Muziek; wat betekent dat voor jou?

            

Muziek is voor de één belangrijker dan voor de ander, de één leeft echt voor muziek, maakt ook zelf muziek of heeft het nodig om te kunnen studeren, sporten, etc. Er zijn mensen, misschien best wel veel, die er niet aan moeten denken om in een stille kamer te zitten, zonder muziek op de achtergrond, die als ze zomers in de tuin zitten of ergens anders buiten, het liefst ook op de één of andere manier muziek willen horen. Voor mij hoeft het niet altijd. Ik vind het heerlijk om te genieten van de rust en stilte om me heen en op die manier alle geluiden van binnen en buiten te beleven. De wind die om het huis heen raast, de regen op de ruiten, de vogeltjes die fluiten, noem maar op. Studeren met muziek aan, heb ik nooit gekund, dat leidt me alleen maar af. Tijdens mijn werk hoef ik ook geen muziek op de achtergrond, ik kan me dan toch minder goed concentreren. Wandelen met de radio aan via oortjes, heb ik wel een periode geprobeerd, maar ik voel me daardoor afgesloten van de geluiden van de omgeving om me heen. En van die geluiden kan ik nu juist zo genieten. Dus voor mij op dat soort momenten geen muziek. Toch zijn er ook momenten, waarop ik het heerlijk vind om muziek te luisteren, tijdens het huishouden op de achtergrond of in de auto als ik in mijn ééntje heen en terugrijdt naar het werk. Sinds een jaar wordt de Top 40 bij Q afgedraaid op de vrijdagmiddag. Ik zie dat het er al die jaren gewoon is geweest, maar op de één of andere manier ben ik het uit het oog verloren of ben ik afgehaakt, toen de housemuziek in opkomst was, want dat was beslist niet mijn muzieksmaak. Maar sinds een jaar kan ik, als ik op tijd ben, het laatste stukje van de Top 40 luisteren, als ik terug naar huis rijdt. En of ik nu de Top 40 echt leuk vind of dat het meer is dat het me terugbrengt in de tijd, dat weet ik niet zo goed, maar ik kan er in elk geval wel van genieten.

Het is vrijdagmiddag 20 over 2, weekend! Ik fiets van school naar huis. Vanmiddag ga ik lekker de top 40 luisteren. Het gedrukte exemplaar ligt al klaar en ik heb ook een nieuw cassettebandje gekocht, omdat mijn andere bijna vol is. Vanmiddag wil ik weer wat nieuwe nummers toevoegen aan mijn verzameling lievelingsliedjes, welke ik keer op keer draai en zodra ik de tekst een beetje kan, keihard meezing. Als ik thuiskom, is het nog rustig in huis. Mooi zo, dan kan ik goed opletten wanneer het geklets is afgelopen en ik de pauzetoets moet loslaten.
Ik maak snel wat thee in de keuken en sluit me dan op in mijn kamertje. Het kleinste kamertje van onze flat, maar voor mij het prettigste kamertje. Ik heb ook wel de grotere kamer in het huis gehad, maar op de één of andere manier vind ik die niet zo fijn. Er is wel meer ruimte, maar ik voel me er opgesloten. Misschien komt het wel doordat er zich voor de kamer een inpandig balkon bevind, waar bijna altijd was hangt. Het is daardoor meestal donker in de kamer. Nee, geef mij maar het kleine kamertje. Met wat passen en meten, past alles wat ik nodig heb er in. Ik ga achter op het opklapbed zitten, hier is nog net een kleine ruimte waar ik mijn benen kan laten en waarlangs ik achter mijn bureau kan kruipen. Achter mijn bed, staat links een klein kastje met mijn muziekinstallatie; een radio met cassetterecorder en een platenspeler erop. Onderin het kastje is ruimte voor mijn platen en cassettebandjes. Rechts bevindt zich mijn bureau, mijn bureau staat voor het raam, met nog net plek erachter voor mijn bureaustoel, zodat ik met mijn rug naar het raam zit en mijn kamer inkijk. Ik vind het prettig om direct te kunnen zien wie mijn kamer inloopt en wordt zo niet afgeleid tijdens het leren door de dingen die buiten gebeuren, maar als ik me een beetje omdraai kan ik wel naar buiten staren als ik na moet denken.
Nu zit ik niet achter mijn bureau, maar op mijn bed. Op mijn bureau rechts ligt het gedrukte exemplaar van de Top 40, opgehaald bij de Free Record shop. Ik heb de nummers die ik wil opnemen al aangekruist. Ik zet de radio aan, stop mijn cassettebandje in de cassetterecorder en luister even waar ik ben gebleven. Precies op het juiste moment zet ik hem stop. Nu druk ik de pauzeknop in en vervolgens de record en play knop, alles staat klaar om de liedjes op te kunnen nemen die ik wil horen. Nu maar hopen dat ze er niet teveel doorheen praten, dat vind ik altijd zo vervelend. Als het nummer aan de beurt is, dat ik wil opnemen, is het goed opletten geblazen, want anders mis ik net het begin van het nummer. Vaak wordt er nog door het eerste muzikale gedeelte heen gepraat, dat wil ik er liever niet op hebben.
Aan het eind van de middag heb ik een groot deel van de nummers, die ik op wilde nemen op mijn cassettebandje staan. Niet alles is gelukt. Soms wordt er zoveel doorheen gepraat, dat ik het nummer er maar weer afhaal. Volgende week beter, hopelijk.
Als ik ’s avonds naar bed ga, zet ik mijn muziekinstallatie aan en druk ik op play om mijn cassettebandje af te luisteren. Heerlijk vind ik dat, nog even muziek luisteren voordat ik in slaap val. Het gekke is wel dat, terwijl ik langzaam aan wegdoezel, de muziek steeds harder lijkt te gaan. Op een gegeven moment kan ik er dan niet zo goed meer tegen en moet de muziek uit. Als ik dan helemaal op moet staan om mijn muziekinstallatie uit te zetten, ben ik weer wakker en kan ik opnieuw beginnen. Hier heb ik dus wat op gevonden. Ik schuif iets verder naar beneden in mijn bed, met mijn ogen dicht, zoek met mijn voet de stopknop van de cassetterecorder en druk deze uit. Vervolgens zoek ik ook de aan-/uitknop en zet deze ook uit, ik schuif weer wat omhoog in mijn bed en val dan langzaam in slaap.

