Het is nog vroeg en redelijk fris terwijl ik achter in de tuin aan onze tafel zit. Om me heen hoor ik het geluid van tjilpende vogels, af en toe in de verte wat vage stemmen, maar verder nog voornamelijk rust. Ik voel me wat terneergeslagen, alsof ik het nog een plekje moet geven, moet wennen aan het idee dat onze droomreis dit jaar definitief niet door gaat, maar aan de andere kant heerst er vooral opluchting dat we de knoop hebben doorgehakt.
Op één van de eerste dagen van dit jaar had ik het gevoel dat dit een heel bijzonder jaar zou worden, met veel hoogtepunten, ik voelde me zelfs wat bezwaard over alle mooie plannen die we voor dit jaar in petto hadden. 2020 op de een of andere manier klonk het wat magisch, het jaar waarin ik 50 word, waarin wij ons 25-jarig huwelijk hopen te vieren tijdens een Roadtrip door Zuidwest Amerika met ons gezin, we weer een Meeting zouden hebben en dit keer in Parijs, waaraan we dan ook nog een paar dagen Parijs hadden gekoppeld en voor mijn verjaardag heb ik ook nog een cadeau gekregen waarbij een lang gekoesterde wens in vervulling zou gaan, een vaart in een luchtballon. Het loopt helaas allemaal wat anders dan gepland. Mijn verjaardag heb ik nog kunnen vieren, maar de Meeting en daarmee ook het tripje naar Parijs zijn afgezegd, de vaart in de luchtballon is eerst op de lange baan geschoven en we hebben ervoor gekozen, met alle onzekerheid van deze tijd en de stress die het met zich meebrengt, om onze vakantie te annuleren. Ik weet dat het een goede beslissing is, ook al zouden we eind juli misschien wel kunnen reizen, het is maar de vraag of de reis dan zoals vooraf bedacht zou verlopen, of alles wel open is, je echt kan genieten in deze tijd, daarbij heb ik momenteel de energie niet om me er op het laatste moment nog volledig op voor te bereiden.
Eigenlijk heeft de reis me vanaf het begin al een wat dubbel gevoel gegeven. Mijn grote droom om ooit de Grand Canyon te gaan bezoeken, zou hiermee uitkomen. Veel meer wist ik eigenlijk niet van het gebied, totdat we ons hier wat meer in gingen verdiepen. Dat we in 2020 een grote reis zouden gaan maken, was voor ons eigenlijk al heel lang duidelijk, ook dat we dit samen met ons gezin zouden doen, welke inmiddels met nog een persoon is uitgebreid. In eerste instantie hadden we al jaren het idee om naar Rio de Janeiro te gaan, maar dit idee is ons in 2017 tijdens de Meeting in Toronto door andere ouders met een kind met NCBRS min of meer uit het hoofd gepraat. Zij komen uit Brazilië en zijn het er zeker over eens dat het er erg mooi is, maar voor toeristen ook gevaarlijk. Ze hebben het ons niet afgeraden, maar aangegeven dat als we dat wilden gaan doen, we ervoor moeten zorgen dat we er niet als toeristen uitzien (dus o.a. niet zichtbaar met een fotocamera rondlopen), het verstandiger is om met een gids op pad te gaan en moeten zorgen dat we niet per ongeluk in de ‘gevaarlijke’ gebieden terecht komen. We hebben hier uitgebreid met ze over gesproken en besloten dat wij op zo’n manier geen vakantie willen vieren. Hierna was het idee om naar het geboorteland van mijn moeder, Indonesië, te gaan. Echter, heeft onze jongste zoon in de loop der tijden steeds meer moeite gekregen met het vliegen (en dit is een nog langere reis), is de gezondheidszorg daar niet zo goed geregeld en liggen ziekten als malaria op de loer, dus ook dit viel voor ons af. De reis naar New York en Ontario (Canada) was in principe nog wel goed te doen, dus zo zijn we op het idee gekomen om nogmaals naar Noord Amerika te gaan en dit keer de Grand Canyon te bezoeken. Gaande weg zijn we ons gaan verdiepen in de bezienswaardigheden die hier in de buurt liggen, waar we nog meer naartoe zouden willen en kwamen we er achter dat er heel veel moois te zien is in dit deel van Amerika.
