Muziek; wat betekent dat voor jou?

            

Muziek is voor de één belangrijker dan voor de ander, de één leeft echt voor muziek, maakt ook zelf muziek of heeft het nodig om te kunnen studeren, sporten, etc. Er zijn mensen, misschien best wel veel, die er niet aan moeten denken om in een stille kamer te zitten, zonder muziek op de achtergrond, die als ze zomers in de tuin zitten of ergens anders buiten, het liefst ook op de één of andere manier muziek willen horen. Voor mij hoeft het niet altijd. Ik vind het heerlijk om te genieten van de rust en stilte om me heen en op die manier alle geluiden van binnen en buiten te beleven. De wind die om het huis heen raast, de regen op de ruiten, de vogeltjes die fluiten, noem maar op. Studeren met muziek aan, heb ik nooit gekund, dat leidt me alleen maar af. Tijdens mijn werk hoef ik ook geen muziek op de achtergrond, ik kan me dan toch minder goed concentreren. Wandelen met de radio aan via oortjes, heb ik wel een periode geprobeerd, maar ik voel me daardoor afgesloten van de geluiden van de omgeving om me heen. En van die geluiden kan ik nu juist zo genieten. Dus voor mij op dat soort momenten geen muziek. Toch zijn er ook momenten, waarop ik het heerlijk vind om muziek te luisteren, tijdens het huishouden op de achtergrond of in de auto als ik in mijn ééntje heen en terugrijdt naar het werk. Sinds een jaar wordt de Top 40 bij Q afgedraaid op de vrijdagmiddag. Ik zie dat het er al die jaren gewoon is geweest, maar op de één of andere manier ben ik het uit het oog verloren of ben ik afgehaakt, toen de housemuziek in opkomst was, want dat was beslist niet mijn muzieksmaak. Maar sinds een jaar kan ik, als ik op tijd ben, het laatste stukje van de Top 40 luisteren, als ik terug naar huis rijdt. En of ik nu de Top 40 echt leuk vind of dat het meer is dat het me terugbrengt in de tijd, dat weet ik niet zo goed, maar ik kan er in elk geval wel van genieten.

Het is vrijdagmiddag 20 over 2, weekend! Ik fiets van school naar huis. Vanmiddag ga ik lekker de top 40 luisteren. Het gedrukte exemplaar ligt al klaar en ik heb ook een nieuw cassettebandje gekocht, omdat mijn andere bijna vol is. Vanmiddag wil ik weer wat nieuwe nummers toevoegen aan mijn verzameling lievelingsliedjes, welke ik keer op keer draai en zodra ik de tekst een beetje kan, keihard meezing. Als ik thuiskom, is het nog rustig in huis. Mooi zo, dan kan ik goed opletten wanneer het geklets is afgelopen en ik de pauzetoets moet loslaten.
Ik maak snel wat thee in de keuken en sluit me dan op in mijn kamertje. Het kleinste kamertje van onze flat, maar voor mij het prettigste kamertje. Ik heb ook wel de grotere kamer in het huis gehad, maar op de één of andere manier vind ik die niet zo fijn. Er is wel meer ruimte, maar ik voel me er opgesloten. Misschien komt het wel doordat er zich voor de kamer een inpandig balkon bevind, waar bijna altijd was hangt. Het is daardoor meestal donker in de kamer. Nee, geef mij maar het kleine kamertje. Met wat passen en meten, past alles wat ik nodig heb er in. Ik ga achter op het opklapbed zitten, hier is nog net een kleine ruimte waar ik mijn benen kan laten en waarlangs ik achter mijn bureau kan kruipen. Achter mijn bed, staat links een klein kastje met mijn muziekinstallatie; een radio met cassetterecorder en een platenspeler erop. Onderin het kastje is ruimte voor mijn platen en cassettebandjes. Rechts bevindt zich mijn bureau, mijn bureau staat voor het raam, met nog net plek erachter voor mijn bureaustoel, zodat ik met mijn rug naar het raam zit en mijn kamer inkijk. Ik vind het prettig om direct te kunnen zien wie mijn kamer inloopt en wordt zo niet afgeleid tijdens het leren door de dingen die buiten gebeuren, maar als ik me een beetje omdraai kan ik wel naar buiten staren als ik na moet denken.
Nu zit ik niet achter mijn bureau, maar op mijn bed. Op mijn bureau rechts ligt het gedrukte exemplaar van de Top 40, opgehaald bij de Free Record shop. Ik heb de nummers die ik wil opnemen al aangekruist. Ik zet de radio aan, stop mijn cassettebandje in de cassetterecorder en luister even waar ik ben gebleven. Precies op het juiste moment zet ik hem stop. Nu druk ik de pauzeknop in en vervolgens de record en play knop, alles staat klaar om de liedjes op te kunnen nemen die ik wil horen. Nu maar hopen dat ze er niet teveel doorheen praten, dat vind ik altijd zo vervelend. Als het nummer aan de beurt is, dat ik wil opnemen, is het goed opletten geblazen, want anders mis ik net het begin van het nummer. Vaak wordt er nog door het eerste muzikale gedeelte heen gepraat, dat wil ik er liever niet op hebben.
Aan het eind van de middag heb ik een groot deel van de nummers, die ik op wilde nemen op mijn cassettebandje staan. Niet alles is gelukt. Soms wordt er zoveel doorheen gepraat, dat ik het nummer er maar weer afhaal. Volgende week beter, hopelijk.
Als ik ’s avonds naar bed ga, zet ik mijn muziekinstallatie aan en druk ik op play om mijn cassettebandje af te luisteren. Heerlijk vind ik dat, nog even muziek luisteren voordat ik in slaap val. Het gekke is wel dat, terwijl ik langzaam aan wegdoezel, de muziek steeds harder lijkt te gaan. Op een gegeven moment kan ik er dan niet zo goed meer tegen en moet de muziek uit. Als ik dan helemaal op moet staan om mijn muziekinstallatie uit te zetten, ben ik weer wakker en kan ik opnieuw beginnen. Hier heb ik dus wat op gevonden. Ik schuif iets verder naar beneden in mijn bed, met mijn ogen dicht, zoek met mijn voet de stopknop van de cassetterecorder en druk deze uit. Vervolgens zoek ik ook de aan-/uitknop en zet deze ook uit, ik schuif weer wat omhoog in mijn bed en val dan langzaam in slaap.

