindelijk van start. Er is besloten dat ook de starters van kwart voor 9, degenen die de afstand met max. 15 km/h afleggen per fiets, skeelers etc. ook direct mogen starten. Ik vraag me af hoe ze dit willen doen, de mensen die 5 km/h lopen staan vooraan. We gaan rustig van start, het regent nog steeds. Gehuld in regencapes en veelal ook nog met paraplus vertrekken de ongeveer 700 deelnemers.
Vanaf de Rijksstraatweg wordt het wat ruimer en kunnen we wat sneller doorlopen. 1 tante zijn we direct na de start al kwijtgeraakt, zij loopt ergens voor ons en we komen haar de hele weg niet meer tegen.
De overige 8 lopen dan weer met z’n allen naast elkaar en dan weer meer uit elkaar. We halen herinneringen op aan onze overleden zus en tante, hoe zij hier vorig jaar liep samen met een andere tante en mijn zusje, ook in de regen. Dat ze met z’n drieeen met de handen in de lucht over de finish gingen voor de camera en er later achterkwamen dat ze hiermee in het jubileumboek zijn gekomen. Mijn zusje vond het toen maar niks dat zwaaien voor de camera, nu is ze blij met deze dierbare herinnering. Ook hebben we het over de enorme prestatie die onze tante vorig jaar geleverd heeft met het lopen van de Nijmeegse. Onvoorstelbaar, dat dit alles nog maar een jaar geleden is en dat ze er nu niet meer is …
We hebben het verder over koetjes en kalfjes. Van de regen merken we weinig. Fijn dat er toch ook voor deze loop mensen langs de lijn staan die ons aanmoedigen, al zijn het er veel minder dan bij de echte 4 mijl.
Onderweg komen we ook de kids van Kids United tegen. Toppers zijn het allemaal.
De 4 mijl wandelen is voor mij een makkie, maar daar gaat het niet om. Vanavond is het vooral de gedachte, de herinnering het samen met familie lopen … Onderweg nog aangemoedigd door andere familieleden en het afsluiten met een kop heerlijke warme chocolademelk (of thee/koffie) bij een tante en oom.

Toch kriebelt het nog steeds. Zal het me ooit lukken om de 4 mijl hardlopend af te leggen?

    

Herfst en andere jaargetijden…

          

De blaadjes vallen weer van de bomen. Op de grond is het een wirwar aan kleuren. Met name bruin, geel en groen en met een beetje geluk ook nog van die prachtige rode bladeren. Wat een mooi gezicht vind ik dit, vooral als de zon er op schijnt. De zon die nu, als hij er is, erg laag staat en een mooie schittering geeft op de prachtige herfstkleuren. Ik kan er echt van genieten als ik buiten loop met de hond. Baal als ik weer eens mijn camera ben vergeten. Ik wil het allemaal vastleggen, zodat ik het niet vergeten kan.
Eigenlijk wilde ik een kort stukje lopen, want er staat nog veel op mijn programma, maar eenmaal buiten besluit ik toch wat verder te lopen. Wel zo fijn voor de hond en ook  ik kan het wel gebruiken, ik zit de laatste tijd veel te veel achter de computer … De temperatuur is goed, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw, wat wil een mens nog meer?

Ik hou van de zomer, de zon, de warmte, de lange avonden en de gezelligheid… Toch vraag ik me of ik hier net zo van zou genieten, als ik in een land zou wonen waar het alléén maar warm is, waar de zon bijna altijd schijnt, waar niet de jaargetijden zijn zoals wij ze kennen …
Daar kennen ze gaan lange avonden zoals hier, want vlakbij de evenaar gaat de zon het  hele jaar door om dezelfde tijd onder.
Ik denk dat ik minder zou genieten van de zomer als ik niet de verschillende jaargetijden zo zou beleven als in ons koude kikkerlandje.
Tot nu toe heb ik dan ook wel het geluk dat we in de zomer de echte zon op kunnen zoeken, dat als er in Nederland geen mooie zomer  is, ik toch nog even heb kunnen genieten van de ‘echte’ zon en de ‘echte’ warmte.