Ik kom weer terug in de tijd. Vind het leuk om nu opnieuw naar de Top 40 te luisteren, al hoor ik er nu maar een klein deel van. Als ik geluk heb, lukt het me om de top 10 te beluisteren tijdens de rit naar huis. Ik kan allang niet meer alle nummers hard meezingen, maar vind het nu heerlijk om naar de stemmen te luisteren, vind ik ze goed? En ik probeer de tekst goed te beluisteren. Bij de Engels talige nummers lukt het me nog steeds niet om de gehele tekst goed te interpreteren, globaal weet ik wel waar het nummer over gaat, maar ik merk hier geen gekke dingen in op of of de tekst wel helemaal klopt. Dat heb ik wel bij Nederlands talige nummers en wat me daarin opvalt is dat de tekst soms helemaal niet klopt, of dat ik niet helemaal kan achterhalen waar het nummer nu écht over gaat. Het blijft dan in mijn hoofd malen. Misschien is het wel hetzelfde als met gedichten. Die snap ik ook niet altijd. Herkennen jullie dat?
Zo nu en dan wordt er de top 500 aller tijden, jaren 80-90-zero’s etc. gedraaid. Ik merk dat ik met name de nummers uit mijn tienerjaren het beste ken, het beste mee kan zingen (al kom ik er nu wel achter dat ik ze lang niet altijd zo meezing als de tekst daadwerkelijk gaat en ik destijds geen benul had wat ik allemaal zong) en het mooiste vindt. Zal dit voor iedereen zo gelden? Of komt het omdat ik ergens begin jaren 90 ben gestopt met ‘echt’ muziek luisteren, ook omdat ik de muziek niet meer mooi vond en pas sinds enkele jaren weer opnieuw bewust ben gaan luisteren?
Van de week kwam ik thuis en stond er jaren ’80 muziek op, zo herkenbaar en het doet toch wat met me. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe dit voor anderen is.