Ik kom weer terug in de tijd. Vind het leuk om nu opnieuw naar de Top 40 te luisteren, al hoor ik er nu maar een klein deel van. Als ik geluk heb, lukt het me om de top 10 te beluisteren tijdens de rit naar huis. Ik kan allang niet meer alle nummers hard meezingen, maar vind het nu heerlijk om naar de stemmen te luisteren, vind ik ze goed? En ik probeer de tekst goed te beluisteren. Bij de Engels talige nummers lukt het me nog steeds niet om de gehele tekst goed te interpreteren, globaal weet ik wel waar het nummer over gaat, maar ik merk hier geen gekke dingen in op of of de tekst wel helemaal klopt. Dat heb ik wel bij Nederlands talige nummers en wat me daarin opvalt is dat de tekst soms helemaal niet klopt, of dat ik niet helemaal kan achterhalen waar het nummer nu écht over gaat. Het blijft dan in mijn hoofd malen. Misschien is het wel hetzelfde als met gedichten. Die snap ik ook niet altijd. Herkennen jullie dat?
Zo nu en dan wordt er de top 500 aller tijden, jaren 80-90-zero’s etc. gedraaid. Ik merk dat ik met name de nummers uit mijn tienerjaren het beste ken, het beste mee kan zingen (al kom ik er nu wel achter dat ik ze lang niet altijd zo meezing als de tekst daadwerkelijk gaat en ik destijds geen benul had wat ik allemaal zong) en het mooiste vindt. Zal dit voor iedereen zo gelden? Of komt het omdat ik ergens begin jaren 90 ben gestopt met ‘echt’ muziek luisteren, ook omdat ik de muziek niet meer mooi vond en pas sinds enkele jaren weer opnieuw bewust ben gaan luisteren?
Van de week kwam ik thuis en stond er jaren ’80 muziek op, zo herkenbaar en het doet toch wat met me. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe dit voor anderen is.