Toch kan ik elk jaar opnieuw  genieten van het veranderen van de jaargetijden, zoals nu,  nu het weer herfst wordt. Veel mensen klagen over de regen en de wind, toch vind ik het tot nu toe best meevallen. En als het dan regent en waait, dan geniet ik hiervan vooral ‘s avonds als ik op bed lig en de regen hoor kletteren op ons dakraam, de wind hard hoor loeien rondom ons huis. Gezellig vind ik dat, lekker knus en meestal val ik door het rustgevende geluid in slaap.
Ook ik klaag wel, vooral als ik een nacht niet heb kunnen slapen, als de regen te hard op ons dakraam tikt, de wind woest om het huis heen blaast en het geluid niet meer rustgevend is, maar over het algemeen probeer ik toch het mooie ervan te zien.

Al jaren wandel ik samen met een inmiddels ex-collega, 1 vaste avond in de week. Op ons spreekuur horen we mensen vaak klagen over het weer, dat het haast niet mogelijk is om in de herfst en winter, maar veelal ook nog in de lente en zomer, buiten te sporten. In Nederland regent het altijd, of het waait te hard om de fiets te pakken. Ik vind dit de grootste smoes die er bestaat om maar niet te gaan bewegen. Als ik kijk hoe vaak wij in al die jaren echt in regenjassen gehuld in de stromende regen hebben gelopen … ik zou haast zeggen die keren zijn op 1 hand te tellen. Het  is echt veel vaker goed weer dan slecht … 2 weken  geleden hebben we even een plensbui gehad en hebben in een bushokje geschuild, de rest van het uur hebben we gewoon kunnen wandelen, met hooguit wat kleine druppels … en dan nog. We zijn toch niet van suiker.

Nu kan ik genieten van de herfst, de mooie herfstkleuren, het zwiepen van de bomen, de kastanjes op de grond.
In de winter kan ik genieten van de sneeuw en het ijs, vooral als er dan ook nog een mooi zonnetje bij komt.
De lente vind ik het mooiste jaargetijde, dan begint alles weer te groeien en bloeien, komen de dieren weer tot leven, zien we overal het kleine grut.
En in de zomer hoop ik op mooie zonnige dagen, dagjes aan het strand, zonder jas naar buiten, barbecueën in de tuin etc. En al kan het niet dagelijks, er blijven  genoeg dagen over waarop het wel kan. Geniet daarvan en hou deze dagen in gedachten.

      

        Herfst                          Winter                          Lente                         Zomer

Samen in de auto

            

