Het is vandaag precies een maand geleden dat we terug kwamen van onze vakantie in New York. En ik heb er nog niks over geschreven. Was het dan niet leuk, zal je je afvragen. Niets is minder waar, maar op de één of andere manier heb ik nog niet de tijd en de rust gevonden om erover te schrijven.
In eerste instantie heeft de jetlag ons wakker gehouden, waardoor we wel even nodig hebben gehad om bij te komen van deze intensieve reis. Joop is in de vakantie al ziek geworden en heeft zich lange tijd hierna nog niet lekker gevoeld, daarnaast heeft het gewone dagelijkse leven ons weer volledig opgeslokt, waardoor mij de tijd en puf ontbreekt om er eens rustig voor te gaan zitten. En wat bij andere vakanties veel minder speelt, maar waar we nu allemaal toch wel last van hebben gehad, is dat alle indrukken gewoon even hebben moeten zakken. We zijn dan ook nog niet eerder naar een ander werelddeel geweest en dan ook nog zo’n grote stad waar de snelheid van het leven, de drukte, de vierentwintiguurs cultuur ons zo in zijn greep heeft gehad. Het heeft tijd nodig voordat we dit alles hebben verwerkt en het een plekje heeft gekregen in onze herinneringen.
Terwijl ik voor de zoveelste keer door de foto’s scrol en af en toe één van de vele filmpjes bekijk, gaan mijn gedachten terug naar deze onvergetelijke reis. Wat een stad, wat een megagebouwen, wat een mensen, wat veel verschillende culturen en wat een continue lawaai; alhoewel ik dit laatste in New York zelf helemaal niet zo heb ervaren. Pas bij thuiskomst merkte ik hoe stil het hier eigenlijk is.
In een vorige blog schreef ik dat we de acht geplande dagen wel nodig zouden hebben en dat ik me inmiddels afvroeg of acht dagen niet te kort zijn om alles te zien. Nou het is tekort om alles te zien, maar ik denk dat je niet alles kan en moet willen zien in 1x. Dat is veel te veel. Nu hebben wij natuurlijk nog een jongetje bij ons met een beperking, die wegens zijn autisme tijd en ruimte nodig heeft om tot rust te komen. Teveel in één keer willen is dan geen optie, maar ik denk dat we het zelf ook niet vol hadden kunnen houden. Ondanks dat we lang niet alles hebben gezien wat we hadden willen zien, hebben we echt genoten.
De eerste blik op de skyline van New York was niet vanuit het vliegtuig. Ik weet ook niet of je bij goede weersomstandigheden al wel een blik op de skyline kunt richten, of dat de afstand vanaf JFK airport tot Manhattan überhaupt te groot is. Wij hebben echter niks gezien, omdat het te bewolkt was. Onze eerste blik op de skyline was vanuit het taxibusje waarmee we vanaf het vliegveld naar ons hotel werden gebracht. Terwijl we de eerste rijen taxi’s voorbij zagen komen, we direct in het drukke verkeer van New York zaten, kwamen we op een punt van waaraf we voor het eerst de hoge wolkenkrabbers van Manhattan op ons netvlies kregen. Ondanks de bewolking en het minder goede zicht dat dit met zich meebracht was het geweldig. Ik moest even in mijn arm knijpen om te beseffen dat dit echt was. Voor we het wisten reden we door de drukke straten van Manhattan, omringd door allemaal hoge gebouwen. We keken onze ogen uit …
De dagen hierna hebben we niks anders gedaan dan onze ogen uitkijken, terwijl we door de straten van New York dwaalden, met de metro van de ene plek naar de andere reisden, zomaar op een filmset belandden, de hele dag omringd waren door andere mensen, New Yorkers en de vele andere toeristen uit alle delen van de wereld. In de drukte van de mensenmassa liepen we mee, reden we mee, keken we mee, maar we konden ons hier ook gemakkelijk even uit losmaken in één van de vele parken die New York rijk is. Niet dat er hier geen mensen waren, maar hier kun je even in alle rust zitten, in de schaduw, ontbijten, lunchen en/of dineren (zoals wij veelvuldig hebben gedaan) of gewoon even uitrusten en mensen kijken.