Stil verdriet

              

Het is nog licht buiten als ik van het werk naar huis rijdt. Voor me een bijna volle maan, in mijn linker buitenspiegel zie ik een geel/oranje bal langzaam onder gaan. De lucht kleurt blauw/wit en aan de horizon lichtroze. Dit wordt een mooie rit naar huis. Langzaam kan ik alle drukte en stress van deze week even achter me laten. Weekend! 😊 Met een flinke storm voor de boeg, maar hopelijk nog een dag mooi droog weer. Ik verlang naar de zee, even lekker uitwaaien en mijn gedachten uit zetten. Al een paar weken voel ik het weer kriebelen, maar het komt er maar niet van. Zal het dit weekend lukken? Of komen er weer allemaal andere verplichtingen tussendoor? Gezien ik op tijd ben, heb ik nog even tijd om langs mijn ouders te rijden, voordat ik naar huis ga. Even gezellig bijkletsen.
Als de zon eenmaal onder is, valt de mooie lucht me vandaag helaas wat tegen, toch geniet ik van deze rit, ik rijd tot aan mijn ouders nog helemaal bij licht.

Deze zaterdag heeft Sylvain een toernooitje in Leeuwarden. Eindelijk weer een keer voetballen, in plaats van alleen maar trainen, zoals hij het zelf zegt. We moeten dus nog een dag vroeg op en voor Sylvain is het vroeger, dan op een normale werkdag voor hem. Dat valt toch altijd even tegen. ‘Waarom moet ik nu al opstaan’, is het commentaar wat ik krijg als ik hem wakker maak. Hij heeft even tijd nodig om te ontwaken, dit gaat niet altijd zonder slag of stoot, maar eenmaal echt wakker en wetende dat hij gaat voetballen, is het wel weer oké. Nu is het echter wel opschieten geblazen. Snel omkleden, tas pakken en wat drinken. Ontbijten doen we wel in de auto. Ik heb mijn dikke jas en wandelschoenen achterin de auto gelegd, wie weet zijn ze op tijd klaar en kunnen we nog even doorrijden naar Callantsoog. Het is schitterend weer. Een mooie blauwe lucht met hier en daar wat strepen wit, nog niet echt wind te bekennen. Het is echt stilte voor de storm!
Als we bijna bij de voetbalvelden en de daarbij behorende zaal zijn, weet Sylvain wat wij bedoelen met Leeuwarden. Hier is hij wel vaker geweest, alleen dan op het veld. De zaal vindt hij meestal wat minder leuk, gezien de bal dan te snel heen en weer gaat. Nu echter merk ik hier niet zoveel van. Hij doet lekker mee, is wel met name voor in het veld te vinden op de loer naar een kans om te scoren. Helaas willen meer kinderen in zijn team dit graag en vergeten ze om te verdedigen, waardoor ze algauw achter staan. Dit mag de pret echter niet drukken. Ze genieten lekker van het spelletje. Als de andere teams aan de beurt zijn, zitten de kinderen bij de ouders op de tribune. Zoals gewoonlijk zit Sylvain niet bij ons, maar gaat hij gewoon bij andere kinderen en hun ouders zitten. Vlak voordat de volgende wedstrijd begint loopt Sylvain naar de wc, geen besef van tijd en dat het handiger was geweest om iets eerder te gaan. Een ander jongetje zeg hier nog wat over tegen Sylvain, maar het zegt hem niks. Als hij bij de volgende wedstrijd weer net voor de wedstrijd naar de wc loopt, terugkomt en vervolgens weer heen loopt, weet ik dat er wat mis is. Snel loop ik achter hem aan en zie het al aan zijn broekje. Hij heeft een ongelukje gehad. Er is gelukkig nog een nieuw sportbroekje, maar als deze even later ook al een beetje vies is en ik zeg dat hij beter zijn trainingsbroek (zwart in plaats van wit) aan