(Vrijwilligers)werk

            

Al eerder schreef ik dat het me erg tegenvalt om werk te zoeken, om erachter te komen hoe dit wereldje werkt, hoe je je als werkzoekende moet profileren etc. etc.  Bijna alle workshops die er te volgen zijn bij het UWV heb ik gevolgd, mijn Linkedin profiel heb ik zo goed als bijgewerkt en mijn strategie heb ik veranderd, ik bel nu overal eerst achteraan voordat ik een sollicitatiebrief schrijf, wat inhoudt dat ik de brief soms niet eens meer hoef te schrijven. Ja het mag wel, maar bij voorbaat wordt aangegeven dat ze op grond van mijn papieren, mijn brief toch aan de kant leggen. Tja, wat moet je dan …
Aan de andere kant heb ik soms ook heel leuke gesprekken, welke me weliswaar nog geen baan opleveren, maar waarin ik wel tips en adviezen krijg om de kans op werk te vergroten…

Vlak voor de vakantie en net na mijn vakantie dienden zich ineens 3 banen als diëtist aan. Ik was blij verrast en dat ineens in bijna 3 opeenvolgende weken achter elkaar. Zou het nu dan eindelijk gaan lukken? Bij de 1^e is het me gelukt om op gesprek te komen, eindelijk een stapje verder. Ik had echt even het idee dat het nu de goede kant op ging. Het was in de tijd dat mijn tante zo ziek was en de dag voor mijn sollicitatie is ze overleden … Dit heeft ervoor gezorgd dat ik toch wat minder goed voorbereid op gesprek ging.
Het gesprek liep echter beter dan verwacht, al was ik er zelf niet zo over te spreken. Het was in elk geval goed om weer een keer een gesprek te hebben gevoerd. Het is al zolang geleden, ik wist niet meer wat het was… Dezelfde middag kreeg ik de uitslag. Ze waren wel enthousiast over mij, hebben moeten wikken en wegen, maar uiteindelijk is 1 van de 3 andere kandidaten toch net iets meer geschikt bevonden dan ik. Erg zuur, ik zat er dus heel dicht bij … maar het gaf me ook wel moed. De 2^e heb ik door tijdgebrek, de omstandigheden en het feit dat we op vakantie gingen iets minder goed voorbereid bij het schrijven, bij terugkomst was ik hier dan ook niet uitgenodigd. En zelfs voor een diëtistenbaan waren er meer dan 70 reacties binnen gekomen …
De 3^e was eigenlijk te hoog gegrepen, het ging in hoofdzaak om onderzoek. Ik heb een erg leuk gesprek gehad met de contactpersoon, maar zij gaf al aan op grond van mijn ervaring mij niet aan te zullen nemen, omdat het haar dan veel te veel tijd kostte om mij in te werken en het er nu juist om ging om haar te ontlasten, maar ik mocht wel schrijven. Ze was wel gegrepen door mijn enthousiasme en raadde me aan de brief in wat ruimere zin op te zetten, niet alleen voor deze functie maar voor diëtist in het algemeen bij dit bedrijf. Ik heb geschreven, maar helaas ook hier geen positief nieuws en hierna was het weer gedaan met de vacatures voor diëtist.
Het heeft me wel wat opgeleverd. Ik weet nu dat ik nog wel als diëtist aan het werk wil, maar dan het liefst in de 2^e lijn en het heeft me ook meer zelfvertrouwen gegeven.

9 maanden later zit ik nog steeds zonder werk en zo langzamerhand weet ik ook niet goed meer hoe ik verder moet. Wat wil ik, wat kan ik, wat moet ik het doen, hoe pak ik het nu verder  aan, zijn vragen die steeds door mijn hoofd spoken.
Ondertussen ben ik dus wel bezig als vrijwilliger. Het heeft even geduurd voordat ik daadwerkelijk wat kon doen, maar sinds een een aantal maanden beman ik 1 dag per week de mailbox, begeleid ik het aanmeldingsproces van nieuwe bloggers, beantwoord ik vragen van nieuwe en oude bloggers en mag ik meedenken over de presence van 42bis.
In eerste instantie voelde het allemaal nog heel afstandelijk. Ik had alleen contact via de mail en werd via de mail wegwijs gemaakt in het redactieproces. Maar het is leuk om achter de schermen te kunnen kijken hoe het allemaal in zijn werk gaat, door het lezen van de blogs, maar ook de onderlinge conversatie, leer ik meer over internet, het web, het soort mensen en alles wat er verder bij komt kijken. Voor mij is het een manier om nieuwe mensen te leren kennen, meer te leren van een branche die ik niet ken, maar wel interesse voor heb en om te zien of deze branche ook iets voor mij is. Daarnaast wordt er ook gewerkt met wordpress, dus kan ik ook hier nog het één en ander van leren.
Afgelopen week vond de voor mij 1^e redactievergadering plaats in Utrecht. Ik zag er naar uit om eindelijk wat andere mensen te ontmoeten, mensen die ik alleen van een foto en berichten op de 42bis community kende, het is goed om te zien en horen wie het brein achter de site is en wat het doel is van de site, wie de andere redactieassistenten zijn, hun achtergrond en reden van werken voor 42bis. De afgelopen weken heb ik nogal getwijfeld of ik hier wel op mijn plek ben of ze wel wat aan mij hebben met zo weinig achtergrond en kennis wat betreft het web, maar hier wordt niet aan getwijfeld. Het kan misschien juist wel een meerwaarde hebben dat ik niet zoveel weet, ik kijk anders tegen dingen aan en dit kan ook verfrissend zijn. En het doel is ook dat we niet alleen iets doen voor 42bis, maar er ook wat voor terug krijgen, dus ook de kans krijgen om (van elkaar) te leren.
Ik heb een leuke avond gehad, leuke mensen ontmoet, fijne gesprekken gevoerd, dat is toch wel wat ik heb gemist nu ik geen werk heb. Ik heb weer een beetje het gevoel ergens bij te horen. Het reizen naar Utrecht vind ik geen probleem. Heerlijk 2 uurtjes niks hoeven, alleen maar lekker zitten en mensen kijken, dat levert ook weer een hoop inspiratie op. Moet zeggen dat ik dat de laatste jaren best gemist heb, die uitjes (bijscholingen etc) met de trein.

