Oh, wat een jaar!

Gek genoeg is 2020 een jaartal wat al heel lang in mijn hoofd zat als bijzonder. Het jaar waarin ik 50 zou worden, voelde als kind al als bijzonder, maar ook als een jaar waarin ik toch al wel oud zou zijn en wat nog heel ver weg lag. Later werd het ook het jaar waarin ik 25 jaar getrouwd zou zijn. Een getal dus, wat op de één of andere manier een bepaald gevoel bij mij teweeg bracht.
Begin dit jaar was ik er nog van overtuigd dat het een heel bijzonder jaar zou worden, met heel veel (eigenlijk vond ik wel een beetje te veel) hoogtepunten, waar ik me wel een beetje voor geneerde (was het niet een beetje teveel van het goede?). Misschien had ik dat niet moeten denken. Een bijzonder jaar is het geworden, een jaartal wat bij velen nog lang in het geheugen zal staan gegrift. We zullen het niet snel vergeten, maar op een heel andere manier dan ik vorig jaar om deze tijd had verwacht.

Ik zit aan de eettafel, de kerstboom staat er nog. Het is stil in huis, iedereen ligt nog op één oor na de jaarwisseling, die je bijna geen jaarwisseling kan noemen, zo anders is die verlopen als alle voorgaande jaren. Er was toch nog wel het nodige vuurwerk om ons heen, maar zelf hebben we niks afgestoken, hebben we de avond alleen met z’n vieren doorgebracht in plaats van met familie en kwamen er na middernacht ook geen vrienden van onze zoon langs om te toosten op het nieuwe jaar.
Mijn gedachten gaan terug naar het afgelopen jaar. Wat een bizar jaar is dit geweest. Vorige jaar rond deze tijd schreef ik nog dat we mooie vooruitzichten hadden. Mijn 50^e verjaardag, een Roadtrip door Zuidwest Amerika met het gezin ter ere van ons 25^e huwelijksfeest.  Daarnaast zouden we ook weer een Meeting hebben met NCBRS families, dit keer in Parijs. ‘Mooie vooruitzichten, dus laat 2020 maar komen!’ Het liep helaas allemaal heel anders. Mijn verjaardag heb ik nog kunnen vieren, een gezellige dag met familie en vrienden onder het genot van een lekkere high tea, en wat ben ik verwend!

Maar daarna werd alles anders. Mijn man zat al opnieuw thuis met rugklachten en helaas lukte het mij op een gegeven moment niet langer om op de been te blijven, na jarenlang te hard te hebben gewerkt. Ik dacht een weekje ziek te zijn, maar helaas monde dit uit in een burn-out waarbij ik een half jaar volledig uit de running was. Even daarna gevolgd door het begin van de Coronacrisis, waarbij ook mijn jongste zoon thuis kwam te zitten en de oudste tijdelijk moest stoppen met stage en startte met thuisonderwijs. Ineens zaten we met zijn allen thuis.
De beginperiode was helemaal nog niet zo erg. Ik moest zorgen voor ontspanning, mijn jongste moest zijn energie kwijt, dus we zijn allerlei wandelingen gaan maken in de natuur in Groningen, Friesland en Drenthe. Zover mogelijk weg van andere mensen, dus op rustige plekken en wat hebben we mooie wandelroutes ontdekt. We waren hier niet de enigen in, heel Nederland zocht de natuur in eigen land op, dus in de weekenden bleven we thuis. De wandelingen deden me goed, hierdoor kwam ik tot rust en kon ik mijn jongste zijn gang laten gaan. Maar om echt tot rust te komen, ben ik er ook alleen op uit gegaan. Lange wandelingen gemaakt, vooral bij zee om echt mijn hoofd leeg te maken, letterlijk uit te waaien en overal heb ik foto’s van gemaakt. Eerst alleen met mijn mobiel, want ik had geen puf om mijn camera mee te nemen. Later ook met mijn camera, waar ik alleen op de automatische stand foto’s mee maakte en op een gegeven moment wilde ik mijn camera toch beter leren kennen en ben ik een online cursus gaan doen. Ideaal als je nog zoveel moeite hebt met onthouden, de filmpjes kun je steeds opnieuw terugkijken. Het heeft ervoor gezorgd dat ik langzaam aan weer wat tot rust kwam en uiteindelijk weer voorzichtig kon beginnen met mijn werk op te pakken.