Met een wensenlijstje en met het idee om 3 à 4 huizen te gaan huren in dit deel van Amerika, centraal gelegen zodat we van daaruit de verschillende bezienswaardigheden kunnen gaan bekijken zijn we in november vorig jaar naar een reisbeurs getogen. We wilden graag weten waar we het beste de huizen zouden kunnen huren, zodat we zoveel mogelijk konden zien. We kwamen er echter al snel achter dat ons idee eigenlijk geen optie was, daar zijn de reisafstanden te groot voor. Als we wat wilden, dan zouden we op doorreis moeten gaan met een camper of huurauto en steeds 1-2 dagen op een plek overnachten. De vraag is of dit wel een optie is met onze jongste zoon. Zo veel reizen, steeds een andere plek en als hij dan ziek wordt? Dan moeten we toch verder reizen. Hier heb ik heel veel over zitten dubben, is dit wel voor ons weggelegd? Van de andere kant hadden we al zoveel mooie dingen gezien, al veel gelezen over het gebied, de roadtrips van anderen (ook met (kleine) kinderen) gevolgd, etc. We zijn al helemaal ‘verliefd’ op het gebied en het idee om hier een kijkje te nemen. Wat is wijsheid en wordt het met de auto en hotels/kant en klare kampeerplekken of toch de camper. Alle voors- en tegens hebben we tegen elkaar afgewogen, veel gesprekken zijn gevoerd, slapeloze nachten heb ik ervan gehad en uiteindelijk ervoor gekozen om toch te gaan met de auto en ervoor te zorgen dat we aan het begin en het einde van de reis een aantal dagen in een huis zitten, onderweg tenminste 2 dagen op dezelfde plek blijven en op die manier een roadtrip op maat voor ons laten samenstellen. En toen kon de voorpret echt beginnen. De route was rond, we weten wat we ongeveer willen gaan bekijken, maar de invulling zien we gaandeweg of ter plekke wel. We hebben er zin in en alle beren op de weg die ik ondertussen had gezien, zijn naar de achtergrond verdreven. We gaan er een mooie, onvergetelijke reis van maken. We hebben met van alles rekening gehouden, ook met het feit dat de vakantie mogelijk niet door kon gaan, omdat onze jongste misschien toch eerder geopereerd zou moeten worden aan zijn rug, maar met de reden waarom we nu onze reis hebben geannuleerd, hadden we geen rekening gehouden. Wie had dit ook kunnen voorzien!
Opnieuw hebben we zitten wikken en wegen; Afwachten? Omboeken? Annuleren? Wat moeten we? Wat is wijsheid? Willen we wel afwachten tot het reisbureau aangeeft of we wel/niet kunnen. Ontwikkelingen gaan snel, stel dat we ineens wel kunnen, willen wij dat wel in deze tijd met onze kwetsbare zoon? En dan moet er ook ineens nog van alles geregeld!
Na 2 weken wikken en wegen hebben we de knoop doorgehakt, we gaan het niet afwachten, we verwachten niet dat het kan doorgaan/dat het al verstandig is om met zoveel mensen in het vliegtuig te stappen. We annuleren onze reis. Opluchting, maar ook teleurstelling. Onze droom om ons 25-jarig huwelijk met het gezin in San Francisco te vieren, gaat niet door.
Maar ach we zijn niet de enigen die hun plannen voor dit jaar zien veranderen en het is natuurlijk ook een luxe probleem. Wat belangrijk is, is dat we gezond zijn en blijven en de rest zien we later wel weer. 2020 gaat nu al de boeken in als een bijzonder jaar, maar op een andere manier bijzonder dan ik op 1 januari had gedacht. Deze vakantie blijven we thuis en genieten we van onze eigen tuin en gezellige tuinkamer!
@ngelineWagenaar 