Helaas voor mij nog geen werk, maar ik geniet wel van de contacten en leermomenten tijdens het vrijwilligerswerk … En we zoeken vrolijk verder, er moet toch iets op mijn pad komen …

De invloed van Social Media

           

Social Media, je kunt er bijna niet meer omheen. Bijna iedereen maakt wel gebruik van één of andere vorm van Social Media, zoals Facebook, Twitter, Linkedin, Hyves en er zijn vast nog veel meer te noemen.
De jeugd zie je haast niks anders meer doen, elk vrij moment zitten ze op hun iPhone, Smartphone, Blackberry… maar ook de oudere generatie begint of maakt er veelvuldig gebruik van.
Ook ik kan niet ontkennen dat ik dagelijks gebruik maak van verschillende vormen van Social media. Ik behoor niet tot de groep die veelvuldig berichten plaatst met waar ik de hele dag mee bezig ben of dagelijks mijn mening uit over alles wat er in de wereld speelt. Nee, ik behoor tot de groep die lid is van verschillende Social Media kanalen en deze met name gebruikt om informatie te vergaren, op de hoogte te blijven van het nieuws in de regio, op een makkelijke manier de laatste vacatures binnen krijgt etc.  Ik ben dus een redelijk stille gebruiker. Ik heb ook niet mega veel vrienden op Facebook, heb weinig volgens op Twitter, want ik gebruik het juist om te volgen en op de hoogte te blijven van wat er in mijn familie en vriendenkring speelt. Met een grote familie is het altijd leuk om zo nu en dan te horen waar de ander mee bezig is of wat hem bezig houdt. In 1^e instantie gebruikte ik het alleen om op een gemakkelijke manier in contact te zijn met andere NBS families, foto’s van onze kinderen te delen en ervaringen uit te wisselen. En Linked in is van belang voor zakelijk gebruik en kan je helpen bij het vinden van een baan, wordt er gezegd. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik alle Social Media op de juiste manier kan gebruiken.

Dat Social Media ook een heel ander effect kan hebben, is me wel duidelijk geworden de afgelopen week.
Door een foutje is een intieme ‘Sweet sixteen party’ uitgelopen in uiteindelijk een drama.
Dat Social Media ook dat effect kan hebben, dat had ik niet voor mogelijk gehouden en ik wil ook niet zeggen dat het de schuld is van de Social Media, maar het heeft er wel aan meegewerkt.
Zelf heb ik dit soort dingen vaak niet zo in de gaten, ik scroll over veel dingen heen, wat me niet interesseert lees ik niet.  Op een gegeven moment denk ik ‘ Hé daar komt alweer iets voorbij over Project X, toch maar eens kijken wat dat nu is’.
Dat de jeugd nieuwsgierig is en een kijkje wil nemen, kan ik best begrijpen. Of het verstandig is, is een tweede, maar ik ga ervan uit dat een groot deel van hen met goede bedoelingen op zo’n evenement af komt. Elk mens is nieuwsgierig en ik kan me voorstellen, vooral als het niet zover van je huis is, dat het wel leuk is om eens te gaan kijken of er daadwerkelijk mensen op afkomen, en zo ja hoeveel, zal het een gezellig feestje worden? Misschien zijn er wel mensen die muziek hebben meegenomen of zelf muziek gaan maken, misschien kunnen we gezellig gaan dansen met elkaar. Misschien naïef? Dan ben ik ook naïef, want ik ga er bij voorbaat niet vanuit dat zoiets in een drama gaat uitlopen.
Van de andere kant wil ik niet dat mijn eigen kind ernaar toe gaat, hij is ook nog maar 15 en heeft daar in mijn ogen niets te zoeken. Maar als je kind een jaar of 18-19 is, kun je dat dan verbieden? Ik denk dat als je kinderen van alles verbied, dat dat alleen maar averechts werkt, dat geldt niet alleen hiervoor, maar voor zoveel andere dingen. Je kunt als ouders het goede voorbeeld geven, er met ze over praten en waarschuwen, maar pubers moeten vaak zaken toch ook zelf ondervinden, zijn hun eigen ik aan het ontdekken en gaan vaak dwars in tegen wat volwassenen zeggen, dus hoe meer je verbiedt, des te meer ze er tegen in zullen gaan …