kan doen, is het mis. Meneer wil niet in zijn trainingsbroek, want dan lachen ze hem uit. Ik denk eerder dat ze hem uitlachen als ze zien dat hij het in zijn broek gedaan heeft, dit wil ik hem besparen. Dit snapt hij echter niet. Terwijl hij nog op de invalidentoilet zit (daar maken we tegenwoordig maar gebruik van, gezien het niet meer lukt om samen met hem in zo’n krap normaal hokje te proberen zijn broek te verwisselen) wordt hij heel boos en slaat tegen de toiletrolhouder. Ik weet dat het geen nut heeft om ook boos te worden, maar soms lukt het niet. Waarom begrijpt hij niet wat ik bedoel, waarom snapt hij niet dat ik niet boos wordt omdat hij een ongelukje heeft, maar wel op de manier waarop hij hierop reageert en daarnaast merk ik bij mezelf ook dat ik baal, dat de boel weer de soep in loopt. Ik had zo’n zin om nog even naar het strand te gaan, heb het voor mijn gevoel ook gewoon nodig om even uit te waaien, even gezellig iets leuks te doen. We zijn toch al vroeg op en al een beetje in de buurt, maar dit was de laatste schone onderbroek die we bij ons hebben. Daarnaast heeft meneer duidelijk last van zijn buik, dus kan ik het hem niet aandoen om nog mee te gaan naar het strand. Ik ben niet alleen boos om zijn reactie, maar merk dat ik daarnaast gewoon heel erg baal, dat ik weer mijn eigen plannen in de ijskast moet plaatsen en dat het verstandiger is om terug te gaan naar huis. Meneer wil niet in zijn trainingsbroek, we worstelen nog even met het korte broekje, maar uiteindelijk luistert hij gelukkig wel. Hij wil echter niet in zijn trainingsbroek verder spelen: ‘Gaan ze maar lekker zonder mij verder’, roept hij uit terwijl hij met deuren slaat. Voor ons is de maat vol. We gaan maar weg, het heeft geen zin meer om zo nog te blijven en eerlijk gezegd heb ik, geen zin in scenes op de tribune. We pakken daarom onze spullen, melden dat we er vandoor gaan en rijden richting huis. Alle drie boos en gefrustreerd over de manier hoe dit weer eindigt. Gisteren had mijn man het ook al te stellen gehad met hem en op zijn werk was het al even goed mis geweest. Zijn begeleider was ook flink boos geworden. Wat is er aan de hand? Zit hij niet lekker in zijn vel, is het de laatste tijd wat te druk geweest, is dit puur pubergedrag of frustratie dat dingen niet gaan zoals hij graag wil, begint hij weer ziek te worden? Het is soms zo moeilijk te achterhalen waardoor hij in onze ogen uit het niets zo kan exploderen, zo ontzetten dwars kan zijn en  ineens weer meer last van ongelukjes heeft of gewoon de tijd niet neemt om naar de wc te gaan.
Elk met onze eigen gedachten zitten we in de auto. Zwaar teleurgesteld.
Ik baal ervan dat we nu naar huis rijden en niet lekker nog even naar het strand gaan. Ik baal ervan dat we in ons leven nog steeds zoveel rekening moeten houden met onze grote volwassen jongen, die nog zoveel zorg nodig heeft. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik wil zo graag weer eens gewoon doen waar ik zin in heb, zonder altijd rekening te moeten houden met… Is dat egoïstisch?
Ik weet dat hij ook baalt dat het zo afloopt. Hij was zo lekker aan het voetballen. Had het gezellig met zijn vrienden, neemt dan waarschijnlijk niet de tijd om even rustig op de wc te zitten en kan de gevolgen niet overzien. Zijn overtrokken reactie is onmacht. Ik weet het, maar soms kan ik er even niet tegen.