Dierbare herinneringen

               

De eerste tien dagen van het nieuwe jaar zijn al weer achter de rug. Wat gaat de tijd toch snel. In de vakantie heb ik wat energie op kunnen doen, maar na de vakantie was het (door de vrije dagen) direct weer hectiek alom en ook thuis loopt het niet vlekkeloos en moet er weer veel extra geregeld worden, de energie is dan ook gauw weer gedaald. Wat me helpt om mijn gedachten op een rijtje te zetten, is lekker te wandelen, even rust aan mijn hoofd. De eerste zondag in januari kon ik wel merken wat de goede voornemens van veel mensen waren. Wat was het druk in het mooie natuurgebied, vlak bij ons huis. Terwijl ik hoopte lekker rustig mijn rondje te lopen in mijn eentje, werd ik nu wel door heel veel anderen vergezeld. Wandelaars, hardlopers, fietsers, etc. Het zelfde beeld zien mijn wandelmaatje en ik ook altijd op de donderdag of inmiddels woensdagavond na de zomervakantie. Vooral hardlopers dan, die in voorbereiding zijn voor de 4 mijl. Dat is weer over na de 2^e zondag in oktober en ook in het begin van het jaar zie je het langzaam aan weer minderen en blijven de die hards over.
Vandaag loop ik op zaterdag, omdat er voor morgen slecht weer is voorspeld. Eigenlijk heb ik niet zoveel zin. Ik ben moe van de eerste volledige werkweek van het nieuwe jaar, waarin ook een nieuwjaarsborrel na werktijd en veel nieuwe opnames. Eigenlijk wil ik liever met mijn boek op de bank, maar ik ga toch. Ik weet dat na de eerste paar honderd meters, als de wijk wordt verruild door het mooie natuurgebied, de rust geleidelijk aan in me keert, als het vaste ritme van mijn eigen benen er een beetje in begint te komen, ik geniet van de omgeving en mijn gedachten langzaam aan geordend worden. Door de drukte van de laatste week, de feestelijkheden rond Kers en Oud & Nieuw, heb ik geen tijd meer gehad om stil te staan bij mijn gevoelens en herinneringen die ik kreeg op het moment dat ik weer even terug was in mijn tweede thuis. Terwijl ik loop, trekt een gevoel van nostalgie over mij heen en ben ik weer even terug.

