Vakantie; genieten of iets van te hoge verwachtingen?

                
Volgens mij zeg ik het ieder jaar weer: ‘Ik ben nog nooit zo toe aan vakantie geweest als nu …’ Dit keer heb ik toch echt het gevoel dat het zo is. Mijn huidige baan is druk en we hebben te weinig formatie vinden wij en ook andere collega’s van ons. Door ziekte van een collega, hebben we al 1 ½ jaar nog minder uren, gelukkig komt daar straks een eind aan op het moment dat mijn collega weer volledig aan het werk is, haar vervangster mag namelijk ook blijven. Ik kijk er naar uit dat we eindelijk tijd hebben om ons werk naar behoren te doen en tijd over hebben om extra’s op te pakken. Echter, voor het moment is het nog buffelen en de laatste weken, misschien wel maanden, heb ik gemerkt dat het me steeds meer moeite kost. Dit naast alle regelzaken rond het 18 worden van onze jongste zoon, fysieke klachten van ons zelf en het vele ziek zijn van onze jongste de afgelopen maanden, was het niet bepaald een makkelijke periode. Ik ben toe aan vakantie. Zie er enorm naar uit, heb al wel het één en ander gelezen over de omgeving, maar heb er geen tijd/puf voor gehad om me hier goed in te verdiepen en alvast uit te zoeken wat we er kunnen doen. Dat moet dan maar op het moment dat we er al zijn. Jammer, het stukje ‘De voorpret is al leuk’ heb ik hierdoor helemaal gemist.
En dan is het eindelijk zover. We gaan vertrekken. Gek genoeg, hebben we ondanks alle drukte van de laatste tijd, de boel qua inpakken en zaken die mee moeten, wel beter voor elkaar. Dit keer zijn we niet tot laat in de avond bezig met alles bij elkaar zoeken en inpakken. Wat heerlijk, toch nog een goede nachtrust voor vertrek en meer rust in ons lijf. Zal dit een goede voorbode zijn?
Onze oudste zoon gaat niet meer mee, best gek om hem thuis alleen achter te laten. Vorig jaar was hij ook al niet mee, maar toen was hij de eerste dagen nog wel aanwezig bij de Meeting in Manchester. Nu blijft hij dus echt alleen (samen met zijn vriendin) achter.
Sylvain gaat wel mee. We hebben hem tot de laatste dag voor de vakantie gewoon naar zijn werk en het KDC laten gaan, om het zo normaal mogelijk te houden voor hem. Natuurlijk hebben we het wel over de vakantie en krijgt hij wel mee dat we op vakantie gaan, maar gezien hij geen besef heeft van tijd, is het lastig voor hem om te weten wanneer we nu daadwerkelijk gaan. De rest dan maar zo normaal mogelijk laten, leek ons het beste, maar het is altijd zoeken naar wat voor hem goed is.
Of we het goed hebben aangepakt is de vraag. De reis, de verandering van omgeving, het temperatuurverschil de dag voordat we vertrokken, het niet weten wat er gaat gebeuren en hoe lang hij van huis is, zeg het maar, we weten het niet, maar de eerste dagen van de vakantie waren niet gezellig. Meneer was niet lekker, at bijna niet, wat toch weer tot frustratie bij ons leidt, want hij heeft het zo hard nodig, verkouden, last van slijm en zijn darmen, dwars gedrag en ook niet goed kunnen aangeven wat er aan de hand is, gecombineerd met het feit dat wij beiden oververmoeid en toch wat prikkelbaar op vakantie gaan, zorgt voor wrijving. We hebben zo’n zin in vakantie, maar kunnen (nog) niet genieten. Het stuk wat ik kort voordat we op vakantie gingen las, ik weet niet meer precies wat er stond, maar het zinnetje: ‘Vaak zijn er te hoge verwachtingen van de vakantie, …’  spookt door mijn hoofd.

