Vandaag vieren we 75 jaar vrijheid! Het is 75 jaar geleden dat we bevrijd zijn van oorlog. Velen kunnen zich niet voorstellen hoe het voelt, als je van je vrijheid beroofd bent, als je niet je leven kunt leven zoals je wilt leven, je onderdrukt wordt, in angst leeft, niet weet hoe lang dit gaat duren en waar het gaat eindigen. Ik kan het me in elk geval niet voorstellen.
Toch is het dit jaar anders als anders. Kunnen we niet in vrijheid de vrijheid vieren, maar zitten we zelf in vrijheidsbeperking. Al bijna 8 weken lang in een intelligente lockdown. De één heeft het drukker dan ooit, ziet verschrikkelijke beelden of moet ineens zijn hele werkprogramma op een andere manier uitvoeren, de ander zit thuis en heeft ineens tijd over, maakt zich zorgen over hoe het verder moet zonder inkomen, vele verschillende verhalen…
Om mij heen merk ik dat er steeds meer mensen wel klaar zijn met de beperkingen die er nu zijn, die weer verder willen waar ze gebleven zijn, die het misschien allemaal wel onzin vinden en het niet eens zijn met de maatregelen die ons door de regering worden opgelegd. 17 miljoen mensen, zoveel verschillende situaties, zoveel verschillende manieren hoe iemand in deze hele crisis zit, vele verschillende belangen, kortom: vele verschillen.
Maar als we dan goed nagaan dat het eigenlijk nog geen 8 weken aan de gang is, als we dit vergelijken met de oorlogssituatie van destijds, dan is dit toch peanuts? Of zie ik dat verkeerd?
Zelf heb ik nog niet zoveel moeite met de vrijheidsbeperking, maar misschien komt dat ook wel door de situatie waarin ik me nu bevind; overwerkt, overbelast of burn-out, het is maar hoe je het wilt noemen. Ik hoef niet op een heel andere manier te werken, maar moet het werk nu juist loslaten en zorgen dat ik tot rust kom. Ik heb geen behoefte aan socializen, visites, feestjes of wat dan ook, dat kost alleen maar energie. Ik wil rust, ruimte en stilte om me heen. Dit laatste is nog wel eens lastig, nu ook de rest van het gezin hoofdzakelijk thuis is, maar gelukkig ben ik een ochtendmens en komt de rest pas later naar beneden, heb ik een heel klein (werk)kamertje van mezelf, waar ik me terug kan trekken, een mini sportschool voor de nodige beweging en de mogelijkheid om de natuur in te trekken en deze laatste doet wonderen. Ik zou nu best graag in een hutje op de heide willen wonen, teruggetrokken van alles en iedereen met een groot stuk grond, waar ik uren kan wandelen in plaats van in een relatief drukke stad.
Zoals al eerder geschreven trekken we er om de paar dagen op uit om een wandeling te maken op rustige plekken in de omgeving. Heerlijk vind ik dat, alleen daar kom ik echt tot rust, kan ik even alles loslaten en mijn gedachten stil zetten. Ook al doen we dit meestal met zijn vieren, we doen dit elk op onze eigen manier. Mijn man en oudste zoon gebruiken de wandelingen om lekker bij te kletsen, mijn jongste sjokt er wat omheen, struint de boel af naar stokjes, beestjes of wat ook, we kijken samen naar de verschillende bloemen, bomen, vogels die we op onze tochten tegenkomen, zelf kan ik echt genieten van het geluid van de verschillende vogels, het groen om me heen, de verschillende soorten landschappen, bos, heide, akkervelden, vennen en alle dieren die we onderweg tegenkomen, alles leg ik vast met mijn camera (momenteel meestal die van mijn telefoon), omdat ik geen zin heb om met teveel ballast aan de wandel te gaan. Ik kom er achter dat ik de wereld zie door een cameralens, alles wil ik vastleggen om later nog eens rustig naar te kunnen kijken. Je zou zeggen dat het juist rustig is om gewoon te wandelen en te genieten van alles wat je om je heen ziet en niet bezig te zijn met foto’s maken, maar mij geeft het juist rust om het vast te leggen en terug te kunnen kijken. Net als mijn jongste zoon, loop ik dus vaak wat achter de rest aan en moet er regelmatig even op me gewacht worden.
Het wandelen door de natuur, genieten van de rust, de geluiden van bomen, blaadjes, vogels en andere dieren, het vastleggen van al dit moois, doet me goed. Na zo’n wandeling voel ik me herboren, dit wil ik vasthouden, dat lukt ook wel een tijdje, maar helaas nog niet helemaal.
Ik voel op een gegeven moment de energie weer uit me stromen en ook komen mijn piekergedachten weer naar boven, die er door deze hele Coronacrisis niet beter op geworden zijn.
Ik vind het moeilijk om met mijn angsten rondom het virus om te gaan, de angst om besmet te worden en vooral om mijn zoon niet te besmetten. Wat dat betreft voelt deze lock down, ook wel als een veilige haven. Doordat we nu zo weinig contacten hebben, is de kans op besmetting klein, maar ik snap ook dat het langzaam aan weer anders wordt, dat we meer contacten zullen krijgen, ook al zullen we voorlopig nog in een heel andere wereld leven, met de nodige beperkingen, afstand houden van minimaal 1,5 m, etc. De manier waarop ik hiermee omga, de paniek die zo nu en dan heftig omhoog komt, zegt mij dat ik er nog niet ben. Als ik me sterk voel, kan ik beter met dit soort situaties omgaan. Ik ben er nog niet, maar merk dat het heel langzaam aan beter gaat.
Misschien is dit de reden dat de vrijheidsbeperking mij niet zo erg raakt, dat ik er niet zoveel moeite mee heb en al met al is het toch nog maar een relatief korte tijd. Het is niet te vergelijken met wat mensen in oorlogstijd meemaken.
Vrijheid, we moeten het koesteren, blijven vieren en blijven stilstaan bij hen die ervoor gezorgd hebben dat wij nu al 75 jaar in vrijheid kunnen leven. Al zullen wij ons in mijn ogen nooit kunnen voorstellen hoe het is om in oorlog te leven, zolang we het niet zelf hebben meegemaakt. Misschien kunnen we ons, door onze huidige vrijheidsbeperking en het gevoel wat dit met ons doet, wel ietsje beter inleven.
@ngelineWagenaar 