Een maand breng en haal ik Sylvain nu elke schooldag naar en van school. Ik moet er aan wennen om dagelijks op de weg te zijn. Besef me dat ik de laatste 10 jaar weinig in de auto heb gezeten, zeker rond spitstijd. Ik verbaas me over de asociale weggebruikers, die zich al zigzaggend een weg door het verkeer banen . Ik wist het natuurlijk wel,  maar nu zie ik het weer met eigen ogen. Ik moet goed op mijn woorden letten, want Sylvain zegt alles na. Ik hoef maar 1x te zeggen ‘Wat een idioot, hij rijdt door rood’  en Sylvain ziet het als een vrijbrief om tegen elke asociale rijder ‘Idioot’ te zeggen, mij ondertussen met een big smile aankijkend van ‘Daar kun je niks van zeggen, want jij zei het ook’. Hij pikt ze er ook feilloos tussenuit. Net als de auto’s die door rood rijden. Door de werkzaamheden aan de ring, moeten we elke ochtend een stukje omrijden en staan bij Kardinge in de file voor de stoplichten. Deze stoplichten laten 3-4 auto’s door, dus we staan hier wel even te wachten en doordat het stoplicht zo snel weer op rood gaat, rijden er dus ook geregeld auto’s door rood. Zelfs een politieauto. Naast dat ik besef dat ik op mijn woorden moet letten, besef ik ook dat ik van de gelegenheid gebruik kan maken om Sylvain dingen te leren tijdens deze autoritjes. Hij ziet wanneer we moeten stoppen en wanneer we door mogen rijden, maar kan nog steeds de kleuren niet benoemen. Ik begin daarom met de kleuren rood en groen en hoop dat het hem uiteindelijk lukt om op het juiste moment ‘rood’ en ‘groen’ te zeggen. Als dit lukt, moeten we maar eens met de andere kleuren beginnen aan de hand van de auto’s op de weg. Lukt het niet, dan vraag ik me af of hij het echt niet weet of er gewoon het nut niet van inziet, want zeg nou zelf hij ziet wel als het stoplicht op rood staat en dat je dan niet door mag rijden. Als hij op groen springt zegt hij tegen mij ‘Mam je mag rijden, gevolgd door het is blauw, geel of groen’, zou hij dan niet de juiste kleur  kunnen leren benoemen? Ik kan er niet achterkomen wat het is. Let hij gewoon op de plaats van de kleur, ziet hij het licht naar beneden springen. Hij ziet wel als er een Toyota (onze oude auto) of een Honda (onze huidige auto) langsrijdt. Hier maakt hij nooit fouten in, maar hij let dan op het logo en de vorm van de auto. De kleur benoemd hij  niet, maar hij ziet wel als het een andere kleur is dan onze oude of huidige auto.  Ik krijg er echt geen hoogte van. Als iemand het wel snapt, dan hoor ik het graag. Voor als nog ga ik gewoon proberen om hem het benoemen van kleuren bij te brengen.

            

Verder geniet ik  van onze autoritjes. Sylvain zit gezellig naast mij voor in de auto op zijn stoelverhoger. Als er een leuk nummer op de radio is, zet hij deze harder en zingt en swingt gezellig mee. Het valt me op dat hij de teksten ook steeds beter leert meezingen. Als hij een nummer niet kent, één uit de oude doos, en ik zing hem luidkeels mee, zit hij me met verbazing aan te kijken ‘ Hoe kan het dat jij dit nummer wel kent?’  Ook luistert hij naar wat de DJ zegt en leert hier ook weer van. Zodra er journaal op komt zet hij de radio ook harder en zegt ‘Stttt’, aangesterkt met een handgebaar. Dit heb ik hem maar 1x hoeven zeggen en nu weet hij dat hij stil moet zijn als er journaal op is.
Sylvain ziet elke politieauto, ambulance, brandweer etc. voorbijrijden. Ook ziet hij dagelijks de FC Groningen autootjes die leerlingen vervoeren naar de school vlak achter ons en natuurlijk de vele taxi’s die leerlingen vervoeren, hij vraagt niet meer welke taxi van hem is. Ook hij geniet van het feit dat ik hem naar en van school breng en haal. Op mijn vraag of hij onderweg wat foto’s wil maken (die ik dan bij deze blog kan plaatsen) reageert  hij  enthousiast. 3 ritjes is hij bezig geweest met foto’s maken. Eerst met mijn mobiel, maar dat lukte niet zo goed, voor hem toch moeilijk om daar het knopje (touchscreen) goed in te drukken. Daarna met de fotocamera van Lesley. Dat was dolle pret. Ik denk dat meneer in totaal op de heen en terugweg (ik had de camera nog niet uit mijn tas gehaald en meneer had hem dus ook op terugweg weer te pakken) zo’n 150 foto’s heeft gemaakt.