                
We zijn hier nu al meer dan een week, ik zit op ons balkon/terras en geniet van het mooie uitzicht op de bergen om ons heen en het meer dat onder ons ligt. Elke dag, of eigenlijk elk moment van de dag, ziet het er anders uit. Het ene moment is het zonnig en heiig tegelijk, waardoor de bergen niet geheel zichtbaar zijn, een ander moment schijnt de zon volop op de bergketen rechts voor me. De hoogste bergen waar we vanuit ons huisje zicht op hebben en mijn favoriet. Het meer kleurt bij volle zon azuurblauw, maar het is nooit helemaal één kleur. Vrij snel kunnen er echter ook wolken ontstaan, die ineens donker en dreigend worden en voor je het weet regent het pijpenstelen, schieten de lichtflitsen door de lucht en rommelt en dondert het tussen de bergen. De bergen verdwijnen aan de ene kant helemaal uit het zicht, terwijl ze aan de andere kant nog te zien zijn, dit beeld veranderd al snel. Aan de kant waar de bergen net nog niet zichtbaar waren, begint de blauwe lucht al weer terug te komen, terwijl nu de bergen aan de andere kant uit het zicht zijn verdwenen. Fascinerend om dit zo te zien, zo snel als het kan veranderen en zo verschillend als het uitzicht steeds is. Ik krijg er geen genoeg van. Vele foto’s en filmpjes hebben we al van dit zelfde stuk geschoten. Langzaam aan voel ik wat meer rust in mijn lijf. Nog steeds lukt het me niet echt om rustig te gaan zitten tekenen of schrijven, wel heb ik twee boeken kunnen lezen en geniet van de omgeving.
Mijn gedachten gaan terug naar de mooie ritten en wandelingen die we inmiddels al hebben gemaakt in de omgeving. De eerste dagen zijn we een paar keer flink verrast door het weerbarstige weer en hebben we een wandeling op de alpenweide moeten afbreken, omdat het onweer los barstte en het flink begon te regen. Net te laat waren we bij de auto, dus aardig nat. Ook bij het meer van Tovel, een schitterend mooi, vrij hoog gelegen, helder en natuurlijk meer, helemaal omgeven door bergen, wilden we een leuke wandeling maken. We zagen al wel de bewolking hangen rondom de bergen, maar deze was nog helder. Na een stukje lopen, vonden we een mooi plekje waar we even bij het meer konden zitten en foto’s maken. De lucht werd ineens echter wel snel donkerder, dus besloten we toch maar terug te lopen richting auto. Die hebben we niet meer gehaald. Gelukkig was er bij het meer ook een restaurant waar we, samen met een heleboel andere mensen (waar die ineens allemaal vandaar kwamen?) naar binnen vluchten voor een hevige, maar korte regen-/onweersbui. Inmiddels hebben we de bergketen de Rosengarten/Catinaccio bezocht, dit wilden we toch wel graag zien en gezien dit wat verder van ons af ligt en je hier met een kabelbaantje naar toe kan, hebben we ervoor gekozen om dit te doen op de bijna enige dag dat er geen regen-/onweer voorspelt werd. De wat langere rit erheen was zeker de moeite waard. Al vanaf het moment dat we vanuit de auto de bergketen zagen, waren we onder de indruk. Wat een enorm mooi gebergte en wat torent het hoog uit boven de omgeving. We hebben genoten. Met de stoeltjeslift, heerlijk gegeten, lekker wandelen (al viel dit best tegen op het steentjesgruis, het toch wel ietwat steile pad bovenop de berg en de warmte), maar wat een uitzicht.
De wandeling op de alpenwei hebben we nog een keer overgedaan. Deze ging langs verschillende hutten, waar je ook lekker even wat kan eten en/of drinken, weides met koeien met van die leuke bellen,  genieten van de natuur, lekker in beweging en even alle zorgen van de afgelopen tijd van ons af laten glijden.
Bij het meer voor ons hebben we een stukje gevonden waar je wel even kunt zonnen en het water in kunt. Het ligt niet heel comfortabel met je handdoekje op een beetje gras, met vooral steengruis ertussen, maar we hebben ons hier goed vermaakt.  Bij de rest van het meer is de kade te hoog en het water te diep om er weer uit te kunnen komen.
Al met al hebben we al best veel gezien en gedaan, terwijl we daarnaast ook regelmatig gewoon bij ons huisje zijn en zittend op ons terras genieten van het mooie uitzicht.

                
                
Nog een paar dagen, dan zit de vakantie er al weer op. Wat is de tijd snel gegaan. Voor mijn gevoel sneller dan tijdens andere vakanties, terwijl we nu toch ook gewoon twee weken weg zijn. Komt het door de opstartproblemen? Heb ik meer tijd nodig gehad om echt te ontspannen en me in het hier en nu te begeven? Ik weet het niet. Ik weet in elk geval wel dat ik geniet van mijn vakantie en dat het met die te hoge verwachtingen wel meevalt.
 (Geschreven 10-7-2019)

Lange wintermaanden

             

