Volgens mij zeg ik het ieder jaar weer: ‘Ik ben nog nooit zo toe aan vakantie geweest als nu …’ Dit keer heb ik toch echt het gevoel dat het zo is. Mijn huidige baan is druk en we hebben te weinig formatie vinden wij en ook andere collega’s van ons. Door ziekte van een collega, hebben we al 1 ½ jaar nog minder uren, gelukkig komt daar straks een eind aan op het moment dat mijn collega weer volledig aan het werk is, haar vervangster mag namelijk ook blijven. Ik kijk er naar uit dat we eindelijk tijd hebben om ons werk naar behoren te doen en tijd over hebben om extra’s op te pakken. Echter, voor het moment is het nog buffelen en de laatste weken, misschien wel maanden, heb ik gemerkt dat het me steeds meer moeite kost. Dit naast alle regelzaken rond het 18 worden van onze jongste zoon, fysieke klachten van ons zelf en het vele ziek zijn van onze jongste de afgelopen maanden, was het niet bepaald een makkelijke periode. Ik ben toe aan vakantie. Zie er enorm naar uit, heb al wel het één en ander gelezen over de omgeving, maar heb er geen tijd/puf voor gehad om me hier goed in te verdiepen en alvast uit te zoeken wat we er kunnen doen. Dat moet dan maar op het moment dat we er al zijn. Jammer, het stukje ‘De voorpret is al leuk’ heb ik hierdoor helemaal gemist.
En dan is het eindelijk zover. We gaan vertrekken. Gek genoeg, hebben we ondanks alle drukte van de laatste tijd, de boel qua inpakken en zaken die mee moeten, wel beter voor elkaar. Dit keer zijn we niet tot laat in de avond bezig met alles bij elkaar zoeken en inpakken. Wat heerlijk, toch nog een goede nachtrust voor vertrek en meer rust in ons lijf. Zal dit een goede voorbode zijn?
Onze oudste zoon gaat niet meer mee, best gek om hem thuis alleen achter te laten. Vorig jaar was hij ook al niet mee, maar toen was hij de eerste dagen nog wel aanwezig bij de Meeting in Manchester. Nu blijft hij dus echt alleen (samen met zijn vriendin) achter.
Sylvain gaat wel mee. We hebben hem tot de laatste dag voor de vakantie gewoon naar zijn werk en het KDC laten gaan, om het zo normaal mogelijk te houden voor hem. Natuurlijk hebben we het wel over de vakantie en krijgt hij wel mee dat we op vakantie gaan, maar gezien hij geen besef heeft van tijd, is het lastig voor hem om te weten wanneer we nu daadwerkelijk gaan. De rest dan maar zo normaal mogelijk laten, leek ons het beste, maar het is altijd zoeken naar wat voor hem goed is.
Of we het goed hebben aangepakt is de vraag. De reis, de verandering van omgeving, het temperatuurverschil de dag voordat we vertrokken, het niet weten wat er gaat gebeuren en hoe lang hij van huis is, zeg het maar, we weten het niet, maar de eerste dagen van de vakantie waren niet gezellig. Meneer was niet lekker, at bijna niet, wat toch weer tot frustratie bij ons leidt, want hij heeft het zo hard nodig, verkouden, last van slijm en zijn darmen, dwars gedrag en ook niet goed kunnen aangeven wat er aan de hand is, gecombineerd met het feit dat wij beiden oververmoeid en toch wat prikkelbaar op vakantie gaan, zorgt voor wrijving. We hebben zo’n zin in vakantie, maar kunnen (nog) niet genieten. Het stuk wat ik kort voordat we op vakantie gingen las, ik weet niet meer precies wat er stond, maar het zinnetje: ‘Vaak zijn er te hoge verwachtingen van de vakantie, …’ spookt door mijn hoofd.