Gisteren is het uiteindelijk dus totaal uit de hand gelopen. Wie had dat van te voren voorzien? Natuurlijk is iedereen er wel een beetje bang voor, maar dat het zo uit de hand zou lopen …
Ik had dat in elk geval niet gedacht. De beelden die ik gisteren en ook vandaag heb gezien hebben mij en velen met mij diep geschokt. Ja ik heb het gezien, vanaf het moment dat ik via Twitter begreep dat het grimmig begon te worden bij Project X, hebben we de tv op een andere zender gezet. Ook ik ben dus een beetje een sensatiezoeker en ik ben vast niet de enige.
Dat een groep raddraaiers het zo moet verpesten voor zoveel anderen die volgens mij allemaal met goede bedoelingen die kant op zijn gekomen, daar heb ik geen woorden voor. In mijn ogen had het ook gewoon een leuk en gezellig feestje kunnen worden …
Ik begrijp best de berichten met de contex ‘Er is geen feestje, dus wat heb je er te zoeken’, maar ik ben er ook van overtuigd dat het grote gros er niet naar toe is gegaan om herrie te schoppen, maar puur uit nieuwsgierigheid en met de hoop op een leuk avondje …
Ik heb me gisteren dan ook zitten ergeren aan alle negatieve uitlatingen op Twitter en Facebook en vooral de heel persoonlijk getinte, maar dat is dus ook Social Media. Het is gemakkelijk om je mening te uiten, het kan lekker van een afstandje … Is dat nu echt nodig?

Ik heb me afgevraagd hoe het toch zo uit de hand heeft kunnen lopen, wat is de invloed van de Social Media hierop, wat heeft de pers ermee te maken, allemaal zaken die ik gelukkig niet hoef uit te zoeken, maar naar mijn mening is drank evt. in combinatie met drugs wel een grote boosdoener hierin. Had hier niet iets aan gedaan kunnen worden of voorkomen kunnen worden dat er zoveel drank te krijgen was?
Ik heb nooit begrepen waarom, vooral jongeren, zoveel drank gebruiken. Ik kan me niet voorstellen dat ze dít doen, omdat ze het echt lekker vinden. Is het stoerdoenerij, is het gewoon omdat iedereen het doet, het lijkt wel normaal in deze tijd, is het bij hen al om hun zorgen te vergeten of is het echt om alle remmen los te gooien en dingen te doen die je niet durft als je geen drank op hebt? En hoe zit dat met drugs? Ik heb geen idee wat dat met je doet en hoef het ook niet te ondervinden …
Ik kan alleen maar hopen dat mijn eigen zoon zich hier nooit schuldig aan gaat maken. Ik kan het me ook niet voorstellen, naar mijn idee geven we het goede voorbeeld, zijn we voldoende met hem in gesprek en hebben we hem tot nu toe goed opgevoed …maar of je hier altijd invloed op hebt als ouders…
k geloof niet dat ALLE ouders van raddraaiers, slechte ouders zijn of het verkeerde voorbeeld hebben gegeven. Die zijn er heus genoeg, maar er zijn ook ouders die zonder het te willen toch de grip op hun kinderen zijn kwijtgeraakt …

Uiteindelijk zijn de bewoners van het dorp en de ondernemers flink de dupe geworden van dit hele ‘feest’. Wat begon als een leuk feestje is geëindigd in een drama. Ik hoop toch dat we hier met z’n allen ook wat van hebben geleerd … en kijk uit met wat je op Social Media zet.

NB. De laatste foto hierboven is niet door mijzelf genomen, maar ‘gejat’ van Facebook. Dat gaat ook makkelijk met Social Media.

Het zet je aan het denken …

              

Je staat er niet dagelijks bij stil, dat moet ook niet, anders heb je geen leven, maar soms word je toch wel even heel erg geconfronteerd met het feit dat je kind een handicap heeft, waar toch de nodige zaken bij horen en dat hierdoor de kans op problemen, lichamelijke ongemakken en zelfs overlijden misschien wel groter is.