We hebben veel stukken wandelend afgelegd, daar houden we van, alles in een rustig tempo bekijken. We hebben Times Square bezocht met de vele verkleedde mensen, die voor geld met je op de foto willen, de drukte op dit plein en de megagrootte reclameborden, indrukwekkend om daar in het echt te zijn. We zijn naar Rockefeller Center geweest, waar we over de markt hebben gestruind, waar de Radio City Music Hall zich bevindt, de NBC studio’s zijn waar o.a. de Tonight show met Jimmy Fallon wordt opgenomen en waar je vanaf de Top of the Rock (observation deck) een overweldigend uitzicht over de skyline hebt van New York. Hier zijn we gebleven totdat het donker werd, zodat we de skyline ook in de avond konden bewonderen. Vanaf de ferry van Manhatten naar Staten Island hadden we een mooi uitzicht op de zuiderlijke skyline van Manhatten met het nieuwe World Trade Center en kwamen we langs het Vrijheidsbeeld en het Immigratie Museum. We hebben over de Brooklynbrigde gewandeld, waar je ook een geweldig uitzicht hebt op de skyline. Om te zorgen voor de nodige rust, hebben we tussendoor Central Park bezocht en hier lekker rondgelopen. In het rustigste en dichtst beboste gebied, de Ramble was het erg rustig en voelde het niet veilig meer toen op een gegeven moment een fietser wel erg vaak opnieuw langskwam. Een dagje strand bij Cooney Island was ook een mooi rustmoment tussendoor. Heerlijk om zelfs in New York even bij zee te zijn geweest. Niet zo moeilijk natuurlijk met al dat water in de buurt. Op de drukke dagen belanden we ook wel bij het water, waar we dan even lekker in alle rust hebben genoten van het kabbelende water, de golven en het uitzicht. Ondanks de hectiek van de stad, zijn er genoeg rustpunten te vinden.
We hebben gewandeld door China Town, niet echt onze favoriete wijk, het rook hier niet al te fris. Daarentegen rook het in Little Italy, wat hier niet ver vandaag lag, lekker. Daar komen de heerlijke etensgeuren je tegemoet.
Ook zijn we bij Ground zero geweest. Een heel indrukwekkende plek. Niet te bevatten wat zich hier 14 jaar geleden heeft afgespeeld. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar het is moeilijk om in woorden uit te leggen, hoe het is om door New York te wandelen. Dat moet je toch echt zelf beleven …
Joops droom is uitgekomen, maar niet alleen Joops droom. Ook ik en de kinderen hebben genoten. Ik had dit niet willen missen en Lesley heeft een 18e verjaardag gehad om nooit te vergeten. Sylvain had wel momenten, met name in de metrostations, dat hij het niet zo leuk vond en we merkten ook wel dat hij aan het einde van de dag moe was. Toch was het goed te doen en hebben we op zijn gezicht alleen maar een bigsmile gezien tijdens de vakantie. Ook heeft hij op vele andere gezichten een smile getoverd met zijn manier van doen. Tijdens zijn optreden bij Rockefeller Center, waar hij samen met een straatzanger een showtje heeft weggegeven, maar ook in een aantal winkels, waar hij stond te dansen op de muziek met het verkopend personeel.
Aan niks hebben we echt gemerkt dat hij het niet naar zijn zin heeft gehad, toch zegt hij na een aantal dagen thuis op onze vraag of hij wel weer terug wil naar New York volmondig: ‘NEE’. Wij drieën willen graag nog eens terug en ik kan nu zeggen: ‘Als je de kans krijgt, dan moet je hier toch eens naartoe gaan. Het is echt de moeite waard’.
@ngelineWagenaar 