Familie(dag)

       

Ik ben er een van een grote familie. Niet dat ik nu uit zo’n groot gezin kom, ik heb maar één zusje. En ook ons eigen gezin is niet groot met 2 kinderen.
Maar mijn moeder komt uit een gezin van 12. Deze 12 kinderen hebben gezamenlijk gezorgd voor 22 kleinkinderen en deze kleinkinderen hebben inmiddels samen 16 achterkleinkinderen op de wereld gezet. In totaal een familie van 52 man en dan heb ik de aanhang er nog niet eens bij opgeteld, dan komen er nog minstens 23 bij, want niet van al mijn nichtjes en neefjes weet ik of ze nu wel of geen verkering hebben!
Helaas is niet de gehele familie meer compleet. We hebben 10 jaar geleden veel te vroeg afscheid moeten nemen van het bijna jongste kleinkind. En in 2010 en 2011 hebben we afscheid moeten nemen van ‘de Stichters’  van deze grote familie, mijn opa en oma.
Je begrijpt dat het met zo’n grote familie niet mogelijk is (nou ja, wat al niet kan) om bij elke verjaardag aanwezig te zijn en daarom hebben we, al voordat de achterkleinkinderen geboren zijn, de verplichting van de verjaardagen afgeschaft en een familiedag in het leven geroepen. In principe een dag die elk jaar op de 2^e zondag in juni plaatsvindt. Alhoewel we hier ook nog wel eens van afwijken en het gebeurd ook niet daadwerkelijk elk jaar. Er zijn jaren geweest waarin  er andere gebeurtenissen tussen kwamen die een feestje verdienden, zoals het 65 jarig huwelijksfeest van opa en oma, de 90 jarige verjaardag van mijn opa en zo zijn er nog wel meer tussentijdse activiteiten geweest, die de familiedag wat in het gedrang brachten. Want dit zijn geen onbelangrijke feesten voor de familie, het vergt nogal wat organisatie en oefening van onze eigen familieband.
De komst van de familiedag wil niet zeggen dat we nu niet meer bij elkaar op verjaardag komen, maar de verplichting is eraf. We komen alleen als we zin en/of tijd hebben en natuurlijk is het ook zo dat je met de een wat meer hebt dan met de ander, dus bij de een zul je sneller langs gaan …
Dit principe heeft één nadeel, je weet nooit van tevoren hoeveel visite je krijgt. Naast de familiedag zijn er spontane picknicks, fietstochten, dagje Schier, bezoek aan de boekenmarkt etc. Wie zin/tijd heeft gaat mee, wie hier niets voor voelt geen probleem. Zo zijn we niet altijd met hetzelfde gezelschap op pad, maar het is altijd bere gezellig.

Vandaag was het weer zover. Er stond een familiedag gepland. De 1^e sinds ‘de beide Stichters’  niet meer in ons midden zijn en ons 2^e thuis er niet meer is. De plek waar we altijd terecht konden, waar eigenlijk altijd iemand was, waar we niet van tevoren heen hoefden bellen of het uit kwam of we kwamen. Hier trof je vaak ook wel een of meerdere  andere familieleden aan. Als opa en oma eens een keer een dagje weggingen of een bezoek aan de dokter of het ziekenhuis moesten brengen, dan werd dit aan iedereen verteld. Want stel je voor dat er iemand voor de dichte deur stond. In het begin ging dit telefonisch of werd dit je al tijden van tevoren verteld als je er was.
Op een gegeven moment is het ‘familieschrift’ ontstaan. Een spontane actie, welke is begonnen met een schetsboek wat op tafel lag bij opa en oma. Ik denk dat de kleinkinderen hiermee zijn begonnen. Ik was toen 16 jaar en met mij nog 2 nichten en 2 neven, de groep van 5 hieronder zat tussen de 11 en 13 in die tijd. Vele uren hebben we doorgebracht bij onze opa en oma, na schooltijd, in de weekenden en vakanties. Het begon met korte krabbels uit verveling, maar geleidelijk aan begonnen we hierin te schrijven wat ons bezig hield, wat we hadden beleefd en ook de ooms en tantes begonnen er in te schrijven. Vele jaren hebben we geschreven en vele schriften hebben we vol gepend met z’n allen, totdat het email tijdperk om de hoek kwam kijken en wij kleinkinderen ook al een leeftijd hadden bereikt waarop we aan het werk waren en niet meer dagelijks bij opa en oma langs konden gaan. We zagen elkaar minder, maar waren dus ook minder in staat om het ‘familieschrift’ te lezen laat staan erin te schrijven, dus als je er dan was en er stond ook nog eens niks in het schrift, dan was je flink flauw, tenminste ik wel. Geleidelijk aan is toen de ‘familiebox’ ontstaan. Een hotmail-account waar we allemaal de gebruikersnaam en het wachtwoord van kennen, zodat we er allemaal in kunnen lezen en er vanuit ons eigen email-adres in kunnen posten. Dit gebruiken we nu al vele jaren en hier kunnen we al onze belevenissen, onze schrijfgrieven, foto’s en wat we dan ook maar zeggen willen aan de rest van de familie in kwijt. Zo blijven we op de hoogte van elkaar, weten we wanneer er ergens een (verjaardags)feestje is, een andere belangrijke gebeurtenis in wiens leven dan ook en ook spontane oproepen voor een ‘spelletjesavond’ vinden hier plaats.
Onze verzamelplek, ons 2^e huis is er niet meer, maar gelukkig hebben we nog de ‘familiebox’.