Meestal zie ik alleen de positieve kant, zie ik de dingen die hij allemaal wel kan en gek genoeg vind ik de ongemakken die hij heeft bij hem minder erg dan bij mijn oudste zoon.
Ja dat klinkt gek, maar van Sylvain wisten we dat de kans op scoliose bij hem groot was. Toen we zagen dat zijn rug schever ging groeien, hebben we actie ondernomen en op het moment dat bleek dat hij een brace moest hebben, was dit wel slikken en ik vind het echt heel erg voor hem, maar hij accepteert het en daardoor accepteren wij het ook.
Op een gegeven moment was er sprake van dat Lesley ook scoliose bleek te hebben. Ik heb me hier drukker over gemaakt dan bij Sylvain. Stel nu dat hij ook een brace zou moeten, dat zou ik toch wel heel erg vinden. Snap me niet verkeerd, ook voor Sylvain vind ik het heel erg, maar bij hem is het besef er niet dat het er raar uit ziet, schaamte naar anderen, hem daarom niet om willen doen etc. Hij accepteert het als wij zeggen dat het goed voor hem is, dat hij het nodig heeft.
Bij mijn oudste zoon verwacht ik veel meer problemen. ‘Gewone’  kinderen gaan zo anders met dit soort zaken om, zou hij ermee gepest worden, uitgescholden etc., zou hij daardoor zijn brace niet willen dragen, zou hij als wij het niet zien hem gewoon afdoen? Zoveel dingen waar ik me bij Sylvain eigenlijk niet druk om hoef te maken … Ik besefte me opeens dat ík dit soort dingen dus bij mijn ‘gezonde’ kind minder verwacht en mocht het wel zo zijn, hier veel meer problemen mee heb… Is dit raar?

Ik heb ook veel leren relativeren. Als ik kijk naar kinderen met een (ernstige) lichamelijke beperking, die overal hulp bij nodig hebben, prijs ik me gelukkig. Laatst was ik bij een neefje van mij. Hij is door een hersenbloeding op bijna 2 jarige leeftijd zowel lichamelijk als verstandelijk gehandicapt geraakt. Nu ik geen werk heb kom ik om de 2-3 week bij hem. De laatste keer was hij nog niet in de kleren en heb ik met eigen ogen, of eigenlijk oren, ik zat in de ruimte ernaast, kunnen aanschouwen hoe het is als je je niet zelf kunt redden, Sylvain kan zich ook niet geheel zelf redden, maar kan wel zelf uit bed komen, een poging doen om zijn kleding aan te doen (wat dan vaak niet helemaal recht zit of achterste voren), zijn sokken aantrekken lukt niet meer door de brace … maar hij kan zoveel meer.
Tijdens het weekend Ameland en natuurlijk ook daarvoor al bij Kids United heb ik veel verschillende kinderen gezien met een handicap. Allemaal verschillende soorten handicaps, maar vooral ook verschillende gradaties en verschillende prognoses. Er zit ook wel een groot verschil tussen kinderen met een verstandelijke handicap evt. in combinatie met een lichamelijk handicap en kinderen met alleen een lichamelijke handicap. Deze kinderen hebben een normaal IQ.  Zij beseffen dus donders goed wat zij niet kunnen en een ander wel, dat lijkt me zo verschrikkelijk moeilijk. Op zo’n moment kijk ik eens naar mijn eigen kind, hij beseft veel dingen niet, geniet gewoon van het leven en als hem iets niet aanstaat laat hij dit merken door een boze bui.
Van de andere kant doet het ook wel weer pijn om te zien dat er kinderen met een verstandelijke handicap zijn, die wel zelf mee kunnen doen met de bingo, dus zelf de cijfers kunnen lezen op hun bingokaart en horen welk cijfer er geroepen wordt, dat kan mijn kind allemaal niet … Hetzelfde geldt voor een boekje lezen, naambordjes lezen, busnummers etc. …
Tijdens de gesprekken die ik met anderen heb gevoerd  hoorde ik dat er vooral op de school waar kinderen met een lichamelijke handicap zitten, met enige regelmaat kinderen overlijden aan bijvoorbeeld een spierziekte waar geen behandeling voor mogelijk is. Weten dat je kind niet oud zal worden, dat lijkt me ontzettend zwaar…
Natuurlijk niemand heeft een garantie, er kan van alles gebeuren, ook bij gezonde kinderen, maar soms weet je vooraf al dat je kind niet oud zal worden …
Bij Sylvain weten we dat niet. Er is nog te weinig bekend over het syndroom, we hebben dit jaar gehoord dat de oudste die nu bekend is met het syndroom 39 jaar is en nog in goede gezondheid. Ruim 2 jaar geleden hoorden we dat de toen oudste (34) voor zover bekend, was overleden net een week voordat we haar zouden ontmoeten, dat hakte er enorm in.

Gisteren kwam het bericht dat een meisje van 19 met NBS is overleden. Ze was altijd al een stuk zwakker dan Sylvain, zo’n 3 weken geleden werd ze ziek, at en dronk bijna niets meer, is veel afgevallen, maar het bericht van haar overlijden grijpt me erg aan. Meer dan ik me vooraf had kunnen beseffen … ik ben behoorlijk van de kaart. Ineens komt het besef dat dit misschien ook mijn kind kan overkomen en uit de reacties van andere ouders met een kind met NBS begrijp ik dat ook zij deze angst delen …
Ik weet dat mijn man periodes heeft gehad dat hij hier bang voor was, niet wilde weten wat Sylvain had voor het geval er dingen naar boven komen, die je liever niet wilt weten.
Ik wilde graag weten wat er aan de hand was en ben blij dat we er uiteindelijk achter zijn gekomen. Het is fijn om in contact te zijn met andere ouders die begrijpen waar je het over hebt, waar je ervaringen mee kan delen, waar je van kan leren, deze contacten koester ik … maar sinds gisteren besef ik ineens dat er ook een keerzijde aan zit en dat vooral het feit dat er nog weinig informatie is over het ziekteverloop veel onzekerheid met zich mee brengt. Het voelt alsof ik even heel erg met mijn neus op de feiten ben gedrukt …