                  

Helaas dus geen strand voor mij dit weekend. De zondag staat in het teken van storm Ciara. Ik weet niet of er nu meer aandacht voor is, nu het de eerste storm in ons land is met een naam of dat er echt een flinke storm aankomt. Ik durf het er niet op te wagen vandaag naar het strand te gaan. Niet zozeer omdat ik niet op het strand durf te lopen, maar ik denk dat de reis erheen en vooral terug, niet verstandig is. Doordat we gisteren toch een groot deel van de dag van huis zijn geweest, ligt er thuis ook nog wel het één en ander wat moet gebeuren, dus de tijd is er ook niet voor.
Om toch nog een beetje een strandgevoel te hebben en lekker uit te waaien, ga ik aan het einde van de middag nog even aan de wandel en neem genoegen met ons surrogaatstrand van het meer dicht bij huis. De wind steekt al behoorlijk de kop op. Op het water daardoor ook golven, dus een beetje strandgevoel heb ik wel. Helaas begint het eerder te regenen dan de buienradar voorspelde en ben ik helemaal doorweekt, maar ik heb wel even lekker uit kunnen waaien. Dat strand, dat komt een andere keer wel.

Familie van vaders kant

               
Het is alweer eind januari terwijl ik naar het werk rij en ik bemerk dat het geleidelijk aan weer langer licht is. Tijdens de rit naar het werk, is de lucht niet langer meer zwart, maar kleurt van donkerblauw naar lichter blauw en als ik bij het werk aankom is het al bijna licht. Als het me lukt om op tijd naar huis te gaan, dan is het zelfs al de halve terugrit licht. De donkere dagen na kerst (zoals ik ze in gedachten ben gaan noemen in de auto), waarin ik alleen maar in het donker reed, worden langzaam aan weer wat lichter. Wat een blij gevoel kan dat geven. Het gekke is dat ik ook wel even weer moet wennen dat ik ineens weer wat om me heen zie en niet meer helemaal in mijn coconnetje zit met mijn eigen gedachten. Mijn gedachten zijn de afgelopen weken meer teruggegaan in de tijd. Zoals ik al eerder schreef, heb ik voor mijn 50^e verjaardag een mooi herinneringsboek gekregen, waarin familieleden hun herinneringen met mij hebben beschreven. Fijne, dierbare herinneringen, die ik graag nog even teruglees en ineens besef ik dat er veel meer herinneringen aan de oppervlakte liggen van de familie aan moeders kant, dat ik hier ook veel meer over geschreven heb in mijn blogs, dan aan de herinneringen met de familie aan vaders kant. Ook wel logisch denk ik, want wij waren veel meer bij en samen met de familie van moeders kant. Deze familie is veel groter, maar woont ook allemaal meer in de buurt, waardoor we elkaar veel meer zagen. Vooral in het verleden, maar ook nu nog. En een deel van de familie van vaders kant, is ook familie van moeders kant. Dubbele familie zeg maar, dus het loopt ook wat door elkaar heen. Toch komen er geleidelijk aan ook steeds meer herinneringen naar boven van en met de familie van vaderskant. Ik kan ze niet allemaal meer helder voor de geest halen, maar er komen steeds meer vlagen voorbij. Wat toch jammer dat ik van die tijd zo weinig foto’s heb, want foto’s helpen mij om herinneringen levend te houden, daarom hou ik nu zo van foto’s maken en vooral ook deze bij tijd en wijle terugkijken.

                                     