De drukte valt me heel erg mee op de weg. Het is natuurlijk nog niet  heel erg slecht weer geweest, maar ik heb hele andere ervaringen uit de tijd dat ik voor mijn werk nog veel richting Leek en Marum reed, maar ook  in de tijd dat het hoofdkantoor aan de Laan Corpus Den Hoorn zat. Ik stond steevast in de file op het Julianaplein en de laatste jaren begon het al rond Euvelgunne. De werkzaamheden aan de ring hebben toch wel een positieve bijdrage geleverd. Tot nu toe heb ik nog niet echt in de file gestaan. Ik denk zelfs dat ik het langst moet wachten bij Kardinge, waar nu nog de omleiding is. Nog een maand, dan is dit achter de rug en hoeven we niet meer voor een stoplicht te wachten, dan kunnen we nog veel sneller naar school.
Niet te snel, want dat levert vervelende bekeuringen op. In een maand tijd heb ik er nu 2 op de deurmat ontvangen, 1 van 4 km te hard en 1 van 6 km te hard. Ik heb inmiddels mijn autostoel verhoogd, zodat ik de teller die de snelheid aangeeft kan zien. Beetje dom van mij, ik maar mopperen dat ik de teller niet kon zien er niet bij nadenkend dat ik mijn stoel ook omhoog kon zetten. Of Joop nu met zijn hoofd tegen het plafond zit weet ik niet. Ik heb hem er nog niet over gehoord.

            

Line-up en andere leuke voetbaldingen …

            

Mijn kinderen zijn dol op voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. Dat hebben ze vast van hun vader geërfd, alhoewel ik voetbal kijken ook wel leuk vind, maar echt voetballen dat kan ik niet.
Toen Lesley nog een klein mannetje was, is hij lid geworden van de FC Groningen Junior Club. Zodat hij in aanmerking kon komen voor o.a. ontmoetingen met de spelers van FC Groningen, de ultieme droom van elke jonge voetballiefhebber.
Samen met mij is hij een aantal keren met de bus naar verschillende uitwedstrijden geweest en hebben we verschillende stadions gezien. Erg gezellig zo’n dagje uit met z’n tweetjes.
Verder heeft hij een keer meegedaan aan de line-up, waarbij hij aan de hand van een speler het veld op mocht. Ik denk dat hij toen een jaar of 9 à 10 was. Daarnaast heeft hij nog hele leuke activiteiten met spelers van FC Groningen mogen doen, ook dankzij zijn nicht die destijds werkzaam was voor de Junior Club. Zo heeft hij meegedaan aan de shout-out, vreselijk spannend vond hij dat, panels nemen en een shout-out in een vol stadion. Ja, daar had hij best last van, die zenuwen. Iedereen die naar hem kijkt, maar het ging hartstikke goed. Hij heeft genoten. De 1^e ronde is hij goed doorgekomen. De 2^e ronde was in een leeg stadion, dit ging helaas wat minder goed …
Maar wat ook erg leuk was, hij heeft eens een interview mogen houden met Danny Holla voor in het blad van de Junior Club, Cool. Supergaaf vond hij dat, maar ook erg spannend. Samen met een vriendje heeft hij het interview voorbereid en samen met Joop zijn ze naar het stadion gegaan voor het interview. Wat was hij zenuwachtig, maar het is natuurlijk ook niet niks om op je 11^e een interview te hebben met één van je grote voorbeelden. Lesley wilde altijd graag ook profvoetballer worden, net als zoveel andere voetballertjes.
Een jaar later kreeg hij de kans om samen te koken met Koen van de Laak en Fredrik Stenman. Voor ‘Scoren voor Gezondheid’  hadden ze kinderen nodig die wilden koken met de spelers van FC Groningen. De Junior Club werd benaderd of zij nog kinderen wisten. Het was kort dag, dus Lesley had weer mazzel. Natuurlijk wilde hij dit wel graag. Samen met een vriendje en nog 2 andere jongetjes mochten ze in de keuken van het FC Groningen stadion koken met hun 2 idolen. Het was een gezellige boel, Sylvain en ik mochten blijven kijken terwijl de jongens mochten koken. Ondertussen werden ze geïnterviewd voor de krant en er werden ook nog tv opnamen gemaakt.  Lesley vond het geweldig, maar ook erg spannend. Sylvain wilde ook  graag meedoen, maar dat kon natuurlijk niet en op dat moment besefte ik dat dit soort dingen voor Sylvain waarschijnlijk niet weggelegd zijn.

