Het is 10 over 3, ik ben net vrij van school. Ik ga nog even langs bij mijn opa en oma om een kopje koffie te drinken en te kijken of er ook nichtjes, neefjes, ooms of tantes zijn om gezellig mee te babbelen.
Beneden bel ik 3x, de afgesproken code, zodat opa en oma weten dat er familie voor de deur staat. Ik hoor het geluid van de krakende intercom ‘Wie’ roept mijn opa. Ik hoef mijn naam niet te noemen, want hij is stokdoof.
Terwijl ik de trap op loop hoor ik de deur open gaan en daar staat mijn opa in zijn zwarte joggingbroek. ‘ Ah, Angeline’ word ik begroet. ‘Koffie?’. Ja dat wil ik wel en proef ondertussen al de oploskoffie met net iets teveel melk en suiker, waardoor de smaak iets te zoet en weeïg is. Toch vind ik de koffie op deze manier klaargemaakt bij opa en oma lekker, bij een ander zou ik hem niet lusten.
Ik loop ondertussen door de gang naar de huiskamer. Daar zit mijn oma op haar vaste stek met een puzzelboek voor zich. Afwezig begroet ze me en gaat weer verder met waar ze mee bezig was.
Ik kijk de kamer in. Jammer er is niemand, dus loop ik naar de kast waar de leesmap ligt en zoek een blad uit. Ik instaleer me op de bank bij de salontafel, waarop naast een stapel kranten allemaal verschillende potten staan. Potten met bastognekoeken, chocoladewafels, M & M’s, frietsticks, shanghai nootjes, chocolade en vast nog wel meer. Wij vinden het normaal, maar aan de reactie van vriendjes en/of vriendinnetjes te merken, die allemaal welkom zijn, ondanks dat de familie al zo groot is en het hier erg druk kan zijn, vinden zij dit apart/verrassend…
Op dit moment is er echter niemand, dus ik ga lekker zitten lezen.
Mijn opa komt een tijdje later met een lekker kopje koffie voor mij aan en maakt plaats op de tafel om er een onderzetter neer te leggen, hierop wordt mijn koffie gezet. Vervolgens krijg ik de pot met bastognekoeken onder mijn neus geduwd. Ik neem maar een koekje, eigenlijk heb ik niet zo heel veel zin, maar anders krijg ik weer vragen.
Terwijl mijn oma aan het puzzelen is en mijn opa bij haar aan tafel gaat zitten en verder schrijft in 1 van zijn vele schriften, lees ik ‘ Mijn geheim’. Thuis lees ik dit eigenlijk nooit, maar hier vind ik het leuk om dit blad te lezen.
Ik hoor ondertussen de voordeur open en dicht gaan. Dat moet dus iemand met een sleutel zijn. Een oom of een tante en ja hoor even later komt mijn jongste tante binnen en ze komt bij me zitten. Ik zit nog midden in mijn verhaal en houdt daarom demonstratief mijn tijdschrift voor mijn neus, ik wil het verhaal even uitlezen, daarna wil ik wel kletsen. Mijn tante wil echter niet wachten en begint terwijl ik aan het lezen ben een heel verhaal tegen mij. Ik ‘hmm’ wat, maar probeer toch door te lezen. Af en toe probeer ik ‘ja’ of ’nee’ te zeggen, maar blijkbaar zeg ik dit niet op het juiste moment, ik kan me ook niet echt meer concentreren op het verhaal, dus leg het tijdschrift maar weg. Mijn tante heeft door dat ze nu de volle aandacht heeft en gaat verder met haar verhaal.
Ondertussen gaat de bel. Gezellig er komen nog meer familieleden. Er stapt een nichtje binnen en niet veel later komt er ook nog een neefje binnen. Later nog een tante …
Gezellig keuvelen we met z’n allen. Ik bekijk nog even het schrift dat op tafel ligt. Het schrift waar we allemaal in schrijven als we wat aan elkaar te vertellen hebben of als we ons vervelen omdat er een keer niemand (ja opa en oma natuurlijk wel, maar verder niet) aanwezig is om mee te kletsen …
Als ik een keer helemaal in mijn eentje bij opa en oma ben, lees ik meestal een tijdschrift, drink koffie, snoep er wat bij en als het tijd is om naar huis te gaan, groet ik opa en oma gedag en ga naar huis. Soms heb ik niet eens echt een woord met ze gewisseld.
Bovenstaande speelde zich af in mijn jeugd, de tijd dat ik op de middelbare school zat en bijna elke middag na school, in het weekend en alle vakanties, wel bij mijn opa en oma thuis was. Klasgenoten vonden het raar dat ik zo vaak bij mijn opa en oma zat. Wat doe je daar dan, dat is toch saai, hoorde ik vaak.
Vanaf het moment dat ik naar het beroepsonderwijs ging, komt hier verandering in. Ik had verkering en ik had het erg druk met leren, dus geen tijd meer om elke dag te komen. Toch kwam ik hier nog heel vaak, meestal om gezellig met ooms, tantes, nichtjes, neefjes te kletsen of spelletjes te doen als monopolie, tripoly, hartenjagen, klaverjassen etc. Vaak kwamen we niet eens echt voor opa en oma…
Toch heb ik ook fijne herinneringen aan de gesprekken die ik heb gehad met mijn oma in mijn jeugd. Ze vertelde veel over haar jeugd, over het kattenkwaad dat ze uithaalde, over de wandelmarsen, de baboes…
Met opa kreeg ik pas later echt een band. In mijn jeugd was hij nog aan het werk.
Toen ik kinderen kreeg, vroeg hij veel naar hoe dit nu allemaal ging op het consultatiebureau etc.
In die tijd kwam ik niet meer zoveel bij mijn opa en oma als vroeger en vond ik het ook niet prettig meer om alleen maar te zitten lezen, koffie drinken en zonder echt wat te zeggen weer weg te gaan. Terwijl opa en oma dit waarschijnlijk helemaal geen probleem vonden. Zij waren dit gewend, maar voor mij voelde het niet goed meer.
Wat heb ik mooie herinneringen aan de tijd bij opa en oma.
Helaas zijn ze er nu niet meer en missen we de plek waar we altijd terecht konden …
Nu ik erover schrijf, proef ik nog de smaak van de koffie in mijn mond. Ook zie ik nog precies voor me hoe het huis eruit zag, hoe we hier met z’n allen zaten, vooral op verjaardagen en feestdagen was het bommetje vol, maar oh zo gezellig …
Tijdens mijn 1e schrijfworkshop kreeg ik de opdracht om 5 minuten te schrijven over een plek van vroeger, waarbij gebruik gemaakt werd van de zintuigen horen, zien, ruiken, tast en proeven. Het begin van bovenstaand verhaal is hier ontstaan en wilde ik graag nog afmaken.
@ngelineWagenaar 