Mijn vroegste herinneringen aan mijn opa en oma van vaders kant, zijn niet heel positief. In mijn herinnering kwamen we hier niet zo vaak als bij mijn andere opa en oma en ik voelde me hier nooit zo op mijn gemak. Misschien kwam het wel omdat het contrast zo groot was. Als we hier kwamen, lagen er lakens over de tafel en bank, want stel dat wij kleinkinderen de boel vies zouden maken. Naar mijn idee zaten wij ook vaak niet op de bank, maar er achter en als we pinda’s wilden pakken, dan moest dat met een lepeltje uit een bakje. Ik ben niet zo handig, dus vond dit erg lastig om dit netjes te doen. Bang dat ik de pinda’s alsnog naast het bakje zou mikken, doordat ik te onvoorzichtig met de lepel probeerde de pinda’s op te scheppen of ze daarna misschien niet in maar deels naast mijn hand zou strooien. Als we met opa en oma naar de camping reden, mopperde oma altijd op opa dat hij niet zo hard moest rijden, gezien wij op de achterbank zaten en eenmaal ouder mochten wij van oma nog steeds niet van de camping af, terwijl de andere grote kinderen allemaal op de zandvlakte zaten. Hierdoor verveelde ik me dood en hebben we uiteindelijk ook een flinke ruzie gekregen, maar aan de andere kant is hierdoor wel mijn schrijflust ontstaan. Gezien ik niet meer naar de speeltuin en in het zwembad mocht vanwege mijn leeftijd (>8) en mijn zusje nog wel, zat ik voornamelijk bij de caravan van opa en oma en ben begonnen met korte verhalen schrijven.
Nu ik ouder ben, snap ik het natuurlijk wel. Oma had graag haar huis aan kant en wij kleine kleinkinderen zaten overal met onze vieze handjes aan, verder voelde het voor haar best als een verantwoordelijkheid om voor ons te zorgen en was het natuurlijk alleen maar mooi dat wij in de vakantie een paar nachten/week of misschien wel langer, dat weet ik eigenlijk niet meer bij hen op de camping mochten komen. Ik heb hier ook echt wel mooie herinneringen aan. Samen met opa en oma maakten we wandelingen over de zandvlakte en in het naast gelegen bos. Ik kan me nog herinneren dat we samen met opa (ik weet eigenlijk niet of oma hier ook bij was) op de fiets naar Zuidlaren reden, dat vond ik echt tof. Ook met de hele familie waren we wel gezellig bij hen op de camping, chillden bij de caravan of maakten leuke wandelingen met zijn allen.
De ochtenden op nieuwjaarsdag kan ik me ook nog herinneren, dan keken we steevast naar schansspringen en volgens mij luisterden we dan ook eerst of later nog naar één of ander concert wat dan op de tv was. En wat ik me nog heel goed kan herinneren is die week, toen we al wat ouder waren en al langere tijd niet meer bij opa en oma op de camping mochten logeren, dat oma bij ons kwam, omdat mijn ouders samen met opa op reis naar Oostenrijk waren. Een beladen reis, waar ze teruggingen naar de plek waar opa in de oorlog had gezeten. Oma wilde niet mee, zij kwam bij ons om voor ons te zorgen. Ik weet niet precies hoe oud ik toen was, een jaar of 14-15? Wij gingen overdag gewoon naar school, moesten thuis ook huiswerk maken en oma was er als we thuiskwamen, zorgde voor het eten en we hadden het echt gezellig. We hebben toen leuke gesprekken gehad met oma en oma vond het zo leuk dat ik in mijn kamertje aldoor keihard mee zat te zingen met muziek (ik had denk ik niet door dat het zo goed te horen was, anders had ik vast niet zo hard gezongen) en het enige wat ik me nog kan herinneren is dat ik het liedje van Gerard Joling – Ticket to the tropics hard mee zong (dat vond oma zo knap, haha).
Dit was echt een hele leuke week en heeft veel goed gemaakt, denk ik, aan onze wat moeizame verstandhouding na de laatste keer dat we bij hen op de camping hadden gelogeerd en met ruzie uit elkaar zijn gegaan.
Pas later besefte ik dat het mijn oma waarschijnlijk veel pijn heeft gedaan, dat wij veel liever naar onze andere oma toegingen (Het ging ook eigenlijk niet echt om opa en oma, maar om alle nichtjes, neefjes, ooms en tantes die daar ook vaak waren) We gingen veelvuldig naar de Papiermolen in de zomers en fietsten dan langs oma’s huis als we op weg naar onze andere oma waren. We zwaaiden altijd even snel en reden gewoon door of stapten even af om een praatje te maken voor het huis en gingen dan verder. Toen we wat ouder waren, hadden we dit misschien wel wat in de gaten, want we kozen er dan ook wel voor om een andere weg langs te gaan, zodat zij niet zou zien dat we weer naar onze andere oma gingen. Toch sta je daar als kind niet zo bij stil. Ik vind het jammer dat we niet meer de tijd hebben gekregen om het hier nog eens over te hebben. Of misschien hebben we dat nog wel gedaan, maar ik kan het me helaas niet meer herinneren. Wel weet ik dat we, toen ik inmiddels bij mijn huidige man was, samen met opa en oma nog wel leuke gesprekken hebben gehad. Mijn man snapte ook niet zo goed waarom ik het bij deze opa en oma niet zo leuk vond. Helaas is mijn oma en niet veel later mijn opa, veel te vroeg overleden. Ik was 22 toen dit gebeurde. Ze hebben helaas nooit hun achterkleinkinderen ontmoet.

                                                          
Er komen steeds meer herinneringen naar boven. Al zijn het helaas maar flarden. Ik heb ook erg leuke herinneringen aan de tijd dat ik samen met mijn oudste nicht (van beide kanten familie) bij mijn tante en oom logeerde in de vakanties. Trouwerijen, speciale verjaardagen, etc., waren ook aanleiding om elkaar weer eens te zien en heel soms spontane bezoekjes. We hebben met de familie leuke familiedagen gehad, al is dit er helaas op een gegeven moment wat bij gebleven. Moeten we toch maar weer eens oppakken of niet familie? Volgens mij wel goed om mijn herinneringen weer wat levendiger te krijgen 😊.