Heerlijk winters weer

Als ik nog wat slaapdronken naar beneden loop, voel ik een lichte loopneus en druk op mijn hoofd. Het zal toch niet … Na een onrustige, drukke week, waarin ik niet aldoor genoeg en/of goed geslapen heb, heb ik vannacht erg vast geslapen. Dat zal mijn wat zware hoofd wel verklaren en dat sniffen, heb ik dat niet altijd in deze tijd van het jaar?
Ik voel me onrustig na deze drukke week. Wat zal ik doen, toch weer terug in bed? Beginnen in dat boek dat er al een paar weken ligt, maar waar ik niet in durf te beginnen, omdat ik weet dat ik dan nergens anders meer aan toe kom dit weekend? Schrijven? Ik wil al zo lang verder met het 2^e boek. Ik kan de rust niet echt vinden, zoveel drukte in mijn hoofd. Ik besluit toch maar even te gaan lezen en terwijl ik me net geïnstalleerd heb op de stoel voor het raam, zie ik het roodborstje zitten op onze met rijp bedekte schutting. Hup weer uit de stoel, op zoek naar mijn camera. Maar als ik die heb, is het roodborstje natuurlijk alweer gevlogen. Ik kijk eens goed naar buiten. Op de daken een mooi, dun laagje ijs, de zon is aan het opkomen, een stralend blauwe lucht. Het is eigenlijk heel mooi weer. Ik kijk nog even hoe het de rest van de dag is en vooral morgen in de ochtend, maar dan is regen voorspelt. Als ik van het mooie weer wil genieten, moet ik het nu doen. Ik kan toch de rust niet vinden om te gaan lezen en als ik nu niet ga, heb ik morgen spijt.

Nog geen kwartier later, sta ik omgekleed en wel met mijn rugtas met camera en broodje in de hand buiten. Ik heb nog getwijfeld of ik mijn winterjas aan moet doen of dat mijn tussendoorjas volstaat. Ik gok toch maar op het laatste, ik loop me wel warm. Ik adem de frisse lucht in en stap nog opgetogen naar buiten, op naar het natuurgebied in de buurt. Het is niet zo heel vroeg meer en blijkbaar hebben meer mensen bedacht dat het lekker is om naar buiten te gaan. Er fietsen veel jongeren voorbij, op weg naar hun sportclub. Ik besluit lekker te gaan wandelen bij het stuk met de koeien, daar is het niet zo druk. Maar daar eenmaal aangekomen, zie ik dat ze weer op het pad lopen. Zal ik toch proberen er langs te lopen? Ik loop een stukje in hun richting, maar nee ik durf het toch niet en besluit maar terug te lopen en via een omweg aan de andere kant van het bruggetje te komen. Als ik daar eenmaal loop, zie ik dat de man met fiets, die ik eerder al in de verte zag lopen, nu op het stuk loopt waar ik net was. Hij heeft het er wel op gewaagd om bij of tussen de koeien door te lopen. Tenminste twee koeien lopen achter hem aan over het pad. Ik zie wel vaker dat mensen er wel gewoon tussendoor lopen, maar als ik dit zo zie, de koeien zo dicht achter hem aan, weet ik dat ik de goede keuze heb gemaakt. Ik zou me daar niet prettig bij voelen. Ondertussen loop ik verder, wat foto’s makend met mijn telefoon, geen zin of niet de rust om me met mijn camera bezig te houden. Ik geniet van de omgeving, die wit is van een dun laagje sneeuw of zal het gewoon rijp zijn? Het ziet er in elk geval mooi uit. Boven mij vliegen een heel stel ganzen heen en weer, druk gakkend. Worden ze opgejaagd? Of vinden ze het gewoon leuk om steeds in grote groepen heen en weer te vliegen boven het vlakke land en daarbij een hoop lawaai te produceren? Ook onderweg naar mijn werk zag ik van de week al een aantal keren grote groepen ganzen overvliegen. Alleen hoor ik dan niet het oorverdovende geluid wat ze daarbij maken. Op de ‘grote’ weg is het inmiddels druk met andere wandelaars, fietsers en vooral ook groepen hardlopers, wat een drukte zo op de zaterdagmorgen. Dat vind ik eigenlijk wel jammer. Had ik toch met de auto naar het platteland moeten gaan? Terwijl ik verder loop, denk ik iemand in korte broek te zien lopen. Ik kijk nog eens goed om te zien of ik me niet vergis, maar nee en hij loopt zelfs op blote voeten. Bijzonder. Als ik later nog even langs het meer over het pad met de bruggetjes loop, zie ik dat het ook erg druk is bij het strandje. Blij dat ik ervoor gekozen heb om daar niet langs te gaan. Wat doen die mensen daar toch allemaal. Als ik eens goed kijk, zie ik dat er best veel mensen in zwemkleding bij zijn en zich ook in het koude water tussen het ijs in bevinden of zich hieraan gaan wagen. Ik zie wel eens een enkeling die zo gek is om met dit weer in het koude water te gaan zwemmen of dompelen, maar zoveel? Hier kijk ik toch wel van op. Heeft dit te maken met de ‘iceman’? Volgens mij heb ik hier nog iets van voorbij zien komen op de tv afgelopen week of al wat langer geleden. Geen idee. Niet mijn ding. Ook al heb ik het in mijn tussendoorjas beslist niet koud. Het is heerlijk weer, zeker als je doorstapt, maar om nu in het koude water te gaan staan en of zwemmen, mij niet gezien.