Voetbalkamp

          

Al vele keren heeft Sylvain Lesley uitgezwaaid als hij op voetbalkamp ging. Sylvain stond er dan wat sneu bij, snapte niet waarom hij niet mee mocht. Bij wedstrijden of toernooien was hij er toch ook altijd bij?
1x hebben we Lesley weggebracht naar een trainingskamp. Sylvain heeft gezien waar Lesley in de tent ging slapen en vervolgens nog een klein stukje van de 1^e training gezien, maar ook toen moest hij weer terug naar huis…

Op het moment dat Sylvain hoort dat hij op voetbalkamp mag, is hij helemaal blij en zegt tegen zijn broer ‘Sorry boeffie, maar jij mag niet mee’ met een big smile op zijn gezicht.
In 1^e instantie zouden de jongsten van Kids Unitid alleen een dagje naar Ameland komen, waar de oudste kinderen dan een heel weekend verbleven, maar aangezien er niet zoveel ‘groten’ meegingen, mochten de jongste kinderen als ze dat wilden, ook een heel weekend mee.
Er moet wel een begeleider mee. Eigenlijk weet ik niet of ík daar wel zoveel zin in heb, maar ik weet dat Sylvain het geweldig zal vinden, dus hij mag het hele weekend mee.
Als we na onze vakantie de straat inrijden roept Sylvain enthousiast ‘ En nu ga ik op voetbalkamp’, het duurde toen nog 4 weken.
Vele keren heb ik gehoord ‘Morgen, ga ik op voetbalkamp’. In zijn optiek klopt dat ook wel, want voor hem is alles wat geweest is ‘gisteren’ en alles wat nog komt  ‘morgen’. Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover…
Sylvain gaat niet meer naar school, zodat hij wat langer kan slapen. Op kamp lukt het vast niet om hem om 19.00 uur op bed te krijgen. Ook al heeft hij er heel veel zin in, hij slaapt er gelukkig geen minuut minder door, hij slaapt lekker uit. Eenmaal wakker kan hij niet wachten, terwijl ik de laatste spullen nog in moet pakken. Zoals zo vaak verloopt alles niet zoals ik het had gepland … Sylvain helpt af en toe even mee met inpakken, maar loopt eigenlijk meer in de weg. Hij vraagt of hij in de tent gaat slapen. Hier heb ik helemaal niet over gesproken, maar later bedenk ik dat Lesley dus eens in een tent heeft geslapen. Ik vertel hem over de boerderij waar we gaan slapen, dit zegt hem natuurlijk helemaal niks, dus zet ik hem achter de computer en laat hem de foto’s van de kampeerboerderij zien. Nu is hij weer een tijd zoet, want hij blijft maar op de foto’s klikken …
En dan staat de moeder van een vriendje voor de deur, we kunnen vertrekken. De beide jongens zitten dolenthousiast op de achterbank. Ze hebben lawaai voor 10, ze hebben er zin in en ook wij krijgen er zo langzamerhand schik in.
Bij de boot aangekomen, staan er al een heleboel teamgenoten in het mooie clubpak te wachten, elk vergezeld van een ouder of andere begeleider en een hoop spullen. Op de boot wordt er gefilmd voor het programma ‘Eilandgasten’. Een moeder en een teamgenoot worden  geïnterviewd en Sylvain wordt gevraagd om met de trainer op het dek te voetballen. Dat wil Syl natuurlijk wel, voor hem begint het ‘voetbalkamp’ hier al.
Bij de boerderij aangekomen, kan Syl niet wachten totdat de koffers zijn uitgepakt en hij zijn mooie trainingspak, welke niet bedoeld is om te gebruiken op ‘voetbalkamp’, kan verruilen voor zijn eigen trainingsbroek. Ik heb z’n veters nog maar net gestrikt en meneer roept ‘Zo en nu ga ik voetballen’.
We zitten in een mooie boerderij, er zijn veel en veel verschillende kamers, slaapkamers van 2 persoons tot 8 persoons, 1 grote eetzaal en 2 huiskamers met tv, een speelruimte met tafeltennistafel en voetbaltafel, een grote keuken en nog 2 kleine keukentjes en buiten een enorme ruimte om te spelen, waaronder een groot voetbalveld.
Er zijn ‘kinderen’ mee in de leeftijd van 8 tot 21 en ze spelen allemaal met elkaar of los van elkaar. Zo mooi om te zien dat al deze kinderen met elk hun eigen handicap, verstandelijk en/of lichamelijk,  het zo goed met elkaar kunnen vinden. Er is bijna geen onvertogen woord gevallen. De groten houden goed rekening met de kleintjes, het gaat allemaal als vanzelf. Echt geweldig om te zien.
          