Ik kijk eens goed om me heen. Ik sta in de ‘achterkamer’ wat vroeger de slaapkamer was van mijn opa en oma. Nu staat er een tafel met 6 stoelen waarop de enveloppen van de rouwkaarten, die worden geschreven door mijn tantes en moeder. Wat ziet het er hier anders uit en wat lijkt het ineens klein. Kon hier vroeger echt een bed staan, waarnaast links een tafeltje waar het nodige op stond, bij het tussen raam een klepkast met erop, – in en omheen een heleboel spullen, een strijkplank tegen de rechterzijde van het bed met een stoel erachter voor het raam naar buiten, een hangkast tegen de muur en de rekken met kleding boven het raam? Ook aan de lange wand achter het bed waren nog kasten, waar je voor langs kon lopen naar de deur van het balkon.
Mijn oma zat hier vaak te strijken, onder de rekjes met was. Wat ze streek, legde ze op het bed, in nette stapeltjes. Ik weet niet hoe vaak ik dit tafereel heb gezien en kan het me ook niet heel goed meer voor de geest halen, maar in mijn herinnering lag ik dan op het bed, naast de stapels met gestreken was, naar haar te kijken terwijl ze het één na het ander streek. Ze streek ook echt alles, niet alleen de kleding, maar ook lakens, theedoeken, handdoeken tot de washandjes aan toe. Toen stond ik daar verder niet bij stil. Ik vond het gezellig om hier bij oma op het bed te liggen en met haar te kletsen. Ook  hier heeft ze me vast haar verhalen verteld over haar jeugd. De verhalen die ik vaak heb gehoord en met mij denk ik ook veel andere neven en nichten.
Ook de woonkamer is helemaal veranderd. Ik herken het niet meer terug. Het is supernetjes, maar op de één of andere manier lijkt ook deze veel kleiner als vroeger. De kast waarop oma’s zwarte tas altijd lag, is er niet meer. De kastjes met boeken, tijdschriften etc. die zowel langs de tussenwand en de achterwand stonden zijn verdwenen. Wat hebben wij hier vroeger veel gelezen, zowel uit de leesmap, als ook de Donald Ducks, Bobo’s, Tina’s etc. waar oma op geabonneerd was voor al haar kinderen en kleinkinderen. Regelmatig zaten we dan met een stuk of wat aan de eettafel, die de hele ochtend gedekt stond met het ontbijt, zodat een ieder kon gaan eten wanneer het hem uitkwam. We lazen ook onder het eten. Met meerdere mensen zaten we dan zwijgend aan tafel met een bord voor ons en daarachter een boek. Ongezellig zul je denken, maar dat was het zeker niet. Het was juist heel gezellig en het fijne vond ik dat hier niet alles hoefde volgens een vast stramien. Met zijn allen aan tafel, verplicht praten, bestek via vaste etiquette of wat ook. Nee, als je zin had om niks te zeggen, zowel gewoon of tijdens het eten, dan deed je dat niet. Als je zin had om te lezen en verder niks te zeggen, dan was dat prima. Maar als je wel zin had om te kletsen, dan was er (bijna) altijd wel iemand waarmee je dat kon doen. Wat was het altijd gezellig, wat hebben we veel gelachen met elkaar, wat hebben we veel spelletjes gespeeld op deze eettafel, maar ook op de kleine tafel voor of op beide tegelijk. Wat was het een mooie tijd. Terwijl ik hier zo om me heen kijk, herken ik er niks meer van terug. Nadat mijn opa en oma hier vandaan zijn verhuisd naar een verzorgingshuis, ben ik er ook nagenoeg niet meer geweest. Ik denk nog 1x en nu dus om afscheid te nemen van mijn oom.
Ook in de kamer waar hij nu ligt, heb ik vele herinneringen. In de tijd dat ik nog regelmatig bij mijn opa en oma logeerde, vaak samen met mijn zusje, sliepen we in deze kamer. De kamer van onze jongste tante. Zij meestal bij mijn tante in bed en ik in het andere bed. Wat hebben we hier ’s avonds/’s nachts wat afgekletst met zijn tweeën of drieën en hier luisterde ik met mijn tante ook altijd naar het radioprogramma ‘Candle light’, waar mooie gedichten werden voorgelezen. Mijn tante hield hiervan en gezien ik dan bij haar op de kamer sliep, luisterde ik mee. Of ik het in die tijd ook mooi vond, weet ik niet, maar het zijn wel mooie herinneringen.
Nog één keer kom ik hier terug om samen met mijn gezin afscheid te nemen van mijn oom. En Ik neem niet alleen afscheid van mijn oom, maar ook van het huis. Wat liggen hier veel herinneringen en wat bijzonder dat een hele familie hier op zijn eigen manier, zoveel herinneringen aan hebben. Ik kan natuurlijk niet voor de rest spreken, maar ik denk met veel plezier, warmte en weemoed terug aan deze tijd.
Als baby en klein kind kwam ik hier in elk geval wekelijks, misschien wel vaker, maar dat kan ik me niet meer herinneren. In elk geval in het weekend weet ik dat ik hier met mijn ouders naartoe ging en net voor mij en vlak na mij werden er nog vier andere neven en nichten geboren. We waren hier allemaal veel. Na 3-4 jaar kwam de volgende lichting van vijf kleinkinderen. Het werd een steeds drukkere boel. Met deze tien kleinkinderen ben ik min of meer opgegroeid. Hierna volgenden er nog 12, maar hier zat wat meer tijd tussen. In mijn middelbare school tijd kon ik zelf naar opa en oma en dat deed ik ook veelvuldig. Als het even kon, ging ik na school nog even langs bij opa en oma om een kop koffie te drinken, maar veelal ook om mijn ooms, tantes, neven en nichten te ontmoeten die er dan vaak ook waren. De ene keer was het drukker als een andere keer, maar vaak trof je wel iemand. Met het ouder worden, werden de bezoekjes minder frequent, door studie, verkering, werk, kinderen etc. maar we zijn altijd blijven komen, ook in het bejaardentehuis. Wat een mooie tijd, wat een mooie herinneringen en wat jammer dat dit er nu niet meer is. Maar deze mooie herinneringen en het gevoel dat dit oproept als ik er aan terug denk, neemt niemand me af.