We zijn hier nu al meer dan een week, ik zit op ons balkon/terras en geniet van het mooie uitzicht op de bergen om ons heen en het meer dat onder ons ligt. Elke dag, of eigenlijk elk moment van de dag, ziet het er anders uit. Het ene moment is het zonnig en heiig tegelijk, waardoor de bergen niet geheel zichtbaar zijn, een ander moment schijnt de zon volop op de bergketen rechts voor me. De hoogste bergen waar we vanuit ons huisje zicht op hebben en mijn favoriet. Het meer kleurt bij volle zon azuurblauw, maar het is nooit helemaal één kleur. Vrij snel kunnen er echter ook wolken ontstaan, die ineens donker en dreigend worden en voor je het weet regent het pijpenstelen, schieten de lichtflitsen door de lucht en rommelt en dondert het tussen de bergen. De bergen verdwijnen aan de ene kant helemaal uit het zicht, terwijl ze aan de andere kant nog te zien zijn, dit beeld veranderd al snel. Aan de kant waar de bergen net nog niet zichtbaar waren, begint de blauwe lucht al weer terug te komen, terwijl nu de bergen aan de andere kant uit het zicht zijn verdwenen. Fascinerend om dit zo te zien, zo snel als het kan veranderen en zo verschillend als het uitzicht steeds is. Ik krijg er geen genoeg van. Vele foto’s en filmpjes hebben we al van dit zelfde stuk geschoten. Langzaam aan voel ik wat meer rust in mijn lijf. Nog steeds lukt het me niet echt om rustig te gaan zitten tekenen of schrijven, wel heb ik twee boeken kunnen lezen en geniet van de omgeving.
Mijn gedachten gaan terug naar de mooie ritten en wandelingen die we inmiddels al hebben gemaakt in de omgeving. De eerste dagen zijn we een paar keer flink verrast door het weerbarstige weer en hebben we een wandeling op de alpenweide moeten afbreken, omdat het onweer los barstte en het flink begon te regen. Net te laat waren we bij de auto, dus aardig nat. Ook bij het meer van Tovel, een schitterend mooi, vrij hoog gelegen, helder en natuurlijk meer, helemaal omgeven door bergen, wilden we een leuke wandeling maken. We zagen al wel de bewolking hangen rondom de bergen, maar deze was nog helder. Na een stukje lopen, vonden we een mooi plekje waar we even bij het meer konden zitten en foto’s maken. De lucht werd ineens echter wel snel donkerder, dus besloten we toch maar terug te lopen richting auto. Die hebben we niet meer gehaald. Gelukkig was er bij het meer ook een restaurant waar we, samen met een heleboel andere mensen (waar die ineens allemaal vandaar kwamen?) naar binnen vluchten voor een hevige, maar korte regen-/onweersbui. Inmiddels hebben we de bergketen de Rosengarten/Catinaccio bezocht, dit wilden we toch wel graag zien en gezien dit wat verder van ons af ligt en je hier met een kabelbaantje naar toe kan, hebben we ervoor gekozen om dit te doen op de bijna enige dag dat er geen regen-/onweer voorspelt werd. De wat langere rit erheen was zeker de moeite waard. Al vanaf het moment dat we vanuit de auto de bergketen zagen, waren we onder de indruk. Wat een enorm mooi gebergte en wat torent het hoog uit boven de omgeving. We hebben genoten. Met de stoeltjeslift, heerlijk gegeten, lekker wandelen (al viel dit best tegen op het steentjesgruis, het toch wel ietwat steile pad bovenop de berg en de warmte), maar wat een uitzicht.
De wandeling op de alpenwei hebben we nog een keer overgedaan. Deze ging langs verschillende hutten, waar je ook lekker even wat kan eten en/of drinken, weides met koeien met van die leuke bellen, genieten van de natuur, lekker in beweging en even alle zorgen van de afgelopen tijd van ons af laten glijden.
Bij het meer voor ons hebben we een stukje gevonden waar je wel even kunt zonnen en het water in kunt. Het ligt niet heel comfortabel met je handdoekje op een beetje gras, met vooral steengruis ertussen, maar we hebben ons hier goed vermaakt. Bij de rest van het meer is de kade te hoog en het water te diep om er weer uit te kunnen komen.
Al met al hebben we al best veel gezien en gedaan, terwijl we daarnaast ook regelmatig gewoon bij ons huisje zijn en zittend op ons terras genieten van het mooie uitzicht.
Nog een paar dagen, dan zit de vakantie er al weer op. Wat is de tijd snel gegaan. Voor mijn gevoel sneller dan tijdens andere vakanties, terwijl we nu toch ook gewoon twee weken weg zijn. Komt het door de opstartproblemen? Heb ik meer tijd nodig gehad om echt te ontspannen en me in het hier en nu te begeven? Ik weet het niet. Ik weet in elk geval wel dat ik geniet van mijn vakantie en dat het met die te hoge verwachtingen wel meevalt.
(Geschreven 10-7-2019)
@ngelineWagenaar 