Sylvain heeft het weekend heel veel afgevoetbald, niet moe te krijgen. Zodra er niks op de planning stond, spoed hij zich naar het voetbalveld, waar ook aldoor wel anderen zijn om mee te voetballen. Het moet een paradijs voor hem zijn geweest. Een heel weekend voldoende vriendjes om hem heen om mee te voetballen en andere dingen te doen.
Hij heeft genoten van alle andere activiteiten, de bingo ‘Als je BINGO roept dan krijg je een prijsje’, dat je dan ook eerst een kaart vol moet hebben of een rijtje vol, dat krijgt hij volgens mij helemaal niet mee. De tractortocht over het strand, waarbij we met 2 tractoren met daarachter karren naar de punt van het eiland zijn gereden om zeehonden te spotten (niks gezien overigens),  het bowlen, het samen eten etc. , maar als ik vraag wat hij nu het allerleukste vond, dan is dat toch het voetballen … Daarvoor ging hij natuurlijk ook op kamp, het is immers een ‘voetbalkamp’. Dit heeft hij heel letterlijk genomen.

Ook wij ouders en/of begeleiders hebben genoten, ik denk dat ik hierbij ook voor de anderen kan spreken. Samen hebben we gezorgd dat onze kinderen een geweldig weekend hebben gehad. Onze kok, een van de vaders, heeft heerlijke maaltijden verzorgd samen met zijn team. Alles was goed geregeld.
Wat geweldig dat dit mogelijk was. Mijn complimenten aan de Oprichters van Kids United die dit mogelijk hebben gemaakt, dankzij de vele sponsoren waaronder de Groninger Studenten die met allerlei acties heel veel geld hebben ingezameld voor onze kids, maar natuurlijk ook alle andere sponsoren.
Ik heb genoten van de glunderende gezichten van al deze kinderen …

          

Schrijfcafé

       

Rustig zit ik op de bank te lezen, broodje en kopje koffie erbij, geen muziek en nog geen andere huisgenoten in de woonkamer. Heerlijk even in alle rust lezen onder het ontbijt. Dat is hetgeen wat ik nog het meest mis, sinds ik kinderen heb, want sindsdien zitten we toch echt gezamenlijk aan tafel. Op zondags geniet ik nog even van het ‘oude’ ochtendritueel …
Bij gebrek aan ander leesvoer pak ik dit keer toch maar het huis-aan-huiskrantje. Meestal verdwijnt deze ongelezen in de oud papierbak, heb ik er geen tijd voor of geen zin in om hem te lezen. Vandaag neem ik hem toch ter hand en stuit hierbij op het artikel waarin staat vermeld dat er binnenkort een schrijfcafé wordt geopend in Groningen. Ik word helemaal blij.  Eindelijk iets op het gebied van schrijven in de buurt, wat ook nog betaalbaar is. Eindeloos heb ik op internet gezocht en zo ben ik in april in Utrecht terecht gekomen voor een workshop. Schrijfcafés had ik ook wel gespot, maar allemaal in het westen, midden of zuiden van het land. Toch wat te ver voor maar 2 uurtjes …

Vandaag is het dan zover. De 1^e bijeenkomst van het schrijfcafé. Toch wel spannend zo’n 1^e keer. Hoeveel mensen zullen er op afkomen? Komen er wel mensen op af? Zo ja, wat voor mensen zullen het dan zijn? Mensen die zelf al schrijven? Die misschien al iets uitgegeven hebben? Zullen er ook bekenden bij zijn? Allemaal vragen die me door het hoofd schieten. Ik ben al vroeg wakker en doe rustig aan. Even lekker rustig ontbijten met een tijdschrift erbij. Ik heb het gevoel zeeën van tijd te hebben, maar moet me dan plotseling toch nog haasten om op tijd te komen.
Ik heb alle mailberichten op mijn mobiel gecheckt, facebook gelezen, twitterberichten doorgenomen, wordfeud gelegd, maar 1 bericht is me blijkbaar ontschoten voordat ik me klaar ga maken.
Ik bedenk me ondertussen of mijn ouders wel weten hoe laat ik weg moet. Zij halen Sylvain  op en nemen hem mee naar de verjaardag van mijn zusje en zwager. Sylvain blij, want gisteravond mocht hij niet mee op verjaardag.
Ik bel ze toch  maar even voor de zekerheid en hoor mijn vader zeggen dat mijn moeder nog niet helemaal klaar is. Ze is ontzet over het bericht. Alsof onze familie nog niet genoeg getroffen is de laatste tijd, blijkt een nichtje van mij van nog geen 40 vannacht te zijn getroffen door een hartinfarct. Ze is inmiddels gekatheteriseerd en heeft een stent geplaatst gekregen, dit hakt er enorm in. Ik ben even helemaal van mijn aperapot …
Het lukt me om me te herpakken en nog net op tijd klaar te zijn voor vertrek, maar met een heel ander gevoel dan nog geen half uur geleden …