               

Inmiddels ben ik bijna aan het einde van mijn rondje. Hier houdt ook het natuurgebied op en loop ik langs de rand van onze wijk. Langzaam aan kom ik weer in het hier en nu. Had ik eerst de wind in de rug, inmiddels heb ik de wind volop in mijn gezicht. Best lekker, maar de wind is snijdend en ik voel wat tranen over mijn wangen lopen. Ik heb hier snel last van, tranende ogen door de wind, al vraag ik me af of de tranen nu alleen door de wind komen of ook een beetje door de herinneringen.

Zie ook:
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2012/10/19/terug-in-de-tijd/
https://angelinewagenaar.wordpress.com/2012/05/21/familiedag/

Nostalgie

               

Het nieuwe jaar staat voor ons in het teken van nostalgie. Niet bewust, maar onbewust zijn we het nieuwe jaar nostalgisch begonnen. Traditiegetrouw gaan we op Nieuwjaarsdag eerst naar Joops oudste broer, om hem en de rest van de familie die hier aanwezig zijn, een Gelukkig Nieuwjaar te wensen. Het was ouderwets gezellig, iets wat de laatste jaren ook wel anders is geweest. Het huisje zat vol en de tafel was gevuld met veel te veel lekkers.  We hebben fijn bij gekletst en er werden veel  herinneringen opgehaald aan vroeger…

Lang geleden hebben Joop en ik oude films bekeken van de familie, gemaakt met een oude 8mm camera. Joops oudste broer was hier destijds heel actief mee. Ik denk dat we de films hebben bekeken in de tijd dat ik nog niet zo lang bij Joop was en benieuwd was naar zijn moeder. Hoe we hier nu op kwamen weet ik niet, maar voor we het wisten zijn Joop en een andere broer van hem beneden in de kast gedoken, om op zoek te gaan naar deze oude films. De projector is helaas een aantal jaren geleden gestolen, maar er stond nog wel een apparaat, waarmee je de films aan elkaar kon verbinden. Tijd om hier ter plekke naar te kijken, was er niet meer, dus belande alles bij ons achter in de auto.
De reis vervolgde naar mijn ouders. Ook vaste prik op Nieuwjaarsdag. Daar zaten mijn zusje, zwager en kinderen al lekker te eten. Mijn moeder had ook voor ons lekker eten klaar staan, maar aangezien we bij Joops broer niet eerder weg mochten voordat we het nodige gegeten hadden, was de behoefte hieraan niet zo groot meer. Sneu voor mijn moeder, maar eigenlijk weet ze dit ook wel. Elk jaar is het hetzelfde liedje. Ook hier hebben we gezellig bij gekletst en kwam het gesprek op de  oude films achter in de auto.
Mijn vader is het afgelopen jaar druk bezig geweest met zijn ‘oude’ films op DVD te zetten en zo zaten we even later gezellig naar een film te kijken van een jaar of 25 geleden. Mijn zusje en ik stonden hier niet zoveel op, maar wat hebben we gelachen om de kapsels van mijn ouders, de ouderwetse kleding, de oude auto’s op de achtergrond, etc.  Mooi om dit soort beelden terug te zien.
Thuis aangekomen, hebben we tot diep in de nacht de 8 mm films op het hele kleine projectorscherm bekeken. Het was haast niet mogelijk om er met zijn tweeën voor te zitten, maar wat geweldig om die beelden van toen terug te zien. Vooral voor Joop is het heel bijzonder om zijn ouders en vooral zijn moeder, die hij zo kort gekend heeft en al bijna 32 jaar moet missen, terug te zien. Ook zijn inmiddels overleden broer komt nog een aantal keren in beeld.
We zijn gelijk op zoek gegaan naar iemand die deze beelden op DVD kan zetten en vonden iemand dicht in de buurt met allemaal goede referenties.  Op deze projector kunnen we alleen de beelden afspelen en is er geen geluid. Het is natuurlijk veel mooier om ook de stem van je dierbaren terug te kunnen horen.