Al jaren heb ik moeite met de wintermaanden, en dit zijn voor mij dan echt de maanden januari en februari. In december heb ik dat gevoel nog niet echt, dan zijn er nog de feestdagen waar ik me op kan verheugen. Of eigenlijk niet echt de feestdagen zelf, dat hoeft van mij allemaal niet zo, maar wel het feit dat we dan met elkaar in elk geval een paar dagen extra vrij zijn. De sfeer rond kerst en oud & nieuw is toch altijd wat anders dan de rest van het jaar, vind ik.  Als dit alles achter de rug is, lijkt het wel alsof de tijd veel langzamer gaat dan de rest van het jaar.
Dit jaar heb ik dit gevoel echter helemaal (nog) niet. Januari is omgevlogen, ik geniet er van dat de dagen al langer worden. Af en toe zie ik de zon alweer opkomen, voordat ik op mijn werk ben en als ik naar huis ga (en ik ben een beetje op tijd) is het nog licht. Waar zal dit hem in zitten? Heeft het te maken met ouder worden? Genieten van de kleine dingen of heb ik het gewoon te druk. Grappig vond ik wel dat mijn (stuk jongere) collega vorige week nog zei dat ze januari zo lang vond duren en daardoor was ik me er extra van bewust dat ik dat gevoel momenteel dus helemaal niet heb.
Ondanks dat de dagen nog heel erg wisselen, de ene keer grauw en grijs, met of zonder regen. De andere keer mooi zonnig met zo nu en dan wat sneeuw (dit laatste ben ik niet zo blij mee op het moment dat ik de weg nog op moet), heb ik niet dat zelfde gevoel als ‘vroeger’ dat het nog zo lang duurt voordat ‘het mooie weer’ er weer aankomt. Misschien komt het door het ouder worden of omdat ik het te druk heb om hier nog bij stil te staan, maar misschien ook wel omdat ik me in deze tijd van het jaar bezig aan het houden ben met vakantie plannen, huizen uitzoeken en als dit is gebeurd rondkijken wat er allemaal in de omgeving is te doen. Als ik even de tijd heb, ga ik hiernaar op zoek.

Onze zomervakantie is inmiddels gepland. We hebben vaak vooraf geen vast omrande ideeën, maar als anderen (meestal op het werk, omdat bekeken moet worden wie wanneer weg kan) beginnen over de vakantie, krijgen wij ook het gevoel toch maar eens rond te kijken waar we deze zomer naar toe kunnen. Het hangt vaak wat van de omstandigheden af (zoals vorig jaar, toen we niet gezamenlijk in de schoolvakanties weg konden en eind juni toch al in Engeland waren) of wat we toevallig ergens tegen komen (zoals dit jaar een artikel over de Dolomieten) waar we naar gaan zoeken. Eenmaal bezig met zoeken in een bepaalde omgeving, worden we vaak steeds enthousiaster. Er zijn zoveel mooie plekken op aarde, waar we het bestaan niet van weten. De Dolomieten zijn we ooit een keer, zo’n 15 jaar geleden, door heen gereden, maar nooit aan gedacht dat dat ook een mooie bestemming is om te vertoeven. Na de mooie, groene bergen in Engeland en de ruige bergen aan het begin van de hooglanden in Schotland, trekt opnieuw een vakantie in de bergen ons wel aan. We ontdekken schitterende hoge bergpartijen in de Dolomieten. Hoe meer ik rond surf op het net, des te enthousiaster ik word. Ondertussen zoek ik naar huizen in de omgeving, waar we wel willen verblijven. Dagen, weken (tussen de bedrijven door, ik heb geen tijd om hier continue mee bezig te zijn) kan ik hier zoet mee zijn. Dit keer heb ik heel wat huizen gevonden, maar steeds was er wel iets, waardoor het niet helemaal geschikt was. Of het was toch niet helemaal de juiste plek om de bergtoppen te bezoeken waar wij graag heen willen, of het was bij anderen in huis, of er zijn teveel trappen in het huis, etc. etc. Ik ben niet rustig voordat we eindelijk wat hebben gevonden en de zaak rond is. Pas dan kan ik me ook echt op de omgeving rondom de plek waar we heen gaan focussen. Je ziet, het lijkt me helemaal in zijn greep te hebben, maar tussendoor moet er gewoon gewerkt worden en ben ik druk bezig met van alles te regelen voor mijn zoon die bijna 18 wordt. Normaal gesproken een leuke leeftijd, eindelijk volwassen, meer rechten, maar verder veranderd er eigenlijk niet zoveel. Hoe anders is dat als je 18 wordt voor de wet, maar dat in doen en laten niet bent en ook nooit zult worden. Hier komt veel meer bij kijken en zorgt ervoor dat ik het 18 worden van mijn jongste eigenlijk helemaal niet zo leuk vind.
Misschien dat ik me daarom naast het werk en al deze regelzaken wel extra stort op het uitzoeken van een leuke vakantiebestemming en de bezienswaardigheden die we kunnen gaan bezoeken.

Het duurt nog wel even, maar ik kan me nu al verheugen op onze aankomende vakantie en met de technieken van tegenwoordig, kan ik overal en op elk moment even kijken naar onze bestemming en de omgeving. Heerlijk. We zijn zelfs al bezig met ons wat te verdiepen in onze bijzondere vakantie van volgend jaar. Op deze manier kom ik de wintermaanden wel door.
Dit alles zo schrijvende ben ik wel benieuwd hoe jij tegen de wintermaanden aankijkt. Vind jij dat de wintermaanden lang duren, of heb je hier helemaal geen last van? Ben je misschien meer een wintermens en geniet je van de lange avonden in huis, verwarming aan, gordijnen dicht en met een boek of film op de bank? Herken je het, dat dingen veranderen naarmate je ouder wordt of je het te druk hebt om het maar op te merken? Kan je je net als ik al helemaal verheugen op de zomervakantie of is dit nog te ver weg?