Op de fiets kan ik het bericht niet echt loslaten, het is mooi weer, maar ik zie het nauwelijks. Bij aankomst in de stad blijkt het café nog niet open te zijn, er staat wel een handjevol mensen te wachten. Ik ben dus niet de enigste. Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Het zijn overwegend vrouwen van rond de 35 en ouder …
Langzaam probeer ik toch een omslag te maken, ik kan verder op dit moment toch niks doen …
We zijn met z’n 16-en en de ‘cursusleidster’ , we settelen ons in een afgebakende ruimte in het café in groepjes van 3 aan een tafel en ons groepje van 4. Kort wordt wat uitleg gegeven, daarna gaan we aan de slag met de eerste opdracht. Beschrijf in 1 woord hoe je je nu voelt … en schrijf hier vervolgens 5 regels over. Je kunt wel raden waar het overging.
Hierna krijgen we de opdracht om een paar regels te schrijven aanvullend op het stukje ‘Toen ik hiernaar toe kwam …
Het lukte me de eerste regels nog niet om hetgeen ik net gehoord heb van me af te zetten in het schrijfproces, het maakt daardoor deel uit van dit schrijfproces.
Vervolgens mogen we het geschrevene voordragen aan de tafelgenoten, dit is vooraf niet gezegd. Had ik dan een ander onderwerp gekozen? Ik weet het niet.
Ik vind het even moeilijk om te beslissen of ik het wel of niet wil voordragen, het hoeft immers niet. Net als zo vaak in dit soort situaties reageert er niemand op de vraag wie er wil beginnen, met  bonkend hart en natte handen, ik hou hier helemaal niet van, offer ik me op om te beginnen. Best een stap voor mij in verband met deze tekst, maar ook omdat ik hier toch iets voor moet overwinnen. Ik vind het namelijk best spannend om iets voor te lezen in het gezelschap van ‘vreemden’ en dan helemaal iets wat ik zelf heb geschreven …
Deze ochtend is dus niet alleen leerzaam in het oefenen met schrijven, maar ook met het geschrevene voordragen en mijn eigen angsten overwinnen …
2 uur lang krijgen we allerlei schrijfopdrachten variërend van korte teksten tot 10 minuten tekst over een aantal woorden die we in de vorige tekst moeten onderstrepen, zelf uitgezocht of door een tafelgenoot aangewezen of een halve zin die je vervolgens zelf mag gaan aanvullen met tekst…
Erg leuk om op deze manier met schrijven bezig te zijn, al merk ik dat ik me nog niet helemaal goed kan concentreren, niet alleen door hetgeen ik net heb gehoord, maar ook door de geluiden om me heen, in de keuken wordt druk gerommeld, er zitten inmiddels een hoop mensen op het terras die met elkaar keuvelen en in kopjes roeren. Een heel andere ‘werkplek’ dan ik normaal gesproken gewend ben … Maar ik vind het een heel leuke en leerzame ochtend. Vooral leuk om anderen hun stukje tekst te horen voordragen en merken dat 4 personen elk een heel andere draai geven aan een beginzin, op een heel andere manier gewend zijn te schrijven en er ook al vrij persoonlijke zaken op tafel komen.
Ik vind het erg geslaagd, zeker voor herhaling vatbaar.

Met mijn nichtje gaat het inmiddels de goede kant op. Na 2 dagen is ze ontslagen uit het ziekenhuis, met een handvol instructies en medicatie en ze zal voorlopig rustig aan moeten doen. Een pak van mijn hart … het zet je toch wel aan het denken…

‘ Nieuwe baan’

      

Sinds kort heb ik een ‘nieuwe baan’, 1 waar ik m’n best niet voor heb hoeven doen. Er is geen sollicitatiebrief aan te pas gekomen. 1 mailtje was genoeg. Een mailtje waarover ik wel even heb zitten dubben of ik hem wel versturen moest, maar eerlijk als ik ben (en bang voor de consequenties) heb ik het toch maar gedaan. De consequentie van dit mailtje voor mijzelf had ik niet voorzien. Heel snel, zo snel had ik het niet verwacht ging de telefoon, het was een reactie op mijn vraag ‘Ik weet niet of bovenstaande van invloed is op de beschikking’.
Op de beschikking stond aangegeven dat de reden van toekenning was ‘werkende ouders’, net als voorgaande jaren.
Hier had ik in het begin van het jaar helemaal niet bij stil gestaan en dus ook niks mee gedaan. Wel had ik de wijziging doorgegeven dat Sylvain niet meer naar de BSO hoefde.
Tja, ik werk op het moment niet meer en wist niet of ik aan begin van het nieuwe schooljaar weer aan het werk zou zijn, dus heb ik doorgegeven  ‘ik werk op het moment niet, maar ben wel druk bezig met het zoeken naar werk en hoop zo snel mogelijk weer een baan te hebben’. Bij de gemeente weten ze ook dat ik werkzoekende ben (tenminste dat denk ik) en stel dat ze erachter komen dat ik dat niet heb doorgegeven …
Zo kreeg ik dus het telefoontje, nog geen 5 minuten na het versturen van mijn mail. Er werden mij een paar vragen gesteld ‘Heb ik andere kinderen op school die ik moet brengen en halen?’ ‘Ben ik in de gelegenheid om mijn kind zelf naar school te brengen?’ Nee ik heb geen ander kind meer, dat ik naar school moet brengen en ja ik ben in de gelegenheid om mijn kind evt. zelf naar school te brengen, maar dit kan wel het solliciteren in de weg staan. Wat als ik een gesprek heb of naar een workshop wil, wil speeddaten  of andere zaken die horen bij het solliciteren? Mijn argumenten waren blijkbaar niet sterk genoeg, de mevrouw had overal een antwoord op waar ik dan weer geen antwoord op had en zo gebeurde het dat ik binnen een paar minuten een ‘nieuwe baan’ had.
Ik mag mijn jongste zoon vanaf het nieuwe schooljaar elke dag zelf naar school brengen en ook weer ophalen. Op zich niet gek natuurlijk, want dat doet elke ouder van jonge kinderen. Echter de afstand van huis naar school is in dit geval wel wat groter en daar heb ik niet bewust voor gekozen en mijn zoon heeft de leeftijd dat hij normaal gesproken zelf naar school zou kunnen gaan …