Rond de zomer kwam de wereld weer een beetje uit de lockdown. Er kon weer gereisd worden, het werd drukker op straat, mensen begonnen weer meer te ondernemen. Ook wij begonnen ons wel iets meer te permitteren. We hebben langzaam aan weer wat mensen ontvangen in de tuin op gepaste afstand, dingen ondernomen in de buitenlucht en ook onze trouwdag hebben we toch op een leuke manier kunnen vieren. Geen Roadtrip door Zuidwest Amerika, maar zeehonden spotten op een ribtocht met aansluitend koffie met gebak op een terras en een etentje. Alles in de buitenlucht, omdat we ons daar veiliger bij voelden en we bleven toch nog steeds zoveel mogelijk bij iedereen uit de buurt.
We hadden namelijk net te horen gekregen dat onze jongste toch echt geopereerd moest worden en dat het eigenlijk zo snel mogelijk moest. De manier waarop het werd gebracht heeft ons zo aan het twijfelen gemaakt, dat we nog een second opinion hebben aangevraagd, maar we konden er echt niet onderuit. We zagen het ook zelf eigenlijk wel. De bocht werd groter en groter. Maar corona was de wereld nog niet uit, onze zoon had nog steeds ondergewicht, hij is kwetsbaar, we moesten echt zorgen dat hij niet ziek werd voor de operatie. Daarnaast was het op een gegeven moment de vraag of hij wel geopereerd zou kunnen worden, na de zomer namen de besmettingen weer toe, waarbij ook de druk op de ziekenhuizen, etc. en is het ziekenhuis wel de plek waar je op dat moment wilt zijn?
Helaas hebben we ook afscheid moeten nemen van onze trouwe lobbes. Na 13 jaar en al een aantal jaren artritis, lukte het hem op een gegeven moment niet meer om op te staan. Met wat hulp van ons, hebben we het nog even uit kunnen stellen, maar uiteindelijk hebben we toch de moeilijke keuze moeten maken om hem te laten gaan. Een troost is, dat we door alles dit laatste jaar met zijn allen veel bij hem zijn geweest.
Uiteindelijk ging het ook met de operatie van de jongste op een gegeven moment snel. Eind oktober werd ik gebeld dat hij begin november kon worden geopereerd, echter moest er nog een MRI plaatsvinden en deze kon niet ver genoeg naar voren gehaald worden. Uiteindelijk wel, kon hij terecht op een avond om 22 uur, echter was zijn operatieplek inmiddels al vergeven. Vrij snel hierna kwam er toch nog een plek vrij en wat een hectische tijd kwam hier achterweg. De operatie is goed geslaagd, maar de complicatie die erbij kwam kijken (en waar wij vooraf zo bang voor waren) heeft ons een behoorlijke knauw gegeven, die niet zomaar even weggepoetst is in combinatie met slaapgebrek. De laatste weken van het jaar, zijn dan ook de heftigste geweest.
(Terwijl ik dit schrijf besef ik dat het voor vele anderen nog veel heftiger is geweest. Tijdens ons verblijf in het ziekenhuis en op de IC, waar wij toch steeds bij Sylvain mochten zijn, al was het met een beperkt aantal, kwamen de verhalen van coronaslachtoffers die op de IC lagen en geen bezoek mochten ontvangen, waarbij mensen zijn gestorven zonder nog een dierbare te hebben gezien, nog harder binnen)

Inmiddels is het 2021. Hopelijk wordt dit voor iedereen een beter jaar. Wat we in elk geval wel hebben geleerd het afgelopen jaar, is dat ook Nederland heel mooie plekken heeft, dat je niet ver weg hoeft te gaan om te kunnen genieten en ontspannen. Dat het ook wel goed kan zijn om even wat meer back to basic te gaan, om te beseffen wat we normaal gesproken allemaal hebben en kunnen doen. En vooral dat gezondheid toch wel het allerbelangrijkste is en dat we er voor elkaar moeten zijn, rekening moeten houden met ‘de kwetsbaren’ en niet alleen aan onszelf denken.
Wij hebben zelf veel liefde en warmte ontvangen het afgelopen jaar, door lieve kaartjes, kleine attenties, etc. zowel in de periode van de intelligente lockdown als na de operatie van onze jongste. Dat heeft ons goed gedaan, hiervoor nogmaals onze hartelijke dank.
Al onze mooie vooruitzichten, weekend Parijs, ballonvaart en uiteindelijk ook onze droomreis, hebben we af moeten zeggen, of eigenlijk uitstellen, want we hopen dit toch alsnog te kunnen doen als alles weer meer ‘normaal’ is. Vooral voor onze oudste zoon, hoop ik dat dit niet al te lang meer hoeft te duren, hij is denk ik degene die het meest heeft moeten inleveren het laatste jaar en dat is niet gemakkelijk voor een jonge knul. Zelf heb ik er eigenlijk niet zo heel veel moeite mee gehad, dat we niet veel mensen konden zien, niet naar verjaardagen, feestjes en/of visites konden, geen gezamenlijke kerst konden vieren, etc. Maar ik denk dat dat vooral te maken heeft met mijn eigen gemoedstoestand. Al ben ik weer langzaam aan, aan het werk en probeer ik weer rustig op te krabbelen, ik voel wel dat ik de burn-out nog niet volledig achter me heb gelaten. Voor mij was deze ‘verplichte’ isolatie goed, om ook echt even niet al te veel te moeten. Dat neemt niet weg dat ook ik zo langzamerhand wel toe ben aan wat meer terug naar ‘normaal’.
Ik hoop dat 2021 een beter jaar wordt voor iedereen en dat we langzaam aan weer terug kunnen naar ons oude leven.