Sylvain hebben we als klein jongetje nooit lid gemaakt van de Junior Club, omdat het niet te doen is om hem alleen naar activiteiten te laten gaan. Lesley konden we wel alleen achterlaten toen hij met Pasen ging ontbijten met de spelers van FC Groningen.
Met Sylvain naar een uitwedstrijd van FC Groningen met de bus van de Junior Club was ook niet echt een optie. Hij was nog niet helemaal zindelijk en een hele wedstrijd stil zitten, dat ging echt nog  niet echt lukken.
Sinds hij bij Kids United voetbalt hebben ze van daaruit wel leuke dingen georganiseerd. O.a. een kijkje bij de training van FC Groningen, gevolgd door een ‘kookworkshop’ en een training door studenten van het Alfa College.
1 jaar geleden mocht hij op 10 jarige leeftijd, net als Lesley de line-up lopen. Niet in het FC Groningen stadion, maar wel in de Amsterdam Arena tijdens de uitreiking van de Johan Cruijff schaal. Samen met allemaal andere kinderen met een beperking. We hadden het er graag voor over om hiervoor helemaal naar Amsterdam te rijden, zodat ook hij een keer mee kon doen met een line-up. Van de line-up en de tijd voor de wedstrijd dat ze met alle kinderen langs het veld in het stadion liepen heeft hij genoten, maar op de tribune kon hij het niet uithouden. Daar was voor hem veel te veel lawaai van de joelende fans. We hebben daardoor niks meer van de wedstrijd gezien.
Ik had dus gedacht dat Sylvain verder nooit in aanmerking zou komen voor de leuke uitjes en leuke dingend die de Junior Club organiseert voor kinderen met hun idolen, maar bij Kids United doen ze ook heel leuke dingen. Sylvain heeft eens samen met de oprichters van Kids United en hun zoon het ‘Meer dan voetbal’  logo in ontvangst mogen nemen in het FC Groningen stadion. Hij kent geen schroom, zoals zijn broer. Hij vindt het geweldig om op de middenstip te staan in een vol stadion. Hij glundert erover.
Sinds Kids United is geadopteerd door FC Groningen lijkt het wel alsof er alleen nog maar leuke uitjes voor de kids zijn. Wat dat betreft heeft Sylvain dus niks te klagen, ik denk zelfs dat hij zijn broer  inmiddels wel heeft ingehaald.

Wat ik voorheen nooit had verwacht gaat nu toch gebeuren. Sylvain mag meelopen in de line-up bij FC Groningen samen met zijn teamgenoten. In mei mochten ze ook al een keer deelnemen aan de line-up, maar toen was Sylvain op vakantie met opa en oma.
Met zijn 11 jaar heeft hij er nu ook meer besef van. Hij heeft er helemaal zin in en hoopt dat hij aan de hand van Maikel Kieftenbeld het veld op mag, dat is echt zijn idool.
Vandaag is het zover, hij kan niet wachten totdat het tijd is om te vertrekken. Met zijn nieuwe voetbalschoenen, die iedereen natuurlijk even moet bewonderen, gaat hij op pad.
Helaas is het niet Maikel Kieftenbeld waarmee hij het veld op loopt, maar Luciano da Silva, de keeper. Ik heb hem er niet over horen klagen. Met een lach van oor tot oor heeft hij het veld betreden en genoten van alle aandacht van het publiek en het in nabijheid zijn van de spelers van FC Groningen.
Hier in het stadion heeft hij ook de wedstrijd nog kunnen kijken, er zitten natuurlijk veel minder mensen dan in de Amsterdam Arena en de akoestiek is hier voor zijn oren beter. Hij heeft ook van de wedstrijd genoten, al kijkt hij  naar heel andere dingen dan wij. De schoenen van de spelers waren vandaag zijn favoriet (vast omdat hij gisteren zelf nieuwe voetbalschoenen heeft gekregen). Hij is helemaal enthousiast als hij ziet dat een wisselspeler, die voor onze neus aan het warmlopen is, dezelfde schoenen aan heeft als een andere speler in het veld … Het liefst wil hij dat ik daar ook een foto van maak.