Gisteren hebben we de films opgehaald en natuurlijk gelijk bekeken. Samen met de kinderen op groot scherm en met geluid. Het brengt ons weer terug in de tijd. Een tijd waarin wij elkaar nog niet kenden. Waar Joop nog dat kleine jongetje was met hoogblonde haren. Beelden van een vakantie, waar Joop en z’n ouders overigens niet bij waren, een bruiloft, maar vooral leuke alledaagse beelden van hoe het er aan toe ging bij hun thuis,  op verjaardagen, feestdagen, oud en nieuw, etc. Echt mooi om te zien. Mij ontroerd het al om de stem van Pa weer te horen, die herken ik nog uit duizenden. Mijn zwager weer terug te zien, al is hij weinig in beeld, hij hield er niet van. En de schoonmoeder te ‘ontmoeten’, die ik helaas nooit heb gekend.Wat moet dit alles dan niet met Joop doen?
V0or hem is dit heel dierbaar, wat fijn dat deze films er nog zijn en dat ze overgezet konden worden op DVD. Nu kunnen we ook alle andere familieleden voorzien van deze mooie herinneringen. Mooi, dat onze kinderen eindelijk hun opa en oma kunnen zien, die ze nooit gekend hebben. Alhoewel Lesley zijn opa nog wel meegemaakt  heeft, maar zich dit niet meer echt kan herinneren. Hij was drie toen deze opa is overleden.
Joop is ervan overtuigd dat er nog veel meer banden moeten zijn, dus is samen met zijn broer en ook Lesley inmiddels een grote schoonmaak alias zoektocht gestart in het ouderlijke huis, waar zijn oudste broer nog woont en waar ook alle spullen van zijn overleden broer zijn opgeslagen. Ergens tussen de opgestapelde dozen moeten waarschijnlijk nog veel meer films liggen. We kijken er naar uit.
In onze nostalgische gemoedstoestand zijn we vervolgens ook in ons eigen archief gedoken en hebben gisteren beelden gezien van onze eigen jongens toen ze nog een jaar of zes jonger waren. Wat een kleine hummeltjes nog toen. Time flies …en ik neem me voor om toch meer videobeelden te maken. Foto’s vind ik vooral mooi om terug te zien, maar film heeft (vooral vele jaren later) toch meer betekenis…

Terug in de tijd …

          

Het is 10 over 3, ik ben net vrij van school. Ik ga nog even langs bij mijn opa en oma om een kopje koffie te drinken en te kijken of er ook nichtjes, neefjes, ooms of tantes zijn om gezellig mee te babbelen.
Beneden bel ik 3x, de afgesproken code, zodat opa en oma weten dat er familie voor de deur staat. Ik hoor het geluid van de krakende intercom ‘Wie’ roept mijn opa. Ik hoef mijn naam niet te noemen, want hij is stokdoof.
Terwijl ik de trap op loop hoor ik de deur open gaan en daar staat mijn opa in zijn zwarte joggingbroek. ‘ Ah, Angeline’ word ik begroet. ‘Koffie?’. Ja dat wil ik wel en proef ondertussen al de oploskoffie met net iets teveel melk en suiker, waardoor de smaak iets te zoet en weeïg is. Toch vind ik de koffie op deze manier klaargemaakt bij opa en oma lekker, bij een ander zou ik hem niet lusten.
Ik loop ondertussen door de gang naar de huiskamer. Daar zit mijn oma op haar vaste stek met een puzzelboek voor zich. Afwezig begroet ze me en gaat weer verder met waar ze mee bezig was.
Ik kijk de kamer in. Jammer er is niemand, dus loop ik naar de kast waar de leesmap ligt en zoek een blad uit. Ik instaleer me op de bank bij de salontafel, waarop naast een stapel kranten allemaal verschillende potten staan. Potten met bastognekoeken, chocoladewafels, M & M’s, frietsticks, shanghai nootjes, chocolade en vast nog wel meer. Wij vinden het normaal, maar aan de reactie van vriendjes en/of vriendinnetjes te merken, die allemaal welkom zijn, ondanks dat de familie al zo groot is en het hier erg druk kan zijn, vinden zij dit apart/verrassend…
Op dit moment is er echter niemand, dus ik ga lekker zitten lezen.
Mijn opa komt een tijdje later met een lekker kopje koffie voor mij aan en maakt plaats op de tafel om er een onderzetter neer te leggen, hierop wordt mijn koffie gezet. Vervolgens krijg ik de pot met bastognekoeken onder mijn neus geduwd. Ik neem maar een koekje, eigenlijk heb ik niet zo heel veel zin, maar anders krijg ik weer vragen.
Terwijl mijn oma aan het puzzelen is en mijn opa bij haar aan tafel gaat zitten en verder schrijft in 1 van zijn vele schriften, lees ik ‘ Mijn geheim’. Thuis lees ik dit eigenlijk nooit, maar hier vind ik het leuk om dit blad te lezen.
Ik hoor ondertussen de voordeur open en dicht gaan. Dat moet dus iemand met een sleutel zijn. Een oom of een tante en ja hoor even later komt mijn jongste tante binnen en ze komt bij me zitten. Ik zit nog midden in mijn verhaal en houdt daarom demonstratief mijn tijdschrift voor mijn neus, ik wil het verhaal even uitlezen, daarna wil ik wel kletsen. Mijn tante wil echter niet wachten en begint terwijl ik aan het lezen ben een heel verhaal tegen mij. Ik ‘hmm’ wat, maar probeer toch door te lezen. Af en toe probeer ik ‘ja’ of ’nee’ te zeggen, maar blijkbaar zeg ik dit niet op het juiste moment, ik kan me ook niet echt meer concentreren op het verhaal, dus leg het tijdschrift maar weg. Mijn tante heeft door dat ze nu de volle aandacht heeft en gaat verder met haar verhaal.
Ondertussen gaat de bel. Gezellig er komen nog meer familieleden. Er stapt een nichtje binnen en niet veel later komt er ook nog een neefje binnen. Later nog een tante …
Gezellig keuvelen we met z’n allen. Ik bekijk nog even het schrift dat op tafel ligt. Het schrift waar we allemaal in schrijven als we wat aan elkaar te vertellen hebben of als we ons vervelen omdat er een keer niemand (ja opa en oma natuurlijk wel, maar verder niet) aanwezig is om mee te kletsen …
Als ik een keer helemaal in mijn eentje bij opa en oma ben, lees ik meestal een tijdschrift, drink koffie, snoep er wat bij en als het tijd is om naar huis te gaan, groet ik opa en oma gedag en ga naar huis. Soms heb ik niet eens echt een woord met ze gewisseld.