Ondertussen ben ik aan het einde van mijn rondje. Jammer dat het zo druk was buiten, maar ondanks dat heeft  het buiten zijn wel geholpen om mijn hoofd een beetje tot rust te brengen. Ik heb zin om te schrijven of zal ik toch aan mijn boek beginnen?

Een jaar later

Tot in de detail heb ik de dagen vorig jaar in het ziekenhuis beschreven. Zodat ik het ooit nog eens rustig na kan lezen en om het op dat moment van me af te schrijven. Maar ook om mijn zoon, te kunnen vertellen wat er is gebeurd of te weten wat hij bedoeld als hij ergens over begint. We hebben foto’s en filmpjes gemaakt om hem ter zijner tijd te laten zien, als ondersteuning bij het vertellen wat er allemaal is gebeurd en hoe het eruit zag. Gezien hij er mogelijk geen weet van heeft of wel flarden mee heeft gekregen, maar het niet kan plaatsen. Voor de verwerking.
Tot op de dag van vandaag wil hij er echter niet naar kijken en mogen wij er, in zijn bijzijn, niet over praten. Hij zegt dan dat we op moeten houden of sluit zich af door zijn koptelefoon op te zetten. Wat zal er toch door hem heen gaan? Waarom wil hij het er niet over hebben? Wat heeft hij er wel en niet van meegekregen? Allemaal vragen waar wij wel mee zitten. Heel af en toe komen er vragen van zijn kant. Bijvoorbeeld als we voor iets anders in het ziekenhuis zijn. Dan geeft hij ineens aan dat hij ‘daarboven’ heeft gelegen. Ik heb hem wel eens voorgesteld om er te gaan kijken, maar dat wil hij niet. Een paar weken geleden kwam hij ineens verwilderd beneden. Hij wilde de tuindeur open zetten voor frisse lucht, hij had het benauwd. Mijn man vroeg zich af wat er aan de hand was, hij had naar gedroomd. Een nachtmerrie over de periode in het ziekenhuis?
Tot twee keer toe, tijdens vakanties, heb ik het verslag op papier meegenomen. Maar op de één of andere manier kon ik me er niet toe zetten om het te lezen. Nu, een jaar later, heb ik het er toch bij gepakt.