In 1^e instantie kon ik me er niet zo druk om maken. Vindt het eigenlijk ook wel normaal en het heeft ook zijn voordelen. Het laatste jaar was het elke ochtend stressen om Sylvain op tijd klaar te hebben voor de taxi, want hij kan niet wakker worden. Iets voor zevenen begint het ritueel. Ik aai hem over zijn bol, begin zachtjes tegen hem te praten en probeer hem zo wakker te krijgen. Hij reageert niet of reageert door zich demonstratief om te draaien de dekens nog wat verder over hem heen … Ik ga me eerst zelf maar klaarmaken. Dan kom ik opnieuw bij hem, nu praat ik wat luider en open de gordijnen, maar vaak heeft dit ook nog geen effect. Ik ga verder met me klaarmaken.
Uiteindelijk komt hij wel uit bed, de ene dag eerder als de andere, maar het gebeurd toch regelmatig dat we pas rond half 8 beneden zijn en dan moet er nog gegeten en gedronken worden, tanden gepoetst, snoet gepoetst etc. Het komt dus regelmatig voor dat dit niet allemaal is gebeurd voordat de taxi voor de deur staat en dat meneer met een vieze snoet, ongepoetste tanden en soms zelf maar een paar happen brood in de taxi beland. Zeer verontwaardigd dat hij niet eerst zijn brood op mag eten …

Inmiddels zit de 1^e ‘werkweek’ er op. Sylvain vindt het wel leuk dat ik hem breng en haal, maar het past toch niet helemaal in zijn plaatje. Elke dag opnieuw vraagt hij of ik hem breng. Onderweg roept hij bij elke taxi die hij ziet ‘Is dat mijn taxi?’ Het is voor hem ook raar. 7 jaar lang ging hij dagelijks met de taxi naar school en nu ineens niet meer.
Zoals bij elke nieuwe baan is het voor mij wel even wennen. Hoe laat moet ik van huis, welke weg kan ik het beste nemen? Na 5 dagen besef ik dat ik tijdens mijn werk nog nooit 5 dagen achter elkaar dezelfde kant op heb gereden. Ik werkte dan ook geen 5 dagen, maar doordat ik spreekuren op verschillende locaties had, reed ik iedere keer een andere route. Ik vind dit eigenlijk best saai. De laatste jaren heb ik sowieso weinig in de auto gereden, want de meeste werkplekken waren zo dicht bij huis dat ik gemakkelijk op de fiets kon. Het is dus weer wennen in de auto en elke dag dezelfde route, hebben anderen daar geen moeite mee?
Ik moet ook leren mijn tijd anders in te delen, het kost me dagelijks bijna 2 uur dat halen en brengen en ik moet er ’s middags om denken op tijd te stoppen met de dingen waar ik mee bezig ben, zo stipt hoefde ik op mijn werk niet te zijn. Daar kon ik nog wel even wat afmaken …
Het vinden van ‘echt werk’ valt niet mee. Ik vind lang niet elke week een echt geschikte vacature, in het noorden hebben de werkgevers er geen behoefte aan om mee te doen met de brancheweken, daar hoef (of beter gezegd kan) ik ook niet naartoe … Af en toe word ik er moedeloos van.

Tot nu toe vind ik het overigens wel gezellig om mijn zoon naar school te brengen. Hij kijkt naar zulke andere dingen op de weg… Elke ochtend zien we de auto’s van FC Groningen voorbij rijden, de ene dag 3 de volgende dag 2, Sylvain snapt dan niet waar die andere nu is gebleven …
Ik heb nu meer contact met de leraren en weet beter wie er bij hem in de klas zitten. Voorgaande jaren kwam ik ook regelmatig op school, maar dit was toch niet vaker dan 1x in de week.
Toen Sylvain net naar school ging, had ik er veel moeite mee dat hij met de taxi moest. Het liefst was ik verhuisd naar de andere kant van de stad. Het lukte me niet om hem zelf te brengen, omdat zowel mijn huis als werk aan dezelfde kant van de stad zaten en hij aan de andere kant. Ik geniet er nu maar even van, zolang het kan en er zullen best momenten komen dat ik ervan baal, maar als ik straks weer aan het werk ben dan lukt dit waarschijnlijk niet meer …
Aan de ene kant misschien jammer, maar geef mij toch maar een echte baan!