Vandaag hadden we dus onze ‘familiedag’, niet op de 2^e zondag van juni, maar dat mocht de pret niet deren. Er zat wel een smetje op deze dag, 2 van de 12 kampen momenteel met ziek zijn waar de toekomst nog niet zeker voor is. In gedachten waren ze bij ons en hopelijk kunnen ze er volgend jaar gewoon bij zijn.
Dit keer vond onze ‘familiedag’ plaats in het Dolfinarium in Harderwijk. Om 11 uur verzamelen blijkt toch moeilijk te zijn voor onze familie, dus koffie met gebak om kwart over 11 was wat krap gepland, maar uiteindelijk zaten we hier toch gezellig met z’n allen aan de koffie. Lekker bijkletsen, een rommelig geheel, maar o zo leuk.
Om 12 uur vond de 1^e show plaats. Terwijl de een nog roept ‘ We gaan wel om 16 uur, dan is deze show er ook’, stapt de ander al op en zegt ‘ We gaan naar de ‘Dolfijnenshow’’. Er staan vervolgens nog meer mensen op, anderen drinken nog haastig hun koffie op en voor ik het weet is het restaurant leeg en loopt iedereen richting het hoofdtheater. We zitten wat verspreid over de tribune de show te bekijken.
Hierna valt de groep uiteen in kleinere groepjes. Met 44 man sterk het park bezichtigen is toch wat teveel gevraagd. Het leuke is echter, welke kant je ook op gaat, je komt steeds wel weer ergens familie tegen en zo kun je toch met een groot deel verdeeld over de dag onder het genot van leuke shows, lieve beesten, speeltuinbezoekjes, een hapje en een drankje weer even lekker bijkletsen.
De voorspellingen voor het weer waren slecht, maar we hebben echt veel geluk gehad. Aan het begin was het nog bewolkt, op een gegeven moment zaten we met een grote groep te zweten op de tribune bij de walrussen. Ik klaag niet hoor, we genoten van het heerlijke zonnetje, maar hadden ons langzaam aan wel ontdaan van onnodige kleding. Niet lang daarna, het was gelukkig einde van de middag, moesten we nog rennen door de regen om een droog onderkomen te vinden, waar we een tijdje, weer met een deel van de groep hebben geschuild, voordat we onze weg naar de uitgang konden vervolgen.
We spraken met een aantal af om onderweg nog naar de Mc Donalds te gaan en reden hier deels op eigen houtje heen. Van een aantal wist ik dat ze er zouden zijn, maar het bericht had blijkbaar toch een groot deel van de familie bereikt, want uiteindelijk zaten we bijna met z’n allen in de Mc Donalds. Dit was een leuke afsluiter van een geslaagde dag.

Ik ben blij met zo’n grote familie, het zorgt voor een hoop lol en gezelligheid. Het voelt niet alsof ik maar 1 zusje heb, ik ben er 1 uit ‘a big family’.