Terwijl ik het verhaal, mijn verhaal, terug zit te lezen, komen de beelden weer glashelder terug op mijn netvlies en rollen stiekem wat tranen over mijn wangen. Wat heb ik uitgebreid beschreven wat er allemaal is gebeurd. Eerst de knoop in onze maag toen we hem naar het ziekenhuis brachten, direct al de confrontatie met hoe moeilijk alles met hem is bij het bloedprikken en vervolgens was er nog iets vergeten waardoor het nog een keer moest. We kunnen het niet uitleggen. Waarom moet dit allemaal? En waarom wordt er in dit geval niet beter nagedacht vanuit de behandelaren? De toon was direct al gezet. Gevolgd door de opluchting dat we om en om bij hem mochten blijven in het ziekenhuis en het plezier van onze zoon daarbij: ‘Gezellig hè zo met zijn tweetjes’, op de eerste avond samen in een bed in het ziekenhuis. ‘Je moest eens weten’: dachten wij. De dag erna moesten we hem uit handen geven en konden we alleen maar wachten en hopen dat alles goed zou gaan. Wat hebben we die dag veel gelopen van ziekenhuis naar huis, de stad in, weer terug naar het ziekenhuis, om de tijd maar te doden. Wat duurde het allemaal lang. Uiteindelijk kwam het verlossende telefoontje. De operatie was geslaagd, maar wat er daarna allemaal gebeurde was waar we al die tijd zo bang voor waren. Er traden complicaties op. Van mogelijk 1 nacht op de IC werden het er 6. Langer aan de beademing dan de bedoeling was, doordat zijn gezicht nog helemaal opgezet was en waarschijnlijk ook zijn keel en slokdarm, welke smaller is dan gebruikelijk. Op een gegeven moment toch van de beademing af, maar zonder of met een neusbrilletje lukte niet, dus aan de optiflow gevolgd door een horrornacht. De volgende dag bleek er sprake te zijn van attectose in één van de longen (de longblaasjes bovenin zijn ingeklapt en sluiten de hele long af, waardoor in de rest van de long ook geen zuurstof komt) er zijn een aantal mogelijke scenario’s, maar gelukkig lukt het om de beademing opnieuw te plaatsen en ging het de goede kant weer op. Wat er tussendoor allemaal door ons heen is gegaan, wat er allemaal besproken is, hoe het op de IC van het ene moment op het andere ineens allemaal anders kan zijn, dat kan ik hier niet beschrijven, maar is iets wat wij niet zo gemakkelijk los kunnen laten. En als het dan goed gaat, is het ook ineens weer terug naar de afdeling. Van 24 uur echt alles in de gaten houden naar 3x per dag een controle en bij thuiskomst een paar dagen nadat hij van de IC is gekomen, totaal geen controle meer. Dat was best heftig. Thuis ineens overal zelf verantwoordelijk voor zijn, slapeloze nachten, elke avond een prik geven (wat een ramp was), aanvullende sondevoeding naast het eten, wat dagelijks een strijd opleverde. En hetzelfde gold voor het hem weer in beweging krijgen. Daarnaast moesten we inmiddels ook weer aan het werk. Ik door mijn burn-out nog niet volledig, maar doordat ook een collega uitviel, toch sneller weer opbouwen, dan eigenlijk goed voor me was, realiseer ik me achteraf. Op dat moment deden we het gewoon allemaal. Hadden we een keus? Als ik het nu allemaal teruglees, dan was het toch heftiger, ook de tijd na ziekenhuisopname, dan ik me nog kan herinneren. Of misschien wel dan ik me nog wíl herinneren. Het is goed om het even weer te lezen, om alles weer te herbeleven, maar ook te weten dat het uiteindelijk toch helemaal goed is gekomen. Het heeft lang geduurd, voordat we onze zoon weer helemaal gemobiliseerd hadden en hij weer op het gewicht was van voor de operatie, maar ook voordat hij weer terug naar zijn werk kon. Gezien hij zover terug was gevallen, durfden we hem nog niet weer naar het werk te laten gaan, voordat hij volledig gevaccineerd was. Daarna was het heel voorzichtig weer opbouwen, want wat lukt wel/niet met zijn rug?
De arts gaf aan dat hij op geleide van pijn meer mag gaan doen. Maar hoe bepalen we dat? Wij voelen het niet en hij laat niks merken. Het gedrag echter was bij tijden niet echt prettig, heeft dit met pijn te maken? Of komt het door het feit dat hij al zo lang bij huis is geweest? Weer moet wennen aan alle prikkels en zijn plekje weer moet veroveren? Soms vroeg ik me ook af of hij bewust niets liet merken. Bang dat hij dan niet naar zijn werk mocht gaan of terug naar het ziekenhuis moest. Als ik bijvoorbeeld vond dat hij wat raar liep, mocht ik dat niet filmen. Bang dat ik dat aan de dokter zou later zien.
Zoveel vragen, maar ook wij moesten langzaam aan weer vertrouwen krijgen. Maar al met al is het weer goed gekomen.

Een jaar later zou hij voor het eerst weer een volledige dag naar het werk gaan, maar toen bleek iemand op het werk besmet te zijn met corona en ging de boel tijdelijk dicht. Iedereen moest getest, gelukkig negatief. Toen dit klaar was, bleek onze andere zoon op zijn werk in contact te zijn geweest met een collega die later positief getest was en opnieuw werden we hiermee geconfronteerd. Ruim 1 ½ jaar zijn we zeer voorzichtig geweest en hebben we het allemaal buiten de deur weten te houden, eerst omdat we niet wisten of hij extra kwetsbaar zou zijn, daarna omdat de operatie eraan zat te komen en vervolgens omdat hij zo verzwakt was dat hij dit er niet ook nog overheen kon hebben en nu alles een beetje goed lijkt te gaan, worden we hiermee geconfronteerd. Ik ben bang dat het niet de laatste keer zal zijn. Vanaf zijn volledige vaccinatie zijn wij ook weer meer het ‘gewone’ leven gaan oppakken, alhoewel dat nu weer behoorlijk beperkt wordt.
Vorig weekend hebben we deze hele periode met een lekkere High tea afgesloten. In principe mag nu een jaar later ‘alles’ weer met zijn rug. Ook bijvoorbeeld voetballen, toch zijn wij er nog niet over uit of we dat wel weer aandurven. We zijn zo bang dat er toch wat los schiet en dat hij dan alsnog weer onder het mes moet met alle eventuele gevolgen van dien …