Bovenstaande speelde zich af in mijn jeugd, de tijd dat ik op de middelbare school zat en bijna elke middag na school, in het weekend en alle vakanties, wel bij mijn opa en oma thuis was. Klasgenoten vonden het raar dat ik zo vaak bij mijn opa en oma zat. Wat doe je daar dan, dat is toch saai, hoorde ik vaak.
Vanaf het moment dat ik naar het beroepsonderwijs ging, komt hier verandering in. Ik had verkering en ik had het erg druk met leren, dus geen tijd meer om elke dag te komen. Toch kwam ik hier nog heel vaak, meestal om gezellig met ooms, tantes, nichtjes, neefjes te kletsen of spelletjes te doen als monopolie, tripoly, hartenjagen, klaverjassen etc. Vaak kwamen we niet eens echt voor opa en oma…

Toch heb ik ook fijne herinneringen aan de gesprekken die ik heb gehad met mijn oma in mijn jeugd. Ze vertelde veel over haar jeugd, over het kattenkwaad dat ze uithaalde, over de wandelmarsen, de baboes…
Met opa kreeg ik pas later echt een band. In mijn jeugd was hij nog aan het werk.
Toen ik kinderen kreeg, vroeg hij veel naar hoe dit nu allemaal ging op het consultatiebureau etc.
In die tijd kwam ik niet meer zoveel bij mijn opa en oma als vroeger en vond ik het ook niet prettig meer om alleen maar te zitten lezen, koffie drinken en zonder echt wat te zeggen weer weg te gaan. Terwijl opa en oma dit waarschijnlijk helemaal geen probleem vonden. Zij waren dit gewend, maar voor mij voelde het niet goed meer.

Wat heb ik mooie herinneringen aan de tijd bij opa en oma.
Helaas zijn ze er nu niet meer en missen we de plek waar we altijd terecht konden …
Nu ik erover schrijf, proef ik nog de smaak van de koffie in mijn mond. Ook zie ik nog precies voor me hoe het huis eruit zag, hoe we hier met z’n allen zaten, vooral op verjaardagen en feestdagen was het bommetje vol, maar oh zo gezellig …

        

Tijdens mijn 1^e schrijfworkshop kreeg ik de opdracht om 5 minuten te schrijven over een plek van vroeger, waarbij gebruik gemaakt werd van de zintuigen horen, zien, ruiken, tast en proeven.  Het begin van bovenstaand verhaal is hier ontstaan en wilde ik graag nog afmaken.